Ευγνώμων που δεν χρειάστηκε να διαλέξω

Στην οικογένειά μου δεν υπήρχε κάποιος που να ασχολείται με τον αθλητισμό και να με παροτρύνει, είμαι η μοναδική.

Και ο λόγος που ξεκίνησα το μπάσκετ ήταν ο Γκάλης. Το 1987, τότε πήγαινα Ε’ Δημοτικού, είδα, όπως και όλη η Ελλάδα, από την τηλεόραση τον Τελικό του Ευρωμπάσκετ. Ήμασταν με τους γονείς μου διακοπές και, όπως γυρίζαμε, το παρακολούθησα και εντυπωσιάστηκα τόσο πολύ από τον Γκάλη.

Μου άρεσαν τα πάντα σε εκείνον, το μπάσκετ που έπαιζε ήταν για την εποχή του συγκλονιστικό, μου άρεσε και όλο αυτό που έβγαζε προς τα έξω, ο χαρακτήρας του, το γεγονός ότι δεν έλεγε μεν πολλά, αλλά εκτελούσε στο γήπεδο. Ταυτίστηκα μαζί του σε όλη μου την καριέρα. Στη θέση του πλέι μέικερ άλλωστε παίζαμε μόνο εγώ και η Άννη Κωνσταντινίδου, οπότε ταυτιστήκαμε και οι δυο μας.

Κόπιαρα 100% τον Γκάλη, η καριέρα μου έχει βασιστεί μάλιστα σε μια ντρίμπλα του, την οποία την έκανα πολύ καλά, τόσο που σχεδόν κανείς δεν μπορούσε να με σταματήσει, πάντα πήγαινα από δεξιά και περνούσα από εκεί την παίκτριά μου, κοντινά σουτ, τζαμπ σουτ κτλ. Προπόνηση άπειρες ώρες πάνω σε αυτό, αλλά ήταν και το σώμα μου απ’ τη φύση του έτσι που μπορούσε να το κάνει.

Είχα, θυμάμαι, κι έναν Γυμναστή στο Δημοτικό που παρακολουθούσε τα “πιο αθλητικά” παιδάκια και έλεγε κάθε μέρα σε εμένα και άλλες δύο κοπέλες: «εσείς πρέπει να παίξετε μπάσκετ». Με είχε εντοπίσει, γιατί έτρεχα στα διαλείμματα ασταμάτητα, έπαιζα κυνηγητό με τα αγόρια κτλ.

Έτσι λοιπόν, μαζί με τον θρίαμβο του 1987 ξεκίνησα κι εγώ το άθλημα.

Το όνειρο του εξωτερικού, ο πόθος του WNBA

Αρχικά έπαιζα στον Ακράτητο (πλέον λέγεται Εύνικος) των Άνω Λιοσίων, εκεί μέναμε τότε, μέχρι να χτίσουμε το σπίτι μας, αλλά δεν είχα στο μυαλό μου τίποτα από όλα αυτά που θα έκανα στο μέλλον. Αγαπούσα υπερβολικά το μπάσκετ, αλλά μετά τα 15 μου συνειδητοποίησα ότι μπορώ να παίξω “κανονικά”, να το κάνω επάγγελμα. Και η ακαδημία Ηλιούπολης, στην οποία μεταγράφηκα, όταν πήγα Γυμνάσιο και μετακομίσαμε σιγά-σιγά, ήταν μια ομάδα Α1 που έπαιζε και Ευρώπη.

Σε πολύ μικρή ηλικία άρχισα να πρωταγωνιστώ και στα 17 μου ήμουν ήδη η πρώτη σκόρερ στην ομάδα. Κατάλαβα πλέον ότι μπορώ να κάνω πολλά πράγματα και σύντομα ονειρεύτηκα αρχικά την Αμερική! Είχα ξεκινήσει και στην Εθνική Νεανίδων, με την οποία είχαμε βγει μάλιστα πέμπτες στην Ευρώπη, και από τα 20 μου είχα επιλεγεί στην Εθνική Γυναικών.

Στο πρώτο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, το 2005 στη Γαλλία, είχα ιδιαίτερα πρωταγωνιστικό ρόλο, με αποτέλεσμα να με προσεγγίσουν μάνατζερς και πιο συγκεκριμένα ένας Γάλλος που είχε ένα ολόκληρο τιμ Αμερικανών, Ισπανών και Γάλλων από πίσω του. Μου είπαν λοιπόν «έχεις τα προσόντα να παίξεις σε Ευρώπη και Αμερική!».

Είχα πολύ μεγάλη αυτοπεποίθηση και ξεκίνησα να βλέπω βιντεοκασέτες από ξένες παίκτριες που έρχονταν να παίξουν στην Ελλάδα και είχαν ήδη αγωνιστεί στο WNBA. Έφτιαξα κι εγώ το δικό μου βίντεο, το έστειλα στον μάνατζέρ μου και εκείνος το προώθησε στην Αμερική, συγκεκριμένα στο Κλίβελαντ και την ομάδα Ρόκετς.

Ήταν το 2001 που έκανα την πρώτη μου προσπάθεια στην Αμερική, αλλά δεν έπαιξα τελικά, κόπηκα στην τελική φάση, στην προετοιμασία, είχα πάει πολύ καλά και σχεδόν είχα καταφέρει να μείνω. Μετά από όλο αυτό αποφάσισα οριστικά ότι θέλω να φύγω από την Ελλάδα και να πάω να παίξω στο εξωτερικό.

Έτσι, άφησα τον Αστέρα Εξαρχείων, πήγα στην Γαλλική Νις, ξεκινώντας έτσι μια μεγάλη πορεία 12 χρόνων στο εξωτερικό. Την επόμενη χρονιά έπαιξα στην Ιταλία και στη συνέχεια άλλαζα συνέχεια ομάδες, μου άρεσαν και οι αλλαγές, επέστρεψα στη Γαλλία, μετά πήγα στη Ρωσία, πάντα με συμβόλαιο, αλλά ενδιάμεσα κατάφερα τελικά να παίξω και στο WNBA, το 2006.

Όταν έκανα τα πρώτα μου βήματα στη Γαλλία, διαπίστωσα πόσο οργανωμένοι και επαγγελματίες είναι σε όλα τα επίπεδα. Το 2002 που έπαιξα στη Νις, νόμιζα ότι είμαι εξωγήινος, έβλεπα εκεί τότε αυτά που γίνονται στην Ελλάδα τώρα!

Μεγάλος σταθμός εκτός των άλλων και η Ρωσία, μια οικονομική υπερδύναμη, με συλλόγους που κατακτούσαν τις Ευρωλίγκες. Η ομάδα μου ήταν η ΤΣΣΚΑ, αντίστοιχη των αντρών, Πρωταθλήτρια Ευρώπης για πολλά χρόνια, στην οποία έρχονταν πολύ μεγάλα ονόματα από όλον τον κόσμο, Αμερική, Αυστραλία, Ευρώπη. Όταν μου έγινε η πρόταση, ενθουσιάστηκα, ήταν πολύ τιμητικό για εμένα, οι συμπαίκτριές μου ήταν όλες ισάξιες, το βασικό πλέι μέικερ της Γαλλίας και εγώ ήμασταν γι’ αυτήν τη θέση, αντίστοιχα στο “2” ήταν η Τουρκάλα με την Ισπανίδα. Είχαν φτιάξει μια υπερομάδα και ο στόχος ήταν να κατακτήσουν την Ευρωλίγκα.

Θεωρώ δηλαδή ότι αυτή ήταν η καλύτερη πρόταση που είχα ποτέ από ευρωπαϊκή ομάδα. Βέβαια, και πριν από την ΤΣΣΚΑ είχα παίξει σε ομάδες Ευρωλίγκας ή Eurocup, όπως η Πάρμα. Ωστόσο, ο διακαής μου πόθος από πολύ μικρή ήταν να παίξω στο WNBA, ήταν ο στόχος της ζωής μου.

Είχα κάποιες ατυχίες, όπως τότε το 2004 στο Κονέκτικατ που είχα τραυματιστεί, αλλά παρόλα αυτά κατόρθωσα να παίξω στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, καταλαμβάνοντας την έβδομη θέση. Και εκεί, στη διασταύρωση με την Αμερική που κάναμε στους «8», έκανα το καλύτερο παιχνίδι της ζωής μου, κάτι που θεωρώ ότι μου έδωσε το διετές συμβόλαιο με το Χιούστον αμέσως μετά τους Ολυμπιακούς.

Τελικά έπαιξα το 2006, γιατί τον Μάιο του 2005 ήμουν πολύ άτυχη, έπαθα κάταγμα στην κνήμη και χειρουργήθηκα. Φυσικά, ήμουν σε επικοινωνία με την ομάδα μου και εν τέλει αγωνίστηκα τον δεύτερο χρόνο του συμβολαίου μου.

Αλλά, μέχρι να συνειδητοποιήσω τη μεταγραφή μου στο WNBA, είχα μεγάλη αβεβαιότητα. Μιλούσα με τον Αμερικανό μάνατζερ μου, τον Μάικ, και του έλεγα «είναι σίγουρο, guarantee συμβόλαιο δύο χρόνων;». Είχα δοκιμαστεί και κοπεί ήδη δύο φορές, ήταν πολύ σκληρό για εμένα αυτό που μου είχε συμβεί και ήθελα πολύ να νιώσω ότι αυτό ήταν σίγουρο. Και με καθησύχαζε, «έχουμε κλειστό συμβόλαιο, Αναστασία, είσαι μέλος της ομάδας».

Ήμουν σε αναμονή, μέχρι να μπορέσω να παίξω μετά από τον τραυματισμό μου, και πολύ ενθουσιασμένη. Τόσο πολύ που εκείνη τη χρονιά, πριν πάω Αμερική, αγωνιζόμενη στη γαλλική Εξ Αν Προβάνς, βγήκα στην καλύτερη πεντάδα του Τελικού του Eurocup εναντίον της Σπάρτακ Μόσχας και ψηφίστηκα το καλύτερο πλέι μέικερ της Ευρώπης.

Έπαιξα στους Χιούστον Κόμετς λοιπόν, οι οποίοι είχαν πάρει τα τέσσερα Πρωταθλήματα του WNBA, και, για να καταλάβει κανείς την αξία των συμπαικτριών μου, πόσο μεγάλες προσωπικότητες ήταν, αξίζει να αναφέρω ότι η μισή ομάδα και ο προπονητής που είχα έχουν μπει στο Hall of Fame!

Ήμουν η μόνη λευκή στην ομάδα, γενικά ήταν πολύ δύσκολη η προσαρμογή μου, ειδικά τον πρώτο μήνα που ήμουν στα “όρια”. Επειδή ήδη έπαιζα στην Ευρώπη αλλά και λόγω της καλής παρουσίας μου κόντρα στην Αμερική στους Ολυμπιακούς, πήγα με αυθορμητισμό, συμμετείχα στα παιχνίδια τις πρώτες δύο εβδομάδες, ήμουν πολύ ενεργή και γενικά ο προπονητής φάνηκε να με πιστεύει, την τρίτη εβδομάδα όμως με έφαγε το “κύκλωμα”!

Η πραγματικότητα της Αμερικής είναι πολύ σκληρή. Εκεί οι παίκτριες, όπως συμβαίνει και στο αντρικό, νιώθουν ότι μπασκετμπολίστριες όπως εγώ κλέβουν μια θέση από μια Αμερικανίδα. Και αυτό είναι πολύ σοβαρό, καθώς υποτιμούν πολύ τις Ευρωπαίες, θεωρούν ότι «δεν υπάρχουμε», λένε «πού είναι η Ελλάδα», «δεν ξέρουμε από πού είσαι» και τέτοια πράγματα.

Πολλά μάλιστα γίνονται και on the court, μέσα στο παιχνίδι, πράγματα που μπορεί να επηρεάσουν την απόδοσή σου και δεν μπορεί να τα καταλάβει κανείς απ’ έξω, οπότε πρέπει να έχεις πολλά κότσια για να σταθείς όρθια!

Αλλά για εμένα ήταν όλα ένα μάθημα, ένα σχολείο, κατάφερα και έβγαλα όλη τη χρονιά και στο τέλος με είχαν αγκαλιάσει όλες οι συμπαίκτριές μου, κάτι που είναι πολύ σημαντικό για εμένα. Κατάλαβαν και οι ίδιες ότι δεν είχαν λόγο να με αμφισβητούν και αυτό αποτέλεσε μεγάλη νίκη μέσα μου. Μες στο γήπεδο ένιωθα ισάξια με εκείνες, γι’ αυτό με σεβάστηκαν και είναι ακόμη φίλες μου.

Γενικά πάντως το “ρούκι” δεν θα παίξει τον πρώτο χρόνο, όσο καλά και να αποδίδει στην προπόνηση, πρέπει να περάσει διαδικασίες και καψώνια, αυτό είναι στη λογική του NBA. Πολλοί το έχουν νιώσει, όπως ο Βασίλης Σπανούλης ή ο Βεζένκοφ, ο οποίος, αν και “φαινόμενο”, εκεί δεν μπορούσε να σταθεί.

Για εμένα το πιο σημαντικό είναι ότι άνοιξα τον δρόμο κι αποτέλεσα την πρώτη Ελληνίδα παίκτρια στο WNBA. Να πιστέψουν κι άλλες Ελληνίδες, μπορούν να τα καταφέρουν!

Επιστροφή λόγω ΠΑΟ

Όταν έφυγα για την Αμερική για να δοκιμαστώ στο Κλίβελαντ, ο πατέρας μου και η μητέρα μου, την οποία δυστυχώς την έχω “χάσει”, έπαθαν σοκ, εκείνη την εποχή οι γονείς έλεγαν για την Αμερική «Παναγία μου»!

Παρόλ’ αυτά, όλα αυτά τα χρόνια μού είχαν τρομερή εμπιστοσύνη και ήταν πάντα κοντά μου, κάνοντας καθημερινά θυσίες. Ο μπαμπάς μου, για παράδειγμα, όταν ήμουν μικρότερη, με πήγαινε παντού, ας σκεφτεί κανείς απλώς ότι, ενώ έμενα στα νότια προάστια από τα 15 μου, πήγαινα στα Λιόσια για προπόνηση μέχρι τα 17 μου, μέχρι δηλαδή να γίνει η μεταγραφή μου από την ομάδα των Λιοσίων σε εκείνη της Ηλιούπολης.

Πέραν της εμπιστοσύνης και της στήριξης, ήταν και πολύ περήφανοι για εμένα, αν και όχι πολύ εκδηλωτικοί, δεν μου έλεγαν πολλά πράγματα, πίστευαν σε εμένα, επειδή όμως ήμουν και ένα παιδί καλό αλλά αγρίμι, ήξεραν ότι δεν είχαν ελπίδα να με πείσουν να κάνω κάτι άλλο από αυτό που είχα επιλέξει, συνεπώς πήγαιναν με τα νερά μου. Φυσικά, στο τέλος πάντα τους δικαίωνα, γιατί έκανα κάτι σημαντικό και δημιουργικό, με αποτέλεσμα αφενός να βλέπουν ότι δεν έχουν λόγο να φοβούνται για κάτι, αφετέρου να ενισχύεται η εμπιστοσύνη που μου έδειχναν.

Πίσω στην οικογένειά μου και την Ελλάδα με έπεισε να γυρίσω ο Παναθηναϊκός, τη στιγμή μάλιστα που είχα πει στον εαυτό μου ότι δεν θα επέστρεφα ξανά και ότι θα σταματούσα την καριέρα μου στο εξωτερικό. Συγκεκριμένα, με έπεισε ο Θανάσης Γιαννακόπουλος, πιο γλυκό και πιο υπέροχο άνθρωπο από τον οποίον δεν έχω γνωρίσει. Με κάλεσε, μου είπε δυο κουβέντες και με έπεισε αμέσως, δεν χρειάστηκε καν να το σκεφτώ δεύτερη φορά.

Ήταν ένα σωματείο στο οποίο ήθελα πολύ να παίξω, ήταν όνειρο ζωής, γιατί είμαι και Παναθηναϊκός, οπότε, παρά τις όλες δυσκολίες που υπάρχουν στην Ελλάδα όσον αφορά στο μπάσκετ γυναικών (δεν είναι τόσο επαγγελματικό όσο θα έπρεπε να είναι), εγώ ένιωσα πολύ ωραία και πήγα με πολύ αγάπη να αγωνιστώ σε αυτόν τον τεράστιο σύλλογο.

Μάλιστα, ξαναέπαιξα το 2013 και εργάστηκα για λίγο και ως προπονήτρια στην ομάδα.

Ακαδημία Αντετοκούνμπο

Το 2019 ξεκίνησα προσωπικά αυτό το εγχείρημα, την ακαδημία των Αντετοκούνμπο, μια πολύ ωραία εμπειρία, στην οποία όμως σήμερα δεν ανήκω. Όταν δυστυχώς ήρθε ο κορωνοϊός, επειδή είχα και το παιδάκι μου μικρό και φοβόμουν, αναγκαστικά εγώ διέκοψα.

Αλλά ήταν συγκλονιστικό την πρώτη χρονιά, μια φοβερή προσπάθεια, με παιδιά άπορα ή μετανάστες, των οποίων η ζωούλα αποκτούσε κάποιο νόημα και τα ίδια έπαιρναν μια χαρά. Θυμάμαι ότι δεν είχαν ούτε παπούτσια να φορέσουν, τους δίναμε εμείς, έκαναν την προπονησούλα τους και ήταν ευτυχισμένα.

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είναι το μεγαλύτερο αθλητικό πρότυπο που έχουμε, είναι ένα παγκόσμιο brand name, εμείς πρέπει να είμαστε μόνο υπερήφανοι, έχει καταφέρει μόνος του όλα αυτά που έχει καταφέρει και αποτελεί πηγή έμπνευσης για τα παιδιά. Έχει ρίξει πολλή δουλειά, μπράβο στον ίδιο αλλά και στην οικογένειά του, τους γνώρισα και είναι καταπληκτικοί, αγαπημένοι, ζουν ο ένας για τον άλλον και περνάνε πολύ ωραία μηνύματα. Και χαίρομαι, γιατί βλέπω ότι κάθε πέντε-δέκα χρόνια η χώρα μας βγάζει τέτοιες προσωπικότητες, όπως ο Διαμαντίδης και ο Σπανούλης, όπως παλιότερα ο Γκάλης και ο Γιαννάκης.

Μαζί στην ακαδημία βέβαια και η Εβίνα Μάλτση. Με την Εβίνα ήμασταν συμπαίκτριες στην Εθνική ομάδα όλα τα χρόνια, έκανε μια τεράστια καριέρα, έπαιξε περισσότερα χρόνια από εμένα, έκανε το μεγάλο της άλμα μετά τα 30 και σταμάτησε από την Εθνική στα 41 της, είχαμε και τον ίδιο μάνατζερ. Πάντα βρισκόμασταν και μιλούσαμε, πολύ όμορφες στιγμές, μάλιστα κάποια στιγμή είχαμε παίξει και αντίπαλες στην Ευρωλίγκα, εγώ με την Κόζιτσε και η εκείνη με την USK Πράγας, ματς στο οποίο τελικά νικήσαμε εμείς με 73-70, αλλά η Εβίνα είχε παίξει πολύ καλά.

Δρέποντας τους καρπούς των κόπων

Με τον άντρα μου, τον Βαγγέλη Βλάχο, ζούμε στη Μύκονο. Εδώ έχουμε την ησυχία μας, την ηρεμία μας, μάλιστα εγώ ήμουν εκείνη που τον παρότρυνα σε μια τέτοια κίνηση. Επειδή είχε σταματήσει από την προπονητική, φίλοι του από το νησί τού ζητούσαν να τους βοηθήσει με την ποδοσφαιρική ομάδα και την ακαδημία, εκείνος το σκεφτόταν πολύ, οπότε του λέω κι εγώ «δεν πάμε;», δίνοντας ένα επιπλέον σπρώξιμο στην απόφαση.

Εγώ, ως Ολυμπιονίκης, είμαι αποσπασμένη στην Ομοσπονδία του μπάσκετ από τη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού. Όσο μέναμε λοιπόν στην Αθήνα, εγώ ήμουν κοντά στην προπονητική, σε θέσεις όπως πχ βοηθός σε Εθνικές ομάδες ή σε προγράμματα που είχαν σχέση με σχολεία. Πριν φύγω για τη Μύκονο, ζήτησα την άδεια του Προέδρου για κάτι που σκέφτηκα κι εκείνος μου απάντησε: «αυτό που θέλεις να κάνεις είναι πολύ δημιουργικό για εμάς, γιατί δεν έχουμε κανέναν στα νησιά των Κυκλάδων ώστε να βοηθήσει στο αναπτυξιακό των κοριτσιών και των αγοριών».

Ανέλαβα δηλαδή την αρμοδιότητα του αναπτυξιακού μπάσκετ στις Κυκλάδες, παρακολουθώ τα Πρωταθλήματά τους και τα παιδάκια αυτών των ηλικιών, U14. Κάνουμε Πρωταθλήματα, Μεικτές Ενώσεων, έχουν ενεργοποιηθεί τα νησιά και νιώθω πολύ ωραία που βλέπω έτσι τα παιδιά, γιατί προηγουμένως δεν είχαν κανέναν δίπλα τους.

Δεν ήθελα ιδιαίτερα να ασχοληθώ με την προπονητική, αν και τελείωσα ΤΕΦΑΑ και σχολή προπονητών, άρα οι δράσεις ή οι ρόλοι που μου αναθέτει η Ομοσπονδία, όπως πρέσβειρα του Ευρωμπάσκετ 2025 κτλ, με καλύπτουν.

Στη ζωή όμως είμαστε ανοιχτοί και, εάν τύχει κάτι, θα το δούμε, δεν είναι μόνιμο όλο αυτό για εμάς, γιατί και ο Βαγγέλης και εγώ έχουμε αυτήν την τάση αλλαγής. Εάν έπρεπε να ήμασταν κάπου, θα ήμασταν, άρα… δεν μας έχει ζητηθεί κάτι διαφορετικό. Έτσι τουλάχιστον κάνουμε αυτό που μας αρέσει, επιλέγουμε να έχουμε αυτήν την ποιοτική και ήρεμη ζωή.

Αλλά και το παιδί μας το έχουμε μεγαλώσει πάρα πολύ δίπλα στη φύση. Όταν γεννήθηκε ο Άγγελος, ήταν χειμώνα-καλοκαίρι στη θάλασσα, ανεβαίναμε βουνά, κατεβαίναμε βουνά, έχει μάθει αυτή τη ζωή, του αρέσει και είναι πολύ ευτυχισμένος στη Μύκονο. Πάμε Αθήνα και μετά από μια εβδομάδα θέλει να γυρίσει πίσω, μου λέει ο Βαγγέλης: «τι θα γίνει από δω και πέρα; Θα είμαστε εδώ, γιατί ο Άγγελος δεν θέλει να φύγει;».

Έχω την χαρά επίσης να είμαι πρέσβειρα του NBA στην Ευρώπη! Με πλησίασαν άνθρωποι από το NBA, με την πρώτη επαφή να γίνεται μέσω του Ευθύμη Ρεντζιά, ο οποίος με είχε καλέσει σε μια δράση στο junior ΝΒΑ. Μιλήσαμε, μου είπαν «θέλουμε να είσαι κοντά μας, στην ομάδα μας» και υπέγραψα συμβόλαιο. Είναι πάρα πολύ τιμητικό και χαίρομαι ιδιαίτερα, γιατί αυτά που έχω παρακολουθήσει τα τελευταία τέσσερα χρόνια αποτελούν ένα μεγάλο σχολείο για εμένα.

Ο στόχος μας είναι ένας, να εμπνεύσουμε τα παιδάκια με απλές ιστορίες από τη ζωή μας, γιατί έτσι λειτουργούν τα παιδιά, αυτά θέλουν να ακούσουν, όπως αντίστοιχα κι εμείς ως μικροί ακούσαμε μια ιστορία από “έναν Νίκο Γκάλη” και σήμερα τη θυμόμαστε ακόμη.

Ο αθλητισμός είναι η ζωή μου όλη, με έκανε αυτό που είμαι σήμερα, οπότε οφείλω τα πάντα στον αθλητισμό και το μπάσκετ. Με έκανε έναν άνθρωπο πολύ ανεξάρτητο, δυναμικό, να πατάω στα πόδια μου, να έχω υπομονή, αυτοεκτίμηση, πειθαρχία, να προσαρμόζομαι πολύ εύκολα. Ταξίδεψα, γνώρισα πολύ μεγάλες προσωπικότητες από όλους τους χώρους και όλη αυτή η εμπειρία με έχει κάνει αυτό που είμαι σήμερα. Νιώθω πολύ ευλογημένη που κατάφερα και έκανα το χόμπι μου επάγγελμα.

Ευλογημένη νιώθω επίσης που μπόρεσα και έκανα και οικογένεια, κάτι πολύ δύσκολο για μια γυναίκα που κάνει πρωταθλητισμό. Οι γυναίκες καλούνται κάποια στιγμή να επιλέξουν τι θα κάνουν, μπορεί να σταματήσουν μια μεγάλη καριέρα για να κάνουν οικογένεια, ενώ ένας άντρας μπορεί να τα κάνει παράλληλα. Είμαι λοιπόν ευγνώμων που δεν χρειάστηκε να διαλέξω, αλλά μπόρεσα να ζήσω και τις δύο χαρές…

Η Αναστασία Κωστάκη είναι Ολυμπιονίκης, πρεσβευτής του NBA στην Ευρώπη, προπονήτρια και υπεύθυνη της ΕΟΚ για το αναπτυξιακό μπάσκετ στις Κυκλάδες.

Επιμέλεια κειμένου: Ζέτα Θεοδωρακοπούλου

CHECK IT OUT: Βαγγέλης Βλάχος: Ζωή Παραμυθένια

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Άννη Κωνσταντινίδου: Magic Άννη

Εβίνα Μάλτση: Από τη Γουμένισσα στο Γκάρντεν