Τελ Αβίβ: Αφετηρία για την ευρωπαϊκή καθιέρωση

Ο Παναθηναϊκός της σεζόν 1993-1994 ήταν μια ομάδα “καταδικασμένη” να πρωταγωνιστήσει.

Το λέω αυτό, γιατί διαχρονικά ο Παναθηναϊκός είναι μια ομάδα που μπαίνει στη χρονιά για να διεκδικήσει όλους τους εγχώριους στόχους.

Από κει και πέρα, θα ήταν ευχής έργον να κάνει και μια σπουδαία ευρωπαϊκή πορεία. Να πάει όσο πιο μακριά μπορεί. Μέχρι τότε η ομάδα είχε καταγράψει κάποιες σημαντικές επιτυχίες σε ευρωπαϊκό επίπεδο, αλλά αυτές δεν ήταν σε μια σταθερή βάση, ήταν σποραδικές.

Είναι η εποχή που με την παρουσία του Παύλου Γιαννακόπουλου και του Σωκράτη Κόκκαλη από την άλλη, δύο πολύ ισχυρών παραγόντων οικονομικά, το επίκεντρο του μπάσκετ έχει κατέβει στην Αθήνα μετά από πολλά χρόνια, την παντοκρατορία του Άρη και την κόντρα του με τον ΠΑΟΚ, ο οποίος μια χρονιά πριν έχει κι αυτός βρεθεί σε Final 4.

Πάντα, για να δημιουργηθεί ένα ενδιαφέρον για τον κόσμο, είναι απαραίτητο να υπάρχει ένα δίπολο.

Ουσιαστικά λοιπόν η συμμετοχή μας στο Τελ Αβίβ σηματοδότησε την αρχή μια εποχής με ευρωπαϊκές επιτυχίες για τον Παναθηναϊκό, η οποία κορυφώθηκε το 1995 στο Παρίσι με την κατάκτηση του πρώτου τροπαίου και συνεχίζεται μέχρι και σήμερα.

Επιστρέφοντας στο 1994, ναι, ξέραμε ότι είχαμε τις δυνατότητες ως ομάδα να πάμε στο Final 4, παρότι δεν ήμασταν ακόμη μια από τις ήδη καθιερωμένες δυνάμεις του ευρωπαϊκού μπάσκετ.

Η συμμετοχή δύο ελληνικών ομάδων στη διοργάνωση ήταν ακόμη κάτι “αχαρτογράφητο” και μάλιστα ο κανονισμός καθιστούσε υποχρεωτικό τον εγχώριο εμφύλιο, κάτι που ίσχυσε και την επόμενη σεζόν στη Σαραγόσα, όπου πάλι Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός έπαιξαν αντίπαλοι. Αυτός ο κανονισμός κράτησε αρκετά χρόνια και άλλαξε στη συνέχεια.

Ωστόσο, η Σαραγόσα, παρότι είχε το ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα, είχε λιγότερη επίδραση σε βάθος χρόνου και δεν έχει μείνει στη μνήμη του κόσμου, όπως η διοργάνωση στο Τελ Αβιβ.

Προφανώς και λόγω αυτής της συνθήκης, του ελληνικού εμφυλίου, υπήρξε μεγάλη πόλωση. Είναι δύο ξεχωριστοί κόσμοι Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός. Όλη αυτή η εγχώρια ένταση μεταφέρθηκε σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.

Η προετοιμασία κύλησε με στόχο να είμαστε όσο το δυνατόν πιο έτοιμοι, έχοντας αποφορτιστεί από την ένταση, την οποία δεν πρέπει να αφήσεις να κυριαρχήσει πάνω σου και να μετατραπεί σε άγχος.

Προσπαθήσαμε πνευματικά να μείνουμε έξω απ’ όλο αυτό και να επικεντρωθούμε στο ότι απλώς πρόκειται για έναν ημιτελικό Final 4, ότι είσαι ένα βήμα πριν από έναν ευρωπαϊκό Τελικό.

Προφανώς και δεν είναι εύκολο αυτό να γίνει, γιατί είχαμε όλη αυτή τη συνθήκη του ελληνικού εμφυλίου στο πίσω μέρος του μυαλού μας.

Και κυρίως αυτό που σκέφτεσαι σε τέτοιες περιπτώσεις δεν είναι το παιχνίδι αυτό καθαυτό αλλά το μετά. Το τι θα συμβεί, αν νικήσεις, και ίσως πολύ περισσότερο το τι θα συμβεί, αν χάσεις. Η πιθανότητα δηλαδή να αποτύχεις και οι συνέπειες αυτού στη μετέπειτα πορεία σου.

Αυτό βαραίνει και περισσότερο, γιατί ξέραμε καλά ότι η ζωή δεν τελειώνει εκεί, ότι η σεζόν συνεχίζεται, υπάρχει και το Ελληνικό Πρωτάθλημα και τα play off και θα “κουβαλούσαμε” εκεί μια ενδεχόμενη αποτυχία, την οποία και θα έπρεπε να διαχειριστούμε.

Καλώς ή κακώς η ιστορία των Final 4 μέχρι και σήμερα έχει αποδείξει με ελάχιστες εξαιρέσεις ότι η πορεία σου σε αυτό σού δίνει και ένα momentum για τη συνέχεια, μέχρι το τέλος της κάθε σεζόν.

Ο ημιτελικός με τον Ολυμπιακό ήταν ένα παιχνίδι ντέρμπι, όπως αναμενόταν, και, παρότι δεν παίχτηκε τελικά στον πόντο, ήταν ένα ματς το οποίο κρίθηκε στις λεπτομέρειες υπέρ των «Ερυθρολεύκων». Ήταν δύο ομάδες που γνωρίζονταν καλά από τις εγχώριες αναμετρήσεις τους και σίγουρα ο αγώνας έμεινε στην ιστορία, καθώς ήταν το πρώτο ντέρμπι «Αιωνίων» σε ουδέτερο έδαφος, σηματοδότησε δηλαδή την έναρξη μιας εποχής.

Αυτό που θυμάμαι περισσότερο από το παιχνίδι ήταν η ατμόσφαιρα που είχε δημιουργηθεί από τους οπαδούς και τον δύο ομάδων.

Μετά το τέλος του ματς, προσπαθήσαμε όλοι μαζί να δούμε την επόμενη μέρα. Στα δικά μου μάτια, ο μικρός Τελικός ήταν εξίσου σημαντικός. Και το λέω αυτό, γιατί είναι ένα παιχνίδι που σου δίνει τη δυνατότητα να πατήσεις ξανά στα πόδια σου.

Παίζεις ένα ματς ελεύθερο και χαλαρό, χωρίς σκοπιμότητες, το οποίο σου δίνει την ευκαιρία να επιστρέψεις στις εργοστασιακές σου ρυθμίσεις. Υπό αυτό το πρίσμα, μας έκανε καλό, δεν φύγαμε με την πίκρα και τη στεναχώρια, καθώς ήρθε μια εύκολη και άνετη νίκη επί της Μπαρτσελόνα.

Ο Τελικός ανάμεσα στη Μπανταλόνα και τον Ολυμπιακό ήταν μια παράξενη συνθήκη, με οπαδούς τεσσάρων ομάδων στις κερκίδες. Μάλιστα, οι οπαδοί του Παναθηναϊκού που είχαν μείνει υποστήριζαν την ισπανική ομάδα.

Μετά τη λήξη του Τελικού, εμείς που καθόμασταν πίσω από το ένα καλάθι κατευθυνθήκαμε προς τα αποδυτήρια για να βγούμε και πάλι στο παρκέ για τις απονομές. Οι διοργανωτές είχαν βάλει. θυμάμαι, τα αποδυτήριά μας απέναντι από αυτά του Ολυμπιακού.

Εκεί φτάνοντας, βλέπω στον διάδρομο τον Μπάμπη Παπαδάκη, πεσμένο στο πάτωμα, να ξεσπά από την ένταση του Τελικού και από πάνω τον Γιάννη Ιωαννίδη κι αυτόν σαν χαμένο, καθώς ο τρόπος που ηττήθηκε ο Ολυμπιακός ήταν απίστευτος και, επειδή ακριβώς είχαν περάσει μόλις λίγα λεπτά, προσπαθούσαν κι εκείνοι να καταλάβουν τι είχε συμβεί, πώς έχασαν ένα δικό τους παιχνίδι.

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, ακολούθησαν τα play off, στα οποία εμείς λόγω της τρίτης θέσης στην κανονική περίοδο φτάσαμε μέχρι τον ημιτελικό με τον ΠΑΟΚ. Ήταν εποχές που το πλεονέκτημα έδρας ήταν εξαιρετικά ισχυρό και δεν έσπαγε εύκολα, κάτι που τουλάχιστον σε τελικούς έγινε πρώτη φορά το 1999, με τον Παναθηναϊκό να κερδίζει στο πέμπτο ματς στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας.

Ο Κώστας Παταβούκας είναι πρώην διεθνής μπασκετμπολίστας, νυν προπονητής.

Επιμέλεια κειμένου: Αλέξανδρος Σωτηρόπουλος

CHECK IT OUT: Γιάννης Ιωαννίδης: Τελ Αβίβ: Ο Τελικός που δεν ξαναείδα ποτέ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Τζανής Σταυρακόπουλος: Θα έχουμε πάντα το Παρίσι

Άκης Παναγιωταράς: Βερολίνο: Πρωταθλητής δια πυρός και σιδήρου

Η προ(ιστορία) των Final-4