Βερολίνο: Πρωταθλητής δια πυρός και σιδήρου

Η σεζόν 2008-2009 στην Ευρωλίγκα εξελίσσεται κάπως… περίεργα για τον Παναθηναϊκό.

Το ρόστερ είναι εκπληκτικό, ίσως το κορυφαίο σε όλα αυτά τα χρόνια που είναι ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς στον πάγκο: Πέκοβιτς, Μπατίστ, Φώτσης και Τσαρτσαρής κοντά στο καλάθι, περιφέρεια με Διαμαντίδη, Σπανούλη, Γιασικεβίτσιους και Νίκολας και ακόμα Περπέρογλου, Κέτσμαν στη θέση “3”, ενώ στη 12άδα υπήρχαν επίσης ο Χατζηβρέττας και ο Σάκοτα. Όλοι υγιείς και όλοι στα… ντουζένια τους, στην πιο παραγωγική τους ηλικία.

Ναι μεν λοιπόν έχουμε μια εκπληκτική ομάδα και νιώθουμε όλοι τη δυναμική που υπάρχει, ωστόσο αυτή η ποιότητα δεν αποτυπώνεται στα αποτελέσματα της πρώτης φάσης της διοργάνωσης.

Το ξέσπασμα του «Ζοτς» που γύρισε το κουμπί

Η ομάδα τερματίζει στην τρίτη θέση του ομίλου της, κάνοντας τρεις ήττες, και είναι πίσω από Μπαρτσελόνα και Σιένα στη βαθμολογία, κάτι που προκαλεί εκείνο το αξέχαστο σε όλους ξέσπασμα του Ομπράντοβιτς στη συνέντευξη Τύπου μετά το παιχνίδι με την Πρόκομ.

Σ’ αυτό το ματς λοιπόν, παρόλο που ο Παναθηναϊκός έχει κερδίσει με μεγάλη διαφορά, ο Σέρβος προπονητής έχει βάλει τις φωνές σε όλους στα αποδυτήρια και συνεχίζει στη συνέντευξη Τύπου, λέγοντας το φοβερό «Who will go to Final 4? This Panathinaikos? This is a joke!» («Ποιος θα πάει στο Final 4; Αυτός ο Παναθηναϊκός; Αυτό είναι ανέκδοτο!»).

Ο Ομπράντοβιτς συνήθιζε, όταν έβλεπε τα πράγματα στην ομάδα να…. βαλτώνουν, να δημιουργεί κάποιες “τεχνητές” κρίσεις, ώστε να “ξυπνήσει” το σύνολο και να δώσει κίνητρο στους παίκτες.

Θυμίζω ότι, πηγαίνοντας στο Βερολίνο, ο Παναθηναϊκός είχε ήδη στην τροπαιοθήκη του τέσσερεις ευρωπαϊκούς τίτλους, με πιο πρόσφατο αυτόν στην Αθήνα το 2007, δηλαδή δύο χρόνια πριν.

Η Ευρωλίγκα τότε διεξάγεται με ένα διαφορετικό σύστημα απ’ ό,τι τώρα. Υπάρχουν 24 ομάδες χωρισμένες σε τέσσερεις ομίλους στην πρώτη φάση, μετά υπάρχει το Top 16 με τέσσερεις ομίλους πάλι, απ’ όπου οι δύο πρώτοι προκρίνονται στα προημιτελικά, πριν από το Final 4.

Σ’ αυτή τη δεύτερη φάση λοιπόν, στο Top 16, η τακτική του Ομπράντοβιτς να… ξυπνήσει τους παίκτες αποδίδει και η ομάδα τερματίζει πρώτη.

Έτσι, πηγαίνει στα προημιτελικά με πλεονέκτημα έδρας κόντρα στη Σιένα, μια ομάδα που διαθέτει τον εκπληκτικό Αμερικανό σκόρερ, Τερέλ ΜακΙντάιρ, τον πληθωρικό Σον Στόουνρουκ, τον σούπερ σκόρερ Χένρι Ντόμερκαντ, τους Λιθουανούς Καουκένας και Λαβρίνοβιτς αλλά επίσης και τους Σάτο και Έζε. Πολύ γεμάτο ρόστερ.

Τα δύο πρώτα ματς είναι στο ΟΑΚΑ. Κερδίζουμε το πρώτο, αλλά χάνουμε το δεύτερο και μαζί το πλεονέκτημα έδρας. Ωστόσο, είμαστε πλέον στα τέλη Μαρτίου, η ομάδα έχει βρει πια έναν καλό ρυθμό και αυτή η ήττα δεν αποδεικνύεται καταστροφική.

Ξέρουμε όλοι ότι, πηγαίνοντας στην Ιταλία για τα επόμενα δύο παιχνίδια, μπορούμε πολύ εύκολα να πάρουμε μια νίκη και να ξαναφέρουμε τη σειρά στην Αθήνα.

Πράγματι, κερδίζουμε όχι ένα αλλά και τα δύο ματς. Παίρνουμε το τρίτο παιχνίδι με 20 πόντους διαφορά, κερδίζουμε επίσης και το τέταρτο και, με αυτές τις δύο εκτός έδρας νίκες, είμαστε στο Βερολίνο!

Τελ Αβίβ, Σαραγόσα και τώρα… Βερολίνο

Είναι η πρώτη φορά που θα βρεθούν και πάλι Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός αντίπαλοι σε ημιτελικό Final 4, μετά το Τελ Αβίβ και τη Σαραγόσα, το 1994 και το 1995.

Δεκατέσσερα χρόνια μετά ωστόσο τίποτα δεν είναι πια το ίδιο. Οι συνθήκες είναι τελείως διαφορετικές. Ένας ημιτελικός όμως είναι πάντα σπουδαίος, πόσο μάλλον όταν είναι κόντρα στον «αιώνιο» αντίπαλο. Εμείς νιώθουμε ότι είμαστε σε καλό φεγγάρι και θέλουμε να το αποδείξουμε και στην πράξη.

Τίποτα δεν αλλάζει από τον Ομπράντοβιτς στη ρουτίνα και την προετοιμασία της ομάδας. Για εκείνον είναι το ίδιο, είτε είναι αντίπαλος ο Ολυμπιακός είτε άλλη ομάδα.

Ωστόσο, όλοι οι Έλληνες της ομάδας, παίκτες και προσωπικό, νιώθουμε τον “ηλεκτρισμό” που υπάρχει στην ατμόσφαιρα πριν από ένα τέτοιο παιχνίδι. Μέσα στη σεζόν, νωρίτερα, έχουμε ήδη παίξει και τον Τελικό Κυπέλλου στο Ελληνικό κι έχουμε κερδίσει τον Ολυμπιακό. Το ξέρουμε όλοι μέσα μας ότι μπορούμε να το επαναλάβουμε.

Το ξενοδοχείο της αποστολής ήταν σχετικά σε ένα κεντρικό σημείο της πόλης, κάτι που έδινε τη δυνατότητα σε εμάς, τα υπόλοιπα μέλη του σταφ, να κάνουμε κάποιες μικρές βόλτες και περιπάτους, όταν ολοκληρώναμε τις υποχρεώσεις μας.

Από την πύλη του Βραδεμβούργου μέχρι την Αλεξάντερπλατς περπατούσες κι έβλεπες οπαδούς όλων των ομάδων με κασκόλ, φυσικά και των δύο ελληνικών να κάνουν κι αυτοί τη βόλτα τους. Καμία σχέση με τον φανατισμό και τα… κυνηγητά που υπήρχαν στα στενά του Τελ Αβίβ και της Σαραγόσα.

Σίγουρα σε αυτό συντέλεσε και η οργάνωση της γερμανικής αστυνομίας, καθώς οι φανατικοί πυρήνες και των δύο ομάδων ήταν σχετικά απομονωμένοι, αρκετά χιλιόμετρα μακριά από το κέντρο της πόλης, και έρχονταν μόνο στο γήπεδο τις ώρες των αγώνων.

Ξορκίζοντας την…. κατάρα

Ο ημιτελικός, όπως είναι αναμενόμενο, εξελίχθηκε σε ντέρμπι. Είναι ένα από τα κορυφαία ματς «αιωνίων» όλων των εποχών.

Σε μια τέτοια αναμέτρηση ποτέ δεν παίζει ρόλο η κατάσταση της κάθε ομάδας εκείνη τη στιγμή. Οι φανέλες είναι πολύ βαριές και όλα είναι πιθανά. Είναι παιχνίδια ειδικών συνθηκών.

Παρότι λοιπόν θεωρητικά ο Παναθηναϊκός είναι σε καλύτερη κατάσταση από τον Ολυμπιακό, είναι πιο έμπειρος και με καλύτερη χημεία, ο νικητής κρίνεται σε μια λεπτομέρεια, στα τελευταία δευτερόλεπτα.

Με το σκορ στο 84-82 υπέρ μας, ο Πέκοβιτς αστοχεί και δεν καταφέρνει να πάει τη διαφορά στους τέσσερεις πόντους. Ο Ολυμπιακός έχει την τελευταία επίθεση.

Ο Μπουρούσης ποστάρει, αστοχεί, ο Τσίλντρες πάει στο επιθετικό ριμπάουντ, σπρώχνει τη μπάλα προς το καλάθι, αστοχεί κι αυτός και το παιχνίδι λήγει. Είναι μια καλή επιλογή του Γιάννη, η οποία όμως δεν καταλήγει στο καλάθι, ενώ η δική μας αγωνία στον πάγκο, μέχρι να δούμε την κατάληξη, κάνει τις καρδιές μας να χτυπούν δυνατά. Ακούγοντας την κόρνα της λήξης, όλοι μπαίνουμε στο παρκέ για να πανηγυρίσουμε.

Ενδεχομένως, αν ήταν οποιοσδήποτε άλλος ο αντίπαλος, οι πανηγυρισμοί να ήταν μικρότερης έκτασης ενόψει και του Τελικού, καθώς η δουλειά δεν έχει τελειώσει, υπάρχει ένα ακόμα ματς.

Αυτή τη νίκη όμως την χαρήκαμε όλοι λίγο παραπάνω, γιατί άργησε 15 χρόνια, από εποχές Τελ Αβίβ και Σαραγόσα. Υπό μια έννοια, ξόρκισε μια κατάρα και ένα “κάζο” που μας έκαναν πάντα οι φίλοι Ολυμπιακοί, οι οποίοι όλα αυτά τα χρόνια είχαν να λένε ότι, όποτε μας βρίσκουν σε ευρωπαϊκό ημιτελικό, μας κερδίζουν.

Αυτό που έπρεπε να προσέξει πλέον η ομάδα ήταν να μην “αδειάσει” ενόψει Τελικού. Είχαμε δει πολλές φορές, είχαμε πολλά παραδείγματα “εμφύλιων” ημιτελικών, ανάμεσα τόσο σε ελληνικές όσο και σε ισπανικές ομάδες.

Αυτά τα παιχνίδια απορροφούσαν όλη την ενέργεια των παικτών, με αποτέλεσμα στον τελικό να εμφανίζονται αγνώριστοι και να χάνουν. Ο Τελικός λοιπόν ήταν μπροστά μας και, παρότι ένα μεγάλο άγχος είχε φύγει, θέλαμε να είμαστε έτοιμοι για μια ακόμα μεγάλη πρόκληση.

Σε όλο αυτό καθοριστικό ρόλο παίζει ότι ο Παναθηναϊκός έχει ήδη το know how. Ξέρει πλέον τον τρόπο.

Ο Ομπράντοβιτς είναι ήδη πολλά χρόνια στον πάγκο, η ομάδα έχει ένα σταθερό βασικό κορμό επί σειρά ετών και άρα διαθέτει αυτοματισμούς στο παιχνίδι της και φυσικά -το πιο σημαντικό- μετράει ήδη στην τροπαιοθήκη της τέσσερα Πρωταθλήματα Ευρώπης. Ξέρει λοιπόν πώς να αποφύγει τις κακοτοπιές.

Πριν καν παίξουμε με τον Ολυμπιακό, γνωρίζουμε ότι, εφόσον περάσουμε στον Τελικό, θα αντιμετωπίσουμε την ΤΣΣΚΑ, κάτοχο του τροπαίου. Το δικό της παιχνίδι, στο οποίο είχε νικήσει τη Μπαρτσελόνα, ήταν χρονικά ο πρώτος ημιτελικός.

Ο ίδιος Τελικός δυο χρόνια μετά

Πραγματικά όμως, δεν μας νοιάζει ο αντίπαλος, γιατί ξέρουμε ότι είμαστε σε πολύ καλό φεγγάρι. Με τους Ρώσους έχουμε παίξει και τον Τελικό της Αθήνας δύο χρόνια πριν, το 2007, αλλά μέσα στην τρέχουσα σεζόν, δεν έχουμε παίξει ούτε μια φορά!

Προπονητής ο Μεσίνα και στο παρκέ ο Χόλντεν, ο Λάνγκτον, ο Σισκάουσας, ο Κριάπα αλλά και ο Νίκος Ζήσης!

Ο Τελικός αρχίζει. Κάνουμε ένα καταπληκτικό πρώτο ημίχρονο και προηγούμαστε με 20 πόντους διαφορά, 48-28! Παίζουμε τόσο καλά που, αν είχαμε ένα πεντάλεπτο ακόμα, θα μπορούσαμε να ανοίξουμε τη διαφορά κι άλλο! Ξεκινώντας το δεύτερο ημίχρονο, προηγούμαστε ακόμα και με 23. Κάπου εκεί, στα μισά της τρίτης περιόδου, η ΤΣΣΚΑ ξυπνάει. Εμείς μένουμε έξι λεπτά χωρίς πόντο, οι Ρώσοι κάνουν σερί 13-0 και μπαίνουν στη διεκδίκηση της νίκης.

Γι’ αυτή την επιστροφή των Ρώσων βάζει λίγο το χέρι της και η διαιτησία. Όταν η διαφορά είναι στους 20 πόντους, είναι λίγο πιο χαλαρά τα πράγματα, ακόμα κι αν δεν σφυρίξουν ένα φάουλ υπέρ σου, λες δεν πειράζει και συνεχίζεις. Κάπως έτσι όμως η διαφορά ροκανίστηκε και η ψαλίδα έκλεισε.

Πλησιάζοντας στο φινάλε, το παιχνίδι είναι πλέον στην κόψη του ξυραφιού.

Πεντέμισι δευτερόλεπτα πριν από το τέλος, γίνεται αντιαθλητικό φάουλ στον Γιασικεβίτσιους, το οποίο όμως δίνεται τελικά ως απλό φάουλ.

Ο Σάρας, αν και συνήθως είναι αλάνθαστος από τη γραμμή, βάζει μία στις δύο, η διαφορά είναι στους δύο και υπάρχει τάιμ άουτ. Ομπράντοβιτς και Ιτούδης τα λένε μεταξύ τους για λίγο, δίπλα τους είναι ο Ανδρέας Πιστιόλης κι εγώ.

Η συζήτηση αφορά στο αν θα παίξουμε την τέλεια άμυνα ή θα κάνουμε ένα γρήγορο φάουλ για να έχουμε εμείς την τελευταία επίθεση. Η επιλογή τελικά είναι να παίξουμε άμυνα, αλλάζοντας σε όλα τα σκριν στην επαναφορά των Ρώσων από το κέντρο.

Πράγματι έτσι γίνεται. Ο Σισκάουσκας βγαίνει από τα σκριν στην κορυφή, έξω από το τρίποντο απέναντι στον Νίκολας, και είναι φανερό, καθώς δεν υπάρχει πλέον χρόνος, ότι αυτός θα πάρει την προσπάθεια.

Ο Λιθουανός δεν πηγαίνει στο μπάσιμο για την ισοφάριση, αλλά επιχειρεί τρίποντο για τη νίκη της ΤΣΣΚΑ. Το σουτ είναι υπό πίεση αλλά καλό.

Η μπάλα αναπηδά στο στεφάνι. Εκείνη τη στιγμή που το χρονόμετρο έχει σχεδόν μηδενίσει, ο Σμόντις πηγαίνει για το φόλοου, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να σκοράρει και να στείλει το ματς στην παράταση. Σε εκείνο το σημείο, ο δεύτερος διαιτητής της αναμέτρησης, ο Ισπανός Αρτεάγκα, ο οποίος είναι κάτω από το καλάθι, σηκώνει το χέρι για να καταλογίσει φάουλ του Περπέρογλου στον Σλοβένο πάνω στο μπλοκ άουτ.

Όλος ο δικός μας πάγκος μπαίνει μέσα για να πανηγυρίσει, γιατί ο Τελικός έχει τελειώσει, και την ίδια στιγμή ο πρώτος ρεφ του αγώνα, ο Μπραντάουσκας, κοιτάζοντας τον Αρτεάγκα, δείχνει λήξη με τη χαρακτηριστική κίνηση των χεριών. Το θρίλερ έχει τελειώσει.

Νομίζω ότι από τότε ο Αρτεάγκα δεν σφύριξε ποτέ ξανά τον Παναθηναϊκό!

Την ώρα των πανηγυρισμών, όπως μαθαίνουμε μετά, στα επίσημα του γηπέδου ο αείμνηστος Θανάσης Γιαννακόπουλος γυρίζει στον Μπερτομέου και, αγανακτισμένος, βγάζει ένα πακέτο χαρτονομίσματα και τα πετάει προς το μέρος των αξιωματούχων της Euroleague, θέλοντας έτσι να διαμαρτυρηθεί για τη διαιτησία του Τελικού!

Οι δικοί μας πανηγυρισμοί συνεχίζονται στα αποδυτήρια και μέσα σε όλα συμβαίνει και το εξής ευτράπελο: ο Νίκος Χατζηβρέττας, ο οποίος είναι από μικρό παιδί φίλαθλος του Άρη, έχει βρει τον… μπελά του με τον Αντώνη Φώτση, ο οποίος, ως…. γνωστό πειραχτήρι, συνήθιζε πολλές φορές μέσα στη χρονιά να του… τραγουδά συνθήματα που έλεγαν τότε οι οπαδοί του Άρη.

Την ώρα λοιπόν που οι κάμερες των ελληνικών καναλιών έχουν μπει μέσα στα αποδυτήρια για να καταγράψουν τους πανηγυρισμούς, “συλλαμβάνουν” τον Φώτση να τραγουδά στον Χατζηβρέττα ένα σύνθημα κι όλο αυτό είναι σε live μετάδοση!

Η αλήθεια είναι ότι πολλοί δεν το καταλαβαίνουν, αλλά σίγουρα οι οπαδοί του Άρη το αντιλαμβάνονται! Έτσι, λίγες μέρες μετά, πηγαίνοντας στο Αλεξάνδρειο για να παίξουμε με τον Άρη για τα πλέι οφ του Ελληνικού Πρωταθλήματος, στο ζέσταμα της ομάδας, όλο το Αλεξάνδρειο αποθεώνει και χειροκροτεί τον Φώτση!

Η κατάκτηση του τροπαίου στο Βερολίνο πανηγυρίστηκε πολύ έντονα από όλους, καθώς και οι δύο νίκες ήρθαν με διαφορά ενός καλαθιού! Δύο πόντοι τον Ολυμπιακό, δύο και την ΤΣΣΚΑ. Από το 2006 ως το 2009 τα τέσσερα Κύπελλα είχαν πάει εναλλάξ στους Ρώσους και στον Παναθηναϊκό, γι’ αυτό και η επιτυχία μας ήταν μεγάλη.

Ήταν μια τετραετία, από τον 2007 ως το 2011, πραγματικά αξέχαστη για όλους στην ομάδα αλλά και στον κόσμο μας, καθώς τρεις κούπες κατέληξαν στο ΟΑΚΑ. Μάλιστα, αυτή του 2011 στο Final 4 της Βαρκελώνης, παρότι δεν είχαμε το καλύτερο ρόστερ, ήμασταν σίγουροι ότι θα την πάρουμε, περισσότερο σίγουροι από κάθε άλλη φορά, και από το 2009 στο Βερολίνο αλλά και από το 2007 στην Αθήνα.

Ο Άκης Παναγιωταράς είναι φυσικοθεραπευτής, μέλος του σταφ της ομάδας μπάσκετ του Παναθηναϊκού από το 1996 έως το 2015.

Επιμέλεια κειμένου: Αλέξανδρος Σωτηρόπουλος

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Χρήστος Μαρμαρινός: Βερολίνο: Η μεγάλη χαμένη ευκαιρία