Πέτζα Στογιάκοβιτς: Συν Αθηνά και χείρα Κίνη

Μια φορά κι έναν καιρό, ένας Αθηναίος ταξίδευε με πλοίο. Έπιασε φουρτούνα, εκείνο αναποδογύρισε. Όλοι κολυμπούσαν για να σωθούν, αυτός προσευχόταν στην Αθηνά.

Αντί δηλαδή να κοιτάξει να μη θαλασσοπνιγεί, έταζε θυσίες στη θεά. «Έλεος, άνθρωπε. Κόψε τα τάματα και κάνε κάτι ο ίδιος για τον εαυτό σου. Συν Αθηνά και χείρα κίνει», του είπε ένας άλλος εκ των ναυαγών.

Από τον συγκεκριμένο μύθο του Αισώπου προέρχεται η γνωστή φράση. Ο Πέτζα Στογιάκοβιτς, ελληνιστί Κίνης (!), κι αν κούνησε το χέρι του… Δεν αρκέστηκε στο όποιο ταλέντο είχε. Ταλέντο άλλωστε περιορισμένο, αν πιστέψουμε τον Γιάννη Γιαννούλη (με τον οποίον μεγάλωσε μπασκετικά κι έγιναν κουμπάροι) σε τούτη εδώ την ηλεκτρονική γωνιά.

Δουλειά, δουλειά, δουλειά. Χάρη σε αυτήν πρωτίστως ο «Γιούγκος» απέκτησε το σπάνιο βρομόχερο και εξελίχθηκε σε έναν από τους καλύτερους σουτέρ όλων των εποχών –για το ευρωπαϊκό μπάσκετ αλλά και για το ΝΒΑ, στο οποίο έφτασε κάποια στιγμή να είναι ο δεύτερος καλύτερος σκόρερ του. Σε 13 περιόδους εκεί, είχε μέσο όρο 17 πόντων με 40.1% τρίποντα και 89.5% βολές. Δύο γεμάτες, 81 και 77 εμφανίσεων, τις ολοκλήρωσε με 93%!

Ο καθημερινός ιδρώτας έγινε χρυσός σε εθνικό επίπεδο. Πρωταθλητής Ευρώπης, Πρωταθλητής Κόσμου. Για να γίνει, πολύ αργότερα, και Πρωταθλητής στο ΝΒΑ. Στο τελευταίο του παιχνίδι!

Μια πορεία που ολοκληρώθηκε με το μεγαλύτερο θαυμαστικό, μα είχε ξεκινήσει γεμάτη ερωτηματικά. Αλλαγές περιβάλλοντος, αλλαγές ονομάτων…

Και μια αλλαγή σκυτάλης στην κορυφή του Ελληνικού Πρωταθλήματος, με υπεύθυνο τον ίδιο. Έστω κι αν δεν στρογγυλοκάθισε σε εκείνη ο αγαπημένος του ΠΑΟΚ. Μια πενταετία ασταμάτητης δουλειάς, “καλλιέργειας” ταλέντου και πολλών-πολλών τριπόντων για τον σμολ φόργουορντ των 208 εκατοστών, η οποία επιστεγάστηκε με την ιστορική -και συνάμα αποκαθηλωτική για τον Ολυμπιακό- “βόμβα” στο ΣΕΦ.

Φωτιά στα καλάθια

Ο Πρέντραγκ Στογιάκοβιτς έρχεται σε τούτον τον κόσμο -για να βάλει φωτιά στα καλάθια- στις 9 Ιουνίου 1977 στην Πόζεγκα. Σλόβενσκα Πόζεγκα, όπως λέγεται ακόμη η σημερινή πόλη της ανατολικής Κροατίας. Εκ του «πόζαρ», δηλαδή (δασική) «πυρκαγιά». Η κυριολεκτική, και όχι μόνο, μπαίνει στις αρχές της δεκαετίας του ’90.

Εμφύλιος πόλεμος. Η Γιουγκοσλαβία διαμελίζεται, η τετραμελής φαμίλια με τη σερβική καταγωγή προφανώς πρέπει να μετακομίσει. Ο μπαμπάς Μίοντραγκ αφήνει το μπακάλικό του, παίρνει την Μπιάνκα και τους δύο γιους τους και εγκαθίστανται στο Βελιγράδι. Από το χωριουδάκι Πάπουκ, όπου ο μικρός Πέτζα είχε κάνει τα πρώτα του βήματα και στο ποδόσφαιρο, το βόλεϊ, το χάντμπολ, (πάει) στη μεγαλούπολη. Και στον Ερυθρό Αστέρα.

Του αρέσει να παίζει στην περιφέρεια και να σουτάρει, αν και είναι από τους ψηλότερους παίκτες των ομάδων του. Ευτυχώς ο πατέρας γυρίζει γρήγορα από το μέτωπο στη Δημοκρατία της Σερβικής Κράινα και ο γιος μπορεί να αφοσιωθεί στο άθλημα που αγάπησε από τον Ντράζεν Πέτροβιτς (περισσότερο μέσω του πατρός), από την περίφημη Γιουγκοπλάστικα των Τόνι Κούκοτς και Ντίνο Ράτζα.

Κροάτες οι αγαπημένοι του παίκτες. Δεν φαντάζεται ότι μπορεί να τους πλησιάσει. Το φαντάζεται όμως ένας συνονόματός του. Ο Πρέντραγκ Μπατνιάρεβιτς, ο οποίος τον αναλαμβάνει επί προσωπικού στο παιδικό του Αστέρα –και τον ακολουθεί στη Θεσσαλονίκη. Ο προπονητής που αναδεικνύει την ίδια εποχή τον Ντράγκαν Τάρλατς και που στη Λάρισα (ως χεντ κόουτς) ανιχνεύει το ταλέντο ενός μειρακίου ονόματι Βασίλης Σπανούλης δουλεύει -και στον ΠΑΟΚ από ένα σημείο και μετά- με τον Στογιάκοβιτς νυχθημερόν. Επί τέσσερα χρόνια, έξι ώρες την ημέρα.

Κάπως έτσι ο νεαρός μετατρέπεται σε φονικό σουτέρ. Με άπειρες εργατοώρες, τόνους ιδρώτα, ακόρεστη όρεξη. Ο Γιαννούλης τον θυμάται να προβαίνει σε καθημερινές ατομικές προπονήσεις, ακόμα και μετά από διπλές στον ΠΑΟΚ. Να μη φεύγει από το γήπεδο, αν δεν έχει ευστοχήσει σε 700 σουτ.

Αποφασισμένος να πετύχει, όπως αποφασισμένος να ζήσει (καλά, αυτός και η οικογένειά του) ήταν ελάχιστα χρόνια νωρίτερα ο μπαμπάς του. Όταν ξεσπιτώθηκαν και ο μεγάλος γιος, Νέναντ, είχε σοβαρό θέμα με το νεφρό του, όταν έχασαν δύο σπίτια, δύο μαγαζιά κι ένα οικόπεδο στην ιδιαίτερη πατρίδα τους, για να κάνουν ένα νέο ξεκίνημα σε ένα δυαράκι με τοίχους που έσταζαν νερό τον χειμώνα.

Πέτζα, όπως λέμε τέζα

ΠΑΟΚ λοιπόν. Ένας ακόμα ελληνοποιημένος άσος, κατά τη μόδα της δεκαετίας του ’90. «Πέτρος Κίνης», το νέο ονοματεπώνυμο που παίρνει. Φτάνουν στο Αλεξάνδρειο μαζί με τον Ράσο Νεστέροβιτς, ο οποίος θα κάνει κι αυτός μεγάλη καριέρα στο ΝΒΑ, και τον Μίλαν Ρέλιτς, ο οποίος θα χαθεί από το προσκήνιο. Ένας άλλος Μίλαν δουλεύει μαζί του(ς). Ο Μίνιτς, ισόβιος συνεργάτης του Ντούσαν Ίβκοβιτς.

Μοναδικός που “επιβιώνει” στον ΠΑΟΚ ο Στογιάκοβιτς. Στον Ερυθρό Αστέρα έχουν κάνει το λάθος να θέλουν να τον δέσουν με εξαετές συμβόλαιο και ο μικρός φεύγει από την πατρίδα του, η οποία τελεί σε (μπασκετικό και γενικότερο) εμπάργκο, και αποκτά μια δεύτερη. Ο Πρόεδρος Απόστολος Οικονομίδης εκταμιεύει 800.000 δολάρια για τη μετακίνηση, κατόπιν εισήγησης του «Ντούντα».

Ο Σέρβος τεχνικός δεν μακροημερεύει στη σεζόν μετά την κρυάδα στο Final 4 του Πρωταθλητριών στο ΣΕΦ και το Κύπελλο Korać κατακτιέται με τον Σούλη Μαρκόπουλο στον πάγκο.

Λίγοι ψυλλιάζονται ακόμα τι θησαυρός κρύβεται στη Θύρα 3 της Τούμπας, όπου προπονούνται οι έφηβοι.

Ο Πέτζα έχει προλάβει από τα 15 του να αγωνιστεί και στην πρώτη ομάδα του Αστέρα, μαζί με τον τέσσερα χρόνια μεγαλύτερο Ντέγιαν Τομάσεβιτς. Στα 15 του είχε βάλει 18 πόντους, σε μια άνετη επικράτηση επί της Ράντνιτσκι.

Μία προπαρασκευαστική χρονιά στη Θεσσαλονίκη, συστάσεις στο ευρύτερο κοινό το 1994. Ντεμπούτο στο Πρωταθλητριών στο Τελ Αβίβ, κόντρα στη Μακάμπι. Έρχεται πίσω από τον Νάσο Γαλακτερό, μπαίνει για πέντε λεπτάκια. Ίσα για να κάνει ερ μπολ, στη μοναδική του προσπάθεια για τρεις. Δέχεται καζούρα από τους βετεράνους, επιφυλάσσεται.

Βάζει 16 πόντους την επόμενη αγωνιστική στην Μπενφίκα, καταγράφει τέσσερεις εμφανίσεις και με 17. Τόσα είναι και τα χρόνια του. Το ανήλικο αστεράκι του «Δικεφάλου του Βορρά» λαμβάνει δωρεάν μαθήματα… σουτ και αντιμετώπισης δύσκολων καταστάσεων από τον Μπάνε Πρέλεβιτς και δεν ξανακοιτάζει πίσω.

Την επόμενη σεζόν είναι πια σταρ της ομάδας. Σημειώνει 19.1 πόντους στην πορεία μέχρι τον Τελικό του Κυπελλούχων και δη 20 εκεί ακριβώς. Στη Βιτόρια, με τη γηπεδούχο δηλαδή (και νικήτρια) Ταουγκρές. Παίζει επιτέλους και ως Ελληνας στο Πρωτάθλημα, έχοντας ντεμπουτάρει με 24άρα στο Ιβανώφειο. Άλλη μία σεζόν με πολύ σκοράρισμα στο Korać (21.9 μέσο όρο, 31 στο πρώτο ματς με την Μπένετον), δύο σοβαρούς τραυματισμούς (ο ένας στη ρεβάνς του Τρεβίζο) και… ΣΕΦ.

Στο φαληρικό στάδιο γράφεται το 1998 η πιο iconic στιγμή της εδώ καριέρας του. Τρίτος ημιτελικός με τον Ολυμπιακό, των πέντε διαδοχικών τίτλων και έξι διαδοχικών τελικών στην Α1. Το σκορ ισόπαλο, αλλά δεν πάει προς τα μέσα. Διώχνει τους συμπαίκτες του, απομονώνει τον φίλο του από τα μικρά κλιμάκια του Αστέρα, Ντούσαν Βούκτσεβιτς, το μπουμπουνάει. Τρίποντο, 58-55, ο ΠΑΟΚ στους τελικούς!

Λεπτομέρεια. Στο πρώτο ματς της σειράς (66-65 οι Πειραιώτες), παίρνοντας και τότε την μπάλα στα 14’’, είχε κλειστεί από τον Αρτούρας Καρνισόβας και αναγκαστεί να δώσει την μπάλα στον Γιώργο Μπαλογιάννη, ο οποίος αστόχησε. Δεύτερη λεπτομέρεια. Στον θρίαμβο του Game 3, είχε 0/5 τρίποντα και δύο σερί άστοχες προσπάθειες, προτού καθαρίσει σε νεκρό χρόνο.

Ο τίτλος δεν έρχεται, μα ουδέν κακόν αμιγές καλού. Στην τελική σειρά επικρατεί ο Παναθηναϊκός του Μπάιρον Σκοτ και ο «Λόρδος Βύρων», ο οποίος βάζει επί προσωπικού τίτλους καριέρας στην τεράστια καριέρα του, δεν ξεχνάει τον πιο ταλαντούχο αντίπαλό του και συνάμα MVP του Πρωταθλήματος με 23.9 πόντους. Με τρεις λιγότερους κατά μέσο όρο, ο Πέτζα έχει τερματίσει πρώτος σκόρερ της Ευρωλίγκας την ίδια περίοδο.

Σημάδια και σημάδια…

Στο Ειρήνης και Φιλίας, τερματίζοντας και αήττητο σερί 51 εντός έδρας αγώνων του Ολυμπιακού, έχει τραβήξει το χειρόφρενο και εκτελέσει σε χρόνο dt. Προσόν του η πολύ γρήγορη ανύψωση της μπάλας και εκτέλεση. Άψογη η μηχανική του, βάλτε και το ύψος του (2.08μ.), πώς λοιπόν να τον σταματήσει κανείς;

Με το ιδιαίτερο στιλάκι του φέρνει τις περισσότερες φορές την μπάλα προς την αριστερή πλευρά του κορμού του, προτού σουτάρει με το δεξί χέρι. Γερό πιάσιμό της και με τα δύο, ζύγισμά της για δέκατα του δευτερολέπτου, release. Και καλάθι. Από κάθε σημείο.

Αργός για τα δεδομένα του ΝΒΑ αλλά με γρήγορο πρώτο βήμα. Ξέροντας να κινείται σωστά και μακριά από την μπάλα, μπορώντας να τη βάλει κάτω και να πάει προς τα μέσα, συνήθως εκτελώντας εκτός ισορροπίας από μέση απόσταση.

Όταν δεν βγαίνει από σκριν, δύο είναι οι βασικές του κινήσεις, step back με το αριστερό πόδι, κατόπιν δυνατού πατήματος με το δεξί, και fade away α λα Νοβίτσκι, δημιουργώντας χώρο, με το να εκτελέσει με το ένα πόδι.

Όλα αυτά τα έχουν διαπιστώσει στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού καιρό. Ντραφτ πικ των Κινγκς από το 1996, στριμωγμένος στο Νο.14 ανάμεσα στους μελλοντικούς MVP, Κόμπι Μπράιαντ και Στιβ Νας (κι αφήνοντας πίσω του τον επίσης Πρωταθλητή του ΝΒΑ, Ντέρικ Φίσερ, όπως και το φιλαράκι του από τον «Δικέφαλο», Ευθύμη Ρεντζιά), κάνει το μεγάλο βήμα το ‘98.

Την τελική έγκριση την δίνει ο… Σκοτ, ο οποίος βγάζει τη φανέλα με το «Τριφύλλι» και εντάσσεται στο τεχνικό τιμ του Σακραμέντο. Είναι η χρονιά που αναλαμβάνει χεντ κόουτς ο Ρικ Έιντελμαν και καταφτάνει κι ο Κρις Γουέμπερ. Ακολουθεί μέσα στη σεζόν ο Βλάντε Ντίβατς. Έτοιμο το παρεάκι που οδηγεί τους «Βασιλιάδες» (για πρώτη φορά στην ιστορία τους) σε έξι συναπτές νικηφόρες περιόδους. Στο παρεάκι και ο πάουερ φόργουορντ Λόρενς Φάντερμπεργκ, επίσης πρώην “ΠΑΟΚτσής”.

Στην αρχή οι αντίπαλες ομάδες σημαδεύουν τον αργό Σέρβο και προσαρμόζονται καταλλήλως (πχ το Πόρτλαντ έβαζε τον Ρασίντ Γουάλας στο “3” κι αυτός τον Πέτζα στα… καλάθια), μα πολύ γρήγορα είναι ο ίδιος που σημαδεύει τα αντίπαλα καλάθια με θαυμαστή ευστοχία.

Δύο συμπαθητικές σεζόν με 8.4 και 11.9 πόντους, εκτόξευση στο stardom του ΝΒΑ στην τρίτη με 20.4, όταν πια γίνεται βασικός. Δουλεύει ακατάπαυστα στο κομμάτι της («ποιας;» θα ρώταγε κακεντρεχώς κάποιος λίγα χρόνια νωρίτερα) εκρηκτικότητάς του, έρχεται δεύτερος στην ψηφοφορία για τον Πιο Βελτιωμένο Παίκτη.

Με το «16» στην πλάτη, το οποίο έχει επιλέξει προσθέτοντας τα «8άρια» που φορούσε στο Βελιγράδι και τη Θεσσαλονίκη (κι ενθυμούμενος το «16» που είχε ως… περισσευούμενος στο Πάπουκ, όταν η αρίθμηση στην Ευρώπη ήταν αυστηρά από το «4» έως το «15» και ο ίδιος λογιζόταν ως ο πρώτος επιλαχών της δωδεκάδας), φτάνει να τερματίσει ακόμα και δεύτερος σκόρερ του ΝΒΑ το 2003-2004, με 24.2 πόντους. Σε ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό, σημειωτέον.

Όχι που πατώνει, σαν το Ορλάντο του (πρώτου σκόρερ της λίγκας) Τρέισι ΜακΓκρέιντι στην Ανατολή…

Βασιλείες και στέμματα

Ενόσω εξελίσσεται σε έναν από τους συνεπέστερους παίκτες του ΝΒΑ με τους «Βασιλιάδες», φοράει κορώνα στο κεφάλι με την Εθνική Σερβίας. Ως «Γιουγκοσλαβία» βασικά δηλώνεται ακόμη στις μεγάλες διοργανώσεις, απαρτιζόμενη από Σέρβους και Μαυροβουνίους.

Εξαιτίας της συμμετοχής του στις ευρωπαϊκές διασυλλογικές διοργανώσεις ως Έλληνας, ο Στογιάκοβιτς εμφανίζεται πρώτη φορά με το εθνόσημο της πραγματικής του πατρίδας το 1999, σε ηλικία 22 ετών. Που λέει ο λόγος «εμφανίζεται», διότι μια μόλυνση στο γόνατο τού επιτρέπει επτά λεπτάκια συμμετοχής στο Ευρωμπάσκετ…

Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ βάζει 10.8 πόντους, στο Ευρωπαϊκό της Τουρκίας εκτινάσσεται στους 23 και μαζί η ομάδα του Σβέτισλαβ Πέσιτς στο πρώτο σκαλί του βάθρου. Ο νέος ηγέτης του έχει εκτελέσει σε προημιτελικό και ημιτελικό τις Λετονία και Ισπανία με 29+30 πόντους, ολοκληρώνοντας την παρουσία του στη γείτονα με 67% στα δίποντα και 51% στα τρίποντα!

Χρυσό μετάλλιο και στην Ιντιανάπολις, ως μέλος της καλύτερης πεντάδας του Μουντομπάσκετ και με 20άρα στο επικό 81-78 του προημιτελικού επί των οικοδεσποτών Αμερικανών. «Dream team, dream on», έγραφε ένα πανό στη σερβική εξέδρα. Το όνειρο συνεχιζόταν κανονικά για τον αστέρα τους στο ΝΒΑ, ύστερα από μία τελευταία εθνική συμμετοχή το επόμενο έτος, ως μέλος τώρα της πρώτης πεντάδας των σκόρερ στο Ευρωμπάσκετ.

Οι πάντα απαιτητικοί και γκρινιάρηδες συμπατριώτες του βρίσκουν να του προσάψουν ότι εξαφανίζεται στα κρίσιμα σημεία. Οτι ακόμα και στις επιτυχίες, όπως στην Ιντιανάπολις, τις μεγάλες βολές (Γιάριτς με ΗΠΑ), τα μεγάλα καλάθια (Μποντιρόγκα με Αργεντινή) τα βάζουν άλλοι. Ότι είναι καλός για να καλείται σε τρία συνεχόμενα All Star Game και να επικρατεί σε δύο συνεχόμενους διαγωνισμούς τριπόντων, αλλά δεν είναι ο “killer” στα τελευταία δευτερόλεπτα.

Υπάρχει και το περίφημο ερ μπολ του στον έβδομο δυτικό τελικό του 2002, βλέπετε. Εντελώς μόνος στην αριστερή γωνία, πιο μόνος (sic) δεν γίνεται. Η μπάλα δεν βρίσκει όμως ούτε στεφάνη, 10’’ πριν το τέλος. Αντί να πάνε οι Κινγκς στο +2, πάνε κατόπιν παράτασης οι Λέικερς σε μία ακόμα τελική σειρά. Αν βέβαια στα τέσσερα πρώτα παιχνίδια ο Πέτζα δεν απουσίαζε λόγω τραυματισμού στον αστράγαλο, η εξέλιξη ίσως ήταν διαφορετική.

Στην τελική, μιλάμε για τον ίδιο παίκτη που έχει δώσει νίκη σε νεκρό χρόνο στο Ντιτρόιτ, σουτάροντας από τα 7 μέτρα, που έχει εξωθήσει σε παρατάσεις αγώνες με τους Χόρνετς και τους Σουπερσόνικς με τρίποντά του. Που βάζει το 2004 τους 22 από τους 29 πόντους του μετά την τρίτη περίοδο, αλλά η παρέα του χάνει τον τρίτο δυτικό ημιτελικό από τη Μινεσότα, επειδή στην εκπνοή της παράτασης δεν σφυρίζεται καταφανές φάουλ στο τρίποντό του.

Τα Game 7 στα πλέι οφ στοιχειώνουν τους Καλιφορνέζους (έτσι ο αποκλεισμός και το 2003 από το Ντάλας) και το καλοκαίρι του 2004 ο Πέτζα παίρνει μια σειρά σημαντικών αποφάσεων. Μπαίνει να υπηρετήσει τη θητεία του στον Ελληνικό Στρατό -έστω υποτυπωδώς και κατόπιν ασυνεννοησίας για τον χρόνο ενσωμάτωσής του στην Εθνική- και χάνει τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Θέλει με την ευκαιρία να ξεκουραστεί, να γευτεί τις πρώτες του στιγμές ως μπαμπάς. Σε δεύτερο χρόνο, ζητεί να αποχωρήσει από το Σακραμέντο.

Το εθνόσημο δεν το ξαναβάζει στο στήθος, με τις ενοχλήσεις στην πλάτη και τον αυχένα σταδιακά να αυξάνονται. Έχει ένα μικρό πέρασμα από την Ιντιάνα, όπου θυμάται τον Πρόεδρο Λάρι Μπερντ, μετά από μια άθλια εμφάνιση 78 πόντων στην Ουάσινγκτον, να μπαίνει στην προπόνηση με κουστούμι και μοκασίνια –και να βάζει 20/20 τρίποντα.

Στη Νέα Ορλεάνη μένει τέσσερα χρόνια και στα τρία εξ αυτών έχει πια πρώτο προπονητή τον Μπάιρον Σκοτ. Κάνει το career high του με 42 πόντους, γίνεται ο πρώτος ΝΒΑer στην ιστορία που βάζει και τους 20 πρώτους πόντους της ομάδας του σε έναν αγώνα. Γίνεται και Πρωταθλητής, στον τελευταίο αγώνα της καριέρας του!

Μονοψήφιοι αγώνες την περίοδο 2010-2011 με Χόρνετς και Ράπτορς, 25 με 8.6 πόντους στο Ντάλας. Ο σχεδόν 34χρονος Πέτζα ξέρει ότι πλησιάζει το τέλος. Ξέρει ότι αυτό μπορεί να είναι θριαμβευτικό. Βάζει 15 και 21 πόντους (με 6/6 τρίποντα!) στο “σκούπισμα” επί των απερχόμενων Πρωταθλητών, Λέικερς, στον δεύτερο γύρο. Βγάζει το άχτι του για το ερ μπολ του 2002…

Το χρυσό δαχτυλίδι φοριέται μετά το 4-2 επί των Μαϊάμι Χιτ του ΛεΜπρον Τζέιμς και ο MVP των τελικών, Ντιρκ Νοβίτσκι, αποδίδει τα εύσημα στον έτερο μεγάλο σκόρερ της γενιάς του. «Από την πρώτη προπόνηση που είδα τον Πέτζα, κατάλαβα ότι το σουτ του ήταν ακόμη… άρρωστο. Ότι θα βοηθούσε άμεσα να πάρουμε τον τίτλο».

Το ιδανικό φινάλε σε ένα μέρος όπου για χρόνια έμεινε… παρακαταθήκη ο πανηγυρισμός του μεγάλου σουτέρ της ολιγόμηνης παραμονής στο Τέξας. Ο σερβικός χαιρετισμός τιμής και περηφάνιας, με τον δείκτη και το μεσαίο δάχτυλο να ακουμπάνε ανάποδα στο μέτωπο. Αυτός σταμάτησε. Ο Γερμανός, ο Τζέισον Τέρι, πολλοί ακόμα «Μαβς» συνέχισαν να πανηγυρίζουν με τον ίδιο τρόπο τα δικά τους καλάθια.

Πλέον συνεχίζει ο μεγάλος του γιος. Τρία τα παιδιά του με την Αλέκα Καμηλά, φτυστός ο πατέρας του φυσιογνωμικά ο Αντρέι. Και αγωνιστικά σε έναν βαθμό, αν κρίνουμε από τον τρόπο που σουτάρει, από τις 20άρες που ρίχνει στο NCAA, από τον θόρυβο που γίνεται για το ποια μπασκετική πατρίδα θα εκπροσωπήσει σε εθνικό επίπεδο.

Κατά μάνα, κατά κύρη… Και κατά Κίνη.

CHECK IT OUT: Γιάννης Γιαννούλης: Κλειδωμένος με τον Πέτζα

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Για το τώρα, το πριν και το πάντα (Μπάνε Πρέλεβιτς)