Κόντρα Σε Όλα

Μεγαλώνοντας, δεν φοβήθηκα ποτέ έναν τραυματισμό. Είχα πολλές φοβίες, όμως ένας τραυματισμός δεν υπήρξε ποτέ σαν σκέψη στο πίσω μέρος του μυαλού μου.

Είχα μία απλή οπτική, ότι αν κάτι τέτοιο ερχόταν, θα έπαιρνα όλο τον χρόνο που χρειαζόμουν για να επανέλθω.

Όσο μεγάλωνα, άρχιζα να συνειδητοποιώ πόσο πολύτιμος ήταν ο χρόνος -επειδή είναι φευγαλέος- αλλά ακόμη δεν σκεφτόμουν το ενδεχόμενο ενός σοβαρού τραυματισμού.

Αυτή ήταν η αφελής νοοτροπία μου, ωσότου δύο από τις συμπαίκτριές μου στο Πανεπιστήμιο Σίνταρβιλ, αμφότερες τελειόφοιτες, αντιμετώπισαν τραυματισμούς οι οποίοι έδωσαν τέλος στην καριέρα τους στο μπάσκετ. Η μία υπέστη ρήξη πρόσθιου χιαστού και η δεύτερη ρήξη αχίλλειου τένοντα…

Είδα την καταστροφή… Την απόγνωση στο πρόσωπό τους, το ότι «έσπασε» η καρδιά τους και πόσο τις επηρέασε αυτό.

Όταν άρχισαν την αποθεραπεία τους και αποχαιρέτησαν το παιχνίδι για το οποίο μόχθησαν όλη τη ζωή τους, άρχισα να σκέφτομαι τι υποστήριξη θα είχα ανάγκη αν ήμουν στη θέση τους.

Αναρωτήθηκα αν θα ήμουν τόσο ευγενική όσο ήταν εκείνες, αποδεχόμενες τη μοίρα τους.

Ήλπιζα να μην χρειαστεί να το μάθω ποτέ.

Μετά το τέλος της κολεγιακής καριέρας μου, αισθάνθηκα μία μεγάλη επιθυμία όχι μόνο να συνεχίζω να παίζω επαγγελματικά, αλλά και να ανακαλύψω το μέρος από το οποίο κατάγεται η οικογένειά μου.

Επιθυμούσα να «βουτήξω» στην ελληνική κουλτούρα, ήθελα να νιώσω την περηφάνια με την οποία είδα ότι έζησε ο παππούς μου.

Μου δόθηκε η ευκαιρία να το δοκιμάσω και ερωτεύτηκα παράφορα την Ελλάδα και το μπάσκετ, από την αρχή.

Ήταν σαν ένα όνειρο αυτό που ζούσα, μέχρι ένα απόγευμα στην προπόνηση, στην οποία τραυματίστηκα στον αστράγαλο. Δεν ήταν σαν κανέναν άλλον τραυματισμό που είχα στο παρελθόν…

Κατάλαβα αμέσως ότι είναι σοβαρό, όμως παρέμεινα θετική.

Έμεινα εκτός γηπέδου για δύο εβδομάδες και αποφάσισα να ολοκληρώσω τη σεζόν με την τότε ομάδα μου, την Τερψιθέα.

Όταν επέστρεψα στο σπίτι, συναντήθηκα με τον γιατρό μου. Μου είπε ξεκάθαρα ότι η επέμβαση είναι απαραίτητη για να διορθωθεί το πρόβλημα σε τρεις συνδέσμους που είχαν «κοπεί».

Αν και απογοητευμένοι, ήμασταν αισιόδοξοι πως θα καταφέρω να επανέλθω πλήρως και να αγωνιστώ κανονικά την επόμενη σεζόν.

Κατά τη διάρκεια της αποθεραπείας μου υπήρξαν «λακκούβες» σε όλη τη «διαδρομή», όμως πάλεψα εναντίον τους. Ήμουν αποφασισμένη να γυρίσω στο παρκέ.

Πήρα την ευκαιρία μου με τη Νίκη Λευκάδας και ήταν κάτι που το ήθελα απεγνωσμένα. Πονούσα πολύ, ωστόσο ο γιατρός μού είπε αυτό ήταν φυσιολογικό και κάτι σαν τενοντίτιδα με την οποία μπορούσα να παίξω.

Όταν έφτασα στη Λευκάδα, ήμουν ακόμη χάλια… Ο πόνος που αισθανόμουν ήταν κάτι τελείως σουρεαλιστικό, όμως δεν επρόκειτο να το βάλω κάτω και να τα παρατήσω.

Για την ομάδα ήμουν μάλλον απογοητευτική, γιατί δεν είχα κατορθώσει να αποδώσω όπως μπορούσα.

Όταν επισκέφθηκα και πάλι τον γιατρό μου, και εκείνος μου είπε ότι όλα είναι καλά, αποφάσισα να ζητήσω μία δεύτερη γνώμη, σε άλλον ειδικό. Η διάγνωσή του ήταν καταστροφική.

Όχι μόνο αγωνιζόμουν τόσο καιρό με διαλυμένους συνδέσμους, αλλά ο μεγαλύτερος εξ αυτών στο πόδι μου δεν υπήρχε πια… Δεν είχε απλώς σχιστεί, αλλά είχε «εξαφανιστεί»! Μας είπε ότι η επέμβαση ήταν κάτι παραπάνω από επιτακτική και δεν θα έδινε μόνο τέλος στην καριέρα μου, αλλά δεν θα μου επέτρεπε και να τρέξω και πάλι φυσιολογικά.

Ο στόχος μας ήταν να μπορέσω να περπατήσω άνετα και δίχως πολύ πόνο.

Η αντίδρασή μου στα νέα ήταν ολοκληρωτικά αποκαρδιωτική. Δεν ήξερα πώς να αντιμετωπίσω τη στιγμή και ήμουν απαρηγόρητη.

Ήταν σαν κάποιος να πίεζε το κεφάλι μου μέσα στο νερό, να μην άφηνε να πάρω αέρα και να πάρω μία βαθιά ανάσα. Ποτέ δεν είχε φανταστεί ότι θα «μου πάρουν» μακριά το μπάσκετ.

Πάντα πίστευα πως θα κατορθώσω να αποχωρήσω από το παιχνίδι με τους δικούς μου όρους. Δεν ήξερα πώς θα αναρρώσω σωματικά ή πνευματικά. Ήμουν εντελώς συντετριμμένη.

Η εγχείρηση ήταν ουσιαστικά ανακατασκευή του ποδιού, στο οποίο στην πραγματικότητα έκαναν πέντε επεμβάσεις με μία διαδικασία.

Η επέμβαση είχε διάρκεια πέντε ωρών και είναι μέχρι σήμερα το πιο επώδυνο πράγμα που χρειάστηκε να υπομείνω.

Έπειτα από τρεις μήνες είχα τη δυνατότητα να αρχίσω θεραπείες, δίχως όμως να σηκώνω κανένα βάρος με το σώμα μου.

Ο πόνος δεν σταματούσε σε καμία συνεδρία. Δεν ήξερα πώς θα καταφέρω καν να περπατήσω ξανά.

Το σκοτάδι με κυρίευσε και βρέθηκα μέσα σε ένα ομιχλώδες τοπίο.

Τα πρώτα βήματα που κατάφερα να κάνω έπειτα από τέσσερις μήνες χωρίς να κουβαλώ βάρος, άναψαν μία φωτιά και τότε αποφάσισα πως δεν είχα άλλη επιλογή από το να το πολεμήσω με όλα όσα είχα μέσα μου και να προσπαθήσω να τρέξω και πάλι.

Έμαθα να περπατώ ξανά, από την αρχή και, ξαφνικά, άρχισα να κάνω λίγο τζόκινγκ, μετά να τρέχω λίγο περισσότερο και, τελικά, να κάνω και σπριντ!

Ο γιατρός μού έλεγε ότι έχω νικήσει τις πιθανότητες και, συνεπώς, του έκανα την ερώτηση που όφειλα να του κάνω: «Μπορώ να προσπαθήσω να παίξω πάλι μπάσκετ;».

Με κοίταξε για μία στιγμή, χαμογέλασε και μου απάντησε ότι μπορώ να το επιχειρήσω. Όταν αισθάνθηκα και πάλι τη μπάλα στα χέρια μου, ήξερα ότι έπρεπε να επιστρέψω στο παρκέ.

Δεν υπήρχε άλλη επιλογή στο μυαλό μου.

Ήμουν συγκεντρωμένη σε αυτό, είχα ελπίδες και ήμουν γεμάτη πίστη. Ο Θεός μού έδωσε δύναμη, πνευματική και σωματική, ώστε να δουλέψω τον στόχο μου κάθε μέρα.

Ξυπνούσα κάθε πρωί «πεινασμένη» να γίνω καλύτερη από την προηγούμενη μέρα.

Δεν πιέστηκα από τον στόχο της μεγάλης εικόνας να γυρίσω γρήγορα στο γήπεδο, αλλά απλώς αφοσιώθηκα στο να δίνω τον καλύτερο εαυτό μου σε κάθε προπόνηση.

Και, μαντέψτε… Κατόρθωσα να επιστρέψω στο μπάσκετ!

Οι Εσπερίδες μού έδωσαν μία ευκαιρία και παρότι δεν μπορούσα να αγωνιστώ ως το τέλος της σεζόν, έπαιξα και πάλι έναν χρόνο αργότερα.

Το συναίσθημα ήταν κάτι που ακόμη δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια. Ένιωθα και πάλι ζωντανή.

Δεν ήταν, όμως, ακριβώς σαν παραμύθι.

Γύρισα στο παρκέ, αλλά δεν μπορούσα να κυριαρχήσω. Δεν ήμουν καν πολύ καλή, ωστόσο ξεπέρασα τα εμπόδια που τέθηκαν μπροστά μου.

Νίκησα τις πιθανότητες, κόντρα σε όλα.

Ο μοναδικός άλλος καταγεγραμμένος αθλητής που επέστρεψε στους αγώνες έπειτα από αντίστοιχο τραυματισμό και επέμβαση ήταν ο παλαίμαχος σταρ του ΝΒΑ, Γκραντ Χιλ.

Δεν είμαι ο ίδιος άνθρωπος μου ήμουν πριν από τους τραυματισμούς. Συνήθιζα να παίρνω το μπάσκετ, την υγεία, ακόμη και το απλό περπάτημα, ως κάτι δεδομένο.

Δεν καταλάβαινα τι προνόμιο ήταν απλώς και το να ξυπνάς το πρωί και να μπορείς να σηκωθείς από το κρεβάτι.

Θα έλεγα πως, πλέον, ζω τη ζωή μου πιο ευγνώμων από ποτέ.

«Πιάνω» τον εαυτό μου να ευχαριστεί τον Θεό περισσότερο, ακόμη και για μικρά πράγματα.

Λατρεύω τις στιγμές, τις απολαμβάνω πιο έντονα.

Πολλές φορές, κατά τη θητεία μου, πια, ως ασίσταντ κόουτς στην ομάδα μπάσκετ γυναικών του Κολεγίου Ντάρτμουθ, «συνέλαβα» τον εαυτό μου να λαχταρά να μπει και πάλι στο γήπεδο, ξανά.

Αντάλλαξα, όμως, τα παπούτσια του μπάσκετ με τακούνια και τη φανέλα με ένα φόρεμα.

Θα έκανα τα πάντα ώστε να αισθανθώ και πάλι τη χαρά του να παίζω σε ένα ανταγωνιστικό παιχνίδι.

Αλλά βρήκα και ένα νέο πάθος, να δείχνω την προσπάθεια που χρειάζεται στις παίκτριες, με τον τρόπο που την διδάχθηκα και εγώ.

Ανακάλυψα μία νέα αγάπη, έναν νέο σεβασμό και μία νέα επιθυμία να είμαι η καλύτερη που μπορώ να είμαι για τις γυναίκες γύρω μου.

Είναι απίστευτο το πώς μία στρογγυλή, πορτοκαλί μπάλα μου επιτρέπει να συναντώ εκπληκτικούς ανθρώπους και να μου χαρίζει εμπειρίες τις οποίες θα λατρεύω για όλη τη ζωή μου.

Δεν γνωρίζω τι έχει στο μέλλον η ζωή για μένα, όμως αισθάνομαι ευγνωμοσύνη για όλα όσα έχω βιώσει, συμπεριλαμβανομένων και των τραυματισμών μου.

Η Ντάνι Σπηλιώτη είναι πρώην βοηθός προπονητή της ομάδας μπάσκετ γυναικών του Κολεγίου Ντάρτμουθ και νυν παίκτρια της Νίκης Λευκάδας.

Επιμέλεια κειμένου: Γιώργος Αδαμόπουλος

THE ENGLISH VERSION: “Against All Odds” / Dani Spiliotis

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ: Ελεάννα Χριστινάκη: «Διαδρομή Απελευθέρωσης» 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ: Λευτέρης Παυλίδης: «Θα το ξεπεράσεις»

ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΑ ΣΠΟΡ

ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΠΑΣΚΕΤ ΓΥΝΑΙΚΩΝ