Η «τσακισμένη» μέση δεν «ράγισε» τα όνειρα της Χέιλι Ράσο

Το μάγουλό της «χάιδευε» το γρασίδι. Έστεκε ακίνητη, αλλά ήταν ευδιάκριτοι οι μορφασμοί του πόνου που συνέχιζε να επιτίθεται στο ξαπλωμένο κορμί της.

Τα πόδια της ήταν τελείως μουδιασμένα. Δεν μπορούσε να κουνηθεί.

Το μυαλό της Χέιλι Ράσο, ωστόσο, είχε αρχίσει ήδη να «τρέχει».

Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκε ήταν το απολύτως προβλέψιμο… «Θα μπορέσω να παίξω πάλι ποδόσφαιρο;», αναρωτήθηκε.

Αμέσως μετά, άλλη μία, αυτή τη φορά πιο βασανιστική ερώτηση «κατέκλυσε» το μυαλό της, το οποίο, αίφνης, σταμάτησε να «τρέχει»: «Θα καταφέρω να περπατήσω ξανά;»… Οι λέξεις «κινητικά προβλήματα» σφηνώθηκαν σε κάθε σκέψη της.

Το κοινό στο γήπεδο της Ουάσινγκτον, είχε «παγώσει». Η σιωπή κυριάρχησε και για τούτο η φωνή της Ράσο ακούστηκε δυνατά.

Ήθελε να φωνάξουν τον πατέρα της, ο οποίος ήταν στην εξέδρα και ήδη έτρεχε προς το μέρος της.

Η τότε 24χρονη Αυστραλή διεθνής παίκτρια ποδοσφαίρου των Πόρτλαντ Θορνς του NWSL, επαγγελματικής λίγκας των Η.Π.Α., είχε καταλάβει ότι κάτι πολύ άσχημο είχε συμβεί.

Μερικά δευτερόλεπτα νωρίτερα, εκείνο το βράδυ της 25^ης Αυγούστου 2018, η Όμπρεϊ Μπλέντσο, τερματοφύλακας της πρώην ομάδας της, των Ουάσινγκτον Σπίριτ, είχε χτυπήσει άθελά της την Ράσο.

Η τελευταία, κυνηγώντας μία μπαλιά, βρέθηκε με την πλάτη γυρισμένη προς το αντίπαλο τέρμα, πριν αισθανθεί το δεξί γόνατο της Μπλέντσο στη μέση της… Έπεσε στο χορτάρι και πριν καλά-καλά προλάβει να καταλάβει τι συμβαίνει, φώναξε: «Βοηθήστε με, βοηθήστε με».

Ακόμη θυμάται «ότι είχα τη δύναμη να φωνάξω και να πω αυτά τα λόγια».

Εξηγώντας πως «ήταν ένας φρικτός πόνος τον οποίο δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ»…

Λιγότερο από δύο χρόνια αργότερα, τον Ιούνιο του 2020, η Χέιλι Ράσο αποφάσισε να μοιραστεί εκείνη την τραυματική εμπειρία.

Μέσω ενός κειμένου στην ιστοσελίδα The Players Tribune, με τίτλο «Μαθαίνοντας να Περπατώ Ξανά», η νυν παίκτρια της αγγλικής Έβερτον θέλησε να εξιστορήσει τη δυσκολότερη περίοδο της ζωής της.

Να αφηγηθεί τον τρόμο, την αγωνία, την αβεβαιότητα για το αν θα σταθεί και πάλι όρθια.

Με σκοπό, όπως ανέφερε «να γίνει αυτή η ιστορία μία έμπνευση. Είναι ακόμη δύσκολο για μένα να μιλώ για αυτό. Αλλά αν αυτό μπορεί να δώσει το παράδειγμα σε κάποιον, αξίζει να την πω, δίχως να αναζητώ “μπράβο” και φιλοφρονήσεις».

Η Ράσο θυμήθηκε πως «η νοσοκόμα, στην κλινική, ήρθε και μου είπε πως έχει καλά και άσχημα νέα…

»Όταν έφτασα εκεί, μερικές ώρες νωρίτερα, οι γιατροί φοβήθηκαν ότι είχα διαλύσει το νεφρό μου και τραυμάτισα παράλληλα πολλά ζωτικά όργανα. Μετά τις εξετάσεις, η νοσοκόμα με πλησίασε λέγοντας ότι “τα καλά νέα είναι πως το νεφρό σου είναι μία χαρά. Τα άσχημα, όμως, είναι ότι έσπασες την πλάτη σου…».

Η διάγνωση έκανε λόγο για κατάγματα σε τρεις σπονδύλους. Η Χέιλι, πάντως, διαχειρίστηκε τα νέα όπως ακριβώς και τον τραυματισμό.

Τη στιγμή που στο γήπεδο έφτασαν από πάνω της τα μέλη του ιατρικού τιμ των Θορνς, τους ζήτησε «να μην με μετακινήσετε. Σας παρακαλώ… Μην με κουνήσετε!».

Είχε ήδη διαπιστώσει πως δεν μπορεί να ξαπλώσει με την πλάτη και την επόμενη στιγμή ο πατέρας της ήταν ήδη εκεί και της κρατούσε το χέρι, μέχρι να έρθει το ασθενοφόρο.

Στο άκουσμα τέτοιων νέων, είναι εύλογο ότι το μυαλό σκέφτεται πάντα κυρίως το χειρότερο σενάριο.

Η Ράσο δεν έκρυψε πως, στο νοσοκομείο, πέρασε από τη σκέψη της ότι η καριέρα της τελείωσε. Δεν τρόμαξε να σκεφτεί ότι ενδεχομένως είχε τελειώσει και η ζωή της, τουλάχιστον όπως την ήξερε και την φανταζόταν.

Η δική της αντίδραση ήταν πιο ψύχραιμη. Στο κείμενό της αποκάλυψε πως μόλις οι γιατροί ανέφεραν τους σπασμένους σπονδύλους, «ο πατέρας μου αισθάνθηκε αναγούλα και πήγε αμέσως να κάνει εμετό!

»Μέχρι να επιστρέψει, όμως, ο ένας γιατρός τής έλεγε επίσης πως είναι πολύ πιθανό σε μερικούς μήνες όλα να είναι καλά, περίπου φυσιολογικά.

Χαμογέλασε, αλλά δεν τόλμησε τότε να σκεφτεί πώς θα καταφέρει να πατήσει πάλι χορτάρι και να κλωτσήσει τη μπάλα. Προτίμησε να απολαύσει την πρώτη ανακούφιση.

Όλα είχαν συμβεί πολύ γρήγορα. Ήταν ώρα και για το σώμα και για το μυαλό της να ξεκουραστούν, πριν «παίξουν» τον μεγάλο «αγώνα» της αποκατάστασης.

Ξαφνικά, η σκέψη πήγε πίσω στην μητέρα της, η οποία ήταν στην Αυστραλία και παρακολουθούσε τον αγώνα στην τηλεόραση, γνωρίζοντας τι είχε συμβεί στην κόρη της και αγωνιώντας για ενημέρωση.

Τοποθέτησαν ένα κινητό τηλέφωνο στο αυτί της και πληκτρολόγησαν τους αριθμούς που τους υπέδειξε η Χέιλι.

«Μαμά, είμαι μία χαρά και όλα θα πάνε καλά», της είπε. Δεν ήθελε να την τρομάξει περισσότερο, αν και γνώριζε πως η κυρία Ρενέ Σουίτινγκ δεν τρομάζει εύκολα…

Η μητέρα της Ράσο μεγάλωσε μόνη της τα τρία παιδιά της, μετά το διαζύγιο με τον σύζυγό της.

Εργαζόταν ως νοσηλεύτρια, όμως η πρόκληση ιατρικών προβλημάτων ήταν μεγαλύτερη στο σπίτι της, πολύ πριν η Χέιλι βρεθεί σε ένα νοσοκομείο της πρωτεύουσας της Αμερικής, με «τσακισμένη» μέση.

Ο μεγάλος γιος της Σουίτινγκ, ο Τζόρνταν, μεγάλωσε με διανοητική αναπηρία, όμως εκείνη του στάθηκε με αγάπη μέχρι που οι γιατροί τής συνέστησαν να τον στείλει σε ειδική κλινική, με φροντίδα όλο το 24ωρο. Μερικά χρόνια αργότερα, ο Λάχλαν, δεύτερος γιος της, χρειάστηκε να υποβληθεί σε επέμβαση ανοικτής καρδιάς.

Η μητέρα της Ράσο είχε αποδείξει πόσο δυνατή είναι και σαν επαγγελματίας και σαν μαμά και η κόρη της δεν ήθελε να την «φορτώσει» περισσότερο. Τουλάχιστον πριν έχει την ευκαιρία να την αντικρίσει και να της πιάσει το χέρι.

Δύο ημέρες μετά τον τραυματισμό της Χέιλι, η Ρενέ είχε ήδη φτάσει κοντά της και την αγκάλιαζε, αντικαθιστώντας στο πλάι της τον πρώην σύζυγό της. Γνώριζε από πρώτο χέρι πόσο αλήθεια έλεγαν οι γιατροί στην Ουάσινγκτον, όταν είπαν στην κόρη της πως «η αποθεραπεία θα είναι οδυνηρή»…

Δύο εβδομάδες αργότερα, η Ράσο μεταφέρθηκε σε ειδική κλινική αποκατάστασης στην αμερικανική πρωτεύουσα, όπου έμαθε να περπατά από την αρχή.

«Μπορεί οι γιατροί να ήταν εξαρχής αισιόδοξοι, όμως εγώ δεν έβλεπα από νωρίς φως στο τούνελ. Κάποιες φορές, ο πόνος με έκανε να σκεφτώ ότι θα παρατήσω το ποδόσφαιρο», ομολόγησε.

Οι παράλληλες σπουδές της για νοσηλεύτρια, που ήταν και το παιδικό όνειρό της πριν από το ποδόσφαιρο, ήταν εκείνες που της έδωσαν δύναμη και κράτησαν ζωντανές και τις δύο φιλοδοξίες της.

Παρακολουθώντας την χωρισμένη μητέρα της να μεγαλώνει μόνη της τα παιδιά της δίχως ποτέ να παραπονεθεί, αλλά κυρίως το πόσο «γεμάτη» επέστρεφε από τη βάρδια της στο νοσοκομείο του Μπρισμπέιν, η Χέιλι έβρισκε αναζωογονητικό το πόσο σημαντικό είναι να μπορείς να βοηθήσεις ευάλωτους ανθρώπους.

Τις ατελείωτες ώρες που έπρεπε να σταθεί ακίνητη και να κοιτάζει το ταβάνι της κλινικής αποκατάστασης, η Ράσο έλεγε ανακουφισμένη πως «αν δεν καταφέρω να παίξω πάλι, θα έχω μία καριέρα νοσηλεύτριας μπροστά μου».

Δεν επαναπαύτηκε σ’ αυτό. Το όνειρο του ποδοσφαίρου δεν «έσβηνε» τόσο απλά μέσα της. «Υπήρχαν στιγμές που θύμιζα στον εαυτό μου τον λόγο που έπαιξα ποδόσφαιρο.

»Θυμήθηκα που ήμουν το μοναδικό κορίτσι που κλωτσούσε τη μπάλα. Θυμήθηκα το παρθενικό συμβόλαιό μου, στα 17 μου, με την Κανμπέρα Γιουνάιτεντ».

Ακόμη και τότε είχε τις αμφιβολίες της. Δεν αμφισβητούσε τον εαυτό της ή το ταλέντο της. Πάσχιζε, απλώς, να συνειδητοποιήσει ότι αυτό είναι το πεπρωμένο της.

«Όταν βίωσα την εμπειρία της Εθνικής Αυστραλίας και γνώρισα, είτε σαν συμπαίκτριες είτε σαν αντιπάλους, σταρ του παγκοσμίου ποδοσφαίρου γυναικών, κατάλαβα ότι αυτό είναι για μένα».

Και μόνη σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου, παρότι δεν είχε κανένα πρόβλημα να συμβιβαστεί με την ιδέα της αποχώρησης -αν δεν γινόταν αλλιώς-, βρήκε νέο κίνητρο…

«Δεν είχα αγωνιστεί ποτέ σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Δεν είχα παίξει ποτέ σε Μουντιάλ γυναικών. Όταν το έφερα στο μυαλό μου, είπα πως πρέπει να επιστρέψω στο γήπεδο για να παίξω σε αυτές τις διοργανώσεις.

»Αλλά ήταν δύσκολο. Πολύ δύσκολο…».

Η Χέιλι Ρασο, η οποία γεννήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 1994 στο Μπρισμπέιν της Αυστραλίας, ξεκίνησε την επαγγελματική καριέρα της ως επιθετικός της Κανμπέρα Γιουνάιτεντ, το 2011.

Το 2013 μετακόμισε στη Μπρίσμπεϊν Ρόαρ και το 2015 έφυγε από την πατρίδα της για να παίξει στις Η.Π.Α. και την Ουάσινγκτον Σπίριτ.

Ένα χρόνο αργότερα, μετά την αποδέσμευσή της, η 26χρονη επιθετικός υπέγραψε στις Πόρτλαντ Θορνς, στις οποίες έμεινε ως το 2019 έχοντας κατακτήσει και τον τίτλο το 2017.

Το 2015 ήταν μεν μέλος της Εθνικής Αυστραλίας που συμμετείχε στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Καναδά, όμως δεν αγωνίστηκε σε κανένα ματς. Η επιτυχία της με το εθνόσημο ήρθε μετά τον σοβαρό τραυματισμό της, αφού η Ράσο όχι μόνο κατόρθωσε να πατήσει και πάλι στα πόδια της, αλλά επέστρεψε και στο γήπεδο, τον Φεβρουάριο του 2019.

Έξι μήνες μετά τον τραυματισμό της, αγωνίστηκε με την Εθνική της πατρίδας της στο Cup of Nations, σκοράροντας στο πρώτο παιχνίδι της εναντίον της Νέας Ζηλανδίας! Το όνειρο ενός Μουντιάλ ήταν και πάλι εφικτό για ένα κορίτσι που φοβόταν ότι δεν θα περπατήσει ξανά.

Συμπεριλήφθηκε στην αποστολή των «Matildas» για το Παγκόσμιο Κύπελλο της Γαλλίας (το οποίο κατέκτησαν οι Η.Π.Α. με πρωταγωνίστρια εκτός κι εκτός γηπέδου την Μέγκαν Ραπίνο) και αγωνίστηκε και στα τέσσερα ματς, πραγματοποιώντας το ντεμπούτο της σε Μουντιάλ εναντίον της Ιταλίας.

Δεν σκόραρε σε καμία από τις τέσσερις παρουσίες, ενώ η ομάδα της αποκλείστηκε στη φάση των «16», χάνοντας στη διαδικασία των πέναλτι από τη Νορβηγία…

Τον Ιούλιο του 2019, η Αυστραλή στράικερ αγωνίστηκε και πάλι και στην αμερικανική λίγκα, πετυχαίνοντας χατ-τρικ στη νίκη 5-0 του Πόρτλαντ εναντίον του Χιούστον.

Από το φορείο και το αμαξίδιο στο οποίο την μετέφεραν στο νοσοκομείο της Ουάσινγκτον, τον Αύγουστο του 2018, η Ράσο είχε «επιβιώσει» και σωματικά και πνευματικά.

Είχε αντέξει. Είχε πέσει στο χόρτο «πληγωμένη», αλλά δεν είχε «καταρρεύσει».

Δεν έκρυψε πως «κατά την αποθεραπεία, είχα λιποθυμήσει αρκετές φορές λόγω του αφόρητου πόνου. Πολύ συχνά ήμουν σε κατάσταση σοκ, προσπαθώντας να βρω έναν νέο τρόπο να περπατώ».

Στο κείμενό της στο The Players Tribune τόνισε πως «ο κόσμος γνωρίζει απλώς ότι έσπασα την πλάτη μου αλλά κατάφερα να παίξω και πάλι ποδόσφαιρο. Κανένας, όμως, δεν μπορεί να κατανοήσει πώς ήταν όλη αυτή η διαδρομή, με την καθημερινή θεραπεία, τον φόβο, τον πόνο…

»Όταν δεν μπορείς να περπατήσεις, ακόμη και τα πιο απλά καθημερινά πράγματα σε κάνουν να αισθανθείς σαν να έχεις να ανέβεις στο Έβερεστ.

»Στην αρχή, δεν μπορούσα καν να κουνηθώ. Δεν μπορούσα να στριφογυρίσω στο κρεβάτι μου, να πάω στο μπάνιο ή την τουαλέτα. Μία μέρα, οι νοσοκόμες με σήκωσαν από το κρεβάτι και με έβαλαν να καθίσω.

»Πιο μετά, με βοήθησαν να κάνω μερικά βήματα, έστω και για δύο μέτρα, από το κρεβάτι ως το παράθυρο. Πονούσα, έλεγα “δεν μπορώ να το κάνω”, όμως το να κάθομαι ήταν πιο επώδυνο».

Ο άνθρωπος της ζωής της, πάντως, ήταν εκεί για να της συμπαρασταθεί. Η μητέρα της ήταν, είναι και θα είναι ο δικός της ήρωας.

Η Ρενέ Σουίτινγκ, δυναμική και ανεξάρτητη από τη φύση της, έλεγε πάντα στην κόρη της ότι μπορεί να πετύχει ό,τι και να ονειρευτεί.

Στην Ουάσινγκτον ήταν πλάι της, την έντυνε, την έπλενε κάθε μέρα και επιχειρούσε να δείχνει πως όλα είναι φυσιολογικά.

Πάντοτε εκείνη την ωθούσε να έχει θετική σκέψη. Και σε ένα δωμάτιο κλινικής, δεν φτάνει μόνο η σωματική δύναμη. Η θετική σκέψη μετρά σχεδόν εξίσου.

Όσο περνούσαν οι μέρες, η Χέιλι πήγε από το αμαξίδιο στο «π» και μετά στις πατερίτσες. Κάθε βήμα την έκανε να πιστεύει ότι θα τα καταφέρει.

Ομολογούσε πως είναι νευρική, αλλά έπαιρνε βαθιά ανάσα και με λίγη άγνοια κινδύνου φανταζόταν τη στιγμή που θα φορέσει και πάλι τη φανέλα της Εθνικής και θα σκοράρει.

Αυτή η σκέψη δεν απείχε πολύ, χρονικά τις μέρες που ήταν στην κλινική ή στο κρεβάτι του σπιτιού της.

Τον Ιανουάριο του 2020 υπέγραψε στην αγγλική Έβερτον και, πλέον, επισημαίνει πως «έμαθα ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο. Γιατί ό,τι έχεις, μπορεί η ζωή να σου το πάρει ξαφνικά και γρήγορα»… Συμπληρώνοντας πως «η αφοσίωσή μου είναι “κληρονομιά” από τη μαμά μου και όσα είδα ότι έκανε για μένα στην κλινική, με έκαναν δυνατότερη και πιο πιστή».

Η Χέιλι τόνισε επίσης στην ιστοσελίδα της Εθνικής ομάδας πως «η μητέρα μου αφιέρωσε τη ζωή της στα παιδιά της και δεν χρειάζεται να ζητήσεις τίποτα περισσότερο από μία μαμά».

Καταλήγοντας ότι «αν με ρωτήσετε τους στόχους μου, προφανώς θα απαντήσω πως θέλω να γίνω σπουδαία παίκτρια, καλός άνθρωπος, παράδειγμα για τους νέους…

»Ωστόσο, κυρίως, θέλω να είμαι έμπνευση, ακριβώς σαν την μητέρα μου!».

Ο Τύπος συνήθως λατρεύει τις success stories ή εκείνες τις ιστορίες της (αυτο)καταστροφής.

Η ιστορία της Χέιλι Ράσο είναι ένα γεμάτο έμπνευση comeback για το οποίο, είτε στο «θορυβώδες» Πόρτλαντ είτε στο «μουντό» Λίβερπουλ, όπου είναι ο νέος σταθμός της Αυστραλής, το Χόλιγουντ θα μπορούσε να αφιερώσει ένα σενάριο.

Η ίδια, πάντως, χωρίς απαραίτητα να παρουσιάζεται απλώς σεμνή, επιμένει ότι αυτό που μετρά είναι περισσότερο να προβληθεί το ποδόσφαιρο γυναικών, ώστε να γίνει ισότιμο με των ανδρών.

Δεν θέλει να μένει σε αυτή τη σκέψη, όμως. Άλλωστε, πρόλαβε να σκεφτεί πολύ όλο το διάστημα των έξι μηνών της αποκατάστασής της.

Όταν βγήκε και πάλι στο γήπεδο, δεν ήξερε ακόμη τι μπορεί να δώσει. «Το να βγω ξανά εκεί έξω, να παίξω επιθετικά και να μην φοβηθώ καμία πρόκληση, με έκανε να τρομοκρατηθώ στην αρχή», παραδέχθηκε.

Εκείνη η κραυγή βοήθειας, γεμάτη απελπισία, στο γήπεδο της Ουάσινγκτον και πεσμένη στον αγωνιστικό χώρο, ήταν πάνω απ’ όλα μία φωνή που έπρεπε να ακούσει, να αφουγκραστεί η ίδια.

Να γίνει ένα με αυτή, να πονέσει, να την νιώσει, να την «εγκλωβίσει» μέσα της, ώστε να γίνει πραγματικά δική της. Προκειμένου να της δώσει κίνητρο, να της θυμίσει ότι πρέπει να συνεχίσει να μοχθεί για όσα επιθυμεί.

Να της δείξει πως τρεις σπασμένοι σπόνδυλοι δεν μπορούν να «τσακίσουν» τις φιλοδοξίες της.

Να την κάνει να συνειδητοποιήσει ότι ακόμη και τα αυτονόητα κλισέ κρύβουν μέσα τους μία δική τους πρωτοτυπία.

Την ενίοτε «τυλιγμένη» στην παράβλεψη πρωτοτυπία πως οφείλεις να σκεφτείς ότι «όταν πέσεις, πρέπει να σηκωθείς», όμως αυτό που μετρά είναι να τολμήσεις να το πράξεις και να το πετύχεις.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:

Ελεάννα Χριστινάκη: Διαδρομή Απελευθέρωσης

Λευτέρης Παυλίδης: «Θα το ξεπεράσεις»

Ντάνι Σπηλιώτη: «Κόντρα Σε Όλα»

Η γοητεία της διαφορετικότητας της Κάρσον Πίκετ

ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΑ ΣΠΟΡ

ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΓΥΝΑΙΚΩΝ