Πέρα Από Τα Όρια

Πες μου πώς μπορείς να φυλακίσεις τη «στιγμή», να γυρίσεις το χρόνο πίσω;

Όχι για να αλλάξεις τις επιλογές σου προς το καλύτερο, αλλά, απλά να σβήσεις κάποια δευτερόλεπτα από αυτήν την ταινία, το… «χρυσό βατόμουρο», που έρχεται σαν εφιάλτης, απρόσκλητα, και σου χαλά τον ύπνο.

Είχε λιακάδα, μετά από συνεχή κακοκαιρία και όλοι ξεχύθηκαν για καφέ. Εγώ την ανάποδη διαδρομή… Μοτοσικλέτα για την προπόνηση στο «Σαλπέας», με τον Φοίνικα, στον οποίο ήμουν προπονητής.

Ήταν 28 Απρίλη του 2007. Μια  ημερομηνία που ούτως ή άλλως δεν θα ξεχνούσα ποτέ. Το μόνο που ψέλλισα ήταν, «όχι, γ…. ο, δεν με έχει δει». Μετά ήρθαν αυτά τα δευτερόλεπτα που από τότε δεν με έχουν αφήσει σε ησυχία…

Γνώριμη αίσθηση, το είχα πάθει έπειτα από αγώνα, με τρομερή ένταση. Ένα σπαρτάρισμα, σαν ηλεκτροσόκ, πάνω στην άσφαλτο και μετά τίποτα. Σκοτάδι…

Πέρασαν 30΄΄ και μετά βίας μπόρεσα να αντικρίσω τις άκρες των ποδιών μου. «Κουνήσου, μεγάλε, αλλιώς τέλος… Κούνησε το ένα πόδι και μετά το άλλο», είπα από μέσα μου.

Ο Θεός με άκουσε. Μετά σταύρωσα τα χέρια στο στήθος και περίμενα, δεν ξέρω τι. Το βλέμμα στον ουρανό.

Κανένας δεν τόλμησε να με πλησιάσει. Μια φωνή μόνο από τον άλλο οδηγό: «Μα, καλά, πώς βρέθηκες μπροστά μου;». Μιλούσε στο κινητό παραβιάζοντας το «STOP». Και ζητούσε και τα ρέστα…

Ήρθε μια κυρία και μου έβρεξε τα χείλη. Πέρασε μια ώρα σχεδόν όταν ήρθε το ΕΚΑΒ. «Κοπελιά, σε παρακαλώ, πρόσεχε πώς θα με κουνήσεις», της είπα.

«Τι έχεις;», με ρώτησε. «Έχω κόψει τον αυχένα μου, αλλά δεν ξέρω πού. Σε παρακαλώ, πρόσεχε». Η τύπισσα άρχισε να φωνάζει! «Τη λαμαρίνα, γρήγορα».

Η διαδρομή από το Φάληρο στο Ασκληπιείο ήταν μία αιωνιότητα. «Η ζωή μου σε ταινία»…

Πέρασαν από μπροστά μου όλα τα παιδικά χρόνια, όλες οι δυσκολίες, όλοι οι μαθητές μου, όλοι οι φίλοι μου. Μα το μυαλό σταμάτησε στους δικούς μου ανθρώπους, στην οικογένεια μου. Σκεφτόμουν συνέχεια αυτούς. Η Άρτεμις, η Ντίνα…

Είχα δεχθεί ένα τηλεφώνημα από τον αείμνηστο φίλο και έφορο του Μίλωνα, Μίκη Ζαλώνη. «Ετοιμάσου, παίζεις μεθαύριο, στη μνήμη του Μπόμπαν Γιάνκοβιτς, που “έφυγε”.

»Πανιώνιος-Μίλωνας, αγώνας παλαίμαχων, θα σας δείξει και η τηλεόραση»… Στο Κλειστό του Ελληνικού μαζεύτηκε όλη η ιστορία του Πανιωνίου και του Μίλωνα.

Από τους Μίλτο Λαζαρίδη, Μάκη Δενδρινό, Κώστα Μίσσα , Φάνη Χριστοδούλου και Γιώργο Γάσπαρη, μέχρι τους Αχιλλέα Μέντζο, Καταλειφό και Γιάννη Σγουρό. Δεν υπήρχε περίπτωση να έλειπα. Πολλή συγκίνηση.

Τα παιχνίδια της ζωής, ο Θεός που σε δοκιμάζει. Πού να το φανταστώ ότι έπειτα από έξι μήνες θα ήμουν ακριβώς στην θέση του Μπόμπαν…

Το κισμέτ, το γραφτό μας. Άλλους του θέλει κοντά Του και άλλους του διώχνει πίσω.

Όπως έκανε με εμένα.

Από την ζωή στο θάνατο και πάλι πίσω… Ίδιο μήνα, ίδια ημερομηνία, ίδια ημέρα και ώρα. Τα δικά μου «γενέθλια», άλλαξαν… Για τις 28 Απρίλη 2007, ημέρα Σάββατο, στις 5:00μ.μ..    

Ασκληπιείο… Το νοσοκομείο με τους κορυφαίους γιατρούς, στο χειρότερο κτίριο, με τις χειρότερες συνθήκες. Απλά ήρωες! Εφημέρευε, πανικός!

Έπειτα από μια γρήγορη ακτινογραφία, με παράτησαν σε ένα δωμάτιο. Έτσι νόμιζα, τότε. Άρχισα να πονώ, φώναξα κάποιον, όταν ανακάλυψα ότι έχει πέσει «συναγερμός».

Στο διπλανό δωμάτιο είχαν μαζευτεί καμιά δεκαριά αρχίατροι και συνομιλούσαν. Άκουσα κάποιον να λέει «μα πώς ήρθε εδώ, “ατσαλάκωτος”; Τέτοια κατάγματα πάνε στο νεκροτομείο».

Ήρθε ο αρχηγός κοντά μου. «Ανδρέα, εσύ;», με ρώτησε. Ο κύριος Μακρυγιαννάκης, αρχίατρος, κορυφαίος στην αυχενική μοίρα και είχα τον γιο του μαθητή στο σχολείο. Τι παιχνίδι είναι η ζωή;

Με έβαλαν σε θάλαμο να κοιτώ το ταβάνι. Ήρθαν φίλοι, γνωστοί, μαθητές και εκεί βλέπεις τους ανθρώπους που έχεις δίπλα σου. Περνούσε όλο το ιατρικό προσωπικό και μου χάιδευε το γόνατο…

«Δεν μπορεί», μουρμούρισα. Άρχισα να τους κοιτώ περίεργα. Κάτι σημείωναν, τα αντανακλαστικά, μου χαμογελούσαν και έφευγαν. Ήρωες και θα το λέω μια ζωή.

Βγήκαν οι πρώτες ακτινογραφίες. «Κάταγμα στον Α2», στον δεύτερο αυχενικό. Το επονομαζόμενο «κάταγμα του κρεμασμένου».

Οι πιθανότητες, 98% θάνατος, 2% τετραπληγία και 0,2% να μείνεις αλώβητος. «Παιδιά, φέρτε μου ένα τζόκερ!», τους έλεγα και άρχισα να το παίρνω στην πλάκα.

Με έβαλαν στο φορείο για μαγνητική -που δεν είχε στο Ασκληπιείο- στην Κεντρική Κλινική Αθηνών, στην Ασκληπιού.

Το μεγαλύτερο βάσανο… Αιώνας ολόκληρος, να μην περνούν τα λεπτά και αυτό το σφυρί να σου τρυπά το κρανίο!

«Μα τι θέλω εδώ;», σκεφτόμουν. Έμεινα μια εβδομάδα έτσι, μέχρι που άρχισα να σηκώνομαι για τις ανάγκες μου.

Δεύτερο τεστ για ακτινογραφίες. Κατεβήκαμε πάλι στο ισόγειο, έκανα μια βόλτα, ήθελα να ξεσκάσω, να δω λίγο φως, λίγο κόσμο. Βγήκα στο προαύλιο, όταν ξαφνικά άκουσα φωνές με το όνομα μου… Δύο γιατροί έτρεχαν με ένα καρότσι!

Με έβαλαν να καθίσω. Το κάταγμα είχε αποκλίνει κατά 30 μοίρες, είχε ανοίξει και είχε εκτεθεί ο νωτιαίος μυελός.

«Αποκλείεται να βαδίζει αυτός», άκουσα να λένε και αποφάσισαν να με βάλουν στο χειρουργείο. Δύσκολη και λεπτή εγχείρηση, από την οποία είχα 25% πιθανότητες να μην έβγαινα όρθιος… Αποφάσισα, παρακαλώντας την σύζυγό μου, Ντίνα, αν είμαι σε αυτό το ποσοστό να τραβήξουν τα καλώδια. Δεν θα έβγαινα ποτέ σε καρότσι…

Πριν από όλα, μια τελευταία μαγνητική. Το μόνο ελεύθερο ραντεβού στο «Mediteranneo» στην Άνω Γλυφάδα. Με συνόδευσαν οι φίλοι μου. Μαρτύριο για δεύτερη φορά, με τα σλάιντς στο χέρι.

Σάββατο στις 6 το πρωί, σε ένα απίστευτα ήσυχο Ασκληπιείο, όπου μόνο τα ροχαλητά ακούγονταν, περίμενα να μπω στο χειρουργείο.

Βγήκε η Ντίνα και μου είπε ότι με θέλουν μέσα. Ήταν όλο το ιατρικό επιτελείο. Ο νωτιαίος ήταν ανέπαφος! Δεν έχει ξαναγίνει! Πρότειναν άμεσα το σύστημα Halo Vest.

Το Ασκληπιείο είχε δύο γκρουπ για την αυχενική μοίρα και ήρθαν σε αντιπαράθεση. Το ένα πρότεινε χειρουργείο, με τον κίνδυνο του 25% και το άλλο το Halo Vest. Επικράτησε η γνώμη του κ. Μακρυγιαννάκη  ο οποίος ήταν και ο κύριος υπεύθυνος.

«Halo Vest… Is My Life!», αυτό είναι και το μότο μου στον λογαριασμό μου στη σελίδα του Facebook.

«Καλώς ήρθες στο κόσμο του Halo!», μου έστειλε κάποιος ανώνυμος φίλος από το Net…

Το Ηalo Vest (= «Στεφάνι του Ουρανού») είναι ένα σύστημα από Carbon ράγες, στεφάνι και κάνει τη δουλειά του γύψου. Μονάχα που η τοποθέτησή του είναι πολύ – πολύ επώδυνη.

Άδειασαν τον θάλαμο από τα άλλα κρεβάτια. Εγώ σε εδραία θέση και άρχισαν να με ξυρίζουν. Μετά ξυλοκαϊνες, μετά σφυρί και πόντα, σαν να ήμουν σε μηχανουργείο!

Τέσσερις γιατροί να με καρφώνουν, να βιδώνουν με Allen και δυναμόκλειδα. Κάποιοι είχαν φέρει κάμερες, στρατιωτικοί γιατροί που για πρώτη φορά θα τοποθετούσαν Halo Vest.

Μια νοσοκόμα λιποθύμησε… Ήταν η πιο όμορφη και της έκανα πλάκα: «Μη με αφήνεις μόνο!», φώναζα». Ήρθε ο γιατρός και μου λέει: «Ρε φίλε, εδώ άλλοι λιποθυμούν, καταρρέουν σ’ αυτή τη διαδικασία και εσύ γελάς; Δεν το έχω ξαναδεί αυτό, δεν παίζεσαι!».

«Αλλού έπρεπε να είμαι», του απάντησα. Με έκτισαν με carbon από την μέση και πάνω, με σαμάρι με μαλλί από Ιμαλάια.

Όταν τελείωσαν, νόμιζα ότι από τα μάτια και πάνω δεν είχα κρανίο. Βγήκαμε έξω με καρότσι, με περίμενε η Ντίνα και άλλα 20 άτομα, που δεν είχαν καταλάβει τι γινόταν.

Εγώ στον κόσμο μου, να γελάω. Κάποιοι άρχισαν δειλά-δειλά να χειροκροτούν. Μετά και τις τελευταίες ακτινογραφίες και τις ρυθμίσεις, έμεινα μια εβδομάδα μέσα και γύρισα στο σπίτι.

Βρέθηκα στο σπίτι να κοιτώ το ταβάνι, με σχοινιά και ράουλα για να μπορώ να σηκώνομαι… Δύσκολη προσαρμογή.

Τα δικά μου «Mind Games»… Ζώντας με το Halo Vest

Ο Αγγελάκας, με τις «Τρύπες», λέει: «Έχω ένα κεφάλι γεμάτο χρυσάφι». Αυτό το μυαλό μας που χωρεί τα πάντα, Mega, Giga, Terra Byte… Άπειρα Bytes!

Ο καλύτερος και πιο αξιόπιστος σκληρός δίσκος που ο Μπιλ Γκέιτς δεν πρόκειται να ξεπεράσει ποτέ!

Έμαθα να παίζω ένα παιχνίδι μαζί του. Προσπαθώ να δω πόσα έχει χωρέσει στη μνήμη του και το… τσιγκλάω. Αυτό αντίστοιχα με τσεκάρει να δει πόσα θυμάμαι. Ένα παιχνίδι που με τσαντίζει, γιατί πάντα κερδίζει αυτό. Το μυαλό.

Είναι σαν το «Παζλ» που έχω γράψει στη δεύτερη ποιητική συλλογή μου…

«Η Ζωή είναι ένα παζλ που κάθε μέρα προσπαθώ να το φτιάξω. Κάπου στο δειλινό, λίγο πριν το τελειώσω, κάποιος έρχεται και μου το χαλά… Ένα παιδί μάλλον. Αύριο πάλι θα ξεκινήσω από την αρχή, αλλά δεν με πειράζει, αρκεί που το φτιάχνω. Αρκεί που είναι παιδί!».

Έτσι άρχισα να οργανώνομαι. Κόλλησα στον τοίχο ένα χαρτί με τις ημέρες, τις εβδομάδες, τους μήνες, σαν τους φυλακισμένους και μία-μία μέρα τις διέγραφα.

Άρχισα να αρχειοθετώ και να σκανάρω όλα τα φωτογραφικά μου άλμπουμ, όλα τα αποκόμματα από την 22χρονη πορεία μου στο μπάσκετ, μετάλλια από κατασκηνώσεις.

Τελείωσα επιτέλους, σε διαλόγους και σκηνοθεσία, το δεύτερο θεατρικό για το σχολείο, εκείνο που ένας ατίθασος νέος, όλο στην ταπείνωση, τιμωρία και αποβολή, βρήκε κάποιον να τον υποστηρίξει και άλλαξε όλη του τη ζωή, κάτι σαν το «12 ώρες».

Διάβασα ό,τι ήταν ..αδιάβαστο στην βιβλιοθήκη, συν καινούργια βιβλία. Πολλά βιβλία. Και μουσική, πολλή μουσική!

«Άρτεμις», έλεγα στην κόρη μου, «μην ξεχάσετε το “Selling England By The Pound” των Genesis και το “Strange Days” των Doors, σε βινύλιο», γιατί τα είχα χάσει από την συλλογή.

Ακολούθησαν οι Νταϊάνα Κρολ, Πατρίτσια Μπάρμπερ, Μαντλέν Πεϊρού, Μπαρμπ Γιανγκρ, Νόρα Τζόουνς.

Τα ακούσματα πήγαν σε σύγχρονη ευρωπαϊκή τζαζ, σε σύγχρονη παραδοσιακή μουσική, μιας και ο ανιψιός μου, Στέφανος Δορμπαράκης μάς γνώρισε την καταπληκτική του παρέα και ιστορία στο είδος. Την Κατερίνα Παπαδοπούλου και τους Τσιαμούλη, Σινόπουλο.

Ήταν οι εβδομαδιαίες μας παραγγελίες, πάντα με το βλέμμα εκεί ψηλά στον ουρανό, που δεν με δέχτηκε ακόμα…

Στον ένα μήνα που συμπλήρωσα με το Halo Vest, έπρεπε να πάω στο Ασκληπιείο για… σέρβις. Μαζεύτηκε πάλι όλο το επιτελείο. Ο φίλος νοσοκόμος μού κρέμασε στο Halo Vest ένα εσώρουχο, κάποιοι έβαλαν τα κλάματα…

Ο Μακρυγιαννάκης, που με επόπτευε, φώναξε «σας το είχα πει. Όχι εγχείρηση! Θα τον σώσουμε με το Halo».

Είχε κάνει οστεόφυτα η άκανθος και τραβούσε πίσω το κάταγμα, για να γιάνει. Μου είπαν να κάνω άλλον ένα μήνα υπομονή και έτσι μου έγινε συνήθεια.

Κάθε μήνα και υπομονή… άλλο έναν. «Υπομονή, γυμναστής είσαι», έλεγα στον εαυτό μου. Μέχρι που γέμισε το χαρτί με τις μέρες και φτάσαμε στον Νοέμβριο. Επτά ολόκληροι μήνες.

Όλο αυτό το διάστημα δεν ήθελα να προσθέσω περισσότερο βάρος στην οικογένεια μου. Ήθελα να συνεχίσουν τους ρυθμούς τους.

Τους ακολούθησα και στις διακοπές τους. Ακόμα και στη θάλασσα μπήκα, μέχρι τη μέση! Οι βόλτες το βράδυ, παρέα, εγώ και η Άρτεμις, χέρι-χέρι, ώστε να μην σοκάρω τους γύρω μου, που μόλις με έβλεπαν σαν… «Ρόμποκοπ», έμεναν άγαλμα!

Η ζωή, 13 χρόνια μετά

Πέρασαν κιόλας 13 χρόνια. Φοβία στο περπάτημα αισθάνομαι ακόμη και τώρα.

Αυτό που εκτίμησα περισσότερο, όταν έβγαλα το Halo Vest, έπειτα από επτά μήνες, ήταν το νερό να κυλά στο κορμί μου, αυτή η μοναδική αίσθηση. Όλο αυτό το διάστημα με καθάριζαν με ένα σφουγγαράκι, όπου υπήρχε κενό.

Αισθάνθηκα το μαξιλάρι στο κεφάλι μου, αφού κοιμόμουν στον αέρα. Τι απλά πράγματα είναι η ζωή!

Έπιασα αμέσως τα βάρη για να δέσει η αυχενική μοίρα. Συνεχίζω μέχρι σήμερα να κάνω ποδήλατο και να παίζω τένις.

Από τότε είμαι μόνιμα σε πόνο, αλλά δεν σκέφτηκα ποτέ τι μου λείπει, γιατί θα τρελαινόμουν. Διατηρήθηκε μία μικρή αναπηρία (67%) που δεν την χρησιμοποίησα πουθενά και ποτέ. Έτσι, πεισματικά.

Λόγω σύνθλιψης και συνοστέωσης δεύτερου και τρίτου αυχενικού, έχω δυσκαμψία στην αυχενική μοίρα, είμαι σαν τον λύκο, αλλά το κρύβω καλά.

Κάθε φορά που επισκέπτομαι το Ασκληπιείο με θυμούνται. Γελούν και λέμε «ε, και;». Αφού ζούμε.

Μου έκαναν καλό και οι διαβεβαιώσεις των γιατρών ότι δεν πρόκειται να πάθω κάτι άλλο, κατά τη διάρκεια της αποκατάστασης.

Επειδή, όμως, έχει μικρύνει η αυχενική μοίρα κατά επτά χιλιοστά, με «τραβάνε» όλα. Σκέφτεσαι πόσο ρόλο παίζει ένα χιλιοστό…

Ο πόνος και το πιάσιμο δεν θα περάσει ποτέ, έχω μάθει να ζω με αυτό. Παρατηρείς τις κινήσεις των άλλων. Απλές κινήσεις, καθημερινές, και δεν μπορείς να τις κάνεις. Ξέρεις ότι δεν θα μπορέσεις ποτέ.

Όλα αυτά, ωστόσο, πρέπει να φύγουν από τη σκέψη σου και να βάλεις τον εαυτό σου σε μία διαφορετική προσέγγιση, σε διαφορετικό τρόπο ζωής.

Όπως το ότι είναι επικίνδυνο να οδηγείς, να κάνεις ποδήλατο, ακόμα και να σκοντάψεις και να πέσεις… Όλα αυτά, εύλογα, σε κάνουν να φοβάσαι, αν και ξέρεις ότι στην πραγματικότητα δεν θα πάθεις κάτι.

Με το ατύχημα δεν άλλαξε η ζωή μου. Ίσα-ίσα. Δεν άλλαξε ως προς το διαφορετικό, απλώς οριοθέτησε κάποια πράγματα και καταστάσεις.

Όπως η προπονητική -το να μην αποτελεί αυτοσκοπό- ή τα εφήμερα. Ίσως έγινα όχι πιο σκληρός, αλλά πιο απόλυτος σε όσα πίστευα.

Από την άλλη, μου έδωσε κίνητρα ώστε να κάνω ακόμα περισσότερα. Να κάνω τα πάντα για τους μαθητές μου, για τους δικούς μου ανθρώπους.

Τα σημάδια είναι εκεί για να μας θυμίζουν τις εμπειρίες μας. Άλλα χαραγμένα εξωτερικά, άλλα εσωτερικά, που είναι και τα πιο επώδυνα. 

Μέσα Φλεβάρη του 2020 με βράβευσε ο Σύνδεσμος Παλαίμαχων Αθλητών Καλαθοσφαίρισης Ελλάδος (Σ.Π.Α.Κ.Ε.) παρουσία του Πρόεδρου της Δημοκρατίας, Προκόπη Παυλόπουλου.

Με ρωτούσαν γιατί δεν έβγαλα το καπέλο όταν χαιρέτησα τον τότε Πρόεδρο… Σηκώθηκε μαζί μου ο Χρήστος Καλούδης, πρόεδρος των αθλητών ΑμεΑ. Ούτε συνεννοημένοι να ήταν.

Το καπέλο μένει συχνά στο κεφάλι μου για να καλύπτει τα σημάδια από το Halo Vest.

Θυμάμαι πως ρώτησα τον ίδιο τον κ. Παυλόπουλο: «Έχετε πρόβλημα με το καπέλο μου;». Η απάντηση ήταν «όχι παιδί μου, όπως αισθάνεσαι».

«Δικός μου άνθρωπος», σκέφτηκα.

Στις καθιερωμένες φωτογραφίες, στάθηκα πλάι του και του είπα ότι έχει χαιρετίσματα από τον πατέρα μου, από την Ιεραποστολική Ομάδα του «Μεγάλου Βασιλείου» και τον θυμήθηκε τον κυρ-Γιώργη!

Κάποια πράγματα, κάποιες συνομιλίες που ενώνουν το παρελθόν, η ζωή σου τα φέρνει σιγά-σιγά μπροστά σου, στα ανταποδίδει.

Αυτό που πέρασα δεν σε αφήνει να γυρίσεις πίσω. Πολλές φορές επιδιώκω να είμαι με άτομα που έχουν αυτή την ανάγκη, με άτομα π.χ. που είναι καθηλωμένα σε καρότσι, γιατί αντιλαμβάνομαι πόσο κοντά ήμουν στο να βρεθώ στην ίδια θέση.

Είναι σημαντικό να μπορούν άτομα με κινητικά προβλήματα να έχουν διέξοδο στον αθλητισμό, είτε είναι το μπάσκετ με αμαξίδιο είτε άλλο άθλημα.

Μου δίνει μεγάλη χαρά που ένας φίλος μου, ο Γιάννης Τσουμπρής, έχει δημιουργήσει την ομάδα «Τζάμπωλ Αγάπης». Διοργανώνει τουρνουά σε όλη τη χώρα για αθλητές με κινητικά προβλήματα και είναι εκείνος που έχει ενεργοποιήσει τους συλλόγους να ιδρύσουν ομάδες ΑμεΑ.

Το ίδιο και ο Σάκης Γαζής, προπονητής της Εθνικής ή η Αθηνά Ζέρβα, κόουτς της Εθνικής Κωφών Γυναικών.

Και όποτε συναντώ τον φίλο Χάρη Γιαννόπουλο, ο οποίος είναι επίσης στην Εθνική ομάδα Κωφών, μένω άφωνος.

Τον Μπόμπαν τον φέρνω συνέχεια στο μυαλό μου. Εκείνος είχε χτυπήσει στον έκτο αυχενικό, ο οποίος δεν κάνει μεγάλη έκταση.

Ο δικός μου τραυματισμός ήταν στον δεύτερο, από όπου περνούν τα κέντρα της αναπνοής και γι’ αυτό συχνά, όταν μιλάω πολύ ή γρήγορα, έχω μία δυσκολία στις ανάσες.

Ήταν κρίμα για τον Γιάνκοβιτς διότι θα έπαιζε ακόμα, αν γνώριζαν κάποιοι πώς να ενεργήσουν… Αυτά τα πρώτα 30΄΄ είναι όλη η ζωή.

Κατά τη διάρκεια της καριέρας μου στο μπάσκετ σκεφτόμουν συνεχώς ότι νιώθω άτρωτος. Πολλοί αθλητές το κάνουν. Όταν συμβαίνει ένα τέτοιο ατύχημα, αναπολείς στιγμές από τις οποίες τελικά είχες ξεφύγει.

Καταστάσεις στις οποίες «στο τσακ» γλίτωσες από κάτι. Γι’ αυτό λέμε ότι είναι ωραία να κάνεις κριτική απ’ έξω. Όταν καλείσαι όμως να αντιμετωπίσεις κάτι τόσο σοβαρό, όλα αλλάζουν…

Ένα ατύχημα σαν αυτό είναι κάτι που θέλεις να το ξεχάσεις, αλλά την ίδια στιγμή πάντα το θυμάσαι, δεν φεύγει ποτέ από το μυαλό σου. Δεν είναι εύκολο. Προσπαθείς με όση εξωστρέφεια και αν συμπεριφέρεσαι και συχνά ενεργείς, να είναι σαν να μην το έχεις πάθει ποτέ.

Ο πόνος πάντα θα σε συνοδεύει, μαθαίνεις και ζεις με αυτόν, Κρύβουμε δυνάμεις που δεν γνωρίζουμε ότι έχουμε μέσα μας και τις ανακαλύπτουμε όταν έχουμε να αντιμετωπίσουμε δυσκολίες. Κι όμως βρίσκεις το κουράγιο, τη δύναμη και συνεχίζεις.

Είναι λογικό να σε παίρνει αρχικά από κάτω όταν νιώθεις πως βαραίνεις την οικογένειά σου. Όταν δεν μπορείς να κάνεις αυτά που συνηθίζεις να κάνεις, σαν δραστήριος άνθρωπος .

Δεν μου αρέσει να δίνω οδηγίες ή συμβουλές γι’ αυτό, διότι ο καθένας βρίσκει τον δικό του τρόπο όταν κληθεί να αντιμετωπίσει κάτι αντίστοιχο. Εγώ το πέτυχα και μέσα από την τέχνη.

Χαίρομαι γιατί, το παράδειγμα το δικό μου, εξιστορώντας το σε κάποιους μαθητές μου, τους έχει αλλάξει τον τρόπο ζωής. Άλλωστε, συνήθως, όταν μάθουν την ιστορία μου, παίρνουν και αυτοί θάρρος, ώστε να συνεχίσουν. Αυτό είναι ίσως το μεγαλύτερο «βραβείο» ..

Συχνά λέμε ότι ένα ατύχημα σαν αυτό σε κάνει να εστιάζεις στα σημαντικά πράγματα της ζωής και να μην γκρινιάσεις για τα ανούσια. Η αλήθεια είναι πως πάντα θα παραπονιόμαστε. Γιατί όλοι μας θέλουμε πάντα κάτι καλύτερο, κάτι παραπάνω.

Η δική μου οπτική στα πράγματα, πάντως, δεν άλλαξε ιδιαιτέρως. Έκλεινα τα μάτια και ονειρευόμουν τι έχω περάσει και τι θα μπορούσα να περάσω, χανόμουν στις σκέψεις μου… Έτσι είχα μάθει.

Στους περισσότερους ανθρώπους, όμως, η οπτική αλλάζει. Σε κάποιους επιδρά αρνητικά. Μετρά το τι κουβαλάς μέσα σου και αρκετοί έχουν γίνει στρυφνοί έπειτα από μια αναποδιά, ένα δυνατό στραπάτσο.

Αντί να γίνεις πιο καταδεκτικός, γίνεσαι κακόπιστος. Σε αυτό παίζουν ρόλο τα βιώματα σου.

Η δική μου αρχική προσέγγιση ήταν να μην αναφέρω το περιστατικό ούτε στον σύνδεσμο Προπονητών ούτε σε κάποιους γνωστούς. Μάλιστα, νομίζω ότι ελάχιστοι το γνωρίζουν.

Όταν με ρωτούν για τη στάση ή την κίνησή μου, απλά απαντώ: «Ένα πιάσιμο είναι παιδιά, από τον θεό».

Συναντώ ακόμη και περίεργα βλέμματα. Ματιές που έχουν μία απορία τύπου «τώρα, πώς τα κατάφερες εσύ και βγήκες ζωντανός από όλο αυτό;», όταν ακούν την ιστορία μου.

Δεν είναι ακριβώς καχυποψία, αλλά περισσότερο απορία κάποιων.

Είναι οι κάποιοι που η συμπληρωματική σκέψη τους είναι κάτι σαν «έλα, μωρέ, δεν έχει ανάγκη αυτός» και σε θεωρούν παράλληλα άτρωτο, δίχως να ξέρουν τι έχεις περάσει ή τι περνάς.

Από μικρός πρέπει να έχεις τα στεγανά σου, στα οποία δεν πρέπει να επιτρέπεις σε κανένα να τα επηρεάζει. Είναι τα «κουτάκια» σου, ο προσωπικός «θησαυρός» σου, τα οποία μπορείς να τα ανοίξεις σε δύσκολες περιπτώσεις, προκειμένου να βρεις το θάρρος να συνεχίσεις . Όταν ήδη έχεις αυτά τα στεγανά, μπορείς εύκολα να συνεχίσεις, οτιδήποτε και να σου τύχει.

Αν δεν υπάρχει αυτό το εσωτερικό «απόθεμα», οι αδυναμίες που έχει ο καθένας μας θα εμφανιστούν πιο γρήγορα, πιο εύκολα.

Ζούμε δύσκολες καταστάσεις και στον αθλητισμό και στην παιδεία, που έχουν αντίκτυπο στην κοινωνία. Άνθρωποι με τέτοιες εμπειρίες και βιώματα θεωρώ ότι έχουν υποχρέωση να «δώσουν», τουλάχιστον, μια νότα αισιοδοξίας στους γύρω τους. Η προσφορά είναι χρέος μας.

Αν ψάξεις καλά μέσα σου, δεν είναι δύσκολο να το πετύχεις. Σημασία έχει να κρατάς πάντα αυτή τη διάθεση να ψάχνεις και να ψάχνεσαι, χωρίς όρια και ποτέ να μην τα παρατάς!

Την 28η Απρίλη κάθε χρόνου μη με ψάξεις… Φεύγω μακριά, όπου με βγάλει ο δρόμος. Έτσι κάνω χρόνια τώρα, παρέα με το απέραντο γαλάζιο, στρέφοντας το κεφάλι ψηλά και λέγοντας ένα μεγάλο «ευχαριστώ» σε Αυτόν που είναι εκεί ψηλά.

Υ.Γ.: Οι τρεις αφηγήσεις μου στο AthleteStories.gr είναι αφιερωμένες σε αυτούς που οραματίζονται έναν καλύτερο κόσμο. Η παραπάνω είναι, κυρίως, για την οικογένεια μου, που ήταν δίπλα μου σε αυτήν την περιπέτεια… Ντίνα και Άρτεμις, σας ευχαριστώ!       

Ο Ανδρέας Κουτσούρης είναι παλαίμαχος καλαθοσφαιριστής των Φοίνικα Πειραιά, Μίλωνα και Πειραϊκού και νυν προπονητής και καθηγητής Φυσικής Αγωγής Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης.

Επιμέλεια κειμένου: Γιώργος Αδαμόπουλος

Photo Credits: Γεωργία Παναγοπούλου – Tourette Photography

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:

Ανδρέας Κουτσούρης: «Τα Καλύτερα Μας Χρόνια!»

Ανδρέας Κουτσούρης: «Ακολουθώντας Τα Όνειρά Τους»

Βλάντο Γιάνκοβιτς: «Πόνος με χαμόγελο»

Στέλιος Μαλακόπουλος: «Δεύτερη Ευκαιρία!»

Σαμάνθα ΜακΚέι: «Ριμπάουντ Ζωής»

Παναγιώτης Κοντογιάννης: Αθλητές, Όχι Ήρωες

Ιωάννα Χρονοπούλου: Ο ίδιος άνθρωπος