Τα (γυμνά) πόδια του Μουσά Βαγκέ στάθηκαν γερά σε κάθε ποδοσφαιρική «πατρίδα» του

Το αυστηρό βλέμμα του επικεφαλής και υπεύθυνου της Μπαρτσελόνα ήταν σύνηθες. Σχεδόν επιτακτικό. Αυτό που αντίκρισε στη Σενεγάλη, ωστόσο, δεν ήταν συνηθισμένο.

Ο Τσάβι Γκισμπέρτ άρχισε να βγάζει από τη ματιά του εκείνο το άτεγκτο ύφος που έμοιαζε απαραίτητο.

Μπροστά του υπήρχαν περίπου 140 παιδιά, επιλεγμένα για να δοκιμαστούν για την περίφημη «Μασία» των «μπλαουγκράνα».

Σε ένα «σκηνικό», όμως, εκ διαμέτρου αντίθετο με τις πλούσιες παροχές της ακαδημίας στη Βαρκελώνη.

Όπως εξιστόρησε ο ίδιος ο Ισπανός σκάουτερ στην εφημερίδα «La Vanguardia», βρέθηκε «σε ένα μικρό γήπεδο γεμάτο άμμο. Ήταν δύσκολο να παίξει κάποιος εκεί… Τα περισσότερα από τα πιτσιρίκια που είχε επιλεχθεί, επρόκειτο να αγωνιστούν ξυπόλητα! Κάποια είχαν ταλαιπωρημένα λαστιχένια παπούτσια, σαν αυτά που φορούσαν στην παραλία τη δεκαετία του ’70.

»Κοιτούσες τα υποδήματα και καταλάβαινες ότι είναι από αυτά που περνούν σε μία οικογένεια από το ένα παιδί στον μικρότερο αδερφό του. Από αυτά που τα φορά κάποιος μέχρι να σκιστούν τελείως και να διαλυθούν».

Ένα από αυτά παιδιά ήταν ο Μουσά Βαγκέ, 14 ετών. Ο μικρός ήθελε απλώς να παίξει, για τη χαρά του παιχνιδιού, για την ξεγνοιασιά του. Το 2012 δεν μπορούσε να φανταστεί επαγγελματική καριέρα και πολυτέλειες.

Οκτώ χρόνια αργότερα, το ταξίδι του Σενεγαλέζου με προορισμό την Θεσσαλονίκη και τον ΠΑΟΚ είναι απλώς μία ακόμη «σφραγίδα» στο διαβατήριό του, μετά το «Καμπ Νου» και τη Μπαρτσελόνα.

Μετά τις δοκιμές για τη «Μασία», ο Βαγκέ δεν βρέθηκε άμεσα στην Καταλονία.

Τη φανέλα της Μπαρτσελόνα τη φόρεσε λίγο αργότερα, με ενδιάμεσους «σταθμούς» μία ακαδημία στην πατρίδα του, αλλά με έδρα το Κατάρ, και στη συνέχεια τα πρώτα επαγγελματικά βήματα στο Βέλγιο.

Ο 22χρονος δεξιός μπακ δεν ήξερε πίσω στο 2012 ότι τα ταξίδια θα γίνουν αναπόσπαστο μέρος της ζωής του.

Όταν τον προσκάλεσαν να δοκιμάσει την τύχη του στην ακαδημία Aspire στην πόλη Σαλί, τα 400 χιλιόμετρα της απόστασης από το σπίτι του μάλλον του φάνηκαν τρομακτικά πολλά… Δεν ήταν τόσο το ταξίδι όσο η… «κοπάνα» από το σχολείο και το πώς θα δικαιολογήσει την απουσία στον αυστηρό πατέρα του, για τον οποίο επιμένει πως «είναι το πρότυπό μου και ο ήρωάς μου».

Όταν κάποιοι προπονητές τού επισήμαναν την ευκαιρία, καθώς η Aspire -η οποία ανήκει στη βασιλική οικογένεια του Κατάρ και εδρεύει στη Ντόχα, αλλά με «παρακλάδι» στη Σενεγάλη- θεωρείται η «“Μασία” της Αφρικής», πήρε το ρίσκο.

Ένα μικρό ψέμα στον πατέρα του, ένα ταξίδι στη Σαλί και τα όνειρα άρχισαν να ξετυλίγονται όπως (και χάρη σ)το ταλέντο του.

Εκείνο το ξυπόλητο παιδί μπορούσε να πάρει το αμήχανο βλέμμα του από τα γυμνά πόδια του και να «ντύσει» τις πιο όμορφες ποδοσφαιρικές φαντασιώσεις.

Ο Μουσά Βαγκέ γεννήθηκε στις 4 Οκτωβρίου 1998 στην πόλη Μπινιόνα των 28.000 κατοίκων και των λίγων ευκαιριών. Των ελάχιστων φιλοδοξιών να ξεφύγει ένας νέος από μία συχνά προδιαγεγραμμένη φτωχική μοίρα…

Πριν από τη χλιδή της Aspire, με τις διπλές προπονήσεις στα πρότυπα των μεγάλων ευρωπαϊκών συλλόγων, την επιστημονική επιτήρηση της διατροφής και των συνηθειών, αλλά και της ενδεχόμενης χαμένης εφηβείας, ο Βαγκέ είχε μάθει να είναι ολιγαρκής.

«Όταν ήμουν έξι ετών παίζαμε ποδόσφαιρο ξυπόλητοι. Μας αρκούσε οτιδήποτε είχαμε να κλωτσήσουμε και ήταν έστω και κοντινό σε μπάλα», είχε αφηγηθεί στην επίσημη ιστοσελίδα της Μπαρτσελόνα, όταν υπέγραψε στους Καταλανούς το 2018.

Εξηγώντας πως «μας έφτανε ένα στρογγυλό κομμάτι δέρμα, ένα πλαστικό μπουκάλι που είχαμε “τσαλακώσει” ή ό,τι άλλο βρίσκαμε στον δρόμο. Το γεγονός ότι έμαθα να παίζω χωρίς παπούτσια, πάντως, με βοήθησε να βελτιώσω την τεχνική μου και να δυναμώσω τα πόδια μου».

Για τον μικρό από τη Μπινιόνα έφταναν επίσης λιγότερο από τέσσερα χρόνια για να επιβεβαιώσει το ταλέντο του και τις υψηλές προσδοκίες.

Το 2016 υπέγραψε στη βελγική Έουπεν, αλλά πέρασε την πρώτη μισή σεζόν στη δεύτερη ομάδα της.

Πριν συμπληρώσει τα 19 του, όμως, πραγματοποίησε το ντεμπούτο του στην πρώτη κατηγορία της χώρας, στις 21/1/17, στην ήττα με 1-0 από τη Γκενκ και το 2017-2018 αγωνίστηκε σε 23 ματς.

Στο Βέλγιο, όπου είχε προπονητή τον παλαίμαχο Γάλλο μέσο (με καταγωγή από το Ζαΐρ), πρωταθλητή Ευρώπης με τη Ρεάλ Μ. και Αγγλίας με την Τσέλσι, Κλοντ Μακελελέ, δεν θα έμενε για πολύ ακόμη…

Από την εμπειρία του εκεί θυμάται πως «ο κόουτς μάς έμαθε να είμαστε μαχητές, όπως ήταν εκείνος τα χρόνια που αγωνιζόταν».

Τον Αύγουστο του 2018, η Μπαρτσελόνα έβγαλε από τον κουμπαρά πέντε εκατομμύρια ευρώ ως αντίτιμο στη Έουπεν για ένα παιδί που θα μπορούσε να έχει μεγαλώσει στη «Μασία».

Ο Μουσά Βαγκέ μετεγγράφηκε στους «μπλαουγκράνα» και σαν ρούκι στην Ισπανία αγωνίστηκε στη δεύτερη ομάδα της.

Αναμένοντας αρχικά τη χορήγηση της άδειας εργασίας, κάτι που τον άφησε εκτός αγώνων για το πρώτο τρίμηνο της σεζόν.

Είχε προηγηθεί η παρουσία του στο ρόστερ της Εθνικής Σενεγάλης στο Μουντιάλ του 2018.

Στα γήπεδα της Ρωσίας, μάλιστα, σκόραρε εναντίον της Ιαπωνίας και σε ηλικία 19 ετών και 263 ημερών έγινε ο νεαρότερος Αφρικανός που πετυχαίνει γκολ σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου!

Τα μυαλά του δεν «πήραν αέρα». Το ταμπεραμέντο του, πάντως, παρέμεινε «εκρηκτικό» και αποδείχθηκε σε ένα ματς της Μπαρτσελόνα Β΄ με την Εχέα.

Ο Βαγκέ, με το σκορ στο 1-0 υπέρ των αντιπάλων, θέλησε να επαναφέρει γρήγορα τη μπάλα με πλάγιο άουτ, όμως ένας οπαδός των γηπεδούχων δεν του την έδινε.

Ο Σενεγαλέζος πλησίασε προς το μέρος του και τον έσπρωξε, κάτι που επέφερε τιμωρία αποκλεισμού τεσσάρων αγωνιστικών.

Απολογήθηκε μεν για την πράξη του, ωστόσο τόνισε ότι η συμπεριφορά του δεν ήταν απλώς αποτέλεσμα αγωνιστικού εκνευρισμού, «αλλά και ξέσπασμα λόγω επαναλαμβανόμενων ρατσιστικών προσβολών»…

Η εκφραστική συμπεριφορά του δεν ήταν το μοναδικό πράγμα που παρατήρησε ο τότε προπονητής της Μπαρτσελόνα, Ερνέστο Βαλβέρδε (πριν αντικατασταθεί από τον Κίκε Σετιέν).

Ο Βάσκος κόουτς είχε τον Μουσά Βαγκέ στο «ραντάρ» του και ο νεαρός μπακ ήταν ένας από τους πέντε παίκτες της δεύτερης ομάδας που προπονούνταν τακτικά με τους «μεγάλους».

Στις 13 Απριλίου 2019, πήρε την πρώτη πραγματική ευκαιρία του και πραγματοποίησε το επίσημο ντεμπούτο του με τους «μπλαουγκράνα», παίζοντας 90 λεπτά στην έδρα της Ουέσκα.

«Ένα όνειρο έγινε πραγματικότητα», δήλωσε σεμνά ο Σενεγαλέζος, ο οποίος ήταν εξαιρετικός και στις 4 Μαΐου, παρά την ήττα με 2-0 στο Βίγκο από τη Θέλτα.

Η Μπαρτσελόνα είναι για τους περισσότερους που φορούν τη φανέλα της κάτι «περισσότερο από ένας σύλλογος».

Αυτό δεν αλλάζει ούτε για τους φιλόδοξους πιτσιρικάδες της ακαδημίας της.

Στο τελευταίο ματς της χρονιάς, πέρασε σαν αλλαγή στο εκτός έδρας 2-2 με την Εϊμπάρ, στο οποίο η «Μπάρτσα» ολοκλήρωσε την κατάκτηση του τίτλου στη Λα Λίγκα.

Το καλοκαίρι του 2019, ο Μουσά προωθήθηκε και επισήμως στην πρώτη ομάδα και έλαβε τη φανέλα με το Νο16, την οποία στο παρελθόν έχουν φορέσει σπουδαίοι παίκτες του συλλόγου, όπως ο Τσάβι Ερνάντεθ, ο Σέρχιο Μπουσκέτς και ο Γκιγέρμο Αμόρ.

Πάντως, την επόμενη χρονιά έπαιξε μόλις σε έναν αγώνα, αλλά ιδιαιτέρως σημαδιακό για τον ίδιο.

Ο Βαλβέρδε τον συμπεριέλαβε στην ενδεκάδα του αγώνα με τη Λεγκανές στις 7 Δεκεμβρίου 2019, στο παρθενικό ματς ως βασικός του Βαγκέ στο «Καμπ Νου», που τελείωσε με νίκη των Καταλανών με 2-1.

Ενώ αγωνίστηκε και σε δύο αγώνες για το Τσάμπιονς Λιγκ, κόντρα στις Ντόρτμουντ και Ίντερ.

Τον Ιανουάριο του 2020, παραχωρήθηκε δανεικός στη γαλλική Νις, με ρήτρα αγοράς 15.000.000 ευρώ.

Ποσό που απείχε από τη φερόμενη ρήτρα παραχώρησης των 90.000.000(!) που είχε ορίσει η Μπαρτσελονα όταν υπέγραψε μαζί του, το 2018, ως τον 20^ο Αφρικανό και πρώτο Σενεγαλέζο που φόρεσε τη φανέλα της.

Στη Γαλλία, πάντως, πρόλαβε να παίξει σε μόλις πέντε αγώνες, πριν από την αναβολή του Σαμπιονά λόγω του κορονοϊού.

Ο Μουσά Βαγκέ μεγάλωσε, με είδωλα -εκτός από τον πατέρα του- τους άλλοτε «μπλαουγκράνα», Σαμουέλ Ετο’ο, Γιάγια Τουρέ και Σεϊντού Κεϊτά.

Λάτρεψε το παιχνίδι του επίσης πρώην παίκτη της «Μπάρτσα», Ντάνι Άλβες.

Κάθε φορά που στη Μπινιόνα ή στη Σαλί παρακολουθούσε αγώνα των Καταλανών, φανταζόταν τον εαυτό του στη θέση του Βραζιλιάνου μπακ.

Για μερικούς μήνες, η οικογένειά του μαζευόταν στο πατρικό του στη Σενεγάλη και δεν χρειαζόταν να φανταστεί, αλλά έβλεπε το καμάρι της στην ίδια θέση.

Έστω και για λίγο, αυτό είναι ένα «παράσημο» το οποίο ο 22χρονος νέος παίκτης του ΠΑΟΚ μπορεί να «κουβαλά» μαζί του και ως εύσημο και ως παρακαταθήκη.

Και να θυμάται πάντα την αμηχανία «να στέκεσαι δίπλα στον Λιονέλ Μέσι, στον οποίο ντρεπόμουν να πω ότι μικρός είχα μία φανέλα του!».

Να μην λησμονεί και τα πειράγματα των Λουίς Σουάρες και Ζεράρ Πικέ στον «ψαρωμένο» αλλά χαμογελαστό πιτσιρικά από την Αφρική.

Η καθιέρωση, άλλωστε, δεν είναι ποτέ μία «κούρσα σπριντ», αλλά ένας αγώνας «αντοχής» και τα σκληραγωγημένα (γυμνά) πόδια του Μουσά Βαγκέ στους δρόμους και την άμμο της Μπινιόνα έμαθαν να αντέχουν.

Ξέρει ότι πρέπει και θέλει να ζει την κάθε μέρα. Είτε αυτή είναι στη Σενεγάλη ή το Βέλγιο είτε στη Βαρκελώνη, τη Γαλλία ή τη Θεσσαλονίκη.

Όπου κι αν βρίσκεται, θα συνεχίσει να τρώει πριν από κάθε αγώνα το περιβόητο thieboudienne, ένα παραδοσιακό πιάτο της πατρίδας του με βάση το ρύζι και το ψάρι.

Δεν θα παραλείπει να τηλεφωνεί στους γονείς του πριν από κάθε αναμέτρηση, για να τους θυμίσει να τον δουν να παίζει και να «μου δώσουν ενέργεια και δύναμη.

»Όταν ξέρω ότι με παρακολουθούν, έστω και από τόσο μακριά, αισθάνομαι σαν να τους έχω πλάι μου. Σαν να παίζουμε μαζί».

Και θα εξακολουθήσει να προσεύχεται και να χορεύει στα αποδυτήρια, για να διώξει από πάνω του την ένταση και την πίεση.

Εκείνο το παιδί που κρυβόταν από τον πατέρα του για να πάει για προπόνηση, έχει ακόμη μέσα του κρυμμένα όνειρα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:

Ο Ανσού Φατί (δεν) είναι συνηθισμένος έφηβος…

Ο Αντρέ Ονάνα δεν φοβάται (αλλά δεν θέλει και) το σκοτάδι

Για τον Φιλ Φόντεν, το ποδόσφαιρο δεν ήταν ποτέ αρκετό…

Η ανεξάντλητη ωριμότητα της πρόωρης ενηλικίωσης του Τζουντ Μπέλινγκαμ

Καταυλισμός προσφύγων ή κορυφή της Ευρώπης είναι απλώς «άλλη μία μέρα» στη ζωή του Αλφόνσο Ντέιβις