Πορεία λύτρωσης

Τα σπορ είναι γεμάτα από αναπάντεχες στιγμές. Στιγμές που, ωστόσο, θα ήθελες να έχεις τον έλεγχο, ώστε να τις αναστρέψεις.

Υπάρχουν όμως και κάποιες άλλες, η αντιμετώπιση των οποίων απαιτεί υπομονή. Μία λέξη την οποία έχουμε κληθεί να μάθουμε για τα καλά τους τελευταίους μήνες.

Η Εθνική ομάδα μπάσκετ γυναικών ήταν πάντα υπέρτατη τιμή. Μία ευλογία να εκπροσωπώ την χώρα μου εντός και εκτός συνόρων. Είναι ένα όνειρο που πραγματοποιήθηκε. Η ανάκρουση του εθνικού ύμνου με συγκινεί πάντα. Είναι από τις ομορφότερες στιγμές μου στα γήπεδα.

Μία (νέα) στιγμή, πάντως, που δεν θα ζήσω στα δύο ματς των «παραθύρων» του Νοεμβρίου 2020, καθώς σε εξετάσεις στις οποίες υποβλήθηκα με την ομάδα του, Τσεγκλέντ, στην Ουγγαρία, διαγνώστηκα θετική στο δεύτερο τεστ κορονοϊού.

Κάτι που δεν μου επέτρεψε να ταξιδέψω στην Ελλάδα και να συμμετάσχω στους αγώνες πρόκρισης της Εθνικής στα τελικά του Ευρωμπάσκετ 2021.

Είναι η πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια που θα λείψω από κάποια προσπάθεια της Εθνικής. Όμως ελπίζω και εύχομαι ό,τι θα επιστρέψω δυνατή και υγιής, για να συνεχίσω να προσφέρω τις υπηρεσίες μου στην ομάδα μας, για νίκες και πρόκριση.

 Η Εθνική ομάδα, βεβαίως, ήταν, είναι και θα είναι πάντα υπεράνω προσώπων.

Τα τελευταία χρόνια ζήσαμε τη «μεταμόρφωσή» της, αλλά και γενικότερα του μπάσκετ γυναικών στην Ελλάδα, αν και επιτυχίες υπήρχαν και παλαιότερα. Μπασκετικά ταλέντα υπήρχαν επίσης, ίσως και καλύτερα από τη δική μας γενιά. Το πρωτάθλημα ήταν πιο ανταγωνιστικό, με καλύτερες ξένες.

Τη διαφορά όμως την έφερε η εκπαίδευση, η καθοδήγηση και η εμπιστοσύνη από το δίδυμο των κόουτς Κώστα Μίσσα και Τζώρτζη Δικαιουλάκου. Αμφότεροι έμειναν ψύχραιμοι βλέποντας τις ελλείψεις των αθλητριών και το χαμηλό επίπεδο στην Ελλάδα.

Έθεσαν μακροχρόνιο πλάνο και με μικρά βήματα -και βραχυπρόθεσμους στόχους- ξεκίνησε από το 2006 μια διαδικασία αναζήτησης αθλητριών που σωματικά και πνευματικά θα μπορούσαν να στελεχώσουν τη «νέα» Εθνική.

Η πρώτη επαφή μου με αυτήν τη διαδικασία ήταν δυσάρεστη. Όταν «κόπηκα» τελευταία πριν από το Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 2007, στεναχωρήθηκα πάρα πολύ…

Όμως, έπειτα από τη συζήτηση με τον κόουτς Μίσσα, αντί να απογοητευτώ, έψαξα τη λύση για κάθε μειονέκτημά μου. Δούλεψα σκληρά και ένιωσα εμπιστοσύνη στον προπονητή. Ήξερα ότι βελτιώνοντας όσα μου είχε πει, θα μου έδινε ξανά την ευκαιρία να διεκδικήσω μια θέση στην ομάδα.

Από εκείνη την προσωπική απογοήτευση πέρασα(ν) πολλά, μέχρι την ανάδειξή μου σε αρχηγό της Εθνικής, μετά την αποχώρηση της Εβίνας Μάλτση.

Είναι μικρό το δείγμα από τα παιχνίδια στα οποία είχα αυτή την ιδιότητα, αλλά αυτή δεν συνοδεύτηκε από αυστηρότητα. Δεν πιστεύω στο ρόλο του «μπαμπούλα». Κάθε είδους bullying είναι πολύ μακριά από εμένα, τον χαρακτήρα και τη νοοτροπία μου.

Ο σεβασμός και η εμπιστοσύνη είναι πυλώνες για τις σωστές σχέσεις στην ομάδα και γι’ αυτά δουλεύω. Πάνω απ’ όλους και όλα είναι η Εθνική.

Η σπουδαιότερη στιγμή της ομάδας ήταν σαφώς η νίκη-πρόκριση επί της Τουρκίας, στον προημιτελικό του Πανευρωπαϊκού πρωταθλήματος του 2017, στο οποίο κατακτήσαμε την τέταρτη θέση, υψηλότερη στην ιστορία του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος σε μεγάλη διοργάνωση.

Απωθημένο παραμένει ένα μετάλλιο… Ευχαρίστως, θα ξαναέπαιζα τον αγώνα με το Βέλγιο για την τρίτη θέση.

Πέρα από το «σκληρά» σε κάθε προσπάθεια της Εθνικής, στέκομαι πάντοτε σε διάφορες καταστάσεις που συνόδευσαν την πορεία των τελευταίων ετών.

Έπρεπε να βάλουμε τον εαυτό μας κάτω από την ομάδα. Ξεπεράσαμε τα όριά μας πολλές φορές, σε όλα τα επίπεδα. Επενδύσαμε στον εαυτό μας, ξοδεύοντας προσωπικά χρήματα για να αλλάξουμε επίπεδο, αθλητικά. Βγήκαμε έξω από τα όρια της άνεσής μας.

Ρισκάραμε να χάσουμε πολλά, για να κερδίσουμε όμως ακόμα περισσότερα. Αυτή η ενέργεια πέρασε στο γήπεδο και από εκεί στον κόσμο.

Το κοινό έχει εξαιρετικό ένστικτο και γνωρίζει την κατάθεση που κάναμε. Εκθέσαμε τους εαυτούς μας και ο κόσμος το αναγνώρισε.

Αυτό για εμάς ήταν μία τεράστια δικαίωση. Θέλαμε να δείξουμε ότι οι γυναίκες στον αθλητισμό μπορούν να φέρουν επιτυχίες στη χώρα και να εμπνεύσουμε νέα κορίτσια να έρθουν στο χώρο μας.

Η κοινωνία μας είναι εκ των πραγμάτων πατριαρχική. Οι γυναίκες συχνά αντιμετωπίζονται μειονεκτικά και βρίσκονται στη σκιά των ανδρών σε πολλά επαγγέλματα. Το χάσμα στους μισθούς και την προβολή γενικά με ενοχλεί. Δεν είμαι ανταγωνιστική σε σχέση με το μπάσκετ ανδρών, κάθε άλλο. Η έλλειψη σεβασμού όμως με πειράζει, πέρα από τον αθλητισμό.

Το ευχάριστο είναι ότι βελτιώνονται αρκετά τα πράγματα. Απλώς στην Ελλάδα αυτό γίνεται ίσως λίγο πιο αργά.

Εμείς είχαμε πάντα πίεση! Έπρεπε να πετύχουμε με σκοπό να διεκδικήσουμε ή να διατηρήσουμε πράγματα που δεν ήταν δεδομένα για τις γυναίκες.

Γνωρίζαμε ότι η προώθηση και ανάπτυξη του μπάσκετ γυναικών στην Ελλάδα εξαρτάται από τα χέρια μας. Η ευθύνη ήταν μεγάλη και αυτή έφερε την πίεση.

Αγαπώ το πνεύμα των ομαδικών αθλημάτων, ειδικά όπως αυτό εκφράζεται από το μπάσκετ.

Ακόμα και αν δεν ήμουν αθλήτρια, θα ασχολούμουν με το χώρο σαν επαγγελματίας της επιστήμης του αθλητισμού, καθώς και αυτό είναι το αντικείμενο των σπουδών μου.

Στο μπάσκετ μαθαίνεις να διαχειρίζεσαι τις καταστάσεις, αλλά και τις δύσκολες στιγμές, προσωπικά ή μπασκετικά.

Μία από αυτές ήταν η περιπέτεια της αρρώστιας και ο χαμός της μητέρας μου την περίοδο της ενηλικίωσης μου…

Πιστεύω, επίσης, στην ισορροπία. Μεγαλώνοντας, εκτιμώ περισσότερο τις εγκεφαλικές αποφάσεις. Ωστόσο δεν γίνεται να αποκοπεί το συναίσθημα από τη ζωή μου.

Σε καταστάσεις με υψηλή αδρεναλίνη, είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσεις το σωστό και το λάθος. Παρόλα αυτά, είναι μια κατάσταση στην οποία μπορεί κάποιος να εκπαιδευτεί. Τα λάθη, που είναι αναπόφευκτα, μας κάνουν σοφότερους στο μέλλον.

Η καθημερινότητα του αθλητή είναι τόσο σκληρή όσο και ενός υπάλληλου σε σούπερ μάρκετ ή μιας νοσοκόμας, μιας δασκάλας, ενός στρατιωτικού ή ενός ηθοποιού.

Η πίεση μάς επηρεάζει σε κάθε τομέα της καθημερινότητας. Ένα μεγάλο κομμάτι για την επιτυχία οφείλεται σε αυτή τη διαχείριση. Δεν «πετάμε» τίποτα, χρησιμοποιούμε ό,τι βρίσκεται στο δρόμο μας, δημιουργικά.

Έχει υπάρξει μέρα που σκέφτηκα «σήμερα δεν έχω όρεξη να πάω στην προπόνηση». Το έχω σκεφτεί πολλές φορές αλλά δεν θυμάμαι κάποια που να το έχω πράξει.

Εκτός παρκέ, με χαλαρώνει ένας καφές με ένα βιβλίο, το φαγητό με φίλους -διότι είμαι εξαιρετική μαγείρισσα(!)- και η μουσική.

Είμαι αυστηρή με τον εαυτό μου. Ωστόσο, αυτό συμβαίνει πλέον όλο και λιγότερο όσο η εμπειρία με βοηθά να επεξεργάζομαι καλύτερα τις καταστάσεις. Οι συνθήκες του αθλήματος με ώθησαν στο να αγγίξω τα όρια μου και να τα ξεπεράσω.

Η καριέρα μού στέρησε στιγμές με ανθρώπους που είναι εκτός χώρου. Λειτουργούμε σε διαφορετικό «κόσμο» που πολλές φορές δεν τέμνεται με την καθημερινότητα της πλειοψηφίας. Όσα και αν μου έχουν λείψει, όμως, δεν αντικαθιστούν τις στιγμές που έχω ζήσει στο μπάσκετ.

Παραμένω ευαίσθητη, καλοπροαίρετη, ταπεινή και εργατική. Για τις παλιές «ερωτήσεις» της πορείας μου, τις έχω βρει τις απαντήσεις. Το καλό είναι ότι προκύπτουν συνεχώς νέα ζητήματα και ευτυχώς δεν τελειώνει ποτέ αυτή η μαθησιακή διαδικασία.

Όσο βρίσκομαι στο χώρο τόσα περισσότερα μαθαίνω. Η επίλυση των προβλημάτων, η αντιμετώπιση κάθε αναπάντεχης στιγμής, εντός ή εκτός των τεσσάρων γραμμών, είναι πάντα εξαιρετικά λυτρωτική.

Η Κατερίνα Σωτηρίου είναι διεθνής παίκτρια μπάσκετ της ισπανικής Εστουδιάντες και αρχηγός της Εθνικής ομάδας.

Επιμέλεια κειμένου: Γιώργος Αδαμόπουλος

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:

Ελεάννα Χριστινάκη: Διαδρομή Απελευθέρωσης

Εβίνα Μάλτση: Η Εβίνα χωρίς την Εθνική

Σαμάνθα ΜακΚέι: Αναζητώντας Ισορροπία

Ιωάννα Χρονοπούλου: Ο ίδιος άνθρωπος

Τζώρτζης Δικαιουλάκος: Αθηναϊκός, η εξωπραγματική εξαίρεση στον κανόνα

ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΠΑΣΚΕΤ ΓΥΝΑΙΚΩΝ

ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΑ ΣΠΟΡ

ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΡΟΝΟΪΟ