Το σύνδρομο Down δεν είναι δικαιολογία για τον «Ironman», Κρις Νίκιτς

Κάθισε για αρκετή ώρα με τα χέρια στο πηγούνι, μπροστά στην οθόνη του φορητού υπολογιστή του, χαζεύοντας τη φωτογραφία ενός πίνακα του Πικάσο.

Την κοιτούσε επίμονα, αναζητώντας μία προσωπική εξήγηση. Γνώριζε ότι, συχνά, η τέχνη έχει πολλές ερμηνείες. Αποφάσισε να την δει για λίγο ακόμη, ψάχνοντας κυρίως ένα «σημάδι».

Όταν θεώρησε ότι αυτό μοιάζει μάταιο, θέλησε να δει κι άλλους πίνακες. Πληκτρολόγησε στη μηχανή αναζήτησης εκ νέου το όνομα του Ισπανού ζωγράφου. Ώσπου, ξάφνου, σκέφτηκε ότι βρήκε το σημάδι «του» όχι σε μία πινελιά, αλλά σε μία λέξη του…

Ο Πάμπλο Πικάσο είχε διαπιστώσει κάποτε πως «σκοπός της τέχνης είναι να ξεπλένει τη σκόνη της καθημερινής ρουτίνας από τις ψυχές μας».

Ο Κρις Νίκιτς έψαχνε τον σκοπό του. Και εκείνη ακριβώς τη στιγμή κατάλαβε ότι αυτός δεν είναι να βγάλει τη σκόνη από πάνω του, αλλά να «λερωθεί» σε αυτή. Ήταν από μικρός δραστήριος. Δεν τον ενοχλούσαν τα γεμάτα απορία βλέμματα. Δεν τον πείραζαν οι σχεδόν πονόψυχες ματιές. Κυρίως, δεν τον κατέβαλε ποτέ καμία προκατάληψη.

Ο δικός του «πίνακας», η δική του «ζωγραφιά» έγινε ένα μεγάλο ημερολόγιο που του είχαν χαρίσει οι γονείς του.

Στις 31 Δεκεμβρίου 2019, οι ίδιοι του ζήτησαν να γράψει από κάτω τους στόχους του για τη νέα χρονιά.

Το τελευταίο πράγμα που έγραψε με τον μαρκαδόρο του ήταν «Ironman, Florida, 2020».

Ο σκοπός του, το δικό του «αριστούργημα» ήταν να γίνει ο πρώτος αθλητής με σύνδρομο Down που θα ολοκληρώσει τον πιο απαιτητικό αγώνα τρίαθλου στον κόσμο…

Ο στόχος του 21 ετών Κρις δεν ήταν απλώς ένας χρόνος, μία επίδοση. Όσο απλησίαστη κι αν έδειχνε η απόσταση των 3,8χλμ. κολύμβησης, των 180χλμ. ποδηλάτου και των 42,2χλμ. -ίση με έναν μαραθώνιο– τρεξίματος με χρονικό όριο τις 17 ώρες, η επιδίωξή του ήταν άλλη.

Η αρχική προσέγγιση ήταν τα προσωπικά όριά του. Η συνέχεια ήταν να πιστέψει στο «αδύνατο». Για την ακρίβεια, να επιβεβαιώσει ότι τίποτε δεν είναι αδύνατο. Δεν (του) έφτανε απλώς να το επιχειρήσει. Η προσπάθεια μετράει, ωστόσο δεν του αρκούσε.

Με εκείνον τον μαρκαδόρο, την παραμονή της πρωτοχρονιάς του 2020, δεν έγραψε μόνο τα όνειρά του, αλλά έσβησε όλα τα «ΔΕΝ» που άκουγε σε όλη τη ζωή του… «Δεν μπορείς να τρέξεις μεγάλη απόσταση», «δεν μπορείς να κάνεις ποδήλατο για ώρες».

Αποφάσισε να βάλει τα δικά του «δεν» μπροστά και να βροντοφωνάξει πως η φαντασία, η οποία ΔΕΝ έχει όρια, μπορεί να γίνει πραγματικότητα.

Όλα αυτά δεν τον στοίχειωσαν. Δεν τον πτόησαν.

Βάζοντας την προπόνηση στην καθημερινότητα του, επιθυμούσε μόνο να γίνεται λίγο καλύτερος κάθε μέρα. Αυτό το «λίγο» «μεταφραζόταν» σε 1%, σε κανόνα και μεθοδολογία που ανέπτυξε και εφάρμοσε με τον πατέρα του, Νικ.

Τα υπόλοιπα ήταν αποτέλεσμα, θέλησης, αυταπάρνησης, αυτοπεποίθησης και απροθυμίας να συμβιβαστεί με τη ζωή που του «επέβαλαν» εκείνοι που πιστεύουν ακόμη ότι παιδιά με σύνδρομο Down ή άτομα με άλλες ειδικές ικανότητες δεν δικαιούνται να ονειρεύονται.

Άνθρωποι που πασχίζουν να αποδείξουν κάθε μέρα πως είναι φυσιολογικοί.

Η 7^η Νοεμβρίου 2020 είχε σημαδευτεί στο ημερολόγιο του Κρις Νίκιτς.

Στήθηκε στην εκκίνηση του Visit Panama City Beach Ironman στη Φλόριντα, πλάι στον γυμναστή του, Ντάνι Γκριμπ, ο οποίος είχε ήδη ολοκληρώσει στην καριέρα του 16 αγώνες Ironman και για πρώτη φορά θα συμμετείχε ως συνοδός.

Κάθε «χεριά» τους στη θάλασσα, κάθε πεταλιά πάνω στους δύο τροχούς και κάθε βήμα τους στον μαραθώνιο ήταν και ένα «άλμα» πάνω από εμπόδια και αναχρονιστικά «δεδομένα» που μειώνουν τον άνθρωπο.

Πέρασαν 16 ώρες, 46 λεπτά και εννέα δευτερόλεπτα προτού οι δυο τους φτάσουν στη γραμμή του τερματισμού. Κατόρθωσαν αυτό που έμοιαζε ακατόρθωτο για τον επίμονο νεαρό Κρις, και μάλιστα 14 λεπτά πριν από το απαιτούμενο χρονικό όριο!

Ο Νίκιτς κάλυψε τα 3,8χλμ. της κολύμβησης σε 1:54:39, τα 180χλμ. ποδηλασίας σε 8:12:37 και τον αγώνα δρόμου σε 6:18:48.

Ήταν η πρώτη φορά στη 42χρονη ιστορία της διοργάνωσης που αθλητής με σύνδρομο Down όχι μόνο τερματίζει τον αγώνα, αλλά λαμβάνει και μέρος.

«Είμαι ένας άνθρωπος με σύνδρομο Down που θα ολοκληρώσει το Ironman και θα γράψω ιστορία», είχε δηλώσει μερικές ημέρες νωρίτερα στην ιστοσελίδα «Today» ο γεννημένος στη Φλόριντα στις 6 Οκτωβρίου 1999 Κρις, ο οποίος έβαλε το όνομά του και στο Ρεκόρ Γκίνες.

Για τον ίδιο, όμως, έφτανε που παιδιά με τη γενετική κατάστασή του θα μπορούν να πουν το όνομά του, να ακολουθήσουν τα βήματά του και να πιστέψουν ότι ο κόσμος τους δεν έχει όρια.

Όλη ζωή του Κρις Νίκιτς είναι μία διαρκής υπέρβαση.

Σε ηλικία πέντε μηνών υποβλήθηκε σε επέμβαση ανοιχτής καρδιάς. Μέχρι τα τέσσερα χρόνια του, δεν μπορούσε να περπατήσει κανονικά και ως τα πέντε του είχε διατροφικές δυσκολίες που δεν του επέτρεπαν να φάει κανονικό φαγητό…

Το σύνδρομο Down είναι μία γενετική κατάσταση η οποία μπορεί να προκαλέσει ποικίλους βαθμούς μαθησιακής δυσκολίας και βραδύτερη σωματική ανάπτυξη. Πρόκειται για μία χρωμοσωμική ανωμαλία, που περικλείει ένα σύνολο χαρακτηριστικών και αφορούν παρεκκλίσεις και στη νοητική ανάπτυξη και την ψυχοκοινωνική εξέλιξη.

Ο μικρός Κρις έμαθε να ζει με αυτό. Λόγω των συμπτωμάτων, οι μύες του δεν αναπτύσσονταν όπως στους συμμαθητές του, αλλά τούτο δεν τον κράτησε ποτέ πίσω.

Σε αυτό συνέβαλε και η οικογένειά του, για την οποία ήταν φυσιολογικός και συνάμα ξεχωριστός. Η φαμίλια του ήταν εκείνη που τον στήριξε και στη μεγάλη επιδίωξή του.

Εκτός από τον στόχο του Ironman, ο νεαρός είχε θέσει και άλλους στόχους πριν από την αυγή του 2020.

«Θέλω να αγοράσω μόνος μου ένα αυτοκίνητο και ένα σπίτι», ήταν η πρώτη γραμμή. «Να παντρευτώ μία “καυτή” ξανθιά», η δεύτερη!

Ο πατέρας του, πάντως, εξήγησε ότι η ατάκα «smoking hot blonde» είναι «απλώς μεταφορά. Η επιθυμία του είναι μία ιδέα και αναζητά μόνο έναν ξεχωριστό άνθρωπο στη ζωή του, όπως έχει καταλάβει ότι είναι για μένα και η μητέρα του».

Ο Νικ Νίκιτς πρόσθεσε επίσης πως «για μένα και τη σύζυγό μου, το πιο σημαντικό από τον αγώνα του Κρις στη Φλόριντα είναι πως ο γιος μας δεν είναι αποκομμένος, γίνεται αποδεκτός και έχει τη αίσθηση ενός σκοπού στη ζωή του.

»Είμαι ενθουσιασμένος που είμαι μέρος του ταξιδιού του και περήφανος που τον παρακολουθώ να διαχειρίζεται κάθε κατάσταση στον δρόμο του».

Ο πατέρας του Κρις θυμάται ακόμη την ημέρα που εκείνος και η σύζυγός του, Πάτι, έμαθαν ότι ο γιος τους έχει σύνδρομο Down και δεν ξεχνά πως οι γιατροί τούς έλεγαν τι δεν μπορεί να κάνει ο μικρός…

«Όταν το παιδί σου έχει κάτι τέτοιο, όλοι θα σου πουν πόσο δύσκολη θα είναι η κατάσταση. Ο Κρις, όμως, απέδειξε ότι αν μπορεί να ολοκληρώσει έναν αγώνα Ironman, μπορεί να πετύχει ό,τι βάλει στο μυαλό του.

»Η επιτυχία του ανοίγει τις πόρτες και τον δρόμο για όλους τους ανθρώπους που είναι σαν εκείνον».

Συμπληρώνοντας πως «κάθε νίκη του Κρις αλλάζει την οπτική του κόσμου για το σύνδρομο Down. Βοηθά τους άλλους να δουν ένα μέλλον εντελώς διαφορετικό.

»Η ελπίδα μας είναι ότι τα κατορθώματα του γιου μου θα “αναγκάσουν” χιλιάδες γονείς να κοιτάξουν με διαφορετικά τρόπο τα παιδιά τους».

Για τον ίδιο τον Νικ Νίκιτς, η πρόκληση ήταν να ακολουθήσει αυτό που συμβούλευε τον κανακάρη του. «Να γίνεσαι κάθε μέρα 1% καλύτερος!».

Το «1% Better» άρχισε με μία προπόνηση που ήταν ένα push-up. Την επόμενη μέρα ήταν κάτι περισσότερο, τη μεθεπόμενη κάτι ακόμη, κάτι παραπάνω.

Ο Κρις έγραψε στον λογαριασμό του στην ιστοσελίδα Instagram (στην οποία, σε μερικές ημέρες μετά τον αγώνα του έφτασε τους 94.700 ακόλουθους) ότι «την 1^η Ιανουαρίου πήγα για προπόνηση, όμως οι περισπασμοί ήταν πολλοί…

»Τον Μάρτιο, ο θεός μού πήρε αυτούς περισπασμούς, το σχολείο, τα πάρτι. Όσο οι άλλοι έμειναν μέσα, στην καραντίνα για τον κορονοϊό, εγώ βγήκα έξω να κυνηγήσω τα όνειρά μου».

Εκείνη την εποχή μπορούσε να τρέξει λιγότερα από 5χλμ.. Στο Ironman, πέτυχε σχεδόν δεκαπλάσια απόσταση και λέει πως «άξιζε η προσπάθεια. Αν μπορώ να κάνω αυτό, φανταστείτε τι άλλο μπορώ να πετύχω, αν γίνομαι απλώς 1% καλύτερος κάθε μέρα! Τίποτα δεν είναι αδύνατο».

Επόμενος στόχος του Νίκιτς είναι οι αγώνες Special Olympics του 2022, παράλληλα με τη συγκέντρωση χρημάτων για παιδιά με σύνδρομο Down, μέσω και του ιδρύματος της διοργάνωσης του Ironman.

«Έχω πολλά περισσότερα όνειρα, όμως η προσπάθειά μου μπορεί να μου χαρίσει μία πλατφόρμα να μιλήσω για όσους είναι σαν εμένα», πρόσθεσε στο Instagram.

Ο γυμναστής και συνοδός του Κρις Νίκιτς στον αγώνα, Νταν Γκριμπ, εξήγησε στην ιστοσελίδα «Today» πως «δεν έχω περισσότερη από 30% επιρροή στην απόδοση του Κρις.

»Μπορώ να τον τραβήξω, να τον σπρώξω να συνεχίσει. Όμως, είναι τόσο δυνατός από μόνος του που συχνά φοβάμαι ότι θα τον κρατήσω πίσω, θα τον εκτροχιάσω.

»Αισθάνομαι την πίεση, αλλά πιστεύω πραγματικά ότι ο θεός με επέλεξε ώστε να βρεθώ δίπλα σε αυτόν τον ξεχωριστό νεαρό και την οικογένειά του».

Μαζί με τον Κρις, προπονούνταν από τέσσερις ως οκτώ ώρες ημερησίως, για μήνες. Τη μία μέρα του Σαββατοκύριακου έκαναν μεγάλες βόλτες τα ποδήλατά τους και την άλλη έτρεχαν για ώρες, το βράδυ.

Παρά το γεγονός ότι έχασε τρεις εβδομάδες προπονήσεων, λόγω ατυχήματος με το ποδήλατο το οποίο του άφησε «κληρονομιά» 14 ράμματα, δεν το έβαλε κάτω.

Ξεπέρασε κάθε φοβία του και κάθε αναποδιά του αγώνα. Στην ποδηλασία είχε μία πτώση και χτύπησε σε αρκετά σημεία. Σε ένα διάλειμμα για ενυδάτωση, του επιτέθηκαν… μυρμήγκια!

Ο Ντάνι Γκριμπ, πάντως, αποκάλυψε ότι μαζί ξεπερνούν κάθε εμπόδιο με μία κίνηση που αποκαλούν «αγκαλιά ευπάθειας». Αναφέροντας πως «τον αγκαλιάζω και ταυτόχρονα του λέω “το ξέρω ότι είναι δύσκολο, Ironman, όμως και η ζωή είναι δύσκολη».

Για τον Ντάνι Γκριμπ, ο Κρις Νίκιτς είναι πια κάτι σαν αδερφός. Τον γνωρίζει τόσο καλά όσο λίγοι και δεν κρύβει πως «έχουν σταματήσει να με εκπλήσσουν όσα μπορεί να πετύχει.

»Είναι ένας φυσιολογικός άνθρωπος με ικανότητες και, κυρίως, με όνειρα όπως όλοι οι συνομήλικοί του. Ζητά και θέλει να δώσει αγάπη. Επιθυμεί να δίνει το 100% του σε ό,τι ασχολείται.

»Μπορεί είναι σαν όλους εμάς, ωστόσο είναι παράλληλα ξεχωριστός και έχει έναν μοναδικό τρόπο να δείχνει έναν πιο λαμπρό δρόμο και να τον κάνει ευκολότερο, πιο προσβάσιμο, σε όσους πίστευαν ότι δεν μπορούν να τον ακολουθήσουν».

Μία μέρα, ο Κρις Νίκιτς είχε κατάματα μία μεγάλη πρόκληση στη ζωή του και, αν και λίγοι περίμεναν ότι θα τα καταφέρει, φώναξε «challenge accepted»!

Λίγο πριν αρχίσει τον μαραθώνιο στον αγώνα Ironman, ο πατέρας του, ο οποίος του έδενε τα κορδόνια, του είπε με σιγουριά: «Λίγο ακόμη, φίλε. Είσαι σχεδόν, κατά τα 2/3, ένας Ironman!».

Ο Κρις τερμάτισε μέσα σε πηχτό σκοτάδι, όμως θαρρεί κανείς ότι εκείνη την ίδια ώρα άνοιγε μπροστά του ένα λαμπερό μονοπάτι. Εξηγώντας, πλέον, πως «ποτέ δεν θεώρησα την κατάστασή μου ως δικαιολογία. Αντί να αναρωτιέμαι γιατί συνέβη αυτό, προτίμησα να προπονηθώ σκληρά.

»Ο πατέρας μου πάντα μου έλεγε πως ο θεός μού έχει δώσει κάποια χαρίσματα και με συμβούλευσε να μην αμφιβάλω ποτέ για τα όνειρά μου. Να μην θεωρώ τίποτα απίθανο και να μην βάζω όρια στον εαυτό μου».

Όπως είχε γράψει και ο Ζαν-Ζακ Ρουσό, «ο κόσμος της πραγματικότητας έχει όρια. Ο κόσμος της φαντασίας είναι απεριόριστος!».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:

Παναγιώτης Κοντογιάννης: Αθλητές, όχι ήρωες / Στέλιος Μαλακόπουλος: «Δεύτερη Ευκαιρία!»

Ανέστης Νάστος: «Ραφαέλα» / Αχιλλέας Παπαδημητρίου: «Άφησέ με…»

«Ποιος είπε ότι δεν μπορεί» ο Ρομπ Μέντεζ;

Σπύρος Χρυσικόπουλος: «Χωρίς όρια» / «Επιμονή»

Ανδρέας Κουτσούρης: «Πέρα Από Τα Όρια» / Ανδρέας Γλυνιαδάκης: «Κυνήγησε το όνειρό σου»

Σάντια Ντεκ: «Πάλεψε για το αδύνατο»

Στο ποδόσφαιρο υπάρχουν (και) αληθινοί ήρωες / Αλέξις Βιέρα: Ιστορία επιβίωσης και μεγαλείου