Η σειρήνα του ασθενοφόρου «τρυπούσε» ακόμη περισσότερο το κεφάλι του. Ο ήχος της ήταν τόσο διαπεραστικός που σχεδόν τον έκανε να ξεχνά τον πόνο του…
Μονάχα που μέσα σε ένα «σκηνικό» από γάζες, από καλώδια και από γεμάτους ένταση τραυματιοφορείς, ο Ράιαν Μέισον άκουσε μία γνώριμη φωνή.
Πλάι του ήταν ο Δρ. Μαρκ Ουόλερ. Τη στιγμή που η ενδοεπικοινωνία του οχήματος αναζητούσε το πιο κοντινό νοσοκομείο, ο γιατρός της Χαλ Σίτι ζήτησε να κάνουν μία παράκαμψη και να φτάσουν στην κλινική Σεντ Μέρι’ς.
Ο Ουόλερ είχε καταλάβει από την αρχή ότι ο μέσος της ομάδας του είχε υποστεί κάταγμα στο κρανίο του… Η παράλυση στο δεξιό μέρος του προσώπου του Μέισον ήταν η ένδειξη που τον οδηγούσε σε αυτό το συμπέρασμα. Εκείνο που τον φόβιζε ήταν πιθανές εγκεφαλικές βλάβες. Είχε, ωστόσο, προβλέψει το χάσιμο χρόνου. Αν είχαν οδηγηθεί σε άλλο νοσοκομείο, η μαγνητική θα τους έστελνε στο Σεντ Μέρι’ς, ίσως πολύ καθυστερημένα.
Το αίτημά του έσωσε τη ζωή του τότε μόλις 26 ετών ποδοσφαιριστή. Ήταν, παράλληλα, η αρχή του τέλους εκείνης της, πρώτης, ποδοσφαιρικής ζωής του.
Από τις 20/4/21, άρχισε μία δεύτερη στον πάγκο της Τότεναμ. Ο Ράιαν Μέισον δεν μελαγχολεί, πια, με την πρώτη. Του αρκεί να είναι γύρω από μία μπάλα και δίπλα σε παίκτες.
Ο Ράιαν Μέισον (στο κέντρο), σε προπόνηση των τμημάτων υποδομής της Τότεναμ / Photo by: tottenhamhotspur.com.
Ο Μέισον μπήκε το πρωινό της 20ης Απριλίου στο προπονητικό κέντρο της Τότεναμ για να επιβλέψει, ως επικεφαλής ανάπτυξης παικτών του συλλόγου, τις προπονήσεις των ομάδων Κ-17 και Κ-23.
Λίγο πιο δίπλα, όμως, ο Ζοσέ Μουρίνιο άκουγε τον Ντάνιελ Λίβι να του ανακοινώνει την απόλυσή του. Ο πρόεδρος των Λονδρέζων και άλλοτε παράγοντας και της ΑΕΚ (επί διοίκησης ENIC), δεν σκέφτηκε καν την αποζημίωση των 35 εκατομμυρίων ευρώ στον Πορτογάλο.
Είχε πάρει την απόφασή του, όπως είχε ήδη ξεκαθαρίσει το τοπίο για τον προσωρινό αντικαταστάτη του «Εκλεκτού».
Ο Λίβι περπάτησε μερικά μέτρα στα γήπεδα των εγκαταστάσεων, καθώς θέλησε να μιλήσει απευθείας με τον Μέισον και να μην ζητήσει να του τον φωνάξουν στο γραφείο του. Τον πλησίασε και με φωνή που ακροβατούσε μεταξύ της προσπάθειας να φανεί όσο «κακός» και «τεχνοκρατικός» θέλει να δείχνει και ενός τόνου παράκλησης, ρώτησε τον 29χρονο αν θέλει να καθίσει στον πάγκο των μεγάλων.
Από το μυαλό του Ράιαν πέρασαν πολλά, αλλά σχεδόν σε κλάσματα δευτερολέπτων. Δεν ήθελε να υποδυθεί τον ρόλο του «δύσκολου». Απλώς θέλησε να το σκεφτεί για λίγο.
«Η κατάλληλη θέση, την κατάλληλη στιγμή», σκέφτηκε…
Ο Ράιαν Μέισον στην πρώτη προπόνησή του ως κόουτς της Τότεναμ / Photo by: Ryan Mason – Instagram.
Το τάιμινγκ έπαιζε πάντοτε μεγάλο ρόλο στη ζωή του.
Εκείνο το μουντό απόγευμα στο οποίο το ασθενοφόρο τον μετέφερε στο νοσοκομείο, μετά τη σύγκρουσή του με τον Γκάρι Κέιχιλ, δεν το ξεχνάει.
Ήταν 22 Ιανουαρίου 2017. Η Χαλ Σίτι, η οποία είχε αποκτήσει τον Μέισον το καλοκαίρι του 2016 αντί του ποσού-ρεκόρ για την ιστορία της των 15 εκατ. ευρώ, αντιμετώπιζε την Τσέλσι.
Σε μία διεκδικούμενη μπάλα, ο Μέισον πήδηξε ψηλά. Ο Κέιχιλ τον βρήκε στο κεφάλι και οι δυο τους έπεσαν στο έδαφος. Ο Αγγλος μέσος, ωστόσο, βρέθηκε απρόσμενα πολύ χρόνο πάνω στο χορτάρι, με τους ανήσυχους συμπαίκτες του γύρω του.
Ο Ράιαν Μέισον -και αυτό δεν είναι κλισέ ή απλή λεπτομέρεια «ποιητικής αδείας»- ήταν πάντα ιδιαιτέρως δυνατός χαρακτήρας.
Στην ανάρρωσή του στην κλινική, η μόνη στιγμή που σκεφτόταν την επέμβαση στην οποία είχε υποβληθεί, ήταν όταν του την ανέφεραν οι γιατροί.
Μερικές μέρες αργότερα, κι ενώ ο ίδιος είχε αφηγηθεί σε κείμενό του στο περιοδικό «FourFourTwo» πως «κοιμόμουν 20 με 22 ώρες τη μέρα στο δωμάτιο του νοσοκομείου και σηκωνόμουν μόνο για τις εξετάσεις», δέχθηκε μία επίσκεψη που δεν περίμενε.
Απέναντί του ήταν ο τότε κόουτς της Τότεναμ, Μαουρίτσιο Ποτσετίνο, ο οποίος τον είχε καθιερώσει στους «Spurs» το 2014, αλλά το 2016 τον παραχώρησε στη Χαλ Σίτι…
«Γειά σου φίλε», του είπε ο Μέισον. «Το είδες, ε; Στη φάση με τον Κέιχιλ ήμουν στη σωστή θέση».
Ράιαν Μέισον και Μαουρίτσιο Ποτσετίνο / Photo by: Tottenham Hotspur – Instagram.
Προτιμούσε να το βλέπει έτσι. Δε ήθελε να σκέφτεται, μοιρολατρικά, ότι βρισκόταν στη λάθος θέση, τη λάθος στιγμή. Ήταν μία φάση την οποία ακόμη και σήμερα το ίδιο θα προσέγγιζε και το ίδιο θα είχε κάνει.
Ακολουθούσε τις εντολές που του έδινε συνεχώς ο κόουτς Ποτσετίνο, νυν προπονητής της Παρί Σ.Ζ..
Η αλήθεια, όμως, είναι πως ο Ράιαν Μέισον ήταν στη σωστή θέση, αλλά τη λάθος στιγμή.
Φαίνεται, πάντως, ότι ο Ράιαν άρχισε ασυναίσθητα να προετοιμάζεται τότε για την «επόμενη ζωή» του. Ο Αργεντινός προπονητής αποκάλυψε αργότερα σε φίλους πως κάθισαν για ώρα μαζί και απέφυγαν την κουβέντα για την επέμβαση και την αποθεραπεία…
«Πηγαίνεις στο νοσοκομείο για να επισκεφθείς έναν φίλο και το μόνο που δεν περιμένεις είναι να συζητάς για ποδοσφαιρικές τακτικές», έλεγε.
Ο Ράιαν Μέισον, όμως, μιλούσε διαρκώς για το άθλημα που λατρεύει. Ποτέ δεν το είδε ή το αντιμετώπισε ως επάγγελμα.
Στο μονόκλινο δωμάτιο του Σεντ Μέρι’ς ή, αργότερα, σε μοναχικούς χώρους αποκατάστασης και αποθεραπείας, η σκέψη ότι θα κλωτσήσει και πάλι τη μπάλα τού έδινε κίνητρο και κουράγιο.
Αυτό, πάντως, αποδείχθηκε τελικά ένα άπιαστο όνειρο…
Στο κείμενό του στο «FourFourTwo», ο Ράιαν Μέισον είχε εξιστορήσει τόσο τις στιγμές μετά τον σοβαρό τραυματισμό του όσο και την προσπάθεια να επιστρέψει στα γήπεδα.
Εξήγησε ότι η απόφαση του Δρος Ουόλερ να ζητήσει να τον πάνω στο Σεντ Μέρι’ς ήταν καθοριστική.
«Όταν με πήγαν στον αξονικό τομογράφο, έπεσα αναίσθητος… Αν είχε γίνει αυτό σε άλλο νοσοκομείο, δεν θα προλαβαίναμε να πάμε στο Σεντ Μέρι’ς. Μέσα σε λίγα λεπτά από τη στιγμή που έχασα τις αισθήσεις μου, η εντολή των γιατρών ήταν να μπούμε άμεσα στο χειρουργείο». Ακριβώς μία ώρα μετά τη σύγκρουσή του με τον Κέιχιλ, ο Μέισον περνούσε την πόρτα του.
Ξυπνώντας, όλα ήταν θολά γύρω του. Πονούσε πολύ και μεταφέρθηκε σε μονόκλινο, διότι ο παραμικρός θόρυβος μεγάλωνε τον πόνο…
Στην αφήγησή του, ο Άγγλος μέσος τόνισε πως «συνολικά είχα 14 μεταλλικές πλάκες στο κρανίο μου. Αυτές είχαν τοποθετηθεί εκεί με 28 βίδες που τις στήριζαν και άλλοι 45 κάτι σαν συνδετήρες σε μία ουλή έξι ιντσών στο κεφάλι και το πρόσωπό μου.
»Ακόμη και σήμερα νιώθω με το χέρι μου αυτά τα σημάδια. Έμαθα, όμως, να ζω με τους πόνους. Κανένας δεν μου δίνει πλέον σημασία αν πω ότι έχω έναν απλό πονοκέφαλο», τονίζει χαριτολογώντας.
Ο μυς που συνδέει το σαγόνι είχε σχεδόν διαλυθεί και αρχικά ο Μέισον δεν μπορούσε καν να ανοίξει το στόμα του.
Μετά το εξιτήριο, ακολούθησε η απαραίτητη ξεκούραση. Ο Ράιαν Μέισον ρωτούσε, βεβαίως, διαρκώς, πότε θα είναι έτοιμος να παίξει και πάλι ποδόσφαιρο.
Η σεζόν 2016-2017 ήταν φυσικά χαμένη. Το καλοκαίρι προσπάθησε να βελτιώσει τη φυσική κατάστασή του, καθώς ως τότε οι γιατροί του απαγόρευαν ακόμη και να περπατά πολύ.
Λίγο πριν από το τέλος του 2017, ξεκίνησε τρέξιμο. Δεν βιαζόταν. Τουλάχιστον αυτό έλεγε στην οικογένειά του και στους φίλους του. Στο πρόσωπό του, ωστόσο, η ανυπομονησία δεν κρυβόταν.
Οι τακτικές εξετάσεις έδειχναν καλές. Όσο -πίστευε ο ίδιος πως- πλησίαζε ο καιρός, όμως, οι γιατροί ήταν επιφυλακτικοί.
Στα μέσα της σεζόν 2017-2018 κατάλαβε πως δύσκολα θα αγωνιστεί και πάλι. Η διστακτικότητα των ειδικών, ενώ εκείνος ένιωθε έτοιμος, του έδινε μηνύματα που δεν ήθελε να αποκωδικοποιήσει με τον σωστό τρόπο. Τον Φεβρουάριο του 2018, ο Ράιαν Μέισον ανακοίνωσε σε ηλικία 26 ετών ότι αποχωρεί από την ενεργό δράση.
Ο δρ. Μαρκ Ουόλερ συμφώνησε με το σκεπτικό των ιατρών του νοσοκομείου. Αν ο Ράιαν έπαιζε και πάλι, οι κεφαλιές στις προπονήσεις και τους αγώνες απειλούσαν να του προκαλέσουν άνοια ή και επιληψία πριν καν κλείσει τα 30 του… Εκείνη η σύγκρουση και η κατάρρευση του στο γήπεδο, όμως, δεν έβγαιναν από το μυαλό του.
Ο Ράιαν Μέισον πεσμένος στο χορτάρι, μετά τη σύγκρουσή του με τον Γκάρι Κέιχιλ της Τσέλσι.
Ο Ράιαν Γκλεν Μέισον γεννήθηκε στις 13 Ιουνίου 1991 στο Ένφιλντ του βόρειου Λονδίνου.
Μεγάλωσε στην περιοχή Τσέσχαντ και σε ηλικία έξι ετών γράφτηκε στις ακαδημίες της Ιστ Χερτς, στο Τέρνφορντ. Έμεινε εκεί μόλις έξι μήνες.
Ο παλαίμαχος παίκτης της Τότεναμ, Μίκι Χάζαρντ, τον εντόπισε και τον πρότεινε στην ακαδημία των «Spurs». «Ακόμη και το να φοράς σε ηλικία αυτή τη φανέλα, φτάνει να σε ενθουσιάσει», εξομολογήθηκε πολύ αργότερα. «Τότε, πάντως, δεν έβλεπα το ποδόσφαιρο ως καριέρα αλλά ως παιχνίδι», είχε συμπληρώσει.
Από το 1999 ήταν μέλος των τμημάτων υποδομής των Λονδρέζων, μαζί με τον νυν σταρ και αρχηγό, Χάρι Κέιν αλλά και τον Άντρος Τάουνσεντ. Το 2008 προωθήθηκε στην πρώτη ομάδα, έπειτα από σεζόν με 42 γκολ με την Κ-18 της Τότεναμ! Οι ευκαιρίες, όμως, ήταν λίγες και ως το 2014 αγωνίστηκε ως δανεικός στις Γέοβιλ, Ντόνκαστερ, Μίλγουολ, Λοριάν στη Γαλλία και στη Σουίντον.
Ο κόουτς Ποτσετίνο τον εμπιστεύθηκε το 2014 και ο Μέισον κατόρθωσε να φτάσει ως την Εθνική Αγγλίας, φορώντας τη φανέλα των «λιονταριών» σε φιλικό με την Ιταλία, τον Μάρτιο του 2015.
Το 2014-2015 έπαιξε σε 45 ματς, αλλά την επόμενη χρονιά περιορίστηκε σε οκτώ παρουσίες. Παραχωρήθηκε στη Χαλ Σίτι όπου είχε την ευκαιρία να παίζει.
Η ανακοίνωση της αποχώρησής του δεν τον άφησε για πολύ εκτός γηπέδων, καθώς η Τότεναμ τού πρόσφερε θέση προπονητή στις ακαδημίες τον Απρίλιο του 2018.
Η ποδοσφαιρική μοίρα τον ήθελε και πάλι στις τάξεις της αγαπημένης του Τότεναμ.
«Πάντα αισθανόμουν ότι αυτή η ομάδα ήταν το πεπρωμένο μου. Ακόμη και τη μέρα που με παραχωρούσαν στην Χαλ Σίτι, ήξερα πως μπορώ να πετύχω με τα “σπιρούνια”. Ένιωθα ότι το άξιζα», έχει τονίσει.
Η πρόσκληση του συλλόγου να αναλάβει ένα πόστο ήταν όχι ακριβώς δικαίωση, αλλά παρηγοριά και νέο κίνητρο.
«Σκέφτομαι ακόμη τους πρώτους τρεις μήνες της αποθεραπείας, που ήταν οι χειρότεροι διότι ήταν γεμάτοι προκλήσεις αλλά, κυρίως, αμφιβολία για το μέλλον», έχει εξηγήσει. Δεν ήξερε πότε θα πιάσει μόνος του ένα ποτήρι να το φέρει στο στόμα του. Δε γνώριζε πότε θα καταφέρει να καθίσει απλώς στο κρεβάτι και να μην είναι μονίμως ξαπλωμένος.
Τις πρώτες οκτώ εβδομάδες μετά την επιστροφή στο σπίτι, η τηλεόραση, λόγω του φωτός και των θορύβων, δεν επιτρεπόταν… Και ο Ράιαν σκεφτόταν. Σκεφτόταν πολύ τη ζωή που άρχισε να του «ξεφεύγει».
Τη μέρα που του ανακοίνωσαν ότι δεν μπορεί να ξαναπαίξει, συγκράτησε και δάκρυα και νεύρα.
Η Τότεναμ τον αγκάλιασε και πάλι το 2018 και τρία χρόνια αργότερα τού πρόσφερε ένα νέο όνειρο. Είχε περάσει μία περιπέτεια που εύλογα του είχε αλλάξει την οπτική για τη ζωή. Το ποδόσφαιρο δεν αποτελεί εξαίρεση σε αυτό…
Ο Ράιαν Μέισον στον πρώτο αγώνα του ως υπηρεσιακός προπονητής της Τότεναμ / Photo by: Tottenham Hotspur – Instagram.
Η ζωή του ήταν πάντα μία φωνή, ενίοτε και κραυγή. Φωνή από τους γονείς του όταν στον κήπο του παππού και της γιαγιάς στο Τσέσχαντ η μπάλα έκανε κάποια ζημιά.
Κραυγή την ώρα της σύγκρουσης με τον Γκάρι Κέιχιλ και ψίθυροι προσευχών από συμπαίκτες, αντιπάλους και κοινό όταν έπεσε στο χορτάρι.
Εκείνη η φωνή του γιατρού Ουόλερ που απαίτησε να μην πάει το ασθενοφόρο στο πλησιέστερο νοσοκομείο, αλλά στο Σεντ Μέρι’ς.
Εκείνες οι φωνές μέσα στο κεφάλι του, για να λάβει μία μελαγχολική, αλλά αναπόφευκτη απόφαση που, όπως και η αρχική συμβουλή του γιατρού, έσωσε τη ζωή του. Ήξερε πως δεν μπορεί να διαφωνήσει με την προτροπή να αποσυρθεί πρόωρα. Δεν είχε βρει καλά-καλά την ισορροπία του και η απόφαση να σταματήσει ήταν η πιο ξεκάθαρη σκέψη και πράξη του.
Όφειλε να το κάνει για τον ίδιο αλλά και για τον γιο που είχε γεννηθεί το 2017 και την κόρη που απέκτησε το 2019.
Δε φοβήθηκε ποτέ αυτές τις φωνές. Γι’ αυτό και όταν άκουσε αυτή του προέδρου της Τότεναμ, Ντάνιελ Λίβι, να του ζητά να γίνει υπηρεσιακός προπονητής ως το τέλος της χρονιάς, αποκρίθηκε απλώς με ένα καταφατικό νεύμα.
Πλέον επισημαίνει ότι «όσα έζησα, εύκολα ή δύσκολα τα τελευταία 10-15 χρόνια, διαμόρφωσαν τον σημερινό χαρακτήρα μου. Θέλησα να ζήσω με θετική σκέψη, να κοιτάζω πίσω, να νιώθω άνετα και χαρούμενα».
Ο Ράιαν Μέισον δεν χρειάζεται να αναπολεί τη ζωή που δεν έζησε, γιατί έχει μπροστά του μία άλλη, ολόκληρη και αισθάνεται ήδη τυχερός που ζει.
Photo by: Ryan Mason / Instagram.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:
Χάρι Κέιν: Ο Τελευταίος Άγγλος Ήρωας
Η τελευταία ευκαιρία του Ζοσέ Μουρίνιο
Ο Άντι Κόουλ λάτρευε τη -μισητή, πια- μοναξιά του