Μάνα, Μητέρα, Μαμά!

«Αγαπημένο μου παιδί,

Όπως ήδη σου έχω πει, η μανούλα έχει πάει ένα ταξίδι για έναν πολύ σημαντικό σκοπό. Θέλω να μου στείλεις όλη την καλή ενέργειά σου. Να ξέρεις ότι θα σε σκέφτομαι συνέχεια. Θα δώσω τον καλύτερό μου εαυτό, και, όταν γυρίσω, θα σε πάρω μία μεγάλη αγκαλιά!

Με αγάπη.

Η μαμά σου,

Βίκυ»!

Πρόσφατα, συμπληρώθηκαν τρία χρόνια από τότε που ήρθε στον κόσμο ο Νικόλας μου, αυτή την χρονιά, όμως, δεν μπορέσαμε να γιορτάσουμε μαζί. Η μέρα των γενεθλίων του με βρήκε στην Τουρκία, όπου μαζί με την Πένυ (Καραγκούνη) παίζαμε για την πρόκρισή μας στην τελική φάση του Continental Cup, την οποία εξασφαλίσαμε και θα αγωνιστούμε (τον Ιούνιο στη Χάγη) στο τρίτο και τελευταίο προ-ολυμπιακό τουρνουά.

Τα ταξίδια και η απουσία πολλών ημερών από το σπίτι εξακολουθούν να είναι το πιο δύσκολο κομμάτι στη ζωή του πρωταθλητισμού.

Από τη μία, χαίρομαι, γιατί συνεχίζω να κάνω αυτό που αγαπώ, κι από την άλλη, νιώθω τύψεις, γιατί πρέπει να φεύγω και να αφήνω πίσω το παιδί μου. Προσπαθώ, όμως, να το διαχειριστώ.

Δεν είναι και τόσο εύκολο να συνδυάσεις τον ρόλο της μητέρας με τον επαγγελματικό αθλητισμό!

Κατά κάποιον περίεργο τρόπο, πάντως, βρίσκεις τη δύναμη να ανταπεξέλθεις. Ανακαλύπτεις ότι έχεις δυνάμεις, για τις οποίες δεν γνώριζες πως υπήρχαν. Κι εκεί που λες «Δεν αντέχω άλλο απ’ την κούραση», στο τέλος καταφέρνεις να τα βγάζεις πέρα!

Θεωρώ πως η μητρότητα είναι ό,τι πιο σημαντικό έχει συμβεί στη ζωή μου! Ό,τι πιο σπουδαίο! Ό,τι πιο συναρπαστικό!

Η καθημερινότητα μου, βέβαια, έχει αλλάξει πλήρως και ο ελεύθερος χρόνος έχει περιοριστεί αρκετά, ωστόσο, όπως οι περισσότερες γυναίκες, έτσι κι εγώ, προσπαθώ -όσο μπορώ- να κάνω πράγματα και για μένα, γιατί αυτό είναι το υγιές και το φυσιολογικό.

Προτεραιότητα, φυσικά, θα έχουν πάντα τα «θέλω» του παιδιού.

Η απόφαση να “βάλω μία άνω τελεία” στην καριέρα μου ήρθε το 2016. Αυτό που επιθυμούσα εκείνη την χρονιά, ήταν να κάνω ένα παιδί και, αργότερα, να επιστρέψω ξανά στα γήπεδα. Μόνο που, όπως λένε, «Όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελάει»! Τα γεγονότα μού απέδειξαν ότι στη ζωή υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν μπορούν να προγραμματιστούν. Έπρεπε να περιμένω δύο χρόνια, μέχρι να φέρω τον γιο μου στον κόσμο, τον Μάιο του 2018.

Στο διάστημα που μεσολάβησε, αντιμετώπισα κάποιες δυσκολίες. Από αυτές που αντιμετωπίζουν πολλές γυναίκες. Δυστυχώς, κάποιες εγκυμοσύνες δεν πήγαν καλά. Η πρώτη ήταν και η πιο τραυματική. Η κύηση διακόπηκε σε πολύ προχωρημένο στάδιο… Όσες γυναίκες έχουν βιώσει μια ανάλογη εμπειρία, μπορούν να καταλάβουν πόσο πολύ επηρεάζεται η ψυχολογία σου. Ήμουν πολύ αναστατωμένη. Αλλιώς είχα τα πράγματα στο μυαλό μου.

Δεν υπήρχε, όμως, καμία περίπτωση να τα παρατήσω! Ούτε σκέφτηκα να επιστρέψω πίσω στην αθλητική καριέρα μου. Αν στη θέση μου ήταν κάποια άλλη γυναίκα, ίσως να απογοητευόταν. Τόσο, ώστε μπορεί να οδηγούνταν στην απόφαση να βάλει την μητρότητα σε δεύτερη μοίρα. Να επέστρεφε στην καριέρα της και να προσπαθούσε αργότερα. Προσωπικά, όμως, δεν είχα σκοπό να κάνω πίσω!

Ακόμα κι αν χρειαζόταν να μην παίξω ποτέ ξανά, θα συνέχιζα την προσπάθειά μου, μέχρι να πετύχω αυτό που ήθελα. Να δημιουργήσω οικογένεια!

Νιώθω ευλογημένη, γιατί στο τέλος κατάφερα να φέρω στον κόσμο ένα τόσο αξιολάτρευτο αγόρι.

Δύο μήνες μετά τη γέννα, δρομολογήθηκε και η επιστροφή μου στα γήπεδα. Αν και είχα μείνει εκτός προπονήσεων για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα (περίπου δυόμισι χρόνια) δεν πτοήθηκα. Έβαλα στόχο να γυρίσω σύντομα στις αγωνιστικές δραστηριότητες.

Αρχικά, έκανα κάποια πράγματα στο γυμναστήριο, προσπαθώντας να επαναφέρω το σώμα μου στην κατάσταση, όπου ήταν πριν την εγκυμοσύνη. Η αλήθεια είναι πως τα βρήκα λίγο… σκούρα. Με την καθοδήγηση, όμως, του γυμναστή μου, του εξαίρετου Γιώργου Βαβέτση, πέτυχα να φτάσω ξανά σε αθλητικό επίπεδο και, επτά μήνες μετά τη γέννηση του γιου μου, να παίξω στον πρώτο επίσημο αγώνα.

Μέχρι να φτάσω σ’ εκείνο το σημείο, είχε προηγηθεί ένα διάστημα, στο οποίο, όταν πατούσα το πόδι μου στην άμμο, ένιωθα πως δεν μπορούσα να σηκωθώ! Ο εγκέφαλος έδινε εντολή, αλλά τα πόδια δεν ακολουθούσαν!

Δεν θα σας κρύψω πως εκείνη την περίοδο είχα απογοητευτεί. Αναρωτιόμουν αν μπορούσα να επιστρέψω στο αγωνιστικό επίπεδο, όπου ήμουν πριν. Ως άνθρωπος, όμως, που δεν το βάζει κάτω, είχα θέσει έναν στόχο και ήθελα να τον πετύχω. Φρόντισα, λοιπόν, να δουλέψω πολύ σκληρά για να καταφέρω τον Νοέμβριο του 2018 να αγωνιστώ ξανά. Βέβαια, δεν ήμουν 100% έτοιμη, αλλά μη νομίζετε ότι εγώ και η Πένυ μπήκαμε απευθείας στα βαθιά.

Ξεκινήσαμε από τα… ρηχά, από ένα τουρνουά 1-star στην Σλοβενία.

Τότε, ο μικρός μου ήταν μόλις επτά μηνών και, για πρώτη φορά, θα τον άφηνα, για να ταξιδέψω στο εξωτερικό. Αυτή -η πρώτη φορά- ήταν και η πιο δύσκολη. Παρά το γεγονός ότι ήταν με τον μπαμπά του και με δικούς μου ανθρώπους, εξακολουθούσα να είμαι ανήσυχη και να έχω το άγχος της μάνας που έχει φύγει μακριά από το παιδί της. Στις έξι μέρες, κατά τις οποίες έλειπα, καθημερινά έπαιρνα τηλέφωνο, για να νιώθω σίγουρη ότι όλα ήταν εντάξει.

Ήμουν τόσο αγχωμένη, ώστε χρησιμοποίησα μέχρι και την κάμερα που είχαμε στο σπίτι μας, για να μπορώ να βλέπω το παιδί από εκεί, όπου βρισκόμουν.

Πότε ξυπνούσε, πότε κοιμόταν… Κάποιες φορές, ξυπνούσα κι εγώ μέσα στη νύχτα, για να δω αν έκλαιγε ή αν χρειαζόταν κάτι.

Την ίδια στιγμή, προσπαθούσα να κρατάω “καθαρό” το μυαλό μου για τους αγώνες. Η Πένυ, όπως και τα υπόλοιπα μέλη στην ομάδα, προσπαθούσαν να με ηρεμούν, αλλά, όσες προσπάθειες και να κάνει κάποιος, είναι δύσκολο να μπει στην ψυχολογία της μάνας που έχει αφήσει πίσω το παιδί της.

Η αλήθεια είναι πως, μερικά χρόνια πριν, ούτε εγώ μπορούσα να μπω σ’ αυτή την ψυχολογία. Θυμάμαι που η προηγούμενη (από την Πένυ) συμπαίκτριά μου (Μαρία Τσιαρτσιάνη) είχε ένα κοριτσάκι ηλικίας ενάμιση έτους, και, όσο κι αν προσπαθούσα να κατανοήσω την αγωνία της, όταν παίζαμε εκτός Ελλάδας, δεν μπορούσα να καταλάβω τι ακριβώς ένιωθε. Το κατάλαβα, μόνο όταν βρέθηκα στη θέση της.

Μεγαλώνοντας το παιδί μου, άρχισε πλέον να συνειδητοποιεί ότι η μαμά έπρεπε να ταξιδεύει συχνά. Γι’ αυτό, κάθε φορά που πρόκειται να αγωνιστώ στο εξωτερικό, προσπαθώ να του εξηγώ τους λόγους.

Βέβαια, από το 2019 και για δύο χρόνια, ήμουν συνέχεια κοντά του. Από τη μία, λόγω του σοβαρού τραυματισμού μου στο πόδι και της επέμβασης, στην οποία υποβλήθηκα, κι από την άλλη, λόγω του κορονοϊού που οδήγησε στην παύση -για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα- κάθε αθλητικής δραστηριότητας. Την περίοδο του τραυματισμού, προσπάθησα να μην δείξω μπροστά στο παιδί την αγωνία και τον προβληματισμό μου. 

Παρά το γεγονός ότι υπήρχαν στιγμές, κατά τις οποίες ένιωσα μεγάλη απογοήτευση κι ότι τα πράγματα δεν πήγαιναν καθόλου καλά, δεν το έβαλα κάτω. Αναζητούσα να βρω και να δω τη θετική πλευρά των πραγμάτων. Ένα από τα θετικά ήταν ότι στο διάστημα, όπου ήμουν στο σπίτι, ήρθα πιο κοντά στο παιδί. “Δεθήκαμε” περισσότερο και φτάσαμε στο σημείο, ώστε σήμερα, έχοντας επιστρέψει πλέον στις αγωνιστικές μου υποχρεώσεις, να καταλαβαίνει μέσα από τις συζητήσεις μας πού θα πάω, για ποιον λόγο και τι πρόκειται να κάνω εκεί όπου θα βρίσκομαι.

Τώρα, όταν μιλάμε στο τηλέφωνο, πριν από κάποιον αγώνα, μου λέει «Καλή επιτυχία»! Ωστόσο, υπάρχουν κι εκείνες οι στιγμές που θα μου πει «Μαμά, μου λείπεις. Θα αργήσεις να γυρίσεις στο σπίτι»;

Αυτό δεν είναι εύκολο να το διαχειριστείς…

Όπως, επίσης, δεν είναι εύκολο για μια μητέρα να διαχειριστεί και τις ανησυχίες που θα έχει πάντα για το παιδί της.

Προσωπικά, μία από από τις μεγαλύτερες που έχω, είναι αν θα καταφέρω να μεγαλώσω έναν σωστό άνθρωπο. Ένα άτομο που θα έχει αρχές και θα σέβεται όλους, όσοι θα βρίσκονται γύρω του. Που θα έχει υπομονή και, παράλληλα, θα γνωρίζει μέχρι πού θα είναι τα όρια του.

Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μία έξαρση στο μπούλινγκ, ειδικά στον χώρο του σχολείου, κι αυτό με προβληματίζει αρκετά. Θα προσπαθήσω να βρίσκομαι δίπλα του σε κάθε στιγμή και να το μάθω, πρώτα απ’ όλα, να σέβεται τους συνανθρώπους του.

Επίσης, μία άλλη μεγάλη ανησυχία μου είναι μήπως συμβεί κάτι σε μένα. Από την στιγμή που έγινα μητέρα, νιώθω έντονα το αίσθημα της ευθύνης που έχω γι’ αυτόν τον άνθρωπο, κι ανησυχώ μήπως γίνει κάτι και μείνει το παιδί χωρίς εμένα. Φοβάμαι πολύ. Ειδικά, όταν ταξιδεύω με αεροπλάνο.

Προσπαθώ, όμως, να μην επηρεάζομαι αρνητικά. Σκέφτομαι ότι, παράλληλα με την μητρότητα, έχω καταφέρει να κάνω αυτό που ήθελα και αγαπώ. Θεωρώ πιο υγιές για μια αθλήτρια να συνεχίσει και μετά τη γέννηση ενός παιδιού να κάνει καριέρα ή πρωταθλητισμό. Όποιες γυναίκες διστάζουν, να γνωρίζουν πως μπορούν να πετύχουν τον συνδυασμό!

Δε λέω ότι είναι εύκολο, αλλά δεν χρειάζεται να αφήνουμε στην άκρη την προσωπική μας ζωή, περιμένοντας πρώτα να “χορτάσουμε” από τον αθλητισμό. Μελλοντικά, μπορεί να ανακαλύψεις πως δεν έπρεπε να αφήσεις τα χρόνια να περνούν.

Για να τα λέμε πάντως όλα, για να επιτευχθεί αυτός ο συνδυασμός, πρέπει να υπάρχει κι ένα υποστηρικτικό περιβάλλον. Πόσω μάλλον, σε χώρους, όπως ο δικός μας, όπου -πέραν των καθημερινών και πολύωρων προπονήσεων– απαιτούνται πολλά και συνεχόμενα ταξίδια. Μπορεί, πλέον, να υπάρχουν περισσότερες αθλήτριες -τουλάχιστον στο μπιτς βόλεϊ- που επιστρέφουν στα γήπεδα, μετά τη γέννηση ενός παιδιού, αλλά δεν παύει η μητρότητα και η καριέρα να είναι ένας δύσκολος συνδυασμός.

Ο σύζυγος και η οικογένεια είναι οι πρώτοι που καλούνται να σταθούν δίπλα στη γυναίκα και να τη βοηθήσουν να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις.

Και μετά ακολουθούν, οι χορηγοί. Νομίζω πως κι αυτοί πρέπει να είναι υποστηρικτικοί. Έχω παρατηρήσει πως οι περισσότεροι πλησιάζουν αθλήτριες κυρίως νεότερης ηλικίας ή εκείνες που δεν έχουν οικογενειακές υποχρεώσεις. Ίσως να σκέφτονται ότι μια αθλήτρια που κάνει πρωταθλητισμό, ενδεχομένως να μην έχει τους ίδιους στόχους που είχε, πριν τη γέννηση ενός παιδιού, και πως η προσωπική ζωή της προηγείται του πρωταθλητισμού.

Κι όμως! Δεν είναι έτσι. Αντιθέτως!

Όταν γίνεσαι μητέρα, προσπαθείς ακόμα περισσότερο. Αποκτάς μεγαλύτερα και ισχυρότερα κίνητρα, για να διεκδικήσεις τους στόχους σου! Αυτό νομίζω πως ισχύει για όλες τις γυναίκες. Είτε είναι αθλήτριες που κάνουν πρωταθλητισμό, είτε είναι εργαζόμενες που φιλοδοξούν να κάνουν ή να συνεχίσουν την καριέρα τους. Όλες θέλουν να υπάρχει μια ισορροπία.

Η ζωή συνεχίζεται και μετά τη γέννηση ενός παιδιού. Κι έχουμε το δικαίωμα να συνεχίζουμε!

Η Βίκυ Αρβανίτη είναι αθλήτρια του μπιτς βόλεϊ, πρωταθλήτρια Ελλάδας.

Επιμέλεια κειμένου: Έλενα Βογιατζή

Στέλιος Προσαλίκας: Ελευθερία, Αξιοπρέπεια, Υπερηφάνεια! / Μετά την επόμενη μέρα

Αθηνά Παπαφωτίου: Ένα Μεγάλο Φωτεινό Καλοκαίρι

Όλγα Στραντζαλη: No Pain, No Gain!

Αχιλλέας Παπαδημητρίου: Να ΄χεις στο νου σου την Ιθάκη

Βασίλης Μηνούδης: Αληθινός Αγώνας

Παναγιώτης Πελεκούδας: Θα σας πω ένα μυστικό

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

«Δεν υπάρχει μεγαλύτερη δύναμη από αυτήν που διαθέτει μια γυναίκα-μητέρα».

Η ιστορία της Νικόλ Κυριακοπούλου.