Εθνική Υπόθεση

Είναι τέλη Μαρτίου του 2005, όταν ο Ότο Ρεχάγκελ με καλεί για πρώτη φορά στην Εθνική ομάδα.

Λίγες εβδομάδες πριν, τον Γενάρη, έχω πάει στον Παναθηναϊκό, μετά από τρεισήμισι πολύ καλές σεζόν στην Καλλιθέα, όταν και ήμουν πάντα μέσα στους πρώτους σκόρερ του πρωταθλήματος. Έχω την αίσθηση ότι ο Ότο Ρεχάγκελ με παρακολουθούσε καιρό και, απλώς, περίμενε να πάρω μεταγραφή σε μια μεγαλύτερη ομάδα, για να με δοκιμάσει.

Είναι ένα ματς Ελλάδα-Αλβανία στο «Καραϊσκάκης», για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2006. Κερδίζουμε 2-0, μπαίνω αλλαγή λίγα λεπτά πριν από το τέλος και γράφω την πρώτη μου συμμετοχή.

Η Εθνική ομάδα έχει στεφθεί, λίγους μήνες πριν, Πρωταθλήτρια Ευρώπης και είναι πραγματικά τιμή για εμένα να γίνομαι μέλος αυτής της παρέας.

Νέο πρόσωπο, επίσης, και ο Λουκάς Βύντρα, συμπαίκτης μου στον Παναθηναϊκό^. μοιραστήκαμε τη χαρά αυτής της πρώτης πρόσκλησης.

Γνώρισα τον Ρεχάγκελ, την πρώτη μέρα, στο ξενοδοχείο της ομάδας, στη Βουλιαγμένη. Με καλωσόρισε, μιλήσαμε για λίγο και μου είπε ότι περιμένει από εμένα να κάνω αυτό που έκανα στον Παναθηναϊκό: να είμαι ο εαυτός μου, να μην αλλάξω τον τρόπο παιχνιδιού μου και, φυσικά, να σκοράρω.

Από το «Ελ Πάσο» στα παγκόσμια σαλόνια

Το καλοκαίρι του 2005, “έγραψα” την πρώτη μου συμμετοχή σε μια μεγάλη διοργάνωση. Το Confederations Cup, στα γήπεδα της Γερμανίας.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ το παιχνίδι με τη Βραζιλία, παρότι δεν αγωνίστηκα δευτερόλεπτο! Έβλεπα από τον πάγκο, σε απόσταση αναπνοής, την καλύτερη -κατά την άποψή μου- Βραζιλία όλων των εποχών: Ρομπίνιο, Κακά, Ζουνίνιο, Αντριάνο, Ροναλντίνιο και πολλοί άλλοι! Μετά, παίξαμε με την Ιαπωνία, χάσαμε 1-0 και, τελευταίο ματς, η ισοπαλία με το Μεξικό. Σ’ αυτά τα δύο παιχνίδια, μπήκα αλλαγή στο ημίχρονο.

Στο δικό μου μυαλό, ήταν ασύλληπτο το γεγονός ότι μέσα σε έξι μήνες είχα βρεθεί από το «Ελ Πάσο» της Καλλιθέας σε μια διοργάνωση παγκοσμίου επιπέδου και απολάμβανα την κάθε στιγμή!

Μπήκα πολύ γρήγορα στα βαθιά και αυτό ήταν και το μεγάλο στοίχημα για μένα, το οποίο εν τέλει κέρδισα: να αποδείξω ότι μπορώ να σταθώ, ότι μπορώ να τα καταφέρω, ότι αξίζω να είμαι μέλος αυτής της ομάδας.

Το φθινόπωρο της ίδιας χρονιάς, ολοκληρώσαμε τα προκριματικά του Μουντιάλ, έχοντας μείνει στην 4η θέση του ομίλου, πίσω από Ουκρανία, Τουρκία και Δανία. Ήταν ένα σοκ για την ομάδα ο αποκλεισμός από το Μουντιάλ του 2006, έχοντας ακόμη τον τίτλο της Πρωταθλήτριας Ευρώπης.

Μας επηρέασε πάρα πολύ όλους, αλλά, παράλληλα, ήταν η αρχή ενός νέου κύκλου συμμετοχών σε μεγάλες διοργανώσεις, για τα οκτώ επόμενα χρόνια, σε δύο Euro και δύο Μουντιάλ. Μια πολύ δυναμική επιστροφή για την Εθνική ομάδα.

Ήταν τεράστια επιτυχία για το ελληνικό ποδόσφαιρο και μόνο η συμμετοχή σε τέτοια τουρνουά και αυτό ήταν κάτι που οι φίλαθλοι δεν συνειδητοποιούσαν εκείνη τη στιγμή, το θεωρούσαν δεδομένο πως θα ήμασταν παρόντες, ενώ στη πραγματικότητα δεν ισχύει κάτι τέτοιο, όπως φαίνεται και από την πορεία της Εθνικής τα τελευταία χρόνια, από το 2014 και μετά.

Η επιστροφή της Εθνικής

Επιστρέψαμε, λοιπόν, στο Euro 2008, σε μια διοργάνωση που στιγματίστηκε, όμως, από την κόντρα ανάμεσα στους παίκτες του Ολυμπιακού και της ΑΕΚ.

Εγώ ήμουν ήδη δύο σεζόν στη Γερμανία, δύο πολύ καλές και γεμάτες χρονιές. Είχα απομακρυνθεί από την ελληνική πραγματικότητα και η αλήθεια είναι πως δεν είχα καταλάβει πόσο σοβαρό είναι όλο αυτό, πόσο φορτισμένο ήταν το κλίμα ανάμεσα σε κάποια μέλη της αποστολής και πόσο μπορεί να επηρεάσει την ομάδα. Αρχικά, μου φαινόταν ως αστείο, ότι τα παιδιά έκαναν πλάκα, αλλά -δυστυχώς- δεν ήταν καθόλου έτσι.

Ήταν μια κόντρα που επηρέασε το κλίμα στα αποδυτήρια. Ο Ρεχάγκελ πάντα άφηνε τα οπαδικά εκτός Εθνικής ομάδας, αλλά εδώ -δυστυχώς- δεν μπορούσε να κάνει και πολλά πράγματα, ήταν πολύ νωπά όλα, δεν είχε μεσολαβήσει χρόνος, ώστε να ξεθυμάνει η ένταση.

Το λέω και το πιστεύω: Όλο αυτό επηρέασε -σαφώς- τα αποτελέσματά μας στη διοργάνωση, μπορούσαμε καλύτερα.

Η δική μου “έκρηξη”

Ακολουθούν τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2010, εκεί όπου ουσιαστικά κάνω το δικό μου ξεπέταγμα.

Ολοκληρώνω με 10 γκολ, πρώτος σκόρερ σε όλους τους ομίλους της ευρωπαϊκής ζώνης.

🔝 Beat @EdDzeko, @WayneRooney, Miroslav Klose & @Guaje7Villa to finish top scorer in UEFA qualifying for South Africa 2010

🇬🇷 Helped Greece to their first #WorldCup win in 🇿🇦 & to the knockout phase for the first time in 🇧🇷

🎉 We hope Theofanis Gekas is this happy turning 40! pic.twitter.com/CvOroJUile

— FIFA World Cup (@FIFAWorldCup) May 23, 2020

Κάθε ένα απ’ αυτά, σημαντικό: δύο στη Λετονία, κρίσιμα γκολ στις εκτός έδρας ισοπαλίες με Ισραήλ και Μολδαβία που έδωσαν βαθμούς στην Εθνική, και τέσσερα γκολ στο εντός έδρας 5-2 με τη Λετονία, μια νίκη πολύ σημαντική ψυχολογικά, καθώς ήρθε μετά από δύο συνεχόμενα κακά αποτελέσματα με Ελβετία και Μολδαβία.

Έτσι, τερματίζουμε δεύτεροι στον όμιλο, πίσω από την Ελβετία, και πάμε στα αξέχαστα μπαράζ με την Ουκρανία. Δύο παιχνίδια μέσα σε τέσσερεις ημέρες, με τόσο έντονα συναισθήματα! Στην Αθήνα, 0-0, στο Ολυμπιακό Στάδιο, ένα ματς που μπορούσαμε να έχουμε φύγει με βαριά ήττα. Αμέσως μετά, δείχνουμε ένα εντελώς διαφορετικό πρόσωπο και προκρινόμαστε! Δεν ξέρω πώς τελειώσαμε το παιχνίδι στο Ντόντεσκ, με τόσους τραυματισμούς, όπως αυτόν του Πλιάτσικα που έπαθε χιαστούς και συνέχισε να παίζει!

Αξέχαστοι οι πανηγυρισμοί στα αποδυτήρια με σαμπάνιες και στο αεροπλάνο! Επιστροφή στα Μουντιάλ, μετά το 1994. Και, φυσικά, η πρώτη εμφάνιση σε μια τέτοια διοργάνωση για όλους εμάς!

Ταξίδι στην Αφρική

Ένα Παγκόσμιο Κύπελλο στη Νότια Αφρική, μοναδική εμπειρία, πρώτη φορά σε αφρικανικό έδαφος! Οι καλύτερες ομάδες του κόσμου!

Πρεμιέρα, με τη Νότια Κορέα. Σοκ. Τελείως διαφορετικό ποδόσφαιρο, άλλη σχολή και φιλοσοφία, λίγο και το άγχος της πρεμιέρας και χάνουμε 2-0.

Δεν το βάλαμε κάτω, όμως. Ξέραμε τις δυνατότητές μας, ξέραμε τι μπορούμε να κάνουμε και το αποδείξαμε στο επόμενο ματς.

Νικήσαμε τη Νιγηρία, η πρώτη νίκη για την Ελλάδα στην ιστορία της σε Μουντιάλ! Ένα από τα πιο περίεργα παιχνίδια που έχω παίξει ποτέ στην καριέρα μου, με φοβερή εναλλαγή συναισθημάτων! Βρεθήκαμε να χάνουμε 1-0 και, τελικά, το γυρίσαμε και πανηγυρίσαμε! Στο δεύτερο ημίχρονο, με το σκορ στο 1-1, εγώ έχω χάσει τετ-α-τετ στη μικρή περιοχή, έχει αποκρούσει ο γκολκίπερ και, στη συνέχεια της ίδιας φάσης, οι Νιγηριανοί βγαίνουν στην κόντρα δύο εναντίον ενός, με τον δικό μας γκολκίπερ, τον  Τζόρβα, να βγάζει κι αυτός τετ-α-τετ! Τελικά, έρχεται ο Τοροσίδης να πετύχει το γκολ της νίκης! Μια ιστορική επιτυχία, την οποία, επίσης, πανηγυρίσαμε ανάλογα!

Το «αντίο» του Ρεχάγκελ

Ακολουθεί το ματς με την Αργεντινή που έχει τον Μαραντόνα στον πάγκο της. Είχαμε τόσο καλή ψυχολογία μετά τη νίκη επί της Νιγηρίας, ώστε πραγματικά το πιστεύαμε, ότι κάτι μπορούμε να πάρουμε από το παιχνίδι και να πάμε στην επόμενη φάση, καθώς η αντίπαλός μας είχε ήδη προκριθεί. Αντέξαμε, μέχρι και 15 λεπτά πριν από το τέλος, αλλά ως εκεί. Είναι ένα ματς που είμαι στον πάγκο, βλέπω τον Μέσι για πάνω από ένα ημίχρονο να περπατάει, τον Σωκράτη, ο οποίος έχει πάρει το μαρκάρισμά του από τον Ρεχάγκελ, με την περίφημη ατάκα του Γερμανού «εσύ, ακόμα και στην τουαλέτα να πάει, θα πας μαζί του», να τα πηγαίνει καλά πάνω του, αλλά μιλάμε για έναν τεράστιο ποδοσφαιριστή που χρειάστηκε ένα πεντάλεπτο να ανεβάσει ρυθμό και να κάνει τη διαφορά. Χάσαμε 2-0.

Είναι το τελευταίο παιχνίδι του Ότο Ρεχάγκελ. Μετά τον αγώνα, πήγαμε στο ξενοδοχείο, όπου και μείναμε μια μέρα, ώστε να αποφορτιστούμε, πριν επιστρέψουμε. Κάποια στιγμή, μας μάζεψε και μας είπε ότι ολοκληρώθηκε ο κύκλος του στην Εθνική ομάδα. Ήταν πολύ συγκινημένος και αυτός είναι και ο λόγος, για τον οποίον δεν γύρισε μαζί μας πίσω, αλλά έμεινε στη Νότια Αφρική. Ήθελε πολύ μια επιτυχία, μια πρόκριση στους «16».

Ήταν μια στιγμή, το «αντίο» του, μεγάλης συναισθηματικής φόρτισης, καθώς μιλάμε για έναν προπονητή που έβγαλε την Εθνική ομάδα από την αφάνεια, την έκανε Πρωταθλήτρια Ευρώπης και την οδήγησε σε ένα Μουντιάλ.

Είναι ένας ξεχωριστός άνθρωπος ο Ότο Ρεχάγκελ κι ένας προπονητής, στον οποίο εγώ οφείλω πολλά. Αυτός με καθιέρωσε στην Εθνική. Και αυτό δεν ήταν εύκολο για μένα, καθώς ήμουν ένας παίκτης που δεν είχε περάσει από την αναπτυξιακή διαδικασία, από Εθνικές Νέων ή Ελπίδων. Με βοήθησε πολύ, λοιπόν, να φτάσω εκεί, όπου έφτασα, και ως ποδοσφαιριστής και ως άνθρωπος.

Αποχώρηση και επιστροφή

Λίγες εβδομάδες μετά, τον Αύγουστο, παίζουμε ένα φιλικό στο Βελιγράδι με τη Σερβία. Στο τέλος, ανακοινώνω ότι, για κάποιο χρονικό διάστημα, δεν θα συνεχίσω στην Εθνική ομάδα. Είναι μια προσωπική απόφαση, την οποία είχα πάρει, αμέσως μετά το Μουντιάλ, και επέλεξα τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή για να την γνωστοποιήσω.

Ταυτόχρονα, ανακοίνωσαν το ίδιο, ο Γιάννης Αμανατίδης με τον Σωτήρη Κυργιάκο. Θέλω να διευκρινίσω ότι δεν ήταν μια κοινή απόφαση των τριών μας. Ο καθένας είχε τους δικούς του -ξεχωριστούς- λόγους. Απλώς, συνέπεσε χρονικά.

Ήταν μια πολύ δύσκολη απόφαση για μένα αυτή. Δύσκολη αλλά απαραίτητη. Αν δεν είχα σταματήσει, ίσως, αυτή τη στιγμή, να ήμουν ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία της Εθνικής ομάδας. Αλλά δεν το είδα έτσι. Ήταν κάτι που έπρεπε να γίνει και έγινε.

Και κάτι που δεν ξέρει ο πολύς κόσμος είναι ότι αυτό το διάστημα, κατά το οποίο έλειψα, ήμουν πάντα κοντά στην Εθνική. Πριν από τα παιχνίδια, πριν τα ταξίδια, μετά τους αγώνες, μιλούσα πάντα με τα παιδιά.

Έναν χρόνο μετά, συναντηθήκαμε με τον Τάκη Φύσσα και τον Φερνάντο Σάντος. Με απόλυτη ειλικρίνεια, είπαμε αυτά που έπρεπε να πούμε. Άκουσα αυτά που ήθελα, κι εκείνοι το ίδιο από μένα.

Επέστρεφα, σε ένα παιχνίδι-ορόσημο, με τη Κροατία εντός έδρας, για την πρόκριση στο Euro 2012. Ήμουν πολύ χαρούμενος, γιατί πάντα η Εθνική ομάδα ήταν ένα ξεχωριστό κομμάτι στην καρδιά μου.

Στην πρώτη συγκέντρωση, στο ξενοδοχείο, ένιωσα σα να μην είχα λείψει λεπτό. Σίγουρα, για κάποιους, ακόμα και μέσα στην ομάδα, ήταν περίεργο αυτό το «φεύγω-επιστρέφω», ίσως γιατί ποτέ δεν δημοσιοποίησα τον δικό μου πραγματικό, προσωπικό λόγο, για τον οποίον έγινε όλο αυτό. Αλλά εγώ δεν σκεφτόμουν τίποτα απ’ όλα αυτά. Ήμουν πολύ χαρούμενος. Ο Σάντος, από την πλευρά του, μίλησε αμέσως σε όλη την ομάδα και δεν άφησε κανένα περιθώριο παρερμηνείας.

Ο Πορτογάλος δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του. Ένας προπονητής, ο οποίος συνέχισε στον δρόμο των επιτυχιών που χάραξε ο Ότο Ρεχάγκελ. Ένας προπονητής -θεωρώ- πιο αυστηρός στον τομέα της τακτικής από τον Γερμανό. Αλλά κι ένας άνθρωπος, ο οποίος γνώριζε καλά την ελληνική νοοτροπία, καθώς είχε δουλέψει ήδη σε ελληνικές ομάδες. Αυτό έκανε πιο εύκολα τα πράγματα, παρότι είχε βαριά κληρονομιά. Μπορούσε να αστειεύεται μαζί μας όλη μέρα, αλλά, όταν έμπαινε στο γήπεδο για προπόνηση ή αγώνα, μεταμορφωνόταν. Σκληρός και δίκαιος μαζί.

Κάπως έτσι γύρισα: 7 Οκτωβρίου 2011, στο «Καραϊσκάκης». Και γύρισα με τον καλύτερο τρόπο.

Σε ένα παιχνίδι σημαντικό, σε ένα γήπεδο που έβραζε, με παλμό και φοβερή ατμόσφαιρα. Ήταν σαν να μην πέρασε μια μέρα. Για μένα, άλλωστε, δεν είχε αλλάξει κάτι. Ήμουν εκεί, για να κάνω ό,τι έκανα τα τελευταία πέντε χρόνια^. να βοηθήσω την Εθνική να φτάσει στον στόχο της, να πάει στο Euro.

Σκοράρω με κεφαλιά το 2-0, όλο το γήπεδο με αποθεώνει, όλη η ομάδα είμαστε μια αγκαλιά. Βασικοί και πάγκος. Ήταν ένα γκολ που το χρειαζόμουν, ήταν ένα γκολ που μονομιάς “έσβησε” αυτόν τον έναν χρόνο απουσίας και όσα είχαν γίνει.

Παρόντες σε μια ακόμα γιορτή

Στην τελική φάση του Euro 2012, περάσαμε από τον όμιλο, κάτι που θεωρώ πως συνιστά τεράστια επιτυχία, ειδικά αν το συγκρίνουμε με την τωρινή κατάσταση, με το πού είναι σήμερα η Εθνική ομάδα.

Φέραμε ισοπαλία με την διοργανώτρια Πολωνία, κερδίσαμε τη Ρωσία, χάσαμε από την Τσεχία. Κι έτσι, μετά, πέσαμε πάνω σε μια φανταστική Γερμανία. Ξέραμε ότι ήταν εξαιρετικά δύσκολο, θα έπρεπε να ξεπεράσουμε κατά πολύ τους εαυτούς μας, για να περάσουμε. Παρ’ όλα αυτά, νομίζω ότι προσπαθήσαμε, τα δώσαμε όλα και φύγαμε με ψηλά το κεφάλι.

Για μένα, ήταν μια ξεχωριστή διοργάνωση, καθώς, στο παιχνίδι με την Τσεχία, πέτυχα το μοναδικό μου γκολ σε τελική φάση.

Ένα γκολ, το οποίο ασφαλώς ανήκει σε αυτά που ξεχωρίζω στην καριέρα μου στην Εθνική ομάδα, ένα γκολ -για να λέμε και την αλήθεια- δώρο σε μένα από τον Πετρ Τσεχ.

Ο δρόμος για τη Βραζιλία

Στα προκριματικά του Μουντιάλ του 2014, θα μπορούσαμε να είμαστε πρώτοι και να πάρουμε την απευθείας πρόκριση, αλλά υστερήσαμε στην ισοβαθμία με τους Βόσνιους. Θεωρώ ότι αδικήσαμε τους εαυτούς μας, αλλά -ευτυχώς- δεν μας κόστισε εκείνη η ήττα με 3-1, στη Ζένιτσα.

Τελευταίο εμπόδιο για την πρόκριση, στα μπαράζ, η Ρουμανία. Κάναμε ένα φανταστικό πρώτο παιχνίδι εντός έδρας και, μ’ αυτό το 4-1, ήμασταν πια με το ενάμιση πόδι στην τελική φάση. Αυτά τα μπαράζ, ευτυχώς για εμάς, δεν είχαν καμία σχέση με ό,τι έγινε, το 2010, με τους Ουκρανούς. Ήταν πολύ πιο εύκολα τα πράγματα, λόγω του πρώτου αγώνα.

Έτσι, βρεθήκαμε στη χώρα, όπου γεννήθηκε το ποδόσφαιρο, την Βραζιλία.

Αρχίζουμε με ήττα από την Κολομβία με 3-0. Στο πρώτο ημίχρονο, έχω σταθεί μοιραίος σε μια φάση, θα μπορούσα να έχω σκοράρει εκεί και το ματς να έχει εξελιχθεί διαφορετικά. Ακολούθησε η ισοπαλία 0-0 με την Ιαπωνία και, τελικά, η νίκη επί της Ακτής, όπως ήρθε, με το πέναλτι του Σαμαρά στο τέλος, για να πάρουμε την πρόκριση για τους «16».

Μια ακόμα πολύ μεγάλη στιγμή για την Εθνική, για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Ήταν πολύ σημαντικό για εμάς ότι κάναμε ένα βήμα μπροστά σε σχέση με το 2010, ότι ήμασταν μέρος της ιστορίας, μιας χρυσής σελίδας της Εθνικής.

Το μοιραίο πέναλτι

Κι έτσι, έρχεται η ώρα των νοκ-άουτ, η αναμέτρηση με την Κόστα Ρίκα. Η κλήρωση μάς έχει ευνοήσει, δεν έχουμε ένα μεγαθήριο μπροστά μας, μια Βραζιλία, μια Αργεντινή, μια Ολλανδία ή μια Γερμανία.

Η προετοιμασία κυλάει ομαλά, ίδια ρουτίνα, όπως και πριν από κάθε παιχνίδι. Είμαστε έτοιμοι για τα πάντα: για παράταση, για πέναλτι, για ό,τι κι αν γίνει.

Ο Σάντος μάς έχει πει ότι, όποιος αισθάνεται έτοιμος και θέλει να εκτελέσει πέναλτι, εφόσον φτάσουμε εκεί, μπορεί να κάνει λίγη έξτρα εξάσκηση στο τέλος των προπονήσεων. Άλλωστε, ακόμη, δεν ξέρουμε καν ποια θα είναι η εντεκάδα και ποιοι θα είναι στον πάγκο.

Στο σκάουτινγκ και το βίντεο, ο Πορτογάλος μάς έχει πει ότι περιμένει ένα ματς ανάλογο με αυτό κόντρα στην Ακτή. Ότι πρόκειται για μια ομάδα σκληροτράχηλη, βασισμένη στο σύνολο κι όχι την ατομική ποιότητα. Και γι’ αυτό, είναι μια τεράστια ευκαιρία για εμάς. Το ξέραμε. Και το πιστεύαμε. Ότι μπορούμε να γράψουμε και πάλι ιστορία.

Στο σκάουτιγκ έχουμε πει και κάτι ακόμα. Ότι ο Κέιλορ Νάβας, ο γκολκίπερ της Κόστα Ρίκα και ένας από τους καλύτερους στη διοργάνωση (δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι, αμέσως μετά, πήρε μεταγραφή στη Ρεάλ), είναι σπεσιαλίστας στα πέναλτι. Και καλό θα είναι, αν έχουμε τη δυνατότητα, να μην φτάσουμε το παιχνίδι εκεί, γιατί, αν κι εμείς διαθέταμε πολύ καλούς εκτελεστές, θα είμαστε το αουτσάιντερ κι όχι το φαβορί.

Προσωπικά, τον Νάβας τον ξέρω καλά. Έναν χρόνο πριν, είναι συμπαίκτης μου στη Λεβάντε, το εξάμηνο κατά το οποίο πέρασα από την ισπανική ομάδα. Κάναμε παρέα, είχαμε βγει και κάποιες φορές για φαγητό. Έχω συζητήσει στο προπονητικό μας τιμ για τις ικανότητές του, καθώς τον ξέρω καλύτερα απ’ όλους.

Το παιχνίδι δεν πάει, όπως θα θέλαμε. Είμαστε πίσω στο σκορ, αλλά η Κόστα Ρίκα μένει με δέκα παίκτες. Πιστεύω ότι μπορούσαμε να έχουμε πάρει τη νίκη από την κανονική διάρκεια. Ακόμα και στην παράταση. Χάσαμε ευκαιρίες. Έτσι, φτάνει η ώρα της “ρώσικης ρουλέτας”, των πέναλτι.

Βγάλαμε τη σειρά, εκείνη τη στιγμή. Εκτελώ τέταρτος. Έρχεται η δική μου σειρά. Όλοι, ως τότε, συμπαίκτες και αντίπαλοι, έχουν ευστοχήσει. Στήνω τη μπάλα και πάω λίγα μέτρα πίσω. Ανέκαθεν στην καριέρα μου, δεν είχα σταθερή προτίμηση. Πότε εκτελούσα χαμηλά, πότε λίγο πιο πάνω, πότε δεξιά, πότε αριστερά.  Παίρνω μια ανάσα, κοιτάω και τις δύο γωνίες. Επιλέγω τη δεξιά του Νάβας και εκτελώ σε μεσαίο ύψος, χωρίς τον παραμικρό δισταγμό.

Ο πρώην συμπαίκτης μου “παίζει Λόττο και Τζόκερ μαζί” και αποκρούει! Γιατί το λέω αυτό; Γιατί εκτελώ με δύναμη και στη γωνία. Δεν με ψαρεύει. Νομίζω ότι δεν πρόλαβε καν να δει τη μπάλα. Διάλεξε κι αυτός μια πλευρά, έπεσε στην τύχη, θεωρώ ότι δεν πρόλαβε καν να δει τη μπάλα. Απλώς, τέντωσε το χέρι του. Γι’ αυτό και λέω ότι δεν αστοχώ εγώ, εκείνος αποκρούει! Στην τύχη, ναι, αλλά το κάνει! Επιγραμματικά, εκτελώ το τέλειο πέναλτι! Και εκείνος πραγματοποιεί την τέλεια απόκρουση!

Ακούστηκαν πολλά, μετά το παιχνίδι και τις επόμενες μέρες, τα οποία, φυσικά, και δεν ήταν αλήθεια. Ειπώθηκε ότι με ήξερε από τη Λεβάντε. Ότι ήξερε το πώς εκτελώ από την άσπρη βούλα. Δεν ισχύει τίποτα απ’ όλα αυτά. Στην κοινή μας θητεία στην ισπανική ομάδα, εγώ δεν χτύπησα ούτε ένα πέναλτι! Ούτε σε παιχνίδι, ούτε καν σε προπόνηση!  Έξι μήνες εκεί, δεν έβαλα τη μπάλα στην άσπρη βούλα, ούτε για πλάκα! Περισσότερο, λοιπόν, τον ήξερα εγώ, γιατί τον έβλεπα στην προπόνηση και τα ματς, παρά εκείνος εμένα.

Το αφόρητο “μετά”

Ο Νάβας, λοιπόν, διώχνει. Οι Κοσταρικανοί στις εξέδρες πανηγυρίζουν και είναι η στιγμή που μαυρίζουν όλα μπροστά μου. Βάζουν το τελευταίο πέναλτι και το ματς τελειώνει.

Έχουν περάσει δύο λεπτά και εμένα μου φαίνονται δύο αιώνες. Δεν έχω αίσθηση του χρόνου πια.

Έχω μείνει κάτω, καθισμένος στο χορτάρι. Χαμένος. Έχω σκεπάσει το πρόσωπό μου με τη φανέλα. Έχουν έρθει όλα τα παιδιά να με παρηγορήσουν και, τελικά, ο Γιώργος ο Τζαβέλλας είναι αυτός που με σηκώνει και με πάει αγκαλιά μέχρι τα αποδυτήρια. Αν δεν με σήκωνε ο Γιώργος, μπορεί να ήμουν ακόμη εκεί…

Έχω μείνει κλεισμένος δύο ώρες σε ένα δωμάτιο. Έχω κλειδώσει την πόρτα και δεν μπορεί να μπει κανείς. Δεν ξέρω τι γίνεται γύρω μου, δεν έχω καν χαιρετήσει τον Φερνάντο Σάντος που εν τω μεταξύ έχει φύγει.

Μετά από ώρες πια, γυρίζω στο ξενοδοχείο.

Ανοίγω το κινητό. Άπειρα μηνύματα από φίλους και γνωστούς, αλλά δεν θέλω να κοιτάξω τίποτα. Τα είδα, μετά από λίγες μέρες. Ήταν λόγια στήριξης, συμπαράστασης από όλους. Αλλά εγώ, ξαναλέω, εκείνη τη στιγμή, δεν έβλεπα τίποτα. Ο πρώτος και μοναδικός άνθρωπος, με τον οποίον μιλάω, είναι η Βάσω, η σύζυγός μου.

Και μετά, πάλι, το απόλυτο κενό.

Περνάω όλο το βράδυ ολομόναχος. Άυπνος. Έχω πιεί δύο μπουκάλια ουίσκι μόνος μου και, παρ’ όλα αυτά, δεν μπορώ να χωνέψω τι έχει γίνει. Την άλλη μέρα, ταξιδεύουμε. Στο αεροπλάνο έχω καταφέρει να κοιμηθώ λίγο, μετά από πολλές ώρες αϋπνίας.

Φτάνουμε Ελλάδα και η υποδοχή του κόσμου είναι συγκινητική. Με χειροκροτούν, με αγκαλιάζουν, φωνάζουν το όνομά μου, απαλύνουν τον πόνο μου.

Για περίπου δύο μήνες, έχω κλείσει τα αφτιά μου στα πάντα. Δεν διαβάζω τίποτα, δεν κοιτάω τίποτα, δεν ακούω τίποτα. Η οικογένειά μου και τα παιδιά μου με βοήθησαν να απομονωθώ, να ξεχαστώ.

Δεν ξέρω αν είναι η χειρότερη στιγμή της καριέρας μου ή της ζωής μου, ξέρω ότι είναι η πιο άσχημη κατάσταση, στην οποία έχω βρεθεί ως ποδοσφαιριστής.

Πρώτη φορά, αισθανόμουν τόσο χάλια. Μου πήρε πάνω από έναν χρόνο να συνέλθω, να ηρεμήσω, να μπορώ να πω ότι -πλέον- το αφήνω όλο αυτό πίσω μου. Γιατί ήταν κάτι που με είχε επηρεάσει πάρα πολύ. Ήταν μια φάση, μια στιγμή που ερχόταν μπροστά μου συνέχεια, σαν εφιάλτης.

Μέχρι εκείνο το βράδυ, της 29ης Ιουνίου, στο μακρινό Ρεσίφε, σε μια καριέρα -ως τότε- σχεδόν 15 χρόνων, είχα χάσει μόνο ένα πέναλτι, σε ένα παιχνίδι Παναθηναϊκός-Άρης. Είχα 16 εύστοχα σε 17 προσπάθειες. Αυτό ήταν μόλις το δεύτερο…

Ήταν τόσο αξεπέραστο όλο αυτό, ώστε την επόμενη σεζόν, στην Τουρκία με την Ακχισάρ, εκτέλεσα 4-5 πέναλτι και τα έχασα όλα! Και, από τότε, δεν ξαναχτύπησα. Παρότι οι προπονητές με ενθάρρυναν να εκτελέσω, εγώ δεν πήγαινα ποτέ!

Είναι μια στιγμή, ένα γεγονός που νομίζω δεν θα ξεχάσω ποτέ, όσα χρόνια κι αν περάσουν.

Ο επίλογος και η αποχώρηση

Νομίζω ότι, μετά από εκείνο το παιχνίδι και ανεξάρτητα από το τι έγινε με εμένα, το πέναλτι και το πού θα φτάναμε τελικά, τίποτα δεν θα ήταν ξανά το ίδιο για την Εθνική ομάδα.

Η Ομοσπονδία είχε αποφασίσει να μην συνεχίσει με τον Σάντος. Προχώρησε σε ανανέωση, με τον Ρανιέρι, η οποία συνέπεσε με την αποχώρηση τουλάχιστον οκτώ παικτών, είτε από την Εθνική, είτε από την ενεργό δράση γενικότερα. Επιχειρήθηκε μια ριζική ανανέωση που δεν πέτυχε. Το βρίσκω φυσιολογικό αυτό, καθώς δεν ήταν κάτι σταδιακό αλλά κάτι απότομο, το οποίο κλόνισε τα γερά θεμέλια της ομάδας.

Κάποιοι γυρίσαμε προσωρινά. Ήταν, ουσιαστικά, “αναγκασμένος” ο Ιταλός να μας ξανακαλέσει. Εμένα, γιατί ήμουν πρώτος σκόρερ στην Τουρκία. Αλλά τίποτα, πια, δεν ήταν το ίδιο. Η Εθνική είχε πάρει την κάτω βόλτα και δεν φαίνονταν στον ορίζοντα, σημεία ανάκαμψης. Εγώ γύρισα για ένα παιχνίδι και αυτό ήταν.

Αποχώρησα σιωπηλά, όπως έγινε και συνολικά στην ποδοσφαιρική μου καριέρα. Αθόρυβα. Χωρίς να ανακοινώσω ποτέ ότι σταματάω.

Ο τελευταίος που με αναζήτησε, ήταν ο Μίκαελ Σκίμπε, ο οποίος με ήξερε από τη Bundesliga αλλά και από την κοινή μας θητεία στην Εσκίσεχιρσπορ, στην Τουρκία, όπου τον είχα προπονητή. Με πήρε τηλέφωνο, αλλά εκτίμησα ότι πλέον έχει κλείσει ο κύκλος μου.

Ένας κύκλος σχεδόν δέκα χρόνων, στα οποία ένιωσα την Εθνική ομάδα ως την οικογένειά μου. 78 συμμετοχές, 24 γκολ.

Τις κρατώ, ως ό,τι πιο πολύτιμο αποκόμισα από το ποδόσφαιρο.

Τις κρατώ με αγάπη και όμορφο συναίσθημα, μαζί με τις επιτυχίες, τις συγκινήσεις, τις συμμετοχές σε πέντε μεγάλες διοργανώσεις.

Τα δύο Euro και τα δύο Μουντιάλ, δύο προκρίσεις στον δεύτερο γύρο τόσο μεγάλων διοργανώσεων. Όλα αυτά, μαζί με τον τίτλο του πρώτου σκόρερ στη Bundesliga το 2007, είναι οι μεγαλύτερες στιγμές της καριέρας μου.

Η Εθνική ομάδα θα είναι πάντα στην πρώτη θέση της καρδιάς μου.

Ο Φάνης Γκέκας είναι πρώην διεθνής ποδοσφαιριστής.

Επιμέλεια κειμένου: Αλέξανδρος Σωτηρόπουλος

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Φάνης Γκέκας: Τα Γκολ Της Ζωής Μου

Τάκης Φύσσας: Campeão

Στέλιος Γιαννακόπουλος: Ήμασταν λίγοι, ήμασταν εμείς

Αλέξανδρος Τζιόλης: 6

Σωτήρης Νίνης: Η ιστορία της ζωής μου – μέρος 1ο