Ο πρώτος τερματοφύλακας στην ιστορία του θεσμού πολυτιμότερος παίκτης της διοργάνωσης.
Είναι μόλις 22 κι έχει προλάβει να τα ζήσει (σχεδόν) όλα, να διχάσει, να ξεσηκώσει, να κατευνάσει, να εξαγριώσει, να διαλύσει πάσα έννοια αφοσίωσης σε μια ομάδα. Εκτός από μία: αυτή με τα μπλε, το ευγενές χρώμα των Savoia, της Δυναστείας που κυριάρχησε στην ιταλική χερσόνησο από το 1861 μέχρι το 1946, όταν ο Πιέτρο Μπαντόλιο διακήρυξε την Prima Repubblica.
Ο Τζιανλουίτζι Ντοναρούμα ευγενής δεν θα μπορούσε να είναι ποτέ. Ο τόπος, όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε, το θρυλικό Castellammare di Stabia, είναι γνωστός για το Κάστρο του και την Καμόρα, το συνδικάτο του εγκλήματος στη Νάπολι και την ευρύτερη περιοχή της Καμπανίας.
Τον “διαβάζεις” στο πρόσωπό του τον Νότο. Ο «Τζίτζιο», όπως τον φωνάζουν όλοι, είναι ένα γνήσιο παιδί του ιταλικού νότου, ένα παιδί που γνωρίζει εκ των προτέρων το μέλλον και την τύχη του. Εκτός αν «τα καταφέρνει με τη μπάλα», όπως λένε οι Ιταλοί.
Ο μικρός όχι απλώς τα κατάφερνε, αλλά ψήλωσε, δυνάμωσε και έφτασε στο σημείο να καταρρίψει όλα τα ρεκόρ του Τζίτζι Μπουφόν σε Campionato και Εθνική ομάδα. 250.000 ευρώ δαπάνησε η Μίλαν, προκειμένου να τον εντάξει στις ακαδημίες της. Όνειρό του από τα μικράτα του το Milanello, οπαδός της Μίλαν, ο αδελφός στη Μίλαν, όλη η ζωή του η Μίλαν.
Ειδική άδεια ζήτησαν οι «Ροσονέρι» για να καθίσει στον πάγκο με τους επαγγελματίες, πριν καν κλείσει τα 16. «Το μεγαλύτερο prospect του ιταλικού ποδοσφαίρου», «κράμμα Τζοφ και Μπουφόν», «ο καλύτερος νεαρός όλων των εποχών». Οποιοδήποτε παιδί θα είχε λυγίσει, θα είχε χάσει τα μυαλά του, θα του έφτανε και του περίσσευε το πρώτο επαγγελματικό συμβόλαιο στα 16, για να νιώσει ότι τα κατάφερε.
Για τον «Τζίτζιο» τίποτα δεν είναι αρκετό, ποτέ δεν θα πει δημόσια ότι είναι ικανοποιημένος. Στην πορεία έμπλεξε και με τον Ραϊόλα, το συμβόλαιό του στη Μίλαν έγινε σίριαλ, οι αποδοχές του χαρακτηρίστηκαν σκάνδαλο, οι παλιοί συντηρητικοί και οι “Γερουσιαστές” της παλιάς Μίλαν έκαναν λόγο για σκάνδαλο, για συμπεριφορές και κινήσεις που δεν συνάδουν με τη φιλοσοφία του club.
Οι καιροί, όμως, αλλάζουν, το ποδόσφαιρο αλλάζει, η κοινωνία δρα και λειτουργεί σε δικούς της ρυθμούς, αδιαφορώντας για dna και παραδόσεις. Δεν είναι πάντοτε καλό, δεν είναι, όμως, και κακό. Σε αυτή την πολύ λεπτή γραμμή αμφιταλαντεύεται ο Ντοναρούμα την τελευταία πενταετία. Τη μια, του φορούν το προσωπείο του καλού και, την άλλη, γίνει ο μεγαλύτερος κακός.
Αντιδρά, νότιος είναι άλλωστε, το έχει στο αίμα, στο τέλος, όμως, αποφασίζει με το συναίσθημα, πάντα. Τούτη τη φορά, το συναίσθημα το διοχέτευσε όλο στη «Squadra Azzurra», πίστεψε στο project Μαντσίνι, κάθισε και συζήτησε με ολόκληρο το επιτελείο, έκανε στην άκρη εγωισμούς, δέχτηκε αδιαμαρτύρητα τις νουθεσίες του Σιρίγκου «που κερδίζει λιγότερα χρήματα» κι έμεινε προσηλωμένος στο στόχο.
Η Ιταλία, σε αυτό το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, δεν έφτασε ως φαβορί. Την κατέστησαν τέτοιο οι εμφανίσεις της, το sexy calcio, τα ωραία φαλτσαριστά πλασέ του Ινσίνιε, η αυταπάρνηση του Κιελίνι, ο ηγέτης Μπονούτσι, ο συγκλονιστικός Σπινατσόλα που βοήθησε ακόμα και με τις πατερίτσες, το καθαρό μυαλό και η κλάση του Ζορζίνιο, το πάθος και η άγνοια κινδύνου του Κιέζα. Όλοι έδωσαν από κάτι.
Στο τελικό ταμείο, όμως, λίγα παραπάνω έδωσε ο Ντοναρούμα. Όχι επειδή απέκρουσε τα πέναλτι στον Τελικό, ούτε επειδή δεν δεχόταν γκολ με τίποτα. Ο «Τζίτζιο» έβγαινε σε κάθε σέντρα, σαν να μην υπάρχει αύριο, έπαιρνε αμπάριζα συμπαίκτες κι αντιπάλους, έβγαζε κι εκείνα που δεν έβγαιναν.
Τα πλαϊνά του βήματα, στην απόκρουση του ημιτελικού με τους Ισπανούς, είναι η διαφορά του πολύ μεγάλου από τον (απλώς) καλό τερματοφύλακα. Καλός τερματοφύλακας είναι ο Γιορίς, ο Σιμόν, ακόμα και ο Πίκφορντ. Μεγάλοι τερματοφύλακες είναι ο «Τζίτζιο» και ο Κάσπερ. Με τη διαφορά ότι ο Ιταλός είναι 22 χρονών.
Αποκρούει το πέναλτι του Σάκα, δίνει το τρόπαιο στην Ιταλία και η αντίδρασή του είναι “άλλη μια μέρα στη δουλειά”. Το έχει ξανακάνει, άλλωστε, και με τον Ντιμπάλα στο Super Cup που κατέκτησε με τη Μίλαν, το έχει ξανακάνει και στο πέναλτι του σπεσιαλίστα Ρονάλντο με τη Γιουβέντους. Όλες του οι αποκρούσεις “αθλητικές”, με τεντωμένο το κορμί, με το χέρι-κουπί αδιαπέραστο τείχος.
Κρύο αίμα, απόλυτη συγκέντρωση, επίγνωση του ταλέντου και της επιδραστικότητάς του στη διαδικασία. Οι συμπαίκτες –τρελαμένοι– τρέχουν καταπάνω του με τις φλέβες πεταμένες, εκείνος περπατάει, κάνει λίγο αυτό το ναπολιτάνικο περπάτημα με τα χέρια ανοιχτά για το show-off και, μετά, βγαίνει η πρώτη κραυγή. Πρόλαβε για 20 δευτερόλεπτα να απολαύσει τη νιρβάνα του.
🇮🇹 Player of the Tournament Gianluigi Donnarumma inspiring Italy to EURO glory! 🧤@azzurri | #EURO2020 | #ITA pic.twitter.com/3sZgFWNI08
— UEFA EURO 2020 (@EURO2020) July 11, 2021
Ακόμα κι όταν βραβεύτηκε καλύτερος του τουρνουά, τον σκούντηξαν, για να το πάρει είδηση. Η Παρί Σεν Ζερμέν, η οποία πρόλαβε να τον κλείσει, πριν εκτοξευθεί ακόμα παραπάνω η τιμή του στο Euro, εξασφάλισε έναν τερματοφύλακα δεκαετίας. Αν όχι δεκαπενταετίας.
Δεν είναι καν βέβαιο αν τους γουστάρει, εάν θα δεθεί μαζί τους, εάν βάλει το ίδιο το Παρίσι παραπάνω από το Μιλάνο. Από τη Νάπολι αποκλείεται. Έτσι είναι η φτιαξιά, αυτή είναι η ψυχοσύνθεση, ο χαρακτήρας. Ούτως ή άλλως, δεν ταξιδεύει στην Αψίδα του Θριάμβου σαν “μεγάλο ταλέντο”, «prospect» ή οτιδήποτε. Καταφθάνει ως ο καλύτερος τερματοφύλακας της χρονιάς. Και πιθανόν και της επόμενης. Και της μεθεπόμενης.
Και κάθε χρονιάς, μέχρι να εμφανιστεί ένας σαν κι αυτόν.
Αν εμφανιστεί.
Γιατί σαν κι αυτόν άλλοι δεν υπάρχουν.
CHECK IT OUT: Όλα τα κείμενα του Zastro
ΟΛΑ ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΟΥ EURO 2020 :
