MULTIMEDIA SPORTS SWIMMER STORIES TOKYO 2020 ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Η Σιμόν Μάνιουελ έφτασε στο Τόκιο γιατί νίκησε και τον εαυτό της

Γιώργος Αδαμόπουλος 30 Ιουλίου, 2021

Το παιδικό, σχεδόν καθησυχαστικό πρόσωπό της είχε συνηθίσει να μένει ανέκφραστο πάνω στον βατήρα. Είχε συνηθίσει και στη νίκη, όμως εκείνο το διαφορετικό, πρωτόγνωρο αίσθημα δεν ήταν απογοήτευση από την ήττα…

Ήταν απορία, περίπου και απόγνωση. Τα μάτια της γέμισαν από δάκρυα. Η φωνή της «έσπασε», συνέχισε να μιλά και τα λόγια της «έτρεμαν».

Τη στιγμή που οι εκπρόσωποι του Τύπου περίμεναν να ακούσουν τα τετριμμένα για την υπεράσπιση του Ολυμπιακού τίτλου της Σιμόν Μάνιουελ στα 100μ. ελεύθερο της κολύμβησης, η 25χρονη καλούνταν να βρει καινούριες λέξεις.

Δεν έψαξε για δικαιολογίες. Απλώς, έπρεπε να αποκαλύψει αυτό που είχε «ανακαλύψει» μερικές εβδομάδες νωρίτερα και, τελικά, της στερούσε το ταξίδι στο Τόκιο. Η πρώτη Αφροαμερικανή που κατέκτησε χρυσό μετάλλιο σε ατομικό αγώνισμα της πισίνας, το 2016 στο Ρίο ντε Τζανέιρο, είχε ακούσει από τον γιατρό της κάτι που δεν είχε διανοηθεί ότι υπήρχε.

Η μητέρα της, Σάρον, είχε υποχρεωθεί να αναζητήσει την πάθηση και τα συμπτώματά της στο διαδίκτυο και της είχε ζητήσει, αρχικά, να μην δοκιμάσει να αγωνιστεί στα αμερικανικά trials στις αρχές του Ιουνίου του 2021.

Στα τέλη Μαρτίου του ίδιου χρόνου, η Μάνιουελ ενημερώθηκε για τη διάγνωση… Σύνδρομο υπέρ-προπόνησης. Με απλά λόγια, «κάψιμο» του οργανισμού της από την υπερπροσπάθεια.

Η Σιμόν Μάνιουελ / Photo by: Simone Manuel – Instagram.

Η Σιμόν Μάνιουελ, διαπίστωσε την απρόσμενη κούρασή της λίγο μετά την πρωτοχρονιά.

Ωστόσο, όπως εξήγησε, «πέρασαν περίπου δύο μήνες μέχρι το κορμί μου να “καταρρεύσει”». Τα συμπτώματά της περιλάμβαναν αυξημένο καρδιακό ρυθμό ακόμη και σε καταστάσεις ηρεμίας, αϋπνία και άγχος, κατάθλιψη και μυϊκό άλγος.

Η νεαρή κοπέλα κουραζόταν ακόμη και όταν ανέβαινε απλώς τις σκάλες… Προπονήσεις που κάποτε ήταν ρουτίνα, έγιναν δυσκολότερες, και στο σώμα και στο μυαλό.

Άρχισε να εκνευρίζεται υπερβολικά με την προσοχή και τις ερωτήσεις της μητέρας σε κάθε τηλεφώνημα και αποφάσισε να μην μιλά σε κανέναν. Κλείστηκε στον εαυτό της.

Παρά τις δύσκολες σκέψεις της και τα προβλήματα ακόμη και με τη διατροφή της, αποφάσισε να επισκεφθεί έναν αθλητικό ψυχολόγο. Δεν πίστευε πως μόνη της είναι ικανή να διαχειριστεί τα νέα δεδομένα.

Η πρώτη σύσταση του γιατρού ήταν να μείνει εκτός προπονήσεων για τρεις εβδομάδες, ώστε να ξεκουράσει το σώμα της. Θα το δεχόταν αν μπροστά της δεν είχε την πρόκληση των Ολυμπιακών Αγώνων του Τόκιο.

Η άνοιξη επρόκειτο να είναι το αποκορύφωμα της προετοιμασίας και για την Σιμόν δεν μπορούσε να χαθεί ούτε ώρα… Αποφάσισε να τηρήσει τις οδηγίες και, όπως λέει χαριτολογώντας, «μπορεί και να κοιμήθηκα όλες αυτές τις τρεις εβδομάδες!».

Οι προηγούμενες «κακές εβδομάδες προπόνησης», όμως, επαναλήφθηκαν. Η επιστροφή στην πισίνα έγινε διστακτικά. «Δεν ήθελα να πάω γιατί γνώριζα πόσο κακή θα είμαι», εξηγούσε η Μάνιουελ.

Ήταν ιδιαιτέρως σκληρό, γιατί λατρεύει την κολύμβηση και η απώλεια τόσων προπονήσεων και καλής φόρμας τής κόστιζε. Οι γιατροί τής είχαν πει ότι στην περίπτωσή της μετρούσε η πρόληψη και όχι η διάγνωση.

Η διάγνωση ήταν η αρχή και η θεραπεία απαιτούσε υπομονή. Η ίδια είχε «φορτώσει» ακόμη περισσότερο το κορμί της όταν άρχισε να διαπιστώνει την κούραση, γιατί πίστευε ότι απλώς δεν ήταν σε καλή κατάσταση. Δεν είχε καθαρή εικόνα και ακόμη και ο (υπερβολικός) ύπνος έγινε στις σημειώσεις των ειδικών μία ένδειξη κατάθλιψης… Αποφάσισε, όμως, να μην το βάλει κάτω. Έτσι είχε μάθει από μικρή.

Η μητέρας, βλέποντας το κορίτσι της να πασχίζει και να πιέζεται, της είπε με απλά λόγια: «Δεν χρειάζεται να το κάνεις αυτό, Σιμόν. Δεν είναι ανάγκη να αγωνιστείς στα Προ-Ολυμπιακά trials».

Θέλησε να της ξεκαθαρίσει πως δεν είναι κακό να χαθεί αυτή η ευκαιρία. Είχε την επιλογή της προσωρινής αποχώρησης.

Η Σιμόν Μάνιουελ, όμως, είχε τις δικές της προσδοκίες. «Προτιμώ να αποτύχω έχοντας δώσει ό,τι έχω μέσα μου για να είναι πετυχημένη, παρά να αποτύχω επειδή δεν προσπάθησα», απάντησε στην Σάρον.

Headed to Tokyo!!!! 🇺🇸 🇯🇵 pic.twitter.com/LOf2K6b7qg

— Simone Manuel (@swimone) June 21, 2021

Προσπάθησε και, τουλάχιστον στα 100μ. ελεύθερο, απέτυχε. Η Σιμόν Μάνιουελ, χρυσή Ολυμπιονίκης του Ρίο, δεν «χώρεσε» καν στην οκτάδα του τελικού των trials…

Ακόμη και τότε, δεν έσκυψε το κεφάλι. Τον Ιούλιο και τον Αύγουστο της δεν θα τον περνούσε κοιτώντας τα τέσσερα Ολυμπιακά μετάλλια του 2016 (χρυσό στα 4Χ100 ελεύθερο και ασημένιο στα 50μ. ελεύθερο και τα 4Χ100 ελεύθερο, τα υπόλοιπα).

Η 25χρονη κολυμβήτρια δήλωσε πως «είμαι περήφανη για τον εαυτό μου. Δεν μπορώ να το χωνέψω, αλλά έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα». Παρόλα αυτά κάθισε ήρεμη και «είπα μέσα μου ότι πρέπει να συνεχίσω να πιστεύω. Το μόνο που δεν θέλω είναι το κοινό και ο Τύπος να με λυπούνται».

Βίωνε μία δύσκολη χρονιά. Η αναβολή των Ολυμπιακών Αγώνων το 2020, λόγω της πανδημίας, αλλά και η δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ στη Μινεάπολις την κλόνισαν.

Ως η πρώτη μαύρη που έγινε χρυσή Ολυμπιονίκης στην κολύμβηση είχε αποδεχθεί τον ρόλο του παραδείγματος σε θέματα φυλετικών διακρίσεων και κοινωνικών αδικιών. «Το να είσαι μαύρος στην Αμερική δεν είναι εύκολο», εξηγούσε.

Προσθέτοντας ότι «οι τελευταίοι μήνες ήταν σκληροί για την κοινότητά μου»… Η θρησκευτική πίστη της ήταν κάτι που της χάρισε δύναμη. Πριν από την επόμενη προσπάθειά της στα trials τόνισε πως «αυτή δεν θα είναι η μοναδική φορά που με βλέπετε»…

Η Σιμόν Μάνιουελ με μπλουζάκι για τη δολοφονία της Μπριόνα Τέιλορ από αστυνομικούς / Photo by: Simone Manuel – Instagram.

Η Σιμόν Μάνιουελ γεννήθηκε στις 2 Αυγούστου 1996 στο Τέξας. Ο πατέρας της, Μαρκ και ο αδερφός της Ράιαν, είχαν παίξει κολεγιακό μπάσκετμπολ.

Ο ξάδερφός της, Τζέραρντ Κινγκ, ήταν για μία διετία παίκτης των Σαν Αντόνιο Σπερς και Ουάσινγκτον Ουίζαρντς, το 1999.

Από εκείνους έλαβε τα αθλητικά γονίδια, όμως προτίμησε την κολύμβηση όταν μπήκε για πρώτη φορά σε πισίνα σε ηλικία τεσσάρων ετών και από τα εννιά της αφοσιώθηκε σε αυτή.

Το 2008 είδε τον Μάικλ Φελπς να κατακτά οκτώ χρυσά στο Πεκίνο και είπε στους γονείς ότι «αυτό θέλω να κάνω κι εγώ!». Το έβαλε στόχο και το πλησίασε σε παγκόσμιο πρωτάθλημα…

Αρχικά φοίτησε στο πανεπιστήμιο Στάνφορντ. Με τις συμφοιτήτριες της, Λία Νιλ και Νάταλι Χιντς έγιναν η πρώτη τριάδα Αφροαμερικανών που ανέβηκαν σε βάθρο, στους εθνικούς αγώνες του 2015!

Πολλές προσπάθειές της άρχισαν με δυσκολίες. Έξι εβδομάδες πριν από τους Ολυμπιακούς του Ρίο, υποβλήθηκε σε επέμβαση στη μύτη, για απόφραξη του δεξιού ρουθουνιού της. Τη σεζόν 2017-2018 έμεινε εκτός λόγω τενοντίτιδας στον γοφό και το 2015 είχε υποστεί κάταγμα στα πλευρά.

Το 2019, στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Γκουανγκζού έγινε η πρώτη γυναίκα που κατέκτησε επτά μετάλλια -τέσσερα χρυσά και τρία ασημένια(!)-, ενώ το 2017 στην ίδια διοργάνωση, στη Βουδαπέστη, είχε φορέσει άλλα έξι (τα πέντε χρυσά)!

Ο προπονητής της, αλλά και ομοσπονδιακός κόουτς των Η.Π.Α. στο Τόκιο, Γκρεγκ Μίχαν, επισημαίνει πως «η αφοσίωσή της είναι κάτι που δεν συναντάς εύκολο. Δεν είναι μόνο το ταλέντο και η προπόνηση».

Με την αυταπάρνησή της αποφάσισε να βάλει τα δυνατά της στα 50μ. ελεύθερο των trials. Λίγο πριν από την προσπάθειά της, πολλές από τις συναθλήτριές της την αγκάλιασαν.

Πάτησε στον βατήρα με αποφασιστικότητα. Ανέκφραστη, αλλά με στόχο να χαμογελάσει στο τέλος. Ήταν εξαρχής χαρούμενη που είχε άλλη μία ευκαιρία και ξεκάθαρη μέσα της πως δεν θα την σπαταλήσει. Με χρόνο 24.09, προσπέρασε κατά 0.01΄΄ την Άμπι Ουίτζιλ και εξασφάλισε τη θέση της στο Τόκιο! Έφτασε στην Ιαπωνία με ευγνωμοσύνη στα μάτια της και, πριν αγωνιστεί στα 50μ., κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στα 4Χ100 ελεύθερο, για το πέμπτο Ολυμπιακό παράσημό της.

Στην Εθνική Η.Π.Α. την θεωρούν τόσο μεγάλη σταρ της ομάδας όσο και τον Κέιλεμπ Ντρέσελ, ο οποίος έχει ήδη κατακτήσει χρυσά μετάλλια στα 100μ. ελεύθερο και στα 4Χ100 της ίδιας κατηγορίας.

Μετά τους Ολυμπιακούς του Τόκιο, ωστόσο, θα συνεχίσει την θεραπεία της και θα χρειαστεί να μείνει για μερικούς μήνες εκτός πισίνας, ώστε να ξεκουράσει το σώμα της.

Ο γιατρός της, Ραχέλ Μπογιάνι, έχει ξεκαθαρίσει πως «η Σιμόν έχει ακόμη πολύ δρόμο να διανύσει, για να ξεπεράσει το πρόβλημά της και δεν υπάρχει ακριβές χρονοδιάγραμμα».

Racing for a medal for Team USA never gets old. Blessed that I was able to do it with these awesome women and Team USA! More great racing still ahead! 🥉

📸 : @GettySport pic.twitter.com/sQeh0BH9sB

— Simone Manuel (@swimone) July 26, 2021

Το καλοκαίρι του 2020, το δίκτυο HBO πρόβαλε το ντοκιμαντέρ «The Weight of Gold» (=«το βάρος του χρυσού»), στο οποίο ο Μάικλ Φελπς και άλλοι κολυμβητές απεικόνισαν τις εσωτερικές και εξωτερικές πιέσεις των υψηλών στόχων.

«Κανένας δεν ενδιαφέρεται να μας βοηθήσει», εξιστόρησε ο Φελπς, συμπληρώνοντας ότι «τόσο για εμάς όσο και για τους άλλους μόνο η νίκη είχε σημασία».

Η Σιμόν Μάνιουελ δεν είχε απλώς το «βάρος» της επιτυχίας, αλλά και της μαύρης κοινότητας την οποία (θέλει να) εκπροσωπεί. Έπεσε αλλά σηκώθηκε. Η πίστη της, η αφοσίωση και ο παιδικός ενθουσιασμός -ταιριαστός με το παιδικό πρόσωπό της- την ώθησαν ώστε να αγγίξει πρώτη τον τοίχο της πισίνας, στα trials της Όμαχα.

Σημασία είχε πως δεν έχασε το κουράγιο να φορέσει πάλι το μαγιό της και να προσπαθήσει, όπως έκανε πάντα. Ένα ακόμη χρυσό, στο Τόκιο, δεν θα είναι «κάθαρσή» της. Το ότι είναι εκεί, αποτελεί ήδη μία προσωπική «εξιλέωση».

Για να φτάσει στην Ιαπωνία δεν νίκησε απλώς την Ουίτζιλ, αλλά και τον εαυτό της. Ο μεγάλος αντίπαλός της ήταν στην ίδια διαδρομή, στο ίδιο lane της πισίνας.

Γι’ αυτό και είναι ήδη περήφανη για τον εαυτό και την προσπάθειά της. «Περήφανη για τον αγώνα, το θάρρος, και τη δύναμη να αντιμετωπίσω τους φόβους μου. Και, κυρίως, που το έκανα με το κεφάλι ψηλά, ανεξάρτητα από νίκη ή ήττα».