Τον πόνο τον είχε αισθανθεί και με το παραπάνω. Τον σωματικό πόνο. Υπήρχε, ωστόσο, και ένας άλλος πόνος, αλλιώτικος. Κάτι που την «έκαιγε» μέσα της.
Ακόμη και όταν σε ηλικία εννέα ετών έπεσε για πρώτη φορά σε πισίνα για αγώνα, δίχως να γνωρίζει πως θα αλλάξει τη ζωή της, εκείνο το «κάψιμο» δεν έλεγε να φύγει.
Η Τζέσικα Λονγκ κρυβόταν στο δωμάτιό της για να κλάψει. Δεν φοβόταν ότι τα δάκρυά της θα είναι ένδειξη αδυναμίας. Τουλάχιστον όχι δική της.
Αυτό που την τρόμαζε, ακόμη και όταν άρχισε να αποδέχεται την κατάστασή της και είχε βεβαιωθεί για την αγάπη των θετών γονιών της, ήταν η δική τους στάση.
Ήταν η έκδηλη ανησυχία ότι θα φερθούν όπως οι βιολογικοί γονείς της στη Ρωσία, οι οποίοι την είχαν εγκαταλείψει πριν καν γιορτάσει τα πρώτα γενέθλιά της…
«Είχα καταλάβει ότι ο πατέρας και η μητέρα μου δεν με ήθελαν γιατί δεν είχα πόδια, γιατί δεν ήμουν “φυσιολογική”», είχε εξηγήσει προ ετών η Αμερικανίδα Παραολυμπιονίκης της κολύμβησης. «Παρότι η νέα οικογένειά μου ήταν δίπλα μου, φοβόμουν πως αν κλάψω μπροστά τους, θα με στείλουν πίσω στη Σιβηρία… Δεν θα το άντεχα».
Η Τζέσικα Λονγκ, όμως, αν και δεν την θυμάται με λεπτομέρειες αλλά παράλληλα δεν την ξεχνά, είχε αφήσει για τα καλά πίσω της την πρώτη ζωή της, στη Ρωσία.
Η Τζέσικα Λονγκ / Photo by: Jessica Long – Instagram.
Στα 29 της, πλέον, η Τζέσικα Λονγκ είναι κάτοχος 29 Παραολυμπιακών μεταλλίων, με τα έξι (τρία χρυσά, δύο ασημένια και ένα χάλκινο) που φόρεσε στους Αγώνες του 2021 στο Τόκιο. Τα 16 από αυτά είναι χρυσά, ενώ έχει κερδίσει και 44 «παράσημα» σε παγκόσμια πρωταθλήματα!
Τα τρία πρώτα χρυσά μετάλλια τα φόρεσε στους Παραολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, το 2004, σε ηλικία 12 ετών! Ήταν, όπως έχει αφηγηθεί, τότε «που κατάλαβα ότι η δύσκολη ζωή μου μπορεί να γίνει εκπληκτική». Ήταν τότε που άφησε πίσω της τον θυμό, έχοντας ομολογήσει πως «στην αρχή ήμουν θυμωμένη που δεν είχα πόδια. Εξαγριωμένη που έπρεπε να ανεχτώ όλα αυτά τα βλέμματα απορίας από τους συνομήλικούς μου»…
Η κολύμβηση τής είχε χαρίσει ένα σκοπό ζωής. Όχι απλώς για τον εαυτό της, αλλά και ως έμπνευση και παράδειγμα για τους άλλους.
Δεν έψαχνε την αποδοχή. Αυτή την είχε κερδίσει στο σπιτικό των Λονγκ, από την Ελίζαμπεθ και τον Στιβ, τους ανθρώπους που περήφανα φωνάζει «μητέρα» και «πατέρα».
Μέσα στο νερό, όμως, ένιωσε πως μπορεί να έχει όλα όσα μικρή πίστευε ότι θα της στερήσει η ζωή. Αυτό που δεν της «έκλεψε» η «πρώτη ζωή» της ήταν η αφοσίωση.
Η διαπίστωση πως υπάρχουν άνθρωποι που είναι πλάι της και δεν έχουν σκοπό να την παρατήσουν, ήταν αυτό που την «υποχρέωσε», έκτοτε, «να μην επικεντρώνομαι ποτέ πια στα αρνητικά πράγματα».
Η «νέα» Τζέσικα Λονγκ είχε (ξανα)«γεννηθεί», για μία δεύτερη ζωή.
Η Λονγκ γεννήθηκε στις 29 Φεβρουαρίου 1992 στην πόλη Μπρατσκ της περιοχής Ίρκουτσκ, στη Σιβηρία, ως Τατιάνα Ολεγκόβνα Κιρίλοβα.
Ήταν παιδί δύο εφήβων, του 17χρονου Όλεγκ Βαλτίσεφ και της 16χρονης Νατάλια. Η είδηση της εγκυμοσύνης δεν είχε τρομάξει το ζευγάρι. Η εικόνα της μικρής Τατιάνα, όμως, το έκανε.
Το βρέφος γεννήθηκε με μία σπάνια ασθένεια (fibular hemimelia). Μία γενετική ανωμαλία που προκάλεσε την ανάπτυξη των κάτω άκρων της δίχως ινώδεις ιστούς και τα περισσότερα οστά στα πόδια της…
Η κακή ψυχολογική κατάσταση της νεαρής μητέρας της ανάγκασε την οικογένειά της να προσφέρει το μωρό για υιοθεσία, όταν ήταν 13 μηνών. Οι Στιβ και Ελίζμπεθ Λονγκ, ήδη γονείς δύο παιδιών στη Βαλτιμόρη, αποφάσισαν να την πάρουν μαζί με άλλο ένα αγόρι από τη Ρωσία.
Πέντε μήνες μετά την υιοθεσία της, με το όνομα πια Τζέσικα, η μικρή πέρασε μία ντουζίνα φορές την πόρτα του χειρουργείου, μετά τον απαιτούμενο ακρωτηριασμό και των δύο ποδιών της λίγο κάτω από το γόνατο. Άρχισε να περπατά με προσθετικά μέλη και οι γονείς της την συμβούλευσαν να ασχοληθεί με τον αθλητισμό. Της φέρονταν όπως και στα υπόλοιπα αδέρφια της.
Δοκίμασε στη γυμναστική, στο μπάσκετμπολ και στην αναρρίχηση. Ήταν ένα παιδί γεμάτο ενέργεια, όμως θέλησε να ακολουθήσει την παιδικότητά της.
Έχοντας αγαπήσει το κολύμπι από την πισίνα του παππού και της γιαγιάς που επισκέπτονταν κάθε Κυριακή μετά την εκκλησία, αποφάσισε να επιλέξει την κολύμβηση. «Με κάνει να αισθάνομαι σαν γοργόνα», είχε εξηγήσει στη φαμίλια της.
Η πισίνα θα γινόταν το «βασίλειο» της «τρίτης» ζωής της.
Τα τρία χρυσά μετάλλια στην Αθήνα, το 2004, την έκαναν γνωστή.
Ένα διαφημιστικό σποτ γνωστής αυτοκινητοβιομηχανίας, όμως, το ο οποίο προβλήθηκε κατά τη διάρκεια του Super Bowl του αμερικανικού φούτμπολ, τον Φεβρουάριο του 2021, αποκάλυψε την ιστορία της σε όλη την Αμερική και όχι μόνο.
Το βίντεο δείχνει ένα κορίτσι να κολυμπά στο νερό και δίπλα της εκτυλίσσονται πολλές σκηνές από τη ζωή της Τζέσικα Λονγκ. Το σποτ αρχίζει με εικόνες από ένα ρωσικό ορφανοτροφείο και τον ήχο ενός τηλεφωνήματος.
Από τη μία άκρη της γραμμής ακούστηκαν κάποια λόγια με ευχάριστα και δυσάρεστα μαντάτα… «Κυρία Λονγκ, βρήκαμε ένα κορίτσι για υιοθεσία, όμως πρέπει να ξέρετε κάτι.
»Είναι στη Σιβηρία και γεννήθηκε με μία σπάνια ασθένεια. Τα πόδια της θα πρέπει να ακρωτηριαστούν… Ξέρω πως είναι δύσκολο να το ακούτε, όμως η ζωή της δεν θα είναι εύκολη». Η απάντηση της Ελίζαμπεθ Λονγκ, έπειτα από μία παύση η οποία στη συνομιλήτριά της φάνηκε από αμήχανη ως και πιθανή πρόθεση άρνησης, ήταν ξεκάθαρη: «Μπορεί η ζωή αυτού του μωρού να είναι δύσκολη, αλλά θα είναι καταπληκτική! Ανυπομονώ να την γνωρίσω».
Όταν η Τζέσικα Λονγκ ενημερώθηκε για το σποτ, έβαλε τα κλάματα. Δεν περίμενε ποτέ πως η ζωή της μπορεί να προβληθεί με αυτό τον τρόπο.
Γνώριζε εξαρχής ότι είναι «μία ευκαιρία να δει το επόμενο παιδί χωρίς πόδια ότι μπορεί να γίνει Παραολυμπιονίκης. Αυτό που με ενθουσιάζει είναι πως όλοι μπορούν να έχουν και να κάνουν μεγάλα όνειρα».
Τα επιτεύγματά της δεν είχαν γίνει γνωστά στη Ρωσία.
Το 2012 στο Λονδίνο συνέχισε την Παραολυμπιακή δόξα της με νέα μετάλλια και δήλωσε σε έναν Ρώσο δημοσιογράφο πως θα ήθελε κάποια στιγμή να συναντήσει τους βιολογικούς γονείς της.
Επιστρέφοντας στις Η.Π.Α., δέχθηκε ένα απρόσμενο τηλεφώνημα. Το ζευγάρι που την είχε φέρει στον κόσμο είχε βρεθεί. Από την υπηρεσία υιοθεσίας την ρώτησαν αν θα ήθελε να τους συναντήσει και να τους (ξανα)γνωρίσει.
Το κορίτσι που χρειάστηκε να μάθει να περπατά με τεχνητά μέλη, που είχε μάθει να κερδίζει μετάλλια και σεβασμό στο νερό, αποφάσισε να κάνει το δυσκολότερο ταξίδι της ζωής της… Μπήκε σε ένα τρένο και στη διάρκειας 18 ωρών διαδρομή προς τη Σιβηρία άφησε το ένστικτο να την οδηγήσει. Δεν θέλησε να σκεφτεί πολύ.
Σε συνέντευξή της έχει αφηγηθεί πως «πριν βγουν από το σπίτι τους, άκουγα την βιολογική μητέρα μου, την Νατάλια, και τον πρώτο πατέρα μου, να κλαίνε».
Η Νατάλια αντίκρισε το κορίτσι που άφησε το 1993 και ξέσπασε σε κλάματα. Είπε στην κόρη της ότι δεν μπόρεσε ποτέ να συγχωρήσει τον εαυτό της που την έδωσε για υιοθεσία.
«Πίστευα πως όταν ξεπεράσω τα δικά μου ψυχολογικά προβλήματα θα σε έπαιρνα πίσω», της είπε, και τη ρώτησε αν μπορεί αντί για Τζέσικα να την φωνάζει χαϊδευτικά Τάνια, από το πρώτο όνομα που της είχαν δώσει. Η Τζες σχολίασε πως «ήταν κάτι ξεχωριστό που θα θυμάμαι για πάντα. Δεν μετανιώνω για τίποτα και έχω μόνο αγάπη για την μητέρα μου».
Η Τζέσικα Λονγκ δέχθηκε να απαντά και στην προσφώνηση «Τάνια» σε κάθε επόμενο τηλεφώνημα από το Μπρατσκ. Ο λογαριασμός της στο Instagram, μάλιστα, αναφέρει και τα δύο ονόματά της (JessicaTatianaLong).
Δεν μπήκε στο δίλημμα αν θα πρέπει να συγχωρήσει τους βιολογικούς γονείς της. Για χρόνια πίστευε ότι ήταν ορφανή. Αυτό γνώριζαν και οι Ελίζαμπεθ και Στιβ Λονγκ. Αποφάσισε να μην κρατήσει κακία στους ανθρώπους της «πρώτης ζωής» της. Ωστόσο, ξεκαθαρίζει ότι «ο δεύτερος πατέρας μου με στηρίζει σε όλα, ειδικά με τις συμβουλές του για την ενασχόλησή μου με τον αθλητισμό. Αυτό που είμαι είναι αυτό που με έκαναν η Ελίζαμπεθ και ο Στιβ. Η μαμά και ο μπαμπάς μου».
Το να μην έχει άσχημες σκέψεις για τον Όλεγκ και τη Νατάλια έγινε πιο εύκολο από τις πολλές συναθλήτριες και φίλες που έχει και οι οποίες επίσης έχουν υιοθετηθεί στις Η.Π.Α. από τη Ρωσία και άλλες χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης.
Μία εξ αυτών είναι η Μικαέλα Ράδερφοντ, η οποία γεννήθηκε στο Μινσκ της Λευκορωσίας, την εποχή που η πόλη είχε πληγεί από το το ατύχημα στο Τσέρνομπιλ. Η Ράδερφορντ δεν είχε δάχτυλα και πριν υιοθετηθεί, σε ηλικία τεσσάρων ετών, τα πόδια της είχαν ακρωτηριαστεί.
Η επίσης Παραολυμπιονίκης, Ελίζαμπεθ Στόουν, γεννήθηκε στο Κιουτάισι της Γεωργίας, ενώ και η Τατιάνα ΜακΦάντεν είδε το πρώτο φως στην Αγία Πετρούπολη, πριν υιοθετηθεί στην Αμερική.
Οι δύο τελευταίες, πάντως, είχαν εικόνες από τις πατρίδες τους, καθώς έχουν ζήσει μερικά χρόνια σε τοπικά ορφανοτροφεία και είχαν μοιραστεί τις στιγμές τους με την Λονγκ, πριν εκείνη συναντήσει τους βιολογικούς γονείς της.
Photo by: Jessica Long / Instagram.
Οι πρώτες μέρες της καραντίνας, την άνοιξη του 2020 λόγω κορονοϊού, ήταν για την Τζέσικα Λονγκ μελαγχολικές.
Αρχικά στεναχωρήθηκε για την αναβολή των Παραολυμπιακών Αγώνων του Τόκιο, όμως βρήκε το χαμόγελό της για την ευκαιρία για περισσότερο χρόνο με τον σύζυγό της, Λούκας Ουίντερς.
Άρχισε να μαγειρεύει, να παρακολουθεί τηλεοπτικές σειρές που υπό κανονικές συνθήκες δεν είχε χρόνο να χαζεύει. Γεμάτη από στιγμές, αποφάσισε να φύγει για έναν χρόνο από το Μέριλαντ και να προετοιμαστεί για τους Παραολυμπιακούς μακριά από την οικογένειά της, στο Κολοράντο.
Τα αποτελέσματα στο Τόκιο την δικαίωσαν και τόνισε στο περιοδικό «People» ότι «άξιζε τον κόπο». Κάθε προσπάθειά της άξιζε τον κόπο.
Τον Σεπτέμβριο του 2020, ανάρτησε στο Instagram μία φωτογραφία της μετά τον ακρωτηριασμό των ποδιών της, σε ηλικία 18 μηνών. Τη συνόδευσε με ένα κείμενο, ένα «γράμμα στον τότε εαυτό μου».
Το κείμενο ανέφερε: «Θα έλεγα στο μωρό Τζες ότι είναι γενναία και είναι εντάξει να φοβάται.
»Καθώς θα μεγαλώνει και θα βρίσκεται πίσω σε διάφορα κρεβάτια νοσοκομείων, θα της έλεγα ότι θα τα καταφέρει σ’ αυτόν τον κόσμο και θα τους εκπλήξει όλους, αλλά κυρίως τον εαυτό της…
»Εκείνη τη μέρα, η ερώτηση “γιατί εγώ;” θα αντικατασταθεί με το “γιατί όχι εγώ;”, όσο «καταρρίπτει» εμπόδια και πετυχαίνει τα όνειρά της. Είναι μια διαδικασία το να αγαπάς τον εαυτό σου. Δεν θα συμβεί σε μία νύχτα.
»Θα ντρέπεσαι που θα παρατηρείς ανθρώπους που σε κοιτάζουν επίμονα όταν φοράς σορτς, αλλά τελικά θα δείξεις τα πόδια σου στον κόσμο. Θα της έλεγα να μην ντρέπεται ποτέ για οτιδήποτε την κάνει μοναδική…
»Αυτή είναι η δύναμή της. Θα της έλεγα, καταλήγοντας, ότι είμαι τόσο περήφανη για αυτήν».
Περήφανη θα είναι και όταν αποφασίσει να μην φορέσει και πάλι το μαγιό της και να κολυμπήσει σε αγώνες. «Τότε θα νιώθω και ευγνωμοσύνη για τις σχέσεις και τις φιλίες που μου πρόσφερε το άθλημα.
»Δεν ξέρω πού θα με πάει η ζωή, όμως το Παραολυμπιακό κίνημα ήταν για μένα ένα ολοκληρωμένο, τρελό και απίστευτο ταξίδι. Ποιος θα φανταζόταν πού μπορεί να φτάσει ένα μωρό από ένα ορφανοτροφείο στη Σιβηρία;
»Εγώ και πολλές άλλες συναθλήτριες και συναθλητές μου είμαστε τα ζωντανά παραδείγματα ότι μπορείς να πραγματοποιήσεις τα όνειρά σου, όποια κι αν είναι αυτά. Μπορείς να είσαι μοναδική».
Photo by: Jessica Long / Instagram.
CHECK IT OUT:
Αλεξάνδρα Σταματοπούλου: Η αποδοχή αρχίζει από μέσα σου
Δημοσθένης Μιχαλεντζάκης: Από τον Έβρο μέχρι το Τόκιο
Ανδρέας Κουτσούρης: Πέρα Από Τα Όρια
Παναγιώτης Κοντογιάννης: Αθλητές, όχι ήρωες / Ιωάννα Χρονοπούλου: Ο ίδιος άνθρωπος
Στέλιος Μαλακόπουλος: Δεύτερη Ευκαιρία! / Σαμάνθα ΜακΚέι: Ριμπάουντ Ζωής
Η γοητεία της διαφορετικότητας της Κάρσον Πίκετ
«Ποιος είπε ότι δεν μπορεί» ο Ρομπ Μέντεζ; / Στο ποδόσφαιρο υπάρχουν (και) αληθινοί ήρωες
Η «τσακισμένη» μέση δεν «ράγισε» τα όνειρα της Χέιλι Ράσο
Ο Κέβιν Λάου πιστεύει πως τίποτα δεν είναι αδύνατο
ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΑ ΣΠΟΡ / ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΛΥΜΒΗΣΗ
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:
