Πόσο αρχετυπικό μπορεί να είναι, πόση συνάφεια μπορεί να έχει με μύθους και ιστορίες, σε βάθος αιώνων και πολιτισμών.
Ο άριστος, ο λαμπρός, ο λαοφιλής, αυτός που στο απόγειο της δόξας του βιώνει την τραγωδία και αντιλαμβάνεται την τρωτότητα της ζωής και αυτά “που φέρνει η ώρα”. Η Ελληνική Μυθολογία βρίθει από ιστορίες όπως αυτές της Νιόβης, του Κροίσου και των απογόνων τους που χάθηκαν στις ευτυχέστερες στιγμές τους.
Ως γνωστόν, «όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελάει» και όταν ο Κριστιάνο Ρονάλντο και η Χεορχίνα Ροντρίγκες αναρτούσαν στο Instagram selfie τους κρατώντας τις φωτογραφίες υπερηχογραφήματος των δίδυμων εμβρύων, αγοριού και κοριτσιού, στα μέσα του Δεκεμβρίου του 2021, προοιώνιζαν ένα ακόμα λιθαράκι στην διάσημη ευτυχία τους.
Ο «CR7» με τους 400 εκατ. followers -ρεκόρ χρηστών στην πλατφόρμα- είδε όμως το άλλο πρόσωπο της μοίρας, ανθρώπινο και κοινό. Έζησε την απώλεια όχι τροπαίου, όχι τίτλου, όχι ποδοσφαιρικού αγώνα αλλά την απώλεια του παιδιού του, του γιου του, πριν καλά-καλά δει το φως της ζωής.
Παγκόσμια φυσικά η απήχηση της τραγικής ιστορίας που ο ίδιος ο Πορτογάλος σταρ επικοινώνησε, προκαλώντας μεγάλο κύμα λύπης και συμπάθειας. Ανέκαθεν οι τραγωδίες και οι δυστυχίες των διασήμων αποτυπώνονταν διαφορετικά από αυτές του υπόλοιπου κόσμου, ίσως διότι συμβαίνουν σε ανθρώπους “που τα έχουν όλα”. Και δη οι εκπρόσωποι του αθλητισμού, αυτού του παγκόσμιου φαινομένου με τεράστια απήχηση και επίδραση, με κάτι τέτοια αναδεικνύουν τη ματαιότητα και την τρωτότητα, τεράστια μηνύματα για τον απλό κόσμο.
Η ανθρώπινη ψυχή, πάντα αδιευκρίνιστη, πώς να ενσωματώσει κάτι τέτοιο και τι να αναδυθεί στο άκουσμα τέτοιων ειδήσεων; Λύπη για το ίνδαλμα, χρυσή γνώση, «συμβαίνουν και σε αυτούς» ή και μια αρρωστημένη, μοχθηρή αντίδραση του τύπου «ε, ας δουν και όλοι αυτοί πώς είναι η δυστυχία!».
Ο αθλητισμός έχει -κι αν έχει- να επιδείξει ιστορίες και περιστατικά χτυπημάτων της μοίρας, όταν σε ακμή και απογείωση κλείνει η στρόφιγγα της τύχης: Τι ο θάνατος του Κόμπι Μπράιαντ και της κόρης του, τι το τρομερό ατύχημα του Μίκαελ Σουμάχερ, τι εδώ, σε εμάς, το ανατριχιαστικό χτύπημα του Μπόμπαν Γιάνκοβιτς.
Και, μιλώντας για απώλειες παιδιών, ο θλιβερός κατάλογος μακρύς: O Αντρές Ινιέστα και η σύζυγός του Άνα Μουνιόθ το 2014 έχασαν το μωρό τους, ενώ εκείνη ήταν επτά μηνών έγκυος. Το 2018 ο Σαντιάγκο Κανιθάρες έχασε τον πεντάχρονο γιο του μετά από σπάνια πάθηση. To 2019 o Λουίς Ενρίκε ανακοίνωσε ότι η εννιάχρονη κόρη του έφυγε από τη ζωή μετά από μάχη με τον καρκίνο. Παλαιότερα ο Μάικ Τάισον θρήνησε τον θάνατο της τετράχρονης κορούλας του που μπλέχτηκε γύρω απ’ τον λαιμό της το καλώδιο του διαδρόμου γυμναστικής.
Photo by: Eurokinissi.
Θάνατοι, “διάσημοι” θάνατοι, όσο κι αν ο χαρακτηρισμός ακούγεται και διαβάζεται ως αδόκιμος, καθώς το αναπόδραστο μάς περιμένει όλους, διάσημους και άσημους. Ντράζεν Πέτροβιτς, Άιρτον Σένα, Αντόνιο Πουέρτα και άλλοι πολλοί!
Πάντα τα δράματα των ανθρώπων ενώνουν, θα ‘λεγε κανείς ότι ξυπνούν τη συμπόνια αλλά και ένα αίσθημα αλληλεγγύης, όταν όλοι καταλαβαίνουμε ότι μπορεί να συμβεί “και σε εμάς”…
Ειδικά στον αθλητισμό, λειτουργούν σαν ένα ολυμπιακό ιδεώδες, μια ιδανική περίπτωση σύμπνοιας, συναδέλφωσης, αλληλοϋποστήριξης και αγάπης. Γιατί ποιος αντίπαλος, ποιος ανταγωνιστής, ποιος δεν θα γκρεμίσει αυτό το τείχος τού καμιά φορά αβυσσαλέου μίσους ή θανάσιμης εχθρότητας, μπροστά στις ανθρώπινες τραγωδίες;
Ποιος γονιός, παίκτης, φίλαθλος της Λίβερπουλ ή της Σίτι δεν θα σκύψει το κεφάλι; Το καθολικό χειροκρότημα των «Reds» και το «You ‘ll never walk alone», διάρκειας ενός λεπτού στο Anfield στο 7ο λεπτό, μια κίνηση ανθρωπιάς που ενισχύει την ασημαντότητα του ποδοσφαίρου ή του αθλητισμού μπροστά στη ζωή και την υγεία. Και η δήλωση του Γιούργκεν Κλοπ αποτέλεσε ένα κερασάκι στην τούρτα της αθλητικής μεγαλοσύνης: «Ήταν η αγαπημένη μου στιγμή στο ματς. Στο 7ο λεπτό έδειξαν όλοι την κλάση τους. Υπάρχουν τόσο πολλά πράγματα, πολύ περισσότερα στη ζωή από το ποδόσφαιρο. Ήταν μία σκέψη για τον Κριστιάνο και την οικογένειά του».
Στην κουβέντα του καφενείου θα μπορούσε να ακουστεί η ελαφρόμυαλη τοποθέτηση «ε, τους έζησε το κοριτσάκι από τα δίδυμα, έχουν και τέσσερα ακόμα παιδιά, νιάτα, λεφτά, διασημότητα, εντάξει».
Αλλά γι’ αυτούς που τα έχουν και μπορούν να αποκτήσουν τα πάντα το καμπανάκι ότι η ζωή είναι απρόβλεπτη ηχεί το ίδιο. Και είναι και μια παρηγοριά για τους απλούς ανθρώπους με τα καθημερινά προβλήματα και τους σταυρούς που τραβάνε στη ζωή να ξέρουν, να μονολογούν ότι «τι έπαθε ο καημένος ο Ρονάλντο!». Ή και να επιχαίρουν, με το δεδομένο ότι «δόξα τω Θεώ, εμάς δεν μας έτυχε κάτι τέτοιο», πόσο ανθρώπινη αλλά απλοϊκή σκέψη.
Ο Κριστιάνο Ρονάλντο, ο αλαζόνας, ο αμετροεπής, ο επαρμένος για πολλούς, είναι πλέον συμπαθής και ευάλωτος, με μια ακόμα πτυχή να προστίθεται σ’ αυτό το τεράστιο μωσαϊκό της προσωπικότητάς του.
Και, εν πάση περιπτώσει, όπως ανατρεπτικά έγραψε ο Νομπελίστας Ευγένιος Ο Νηλ, «Ζωή χωρίς τραγωδία δεν αξίζει στον άνθρωπο».
Photo by: Eurokinissi (Xinhua News Agency).
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Κριστιάνο Ρονάλντο, η έννοια του ασύλληπτου / Face Control Euro 2020: Κριστιάνο Ρονάλντο
Παγκόσμιο Κύπελλο στο Κατάρ: Δοκάρι και Άουτ
Διεμφυλικοί αθλητές: μια νέα ελεύθερη πραγματικότητα
Κι αν ο Τζόκοβιτς αγωνιζόταν τελικά στο Australian Open;