Πείτε μου τι έγινε

Κατερίνα Κόφφα 2 Ιουλίου, 2022

Αναμνήσεις από τον Πύργο του Άιφελ, λίγο μετά την κατάκτηση του Χρυσού μεταλλίου των 200μ. στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα κλειστού στίβου το 1997!

Τρελές αναμνήσεις, ό,τι καλύτερο, το αποκορύφωμα της καριέρας μου.

Αυτά τα συναισθήματα δεν μπορώ να τα εκφράσω, το πώς νιώθεις εκείνην την στιγμή.

Δεν ξέρω άλλοι αν θα μπορούσαν να πουν ακριβώς πώς αισθάνονται εκείνες τις υπέροχες ώρες, σε μεγάλες επιτυχίες.

Δεν υπάρχουν λόγια, είναι η αίσθηση μέσα σου βαθιά, δεν μπορείς να την εκφράσεις.

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες ή ένα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα αποτελούν το αποκορύφωμα κάθε αθλητή. Είναι πολύ λίγο να πω απλώς «η στιγμή ήταν καταπληκτική, υπέροχη».

Δεν ξαναπήγα από τότε στο Παρίσι με τον Άγγελο και τα παιδιά μας, αν και θα ήθελα πολύ να ξαναπάω, να δουν τα παιδιά όλο το σκηνικό, πώς ήταν, πώς είναι, πώς πέρασα, τι έγινε. Πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα μπορέσω να το κάνω.

Πάλι ο τερματισμός εκείνης της κούρσας ήταν κάτι το καταπληκτικό, αλλά, επειδή είμαι ένα άτομο που δεν πίστευα πολύ σε εμένα, δεν είχα αυτοπεποίθηση, αναρωτιόμουν στον τερματισμό τι έγινε.

Αισθάνθηκα ότι πήγα καλά, αλλά και πάλι αναρωτήθηκα «ήταν όντως καλά, έκανα τέτοια κούρσα;».

Έψαχνα στις κερκίδες να μου πουν «τι είμαι;», αισθάνθηκα ότι ήμουν εκεί, μπροστά, αλλά δεν ήξερα πόσο και ρωτούσα «τι έγινε, πείτε μου τι έγινε;».

Η Κατερίνα Κόφφα τερματίζει πρώτη στην κούρσα των 200μ. στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου στο Παρίσι, το 1997 / Photo by: Eurokinissi (Action Images).

Στα δικά μου χρόνια ήταν οι καλύτερες στιγμές του ελληνικού στίβου, τοπ εποχές, είχαμε μια δεκαετία πολύ υψηλού επιπέδου στα σπριντ και πλήθος αθλητών, τόσο σε άντρες όσο και σε γυναίκες.

Μεγάλα ονόματα δεν έμπαιναν καν στους τελικούς των πανελλήνιων πρωταθλημάτων, απίστευτα χρόνια.

Και τώρα ζω πάλι έτσι, όπως τότε που προσπαθούσαμε να φτάσουμε σε εκείνο το επίπεδο.

Ήταν και για εμένα χρόνια χαράς, αν και όχι απόλυτης ολοκλήρωσης. Μπορεί να φανεί λίγο περίεργο, αλλά δε νομίζω ότι έδωσα ό,τι μπορούσα να δώσω, είχα και άλλα να προσφέρω, είχα αποθέματα. Δεν έδωσα το 100%, άσχημο αυτό που το παραδέχομαι, αλλά αυτήν την αίσθηση είχα. Σταμάτησα νωρίς, είχα κουραστεί ψυχολογικά, όσο βαρύ και αν ακούγεται στον κόσμο.

Πιστεύω όμως ότι κάποιος που δεν έχει βιώσει ένα ατομικό αγώνισμα, πόσο μάλλον του στίβου που είναι πολύ επίπονο, δεν μπορεί να καταλάβει το ψυχικό βάρος.

Είχα κουραστεί τόσο ψυχολογικά, δεν είχα και πάλι αυτοπεποίθηση, οπότε κάποια στιγμή σκέφτηκα «θα το αφήσω λίγο».

Πάλευα και με μια πάθηση που έχω με τον θυρεοειδή μου, η οποία με έριχνε κατά καιρούς πάρα πολύ.

Είχα λοιπόν φτάσει σε ένα σημείο που αισθανόμουν ότι σε εκείνη τη φάση δεν μπορούσα να το ξεπεράσω όλο αυτό και σκέφτηκα να ξεκουραστώ λίγο, μήπως μπορέσω και επανέλθω.

Αλλά κόλλησαν όλα σε εκείνο το “διάλειμμα”. Είπαμε να παντρευτούμε με τον Άγγελο, έναν μήνα μετά τον γάμο ήρθε η εγκυμοσύνη, οπότε συνέβησαν όλα μαζί και αποτέλεσμά τους ήταν το να σταματήσω εντελώς.

Η κόρη μας γεννήθηκε το 2002 και, επειδή έχω και ένα θέμα με τα παιδιά, δεν μπορούσα να την αφήσω μόνη της.

Η Κατερίνα Κόφφα με τη νεογέννητη κόρη της, τον Φεβρουάριο του 2002 και (δεξιά) έναν χρόνο αργότερα / Photos by: Eurokinissi (Action Images).

Μετά τη γέννα προσπάθησα να επανέλθω, είχα χάσει και τα περισσότερα κιλά από αυτά (τα κάμποσα) που είχα πάρει, μου είχαν μείνει δυο-τρία.

Είδα όμως ότι δεν μπορούσα να αφήσω το παιδί πολύ μόνο του, είχα κολλήσει πάνω του.

Επειδή λοιπόν ο στίβος θέλει πολλές ώρες και ψυχικής και σωματικής κούρασης, δεν είχα πλέον αυτά τα αποθέματα, ώστε να τα δώσω όλα, και δεν μπόρεσα να επανέλθω όπως ήθελα εγώ.

Να μπω για να μπω, έτσι απλά, για να κάνω μια σκυτάλη ή κάτι τέτοιο, δεν με ενδιέφερε. Ήθελα να είμαι στην κατάσταση που ήμουν πριν την γέννα, αλλά δεν μπόρεσα να το καταφέρω.

Το μεγάλο μου όνειρο ήταν να μετάσχω στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004. Ήθελα πάρα πολύ, αλλά δεν μπόρεσα. Να πάω απλώς και μόνο για να είμαι εκεί, στην ομάδα, δεν μου έλεγε κάτι, το θέμα είναι να μπορείς να πετύχεις και διάκριση.

Το μεγάλο μου απωθημένο είναι αυτό, η μη συμμετοχή μου στους Ολυμπιακούς της πατρίδας μου. Αυτό θα ήταν το απόγειό μου, το μέγιστο. Δεν υπάρχει κάτι μεγαλύτερο από αυτό.

Και νομίζω ότι μπορούσα, δεν ζητούσα κάτι που είναι τρελό ή ακατόρθωτο, ήταν κάτι που μπορούσα να το πετύχω και δεν τα κατάφερα.

Είναι ο πόνος που μου έχει μείνει. Όταν βλέπω πλέον 200μ. στην τηλεόραση, “πονάω”, μην πω ότι μερικές φορές αποφεύγω κιόλας. Με στενοχωρεί, θα ‘θελα να ήμουν κι εγώ εκεί, τίποτ’ άλλο!

Η Κατερίνα Κόφφα σε ηλικία 28 ετών στους Μεσογειακούς Αγώνες / Photo by: Eurokinissi (Action Images).

Κατέχω ακόμη το Πανελλήνιο ρεκόρ στα 200μ. με 22.67, από το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα του 1996.

Ήμασταν σε μια πάρα πολύ καλή φάση εκείνα τα χρόνια, είχαμε μεγάλο συναγωνισμό μεταξύ μας, έβγαιναν τα ρεκόρ πιο έντονα και δουλεύαμε πιο παθιασμένα.

Μετά το 2004 θεωρώ ότι πέρασε μια καμπή ο αθλητισμός μας, κάπως πέσαμε λιγάκι και πλέον έχουν αλλάξει πολύ τα πράγματα. Και από την άποψη ότι τα παιδιά πλέον έχουν να ασχοληθούν με πολλές δραστηριότητες.

Φυσικά, το γεγονός ότι τώρα πηγαίνουν οι γονείς τα παιδιά τους στον αθλητισμό από πολύ μικρούλια και τα φέρνουν στον στίβο, με χαροποιεί και δείχνει ότι έχει αρχίσει και ανεβαίνει λίγο το πράγμα σιγά-σιγά.

Κάποια παιδιά προσπαθούν, αλλά το κακό είναι ότι προσπαθούν μόνα τους, δεν έχουν κάποια βοήθεια από την Πολιτεία και γενικότερα δεν υπάρχει το ενδιαφέρον που θα έπρεπε.

Το ρεκόρ μου δεν έχει καταρριφθεί, αν και υπάρχουν ταλαντούχες και πολύ καλές αθλήτριες. Τότε όμως κάναμε πιο παθιασμένα προπόνηση, γενικά τα χρόνια μας ήταν πιο παθιασμένα. Έχουν αλλάξει πολύ οι καταστάσεις και έχουν αλλάξει πολύ και οι χαρακτήρες των παιδιών. Δεν έχουν τη μεγάλη θέληση να μένουν, κάποιοι μπορεί να κουράζονται πιο εύκολα, να τα παρατάνε πιο εύκολα.

Ταυτόχρονα, και ο Άγγελος κατέχει ακόμη το Πανελλήνιο ρεκόρ των 100μ. με 10.11 από το 1997! “Σφαιράτος”, δεν το συζητάμε, αυτός είχε και τον χαρακτήρα και την ψυχική δύναμη, ασύλληπτος.

Μακάρι να είχα κι εγώ όλο το “πακέτο” του Άγγελου. Αν είχα την ψυχική του δύναμη, θα ήμουν καλύτερη, είχα μεγάλο θέμα στο ψυχολογικό κομμάτι.

Είναι τυχαίο πάντως ότι είμαστε και οι δυο μας μετά από τόσα χρόνια κάτοχοι των Πανελλήνιων ρεκόρ. Σμίξαμε και έγινε αυτό!

Με τον Άγγελο ήταν κεραυνοβόλος έρωτας, εντάξει, κοιταχτήκαμε και αυτό ήταν, τέλος! Ήταν σε μια αποστολή και απλώς διασταυρώσαμε τα βλέμματα, από εκεί και έπειτα τα έφερε η μοίρα.

Το 1997 στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα κλειστού στίβου της Βαλένθια, όπου είχε κατακτήσει ο Άγγελος το Χρυσό στα 60μ. και εγώ το Χάλκινο στα 200μ., ήταν οι αρχές του έρωτα, οι αρχές της σχέσης μας.

Σε εκείνον τον αγώνα ήμουν καταπληκτικά, αλλά, δεν ξέρω αν το γνωρίζει πολύς κόσμος, είχα πάρει μετάλλιο με θλάση, τερμάτισα με θλάση, τερμάτισα ψιλοκουτσή!

Από την άλλη, η κατάσταση του Άγγελου επηρέαζε την δική μου απόδοση. Ήταν τραυματισμένος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ και δεν είχε μπορέσει να κάνει το 100άρι του, γεγονός που κι εμένα με είχε ρίξει πολύ, ίσως να μου στέρησε και κάτι αγωνιστικά.

Εάν ήμουν εγώ τραυματισμένη, δεν ξέρω τι απήχηση θα είχε στον Άγγελο και πώς θα τον επηρέαζε ψυχολογικά και αγωνιστικά.

Ήμουν πολύ συναισθηματική και ευαίσθητη, κάτι που δεν είναι καλό για έναν αθλητή.

Κατερίνα Κόφφα και Άγγελος Παυλακάκης, τον Αύγουστο του 1998 / Photo by: Eurokinissi (Action Images).

Βλέπω και τώρα κούρσες μου, στιγμιότυπα και αφιερώματα. Είναι γλυκόπικρες αναμνήσεις.

Και στα παιδιά έχω βάλει να παρακολουθήσουν, αλλά δεν τα βλέπω συνέχεια. Εκείνος που τα έβλεπε συνέχεια, όσες φορές και να του τα έβαζες, ήταν ο μακαρίτης ο πατέρας μου, ο οποίος είχε πάθος με εμένα και με τον αθλητισμό. Ήταν η αγάπη του η μεγάλη και μου το μετέδιδε.

Μιλώντας για αναμνήσεις, ο στίβος έχει πιο πολλές πικρές παρά ωραίες. Οι ωραίες είναι λίγες, αλλά είναι τόσο μεγάλες, τόσο μεγάλο αυτό που νιώθεις, ώστε σου καλύπτει όλα τα υπόλοιπα.

Από τα 17 μου έχω θυρεοειδή, τότε εμφανίστηκε, και έκοψα εντελώς τον αθλητισμό, έστω και ως χόμπι.

Στις γυναίκες βγαίνουν κάτι ψυχοκαταθλιπτικά που σχετίζονται και με τα ορμονικά μας, είχα και έξτρα με τον θυρεοειδή, με πήρε λίγο από κάτω, κλείστηκα στο σπίτι, βγήκαν κάτι αγοραφοβικά, πήρα κιλά, πέρασα λίγο άσχημα τα πρώτα χρόνια.

Θα ήταν άσχημο να πω ότι δεν θα ξαναμπώ στον στίβο, δεν θα κάνω προπόνηση, δεν θα γυμναστώ.

Βλέπουμε ανθρώπους που παλεύουν μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής τους, σε πολλούς τομείς. Μεγάλοι άνθρωποι που σπουδάζουν, για παράδειγμα.

Έχει έρθει αυτή η στιγμή για εμένα. Τότε ήταν δύσκολο, γιατί με την προσπάθεια να ξανακάνουμε παιδάκια μπήκα και πάλι σε μια άλλη συνθήκη, έπεσα, ξαναπήρα κιλά και “στοκαρίστηκα” στον καναπέ, επειδή μου βγήκαν και δίδυμα…

Έριξα βαρίδι! Τώρα όμως θα μπορούσα να κάνω κάτι τέτοιο, να αρχίσω να προπονούμαι σιγά-σιγά, αλλά πρώτα πρέπει να ξεμπλοκάρει λίγο και το μυαλό μας, γιατί παίζει πολλά παιχνίδια!

Photo by: Eurokinissi (Action Images).

Αυτήν την στιγμή εργάζομαι στο Πεντάγωνο, υπαγόμαστε στο ΑΣΑΕΔ. Ευτυχώς έχουμε Διευθυντή τον Σπύρο Ανδριόπουλο, τον μεγάλο μαραθωνοδρόμο που ακόμη κατέχει το Πανελλήνιο ρεκόρ Μαραθωνίου, και μας βοηθάει πάρα πολύ στον εργασιακό μας τομέα. Έτσι κι αλλιώς εμείς είμαστε στο γυμναστήριο, δεν μπορούμε να προσφέρουμε κάτι στον στρατό, βοηθάμε στο κομμάτι που μπορούμε.

Θα ήθελα επίσης πολύ να βοηθήσω κάποια στιγμή στον ΑΟ Κάλλιστος, τον σύλλογο του Άγγελου, ειδικά τώρα που μεγαλώνουν τα μικρά μου.

Και φυσικά θέλω να στηρίξω τη μεγάλη μου κόρη που είναι πολύ ενεργή. Μου ζητάει συνέχεια να την “πιάνω χρονόμετρο”. Άρχισε με σπριντάκια, αλλά είναι κι αυτή όπως ο μπαμπάς της, τραυματίζεται εύκολα. Ξεκινήσαμε να δοκιμάζουμε 400μ. εμπόδια και είναι αρκετά καλή και γενικά το παλεύει. Το σημαντικό όμως είναι ότι το αγαπάει και το θέλει πάρα πολύ, δεν την πιέζουμε, δεν την πιέσαμε ποτέ εμείς, το κάνει καθαρά από δικό της πάθος και δική της θέληση.

Τα δίδυμά μας, αγόρι και κορίτσι, επίσης κάνουν στίβο, επίσης είναι στον ΑΟ Κάλλιστος, είναι πολύ καλά και αυτά και εύχομαι να είμαστε και εμείς καλά, ώστε να μπορέσουμε να τα καμαρώσουμε αργότερα, αυτό ελπίζουν όλοι οι γονείς.

Αν μπορέσω λοιπόν, θα βοηθήσω στον Όμιλο, γιατί πάει πολύ καλά. Μάλιστα, εκτός των άλλων ο Άγγελος τα δίνει όλα εκεί, προσπαθεί πάρα πολύ να βοηθήσει, γιατί το αγαπάει και εκείνος πολύ.

Δεν ξεχνάω τα παλιά, δεν ξεχνάω τον τόπο μου, την Καρδίτσα, αλλά αγαπάω και την πατρίδα του άντρα μου, την Ξάνθη. Και εκεί μου συμπεριφέρθηκαν τόσο ωραία, ώστε αισθάνομαι το ίδιο όπως αισθάνομαι το χωριό μου. Νιώθω το ίδιο, όταν πηγαίνουμε στις ιδιαίτερες πατρίδες μας.