Νέα Αφετηρία

Παναγιώτης Πελεκούδας 2 Σεπτεμβρίου, 2022

Λένε όλοι πως ένα από τα δυσκολότερα πράγματα στη ζωή ενός αθλητή είναι η στιγμή που επιλέγει ή αναγκάζεται να σταματήσει τη διαδρομή του.

Αλήθεια είναι.

Στη δική μου περίπτωση -ευτυχώς- δεν τίθεται θέμα επιλογής ή ανάγκης.

Απλούστατα, γιατί το βόλεϊ δεν τελειώνει ποτέ. Όποιες και αν είναι οι συνθήκες, όσο και αν μεταβάλλονται οι καταστάσεις, το βόλεϊ είναι πάντα, με κάποιον μαγικό τρόπο, εκεί για μένα.

Στα εύκολα, τα δύσκολα και τα πολύ δύσκολα.

Συμπαίκτες και αντίπαλοι μαζί. Μια δεύτερη μεγάλη οικογένεια.

Μια ξεφλουδισμένη μπάλα να συμβολίζει την παιδικότητα και ένα φθαρμένο φιλέ την συναισθηματική ασφάλεια.

Όσοι με γνωρίζουν ξέρουν πως επιδίωξή μου πάντα ήταν να τελειώσω το “επαγγελματικό” κομμάτι του βόλεϊ με το κεφάλι ψηλά.

Συγκεκριμένα, ήθελα να συμβεί την επόμενη σεζόν της προσωπικής μου αγωνιστικής κορύφωσης. Πράγμα που όντως συνέβη μετά την κατάκτηση του Πρωταθλήματος Ελλάδος το 2020.

Έναν χρόνο μετά ακολούθησε μια οικειοθελής αποχώρηση για μια χρήσιμη σεζόν στην Α2 και το φινάλε -όπως το είχα φανταστεί- θα γραφτεί στα ακόμη πιο χαμηλά σκαλοπάτια με τη φανέλα του Παμβοχαϊκού.

Θα ήταν ψέμα να πω πως δεν με απασχολεί η επαγγελματική μου μετάβαση στη λεγόμενη “κανονική ζωή”.

Ψάχνομαι, επιμορφώνομαι, δραστηριοποιούμαι και συγχρόνως προετοιμάζομαι για τα επόμενα βήματά μου.

Είναι πολλά που πρέπει να γίνουν και είμαι ευγνώμων στην οικογένεια και τους φίλους μου που με στηρίζουν σε όλο αυτό.

Η βαθύτερη επιθυμία μου όμως, το κρυφό και… φανερό όνειρό μου, είναι να αφήσω κάτι πίσω στο βόλεϊ.

Αυτός ήταν άλλωστε και ο λόγος που ανέλαβα την Προεδρία του ΠΑΣΑΠ τον Οκτώβριο του 2018^. δεν ξέρω αν ακούγεται ρομαντικό ή “ψωνίστικο”, απλός ρεαλισμός είναι.

Ο Παναγιώτης Πελεκούδας μιλώντας για τον ρόλο της Εθνικής Πλατφόρμας Αθλητικής Ακεραιότητας στην αντιμετώπιση της χειραγώγησης αθλητικών αγώνων / Photo by Eurokinissi.

Νιώθω πως έχω λάβει τόση αγάπη μέσω του βόλεϊ και έχω υποχρέωση να την επιστρέψω, να δώσω πίσω -έστω- ένα κομμάτι της.

Και νιώθω πολύ τυχερός, γιατί αυτό το προνόμιο και η τιμή μού προσφέρονται τώρα στον Αθλητικό Όμιλο Μαρκόπουλου.

Μια ομάδα με σπουδαία παράδοση στο βόλεϊ Γυναικών και με τεράστια επιθυμία να επενδύσει στην ανάπτυξη του αθλήματος.

Την ομάδα στελεχώνουν στις ακαδημίες πρώην αθλήτριες, όπως η Κατερίνα Ανδρέου και η Μελιγιάννα Προκοπίου. Στα αναπτυξιακά είναι η Έλενα Κανελλοπούλου, η Μαρία Χέλιου και ο Δημήτρης Μουστάκας, γυμναστής ο Παναγιώτης Ρωξανάς, ενώ προπονητής των Γυναικών είναι ο Λίνο Τζανρόσι.

«Κι ο Παναγιώτης προπονητής, λοιπόν;», θα σκεφτεί κανείς…

Δεν απαρνούμαι τα… διπλώματά μου, παιδιά, όμως ο δικός μου ο ρόλος, αυτό που ζήτησα και πήρα ως ξεχωριστό project, είναι να αναλάβω αγοράκια του Δημοτικού, προκείμενου να τα φέρω σε πρώτη επαφή με το άθλημα.

Ξεκαθαρίζω όμως πως δεν στοχεύω να εμπλακώ σε τεχνικές και τακτικές. Αυτά έπονται σε μεγαλύτερες ηλικίες. Για μένα, το βασικό ζητούμενο είναι να αγαπήσουν τα μικρά παιδιά το βόλεϊ!

Για διάφορους λόγους, το άθλημά μας δεν είναι ανάμεσα στις πρώτες επιλογές των αγοριών στην χώρα μας και χρειάζεται μεγάλη και συντονισμένη προσπάθεια για να αλλάξει αυτό.

Όσα παιδιά όμως έρχονται -ακόμα και τυχαία- σε επαφή με το βόλεϊ, εμείς, οι άνθρωποι που το λατρεύουμε, πρέπει να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να τα κρατήσουμε. Να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να ανακαλύψουν και εκείνα τη μαγεία του.

Αυτή είναι λοιπόν η κεντρική ιδέα, να παίξουν και να χαρούν τα μικρά παιδιά και να αγαπήσουν βόλεϊ. Αυτή είναι η πρώτη μου “προπονητική” αποστολή στο Μαρκόπουλο.

Παράλληλα με αυτήν, με πολλή χαρά θα αναλάβω φυσικά και ένα τμήμα μεγαλύτερων κοριτσιών καθώς και ένα τμήμα ενηλίκων.

Είπαμε, το βόλεϊ δεν τελειώνει ποτέ!

Για μένα τώρα ανοίγεται ένα νέο κεφάλαιο στην αθλητική μου ζωή και ανυπομονώ να γυρίσω στην επόμενη λευκή σελίδα και να γράψω μια ωραία ιστορία!