Η ζωή μου μια βόλτα

Ό,τι σχετιζόταν με αθλητισμό μού άρεσε, παραδοσιακοί χοροί, βόλεϊ, ρυθμική, στίβος, ήμουν σε όλα μέσα!

Ο αδερφός μου, ο Σπύρος, είχε ήδη ξεκινήσει την πορεία του στον αθλητισμό με το μήκος και είχε κάποιες διακρίσεις με τον σύλλογο ΑΟ Μαγνησίας.

Ο προπονητής του ήταν και γυμναστής μου στο Γυμνάσιο, με είδε χωρίς να ξέρει ότι ο Σπύρος έχει αδερφή, πρόσεξε ότι ήμουν σε όλα τα αθλήματα πρώτη, έμπαινα, χωνόμουν και τα κατάφερνα και μου πρότεινε να πάρω μέρος σε κάποιους αγώνες.

Εγώ δεν ήθελα, μου άρεσε ο αθλητισμός, αλλά δεν το είχα εικόνα να γίνω αθλήτρια, απλώς μου άρεσε και έκανα το κέφι μου.

Με πίεσε, σχεδόν με κυνηγούσε και μου είπε «σε παρακαλώ, έλα να δοκιμάσεις έστω και για λίγο και, αν δεν σ΄ αρέσει, σταματάς».

Τότε δεν υπήρχε τριπλούν γυναικών, μπήκε το 1992 στο πρόγραμμα.

Πήγα για έναν μήνα, έκανα προπόνηση σε στίβο, μήκος, εμπόδια και μικρές αποστάσεις και κατέβηκα σε αγώνες. Κάπως έτσι λοιπόν ξεκίνησα.

Φέρνω πολύ ζωντανά και στο μυαλό μου την στιγμή που μας ανακοινώθηκε ότι πρέπει να κάνουμε τριπλούν, γιατί είχε μπει στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα ως επίσημο αγώνισμα στις γυναίκες.

Τότε έκανα προπόνηση με τον Γιώργο Πομάσκι, ο οποίος μου είπε «θα σου δείξω την τεχνική του τριπλούν, να κάνουμε τριπλουνάκι και να κατέβουμε στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα, γιατί κάποιες πρέπει να αγωνιστούν από αυτές που κάνουν μήκος».

Αυτό έγινε μετά το 1990 στον Πανελλήνιο.

Από τον Βόλο στην Αθήνα βρέθηκα μετά τη συμμετοχή μου σε εκείνους τους πρώτους αγώνες, όταν ήμουν ακόμη Α’ Λυκείου.

Με είδε εκεί ο Κώστας Παπαναστασίου και μίλησε στον αδερφό μου, ο οποίος βρισκόταν ήδη στην Αθήνα και έκανε προπόνηση ως φοιτητής στο ΤΕΦΑΑ. «Έχεις μια αδερφή, θέλω να την φέρεις στον Πανελλήνιο».

Εκεί ήταν η μαγική στιγμή και καμιά φορά λέω πόσο δύσκολο είναι αυτοί οι γονείς να πρέπει να πάρουν κάποιες αποφάσεις για τα παιδιά τους!

Όταν ήρθε ο Σπύρος και μας το είπε στον Βόλο, στο τραπέζι που καθόμασταν, εγώ κοιτούσα σαν χαζή, λέω «σιγά τώρα μην με αφήσουν να φύγω, πού να πάω μόνη μου».

Σηκώνεται η μάνα μου πάνω και μου λέει «ετοιμάσου, θα φύγεις».

Την κοιτάω και ρωτάω «πού να πάω;».

«Θα πας στην Αθήνα», μου απαντάει.

Την κοιτάει ο πατέρας μου και της λέει «μα ρε συ γυναίκα, …».

«Δεν έχει μα και μα, θα πάει στην Αθήνα!», ξαναλέει.

Και έφυγα στην Α’ Λυκείου μόνη μου, έχοντας να βγάλω και άλλες δύο χρονιές στο σχολείο.

Τον πρώτο χρόνο έμεινα με τον Σπύρο, την επόμενη χρονιά μόνη μου σε δικό μου σπίτι που μου είχε παραχωρήσει ο Πανελλήνιος στην Κυψέλη, αλλά βέβαια είχα επαφή με τον αδερφό μου συνέχεια.

Ο Γιώργος Πομάσκι ήταν για μένα ένα μεγάλο κεφάλαιο, αν και μικρό σε διάρκεια.

Έμεινα μαζί του από το 1990 έως το 1995, πέντε χρόνια κατά τα οποία με δούλεψε πολύ σωστά, μου έμαθε σωστά την τεχνική, ό,τι μπόρεσα και έμαθα για το τριπλούν το έμαθα από τον Γιώργο.

Έχει ένα μαγικό χάρισμα, μπορεί ψυχολογικά και ντοπάρει τους αθλητές του, σε κάνει να πιστεύεις ότι μπορείς να κάνεις τα πάντα!

Βλέπω τι έχει καταφέρει με τον Μίλτο Τεντόγλου και χαμογελάω, χαίρομαι, ζηλεύω, μέχρι και θυμώνω για λάθη που έχω κάνει.

Χαίρομαι, γιατί έχω γνωρίσει τον Μίλτο και ξέρω πόσο αγαπάει αυτό που κάνει, ξέρω πώς είναι να έχεις αυτήν την τρέλα να πας πιο μακριά, να αγωνιστείς, να το ευχαριστηθείς.

Μάλιστα, αυτό που είπα και στον Μίλτο και στον Εμμανουήλ Καραλή είναι να μην χάσουν αυτήν την παιδικότητα που έχει ο αθλητής στην αρχή της καριέρας του, αυτό το πάθος που έχει για να προχωρήσει περισσότερο, να μπει μέσα να το ευχαριστηθεί, να παλέψει, να κερδίσει.

Γιατί μετά, όσο περνούν τα χρόνια και μπαίνουν οι στόχοι, αρχίζεις και ωριμάζεις, είσαι πιο σοβαρός, τα παίρνεις όλα πιο σοβαρά και χάνεις αυτήν την παιδικότητα, την ανεμελιά, τη χαρά που νιώθεις, όταν αγωνίζεσαι πρώτη φορά, κάνοντας τον θεατή να σκεφτεί «μα κοίταξε, βρε παιδί μου, πόση χαρά έχει ο αθλητής και του βγαίνουν όλα εύκολα».

Εμένα με σημάδεψαν πάρα πολύ οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Ατλάντας, στους οποίους κατέλαβα την πέμπτη θέση.

Ήμουν 23 χρόνων και δεν είχα ποτέ σκεφτεί ότι θα πήγαινα σε μια τέτοια διοργάνωση, πόσο μάλλον να προκριθώ σε Τελικό. Μόνο και μόνο η συμμετοχή μου ήταν σαν να έχω κερδίσει το Χρυσό μετάλλιο.

Με την είσοδό μου στον Τελικό, είχα ξεφύγει, πετούσα στα ουράνια, το χάρηκα, δε με ένοιαζε η θέση, δε με ένοιαζε τίποτα, μου άρεσε που αγωνιζόμουν, ήταν ένα περίεργο συναίσθημα, ήταν οι πρώτοι μου Ολυμπιακοί και είχα αυτήν την αγνότητα, δεν είχα άγχος, δεν είχα να αποδείξω τίποτα, δεν είχα να κερδίσω τίποτα.

Δεν ήταν το ίδιο με την έβδομη θέση στους Ολυμπιακούς του Σίδνεϊ. Τότε ήταν μια πάρα πολύ δύσκολη χρονιά για εμένα, ήδη από την προηγούμενη είχα έναν πολύ σοβαρό τραυματισμό και πήγα στο Σίδνεϊ ουσιαστικά μην μπορώντας να περπατήσω.

Μπορεί λοιπόν να μην έχω το ίδιο συναίσθημα, αλλά η έβδομη θέση ήταν κατόρθωμα, γιατί αγωνίστηκα “κουτσή”, με μισό πόδι, ο τένοντάς μου είχε μικρή ρήξη, πατούσα στραβά, για να βγάλω τον αγώνα, αγωνίστηκα και με κάταγμα στο μετατάρσιο.

Ξυπνούσα το πρωί για να κάνω προπόνηση και ήθελα τουλάχιστον μια ώρα για να μαλακώσω το πόδι μου, να το ζεστάνω, για να μπορέσω να περπατήσω, όχι να τρέξω.

Όταν δεν τα ξέρει ο κόσμος όλα αυτά, δεν μπορεί να το καταλάβει.

Αν ήμουν καλά, μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι θα μπορούσα να πάρω ακόμα και το Χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο.

Το Χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Σεβίλης το 1999 επίσης ανήκει από τις σημαντικότερες στιγμές της καριέρας μου.

Είχα ξανά πρόβλημα τραυματισμού και ξεκίνησα  προπόνηση δύο μήνες πριν τους αγώνες, έκανα αποκατάσταση μέσα σε πισίνα και cybex, απλώς για να κρατάω λίγο τη δύναμή μου, και ξεκίνησα προπόνηση αρχές καλοκαιριού για να συμμετάσχω στους αγώνες .

Πήγαινα με το ρεκόρ από την προηγούμενη χρονιά και κανένας δεν περίμενε ότι θα μπω στον Τελικό, ούτε καν ότι θα πλησιάσω το ρεκόρ μου.

Ήταν και αυτός ένας πολύ δύσκολος αγώνας μόνο και μόνο για να φτάσω εκεί.

Στους τελευταίους Ολυμπιακούς Αγώνες της καριέρας μου, σ’ εκείνους της Αθήνας, μετά τη λήξη τους και την 12η θέση που κατέλαβα, έκλαιγα, γιατί, ενώ ήμουν πάρα πολύ καλά, είχαν δημιουργηθεί άλλα προβλήματα, προσωπικά, τα οποία με μπλόκαραν μέσα στον αγώνα και δεν κατάφερε να με κάνει κάποιος να τα ξεπεράσω.

Ούτε ο προπονητής μου τα κατάφερε, με αποτέλεσμα να μην μπορέσει να με κατευθύνει και να μου δώσει ένα πουσάρισμα για να ανέβω.

Στο τρίτο άλμα “κλείδωσα” το κεφάλι μου, δεν άκουσα κανέναν και μόνη μου μπόρεσα να περάσω στον Τελικό.

Μετά είχα χάσει ήδη την ψυχολογία μου, το αποτέλεσμα που ήρθε ήταν καθαρά θέμα ψυχολογίας.

Δεν συγχώρεσα τον εαυτό μου, γιατί άφησα να χαθεί η προσπάθειά μου λόγω εξωτερικών παραγόντων που με έριξαν πολύ ψυχολογικά.

Στον Βόλο είναι οι ρίζες μου, ο τόπος μου, από εκεί ξεκίνησα, εκεί μεγάλωσα, έφτιαξα τον χαρακτήρα μου, έκανα τα πρώτα μου βήματα, έζησα τα πρώτα μου χρόνια, πλέον όμως τα περισσότερα τα έχω ζήσει στην Αθήνα.

Θα ήθελα να πηγαίνω πιο συχνά, δεν πηγαίνω όσο θα ήθελα και, από τότε που σταμάτησα τον αθλητισμό, τον επισκέπτομαι περισσότερο.

Μακάρι να επέστρεφα κάποια στιγμή, αλλά είναι δύσκολο, γιατί, όταν χτίζεις τη ζωή σου κάπου, είναι δύσκολο να τη μεταφέρεις αλλού σε μία μέρα.

Το αθλητικό κέντρο του Βόλου μάλιστα φέρει το όνομά μου. Θέλω να πιστεύω ότι αξίζω πολλά για τον Βόλο και τη Νέα Ιωνία και δεν θέλουν απλώς να με τιμήσουν για όσα έχω προσφέρει στον πρωταθλητισμό.

Είμαι ένα παιδί που πραγματικά μεγάλωσε μέσα στη Νέα Ιωνία και τον Βόλο, έχω ζήσει αυτά τα μέρη πολύ έντονα, γυρνούσα στον τόπο μου, γνώριζα κόσμο.

Βέβαια, πολύς κόσμος δεν με γνωρίζει, τα νέα τα παιδιά δεν με γνωρίζουν, βλέπουν το στάδιο, αλλά δεν ξέρουν ότι φέρει το όνομά μου, πόσο μάλλον απ’ την στιγμή που μετονομάστηκε από «Όλγα Βασδέκη» σε «Βασδέκειο».

Με το που σταμάτησα τον αθλητισμό και έκανα το παιδί μου, ξεκίνησα να πηγαίνω τη μικρή σε κάποια αθλήματα.

Επειδή είναι “δικό μου” παιδί, έκανε απ΄όλα, μπαλέτο, τένις, αλλά είδα ότι σε κάποια αθλήματα που την πήγαινα δεν ένιωθε “γεμάτη”, τα έκανε, αλλά χωρίς να έχει δράση και να της βγαίνει μια αγάπη ιδιαίτερη.

Την πήγαμε λοιπόν κάποια στιγμή να κάνει καρτ, στην αρχή την έβαλα μέσα και οδήγησα εγώ, μετά την έβαλα μόνη της, ώστε να αρχίσει να της αρέσει και να μάθει να οδηγεί σωστά, μέχρι που καταλήξαμε να κάνει αγωνιστικό κάρτ.

Βρήκαμε λοιπόν το άθλημα που την ενδιέφερε και το αγάπησε!

Επειδή όμως είναι ένα άθλημα καθαρά ανδροκρατούμενο, με ελάχιστες εξαιρέσεις, είδα και τι αντιμετώπισε το παιδί μου, ένα μικρό παιδί που ξεκίνησε εκεί έξι ετών^. έκαναν τουλάχιστον τρεις μήνες τα αγόρια να την παίξουν, να της μιλήσουν, να τη δεχτούν στην παρέα.

Όλο αυτό μου προκάλεσε και δικά μου συναισθήματα, θυμήθηκα τι μου έλεγαν παλιά για το τριπλούν: «Πώς θα κάνετε τριπλούν, είναι δύσκολο για τις γυναίκες, θα αφήσει προβλήματα, θα είναι δύσκολο για τη λεκάνη σας, για τα κόκκαλά σας και για το πώς θα γεννήσετε»!

Βλέποντας ένα κορίτσι να αγαπάει αυτό που κάνει, να μην κάνει πίσω, να κάθεται μόνο του να δουλεύει με ένα αυτοκινητάκι, να τρέχει γύρω-γύρω, μου ξύπνησε και πάλι η όρεξη να κάνω κάτι γι’αυτό.

Μέσα στην πανδημία του κορωνοϊού λοιπόν ίδρυσα τον ΙΔΟΡΟ, Ιστορικές Διαδρομές Οχημάτων με Ρόδες.

Το 2021 ξεκίνησε ο σύλλογος με το σκεπτικό ότι ήθελα να φέρω περισσότερες γυναίκες μέσα στον μηχανοκίνητο αθλητισμό, όχι απαραίτητα για να γίνουν πρωταθλήτριες αλλά για να μπορέσουν να διασκεδάσουν, να μάθουν να οδηγούν σωστά, να κάνουν ένα διαφορετικό χόμπι, καθώς υπάρχουν γυναίκες που δεν ενθουσιάζονται πχ με τον χορό ή κάποιο άλλο άθλημα.

Και το ένα έφερε το άλλο. Σκεφτόμουν δηλαδή να κάνω έναν σύλλογο και μέσα του ξεκίνησα να χτίζω πράγματα.

Επίσης, δεν μπορούσα να κάνω κάτι αγωνιστικό και να πω «ελάτε, κορίτσια, θέλω να κατεβάσω στον μηχανοκίνητο γυναικεία ομάδα».

Οπότε δημιουργήθηκε αλυσιδωτά όλο αυτό με τα παλιά αυτοκίνητα, τα αυτοκίνητα αντίκες, τα οποία μου αρέσουν πάρα πολύ, όπως και οι αντίστοιχες μηχανές, καθώς έχουν μια άλλη αίγλη, μια αρχοντιά, μια προσωπικότητα, ξεχωρίζουν.

Ιδρύοντας τον σύλλογο επίσης, σκέφτηκα ότι θα πραγματοποιούμε κάποιες περιηγήσεις και θα αναδεικνύουμε την ιστορία της χώρας μας, γιατί κάθε γειτονιά και κάθε περιοχή έχουν από μια μικρή που δεν την ξέρουμε ούτε εμείς οι ίδιοι^. δίπλα μας είναι πράγματα ιστορικά και δεν τα γνωρίζουμε.

Έπειτα, για να γίνει το εγχείρημα γνωστό, σκέφτηκα ότι πρέπει να το συνδυάσω με κάποιους ανθρώπους που έχουν πέραση και αναγνωρισιμότητα στον κόσμο.

Αποφάσισα λοιπόν να απευθυνθώ στους συναθλητές μου και δη σε εκείνους που έχουν σταματήσει, να βγούμε έξω, να μας θυμηθεί ξανά ο κόσμος, γιατί δυστυχώς όλοι έχουν ξεχάσει, να τους πούμε ότι εμείς είμαστε εδώ και ο αθλητισμός δεν αφορά μόνο σε επιτυχίες, μετάλλια και αναγνωσιμότητα, μπορεί να προσφέρει και άλλα πράγματα, οι αθλητές μπορούμε να κάνουμε κι άλλα πράγματα, όπως για παράδειγμα να προβάλλουμε την ιστορία της χώρας μας, τα παλιά αυτοκίνητα, τις μηχανές.

Το γεγονός ότι ενέπλεξα και τους αθλητές μέσα στις περιηγήσεις έχει ενθουσιάσει τον κόσμο, έρχονται και μας βλέπουν στις πλατείες, τους δρόμους, όχι μόνο γιατί βλέπουν αυτοκίνητα αλλά επειδή συναντούν και τους αθλητές από κοντά.

Αυτό δεν έχει ξαναγίνει, συνήθως μας βράβευαν μέσα σε αίθουσες, εκεί όμως δεν μπορεί να έρθει η γειτόνισσα με το παιδί της, ενώ τώρα ακούει ότι «σήμερα στην πλατεία θα έρθουν αθλητές μαζί με αυτοκίνητα και μηχανές για ένα δρώμενο».

Ο κόσμος θέλει να μας δει, οπότε, αφού δεν μας βλέπουν στην επικαιρότητα, ας ερχόμαστε σε επαφή μαζί του και με τα παιδιά με αυτόν τον τρόπο.

Η Όλγα Βασδέκη είναι Πρωταθλήτρια του στίβου στο αγώνισμα του τριπλούν.

Επιμέλεια κειμένου: Ζέτα Θεοδωρακοπούλου

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Κατερίνα Κόφφα: Πείτε μου τι έγινε / Άγγελος Παυλακάκης: Ο πιο γρήγορος Έλληνας

Τασούλα Κελεσίδου: Ήρεμη Δύναμη / Νίκη Μπακογιάννη: Η Ιστορία Του Μεταλλίου

Γιώργος Πομάσκι: Στη ζωή μου έμαθα τρία πράγματα / Γιώργος Παναγιωτόπουλος: Δύο Κόσμοι

Αθανασία Τσουμελέκα: Περπατώντας Στην Άγρια Πλευρά / Ο Άλλος Εαυτός

Μιρέλα Μανιάνι: Καινούργια Εγώ / Πηγή Δεβετζή: Δέκα Χρόνια Μετά

Κατερίνα Στεφανίδη: Βαθιά Ανάσα / Νικόλ Κυριακοπούλου: Το Άγγιγμα του Θεού

Έρρικα Πρεζεράκου: Μόνο η αγάπη

Σπύρος Ανδριόπουλος: Μαραθώνιος σημαίνει υπέρβαση

Ελένη Κλαούντια Πόλακ: Άλμα Πάνω Από Τον Πήχη / Τατιάνα Γκούσιν: Με λένε Τατιάνα Γκούσιν / Ελίνα Τζένγκο: Ιδρώτας και κόπος!

Σπυριδούλα Καρύδη: Ψήφος Εμπιστοσύνης / Χρήστος Φραντζεσκάκης: Σε θέση βολής

Αντιγόνη Ντρισμπιώτη: Σταθερό Βήμα

Κώστας Φιλιππίδης: Καλώς μέχρι εδώ

Κωνσταντίνος Μπανιώτης: Στο τέλος του δρόμου /Αντώνης Μέρλος: Επιστροφή Στο Μέλλον