Καμία αθωότητα

Υπάρχουν πολλές αναμνήσεις από το Χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Εφήβων της Γαλλίας το 1998!

Μάλιστα, κάποια στιγμή ανοίξαμε με έναν φίλο μου, ο οποίος είχε έρθει οδικώς στο Ανσί, ένα άλμπουμ, βγάλαμε τις φωτογραφίες και θυμηθήκαμε πολύ ωραίες στιγμές που καμιά φορά ξεχνιούνται.

Παλιότερα οι φωτογραφίες δεν ήταν στο κινητό, όπως σήμερα, αλλά ήταν σε άλμπουμ.

Τράβαγες και σε “πόναγε”, γιατί κάθε κλικ ήταν και μια φωτογραφία λιγότερη στο φιλμ, εκείνα τα παλιά φιλμ που ήταν 24άρια, 36άρια.

Και μετά έπρεπε να τις πας στο φωτογραφείο, να τις εκτυπώσεις, να τις κρατήσεις σε άλμπουμ, να βγάλεις αντίγραφα κτλ.

Δεν ήταν απλώς σε ένα κινητό, να σταλούν σε μήνυμα και να ανέβουν στα social media, δεν υπήρχαν αυτά, ήταν μια εντελώς διαφορετική εποχή.

Παρόλα αυτά, θυμάμαι πολύ καλά τη διοργάνωση του Παγκόσμιου Εφήβων, τον αγώνα, το πώς πήγα εκεί και τις προσδοκίες που υπήρχαν από πριν.

Σίγουρα ήταν κάτι το οποίο με έβαλε να συνειδητοποιήσω ότι υπάρχει ένα ταλέντο και, εφόσον το χειριστώ καλά, υπάρξει φυσικά τύχη και δουλέψω καλά και την “καριέρα” μου ή μάλλον τα βήματά μου, ότι έχω τη δυνατότητα να κάνω κάτι καλό.

Το Χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Αντρών του Παρισιού πέντε χρόνια μετά δεν μπορεί να συγκριθεί, δεν έχει καμία σχέση.

Καταρχήν, το επίπεδο της δυσκολίας και της αξίας ενός μεταλλίου σε ένα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα αντρών και γυναικών είναι διαφορετικό.

Για τους μη γνώστες του στίβου, πρέπει να πω ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες και το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα είναι το ίδιο από πλευράς επιπέδου, λίγο πάνω, λίγο κάτω, αλλά αυτό είναι, παρόμοιοι και οι συμμετέχοντες. Μετά έπονται τα Πρωταθλήματα ηπείρων, το Ευρωπαϊκό σε εμάς, το Πανασιατικό κτλ, τα οποία θεωρητικά είναι πιο εύκολα.

Φυσικά, για εμάς που είμαστε στην Ευρώπη, η Ευρώπη είναι η “βασίλισσα”, όχι σε όλα τα αγωνίσματα αλλά σε αρκετά, είμαστε και 50 χώρες.

Η Ευρώπη είναι στη θέση του οδηγού από πλευράς μίτινγκ, οργάνωσης, δυνατοτήτων των ομάδων, προετοιμασίας των αθλητών, υποδομών κτλ.

Έτσι λοιπόν στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Αντρών, όπου κατέκτησα το Χάλκινο μετάλλιο, βρίσκονται άντρες, στο Εφήβων, όπου πήρα το Χρυσό, είναι έφηβοι.

Επίσης, η διάκριση στους άντρες είναι πιο εμβληματική σε σχέση με το Ανσύ. Πλέον είσαι στο “μαγαζί” με τα μεγάλα παιδιά, παίζεις στο γήπεδο με τα μεγάλα παιδιά, δεν παίζεις πια με τους μικρούς. Είναι άλλο το level και η δυσκολία.

Δεν είναι τυχαίο ότι το ταξίδι αυτό ήθελε πέντε χρόνια σκληρής προπόνησης, συνεχόμενης βελτίωσης.

Δεν είναι ότι είχα έναν τραυματισμό και πήγα πίσω, ξαναπήγα μπροστά και ξαναπήγα πίσω. Κάθε χρονιά μετά το 1998 υπήρχε βελτίωση, μικρή μεν αλλά υπήρχε.

Και κάποια στιγμή πρέπει να κολυμπήσεις στα δύσκολα.

Έχω ανέβει στο ψηλότερο σκαλί και έχω ακούσει τον Εθνικό ύμνο σε Ευρωπαϊκά, σε Μεσογειακούς και σε διεθνή μίτινγκ.

Νομίζω ότι οι αθλητές που είχαν την τιμή, την χαρά, την τύχη και την ικανότητα, να το νιώσουν, ανεβαίνοντας στο βάθρο σε μια μεγάλη διοργάνωση, βιώνουν στιγμές που μένουν ανεξίτηλες.

Είναι στιγμές που το «ανατριχιάζω» είναι λίγο, είναι στιγμές που τα συναισθήματα είναι πάρα πολύ έντονα, πάρα πολύ δυνατά, είναι στιγμές που για έναν αθλητή μπορεί να αποτελούν όχι το pay day αλλά αυτό που μπορεί να του δώσει μετά μέχρι και πέντε χρόνια αποτυχίας, το αντέχεις, δεν έχεις πρόβλημα, λες «πάμε».

Αρκεί η ανάμνηση και μόνο αυτής της νίκης για να υπομείνεις πάρα πολλά πράγματα μετά, για να τα δεις διαφορετικά.

Και αυτό είναι και το μήνυμα του αθλητισμού. Οι επιτυχίες είναι λιγότερες από τις αποτυχίες.

Πλην βέβαια ελάχιστων περιπτώσεων αθλητών, είτε αήττητων είτε με μεγάλα σερί νικών, που πρόκειται δηλαδή για ταλέντα εντελώς μοναδικά, τύπου Μπολτ, ΜακΛάφλιν κτλ.

Το να βγάζεις τα σωστά συμπεράσματα από την ήττα και από τη νίκη είναι ουσιαστικά λοιπόν το μεγάλο μάθημα.

Έχω πάρει μέρος σε τέσσερεις Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά δεν κατάφερα να πάρω μετάλλιο ή να διακριθώ ιδιαίτερα, υπάρχει ένα αγκάθι εκεί.

Έχουν περάσει τα χρόνια βέβαια, έχει λειανθεί αυτό το αγκάθι, δεν κόβει πια, είναι πιο πολύ κάτι σαν γρατζούνισμα, μόνο και μόνο για να μου θυμίζει ότι έτσι τα έφερε η ζωή, η τύχη, ενδεχομένως η ατυχία, η μοίρα^. οι αρχαίοι ημών πρόγονοι έλεγαν «είναι η μοίρα σου», ερχόταν η Μοίρα, όταν γεννιόσουν.

Πάμε παρακάτω, υπάρχει πάντα ένα μικρό ζήτημα αλλά ok, αυτήν την στιγμή δεν μπορούμε να γυρίσουμε πίσω τον χρόνο και να το αλλάξουμε, άρα προχωράμε μπροστά.

Στους Ολυμπιακούς της Αθήνας είχα έναν πολύ άσχημο τραυματισμό και το ίδιο στους Ολυμπιακούς του Πεκίνου, όπου κατέλαβα την όγδοη θέση.

Εκεί είχα μια διάταση στον δικέφαλο περίπου έναν μήνα πριν τους αγώνες^. ήμουν για προετοιμασία στην Καλαμάτα και ένιωσα μια ψιλοενόχληση, δεν ήταν θλάση ακριβώς, αλλά έφτανε για να πω ότι δεν είμαι πολύ καλά!

Έκανα προπόνηση, αλλά στο 100% της έντασης ένιωθα έναν φόβο ότι κάτι συμβαίνει και αυτό επιβεβαιώθηκε στο ζέσταμα του Τελικού^. ήταν λίγο σκληρό, ήμουν από την κούρσα του προκριματικού και του ημιτελικού και στο ζέσταμα για τον Τελικό, στα ανοίγματα που έκανα, ήρθε και έκατσε μες στο μυαλό μου ότι κάτι δεν πάει καλά.

Στο Λονδίνο ήμουν και πάλι τραυματίας, άρα Ολυμπιακοί ίσον τραυματίας, εκτός από τους πρώτους στο Σίδνεϊ, όπου έτρεξα απλώς προκριματικό.

Το 2000 ήταν μια χρονιά πολύ δύσκολη^. όντας στα 21, πολύ μικρός, το να κάνω μια τραβηγμένη από τα μαλλιά συμμετοχή στους Ολυμπιακούς σε μια χρονιά που τελείωνε στις 30 Σεπτεμβρίου ήταν κάτι πρωτόγνωρο.

Και ήμουν εντελώς απροετοίμαστος όσον αφορά στις ιδιαιτερότητες αυτού του είδους, ταξίδι στο Περθ 15 μέρες πριν, ειδική προετοιμασία κτλ.

Είναι αυτό που λέω «στο Σίδνεϊ χάθηκα», δεν αγωνίστηκα επί της ουσίας, το μυαλό μου δεν αγωνίστηκε, υπήρξε ένα σώμα που έτρεξε εκεί, αλλά, όταν όλο αυτό τέλειωσε, κάποια στιγμή αναρωτήθηκα αν γίνεται να γυρίσουμε πίσω rewind και να το κάνουμε κανονικά, γιατί σωματικά μεν έτρεξα, ψυχικά όμως απουσίαζα.

Δεν υπήρχε σωστή προετοιμασία, ήμουν μικρός και άπειρος.

Όταν μπήκα στο στάδιο και είδα 100.000 θεατές, σοκαρίστηκα, δεν υπήρχε το μεγαλείο, παρά το γεγονός ότι είχα ξαναπάει στο Σίδνεϊ πιο πιτσιρικάς στο Παγκόσμιο Εφήβων-Νεανίδων.

Ούτως ή άλλως λοιπόν δεν ήμουν εκεί για να κάνω κάτι παραπάνω, αλλά θα μπορούσα να είχα τρέξει και καλύτερα.

Εκείνη την χρονιά ουσιαστικά μάθαινα το αγώνισμα.

Το δικό μας αγώνισμα, 400μ. με εμπόδια, έχει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, όσον αφορά στους διασκελισμούς, το αν θα περάσεις το εμπόδιο με το δεξί ή με το αριστερό, και, όσο ανεβαίνεις επίπεδο, όλο αυτό έρχεται και επηρεάζει την τακτική του αγώνα, αν θα πάω για παράδειγμα μέχρι το έκτο, το έβδομο ή το όγδοο εμπόδιο, πού θα αλλάξω πόδια κτλ.

Όλο αυτό σε εκείνη τη νεαρή ηλικία ήταν πολύ δύσκολο να το βρεις.

Παρ’ολ’ αυτά, υπήρχε διάρκεια στις διακρίσεις που πέτυχα.

Όλοι μας έχουμε ένα ταλέντο κάπου, το είχα κι εγώ. Μετά έρχονται οι επιλογές που κάνεις, η προπόνηση, η τύχη, η ικανότητα, το να είσαι σωστός, να κάνεις αυτό που πρέπει, να είσαι και τυχερός ώστε να έχεις σημαντικούς ανθρώπους δίπλα σου να σε βοηθήσουν, να είσαι εσύ ο ίδιος αφοσιωμένος σε αυτό που κάνεις και να θέλεις να το κάνεις καλά.

Εγώ ήμουν απόλυτα συνειδητοποιημένος. «Πρέπει εδώ να κάνεις αυτό το πράγμα, να κάνεις προπόνηση, προετοιμασία, να ιεραρχήσεις με τέτοιον τρόπο τις προτεραιότητες ώστε η προπόνηση να έρχεται πρώτη».

Άρα, αφού η προπόνηση ήταν το νούμερο ένα, έπρεπε να το κάνω και σωστά. «Φρόντισε να κάνεις σωστά όλα τα γύρω-γύρω, ώστε και η προπόνηση να έχει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα στους αγώνες αργότερα».

Έλεγα κάποια στιγμή στην κόρη μου ότι θα ήθελα να γύριζα πίσω τον χρόνο, ώστε να έκανα περισσότερους αγώνες.

Εμείς ήμασταν σε μια εποχή που δεν είχε ανοίξει ακόμη τόσο πολύ ακόμη το καλεντάρι. Τα τελευταία χρόνια ο παγκόσμιος στίβος αλλάζει, με σημαντικότερη αλλαγή τον τρόπο πρόκρισης.

Παλιά υπήρχε ένα όριο πρόκρισης, το έπιανες και πήγαινες στον μεγάλο αγώνα.

Τώρα, εκτός από το ότι τα όρια είναι πολύ πιο δύσκολα, η πρόκριση γίνεται και μέσω του ranking, πράγμα που σε αναγκάζει να κάνεις περισσότερους αγώνες μέσα σε έναν χρόνο.

Με εμάς δεν υπήρχε το ranking, δεν υπήρχε αυτή η λογική, υπήρχαν λιγότεροι αγώνες, ήταν διαφορετικό το σύστημα, ήμουν λίγο πιο προσεκτικός με τους αγώνες, ήθελα να είμαι πιο έτοιμος για να κατεβαίνω.

Με το μυαλό που έχω τώρα, έχοντας ζυμωθεί αρκετά στην Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία στίβου, στην οποία ήμουν Πρόεδρος της επιτροπής αθλητών, έχοντας πάρει μέρος σε αρκετά working group, έχοντας δει και από έξω τη μεγάλη εικόνα, έχοντας περισσότερη γνώση, λέω ότι το σωστό για τους αθλητές είναι να παίρνουν μέρος σε περισσότερους αγώνες.

Όλα μου τα χρόνια δεν ήταν αθωότητας αλλά πολύ σκληρά. Καμία αθωότητα δεν υπήρχε στον παγκόσμιο στίβο.

Όταν ξεκίνησα και μπήκα στον χορό, στη μεγάλη ομάδα της Εθνικής αντρών και γυναικών, είχαμε πάρει το Παγκόσμιο «Αθήνα 1997» και είχαμε τη διοργάνωση εδώ.

Πήρα μέρος ως έφηβος, επειδή έτυχε να μην υπάρχει κάποιος αθλητής στο αγώνισμά μου, ήμουν ο καλύτερος στα 400μ. εμπόδια και μπήκα κατευθείαν στα βαθιά! Είχα τρέξει σκυτάλη μόνο 4Χ400.

Ήταν σκληρά τα πράγματα, ήταν δύσκολα, είχαμε τη μεγάλη άνοδο του ελληνικού στίβου με το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, δυστυχώς όμως μετά έπεσα στη μεγάλη κάθοδο.

Με ρωτούν καμιά φορά επίσης για τις δηλώσεις μου, ότι δεν ήταν οι συνηθισμένες δηλαδή. Εγώ δεν ήμουν και δεν το έπαιζα “ψαγμένος”, τελείωσα το δημόσιο Λύκειο και τυχαίνει να μου αρέσει να διαβάζω^. γενικά διαβάζω (από “άχρηστες” γνώσεις φουλ, έπαιρνα μια κυριακάτικη εφημερίδα και τη διάβαζα, λογοτεχνία το ίδιο) και ακούω και μουσική.

Και μην ξεχνάμε ότι ήμασταν σε μια εποχή χωρίς social media, χωρίς το ίντερνετ με τη σημερινή του μορφή.

Όταν πήγαινες μια προετοιμασία, δεν είχες να κάνεις κάτι άλλο εκτός από το να διαβάσεις ένα βιβλίο και αλλάζαμε βιβλία μεταξύ μας^. προτιμούσα βιβλία λογοτεχνικά, καμιά φορά και λίγο πιο δύσκολα, λίγο πιο “ψαγμένα”, αλλά συνήθως ήθελα πιο ανάλαφρα, όχι πολύ βαριά, με βαριά νοήματα, να έχεις προετοιμασία και να κάθεσαι να προβληματίζεσαι ή να μαυρίζεις την ψυχή σου.

Και σε δηλώσεις μου σε δημοσιογράφους έχω αναφερθεί σε Καβάφη ή Κίπλινγκ.

Όταν συνειδητοποιημένος θα αποχαιρετούσα την Αλεξάνδρεια, ανέφερα από Καβάφη «παιδιά, το ταξίδι αυτό το οποίο κάνουμε να ‘ναι μακρύ», εννοώντας πως το ταξίδι είναι η προσπάθεια.

Επίσης, με τον μοναδικό για εμένα φάρο ζωής του Ράντγιαρντ Κίπλινγκ, σύμφωνα με τον οποίον, «αν καταφέρεις να αντιμετωπίσεις τον κατεργάρη που λέγεται νίκη-θρίαμβος και την καταστροφή με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, τότε θα έχεις κατακτήσει τον κόσμο, παιδί μου», ήθελα να τονίσω ως μάθημα ζωής ότι αντιμετωπίζω τη νίκη και την ήττα με τον ίδιο τρόπο.

Όταν είδα στον ηλεκτρονικό πίνακα τον χρόνο 47.82, το ακόμη ακατάρριπτο Πανελλήνιο ρεκόρ, δεν το πίστευα.

Σε εκείνη την κούρσα του Γκραν Πρι της Οζάκα είχα βγει δεύτερος, ο Μπερσόν έκανε 47.60 ή κάτι τέτοιο.

Επειδή ήταν μια κούρσα που είχε γίνει νωρίς μέσα στη σεζόν, αρχές Μαΐου, δεν περίμενα ότι θα πάω εκεί και θα τρέξω έτσι.

Το μόνο που περίμενα ήταν το 48.50 σίγουρα, γιατί ήμουν πάρα πολύ καλά, είχα κάνει 49.10 μια εβδομάδα πριν στο Διασυλλογικό Πρωτάθλημα, “περπατώντας” μόνος μου πρωί στον Άγιο Κοσμά, χωρίς προπόνηση.

Κατά τα άλλα όμως, θεωρούσα ότι δε είναι ακόμη έτοιμο “το μηχάνημα”, θέλει καμιά-δυο κούρσες ακόμα, να το βρω, λίγο τον ρυθμό, λίγο την ένταση.

Στον αγώνα εν προκειμένω, οι συνθήκες ήταν εκπληκτικές, βρέθηκα σε μια πάρα πολύ γρήγορη κούρσα, με τράβηξε ο Μπερσόν, τρέχοντας κι αυτός πάρα πολύ γρήγορα.

Όταν τερμάτισε και βλέπουμε το χρονόμετρο, γυρνάω και του λέω «σου φάνηκε αυτό ότι είναι για 47 δευτερόλεπτα;» και μου απαντάει -χωρίς ανάσα, εντελώς εξαντλημένος, είχε κουραστεί πολύ, γιατί είχα βγει μπροστά εγώ και έκανε μεγάλη προσπάθεια για να με περάσει- «να είσαι σίγουρος πως είναι!».

Λυπάμαι που το λέω, αλλά αυτήν την στιγμή δεν βλέπω κάποιο απ΄ τα παιδιά να μπορεί να τρέξει αυτές τις επιδόσεις.

Μακάρι, εύχομαι, να γίνει αυτό για το καλό του στίβου και για την πρόοδο του ελληνικού κλασικού αθλητισμού,

Βλέπω όμως δυστυχώς ότι έχουν αλλάξει τα πράγματα, είναι δύσκολες οι καταστάσεις, οι νεαροί αθλητές είναι πολύ δύσκολο να ακολουθήσουν αυτό το μονοπάτι πια, πρέπει να υπάρξουν κάποιες αλλαγές, να δοθούν περισσότερα κίνητρα και χρεώνω μεγάλο λάθος στην Ομοσπονδία που τα τελευταία χρόνια έχει παραιτηθεί από οτιδήποτε αφορά σε αγωνιστική δραστηριότητα.

Θεωρώ, για παράδειγμα, τεράστιο λάθος που μετά το 2004 έχουμε κάνει μόνο τρεις αγώνες στην Ελλάδα, τον Τελικό του Παγκόσμιου Κυπέλλου το 2006, τον Τελικό του Γκραν Πρι το 2009 στη Θεσσαλονίκη και ένα Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ομάδων το 2015 στο Ηράκλειο. Έκτοτε δεν έχουμε ένα μίτινγκ, μια μεγάλη διοργάνωση.

Πώς λέμε «πάω να δω τον Ολυμπιακό στο μπάσκετ, πάω να δω τον Παναθηναϊκό στο ποδόσφαιρο, να δούμε ένα ματς»; Εκεί έχει να πας να δεις.

Αντίθετα, αν αυτή την στιγμή εγώ θέλω να πάρω τους συμμαθητές της κόρης και του γιου μου να τους πάω να δουν στίβο, δεν έχει, μόνο το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα που τα τελευταία χρόνια γίνεται εκτός Αθηνών.

Μέχρι και το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα κλειστού στίβου ήταν να μη γίνει, γιατί δεν υπήρχε το στάδιο!

Εγώ χρεώνω στην Ομοσπονδία λοιπόν τεράστιο λάθος και το έχω πει και στην καινούργια διοίκηση, όπως και στους παλιότερους, «παιδιά, ξεκινήστε να κάνετε ένα Πρωτάθλημα από την αρχή, ένα μικρό εφηβικό, κάτω των 23, πάρτε ένα Ευρωπαϊκό, ξαναμπείτε σε μια διαδικασία να οργανώσετε αγώνες. Φτιάξτε μια νέα φουρνιά αθλητών μέσα από αυτή τη διαδικασία, ξεκινήστε σιγά-σιγά πάλι από την αρχή, γιατί υπάρχει πρόβλημα».

Ο στόχος μου είναι στο μέλλον να βοηθήσω, εφόσον τα πράγματα είναι καλά, εφόσον δω ότι πάει να γίνει μια νέα αρχή και αλλάξουν κάποια πράγματα και στην Ομοσπονδία.

Θα ήθελα να βοηθήσω, καθώς είχα κι εγώ έντονη ενασχόληση με το κομμάτι της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας και τις διεθνείς σχέσεις, τομέα στον οποίον πιστεύω ότι πονάμε πάρα πολύ.

Πολλοί γονείς με ρωτούν για τα παιδιά τους όσον αφορά στο να κάνουν αθλητισμό, τι είδους και πότε να ξεκινήσουν.

Δεν είναι όλα τα παιδιά φτιαγμένα για τα ομαδικά σπορ, δεν είναι όλα τα παιδιά για τα ατομικά, άλλα στοιχεία έχει το ένα, άλλα το άλλο. Το ιδανικό είναι σε μια ηλικία προεφηβική το παιδί να περάσει και απ’ τα δύο.

Απ΄ το ομαδικό, ώστε να μάθει να διαχειρίζεται τα συναισθήματα ως μέλος μιας ομάδας, τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματα, τη νίκη και την ήττα, το να φταίει και το να μην φταίει, να είναι καλός αλλά ο συμπαίκτης του όχι, να είναι αυτός ο κακός και οι άλλοι να του “χρεώνουν”, να φάει ένα γκολ σε περίπτωση τερματοφύλακα, να χάσει ένα γκολ στο ποδόσφαιρο ή ένα καλάθι στο μπάσκετ κτλ.

Και υπάρχουν και παιδιά που μπορούν να ανταποκριθούν καλύτερα στο ατομικό, μόνοι τους μπορούν να διαχειριστούν τη διαδικασία του αγώνα, της προπόνησης, της προσπάθειας ως μια διαφορετική ενδοσκόπηση.

Προφανώς ο στίβος είναι ένα άθλημα που απαιτεί να είσαι μόνος σου και να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου, παρόλ’ αυτά λειτουργείς εντός μιας ομάδας, η οποία βέβαια αποτελείται από τον προπονητή, τον φυσικοθεραπευτή, τον γιατρό, τον ειδικό της διατροφής κτλ.

Όταν ξεκινάω να μιλάω στα παιδιά μου για τον αθλητισμό, λένε «ωχ, μπαμπά, πάλι τα ίδια, άσε μας».

Το “πρόβλημα” είναι ότι, εάν επιλέξουν να κάνουν στίβο, θα είναι πολύ δύσκολο, γιατί θα υπάρχει η σύγκριση με εμένα, «ο μπαμπάς έκανε αυτό, έκανε εκείνο», το οποίο το αναγνωρίζω απόλυτα και το καταλαβαίνω, είναι κάτι πάρα πολύ δύσκολο να έχεις πίσω σου αυτήν την ακίδα ως σήμα κατατεθέν.

Από εκεί και πέρα, προσπαθώ να τους μάθω απόλυτο σεβασμό στους κανόνες του παιχνιδιού, τι χρειάζεται να κάνουν για να είναι καλοί, ότι όλοι έχουμε ένα ταλέντο, πρέπει να το ανακαλύψουμε και να το αξιοποιήσουμε.

«Διαλέξτε όποιο άθλημα θέλετε και πάμε»! Θα βοηθήσουμε και η γυναίκα μου και εγώ σε αυτό, αρκεί να κάνουν κάτι και να αγαπήσουν τον αθλητισμό.

Θέλουμε να τον βάλουμε στην καθημερινότητά τους, διότι έτσι είναι το lifestyle μας, ο τρόπος ζωής μας πια.

Τα Σαββατοκύριακα, για παράδειγμα, θα πούμε «παιδιά, είναι η ώρα που θα πάμε να τρέξουμε στο πάρκο ή το στάδιο, ελάτε κι εσείς, πάρτε μια μπάλα, παίξτε μπάσκετ, ποδόσφαιρο, τρέξτε μαζί μας και κάντε ποδήλατο ή οτιδήποτε άλλο».

Πάνω απ΄ όλα όμως, επιδιώκουμε να σέβονται τον εαυτό τους και την προσπάθεια που κάνουν και, αν με το καλό αποφασίσουν να κάνουν αθλητισμό σε πιο υψηλό επίπεδο, εμείς θα τους στηρίξουμε όσο μπορούμε.

Τα σπάικς της τελευταίας κούρσας της καριέρας μου τον Ιούνιο του 2015 πρέπει να τα δώσω κάπου. Και κάποιες εμφανίσεις απ’ τις παλιές έχω κρατήσει αρκετές.

Κανονικά έπρεπε να είχα σταματήσει τον πρωταθλητισμό από την προηγούμενη χρονιά, το 2014, καθώς, μετά τον τραυματισμό στην πελματιαία το 2013, δεν μπόρεσα να επανέλθω ποτέ, πλέον “είχε φύγει το τρένο”, δεν μπορούσα.

Ήθελα το 2014 να καταφέρω να τρέξω, να προκριθώ για το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Ζυρίχης και να σταματήσω εκεί, αλλά δεν τα κατάφερα, γιατί δεν ήμουν καλά, είχα προβλήματα τραυματισμών, δεν είχα επανέλθει.

Όταν μετά πήραμε το Ευρωπαϊκό των Εθνικών ομάδων στο Ηράκλειο, μου λέει ο Ομοσπονδιακός προπονητής «άντε, συνέχισε άλλη μια χρονιά να τρέχεις και να αποχαιρετήσεις εκεί», οπότε είπα εντάξει.

Ήταν μια χρονιά κατά την οποία κάθε μέρα σταματούσα τον πρωταθλητισμό. Μέσα μου έλεγα «άντε άλλη μια μέρα, άντε άλλη μια μέρα». Ήμουν εντελώς συνειδητοποιημένος ότι ήρθε το τέλος. 

Αλλά άξιζε η αναβολή για το τελείωμα, ήταν μια πάρα πολύ συγκινητική ημέρα, θεωρώ τυχερό τον εαυτό μου που μπόρεσα να αποχαιρετήσω τον στίβο και την Εθνική ομάδα σε μια τέτοια διοργάνωση στην οποία με τίμησε Ομοσπονδία.

Μακάρι όλοι οι αθλητές να έχουν την τύχη, την πολυτέλεια, γιατί πολλές φορές τα πράγματα δεν έρχονται όπως θέλεις, να αποχαιρετήσουν κάπως έτσι!

Ο Περικλής Ιακωβάκης είναι Πρωταθλητής του στίβου στα 400μ. με εμπόδια και κάτοχος του Πανελλήνιου ρεκόρ Ανδρών με 47.82.

Επιμέλεια κειμένου: Ζέτα Θεοδωρακοπούλου

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Όλγα Βασδέκη: Η ζωή μου μια βόλτα

Κατερίνα Κόφφα: Πείτε μου τι έγινε / Άγγελος Παυλακάκης: Ο πιο γρήγορος Έλληνας

Τασούλα Κελεσίδου: Ήρεμη Δύναμη / Νίκη Μπακογιάννη: Η Ιστορία Του Μεταλλίου

Γιώργος Πομάσκι: Στη ζωή μου έμαθα τρία πράγματα / Γιώργος Παναγιωτόπουλος: Δύο Κόσμοι

Αθανασία Τσουμελέκα: Περπατώντας Στην Άγρια Πλευρά / Ο Άλλος Εαυτός

Μιρέλα Μανιάνι: Καινούργια Εγώ / Πηγή Δεβετζή: Δέκα Χρόνια Μετά

Κατερίνα Στεφανίδη: Βαθιά Ανάσα / Νικόλ Κυριακοπούλου: Το Άγγιγμα του Θεού

Έρρικα Πρεζεράκου: Μόνο η αγάπη

Σπύρος Ανδριόπουλος: Μαραθώνιος σημαίνει υπέρβαση

Ελένη Κλαούντια Πόλακ: Άλμα Πάνω Από Τον Πήχη / Τατιάνα Γκούσιν: Με λένε Τατιάνα Γκούσιν / Ελίνα Τζένγκο: Ιδρώτας και κόπος!

Σπυριδούλα Καρύδη: Ψήφος Εμπιστοσύνης / Χρήστος Φραντζεσκάκης: Σε θέση βολής

Αντιγόνη Ντρισμπιώτη: Σταθερό Βήμα

Κώστας Φιλιππίδης: Καλώς μέχρι εδώ

Κωνσταντίνος Μπανιώτης: Στο τέλος του δρόμου /Αντώνης Μέρλος: Επιστροφή Στο Μέλλον