Δική μου λογική

Δημήτρης Τσιάμης 30 Μαρτίου, 2023

Από μικρό παιδί πάντα μου άρεσαν τα άλματα!

Παλιότερα υπήρχε ένα κλιμάκιο που γύριζε την Ελλάδα και έβρισκε παιδιά με αθλητικό ταλέντο, όχι μόνο για τον στίβο αλλά και για το μπάσκετ, το βόλεϊ, το ποδόσφαιρο κτλ.

Εγώ λοιπόν στις μικρές ηλικίες έκανα τα πάντα από αθλήματα, σαν παιχνίδια, και, επειδή ήμουν αδύνατος και σχετικά κοντούλης, με είχαν βάλει για αντοχή (δεν μου άρεσε καθόλου), μετά πήγα μπάσκετ (με ενθουσίαζε λόγω των αλμάτων και ήμουν καλός) και ποδόσφαιρο, ενώ στον στίβο κατέληξα εντελώς τυχαία^. με δοκίμασαν και μου πρότειναν να κάνω μήκος για αρχή, μου πήγαινε, και στη συνέχεια με είδαν και στο τριπλούν, οπότε από εκεί και πέρα ξεκίνησε σταθερά η διαδρομή μου.

Πριν ξεκινήσω το τριπλούν, δεν παρακολουθούσα άλλους αθλητές του στίβου και δεν είχα κάποιο πρότυπο, στην πορεία όμως ξεκίνησα να βλέπω τον Έντουαρτς και τους Έλληνες αθλητές που έκαναν άλματα.

Photo by: INTIME.

Στους γονείς μου πάντα άρεσε ο αθλητισμός, για τις αδερφές μου επεδίωξαν μια αθλητική παιδεία, έπαιζαν βόλεϊ, δεν το συνέχισαν όμως, κατέβηκαν Αθήνα μετά το σχολείο, ενώ εμένα με είχαν επιλέξει σε μικρότερη ηλικία στα ταλέντα.

Στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, την Καρδίτσα, ασχολούμασταν αρκετά παιδιά, συνήθως βέβαια με ποδόσφαιρο και μπάσκετ, αλλά στις παλιότερες γενιές ειδικότερα δοκίμαζαν και άλλα αθλήματα.

Νομίζω ότι στην επαρχία τα παιδιά έχουν μια μεγαλύτερη κλίση προς αυτόν τον τομέα σε σχέση με την πρωτεύουσα, ίσως τα ωθούν οι οικογένειες, νομίζω ότι υπάρχει μια καλύτερη παιδεία σε αυτό το θέμα.

Έτσι και η δική μου οικογένεια ήταν υπέρ της ενασχόλησης με τον αθλητισμό, όχι απαραίτητα πρωταθλητισμό, απλώς αθλητισμό, και όλα αυτά τα χρόνια, ακόμη και τώρα δηλαδή, είναι δίπλα μου σε αυτό που μου αρέσει να κάνω, σε αυτό που με γεμίζει, ούτε πιεστικοί υπήρξαν ποτέ ως προς το να σταματήσω ή να κάνω κάτι διαφορετικό.

Photo by: INTIME.

Θυμάμαι τον πρώτο μου αγώνα στο τριπλούν, ήταν σε σχολικό Πρωτάθλημα και είχα πάει τυχαία να αγωνιστώ, “yolo”.

Την προηγούμενη ημέρα μού είχαν δείξει πώς είναι το άθλημα, τα βασικά, ότι πρέπει να κάνεις κουτσό κτλ.

Πήρα παπούτσια αντοχής, σορτσάκι μπάσκετ, έτσι, χωρίς να έχω ιδέα τι πάω να κάνω, και πήδηξα 14μ., επίδοση πολύ καλή για κάποιον που δεν έχει ξανακάνει.

Κοίταξα στην κερκίδα, εντυπωσιάστηκαν οι θεατές, εγώ δεν είχα ιδέα γιατί και αναρωτήθηκα «δηλαδή είναι καλό αυτό;».

Χρόνια αργότερα, το 2006 ήταν η χρονιά μου, καθώς είχα καταρρίψει και τα δύο Πανελλήνια ρεκόρ, σε κλειστό και ανοιχτό στίβο δηλαδή.

Το ρεκόρ του κλειστού ήταν στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα και μου έχει μείνει ότι, την ώρα που αγωνιζόμουν, πριν κάνω το Πανελλήνιο ρεκόρ, με είχε πάρει τηλέφωνο ένας φίλος μου, είχε έρθει από Καρδίτσα, δεν ήξερε πού ήμουν και τι έκανα, οπότε μου τηλεφώνησε και μου ζήτησε να πάμε για καφέ.

Του λέω «Τι μου λες τώρα; Είμαι σε αγώνα!», μου απαντάει «Αλήθεια; Δεν ήξερα!» και, πριν κλείσω το τηλέφωνο για να κάνω το άλμα, του λέω «Άνοιξε την τηλεόραση και κοίτα τώρα, το επόμενο άλμα θα είναι Πανελλήνιο ρεκόρ!». Και όντως το έκανα…

Μου έχει μείνει βέβαια και το ρεκόρ του ανοιχτού στίβου την ίδια χρονιά, γιατί ήταν γενικά ένας πολύ καλός αγώνας, θυμάμαι και τη φοβερή ατμόσφαιρα που είχε το στάδιο στη Θεσσαλονίκη, ήταν Μπρούνο Ζάουλι και είχε πάρα πολύ κόσμο, σαν να γινόταν Παγκόσμιο Πρωτάθλημα.

Ο Δημήτρης Τσιάμης πανηγυρίζει την επίτευξη του Πανελλήνιου ρεκόρ στον κλειστό στίβο τον Φεβρουάριο του 2006 /Photo by: INTIME.

Γενικότερα, ως αθλητής είχα πάντα τη δική μου λογική, ως νοοτροπία δηλαδή δεν ήμουν τόσο “τύπος και υπογραμμός”^. ήμουν πάντοτε πολύ αλτικός, αυτό είναι το χαρακτηριστικό μου, η τεχνική μου ήταν το θέμα μου και είχα σκαμπανεβάσματα στους αγώνες μου.

Είχα όμως και κάτι ατυχίες… Για παράδειγμα, χρονιά που ήμουν πάρα πολύ καλά και είχα την καλύτερη επίδοση στην Ευρώπη, σε ένα Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα έτυχε να τραυματιστώ. Μου συνέβησαν και άλλα τέτοια, σε κάποιους αγώνες έκανα άκυρα, δεν μου έβγαινε τόσο καλά.

Δεν ήμουν και τόσο αφοσιωμένος, δεν έκανα την προπόνηση που χρειαζόταν, πίστευα πιο πολύ στις δυνατότητες και το ταλέντο μου, ότι δηλαδή μπορούν να γίνουν όλα με το ταλέντο, αλλά προφανώς δεν είναι έτσι, για να κάνεις υψηλό πρωταθλητισμό, χρειάζονται τα πάντα, προσήλωση και πολύ προπόνηση.

Και όντας πλέον πιο συνειδητοποιημένος απ’ ό,τι ήμουν πιο μικρός, το 2018 στα 36 μου βρήκα την ευκαιρία, καθώς ήμουν σε καλή κατάσταση, και πήρα το μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ανοιχτού στίβου στο Βερολίνο.

Θα μπορούσα να έχω κατακτήσει μετάλλια και σε άλλους αγώνες, άλλες χρονιές, αν ήμουν πιο επαγγελματίας.

Βέβαια, ακόμα κι αν γύριζα πίσω τη ζωή μου, δεν μπορώ να ξέρω αν θα ήμουν όντως.

Photo by: Eurokinissi.

Όλα αυτά τα στατιστικά, ότι είμαι πολυνίκης σε όλα τα αθλήματα, τις νίκες μου, τη συνεχή πορεία, τα θέματα της ηλικίας μου, τα ρεκόρ συμμετοχών, δεν τα κοιτάω καθόλου.

Στο Ευρωπαϊκό κλειστού στίβου της Κωνσταντινούπολης ανακοινώθηκε, για παράδειγμα, ότι ήμουν ο μεγαλύτερος αθλητής, για το οποίο δεν ένιωσα κάτι ιδιαίτερο, δεν με ένοιαξε αυτό το δεδομένο.

Στα του αγώνα, αν δεν έκανα άκυρο (για κάποια χιλιοστά) το τελευταίο άλμα, θα έπαιρνα μετάλλιο, ήταν άλμα μεταλλίου^. το άλμα ήταν 16.65 και το μετάλλιο ήταν 16.58, ήταν ατυχία! Φυσικά, θα μπορούσα να είχα κάνει καλύτερα άλματα από την αρχή, αλλά έτσι είναι οι αγώνες.

Το άλμα, αν ίσχυε το παλιό σύστημα με την πλαστελίνη, θα ήταν σίγουρα έγκυρο, καθώς τα καρφιά έμειναν πίσω από το άκυρο, ενώ με το καινούργιο σύστημα, έστω και η μύτη του παπουτσιού να περάσει από πάνω… Εμένα λοιπόν πέρασε κάποια χιλιοστά, αλλά χωρίς να ακουμπήσει, στον αέρα. Ωστόσο, άλλα άλματα τέτοιου είδους κάποιες φορές έχουν δοθεί έγκυρα και γι’ αυτό κάναμε την ένσταση.

Αυτό στο οποίο εστιάζω λοιπόν είναι, όσο είμαι καλά και αντέχω, να πηδάω όσο καλύτερα γίνεται, να κάνω το καλύτερο δυνατό που μπορώ, δεν κοιτάω ούτε ηλικιακά ούτε τίποτ’ άλλο^. αν ήταν να το πάμε έτσι, δεν θα έπρεπε ούτε καν να αγωνίζομαι.

Μπορεί κάποιος που είναι 40 και 41, για παράδειγμα, να πηδήξει 17μ., μια πολύ καλή επίδοση για οποιονδήποτε Πρωταθλητή τριπλούν και οποιασδήποτε ηλικίας, οπότε δεν με απασχολεί αυτό το πλαίσιο.

Και πριν τα άλματα σε μεγάλους αγώνες, το βασικό που προσπαθώ να κάνω είναι να σκέφτομαι μόνο τη φόρα μου και να αυξάνω την αδρεναλίνη μου (δεν μπορώ να εξηγήσω πώς γίνεται αυτό, σκεπτόμενος πράγματα που με ανεβάζουν μάλλον), ώστε να έχω μεγαλύτερη ένταση πάνω στο άλμα.

Photo by: Eurokinissi.

Προς το παρόν στόχος μου είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Παρισιού.

Γενικά είμαι σε καλή κατάσταση και στον κλειστό ήμουν, αν και εκεί δεν νιώθω ποτέ τόσο καλά όσο στον ανοιχτό στίβο, στον οποίον είμαι πάντα καλύτερα.

Απ’ τη στιγμή που έκλεισε η Παιανία, το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας δεν μου αρέσει καθόλου, θεωρώ ότι εκεί δεν μπορείς να κάνεις μεγάλες επιδόσεις, είναι παλιό και ειδικά για τριπλούν είναι ακατάλληλο.

Έβαλαν καινούργιο ταρτάν, αλλά δεν διαφοροποιείται τίποτα στην πίστα, γιατί το πρόβλημα που πρέπει να αλλαχθεί είναι το παλιό ξύλο από κάτω, το οποίο είναι σαν να σε ρουφάει, δεν σου δίνει τίποτα, αντιθέτως σε δυσκολεύει και στο τρέξιμο και στα πατήματα.

Η Παιανία είχε ξύλο και σίδερο από κάτω, πιο σκληρό μεν αλλά πήγαινε, ενώ στο ΣΕΦ είναι πλέον πολύ μαλακό, τουλάχιστον για το δικό μου στυλ άλματος, εγώ δεν είμαι καθόλου δυναμικός αθλητής, είμαι πιο πολύ γρήγορος και αλτικός^.οι δυναμικοί αθλητές, πηδώντας με πιο πολύ δύναμη, ίσως να μην επηρεάζονται τόσο, αλλά για τους αθλητές που έχουν γρήγορο αστράγαλο είναι χειρότερο.

Photo by: INTIME.

Δεν σκέφτομαι κάτι ιδιαίτερο για τη ζωή μου μετά, όταν πια θα έχω κρεμάσει τα παπούτσια μου και δεν θα κάνω τριπλούν.

Δεν θα επηρεαστώ τόσο πολύ, γιατί είμαι συνειδητοποιημένος, έχω χορτάσει, δεν θα πω ότι δεν έκανα κάτι σε αυτόν τον τομέα που να με κάνει να νιώσω κενό, ήμουν και είμαι γεμάτος!

Η ζωή για τον καθένα ποτέ δεν ξέρεις τι επιφυλάσσει,

Μόνο όταν σταματήσω λοιπόν, θα σκεφτώ τι θα κάνω μετά και αν θα έχει σχέση με τον αθλητισμό που τον γνωρίζω τόσα χρόνια, χωρίς να είναι και απαραίτητο βέβαια ότι η υπόλοιπη ζωή μου θα σχετίζεται με τον τομέα αυτόν, μπορεί δηλαδή να είναι και κάτι άσχετο.

Πάντως, το τριπλούν το αγάπησα, το αγαπώ, είναι αυτό που μου άρεσε πάντα από μικρό παιδί να κάνω, είναι το μεγάλο μου χόμπι!