Χρειαζόταν ακόμη ένα χειροκρότημα.
Η «σκηνή», βεβαίως, δεν ήταν πλέον δική του.
Ωστόσο, ο Λιρόι Ρόμπερτ «Σάτσελ» Πέιτζ επιθυμούσε μία επιπλέον ευκαιρία.
Όχι για την υστεροφημία του.
Η αθλητική «κληρονομιά» του, άλλωστε, έμοιαζε διασφαλισμένη.
Το όνομά του είχε ήδη γραφτεί στην ιστορία του αμερικανικού μπέιζμπολ.
Αυτό που ήθελε, τον Αύγουστο του 1968, ήταν να δει το όνομά του και στη λίστα των… συντάξεων.
Μία «μουντή» αλλά απαραίτητη γραφειοκρατία, για τη ζωή του.
Οι αθλητές υποχρεώνονται κάποιες φορές να επιλέξουν στο δίλημμα «χρήμα ή δόξα». Ο Πέιτζ δεν κλήθηκε ν’ απαντήσει σ’ αυτό για λόγους πολυτέλειας.
Αλλά για θέμα επιβίωσης και αναγνώρισης όσων είχε προσφέρει τόσο στην κοινότητά του όσο και στο MLB.
Η αμφιβολία, παρά το ταλέντο και τη σκληρή δουλειά σου στο γήπεδο, ήταν κάτι που ο Σάτσελ βίωσε από τη γέννησή του…
Η επίσημη ημερομηνία της γέννησής του είναι η 7η Ιουλίου 1906.
Κάτι που επιβεβαίωσαν και οι Κλίβελαντ Ίντιανς, όταν τον απέκτησαν το 1948 και τον έκαναν σε ηλικία 42 ετών τον γηραιότερο ρούκι στην ιστορία του MLB!
Ο ίδιος ο Πέιτζ έχει συμπεριλάβει το αντίστοιχο έγγραφο στην αυτοβιογραφία του.
Μονάχα που οι απόψεις για την πραγματική ηλικία του ήταν πολλές.
Εκείνος δεν αποκάλυπτε ποτέ πότε γεννήθηκε.
Το 1959, η μητέρα του δήλωσε σε έναν δημοσιογράφο ότι ο γιος της δεν είναι 53, αλλά 55 ετών.
Το διαπίστωσε και εκείνη όταν το διάβασε στη Βίβλο της, στην οποία το είχε σημειώσει.
Ο Σάτσελ σχολίασε ότι «υποθέτω πως η Βίβλος της μαμάς λέει την αλήθεια, ωστόσο δεν μου την έδειξε ποτέ.
»Επιπλέον, όταν μίλησε στον δημοσιογράφο, είχε περάσει τα 90 της και πολλές φορές ξεχνούσε διάφορα»…
Ο μύθος για την ηλικία του διατηρήθηκε και από σχόλια του Πέιτζ, περί ενός… μουλαριού που φέρεται να έφαγε το πιστοποιητικό!
Ή από δήλωσή του πως τα αρχικά έγγραφα καταστράφηκαν σε πυρκαγιά η οποία κόστισε τη ζωή σε μία νοσοκόμα.
Αυτή η γραφειοκρατία λίγο ενόχλησε τον Σάτσελ.
Το μεγάλο πρόβλημά του, το 1968, ήταν πως δεν είχε συμπληρώσει τα απαιτούμενα χρόνια στο MLB ώστε να εξασφαλίσει τη σύνταξή του.
Το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς ήρθε σε επικοινωνία και με τις 20 ομάδες της λίγκας, προκειμένου να βρει συμβόλαιο και να δηλωθεί για 158 ημέρες, προκειμένου να ξεπεράσει τα πέντε χρόνια προϋπηρεσίας.
Οι 19 εξ αυτών αρνήθηκαν ευγενικά.
Στις 12 Αυγούστου 1968, όμως, ο 40χρονος πρόεδρος των Ατλάντα Μπρέιβς, Ουίλιαμ Μπαρτολομέι, αποφάσισε να δώσει μία ευκαιρία στον 62χρονο πίτσερ.
Οι New York Times έγραψαν ότι ο Μπαρτολομέι δήλωσε πως «ο Σάτσελ δεν έχει ακόμη ούτε μία γκρι τρίχα στα μαλλιά του», όταν τον αντίκρισε.
«Ο Σάτσελ Πέιτζ είναι ένας από τους κορυφαίους πίτσερ όλων των εποχών», επισήμανε ο πρόεδρος των Μπρέιβς.
Συμπληρώνοντας με νόημα ότι «το αμερικανικό μπέιζμπολ θα είναι για πάντα ένοχο για αμέλεια αν δεν εξασφαλίσει σε αυτόν τον θρύλο μία θέση στο συνταξιοδοτικό πρόγραμμα του MLB».
Ο Πέιτζ συμπεριλήφθηκε στο ενεργό ρόστερ της Ατλάντα σαν παίκτης αλλά και σαν ειδικός σύμβουλος και γυμναστής αθλητών και τεχνικής.
Photo by: foxsports.com
Όταν πάτησε για πρώτη φορά το χώμα του γηπέδου των Μπρέιβς, για προπόνηση, οι κάμερες στράφηκαν μόνο στον Πέιτζ.
«Πρέπει να βγω εκεί έξω και να δω τι μπορώ να κάνω. Αν μπορώ να ρίξω τη μπάλα με τη μισή δύναμη από όση το έκανα πέρσι, όλα θα είναι καλά», τόνισε.
Όταν τον ρώτησαν, πάλι, για την ηλικία του, αποκρίθηκε: «Η ομάδα έκανε μεγάλη έρευνα για το θέμα.
»Με ρώτησαν τόσα πολλά για το θέμα, που πλέον έχω ξεχάσει κι εγώ πόσων ετών είμαι!».
Ο Σάτσελ γεννήθηκε στην Αλαμπάμα και για 21 χρόνια, από το 1926 ως το 1947 αγωνίστηκε στη Negro League, στην οποία αναδείχθηκε πέντε φορές All Star, κατακτώντας και τον τίτλο το 1942 με τους Κάνσας Σίτι Μόναρκς.
Το 1948 πήρε «προαγωγή» για τη μεγάλη επαγγελματική λίγκα.
Υπέγραψε στους Κλίβελαντ Ίντιανς και έγινε και ο πρώτος Αφροαμερικανός που αγωνίστηκε σε τελικό του World Series, χάνοντας τον τίτλο σε έξι αγώνες από τους Μπρέιβς.
Τη δεύτερη σεζόν του στο Κλίβελαντ παραχωρήθηκε με ανταλλαγή στους Σεντ Λούις Μπράουνς, με τους οποίους «χρίστηκε» δύο φορές All Star.
Παρέμεινε στο Σεντ Λούις ως το 1953 και επέστρεψε στο MLB δώδεκα χρόνια αργότερα, έχοντας στο μεταξύ παίξει στην μπέιζμπολ εκδοχή ομάδας επίδειξης σαν τους μπασκετικούς Harlem Globetrotters.
Το 1954 βρήκε νέο συμβόλαιο στους Κάνσας Σίτι Μόναρκς της Negro League αντί 300 δολαρίων μηνιαίως και για την επόμενη δεκαετία αγωνίστηκε σε ομάδες των minor leagues.
Στις 25 Σεπτεμβρίου 1965, σε ηλικία 59 ετών, δύο μηνών και 18 ημερών, έπαιξε το τελευταίο του παιχνίδι στο MLB, με τη φανέλα των Κάνσας Σίτι Αθλέτικς, κόντρα στους Μπόστον Ρεντ Σοξ.
Έγινε ο γηραιότερος παίκτης στην ιστορία της επαγγελματικής λίγκας.
Και το 1971 εισήχθη με όλες τις τιμές στο «μουσείο» του αμερικανικού μπέιζμπολ, το Hall Of Fame του MLB!
Photo by: baseballhall.org
Το 1937, μαζί με μερικούς ακόμη σταρ της Negro League, ταξίδεψαν στη Δομινικανή Δημοκρατία για να αγωνιστούν σε μερικά ματς ομάδας «Los Dragones».
Ο Πέιτζ και οι υπόλοιποι Αμερικανοί έλαβαν ειδική μεταχείριση, μένοντας σε ακριβά ξενοδοχεία, τρώγοντας στα καλύτερα εστιατόρια και κυκλοφορώντας με γρήγορα αυτοκίνητα.
Όλοι, ωστόσο, «πάγωσαν» όταν πληροφορήθηκαν πως η ομάδα ανήκει στον εγωμανή δικτάτορα, Ραφαέλ Τρουχίγιο…
Πολλοί αγώνες διεξάγονταν υπό την «εποπτεία» οπλισμένων φρουρών και οι Αμερικανοί άρχισαν να ανησυχούν.
Η στιγμή που φοβήθηκαν, όμως, ήταν η παραμονή του τελικού, όταν φρουροί σχεδόν τους «απήγαγαν» και τους μετέφεραν σε καταφύγιο, ώστε να μην κινδυνεύσουν από αντιπάλους του Τρουχίγιο!
Μετά την κατάκτηση του τίτλου, αρνήθηκαν τις προσφορές για νέα συμβόλαια και επέστρεψαν στις Η.Π.Α., όπου, πάντως, η ομοσπονδία τους επέπληξε για την απόφαση να αγωνιστούν στη Δομινικανή Δημοκρατία…
Ο Πέιτζ θεωρείται εξέχουσα προσωπικότητα της μαύρης κοινότητας των Η.Π.Α.
Μπορεί να υπέγραψε στους Μπρέιβς για να καταφέρει να κερδίσει τη σύνταξή του, όμως ο σκοπός του επετεύχθη δίχως να φορέσει τη φανέλα τους σε επίσημο αγώνα.
Ο Σάτσελ Πέιτζ δεν αγωνίστηκε ποτέ για την Ατλάντα, καθώς μία αλλαγή στις προϋποθέσεις για τη σύνταξη τού έδωσε δικαίωμα χορήγησης νωρίτερα.
Στις 26 Φεβρουαρίου 1969, εννέα ημέρες πριν από την πρεμιέρα των φιλικών προετοιμασίας, η Ένωση Παικτών του MLB συμφώνησε με τη λίγκα σε οκτώ νέες διατάξεις.
Σύμφωνα με την τρίτη διάταξη, «κάθε παίκτης που έχει τέσσερα χρόνια θητείας στο πρωτάθλημα (σ.σ.: αντί για πέντε, που ίσχυε ως τότε) δικαιούται την ελάχιστη σύνταξη, με αναδρομική ισχύ για δέκα χρόνια.
»Κάθε αθλητής που έχει αγωνιστεί μετά το 1959 και μετρά τέσσερα χρόνια στη λίγκα είναι επιλέξιμος» και ο Σάτσελ Πέιτζ ήταν ένας από αυτούς.
Την επόμενη ημέρα, η Washington Post έγραψε με κάθε επισημότητα πως «ο Πέιτζ δικαιούται τη σύνταξή του», δίχως να χρειάζεται να αναμένει ως την 1η Αυγούστου.
Στο ίδιο δημοσίευμα αναφέρθηκε η άμεση απόφαση της διοίκησης της ομάδας της Ατλάντα να τον αποσύρει από τη ενεργό ρόστερ και να τον δηλώσει μόνο ως βοηθό γυμναστή.
Τρία χρόνια αργότερα, άρχισε να λαμβάνει αναδρομικά τη σύνταξή του, με ποσό 250 δολαρίων το μήνα.
Ο θρυλικός Τζο Ντι Μάτζιο έχει δηλώσει πως «ο Σάτσελ είναι ο δυσκολότερος αντίπαλος που αντιμετώπισα!».
Ο σταρ της Negro League, Κουλ «Πάπα» Μπελ, τόνισε ότι «ο Σάτσελ έβγαλε το μεροκάματό του πετώντας τη μπάλα σε ένα σημείο που κανένας δεν μπορούσε να πετύχει».
Τον Μάιο του 1981, προβλήθηκε η τηλεοπτική ταινία «Don’t Look Back», τίτλο που αργότερα χρησιμοποίησε για το βιβλίο του.
Τον Πέιτζ, ο οποίος έλαβε αμοιβή 10.000 δολαρίων για συμβουλευτικό ρόλο, υποδύθηκε ο βραβευμένος με Όσκαρ ηθοποιός Λούις Γκόσετ τζούνιορ, με σενάριο βασισμένο στο βιβλίο «Maybe I’ll Pitch Forever» (=«Ίσως να πετώ τη μπάλα για πάντα»).
Τις υπόλοιπες τιμές δεν πρόλαβε να τις δει με τα μάτια του.
Ο θρυλικός Τζο ΝτιΜάτζιο.
Ο Πέιτζ άφησε την τελευταία πνοή του στις 8 Ιουνίου 1982, από ανακοπή καρδιάς, σε ηλικία 76 ετών…
Το 1996 ο ηθοποιός Ντέλρόι Λίντο υποδύθηκε τον Σάτσελ στο φιλμ «Soul Of The Game».
Ο ίδιος ο Πέιτζ, πάντως, είχε εμφανιστεί ως ηθοποιός σε ένα γουέστερν το 1959 με τίτλο «The Wonderful Country», στο πλάι του Ρόμπερτ Μίτσαμ!
Το 1999, το φημισμένο Sporting News κατέταξε τον Πέιτζ στο Νο19, στη λίστα των 100 κορυφαίων παικτών μπέιζμπολ στην ιστορία.
Ενώ στις 26 Ιουλίου 2006 ένα άγαλμά του στήθηκε στο Κούπερ Παρκ, για την προσφορά του στη Negro League.
Συνήθιζε να δίνει ονόματα σε κάθε χτύπημά του και συχνά «προειδοποιούσε» τους αντιπάλους ότι θα κάνει κάποιο συγκεκριμένο.
Ενώ κάθε κίνησή του συνοδευόταν από θεατρικότητα και εκφραστικές αντιδράσεις.
Το δημοτικό σχολείο του Κάνσας Σίτι φέρει ονομάζεται πλέον «Satchel Paige Elementary School».
Διατηρώντας ζωντανό το όνομά του για πάντα.
Για έναν άνθρωπο που έμεινε για πάντα νέος.
Αποκαλύπτοντας ότι το μυστικό της παρατεταμένης αγωνιστικής «εφηβείας» του ήταν μία αλοιφή από δηλητήριο φιδιού, την έντονη μυρωδιά της οποίας σιχαίνονταν οι συμπαίκτες του!
Για τον Σάτσελ Πέιτζ, που επέμενε ότι «η ηλικία είναι ζήτημα μυαλού και όχι σημασίας και αριθμών. Αν δεν σε ενδιαφέρει, δεν έχει καμία σημασία».
