Σε αυτό το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα βλέπουμε έναν πιο αργό ρυθμό σε πολλά παιχνίδια, ωστόσο δεν μπορώ να θεωρήσω ότι αυτό σχετίζεται με την κούραση των ποδοσφαιριστών.
Ο αργός ρυθμός συνδέεται με το τακτικό κομμάτι, σύμφωνα με το οποίο όλες οι ομάδες, εάν παρατηρήσουμε, αμύνονται μπροστά στη μεγάλη περιοχή, άρα πολύ χαμηλά, και όλο αυτό οδηγεί στο να βλέπουμε γενικά ένα πιο αργό ποδόσφαιρο. Θα περιμέναμε να δούμε από τις πιο μεγάλες ομάδες, οι οποίες αποτελούν και τα φαβορί της διοργάνωσης, κάτι διαφορετικό, αλλά υστερούν και σε αυτό. Λόγω της άμυνας που κάνουν οι αντίπαλοι έξω από τη μεγάλη περιοχή, παίζεται ακόμα πιο αργό ποδόσφαιρο από αυτό που περιμέναμε. Η μόνη που το έχει αλλάξει αυτό είναι η Ισπανία, η οποία μπορεί και κρατάει έναν ρυθμό που ξεχωρίζει σε σχέση με όλες τις άλλες ομάδες.
Από την άλλη, η Ιταλία, της οποίας το ποδόσφαιρο αγαπώ, καθώς έχω αγωνιστεί σε τέσσερεις συλλόγους της χώρας, με απογοήτευσε. Το περίμενα, αλλά όχι σε αυτόν τον βαθμό. Δεν ήμουν ευχαριστημένος από τις κλήσεις των παικτών, περίμενα να δω κάποιες διαφορετικές επιλογές, κάποιους παίκτες λίγο πιο έμπειρους, οι οποίοι, ακόμα και αν δεν έπαιζαν στα μεγαλύτερα πρωταθλήματα, θα μπορούσαν να είναι μέλη της αποστολής, αν όχι βασικοί, και να βοηθήσουν την Εθνική τους. Είδαμε λοιπόν μια Ιταλία αργή, η οποία δεν ήξερε τι ήθελε, άλλαξε πολλά συστήματα κατά τη διάρκεια των παιχνιδιών και πάρα πολλούς παίκτες χωρίς λόγο, με αποτέλεσμα να έρθει και ο αποκλεισμός της από το πολύ καλό σύνολο της Ελβετίας, απέναντι στην οποία δεν είχε καμία τύχη.
Επίσης, αν άξιζε να είναι στη θέση της Γαλλίας κάποια άλλη ομάδα, αυτή θα έπρεπε να είναι η Πορτογαλία.
Η τελευταία, όσον αφορά στην απόδοσή της στα προηγούμενα παιχνίδια, δεν έδειξε αυτό που θα μπορούσε, σε κάποια άλλα ματς επίσης που έπρεπε να χάσει, δεν έχασε, αλλά στο ματς με τη Γαλλία ήταν πολύ καλύτερη. Οι Γάλλοι μέχρι στιγμής, κατά τη γνώμη μου, δεν αξίζουν να βρίσκονται εδώ που βρίσκονται, αφενός βάσει απόδοσης, αφετέρου γιατί “κανονικό” γκολ δεν έχουν πετύχει, έως τώρα όλα είναι αυτογκόλ ή πέναλτι.
Βλέπεις ότι καμιά φορά μια ομάδα που έχει τόσο μεγάλους αστέρες, τόσο καλούς παίκτες, δεν αποδίδει πάντα, αλλά στο σημείο που βρισκόμαστε νομίζω ότι σε ένα ματς θα πιάσει απόδοση η Γαλλία. Φυσικά, δεν πείθει μέχρι στιγμής με αυτά που βλέπουμε, θα μπορούσε όμως αυτό το καλό παιχνίδι να είναι με αντίπαλο την Ισπανία, καθώς οι παίκτες διαχειρίζονται τελείως διαφορετικά αγώνες με δείκτη δυσκολίας ανώτερο από των προηγουμένων. Η Ισπανία αντίθετα έχει πιάσει σε όλα τα ματς απόδοση, κάτι που από τη μία είναι θετικό, από την άλλη όμως θα μπορούσαν να έχουν και οι Ισπανοί αντίστοιχα μια άσχημη μέρα.
Δεν μπορείς να πεις ποιο είναι το φαβορί, απλώς, αν αξίζει κάποιος να περάσει, με βάση τις μέχρι τώρα εμφανίσεις και αποδόσεις, αυτοί είναι οι Ισπανοί.
Θεωρώ ότι έχουν δείξει ένα καλύτερο πρόσωπο απ’ τους υπολοίπους, και από τη Γερμανία. Ισπανοί και Γερμανοί αποτελούν τις δύο ομάδες που έπαιξαν γενικά καλά και στον μεταξύ τους αγώνα θα μπορούσε να πάρει το αποτέλεσμα οποιαδήποτε απ’ τις δύο. Ωστόσο, μπορεί να πει κανείς ότι ήταν άδικο το αποτέλεσμα, καθώς δεν δόθηκε πέναλτι υπέρ της Γερμανίας στο χέρι του Κουκουρέγια. Ήταν ένα πεντακάθαρο πέναλτι, δεν μπορώ να καταλάβω τον λόγο για τον οποίον δεν δόθηκε, για κάποιους ήταν «φυσική» η θέση του χεριού, για κάποιους άλλους, όπως εγώ, δεν ήταν.
Πέρα από αυτά, είδαμε πρωταγωνιστή ένα 16χρονο παιδί, τον Γιαμάλ, είναι πάρα πολύ δύσκολο να συμβεί κάτι τέτοιο, δεν το κάνουν πολλές ομάδες, αλλά στην Ισπανία ξέρουμε πώς δουλεύουν στις μικρές-αναπτυξιακές ηλικίες.
Ας μην μπούμε ποτέ στον κόπο να αναρωτηθούμε «γιατί αυτοί και όχι εμείς», εμείς δεν μπορούμε, ακριβώς επειδή δεν έχουμε το αναπτυξιακό να δουλεύει και να λειτουργεί έτσι ώστε να παράγει ποδοσφαιριστές που σε τέτοια ηλικία θα είναι επαγγελματίες και θα μπορούν να αποδίδουν ισάξια με (ή και καλύτερα από) τους άντρες. Ίσως σε διασυλλογικό επίπεδο να το δούμε κάποια στιγμή, σε εθνικό είναι δύσκολο, αλλά και πάλι αυτά είναι συνήθως ξεσπάσματα τις στιγμής, ταλέντα που θεωρώ ότι δεν τα δημιουργήσαμε εμείς, απλώς γεννήθηκαν ταλέντα.
Ο Βαγγέλης Μόρας είναι προπονητής ποδοσφαίρου, πρώην διεθνής ποδοσφαιριστής.
Επιμέλεια κειμένου: Ζέτα Θεοδωρακοπούλου
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Βαγγέλης Μόρας: Για τον Σούπερμάν μου / Λύτρωση στην Ιταλία / Μουντιάλ 2022: Η ώρα των αποδείξεων – μέρος 1ο / μέρος 2ο
CHECK IT OUT: Όλα τα κείμενα για το EURO 2024