Πιστεύει ακόμη ότι υπάρχει ηθική στον κόσμο. Απλώς, θεωρεί ότι «υπάρχουν πολλές στιγμές στη ζωή του καθενός που η ηθική του αμφισβητείται»…
Για την Ενιόλα Αλούκο, για κάθε χαμένη ευκαιρία στο χορτάρι, χρειαζόταν επιπλέον προπόνηση την επόμενη μέρα.
Για κάθε γκολ, από την άλλη, απαιτούνταν σεμνότητα και συγκράτηση.
Για κάθε ήττα, χρειαζόταν ένα ήρεμο βράδυ στο σπίτι, έχοντας μάθει ένα πολύτιμο μάθημα.
Για κάθε νίκη, χαμογελούσε και έσκυβε το κεφάλι για να συνεχίσει απερίσπαστη.
Η εξαιρετική καριέρα της στην Πρέμιερ Λιγκ γυναικών της Αγγλίας, στην Εθνική της χώρας και ως τον Δεκέμβριο του 2019 στην ιταλική Γιουβέντους, ωστόσο, δεν περιελάμβανε μόνο γκολ και τίτλους.
Η 33χρονη διεθνής επιθετικός, μία από τις 11 παίκτριες με 100+ συμμετοχές με το εθνόσημο, ξέρει ότι η ζωή της χαρακτηρίζεται από -αλλά και την καθορίζουν και- τα λάθη.
Όχι απαραίτητα τα δικά της.
Για κάθε αναποδιά που βιώνει, ξέρει ότι θα την περιμένει στο συρτάρι της το αγαπημένο της βιβλίο.
Το «To Kill A Mockingbird» της Χάρπερ Λι έγινε από το σχολείο ο οδηγός της.
Μυθιστόρημα που έγινε το κίνητρο για να σπουδάσει νομική.
Και, κυρίως, το δικό της προσωπικό στήριγμα, στις περιπτώσεις που ανέφερε ρατσιστικές συμπεριφορές και φυλετικές διακρίσεις εναντίον της…
Η Ενιόλα Αλούκο, με τη φανέλα της Εθνικής Αγγλίας / Photo by: standard.co.uk.
Η Ένι, όπως την φωνάζουν οι δικοί της άνθρωποι, γεννήθηκε στις 21 Φεβρουαρίου 1987 στο Λάγος της Νιγηρίας.
Σε ηλικία μόλις έξι μηνών, η οικογένειά της μετακόμισε στο Μπέρμιγχαμ της Αγγλίας.
Στα παιδικά χρόνια της ασχολήθηκε για λίγο με το τένις, πριν αποφασίσει να ακολουθήσει το παράδειγμα του μικρότερου αδερφού της, Σόνε, ο οποίος λάτρευε το ποδόσφαιρο και αγωνίζεται στη Ρέντινγκ.
Παρότι, ως συνήθως ακόμη και σε προηγμένες χώρες, ως την αρχή της εφηβείας της ήταν τόσο καλή που αγωνιζόταν σε ομάδες αγοριών, την απέκτησε τελικά η ομάδα γυναικών της Λίφιλντ.
Ο κόουτς Μάρκο Μπινό διέβλεψε την προοπτική της και την πήρε στην Μπέρμιγχαμ, για την οποία σκόραρε στο ντεμπούτο της, κόντρα στη Λιντς, σε ηλικία 14 ετών!
Η καταξίωση δεν άργησε να έρθει και «μεταφράστηκε» σε μετεγγραφές σε Τσάρλτον και Τσέλσι.
Το 2009 θέλησε να συνδυάσει ποδόσφαιρο και νομική στις Η.Π.Α., όπου έδωσε εξετάσεις για να λάβει κι εκεί άδεια εξασκήσεως επαγγέλματος.
Φόρεσε τις φανέλες των Σεντ Λούις Αθλέτικα, Ατλάντα Μπιτ και Σκάι Μπλου FC, πριν επιστρέψει το 2012 στη Μπέρμιγχαμ.
Το ίδιο καλοκαίρι αγωνίστηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου με την ομάδα της Μεγάλης Βρετανίας και λίγους αργότερα υπέγραψε και πάλι στην Τσέλσι.
Η δεύτερη θητεία της στις «μπλε», από το 2012 ως το 2018, συνοδεύτηκε με τρεις τίτλους Πρέμιερ Λιγκ (οι δύο με νταμπλ και κατάκτηση και του Κυπέλλου).
«Παράσημα» που «απογείωσαν» τη φήμη της και την έφεραν ως τη Γιουβέντους.
Με τον αδερφό της, Σόνε, σε νεαρή ηλικία / Photo by: birhmighammail.co.uk.
Η Αλούκο υπέγραψε διετές συμβόλαιο με την «Γηραιά Κυρία», κατακτώντας το νταμπλ και το βραβείο της κορυφαίας σκόρερ του Καμπιονάτο!
Μονάχα που αυτό δεν της άνοιξε ακριβώς την όρεξη.
Ενώ απέμεναν ακόμη έξι μήνες για να λήξει το συμβόλαιό της, η Αγγλο-νιγηριανή παίκτρια αποφάσισε απρόσμενα να αφήσει το Τορίνο και να γυρίσει στο Λονδίνο.
Με μία επιστολή της στην εφημερίδα «The Guardian», στις 28/11/19, η Ένι θέλησε να εξηγήσει τους λόγους της απόφασής της, οι οποίοι δεν ήταν απλώς ποδοσφαιρικοί…
Το κείμενό της δεν ήταν ακριβώς «μανιφέστο». Αλλά δεν ήταν απλώς κι ένα επιδερμικό «κατηγορώ».
Ήταν μία απλή καταγραφή περιστατικών που έρχονται σε αντίθεση με τον φαινομενικό καθωσπρεπισμό.
Θέτοντας στο περιθώριο νίκες, τίτλους, επιτεύγματα και αφήνοντας «δαχτυλιές» στην ήδη «λερωμένη», αλλά για πολλούς «κρυστάλλινη» και ακάθαρτη γυάλινη μπάλα του ποδοσφαίρου.
Η Ένι από μικρή ήταν διαφορετική.
Απολάμβανε τη διπλή υπηκοότητα και διαφορετικότητά της.
Σπούδασε νομική γιατί ο ήρωας του αγαπημένου βιβλίου της υπερασπίστηκε έναν Αφροαμερικανό στον Νότο των Η.Π.Α..
Ονειρεύτηκε να κάνει κι εκείνη το ίδιο και το έγραψε και στην ιστοσελίδα The Players Tribune.
Το κατάφερε, τουλάχιστον δημοσίως, όταν κλήθηκε δις να αντιμετωπίσει με θάρρος και ειλικρίνεια που θα ζήλευαν πολλοί, την αναχρονιστική κοινωνία και στη χώρα της και στην Ιταλία…
«Όταν έφτασα στη Γιουβέντους, το καλοκαίρι του 2018, αισθάνθηκα έλξη από ένα μεγάλο κλαμπ και ένα σπουδαίο πρότζεκτ εντός κι εκτός γηπέδου, του οποίου ήθελα να είμαι μέρος», ανέφερε η Αλούκο στην επιστολή της.
«Στο χορτάρι, είχαμε άμεσα μεγάλη επιτυχία. Πρωτάθλημα, Κύπελλο, Σούπερ Καπ… Εκτός γηπέδου, όμως, νομίζω ότι είναι δίκαιο να πω ότι τα πράγματα δεν ήταν αντίστοιχα. Ήταν απογοητευτικά…
»Όταν έφτασα στο Τορίνο, δεν γνώριζα αν θα προσαρμοστώ στο στυλ παιχνιδιού, στη γλώσσα και την κουλτούρα της πόλης. Ήξερα ότι μπορώ να παίξω, όμως δεν γνώριζα πώς και πόσο καλά».
Ευχαρίστησε την κόουτς Ρίτα Γκουαρίνο «για την ελευθερία που μου έδωσε να εκφραστώ όμως είμαι, σαν παίκτρια».
Αναφέρθηκε στον επιστημονικό σύμβουλο της «Γιούβε», τον «Εμανουέλε Κιαπέρο, τον οποίο φωνάζουμε “Prof ”» (σ.σ. =«καθηγητή», από το «professor») και τον αθλητικό διευθυντή, Στέφανο Μπραγκίν, «έναν αληθινό τζέντλεμαν και οραματιστή».
Δεν ξέχασε να ευχαριστήσει ονομαστικά πολλές συμπαίκτριές της, ειδικά «για τη συμπαράστασή τους στο νοσοκομείο, μετά το τροχαίο ατύχημα που είχα».
Μονάχα που, κυρίως, κατήγγειλε ότι «στο Τορίνο βαρέθηκα να πηγαίνω να ψωνίζω σε καταστήματα και ο ιδιοκτήτης να περιμένει από εμένα να ληστέψω το μαγαζί…
»Το Τορίνο, δυστυχώς, είναι ακόμη πολλές δεκαετίες πίσω στην ανοχή της διαφορετικότητας των ανθρώπων».
Η Ένι Αλούκο δεν περνούσε καλά μακριά από το γήπεδο…
«Σε πολλά ρεπό, θέλησα να επισκεφθώ κι άλλα μέρη της Ιταλίας.
»Είμαι περίεργος σαν άνθρωπος, όμως στο Τορίνο δεν συνάντησα την ποικιλία που θα ήθελα».
Τόνισε πως «υπήρξαν πολλές φορές που φτάνοντας στο αεροδρόμιο, οι σκύλοι της αστυνομίας με μύριζαν επίμονα, σαν να ήμουν ο Πάμπλο Εσκομπάρ! Όχι, δεν υποτίθεται ότι κουβαλώ ναρκωτικά απλώς επειδή είμαι μαύρη».
Πάντως, ενώ ξεκαθάρισε ότι «δεν βίωσα ρατσισμό από τη Γιουβέντους ή τους οπαδούς», επισήμανε πως την ενόχλησε ιδιαιτέρως που «η Ιταλία, το ποδόσφαιρό της, από τους ιδιοκτήτες, τους φαν και τους άνδρες στις εξέδρες, βλέπουν αυτές τις ανησυχητικές καταστάσεις ως μέρος της κουλτούρας του οπαδού…».
Συμπληρώνοντας ότι «φεύγω γιατί θέλω να βρω μία ευκαιρία να φωνάξω πως αν και οι σύλλογοι στην Ιταλία μεγαλώνουν, εξελίσσονται, σημασία έχει να κάνουν τις ξένες αθλήτριες να αισθανθούν σαν στο σπίτι τους.
»Κανένας τίτλος και κανένας μεγάλος μισθός δεν θα τις κρατήσει μακριά από την ασφάλεια που θα νιώθουν στις χώρες τους».
Η ίδια η Αλούκο έμαθε να παλεύει για όλα αυτά, ενάντια στα στερεότυπα.
Δεν τα θεωρεί δεδομένα, όμως ενώ θα έπρεπε να είναι αυτονόητα, εκείνη έχει πια τη φωνή για να μιλήσει όταν κάτι πηγαίνει στραβά.
Για την πρώην, πια, σταρ της Γιουβέντους, «αυτό που έχει σημασία είναι να μην κοιτάζουμε το χρώμα του δέρματος του άλλου.
»Η ομορφιά κρύβεται στις διαφορές μας».
Αυτές είναι μερικές από τις λέξεις που έχει γράψει στο βιβλίο της, με τίτλο «They Don’t Teach This».
Εκείνη ήταν που επιθυμούσε να αλλάξει όλα τα ανούσια «πρέπει» που θα συναντούσε στη ζωή της.
«Μη φοβάσαι να είσαι διαφορετική… Αυτό σκεπτόμουν πάντα», γράφει.
Το έκανε πράξη όταν ο άλλοτε βουλευτής πατέρας της θεώρησε «απρεπές» να βλέπει το κορίτσι του με κοντό σορτσάκι να κυνηγά μία μπάλα στο χορτάρι, εναντίον αγοριών.
Μάλιστα, πολλοί άλλοι γονείς ήταν έξαλλοι, διότι η μικρή ήταν καλύτερη από τους γιους τους και εκείνη έλεγε πως «αυτό με έκανε να νιώθω σαν εξωγήινη».
Όταν έπεσε στα χέρια της το βιβλίο «To Kill A Mockingbird» της Χάρπερ Λι, εντυπωσιάστηκε από την ορμή και τη δύναμη του βασικού ήρωα, Άτικους Φιντς, ο οποίος υπερασπίστηκε έναν μαύρο σε κατηγορία βιασμού.
Ο δρόμος της νομικής άνοιξε μπροστά της, λαμβάνοντας το πτυχίο της ως μία από τις κορυφαίες της τάξης της στο πανεπιστήμιο Μπρουνέλ.
Η Ένι τόνισε στην «Telegraph» πως «το βιβλίο μού συστήθηκε στα σχολικά χρόνια, όμως με πήγε παραπέρα από το σχολείο.
»Η ιδέα ότι ο Άτικους μιλά για κάποιον που δεν μπορεί να μιλήσει για τον εαυτό του, ήταν αναζωογονητική, σε ένα περιβάλλον γεμάτο μίσος και ρατσισμό.
Έχω μεγάλο πρόβλημα με την έλλειψη δικαιοσύνης. Το βιβλίο με προκάλεσε να δω μία διαφορετική πλευρά του εαυτού μου»…
Η λατρεμένη ανάγνωση ήταν ένα ακόμη κίνητρο για να γράψει το δικό της βιβλίο / Photo by: bbc.co.uk.
Εκείνες οι σελίδες δεν συντρόφευσαν απλώς τον χρόνο της Αλούκο, ούτε της έδωσαν ψευδαισθήσεις..
Δεν την γέμισαν μόνο με προβληματισμούς, αλλά και με ιδέες, με όραμα, με κίνητρο.
«Αυτά τα λόγια με έκαναν να συνειδητοποιήσω το ποιος άνθρωπος προοριζόμουν να γίνω.
»Σκοπός μου θα ήταν να μιλήσω για εκείνους που δεν μπορούν να υψώσουν τη φωνή τους. Να αλλάξω το status quo. Αυτό κάνουν οι δικηγόροι».
Σε μία συνέντευξή της στον «Guardian», εξήγησε ότι «στο σχολείο δεν βίωσα ρατσισμό από τα λευκά κορίτσια, αλλά ήμουν θύμα bullying από μαύρα κορίτσια από την Καραϊβική.
»Έβλεπαν κάτι σε μένα που μάλλον δεν καταλάβαιναν. Συνήθιζαν να με αποκαλούν “African bhuttu”, το οποίο σημαίνει κάτι σαν “απονήρευτος” ή και ειρωνικά, “εκλεπτυσμένος”.
»Με φώναζαν “καρύδα”, διότι μιλούσα καλά και έκανα παρέα με λευκούς»…
Τα περιστατικά bullying ήταν θέματα ιδιαιτέρως ευαίσθητα για την Ένι.
Στο σχολείο ήταν μόνο εκείνη που στάθηκε στο πλάι ενός συμμαθητή της, ο οποίος εκφοβιζόταν από τους υπόλοιπους για τη φουντωτή «άφρο» κόμμωσή του.
Η Αλούκο επέδειξε το μαχητικό πνεύμα της όταν εναντιώθηκε στην «ετυμηγορία» του συμβουλίου του σχολείου, το οποίο απαίτησε από το αγόρι να κουρευτεί…
Η Ένι θεώρησε πως αντί για τους υπαίτιους, τιμωρείται το θύμα και αντιτάχθηκε στο νέο κανονισμό περί απαγόρευσης του «άφρο».
Αυτό που πέτυχε ήταν ο κανονισμός να ισχύσει για όλα τα αγόρια, αφού το σχολείο επέβαλλε κοντό μαλλί για όλους και για τούτο εκείνη έλαβε ειδικό βραβείο.
Δεν το χάρηκε. Γιατί διαπίστωσε από όλο αυτό ήταν ότι όταν ο νόμος δεν εφαρμόζεται απαραίτητα όπως επιθυμεί κάποιος, μπορεί τουλάχιστον, με παρεμβάσεις, να μην γίνεται άδικος.
Η Ενιόλα Αλούκο (κάτω δεξιά), σε ομάδα αγοριών στο Μπέρμιγχαμ / Photo by: αρχείο Ενιόλα Αλούκο.
Ρατσισμός και bullying…
Δεν ήταν απλώς δύο λέξεις.
Για την Ενιόλα Αλούκο έγιναν βίωμα. Σε μία περίπτωση, μάλιστα, στην ίδια συμπεριφορά.
Ήταν Ιανουάριος του 2014.
Ο Μαρκ Σάμπσον είχε αναλάβει τα ηνία της Εθνικής Αγγλίας έναν μήνα νωρίτερα.
Μόλις 30 ετών, δίχως εμπειρία στους πάγκους ή παραστάσεις από το επαγγελματικό ποδόσφαιρο, ως παίκτης.
Η Ένι, τότε, ήταν 28 ετών και γεμάτη όρεξη. Έπειτα από ένα ματς, κι ενώ η αγγλική ομοσπονδία εφάρμοζε ένα νέο σύστημα, με το οποίο οι παίκτριες παρακολουθούσαν το βίντεο ενός αγώνα με σχόλια των προπονητών, η Αλούκο κάθισε μπροστά στην τηλεόραση.
Στο βίντεο έπαιζε η νίκη 3-1 επί της Φινλανδίας, στην οποία είχε σκοράρει ένα γκολ και είχε μοιράσει μία ασίστ.
Παρακολουθώντας τα στιγμιότυπα, έδειχνε ευχαριστημένη.
Μέχρι που άκουσε τον προπονητή τερματοφυλάκων, Λι Κένταλ, να λέει στο βίντεο: «Η Ένι είναι τεμπέλα! Δεν είναι σε φόρμα…».
Ακούστηκαν μέχρι και ύβρεις στις κριτικές του προπονητικού τιμ, αλλά μόνο για εκείνη.
Θέλησε να το δει ήρεμα. «Υποθέτω ότι το “τεμπέλα” συνηθίζεται», σκέφτηκε. «Αλλά είναι διαφορετικό όταν αποκαλείς έτσι έναν μαύρο».
Όταν η Αλούκο σχολίασε το θέμα, ο Κένταλ, καλός φίλος του Σάμπσον, απευθύνθηκε σε αυτή, ειρωνικά, με προφορά από την Καραϊβική.
«Αυτό που έκανα, ως απάντηση, ήταν να του μιλήσω με σκοτσέζικη προφορά», αποκρίθηκε.
Αλλά το ζήτημα δεν είχε τελειώσει εκεί…
Ο πρώην προπονητής τερματοφυλάκων της Εθνικής γυναικών Αγγλίας, Λι Κένταλ / Photo by: dailymail.co.uk.
Τον Νοέμβριο του 2014, η Αλούκο είπε στον ομοσπονδιακό προπονητή ότι μέλη της οικογένειάς της θα ταξιδέψουν στο Λονδίνο από τη Νιγηρία, για να την παρακολουθήσουν στο φιλικό με τη Γερμανία.
Σύμφωνα με την παίκτρια, ο Μαρκ Σάμπσον απάντησε πως «ελπίζω να μην φέρουν μαζί τους τον ιό Έμπολα»…
Ο Άγγλος κόουτς αρνήθηκε κατηγορηματικά τον ισχυρισμό.
Η Αλούκο, όμως, άρχισε να παρατηρεί κι άλλα ρατσιστικά περιστατικά.
Τον Οκτώβριο του 2015, ο Σάμπσον φέρεται να είπε στην μαύρη μέσο, Ντρου Σπένσι, «πες μας πόσες φορές έχεις συλληφθεί!».
Η Ένι το έκανε θέμα και έκτοτε μπήκε στη «μαύρη λίστα» του προπονητή της.
Έχοντας σκοράρει τρία γκολ στο εντυπωσιακό 10-0 επί του Μαυροβουνίου, ο Σάμπσον έδωσε τη μπάλα του αγώνα στην Αλούκο, λέγοντας: «Η Ένι είναι κακό “σπυρί” στον πισινό μας, όμως σήμερα πήγε καλά. Αν και σκόραρε τρεις φορές, ενώ της είχα ζητήσει να πετύχει τουλάχιστον πέντε γκολ»…
Η Ένι σκεφτόταν πως ο μοναδικός λόγος που συνεχίζει είναι ο στόχος των 100 συμμετοχών.
Συμπλήρωσε αυτό το ρεκόρ τον Φεβρουάριο του 2016, όμως η ομοσπονδία δεν την τίμησε, όπως άλλες παίκτριες με 100 παρουσίες, και ο Σάμπσον την χρησιμοποίησε σε εκείνο το ιστορικό ματς σαν αλλαγή.
Ήταν φανερό πως επικρατούσε μία κατάσταση «ή εγώ ή αυτή», από τον Σάμπσον.
Η Αλούκο είχε ενημερώσει την ομοσπονδία ότι έπεσε θύμα φυλετικής διάκρισης και bullying και τον Μάιο του 2016 κλήθηκε στη σχετική έρευνα.
Αρνήθηκε να παρευρεθεί και συμφώνησε σε τηλεφωνική κατάθεση.
Δώδεκα ημέρες αργότερα, ο κόουτς Σάμπσον την επισκέφθηκε στο προπονητικό κέντρο της Τσέλσι και της ανακοίνωσε ότι την διώχνει από την Εθνική λόγω «un-Lioness» (σ.σ.: «Lioness» είναι το παρωνύμιο της Αγγλίας) συμπεριφοράς.
Η Ένι ζήτησε εξηγήσεις. Τι σήμαινε συμπεριφορά… «αντί-λιονταρίνας»;
Ο Σάμπσον απάντησε πως η διάθεσή και η συμπεριφορά της εξαρτάται από το αν είναι βασική ή όχι και ότι επηρεάζει και άλλες παίκτριες.
Δεν κλήθηκε ξανά στην Εθνική και ήταν πεπεισμένη ότι ο κόουτς την απομάκρυνε λόγω της έρευνας.
Η αγγλική ομοσπονδία στήριξε τον Σάμπσον και ουσιαστικά και ανεπίσημα τον αθώωσε.
Ωστόσο, η Αλούκο επισήμανε ότι κάποιες συμπαίκτριές της δέχθηκαν πίεση να πουν ψέματα στην έρευνα για το θέμα…
Η «Daily Mail», όμως, αποκάλυψε αργότερα πως η αγγλική ομοσπονδία πλήρωσε το ποσό των 80.000 λιρών στην Αλούκο, ως εξωδικαστική λύση.
Ποσό που η FA δεν μπορούσε να εξηγήσει, ενώ οι δικηγόροι της παίκτριας έκαναν λόγο για πληρωμή την οποία δεν γνώριζαν.
Προσθέτοντας πως ουδέποτε ζήτησαν χρήματα και θεωρούν ότι οι 80.000 ήταν προσπάθεια να την κρατήσουν σιωπηλή, ώστε να μην διαταραχθεί το κλίμα ενόψει του Euro 2017.
Η Αλούκο με τον Μαρκ Σάμπσον / Photo by: thetimes.co.uk.
Τον Σεπτέμβριο του 2017, ο Μαρκ Σάμπσον απολύθηκε από την Εθνική και αντικαταστάθηκε από τον παλαίμαχο αμυντικό της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Φιλ Νέβιλ.
Η Αλούκο είχε καταθέσει επιπλέον μία οκτασέλιδη καταγγελία στην ομοσπονδία και τον Ιανουάριο του 2019 οι FA και Σάμπσον έφτασαν σε συμβιβασμό.
Ο Άγγλος προπονητής είχε ζητήσει δημοσίως συγγνώμη τόσο από την Αλούκο όσο και από την Σπένσι και η πρώτη, μάλιστα, αποφάσισε να τον συγχωρέσει.
«Στο βιβλίο μου εξηγώ ότι είναι καλό να μαθαίνεις να προχωράς και να μην μένεις στο παρελθόν», εξήγησε.
«Αν τον συναντήσω στον δρόμο, θα τον χαιρετήσω και θα του ευχηθώ να είναι καλά.
»Ήταν προπονητής μου. Ένας καλός προπονητής, αγωνιστικά. Απλώς είχαμε ξεκάθαρες διαφορές στο θέμα κουλτούρας, διαφορετικότητας και στο πώς να εκφράσουμε αυτές τις διαφορές.
»Όλοι θα πρέπει να μαθαίνουν από τα λάθη τους».
Μία τρίτη έρευνα δικαίωσε πλήρως την Αλούκο και η αγγλική ομοσπονδία κατηγορήθηκε ότι επιχείρησε να συγκαλύψει την υπόθεση.
Μία ακόμη υπόθεση ρατσισμού στο αγγλικό ποδόσφαιρο, μετά τον Ραχίμ Στέρλινγκ και τον Μάρβιν Σορντέλ.
Η Ένι Αλούκο πάλεψε για τον εαυτό της. Παλέυει για ένα ισότιμο ποδόσφαιρο.
Στο βιβλίο της τόνισε πως «δεν ήθελα να μου δείξει κανένας πώς να διαχειριστώ την ταυτότητα και την διαφορετικότητά μου.
»Είμαι περήφανη που είμαι και Αγγλίδα και Νιγηριανή, αν και συχνά αυτό με υποχρέωσε να ισορροπώ σε ένα τεντωμένο σχοινί. Όμως ούτε θα παραπατήσω σε αυτό ούτε θα με ρίξουν. Κάθε φορά που κάποιος θα το επιχειρεί κάτι τέτοιο, θα θυμάμαι την “παύλα” που ενώνει τις δύο πατρίδες μου.
»Θα είμαι για μία ζωή και Αγγλίδα και Νιγηριανή».
Η Ένι Αλούκο μίλησε. Βροντοφώναξε όσα πιστεύει, όπως οι Αμερικανίδες Μέγκαν Ραπίνο και Άμπι Ουάμπακ.
Στα 33 της, είναι ήδη η πρώτη γυναίκα που εμφανίστηκε ως σχολιαστής στη θρυλική εκπομπή «Match Of The Day», του δικτύου BBC.
Εργάστηκε ως αναλύτρια του ITV στο Μουντιάλ ανδρών του 2018 και του Fox Sports στο Παγκόσμιο Κύπελλο γυναικών του 2019.
«Μου άρεσε αυτή η εργασία, όμως είμαι 32 ετών και, κανονικά, θα έπρεπε να αγωνιζόμουν στο Μουντιάλ», είπε σε μία μετάδοση.
Η Ένι Αλούκο (στη μέση), ως σχολιαστής του Μουντιάλ γυναικών 2019 / Photo by: Eni Aluko (Instagram).
Ωστόσο, δεν είναι πικραμένη.
«Όταν αποφάσισα να αποκαλύψω τι συμβαίνει στην Εθνική, με τις ρατσιστικές συμπεριφορές και τα περιστατικά bullying, ήξερα πως θα μου κοστίσει την καριέρα μου με το εθνόσημο», τονίζει…
Τα απομνημονεύματά της, θαρρεί κανείς, είναι μία προσωπική κάθαρσή της.
Για την ίδια, όσα πέρασε είναι «και μία μορφή πεπρωμένου» και δεν αισθάνεται τον εαυτό της ως ηρωική «whistleblower» (=«καταγγέλλουσα»).
«Ίσως είμαι μία κατά τύχη “whistleblower”», επιμένει.
Δε σχεδίασε ποτέ να θυσιάσει την καριέρα της στον βωμό κάποιας δικαιοσύνης.
Απλώς σκόπευε, πάντα, να χτυπήσει το καμπανάκι για οτιδήποτε λάθος συνάντησε στην καριέρα της και «να μιλήσω, να βοηθήσω όσες κοπέλες θέλουν να παίξουν επαγγελματικά ποδόσφαιρο».
Γνωρίζοντας πως δεν είναι η μόνη που βίωσε διακρίσεις…
Κατά έναν τρόπο, λέει, αυτό που επιθυμούσε πάντα να κάνει ήταν να παίζει ποδόσφαιρο.
Όταν στην πορεία διαπίστωσε ότι αυτό απαιτεί μεγάλους συμβιβασμούς, που «πλήγωναν» τον χαρακτήρα και τη φιλοσοφία της, στάθηκε στα πόδια της και δεν σιώπησε.
Βρήκε έναν άλλον τρόπο να ξεχωρίσει, εκτός του ταλέντου και των γκολ.
Η δική της ηθική αμφισβητήθηκε. Την αμφισβήτησε, τρόπον τινά, η ίδια. Όμως πορεύτηκε με τη δική της ειλικρίνεια και αυτή ήταν ξεχωριστή.
Photo by: Eniola Aluko (twitter).
ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΡΑΤΣΙΣΜΟ
ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΚΤΙΒΙΣΜΟ