Άκου το Σώμα

Πολύ καιρό τώρα, σκεφτόμουν πώς και πού θα γράψω, περισσότερο για να βοηθήσω τους νεότερους αθλητές, έτσι ώστε να μην βιώσουν τα ίδια με μένα.

Αναφέρομαι στο ζήτημα του χρόνιου τραυματισμό μου, το οποίο με ταλαιπώρησε τη διετία 2014-16.

Σχεδόν κανείς δεν ξέρει αυτήν την ιστορία και είναι ευκαιρία να τη μάθετε…

Το κείμενο αυτό δεν έχει σκοπό τη διαφήμιση κανενός από τα ονόματα που θα αναφέρω, πάρα μόνο για το «ευχαριστώ» μου.

Ούτε φυσικά θα τα διηγηθώ με τρόπο τέτοιο, ώστε να γίνει πιο «μελό» και συγκινητικό το τελικό αποτέλεσμα.

Θα αναφέρω τα γεγονότα όπως ακριβώς έγιναν.

Όλα άρχισαν τον Σεπτέμβρη του 2014. Αγωνιζόμουν, τότε, για την ομάδα του Ολυμπιακού.

Όπως καταλαβαίνετε, η πίεση και η ένταση των προπονήσεων, σε ένα τέτοιο επίπεδο, του πρωταθλητισμού, και ο ανταγωνισμός που υπήρχε ανάμεσα σε τόσο ποιοτικούς ποδοσφαιριστές για μία θέση στην ενδεκάδα μου δημιούργησε πρόβλημα στους κοιλιακούς -όπως άλλωστε συμβαίνει σε πολλούς αθλητές.

Το δικό μου, ωστόσο, δεν ήταν τόσο συνηθισμένο.

Με το ιατρικό τιμ της ομάδας, δηλαδή τον κύριο Θέο και τον κύριο Σκορδή αλλά και με τον γυμναστή, τον κύριο Μουρίκη, κάναμε πολλές προσπάθειες, μέσω θεραπειών και ενδυνάμωσης, να λύσουμε το πρόβλημα.

Όμως, η πικρή αλήθεια ήταν ότι δεν θα μπορούσε να λυθεί τελείως, εάν δεν σταματούσα τις προπονήσεις.

Υπήρχε ζήτημα. Είχα πάρει φανέλα βασικού στα περισσότερα ματς πρωταθλήματος και δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να βγω έξω. Εδώ ήταν το δίλημμα. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Τελικά, με δική μου πρωτοβουλία, αποφάσισα να βγάλω όλη τη χρονιά με χάπια και αντιφλεγμονώδη και το καλοκαίρι με ηρεμία να βλέπαμε τι μπορούσαμε να κάνουμε.

Το καλοκαίρι έφτασε και πήγα σε μία από τις καλύτερες γιατρούς της Ευρώπης, την κυρία Μούσαβεκ, στο Μόναχο για να κάνω επέμβαση, ώστε να λυθεί το πρόβλημα.

Αρχικά, όλα φαίνονταν καλά, αλλά προς το τέλος της προετοιμασίας της ομάδας, το καλοκαίρι του 2015, άρχισαν πάλι οι πόνοι. Δεν μπορούσα να το πιστέψω! Έμεινα για λίγες ημέρες εκτός προπονήσεων αλλά και πάλι τίποτα.

Δεν ήξερα τι να κάνω. Η ομάδα και το ιατρικό τιμ ήταν πάντα δίπλα μου αλλά άμεσα δεν μπορούσε να βρεθεί λύση, αφού το χειρουργείο που έκανα ήταν σε σχετικά πολύ κοντινή, ημερολογιακά, απόσταση.

Αποφάσισα να πάω δανεικός στην Στουρμ Γκρατς, τον Γενάρη του 2016, διότι, επειδή δεν είχα αγωνιστεί αρκετά το πρώτο εξάμηνο, δεν ήθελα να «χαθεί» η χρονιά.

Παρότι έπαιξα σε όλα τα παιχνίδια (πάντα με παυσίπονα), είχα χάσει το χαμόγελό μου, όλη την ώρα σκεφτόμουν το πώς θα γίνω καλά, κάθε βράδυ, όταν ήθελα να αλλάξω πλευρά στο κρεβάτι, ξυπνούσα από τον πόνο. Πονούσα σε κάθε πάσα, σε κάθε σουτ! Είχα, επίσης, σπάνια ερωτική ζωή με τη σύντροφό μου. Πραγματικά, σας το λέω, είχα φτάσει σε σημείο να τα παρατήσω! Οι σκέψεις με είχαν τρελάνει.

Το ευτύχημα για μένα ήταν πως η οικογένεια, η σύντροφος και οι κοντινοί μου άνθρωποι ήταν πάντα εκεί να με στηρίξουν.

Το καλοκαίρι του 2016, επισκέφθηκα τον γιατρό της Μπάγερν Μονάχου. Τέσσερις συνεδρίες κάναμε αλλά ούτε και εκείνος ήταν σε θέση να με βοηθήσει. Εκεί κάπου, η απογοήτευσή μου έπιασε ταβάνι.

Μετά από συνεννόηση με τον κύριο Σκορδή, την ομάδα του Ολυμπιακού αλλά και τον κύριο Θέο, αποφασίσαμε πως πρέπει να σταματήσω κάθε αγωνιστική δραστηριότητα και να κάνουμε θεραπείες.

Το πρόβλημα που είχα ήταν χρόνιο οστικό οίδημα στην ηβική σύμφυση, τενοντίτιδα και ενθεσοπάθεια στον προσαγωγό και αυτά έπρεπε μόνο με το χρόνο και τις θεραπείες να τα καταπολεμήσω.

Υπήρξε τεράστια πρόοδος αλλά ακόμα κάτι με ενοχλούσε. Εν τέλει, αποφασίσαμε να κάνουμε ένα ακόμα -σωτήριο, όπως αποδείχθηκε- χειρουργείο στον κύριο Κωνσταντινίδη, στο Ιατρικό Αθηνών, με προτροπή του κυρίου Σκορδή και του κυρίου Θέου.

Κάπου εδώ, θέλω να τους ευχαριστήσω, όπως και την ομάδα του Ολυμπιακού! Χωρίς αυτούς, δεν ξέρω αν θα αγωνιζόμουν ακόμα στα γήπεδα.

Βάλαμε το λεγόμενο «πλέγμα» στους κοιλιακούς και με έκπληξη ανακαλύψαμε πως το πρόβλημα ήταν πως ένας λεμφαδένας είχε εισχωρήσει στο κοιλιακό τοίχωμα. Δεν μπορούσε να φανεί αυτό σε καμία μαγνητική ή κάθε άλλου είδους εξέταση.

Σε κάθε σπριντ, σε κάθε έντονη δραστηριότητα, ο λεμφαδένας χτυπούσε τα νεύρα στο σημείο αυτό και οι πόνοι ήταν αβάσταχτοι για σχεδόν 1,5-2 χρόνια. Δεν το πίστευα πως αυτός ήταν ο λόγος. Ετσι, έμεινα περίπου 5-6 μήνες χωρίς καμία προπονητική μονάδα.

Συν την επανένταξή μου με τον προσωπικό μου γυμναστή Νίκο Σαρρή (μεγάλο «ευχαριστώ» και σε εκείνον), έφτασα στους 6-7 μήνες αποχή!

Αλλά, και έπειτα, η συνέχεια ήταν πολύ δύσκολη για μένα, έτσι ώστε να μπορέσω να φτάσω στο επίπεδο που ήμουν. Πηγαίνοντας στην Χαρτς της Σκωτίας, τα αγωνιστικά σκαμπανεβάσματα ήταν συνεχόμενα.

Εν συνεχεία, όλο το καλοκαίρι, έψαχνα ομάδα για να συνεχίσω στο εξωτερικό, αλλά δεν μπορούσα να βρω κάτι αξιόλογο.

Τέλη καλοκαιριού και χωρίς προετοιμασία, ο κύριος Ουζουνίδης μου έδωσε την ευκαιρία να αγωνιστώ στην ομάδα του Παναθηναϊκού.

Πλέον, είμαι απολύτως υγιής και αγωνίζομαι κανονικά σε διεθνές επίπεδο. Τα αναφέρω όλα αυτά, διότι πολλά παιδιά είναι και θα είναι στην ίδια κατάσταση με μένα.

Ενώ έχουν μυικά ή παρεμφερή προβλήματα, προσπαθούν να αγωνίζονται στις ομάδες τους.

Η συμβουλή μου είναι να ακούν το σώμα τους. Καλό θα είναι, επίσης, να αντιμετωπιστεί το πρόβλημά τους το συντομότερο δυνατόν, πριν γίνει χρόνιο και επίπονο. Αλλιώς θα έρθουν, μετά, μεγαλύτερα προβλήματα και θα μείνουν περισσότερο χρόνο εκτός.

Να μην φοβούνται να αναφέρουν τον πόνο ή να συζητούν με τους ειδικούς!

Να μην φοβούνται να μείνουν εκτός, όσο το πρόβλημα είναι σε αρχικό στάδιο.

Ο πόνος είναι σημάδι για το σώμα. Καλά τα παυσίπονα αλλά για μικρό χρονικό διάστημα. Δεν είναι λύση.

Το «ευχαριστώ» στους Δημήτρη Σκορδή, Χρήστο Θέο και Κωνσταντίνο Κωνσταντινιδη θα είναι παντοτινό, διότι χάρη σε αυτούς μπορώ ακόμα να αγωνίζομαι ακόμα και να «βγάζω το ψωμί μου».

Και, φυσικά, παντοτινό θα είναι το «ευχαριστώ» στον ΘΕΟ.

Αν έμαθα κάτι, λοιπόν, από όλη αυτήν την ιστορία, είναι να μη χάνω την πίστη μου.

Να μην τα παρατάω, τελικά, ποτέ.

Όσο αντίξοες και αν είναι οι συνθήκες.

Ο Τάσος Αυλωνίτης είναι διεθνής ποδοσφαιριστής.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Βασίλης Βούζας: Ο Τσιμίκας θα τρυπήσει το ταβάνι