Μεγαλώνοντας στο Λεϊτονστόουν, στο Ανατολικό Λονδίνο, το αίμα του δεν «έβραζε».
Περισσότερο «παγωμένο» έδειχνε μέσα στις φλέβες του.
Ο Άντρος Τάουνσεντ δεν αισθανόταν ευλογημένος με το ταλέντο του, όταν είχε τη μπάλα στα πόδια του.
Δεν ένιωθε ξεχωριστός.
Σκεφτόταν ότι μάλλον είναι «καταραμένος» με όσα του είχαν συμβεί.
Με ό,τι συνέβη, κυρίως, στον κατά οκτώ χρόνια μεγαλύτερο αδερφό του και το αίμα του που χύθηκε στην άσφαλτο.
Όταν ο Άντρος ήταν δέκα ετών, ο Κέρτις σκοτώθηκε σε αυτοκινητικό δυστύχημα, ενώ πήγαινε να παίξει ποδόσφαιρο.
Ήταν ο μοναδικός έφηβος του οχήματος ο οποίος δεν επιβίωσε…
Για τον Άντρος, αυτό «έστησε» ένα «σκηνικό» μελαγχολίας και αμφιβολίας για τον ίδιο τον εαυτό του.
Είχε χάσει πρόωρα τον ήρωα της ζωής του.
Από τότε, όσο κι αν η μπάλα του ποδοσφαίρου τού πρότεινε μία διέξοδο, βρέθηκε θαρρεί κανείς κλεισμένος σε ένα «δωμάτιο» του οποίου οι τοίχοι έκλειναν απειλητικά προς το μέρος του.
Η διαφυγή, δύσκολη.
Ο Άντρος Τάουνσεντ έγινε πρωταγωνιστής, σκηνοθέτης και «σκηνογράφος» μίας περιπέτειας που ήταν διασκευασμένο σενάριο ενός αληθινού δράματος.
Με σκηνές από σκοτεινά δωμάτια ξενοδοχείων.
Με σκέψεις κατάθλιψης, με το «blockbuster» συστατικό του τζόγου να τον εθίζει σε «τούνελ» δίχως διακριτό φως, στο γυμνό μάτι…
Με συνθήκες και συνέπειες μίας ιστορίας από την οποία μόνο ο ίδιος θα μπορούσε να ξεπηδήσει.
Ο Άντρος Τάουνσεντ, με τη φανέλα της Κρίσταλ Πάλας / Photo by: telegraph.co.uk.
Ο Άντρος Τάουνσεντ μεγάλωσε.
Ο ίδιος παραδέχεται ότι δεν ωρίμασε. Τουλάχιστον όχι άμεσα.
Το αγαπημένο του ποδόσφαιρο παρέμεινε συνοδοιπόρος σε όλη τη δύσκολη πορεία του, κυρίως σαν νέος και όχι σαν αθλητής.
Αλλά του πρόσφερε και δώρα και καταστάσεις που έμοιαζαν με απαγορευμένους καρπούς.
Σε ένα κείμενό του στην ιστοσελίδα The Players Tribune, με τίτλο «This Is Not A Golden Boy Story» (=«αυτή δεν είναι η ιστορία ενός χρυσού αγοριού»), ο 28χρονος μεσο-επιθετικός της Κρίσταλ Πάλας αφηγήθηκε τόσο το πώς βίωσε τον χαμό του αδερφού του όσο και πώς πάλεψε με την κατάθλιψη και τον τζόγο…
Με μπόλικη δόση αυτοκριτικής, ο Άγγλος εξτρέμ εξηγεί πώς έγινε παράδειγμα προς αποφυγή και τονίζει πώς μπορεί να γίνει συνάμα και παράδειγμα προς μίμηση.
Ο Τάουνσεντ αποφασίζει να αποκαλύψει μυστικά με μεγάλη αυστηρότητα στον εαυτό του, αναφέροντας τις καταστάσεις που τον επηρέασαν και τον έφεραν στο χείλος της προσωπικής καταστροφής.
Με τον τίτλο του κειμένου επισημαίνει πως δεν ήταν ξεχωριστός.
Άλλωστε, αυτοαποκαλείται «cocky» (=«αναιδής»), ο οποίος παρότι αρχίζει την εξιστόρηση γράφοντας «δεν πίνω, δεν έκανα ναρκωτικά και δεν νομίζω ότι έχω μπει ποτέ σε κλαμπ στη ζωή μου», δεν διστάζει να γράψει κάθε άσχημο που ένιωθε ότι είχε μέσα του.
Τολμώντας να ψάξει μέσα του τον εαυτό του και να τον σώσει…
Δεν προτάσσει το ταλέντο του. Το «ξεγυμνώνει».
Δεν ψάχνει για δικαιολογίες. Απλώς αναφέρει τι τον ώθησε.
Και, ευελπιστώντας να θεωρηθεί, πλέον, παράδειγμα προς μίμηση, τονίζει πως «δεν διαβάζετε μία όμορφη ιστορία, ένα παραμύθι. Λυπάμαι που το λέω…
»Δεν μου αρέσει να μιλάω πολύ για τον εαυτό μου, επομένως σας λέω αυτή την ιστορία για όλο τον κόσμο και όχι για μένα.
»Την αναφέρω για όλους εκείνους εκεί έξω που είχαν τις δυσκολίες τους. Για εκείνους που είναι παρεξηγημένοι, χαμένοι στην κατάθλιψη.
»Και, κυρίως, για όσους πάλεψαν με τους εθισμούς τους».
Σε ηλικία οκτώ ετών, ο Άντρος ήταν μέλος των ακαδημιών της Τότεναμ.
Το 2009 εντάχθηκε στην πρώτη ομάδα, ωστόσο παραχωρήθηκε δανεικός στις Γέοβιλ, Λέιτον Όριεντ, Μίλτον Κέινς Ντον και Ίπσουιτς.
Στις 9 Ιανουαρίου 2011 πραγματοποίησε το ντέμπουτο του με την αγαπημένη του Τότεναμ, σκοράροντας μάλιστα το πρώτο γκολ στη νίκη επί της Τσάρλτον στο «Γουάιτ Χαρτ Λέιν», για τον τρίτο γύρο του Κυπέλλου Αγγλίας!
Μερικές ημέρες έπειτα από την ονειρεμένη πρεμιέρα του, όμως, δόθηκε εκ νέου δανεικός, αυτή τη φορά σε Ουότφορντ και Μίλγουολ.
Τα πρώτο μισό της σεζόν 2011-12, όμως, επέστρεψε στην Τότεναμ και αγωνίστηκε και στα έξι παιχνίδια του Γιουρόπα Λιγκ, στον όμιλο με ΠΑΟΚ, Ρούμπιν Καζάν και Σάμροκ Ρόβερς, στον οποίο οι Λονδρέζοι τερμάτισαν τρίτοι και αποκλείστηκαν.
Ολοκλήρωσε, πάντως, τη χρονιά δανεικός σε Λιντς και Μπέρμιγχαμ, πριν άλλη μισή σεζόν στο «Γουάιτ Χαρτ Λέιν», το 2012-13 και στη συνέχεια τον δανεισμό στην Κ.Π.Ρ..
Το 2013 βρήκε θέση στην Τότεναμ του Άντρες Βίλας-Μπόας, για 33 συνολικά αγώνες και το 2014, με νέο κόουτς τον Μαουρίτσιο Ποτσετίνο, για άλλους 35.
Ένα βίντεο με τον ίδιο να τραγουδά το «Stand By Me» μπροστά στους συμπαίκτες του, έγινε διάσημο στο διαδίκτυο.
Τον Νοέμβριο του 2015, ωστόσο, έπειτα από καυγά με τον γυμναστή του συλλόγου, απομακρύνθηκε για μερικές ημέρες και τον Ιανουάριο του 2016 παραχωρήθηκε στη Νιούκαστλ, αντί 12 εκατομμυρίων λιρών.
Ο υποβιβασμός της τελευταίας τον έφερε το καλοκαίρι στην Κρίσταλ Πάλας.
Το μακρύ ποδοσφαιρικό ταξίδι του συνεχιζόταν.
Το προσωπικό του, είχε ενδιάμεσο σταθμό το 2013.
Λίγες στιγμές μετά την αλλαγή από τον (δεξιά) κόουτς Μαουρίτσιο Ποτσετίνο / Photo by: standard.co.uk.
Ήταν Ιούνιος του 2013 όταν η αγγλική ομοσπονδία τιμώρησε τον Τάουνσεντ με αποκλεισμό αρχικά 12 μηνών για παράνομους στοιχηματισμούς αγώνων…
Η τιμωρία του μειώθηκε στους τέσσερις μήνες και ο ίδιος παραδέχθηκε στο The Players Tribune ότι «το σημείο που κατάλαβα ότι πρέπει να αλλάξω ήταν το βράδυ που έχασα 46.000 λίρες, ενώ ήμουν απλώς ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου»…
Είχε ήδη αποκτήσει την ταμπέλα του «ατίθασου» και «προβληματικού» χαρακτήρα.
Δεν δίσταζε να τα βάζει με μεγαλύτερους σε ηλικία συμπαίκτες και να είναι αγενής.
Και, όπως ομολόγησε, «το να βαριέμαι να αγωνίζομαι ως δανεικός σε ομάδες μικρότερων κατηγοριών που δεν με ενδιέφεραν, με ώθησε στον τζόγο».
»Στα αποδυτήρια υπήρχαν αναφορές και πειράγματα σχετικά με τα τυχερά παιχνίδια. Τίποτα κακόβουλο, όχι τουλάχιστον σε σχέση με τον προκαθορισμό αγώνων.
»Το να στοιχηματίζεις σε άλογα, αγώνες του ράγκμπι ή οτιδήποτε άλλο ήταν κομμάτι της κουλτούρας.
»Ποτέ μου δεν είχα στοιχηματίσει προηγουμένως, για τον ίδιο λόγο που δεν πίνω. Ήξερα πως εθίζομαι και δεν θα ήθελα να ρισκάρω για το ποδόσφαιρο, ούτε που θα το σκεφτόμουν»…
Photo by: premierleague.com .
Ο Τάουνσεντ έγραψε ότι «μπορώ να θυμηθώ πότε ακριβώς ήταν το πρώτο στοίχημά μου. Αισθανόμουν βαρετά σ’ ένα τυχαίο δωμάτιο ξενοδοχείου τη βραδιά πριν από έναν αγώνα και είδα μια διαφήμιση στην οθόνη για μια εφαρμογή με δωρεάν στοίχημα.
»Την κατέβασα και πόνταρα ένα μικρό ποσό, για να περάσει η ώρα. Σε λίγους μήνες είχα βγει εκτός ελέγχου. Είναι η ιδιοσυγκρασία μου τέτοια. Ό,τι κάνω με κατατρώει. Έχω την ανάγκη να είμαι καλός σε ό,τι ασχολούμαι.
»Το ίδιο συνέβη με τον στοιχηματισμό, μόνο που δεν δούλεψε ανάλογα. Συνέχισα να χάνω. Προσπαθούσα να βγάλω τον εαυτό μου από την τρύπα. Τότε, σε μία στιγμή, ήμουν ολοκληρωτικά εθισμένος…
»Θυμάμαι όταν ήμουν στη Μπέρμιγχαμ, ήταν το βράδυ πριν από τον αγώνα μας στον ημιτελικό των πλέι οφς ανόδου. Ήμουν ξαπλωμένος στο κρεβάτι, επιχειρώντας να ξεκουραστώ.
»Ήταν το σπουδαιότερο ματς της σεζόν και δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Τσέκαρα συνεχώς το τηλέφωνό μου, ποντάροντας όλη την ώρα.
»Εκείνο το βράδυ έχασα 46.000 λίρες σ’ ένα μόνο παιχνίδι, στο Μπλάκπουλ. Αμειβόμουν με 3.000 την εβδομάδα, τότε. Ήταν το “σημείο μηδέν”. Τότε αισθάνεσαι εντελώς άδειος.
»Υποτίθεται ότι είσαι εστιασμένος στο ποδόσφαιρο, το πράγμα που αγαπάς, και το μόνο που σκέφτεσαι είναι το πώς μπορείς να πάρεις πίσω τα χρήματά σου.
«Μία περίοδο, στη Λιντς, μόλις είχα χάσει ένα μεγάλο στοίχημα. Ούτε που θυμάμαι το ποσό. Ήμουν τόσο άδειος που το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να κλείσω το τηλέφωνο και να σέρνομαι στο κρεβάτι. Ήμουν σε κατάθλιψη. Έχασα κάθε κίνητρο για οτιδήποτε».
Η 12μηνη τιμωρία του 2013 τον έκανε να ανησυχεί για την καριέρα του.
Υποχρεώθηκε να επισκεφθεί σύμβουλο για τον εθισμό στον τζόγο, εξηγώντας πως «αυτό έσωσε την καριέρα μου και, πιθανότητα, έσωσε και τον Άντρος ως άνθρωπο».
Προσθέτοντας ότι «αυτό μου άνοιξε την πόρτα για ν’ αντιληφθώ ότι το να μιλάς σε κάποιον γι’ αυτό που περνάς, είναι θετικό.
»Κανενός η ζωή δεν είναι μια ευθεία γραμμή. Αλλά η δική μου υπήρξε ιδιαιτέρως δραματική. Κοιτάζοντας τώρα πίσω και δεν βγάζει κανένα νόημα».
“Προσπαθούσα να βγάλω τον εαυτό μου από αυτή την τρύπα. Τότε, σε μία στιγμή, ήμουν τελείως εθισμένος” / Photo by: theplayerstribune.com.
Ο Τάουνσεντ δεν ψάχνει για δικαιολογίες.
Θεωρεί, όμως, ότι «κάθε κομμάτι μας, καλό και κακό, έχει πίσω του έναν λόγο, έτσι;».
Για τον ίδιο ο κυριότερος ήταν ο θάνατος του αδερφού του…
«Ο Κέρτις ήταν ο ήρωας μου. Τα είδωλό μου. Ονειρευόμουν ότι κάποια ημέρα θα παίξουμε μαζί στην Πρέμιερ Λιγκ. Δυστυχώς, η ζωή δεν λειτουργεί πάντα όπως την έχεις στο μυαλό σου.
»Πάντα μισούσα όταν κάποιος έγραφε μία ιστορία για έναν αθλητή που έχασε κάποιον δικό του και την έκαναν να δείχνει πως αυτός ο θάνατος ήταν “καύσιμο” για την καριέρα του…
»Η απώλεια του αδερφού μου δεν με έκανε να δουλέψω πιο σκληρά. Δεν με ώθησε να σκοράρω περισσότερα γκολ. Ήταν απλά πόνος και δυστυχία, τελεία.
»Μου έλειπε κάθε ημέρα και μου λείπει ακόμη…
»Είναι η πραγματική ζωή σου και ποτέ δεν γυρίζεις στην επόμενη σελίδα. Αυτός ο πόνος θα είναι μαζί μου για όλη τη ζωή μου.
»Αγωνίστηκα δανεικός σε εννέα ομάδες σε τέσσερα χρόνια. Δεν είχα την απαραίτητη ωριμότητα, γιατί δεν ζούσα μία αληθινή ζωή.
»Τη μία ημέρα ήμουν στην Τότεναμ και την άλλη με διέλυε ψυχολογικά ο κόουτς Ρόι Κιν, στην Τσάμπιονσιπ.
»Τη μία σκόραρα στο “Γουάιτ Χαρτ Λέιν”, μπροστά στην οικογένειά μου και την άλλη, πάλι δανεικός.
»Τη μία ζούσα το όνειρό μου και την άλλη… “Τι συνέβη πάλι;”».
Οι «ευλογίες» του Άγγλου μεσο-επιθετικού δεν ήταν κάτι που εκείνος αντιλαμβανόταν έτσι, αρχικά.
Καταλήγοντας, στο κείμενό του στο The Players Tribune, ότι «την πρώτη φορά που αγωνίστηκα στην Εθνική Αγγλίας, ήμουν στα αποδυτήρια του “Ουέμπλεϊ” και όταν είδα τον Ουέιν Ρούνεϊ, άρχισα να ιδρώνω!
«Δεν είμαι συνήθως ήσυχος τύπος, όμως εκείνη τη φορά δεν πρέπει να είπα περισσότερες από δύο λέξεις μέχρι να φύγω από το γήπεδο.
»Προσπαθούσα να τα κρατήσω μέσα μου, να δείχνω κουλ.
»Σκόραρα με σουτ από μακριά εκείνο το βράδυ, όμως το μόνο που θυμάμαι είναι πως μετά τον αγώνα, επέστρεψα σπίτι μου και ανέβηκα κατευθείαν τις σκάλες για το δωμάτιό μου…
»Έκλεισα την πόρτα και άρχισα να λυγίζω. Κάθισα εκεί, μόνος μου, και έκλαιγα για αρκετό καιρό.
»Όταν είσαι νέος, νομίζω ότι είσαι φαντασμένος, αλλά όχι στα αλήθεια με μεγάλη αυτοπεποίθηση».
Ο Άντρος Τάουνσεντ ήταν μπερδεμένος, μέχρι που βρήκε τον εαυτό του.
Θεωρεί ότι «υπάρχουν πολλοί παίκτες που άλλο δείχνουν εξωτερικά και άλλο πράγμα αισθάνονται.
»Μία ημέρα, όμως, κοιτάς ψηλά και δεν είσαι πλέον παιδί. Πρέπει να ωριμάσεις και να αποδεχθείς το μέλλον σου. Να κοιτάς μπροστά και όχι πίσω.
»Σε αυτό με βοήθησε ο ψυχολόγος μου. Οι τελευταίες σεζόν στην Κρίσταλ Πάλας ήταν η γαλήνη με τον εαυτό μου και σαν παίκτης και σαν άνθρωπος…
»Μου πήρε 19 χρόνια για να αγωνιστώ με την Τότεναμ, που ήταν η πιο περήφανη ημέρα της ζωής μου.
»Μου πήρε 22 χρόνια για να φτάσω στην Εθνική Αγγλίας, που ήταν η δεύτερη πιο περήφανη ημέρα της καριέρας μου.
»Μου πήρε 28 χρόνια για να βρω ειρήνη με τον εαυτό μου και αυτό, φυσικά, είναι διαδικασία που συνεχίζεται. Αλλά πρέπει να είναι το Νο3 στη λίστα μου…
»Ίσως δεν έγινα το επόμενο “golden–boy” του ποδοσφαίρου. Ωστόσο, στο τέλος, ελπίζω να έγινα ένας καλύτερος άνθρωπος».