Αθλητισμός Και Εκπαίδευση

Νομίζω πως είναι περιττό να αναφέρω τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Αφρική στη μεγαλύτερή της έκταση.

Η πιο καταλυτική πληροφορία που είχα λάβει, ωστόσο, ήταν σχετικά με το εκπαιδευτικό σύστημα εκεί.

Στις περισσότερες χώρες, με ελάχιστες εξαιρέσεις, η βασική εκπαίδευση είναι ιδιωτική.

Οι οικογένειες θα πρέπει να επωμιστούν τα δίδακτρα παρακολούθησης του σχολείου, όταν καθημερινά τίθεται θέμα επιβίωσης.

Είναι φυσικό επακόλουθο, η εκπαίδευση να θεωρείται πολυτέλεια κι αυτό οδηγεί σε ένα φαύλο κύκλο, όπου η εκπαίδευση, ως κινητήριος δύναμη της εξέλιξης, παραμένει ανεκμετάλλευτη.

Για να αλλάξουν οι συνθήκες μιας χώρας, επιβάλλεται να βελτιωθεί το εκπαιδευτικό της σύστημα και οι αφρικανικές πάσχουν και σε αυτόν τον τομέα σημαντικά.

Κάπως έτσι, αποφασίσαμε με την Κάρλι να βοηθήσουμε προς αυτή την κατεύθυνση, όπως μπορούμε.

Όπως σκεφτόμουν, πριν το ταξίδι στην Αφρική, οι αθλητές, θέλουν δεν θέλουν, αποτελούν πρότυπα.

Ειδικά για τα παιδιά και, μάλιστα, από τα πιο υγιή, καθώς πρεσβεύουν σημαντικές αξίες, όπως η προσφορά στην κοινωνία.

Κι αυτό είναι μια ευθύνη που ακολουθεί την ιδιότητα του αθλητή.

Είναι ωραίο να εμπνέεις άλλους ανθρώπους αλλά είναι και υποχρέωση μας, ως αθλητές, να το λάβουμε σοβαρά υπόψη!

Δεν είναι απλό, γιατί ο καθένας μας κάνει αυτό που αντιλαμβάνεται ο ίδιος ως δίκαιο και σωστό. Κι αυτό δεν παύει να είναι μια υποκειμενική κρίση!

Έχοντας στο μυαλό μας ότι μπορεί να είμαστε σημείο αναφοράς για τα νέα παιδιά, ας πράττουμε αναλόγως. Αυτό, φυσικά, ισχύει για κάθε δημόσιο πρόσωπο.

Θέλω να ελπίζω ότι σε ό,τι κάνουμε αντανακλάται μια θετική κι υγιής προσέγγιση των πραγμάτων. Δεν υπάρχουν κανόνες και νόρμες, μόνο καλοπροαίρετα κίνητρα κι ενσυνείδητη προσπάθεια.

Μετά από 20 χρόνια στον ομαδικό αθλητισμό, θεμελιώδεις αρχές του, όπως η αλληλεγγύη, η συνεργασία κι η αυτοθυσία, μπορώ να πω ότι έχουν γίνει καθημερινό μου βίωμα.

Βοηθάς το συμπαίκτη σου να γίνει καλύτερος για να είναι κι η ομάδα, της οποίας είσαι μέλος, καλύτερη, μαθαίνεις να βάζεις την ομάδα πάνω από το προσωπικό στο όφελος, και μάλιστα συνειδητοποιείς ότι έτσι έχεις το μεγαλύτερο όφελος στο τέλος.

Και γνωρίζεις πολύ καλά, ότι μόνος σου δεν μπορείς να τα καταφέρεις, έχεις ανάγκη τον διπλανό σου τόσο όσο σε έχει κι εκείνος. Είναι μια σπάνια αίσθηση να την αντιληφθείς τόσο ξεκάθαρα στη ζωή.

Αν μπορώ να ξεχωρίσω ένα πράγμα που έμαθα από τον αθλητισμό, είναι να εμπιστεύομαι τους ανθρώπους γύρω μου, να μη φοβάμαι να εκτεθώ και ότι κάθε μέρα μπορώ να ξεκινήσω από την αρχή.

Η δική μου επαφή με τον αθλητισμό ξεκίνησε με το να κυνηγάω μια μπάλα, να γνωρίσω το παιδί δίπλα μου, να ακολουθήσω τις εντολές του προπονητή μου, να δημιουργήσω φίλους, να μαθαίνω πώς να ελέγχω τις κινήσεις μου.

Χρόνια αργότερα, αυτό έγινε περισσότερο επάγγελμα και με περισσότερο πάθος από ποτέ.

Κοιτάζοντας πίσω, μπορώ να δω πώς ο αθλητισμός μου έδωσε πολύ περισσότερα από την πηγή εισοδήματός μου σήμερα.

Ο αθλητισμός ήταν η μόρφωση μου, παράλληλα με τα καθημερινά μου μαθήματα στο σχολείο.

Στο σχολείο έμαθα πώς να χρησιμοποιώ τον εγκέφαλό μου, στον αθλητισμό έμαθα πώς να χρησιμοποιώ το σώμα μου.

Στο σχολείο έμαθα για τη δικαιοσύνη, όταν στον αθλητισμό έμαθα να μην κάνω διακρίσεις. Οι δάσκαλοι μού έδειξαν πώς να βοηθήσω τον συμμαθητή μου να λύσει την άσκηση, οι προπονητές μού έδειξαν πώς να σηκώσω τον συμπαίκτη μου μετά την πτώση του.

Το σχολείο μου έμαθε πώς να είμαι ισότιμο μέλος μιας ομάδας, ενώ τα αθλήματα μου έδωσαν την αυτοπεποίθηση να ξεχωρίσω ενώ είμαι μέλος μιας ομάδας.

Το σχολείο μου έδωσε γνώση, ο αθλητισμός με γέμισε συναισθήματα.

Αφού τελείωσα το πτυχίο μου στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, ενώ ήμουν επαγγελματίας αθλήτρια, μπορούσα να δω μόνο ομοιότητες στα δύο πάθη μου, τη διδασκαλία και τον αθλητισμό.

Πιστεύω ακράδαντα ότι αυτά τα δύο θα μπορούσαν να λειτουργήσουν συμπληρωματικά για να διαμορφώσουν το χαρακτήρα και την προσωπικότητα κάθε παιδιού, και να τα καταρτίσουν με πολλαπλές δεξιότητες για να αντιμετωπίσουν το μέλλον.

Συνειδητοποίησα πως ο αθλητισμός διαδραματίζει εξίσου σημαντικό ρόλο με την εκπαίδευση, καθώς αναγνώρισα τον εαυτό μου να χρησιμοποιεί εκπαιδευτικά στοιχεία σε καταστάσεις που προέκυψαν στην ομάδα μου κι αντίστοιχα, αθλητικές εμπειρίες στην προσπάθεια μου να διαχειριστώ συμβάντα της εξωαγωνιστικής μου ζωής.

Κι αυτό ήταν το είδος της εμπειρίας που θα ήθελα να μοιραστώ με παιδιά, τα οποία δεν είχαν τις ίδιες εκπαιδευτικές και αθλητικές ευκαιρίες με εμένα.

Δεν πίστευα ότι το πρότζεκτ αυτό θα αλλάξει τον κόσμο, αλλά εάν θα μπορούσε να αλλάξει λίγο την καθημερινότητα μιας ομάδας παιδιών ήταν αρκετό.

Γιατί μπορούμε όλοι να κάνουμε περισσότερα για τον διπλανό μας, και μπορούμε να αξιοποιήσουμε καλύτερα τις δυνατότητές μας προς όφελος της κοινότητας.

Αρκεί να αφιερώσει ο καθένας λίγο από το χρόνο και τη διάθεσή του.

Προσωπικά, πιστεύω ακράδαντα στην ατομική ευθύνη! Δεν μπορούμε να ορίσουμε κάθε λεπτομέρεια στη ζωή μας, αλλά μπορούμε να ορίσουμε τον τρόπο που θα αντιμετωπίζουμε τα πράγματα και είμαστε υπεύθυνοι για τη στάση που θα κρατήσουμε.

Υπό αυτήν την έννοια, κάθε μας πράξη επηρεάζει κι έχει άμεσο αντίκτυπο στο περιβάλλον μας. Υπάρχει ένα δεδομένο σύστημα στο οποίο δρούμε κι αλληλεπιδρούμε, αλλά παράλληλα υπάρχουν κι οι επιλογές που κάνουμε κάθε στιγμή.

Η πορεία του κάθε ανθρώπου είναι αποτέλεσμα συνδυασμού αυτών των επιλογών και σε αυτές ενυπάρχει η προσωπική ευθύνη. Αποφασίζουμε για τον εαυτό μας σε ένα δεδομένο πλαίσιο και διαμορφώνουμε ενεργά τις συνθήκες διαβίωσής μας.

Όλοι μας ξεκινάμε με κάποιο αρχικό πλάνο και μερικές ιδέες αλλά τελικά το πώς εξελίσσονται τα πράγματα κανείς δεν μπορεί να προβλέψει, κι αυτό είναι το ενδιαφέρον!

Αισθάνομαι τόσο τυχερή που μπορώ να κάνω αυτό που μου αρέσει, που αυτό μου επιτρέπει ταυτόχρονα να αποταμιεύω κάποια χρήματα και μου δίνει τη δυνατότητα να ταξιδεύω και να ζω σε τόσα μέρη του κόσμου, να συναναστρέφομαι ανθρώπους από διαφορετικές χώρες, πολιτισμούς και αξιακά υπόβαθρα.

Και, σίγουρα, αυτή η συναναστροφή μου έχει προσφέρει διαφορετικά ερεθίσματα.

Όλα αυτά, όμως, δεν έρχονται χωρίς κάποιο τίμημα.

Η μεγάλη δυσκολία θα είναι όταν θα σταματήσω την αθλητική μου ζωή. Όταν θα πρέπει να ξεκινήσω από μια διαφορετική αφετηρία να χτίσω μια ζωή από την αρχή και να παραμερίσω την ιδιότητα της αθλήτριας.

Με βασικό εξοπλισμό, όμως, τις μοναδικές εμπειρίες που θα έχω αποκομίσει όλα αυτά τα χρόνια.

Νιώθω πολύ τυχερή που είχα ανθρώπους, κατά την επαγγελματική μου και ακαδημαϊκή μου πορεία, οι οποίοι αφιέρωσαν το χρόνο τους και είχαν τη διάθεση να μου μάθουν καινούρια πράγματα.

Αυτό είναι που θέλω να κάνω κι εγώ. Να δώσω πίσω κάτι από όλα αυτά που είχα την τύχη να αποκτήσω.

Δεν πρόκειται ούτε για χρέος, ούτε για υποχρέωση.

Η «προσφορά» δεν ξέρω αν είναι όντως μια προσωπική αναμέτρηση με τον εγωισμό μας, εγώ δεν το βλέπω έτσι τουλάχιστον.

Μόλις συνειδητοποιήσεις πόσα πράγματα μπορούμε να κάνουμε ο ένας για τον άλλον, και πόσο απλό μπορεί να είναι, τότε απλά δραστηριοποιείσαι.

Ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον κι η ευχαρίστηση της ανθρώπινης αλληλεπίδρασης δεν μπορεί να αντληθεί από την εσωστρέφεια και την ατομική ευημερία.

Τελευταία σκέψη πριν ανέβω στο αεροπλάνο για το ταξίδι στην Αφρική;

Θέλω να επηρεάσω και να αφήσω τον εαυτό μου να επηρεαστεί από τη δυναμική διαφορετικών ανθρώπων και διαφορετικών δομών.

Θέλω να με αλλάξουν και να με διαμορφώσουν…

Τίποτα παραπάνω από αυτό που θέλω να κάνω κι εγώ σε αυτούς!

Αυτή θα είναι η δική μου ανταμοιβή…

Η Αθηνά Παπαφωτίου είναι διεθνής αθλήτρια του βόλεϊ και πτυχιούχος του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης.

Επιμέλεια κειμένου: Λουκάς Μαστροδήμος

Photo Credits: Ανδρέας Παπακωνσταντίνου

Η φωτογράφιση της Αθηνάς Παπαφωτίου πραγματοποιήθηκε στο Μουσείο Μπενάκη.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Αθηνά Παπαφωτίου: Η Γέννηση Της Ιδέας (1^ο σετ)

Αθηνά Παπαφωτίου: Hakunamatata! (3^ο σετ)

Αθηνά Παπαφωτίου: Πρώτη Ημέρα Στο Σχολείο! (4^ο σετ)

Αθηνά Παπαφωτίου: Κομμάτι Ενός Άλλου Κόσμου (5^ο σετ)

Κάρλι Σνάιντερ: Το Σχολείο Της Ελπίδας

Carli Snyder: Zanzibar School Of Hope