Στο παλιό σπίτι των Ρούμπιτ, στο Βορειοανατολικό Χιούστον, φαγητό δεν υπήρχε πάντα.
Τα ρούχα δεν ήταν κάθε μέρα πλυμένα και συνήθως δεν ήταν σιδερωμένα και διπλωμένα με τάξη.
Ακόμη και κατά τις επισκέψεις της Κοινωνικής Υπηρεσίας Ανηλίκων του Τέξας.
Η Λορέιν ήταν η μεγαλύτερη κόρη.
Μονάχα που σε μία οικογένεια δίχως πατέρα και με μία μητέρα «βυθισμένη» στην κοκαΐνη, η μόλις 19 ετών κοπέλα ήταν και αδερφή και μάνα για τα τέσσερα αδέρφια της.
Η Λορέιν ήταν ήδη μία έφηβη μαμά από τα 17 της και έγκυος σε δεύτερο παιδί.
Είχε παρατήσει το γυμνάσιο, γιατί τα μαθήματα, όσο κι αν της άρεσαν, δεν μπορούσαν να την ανησυχούν περισσότερο από τη φαμίλια της.
Στο μικρό διαμέρισμα χωρούσαν ο αδερφός της, Μίτσελ, η αδερφή της, Ασάντι και η δίδυμή της, Μέρι, η οποία δεν μπορούσε να βοηθήσει, λόγω παράλυσης…
Ο 12χρονος, το 2001, Όγκουστιν δεν βρισκόταν πολύ στο σπίτι.
Ο νέος φόργουορντ/σέντερ της ομάδας μπάσκετμπολ του Ολυμπιακού προτιμούσε τη σιωπή.
Απέφευγε τα λόγια και την πολυκοσμία.
Ο Όγκουστιν σε βρεφική ηλικία, με την αδερφή του, Ασάντι / Photo by: Augustine Rubit (IG).
Ο μικρός, πάντως, ήταν πάντα το σπίτι όταν η μητέρα του, Κίμπερλι, εμφανιζόταν έπειτα είτε από δύο-τρεις μέρες στους δρόμους είτε από παραμονή λίγων εβδομάδων ή μηνών στη φυλακή.
Τη στιγμή που η Κίμπερλι άνοιγε την πόρτα, η πραγματική «μαμά» του σπιτιού, η Λορέιν, άρχισε να φωνάζει.
«Πού στο διάολο ήσουν πάλι; Τι έκανες τόσο καιρό; Είμαστε τα παιδιά σου, αλλά τα κάνεις όλα λάθος και εμείς θα καταλήξουμε έτσι»…
Ο Όγκουστιν, από την άλλη, παρέμενε σιωπηλός.
Το μόνο που ήθελε ήταν να δει, να αγκαλιάσει τη μάνα του.
Δεν σήκωνε τον τόνο τη φωνής του. Ήταν ανέκφραστος.
Δεν έβαζε τα κλάματα, παρά το νεαρό της ηλικίας του.
«Δεν ήταν ότι δεν ήμουν κι εγώ θυμωμένος και στεναχωρημένος μαζί της», είχε δηλώσει το 2013 στο ESPN ο Ρούμπιτ.
«Όμως, ήθελα απλώς να δω για λίγο ήρεμα τη μητέρα».
Τις υπόλοιπες ώρες ήθελε απλώς να κρύβεται.
Σκέψεις για το μέλλον δεν υπήρχαν.
Το μόνο που ήθελε είναι να παραμείνει ήρεμο και άδειο το μυαλό του.
Καθώς κρυβόταν, γνώρισε άτομα που δεν έπρεπε να συναντήσει.
Μην έχοντας πολλές ασχολίες, αφού δεν πήγαινε σχολείο, έγινε φίλος με μία παρέα εφηβικής συμμορίας η οποία πουλούσε ναρκωτικά και έκλεβε σπίτια…
Συχνά, ο Όγκουστιν έπαιζε τον ρόλο του τσιλιαδόρου.
Όπως έχει διηγηθεί ο ίδιος στην ιστοσελίδα TheShadowLeague , μία ημέρα τα θύματα της παρέας του δεν ανέχτηκαν την κλοπή και άρχισαν να πυροβολούν.
Ο μικρός άρχισε να τρέχει.
«Φοβήθηκα μέχρι θανάτου. Έτρεμα. Η καρδιά μου χτυπούσε τόσο γρήγορα. Αυτοί οι τύποι θα μπορούσαν να με είχαν σκοτώσει…
»Πολλές φορές τη γλίτωνα από κάτι τέτοια, επειδή ήμουν νέος και γρήγορος. Είδα πράγματα που με φόβισαν.
»Κάποια στιγμή, δεν ήθελα πια να ζήσω πάλι κάτι τέτοιο».
Στην ίδια συνέντευξη, ο Ρούμπιτ είχε αποκαλύψει ένα περιστατικό στο οποίο επρόκειτο να παραδώσει ναρκωτικά στο σπίτι ενός εμπόρου.
«Μερικά παιδιά, μεγαλύτεροί μου, γύρω στα 20, από μία άλλη παρέα, εμφανίστηκαν ξαφνικά και άρπαξαν τα ναρκωτικά.
»Γνώριζα ήδη ότι ο άνθρωπος για τον οποίο δούλευα θα γινόταν έξαλλος μαζί του, γιατί έχασα τα λεφτά του.
»Αλλά τι μπορούσα να κάνω; Είχα δει ανθρώπους να πληγώνονται για λιγότερα. Ήξερα πως αν έκανα τέτοια πράγματα, θα έπρεπε να ήμουν προετοιμασμένος για τις συνέπειες».
Συνέπειες και καταστάσεις από τις οποίες κατόρθωσε να ξεφύγει νωρίς.
Με τη φανέλα της Μπάμπεργκ, εναντίον της ΤΣΣΚΑ Μόσχας.
Οι Ρούμπιτ άλλαζαν συνεχώς σπίτι.
Ο Όγκουστιν άλλαξε οκτώ-εννιά δημοτικά σχολεία.
Οι φιλίες του ήταν περιορισμένες.
Ήταν, βεβαίως, τόσο δεμένος με τα αδέρφια του που δεν ήθελε να τα αποχωριστεί.
Όταν η Πρόνοια ερχόταν με σκοπό να τον στείλει σε σπίτι ανάδοχης οικογένειας, ο μικρός εξαφανιζόταν.
Στο σχολείο δεν μπορούσε να έχει την απαιτούμενη υπογραφή της συχνά εξαφανισμένης μητέρας του και η Λορέιν δεν ήθελε να πλαστογραφεί τα έγγραφα.
Στα σχολεία, ο νεαρός έβλεπε τα γεμάτα απορία και κριτική βλέμματα δασκάλων και συμμαθητών.
Αργούσε στα μαθήματα μέχρι που διαμόρφωσε το σχέδιό του.
«Αν δεν πηγαίνω σχολείο, η Πρόνοια δεν γνωρίζει πού μένω και πού είμαι και δεν μπορεί να με πάρει»…
Έχασε μία ολόκληρη τάξη και χρονιά, όμως η Λορέιν αποφάσισε ότι δεν θα το ανεχτεί άλλο.
Δήλωσε επισήμως στις υπηρεσίες ότι ο Όγκουστιν και η αδερφή τους, Ασάντι, ζουν πια με τη νονά τους, Ντόρις Μπράουν και αμφότεροι μετακόμισαν εκεί.
Δεν ήταν ότι τον νοιαζόταν περισσότερο από τους άλλους.
Απλώς πίστευε, και είχε δίκιο, ότι αυτός είχε χρόνο και δυνατότητα να αλλάξει τη ζωή του και να πετύχει.
«Δεν ήθελα ούτε ο Όγκουστιν ούτε η Ασάντι να νομίζουν ότι τους εγκαταλείπω», είχε δηλώσει η Λορέιν.
«Απλώς, ήξερα ότι εκεί θα μπει η ζωή τους σε τάξη και με πόνεσε η απόφασή μου».
»Ο Όγκουστιν δεν ήταν κακό παιδί. Δεν ήταν ασεβής, δεν ζήτησε ποτέ πολλά και ήταν πάντα ευγνώμων γι αυτά που είχαμε.
»Ωστόσο, ήξερα πως έπρεπε να είναι σε ένα καλύτερο περιβάλλον».
Στο σπίτι της Ντόρις, ο Όγκουστιν έγινε πιο συνεπής στα μαθήματα και ασχολήθηκε με τα σπορ. Αρχικά, με το αμερικανικό ποδόσφαιρο (ράγκμπι).
Σε χαλαρές στιγμές, στις Η.Π.Α. / Photo by: Augustine Rubit (IG).
Ο Ρούμπιτ ήταν πολύ πίσω στα μαθήματα.
Η νονά του, πάντως, τον βοήθησε να φτάσει σε ικανοποιητικό επίπεδο, διαβάζοντας μαζί του για πολλές επιπλέον ώρες.
Στο νέο σχολείο του, άρχισε να παίζει και μπάσκετμπολ.
Στην ομάδα γνώρισε τον Μάθιου Τρόμπερ.
Από τις πρώτες ημέρες γνωριμίας έκαναν παρέα και ο Όγκουστιν πήγε ένα απόγευμα στο σπίτι του.
Η γνωριμία με τους γονείς του Μάθιου, Στιβ και Λετίσια Τρόμπερ, θα άλλαζε τη ζωή του.
Δεν γνώριζε ακόμη τότε ότι είχε ήδη βρει μία δεύτερη οικογένεια.
Ο Στιβ Τρόμπερ ήταν άλλοτε παίκτης του πανεπιστήμιου Ράις, στις αρχές της δεκαετίας του ’80.
Αν και πολυάσχολος, ως αντιπρόεδρος του επενδυτικού τμήματος της Citibank, παρέμενε παθιασμένος με το μπάσκετμπολ.
Μαζί με τη σύζυγό του είχαν ιδρύσει μία ανεξάρτητη ομάδα, τους Χιούστον Σελέκτ.
Ο Στιβ ήταν προπονητής και η Λετίσια ανέλαβε όλα τα υπόλοιπα οργανωτικά κομμάτια.
Σκοπός της ομάδας δεν ήταν μόνο να βοηθήσει το γιο τους, Μάθιου, που έπαιζε.
Αλλά να κρατήσει μακριά από περιπέτειες τα παιδιά του Χιούστον.
Στόχος τους ήταν να χτίσουν ένα σπίτι για αυτά τα παιδιά και το 2006 άρχισαν από την ομάδα.
Στα try-outs, ο Ρούμπιτ ξεχώρισε και οι Τρόμπερ τον πρόσεξαν.
«Ήταν συνήθως ιδιαιτέρως ήσυχος», θυμάται η Λετίσια Τρόμπερ.
«Τα ρούχα και τα παπούτσια του σχεδόν διαλύονταν. Σπάνια άλλαζε ρούχα στις προπονήσεις».
Η Λετίσια δεν τον ρώτησε τι συμβαίνει, αλλά του έδωσε χρήματα να αγοράσει φανέλες, σορτς και παπούτσια.
Εντυπωσιακή προσπάθεια του Ρούμπιτ, ως παίκτης του πανεπιστήμιου Σάουθ Αλαμπάμα.
Τον πρώτο χρόνο της γνωριμίας με τη φαμίλια του Μάθιου, ο Όγκουστιν δεν αποκάλυψε πολλά για την οικογένειά του.
Οι Τρόμπερ συχνά έκαναν το τραπέζι σε όλους τους παίκτες της ομάδας τους και δεν πήγαιναν για ύπνο αν δεν ήξεραν ότι κάθε παιδί είχε πάει σπίτι του.
Πολλές φορές μετέφεραν τον Ρούμπιτ, όμως δεν θέλησαν να τον φέρουν σε αμηχανία και δεν τον ρωτούσαν κάτι.
Ο Όγκουστιν πήγαινε ολοένα και συχνότερα στο σπίτι του Μάθιου.
Σε λίγο καιρό, ουσιαστικά ζούσε πλέον εκεί.
Ο Στιβ Τρόμπερ, βλέποντας το ταλέντο και τη θέλησή του, τον βοήθησε στις πρώτες συνεντεύξεις με πανεπιστήμια που σκόπευαν να προσφέρουν στον Ρούμπιτ υποτροφία.
Οι βαθμοί του, πάντως, δεν ήταν ικανοποιητικοί και οι Τρόμπερ τού συμπεριφέρθηκαν σαν παιδί τους, προσλαμβάνοντας καθηγητή για ιδιαίτερα μαθήματα.
Ο Όγκουστιν έκανε μέχρι και νυχτερινά μαθήματα και ειδικά φροντιστήρια τα καλοκαίρια.
Είχε καταλάβει και ο ίδιος ότι οι Τρόμπερ ήταν μία προσωπική ευλογία και θέλησε να προσπαθήσει τόσο σκληρά όσο ποτέ.
«Πολλά από αυτά τα παιδιά είναι καλά, όμως δεν έχουν ευκαιρίες», δήλωσε το 2013 στο ESPN ο Στιβ Τρόμπερ, ο οποίος έχει ξοδέψει περισσότερο από ένα εκατομμύριο δολάρια στην ομάδα των Χιούστον Σελέκτ.
«Με τον Στιβ και την Λετίσια, χωρίς να παραγνωρίζω τις προσπάθειες της αδερφής και της νονάς μου, είδα πώς είναι μία οικογένεια», παρατήρησε ο Όγκουστιν.
«Όλοι έτρωγαν μαζί κάθε βράδυ, όλα έμοιαζαν σαν να είμαι στο σπίτι μου.
»Ήταν εξαιρετικό να αισθάνεσαι ότι είσαι αποδεκτός και κάποιος σε σέβεται σαν άνθρωπο».
Πρώτος από αριστερα, με την δεύτερη οικογένειά του, όπως τόνισε σε tweet και ο καλός φίλος του, Μάθιου Τρόμπερ (δίπλα στον Ρούμπιτ).
Το 2009, ο Ρούμπιτ επέλεξε το πανεπιστήμιο του Σάουθ Αλαμπάμα.
Η Λετίσια Τρόμπερ και η κόρη της, Λέξι, τον πήγαν στο σχολείο και τον βοήθησαν να ετοιμάσει το δωμάτιό του, στην εστία.
Όταν τον χαιρέτησαν και αποχώρησαν συγκράτησαν τα δάκρυά τους.
Άρχισαν να κλαίνε στο αυτοκίνητο.
Ο ίδιος παρέμεινε σιωπηλός, όπως παλιά.
Μερικά χρόνια αργότερα, τους αποκάλυψε ότι «το να μην τρέξω και να γυρίσω μαζί σας στο σπίτι ήταν το δυσκολότερο πράγμα της ζωής μου!».
Το έλεγε ένα παιδί που «χάθηκε» για έναν χρόνο.
Ένα παιδί που βίωσε πυροβολισμούς.
Ένα παιδί που, όπως είπε εκείνος, «την πρώτη μέρα στο κολέγιο ένιωσα σαν φυλακισμένος. Σαν όλοι να με παράτησαν, πάλι»…
Οι Τρόμπερ, όμως, δεν τον παράτησαν.
Όταν η Λετίσια ζήτησε από τον Ρούμπιτ να βοηθήσει στη μετακόμιση του γιου της, Μάθιου, σε έναν φοιτητικό δωμάτιο στο Κολοράντο, ο νέος παίκτης του Ολυμπιακού αποκάλυψε για πρώτη φορά λεπτομέρειες για την βιολογική οικογένειά του.
Για τους Τρόμπερ, τίποτε δεν είχε σημασία.
Ήδη αγαπούσαν τον Όγκουστιν σαν γιο τους και τα παιδιά τους τον έβλεπαν σαν αδερφό τους.
Όταν η Λετίσια Τρόμπερ είχε συζητήσει για πρώτη φορά με τον Ρούμπιτ το ενδεχόμενο του κολεγίου, εκείνος απάντησε:
«Δεν θα πάω ποτέ στο πανεπιστήμιο. Κανένας από την οικογένειά μου δεν πάει. Δεν έχω τη δυνατότητα».
Η κα Τρόμπερ χαμογέλασε και αποκρίθηκε: «Όπως παίζεις μπάσκετμπολ, θα λάβεις υποτροφία. Θα σε πληρώνουν για να πας!».
Ο Όγκουστιν σχολίασε σε συνέντευξή του, μερικά χρόνια αργότερα, πως «η Λετίσια το είπε και το πίστευε. Δεν είχα στόχους μέχρι τότε. Δεν ήξερα τίποτα για τις τάξεις ή τους βαθμούς που έπρεπε να πιάσω για να πάω σε κολέγιο».
Σε εκείνη τη συζήτηση που είχαν στον δρόμο για το Κολοράντο και τα μετακόμιση του Μάθιου, ο Ρούμπιτ έκανε την Λετίσια να κλάψει.
«Σε ευχαριστώ για όσα έκανες για μένα. Μου έμαθες πώς να είμαι κύριος. Κανείς δεν μού είπε ότι μπορώ να πάω στο κολέγιο», της είπε.
»Είσαι η πρώτη γυναίκα που ξέρω και κρατά τις υποσχέσεις της. Η μητέρα μου ποτέ δεν τις κρατούσε. Αγαπώ την μαμά μου, γιατί είναι η μάνα μου. Αλλά κι εσύ μου στάθηκες σαν μητέρα».
Σε δηλώσεις του στην επίσημη ιστοσελίδα της Ευρωλίγκας, ανέφερε ότι «οι Τρόμπερ έρχονται στη Γερμανία μία φορά τον χρόνο.
»Κι εγώ επισκέπτομαι κάθε καλοκαίρι την βιολογική οικογένειά μου».
Ως παίκτης της Μπάμπεργκ, κόντρα στην ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ, για το Τσάμπιονς Λιγκ της FIBA / Photo by: Eurokinissi.
Πριν παίξει πέντε χρόνια στη Γερμανία, στις offseason του κολεγίου, ο Ρούμπιτ έκανε ατομικές προπονήσεις με τον άλλοτε σταρ του πανεπιστήμιου Μπάτλερ και για λίγο φόργουορντ του Ολυμπιακού (to 2011-12), Ματ Χάουαρντ.
Είχε δώσει, πάντως, μία υπόσχεση στη δεύτερη μητέρα του, Λετίσια Τρόμπερ. Να πάρει και το πτυχίο του και το κατάφερε, στον τομέα της Επικοινωνίας.
Πλέον, ο Όγκουστιν Ρούμπιτ και η σύντροφός του, Λάντον, έχουν μαζί ένα παιδί.
Οι Τρόμπερ τους καμαρώνουν σαν δικά τους παιδιά.
Στο Βορειοανατολικό Χιούστον, οι Ρούμπιτ ζουν καλύτερα από το 2001.
Η πρώτη ηρωίδα του Όγκουστιν, η αδερφή του, Λορέιν, πήρε το πτυχίο της και προσπαθεί να βοηθήσει άπορα παιδιά στοΤέξας, με δημιουργία καταλυμάτων.
Τα δύο παιδιά της, ο 20χρονος Τέρενς και η 18χρονη Τσέλσι, λατρεύουν τον θείο Όγκουστιν.
Η μητέρα του Ρούμπιτ, Κίμπερλι, κατάφερε από το 2002 να «καθαρίσει» από τα ναρκωτικά και μάλιστα έμεινε έγκυος και γέννησε δίδυμα, τον Τζάμαρι και την Τζαμάρια.
«Είμαστε περήφανοι για όσα πέτυχε και ευχαριστούμε κάθε μέρα την οικογένεια Τρόμπερ που τον βοήθησε», λέει η Λορέιν.
«Η συνάντηση μαζί τους ήταν θεόσταλτο δώρο για τον Όγκουστιν, αφού ο Στιβ και η Λετίσια ήταν σαν γονείς για εκείνον».
Η ανάρτησή του στο Instagram, μετά την αποφοίτησή του / Photo by: Augustine Rubit (IG).
Αν κάποιος δεν ήταν φαν του ΝCAA ή, εσχάτως, οπαδός του Ολυμπιακού, ίσως να μην είχε ακούσει ποτέ στο παρελθόν τον Ογκουστίν Ρούμπιτ.
Αν μάθει την προσωπική ιστορία του, ωστόσο, μάλλον δεν θα την ξεχάσει ποτέ.
Μία ιστορία προσωπικής πάλης αλλά και διπλής ευκαιρίας.
Μία ιστορία αλτρουισμού και εξιλέωσης.
Το παιδί που κρυβόταν από την Πρόνοια δεν χρειάζεται να κρύβεται άλλο.
Εκτός από το πτυχίο και τα χρήματα που κερδίζει από το μπάσκετμπολ, η πορεία του τον δίδαξε κι ένα άλλο πράγμα.
Του έμαθε ότι η οικογένεια που φάνηκε αρχικά να στερείται είναι σημαντική.
Και τον έκανε να λέει, πια, πως «δεν θέλω να κάνω τα ίδια λάθη με τη δική μου φαμίλια».
Το μπάσκετμπολ ήταν το «διαβατήριό» του για μία καλύτερη ζωή.
Το αληθινό «εισιτήριό» του, όμως, ήταν εκείνοι που τον πίστεψαν και του έδωσαν μία δεύτερη ευκαιρία.
Και, κυρίως, ήταν η θέλησή του.
Ο γιος του Όγκουστιν Ρούμπιτ χαζεύει μία καρικατούρα που απεικονίζει τον πατέρα του / Photo by: Augustine Rubit (IG).
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:
Αρσέν Μουλουντά: «Νίκησε το μίσος!»
Η αβάσταχτη απλότητα του (περίπλοκου) εαυτού του Ντένις Ρόντμαν
Ο Σακίλ ΜακΚίσικ δεν «λύγισε» από τη φυλακή, «νικώντας» την ειρωνεία…
Άστεγη, έφηβη μητέρα, όμως η Τζάσμιν Ουόκερ δεν έχασε ποτέ το κίνητρό της