Ακούγοντας για μπάσκετ στις Ηνωμένες Πολιτείες, το μυαλό πηγαίνει απευθείας στη Νέα Υόρκη.
Το «Μεγάλο Μήλο» είναι το σπίτι μου.
Ωστόσο, όταν ακούω ή μιλώ για μπάσκετ, το πρώτο πράγμα που έρχεται στο δικό μου μυαλό είναι η οικογένεια και μετά το σπουδαίο μέρος όπου έμαθα να παίζω.
Γεννήθηκα και έζησα τα πρώτα παιδικά χρόνια μου, στο Μπρονξ.
Μείναμε εκεί μέχρι τη χρονιά που ήμουν στην έκτη τάξη, πριν μετακομίσουμε στα βόρεια της πολιτείας της Νέας Υόρκης.
Μετακομίσαμε στο Μίντλταουν, περίπου μία ώρα έξω από την πόλη.
Πήγαμε σε μία καλή γειτονιά, μακριά από τους δύσκολους δρόμους του Μπρονξ, ώστε εγώ και ο μικρότερος αδερφός μου να έχουμε μία καλύτερη ζωή.
Ήταν καταπληκτικό να μεγαλώσω σε μία πόλη με τόσο σπουδαία μπασκετική παράδοση.
Σε μία πόλη που λατρεύει τον συναγωνισμό και σου διδάσκει ότι πρέπει να δίνεις ό,τι έχεις σε κάθε ματς, στα ανοικτά γήπεδα ή στο σχολείο.
Η Νέα Υόρκη, όπως και τα αδέρφια μου, μου έμαθε ότι στο μπάσκετ τίποτα δεν είναι δεδομένο και τίποτα δεν σου χαρίζεται.
Οφείλεις να παλέψεις για κάθε μπάλα, για κάθε σουτ, για κάθε ριμπάουντ.
Πρέπει να βγεις εκεί έξω και να είσαι ο καλύτερος που μπορείς να είσαι.
Είναι το γήπεδο, το πρώτο μέρος όπου θα κερδίσεις τον σεβασμό που όλοι αναζητούμε.
Ο Κέντρικ Ρέι, με τη φανέλα του πανεπιστήμιου Κένεσο Στέιτ.
Είχα δύο σπουδαίους δασκάλους σαν παιδί.
Ήταν διασκεδαστικό να μεγαλώνεις έχοντας έναν μεγαλύτερο αδερφό και μία μεγαλύτερη αδερφή που έπαιξαν κολεγιακό μπάσκετ.
Ήταν «πρώτο», ξέρετε.
Το μόνο που επιθυμούσα μεγαλώνοντας ήταν να γίνω σαν εκείνους, απλώς παρακολουθώντας τους και μαθαίνοντας από αυτούς.
Το μόνο που ήθελα ήταν να γίνω επαγγελματίας παίκτης του μπάσκετ και ήταν εξαιρετικό το ότι είχαν δύο μεγαλύτερα αδέρφια να μου δείξουν τον δρόμο σε αυτό το μονοπάτι.
Ο Άλαν αποφοίτησε από το φημισμένο πανεπιστήμιο Βιλανόβα και παρότι δεν επιλέχθηκε στο ντραφτ του ΝΒΑ, αγωνίστηκε για μία σεζόν στους Μπόστον Σέλτικς.
Ταξίδεψε πέρα από τον Ατλαντικό για να παίξει σε Ιταλία, Γαλλία, Σλοβενία, Κροατία, Γερμανία και Τουρκία και έκλεισε την καριέρα του στον Λίβανο.
Η αδερφή μου, Μπρίτανι, αγωνίστηκε για τέσσερα χρόνια στο πανεπιστήμιο Ράτγκερς, κερδίζοντας πολλές ατομικές διακρίσεις.
Εκείνοι ήταν τα πρώτα ινδάλματά μου παίζοντας μπάσκετ και ήθελα να γίνω σαν αυτούς.
Συνηθίζαμε να παίζουμε ένας-εναντίον-ενός στο ανοικτό γήπεδο στο πάρκο.
Έρχονταν και με νικούσαν κάθε φορά.
Όμως, μία ημέρα, ήταν η ώρα για μένα να κερδίσω.
Η κατάλληλη στιγμή για νίκη μου είχε έρθει, όμως και οι δύο σήκωσαν απλώς τους ώμους τους και μου είπαν ότι δεν μετράει…
Μου είπαν πως κέρδισαν μόνο με δύο ή με τρεις πόντους διαφορά, επομένως αυτό δεν είναι νίκη!
Ελάτε τώρα…
Αυτή ήταν πάντα η νοοτροπία τους. Ποτέ ικανοποιημένοι και πάντα να προσπαθούν για το καλύτερο.
Ήταν πάντοτε σκληροί απέναντί μου, ώστε να γίνω καλύτερος.
Ήταν δύσκολο για μένα να χάνω όλη την ώρα και, γι’ αυτό, εκείνη η πρώτη νίκη ήταν απίστευτο συναίσθημα!
Πόση χαρά! Μία αξέχαστη στιγμή.
Ο Άλαν και η Μπρίτανι προσπαθούσαν πάντα να είναι αυστηροί μαζί μου. Αλλά ποτέ δεν γίνονταν αντιαθλητικοί.
Είχαν όλες αυτές τις συμβουλές για μένα.
Όμως, παράλληλα, με άφηναν να κάνω το δικό μου.
Να είμαι ο εαυτός μου και να κάνω αυτό που θέλω να κάνω.
Νομίζω πως ήταν εύκολο για αυτούς να μου διδάξουν το μπάσκετ, διότι ποτέ δεν τους προκαλούσα προβλήματα.
Ήθελα απλώς να τους μοιάσω.
Η Μπρίτανι Ρέι (αριστερά), σε αγώνα του πανεπιστήμιου Ράτγκερς.
Η καλύτερη συμβουλή που άκουσα από τον αδερφό και την αδερφή μου ήταν να βγαίνω στο γήπεδο και να είμαι ο εαυτός μου.
Να μην αφήνω κανέναν να με αλλάξει, να αλλάξει αυτό που είμαι ή εκείνο που ονειρεύομαι να γίνω.
Και, φυσικά, δεν βαρέθηκαν ποτέ να μου λένε να δουλεύω σκληρά κάθε μέρα.
Αυτό είναι το μυστικό και καταλαβαίνετε ότι δεν είναι δα και μυστικό.
Δεν υπήρξε ποτέ πίεση από την οικογένειά μου να ακολουθήσω το μπάσκετ, όπως ο Άλαν και η Μπρίτανι.
Ήταν εξ ολοκλήρου δική μου απόφαση.
Παρακολουθούσα τα αδέρφια μου όταν ήμουν μικρός, αγάπησα το μπάσκετ και επιθυμούσα να παίξω επαγγελματικά.
Και τώρα μπορώ να παίξω εναντίον τους και να τους νικήσω εύκολα! Χαχα! Μπορείτε να ποντάρετε σ’ αυτό.
Αυτό ήταν το όνειρο πίσω στα χρόνια που ήμουν μικρός ή έφηβος.
Ο μικρότερος αδερφός μου, ο Άαρον, ακολούθησε επίσης τα βήματά μας.
Μόλις τελείωσε το κολέγιο παίζοντας στο πανεπιστήμιο Σάουθερν και θα ολοκληρώσει και τις σπουδές του, για να πάρει το πτυχίο του.
Έχει ταλέντο να παίξει επαγγελματικά και από εδώ και πέρα θέλει να διαπιστώσει πού μπορεί να τον οδηγήσει το μπάσκετ.
Τώρα είναι η στιγμή να του δώσω μερικές συμβουλές και να του πω να μην πιέσει τίποτα.
Θα πρέπει να είναι στο παρκέ, να είναι ο εαυτός του, να δουλεύει σκληρά και να ελέγχει ό,τι μπορεί να ελέγξει.
Ο Ρέι (δεξιά) με τη φανέλα της Μακάμπι Τελ Αβίβ, εναντίον της Φενέρμπαχτσέ / Photo by: Eurokinissi.
Νομίζω πως όπως ο Άλαν μοιράστηκε μαζί μου τη γνώση και τις εμπειρίες από το εξωτερικό, μπορώ να κάνω το ίδιο αν ο Άαρον επιθυμεί να παίξει μακριά από την Αμερική.
Το να ταξιδεύεις και να αλλάζεις συνεχώς ομάδες είναι συνέπεια του παιχνιδιού.
Είναι κομμάτι του τι κάνουμε και το συνηθίζουμε.
Είναι μία μορφή πίεσης, όμως τις περισσότερες φορές είναι διασκεδαστικό να συναντάς νέα μέρη και νέες κουλτούρες.
Μπορεί να χρειάζεται λίγο χρόνο για να προσαρμοστείς σε ένα νέο μέρος, αλλά για μένα είναι εύκολο, πλέον.
Το συνήθισα.
Αυτό είναι άλλο ένα καλό της προετοιμασίας.
Δεν είναι απλώς καλή περίοδος για να ετοιμαστείς για τη σεζόν, αλλά και ευκαιρία να γνωρίσεις το νέο σπίτι σου, τη νέα πόλη σου, τη νέα χώρα σου.
Όταν αρχίσει κάθε αγωνιστική χρονιά, προσαρμόζομαι απόλυτα να είμαι έτοιμος να παίξω και να ζήσω σε ένα νέο μέρος, όπως έκανα τα προηγούμενα χρόνια στην Ευρώπη.
Σε αγώνα της Νίμπουρκ εναντίον της ΑΕΚ, για το Basketball Champions League της σεζόν 2017-18 / Photo by: Eurokinissi.
Τώρα αυτό το μέρος είναι η Αθήνα, η Ελλάδα. Είναι η ομάδα μπάσκετ της ΑΕΚ.
Είναι ευλογία να αγωνίζομαι για έναν τόσο ιστορικό σύλλογο!
Προσπαθώ να είμαι ήρεμος, να παίξω το παιχνίδι μου και να πετύχουμε όσο το δυνατόν περισσότερες νίκες μπορούμε.
Όλοι στην ομάδα με έχουν βοηθήσει πολύ.
Οι παλαιοί παίκτες στα αποδυτήρια μας ενημερώνουν για την ιστορία της ομάδας.
Έχω παίξει εναντίον της ΑΕΚ και γνωρίζω για το καταπληκτικό κοινό που έχουμε.
Αυτό που μου λένε όλοι είναι να μπαίνω στο γήπεδο, να είμαι ο εαυτός μου και να κάνω αυτό το οποίο οι προπονητές ξέρουν ότι μπορώ να κάνω στο παρκέ.
Μου λένε να μην προσπαθώ να γίνω κάτι το οποίο δεν είμαι.
Να μην βιάζομαι, να μην πιέζω καταστάσεις και να είμαι ήρεμος.
Να προσπαθώ να κάνω αυτό για το οποίο με έφεραν εδώ.
Ανυπομονώ γι’ αυτή την εμπειρία.
Photo by: AEK BC.
Επιμέλεια κειμένου: Γιώργος Αδαμόπουλος