Εις το όνομα του πάθους

Έχουμε μια έκφραση στην πατρίδα των γονιών μου, την Ελλάδα, η οποία αναφέρει «είσαι ο και λέγεσαι». Ξέρετε πολύ καλά πως είναι αυτή που σε καλεί να συστηθείς και να περιγράψεις αυτό που κάνεις. Ποιος είναι ο Νικ Μπόντης;

Πρώτα απ’ όλα, είμαι πατέρας τριών παιδιών. Δύο αγοριών κι ενός κοριτσιού, του Χαρίλαου, του Κωνσταντίνου και της Τία Μαρία. Τα αγόρια μου προφανώς -και θα το εξηγήσω παρακάτω- παίζουν ποδόσφαιρο.

Η κόρη μου μισεί το ποδόσφαιρο! Νομίζει ότι ασχολούμαστε ήδη πολύ μ’ αυτό, στο σπίτι. Το γραφείο μου είναι γεμάτο κασκόλ ομάδων, το ποδόσφαιρο «παίζει» στην τηλεόραση κάθε μέρα και όλο το 24ωρο. Πηγαίνουμε τα αγόρια στην προπόνηση και το βράδυ παρακολουθούμε αγώνες. Κατά μέσο όρο παρακολουθώ τρία ή τέσσερα παιχνίδια.

Είμαι επίσης σύζυγος. Γνώρισα τη γυναίκα μου στο πανεπιστήμιο, όταν έπαιζα ποδόσφαιρο. Στις Η.Π.Α. και τον Καναδά, όπου ζω, τα αθλητικά κολέγια είναι πιο εξέχοντα, πιο συνήθη μονοπάτια από ό, τι στην Ευρώπη.

Έβγαινα με μία φίλη της γυναίκας μου και ήταν εκείνη που την προσκάλεσε να παρακολουθήσει ένα παιχνίδι που έπαιξα. Ήταν το μεγαλύτερο λάθος που έκανε η πρώην φίλη μου!

Γνώρισα την Στέισι, μετέπειτα σύζυγό μου, στο πάρκινγκ του γηπέδου, πριν καν πάω στα αποδυτήρια για ντους. Ήταν 1η Οκτωβρίου 1996. Πριν από είκοσι πέντε χρόνια και μερικές μέρες.

Την επόμενη μέρα η Στέισι μού ανέφερε ότι ο ιδρώτας και η μυρωδιά του αγώνα έχουν «κολλήσει» πάνω της τις τελευταίες 24 ώρες! Ήταν το πρώτο πράγμα που μου είπε η μέλλουσα σύζυγός μου.

Είμαι καθηγητής πανεπιστημίου από το 1988. Πρόεδρος του τμήματος Επιχειρήσεων στο πανεπιστήμιο ΜακΜάστερ. Έχουν περάσει 33 χρόνια και το αγαπώ ακόμα. Είναι η χαρά μου.

Λατρεύω να διδάσκω, να βρίσκομαι μπροστά σε νέους ανθρώπους και να εκφράζω το νέο επιχειρηματικό περιεχόμενο, ειδικά στις μέρες μας, με τις νέες τεχνολογίες. Έχω πάθος με την ακαδημαϊκή καριέρα μου και αγαπώ το ποδόσφαιρο. Έπαιξα στο πανεπιστήμιο Ουέστερν, όπου πλέον αγωνίζεται ο γιος μου και αυτό είναι εκπληκτικό! Παίζω ακόμα με παλαίμαχους ποδοσφαιριστές.

Το άθλημα μάς χάρισε εμπειρίες και αναμνήσεις. Ταξιδέψαμε σε πολλά μέρη του κόσμου. Τα καλοκαίρια, που δεν υπήρχε αγωνιστική δραστηριότητα, ήμουν στην ομάδα του στίβου του σχολείου, στο άλμα εις μήκος.

Στο χορτάρι ήμουν επιθετικός, οπότε η ταχύτητα και το άλμα του στίβου με βοήθησαν πολύ. Μετά το τέλος των σπουδών, συνέχισα να αγωνίζομαι. Έπαιξα σε μία ημι-επαγγελματική λίγκα, το CNSL (Canadian National Soccer League), στην ομάδα Λόντον Σίτι. Το MLS δεν υπήρχε ως το 2007, με τις καναδικές ομάδες του Τορόντο και του Μόντρεαλ να συμπεριλαμβάνονται στο αμερικανικό πρωτάθλημα. Τα επαγγελματικά δεδομένα εμφανίστηκαν πολύ αργότερα στον Καναδά, πολύ μετά την καριέρα μου.

Μεταπήδησα από το παιχνίδι στην προπονητική, πήρα το δίπλωμά μου και μετά πέρασα και στη διοίκηση. Ξεκίνησα από έναν τοπικό σύλλογο, με εθελοντική εργασία ως διευθυντής, βοηθώντας στη συγκέντρωση κεφαλαίων και την εύρεση χορηγών. Διετέλεσα στέλεχος της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας του Καναδά για σχεδόν δέκα χρόνια. Ήμουν αντιπρόεδρος για τρία χρόνια και τον Νοέμβριο του 2020 εκλέχθηκα στη θέση του προέδρου.

Όλη η διαδρομή ήταν συναρπαστική. Βρέθηκα στη Μόσχα στις 30 Ιουνίου 2018, η οποία είναι μια πολύ σημαντική ημερομηνία. Ήταν η μέρα που η υποψηφιότητα Καναδά-ΗΠΑ-Μεξικού έγινε δεκτή από τη FIFA, για τη διοργάνωση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2026.

Κερδίσαμε και τώρα έχουμε μπροστά μας πέντε χρόνια ώστε να προσφέρουμε και να παρουσιάσουμε ένα πετυχημένο Μουντιάλ.

Είμαι ένας περήφανος Ελληνο-Καναδός. Φοίτησα σε ελληνικό σχολείο. Η γυναίκα μου είναι Ελληνο-Καναδή και τα παιδιά μας πήγαν επίσης και σε ελληνικό σχολείο. Με τους γιους και τις κόρες μου μιλάμε στα ελληνικά όλη την ώρα.

Ο πατέρας μου είναι από το Χρυσό, ένα χωριό κοντά στις Σέρρες. Η μητέρα μου κατάγεται από το Κιάτο, στην Κόρινθο. Οι γονείς της γυναίκας μου είναι από την Καρδίτσα.

Έρχομαι στην Ελλάδα κάθε καλοκαίρι, εδώ για 20 χρόνια. Ταξιδεύουμε πολύ και παντού. Μας αρέσει ιδιαιτέρως να πηγαίνουμε στη Χαλκιδική.

Σε κάθε συνάντηση της FIFA, τα πρώτα άτομα που αναζητώ είναι οι εκπρόσωποι από την Ελλάδα και την Κύπρο και οι άλλοι Έλληνες από τις ομοσπονδίες της Αυστραλίας και της Νότιας Αφρικής.

Ο παππούς μου, ο Νίκος Μποντής, ο πρώτος Νίκος της οικογένειας, μου έλεγε διαρκώς στο χωριό του, στο Χρυσό Σερρών, την έκφραση «όνομα και πράγμα». Όπως πολλοί Έλληνες στον πόλεμο, και οι συγγενείς μου προφανώς προσπαθούσαν να προστατευτούν. Οι Ιταλοί είχαν έρθει και ο παππούς νόμιζε ότι μπορεί να του παραπλανήσει και να τους πείσει πως είναι συμπατριώτης τους.

Ήταν μορφωμένος, ήξερε να μιλάει ιταλικά και άλλαξε το όνομά του για να προστατεύσει την οικογένεια. Το οικογενειακό μας όνομα, κανονικά, ήταν Παπαποστόλου, ένα πολύ ελληνικό όνομα. Σκαρφίστηκε την ιδέα να το αλλάξει σε Μπόντης, ώστε να γίνει «πιο ιταλικό». Για να είμαι ειλικρινής, πάντως, το «Μπόντης» είναι περισσότερο ελληνικό από ιταλικό, σωστά; Αυτή είναι η ιστορία του «όνομα και πράγμα» που μου έλεγε, ως υπενθύμιση για το υπόβαθρο και το παρελθόν μας.

Ο παππούς μου κατόρθωσε να προστατεύσει την οικογένεια γιατί όταν ήρθαν οι Ιταλοί, τους έλεγε ότι είναι Ιταλός και τον πίστεψαν, καθώς μιλούσε τη γλώσσα τους!

Μου έλεγε συνεχώς ότι πήρα το όνομα που «εφηύρε», για να φροντίσει τη φαμίλια του.

Η αγάπη μου για το ποδόσφαιρο και το στίβο προέρχεται από το πάθος που έχουν οι Έλληνες για τον αθλητισμό, ξεκινώντας φυσικά από τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Παλιά επισκεπτόμασταν την Αρχαία Ολυμπία και άκουγα πολλά για τον Μαραθώνα και το Παναθηναϊκό Στάδιο. Καταλάβαινα από τότε ότι όλες οι ιστορίες είναι αληθινές!

Επειδή ο πατέρας μου καταγόταν από τον Βορρά, η πρώτη του ομάδα ήταν ο Πανσερραϊκός. Όταν μετακόμισε στη Θεσσαλονίκη, έγινε οπαδός του ΠΑΟΚ. Μου είπε ότι όταν μεγαλώσω αρκετά θα με πάει στην Τούμπα, για ένα τρελό ντέρμπι μεγάλης αντιπαλότητας.

Το πρώτο μου παιχνίδι, στις αρχές της δεκαετίας του ’80 ήταν εκείνο του ΠΑΟΚ εναντίον του Ολυμπιακού. Ήταν κάτι τρελό! Η ατμόσφαιρα με το φαγητό, τα σουβλάκια, τα συνθήματα. Η Τούμπα είναι κάτι άλλο, σαν «μπουντρούμι» και το λέω με αγάπη και όχι για να προσβάλλω. Οι υπάλληλοι ασφαλείας είπαν αρχικά στον μπαμπά μου: «Πού το πας το μικρό παιδί; Δεν μπαίνουν παιδιά σ’ αυτό το ματς». Τους έπεισε, όμως, λέγοντας πως «είμαστε από τον Καναδά». Μπήκα και είδα όλους αυτούς τους φράχτες, άκουσα όλα τα τραγούδια από τους ημίγυμνους οπαδούς στη Θύρα 4, μαζί με τις σακούλες με τα κέρματα και τους γαύρους!!!

Ένα μικρό αγόρι από τον Καναδά ανοίγει τα μάτια του και σκέφτεται «τι είναι αυτό το πράγμα;», αυτό το «θέατρο» με τα πυροτεχνήματα. Για 90 λεπτά δεν «επιτρέπεται» να είσαι καθιστός στο «μπουντρούμι»!

Αυτό ήταν (σ)το DNA μου, η ελληνική κουλτούρα μου. Ήμουν δρομέας στην Ολυμπιακή λαμπαδηδρομία, με την Ολυμπιακή δάδα, πριν από μερικά χρόνια. Μου άρεσε επίσης το μπάσκετ. Παρακολουθούσα τον Νίκο Γκάλη και όλους τους θρύλους που ακολούθησαν.

Είμαι, επίσης, πολύ κοντά σε πολλές αθλητικές προσωπικότητες στην Ελλάδα.

Υπάρχουν μεγάλες πολιτισμικές διαφορές μεταξύ Ελλάδας και Καναδά. Το 50 % των παικτών ποδοσφαίρου στον Καναδά είναι γυναίκες.

Έχουμε την Εθνική Γυναικών η οποία κατέκτησε το χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο στο Τόκιο και βρίσκεται εδώ και χρόνια στο Top-10 της παγκόσμιας κατάταξης κόσμου. Θα ήθελα μέσα από αυτές τις γραμμές και τις λέξεις να μιλήσω για μία ξεχωριστή κυρία, την Κατερίνα Φαλίδα.

Τη γνώρισα πριν από πολλά χρόνια. Ήταν προπονήτρια στην ακαδημία του Ολυμπιακού και έκτοτε είναι στο εθνικό πρόγραμμα γυναικών στην Ελλάδα. Είναι σημαντικό για τους μεγάλους και πλούσιους συλλόγους στην Ελλάδα, τον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό, την ΑΕΚ, τον ΠΑΟΚ και τον Άρη, να επενδύσουν και στο ποδόσφαιρο γυναικών.

Ο υπόλοιπος κόσμος έχει ήδη προχωρήσει. Αυτή πρέπει να είναι η νέα ταυτότητά μας, ώστε να μεταδώσουμε την αξία του αθλητισμού στα μικρά κορίτσια.

Ως παίκτης πανεπιστημίου, προπονούμουν με την ομάδα ποδοσφαίρου κάθε μέρα. Είναι μία μεγάλη δέσμευση, παράλληλα με τα μαθήματα.

Όταν τελείωνε η σεζόν, συνέχιζα με άλμα εις μήκος. Προπονούμουν μόνος μου και, κυριολεκτικά, πηδούσα στη λάσπη! Ο προπονητής μου με στρατολόγησε έλεγε ότι δεν είναι δυνατόν να πηδώ έτσι και τόσο μακριά, επειδή δεν είμαι μεγαλόσωμος.

Είχα ύψος 1,79μ. και βάρος 72 κιλά. Διατηρούσα μέσα μου άσβεστο το κίνητρο, ακούγοντας τον προπονητή μου να λέει ότι «ο Νικ πηδά ήδη από τη στιγμή που στέκεται στην εκκίνηση, 38 μέτρα μακριά από το χώμα». Αυτό σήμαινε ότι το άλμα μου ήταν ουσιαστικά μέσα στο κεφάλι μου.

Πολλά χρόνια αργότερα, η γυναίκα μου με παρακολούθησε για πρώτη φορά στον στίβο, σε αγώνες αποφοίτων. Μου είπε ότι τότε κατάλαβε για τι πράγμα μιλούσε ο προπονητής μου.

Το 90% της αθλητικής δράσης είναι πιθανώς στο μυαλό μας. Είναι ψυχικό ζήτημα. Και η ψυχική υγεία είναι τόσο σημαντική, ειδικά μετά την πανδημία του κορονοϊού.

Είναι το ίδιο πράγμα που λέω και για τον αθλητισμό και τις σπουδές. Είναι μύθος ότι «πρέπει» να διαλέξεις έναν δρόμο. Στον Καναδά και τις Η.Π.Α. είναι συνηθισμένο να συνδυάζονται. Είναι μέρος του πολιτισμού μας. Στην Ελλάδα, το πρόβλημα είναι ότι το σύστημα αναγκάζει τα παιδιά να επιλέξουν. Εκπαιδεύονται σε μια αθλητική ακαδημία και «πρέπει» να εγκαταλείψουν το σχολείο.

Αναγκάζουν τους εφήβους να γίνουν επαγγελματίες σε πολύ μικρή ηλικία. Στον Καναδά έχεις την ευκαιρία να ασχοληθείς με ένα άθλημα και να μπορέσεις να τελειώσεις και το σχολείο.

Πολλά από τα 15χρονα παιδιά δεν είναι ψυχολογικά προετοιμασμένα να παίξουν και θα πρέπει να έχουν την ευκαιρία να πάνε στο κολέγιο. Οι ομάδες μπορούν να διατηρούν τα δικαιώματά τους.

Στον σημερινό κόσμο δεν υπάρχουν όρια και οι ευκαιρίες είναι όλο και περισσότερες.

Υπάρχουν, όμως, γονείς που πιστεύουν ότι τα παιδιά τους είναι πολύ καλύτερα στον αθλητισμό από ό,τι στ’ αλήθεια είναι. Αυτό είναι το πρώτο πρόβλημα. Βεβαίως, αυτό πρέπει να κάνει ένας πατέρας. Υπάρχουν όμως και επαγγελματίες που κρίνουν το ταλέντο και την απόδοση.

Ως γονιός δεν μπορείς να βάλεις όλα τα αυγά σε ένα καλάθι. Στις μέρες μας, η πιθανότητα ενός νέου παίκτη να φτάσει στην πρώτη επαγγελματική ομάδα είναι πολύ μικρή. Ακόμα και τα παιδιά που  μεγαλώνουν για να γίνουν επαγγελματίες, έχουν μικρή πιθανότητα.

Το δεύτερο πρόβλημα είναι τα Μ.Μ.Ε.. Το όραμα, η εικόνα που δημιουργούν είναι ο Λιονέλ Μέσι και η Παρί Σ.Ζ. ή ο Κριστιάνο Ρονάλντο και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Αναδεικνύουν τα γρήγορα αυτοκίνητα, τα όμορφα κορίτσια. Τα media και τα παιδιά δεν σκέφτονται το 99,99% των ποδοσφαιριστών που παίζουν στην τρίτη ή τέταρτη κατηγορία της Γερμανίας.

Ο κόσμος του επαγγελματικού ποδοσφαίρου δεν είναι μόνο το «Ολντ Τράφοντ» ή το «Παρκ ντε Πρενς». Αυτό είναι ένα σημαντικό μάθημα για όλους μας και πρέπει να προσέχουμε τι ευχόμαστε…

Δεν είναι κακό να παίζεις στην τρίτη και τέταρτη κατηγορία, αν αγαπάς το ποδόσφαιρο. Αυτό είναι επίσης ένα μάθημα για τους γονείς. Πρέπει να ανοίγουμε όλες τις ευκαιρίες, γιατί η εκπαίδευση είναι το πιο σημαντικό πράγμα.

Είναι πολύ λυπηρό να βλέπεις ένα 20χρονο αγόρι το οποίο διαπιστώνει ότι δεν μπορεί να παίξει επαγγελματικά αλλά έχει ήδη εγκαταλείψει το σχολείο, να χάνει πολλές από τις άλλες πιθανότητές του να πετύχει στη ζωή, χωρίς να έχει δημιουργήσει ένα εναλλακτικό μονοπάτι.

Δίνω πολλές διαλέξεις. Ως καθηγητής, έχω εκ των πραγμάτων μία καλή πρακτική, γιατί διδάσκω καθημερινά μπροστά σε κοινό. Έχω, κατά κάποιον τρόπο, ένα «εργαστηριακό κοινό».

Το άλλο στοιχείο που με βοηθά ως ομιλητής είναι ότι στην τάξη δίνω το 150% των δυνατοτήτων μου! Τίποτα λιγότερο. Αγαπώ τους μαθητές μου και εκείνοι με αγαπούν.

Όλα τα μαθήματά μου έχουν διάρκεια τριών ωρών. Στο διάστημα της πανδημίας έλαβα άδεια για μαθήματα στην τάξη, στην πανεπιστημιούπολη, με αυστηρό πρωτόκολλο. Πίστευα πως δεν μπορώ να έχω τον ίδιο αντίκτυπο, την ίδια επιρροή, με μια κλήση Zoom, καθισμένος σε μια καρέκλα και μπροστά σε έναν υπολογιστή και 50 μαθητές…

Τα μαθήματα μου είναι «μαραθώνιοι»! Είμαι εγώ, είναι οι μαθητές και όλοι συζητάμε. Αυτή η ενέργεια είναι εκείνο που λατρεύω και εξακολουθεί να μου δίνει πάθος και να με κάνει να αισθάνομαι νέος. Θέλω οι άνθρωποι που είτε δίνουν χρήματα είτε τον χρόνο τους για να είναι εκεί, να λάβουν τη λεγόμενη «επιστροφή επένδυσης». Μου δίνεις μια ώρα από το χρόνο σου και την προσοχή σου και πρέπει να σου επιστρέψω την αξία τους.

Ταξιδεύω σε όλο τον κόσμο για ομιλίες και αγαπώ αυτό το σημαντικό κομμάτι της ζωής μου.

Είναι μια ευκαιρία να βρίσκομαι σε μέρη που δεν φανταζόμουν ότι θα μπορούσα να επισκεφθώ. Πάντα προσπαθώ να βρω Έλληνες στο Τόκιο, την Ταϊβάν, την Αφρική, την Τζαμάικα, τη Μελβούρνη και το Γιοχάνεσμπουργκ.΄

Κατά το 90% γεννιέσαι με χάρισμα να γίνεις ομιλητής έμπνευσης και κινήτρου. Το υπόλοιπο 10% είναι αυτό που μπορείς να διδαχθείς και να αναπτύξεις, για να γίνεις καλύτερος.

Για μένα, ωστόσο, πρέπει να έχεις μια συγκεκριμένη προσωπικότητα και την ικανότητα να πεις κάτι στα πρώτα 20 δευτερόλεπτα, ώστε το κοινό να μην σκεφτεί την πιθανότητα να φύγει.

Έχω ικανότητες να το κάνω αυτό, αλλά μελετώ κι άλλους ομιλητές. Είμαι καθηγητής για περισσότερα από 30 χρόνια και τακτικά παρακολουθώ κάποια διάλεξη σε διαφορετικό τμήμα του πανεπιστήμιου, γιατί ακούω από τους μαθητές ότι ένας άλλος τύπος είναι καταπληκτικός.

Είναι και αυτή μία έρευνα, όπως κάνω και με τους stand-up κωμικούς! Έχουν δεξιότητες όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιούν το χώρο, τον χρόνο, πώς «χτίζουν» ένα αστείο και αναζητούν τρόπους να γίνονται καλύτεροι.

Λένε ότι στις μέρες μας δεν έχουμε χρόνο για τόσα πολλά πράγματα. Παρακαλώ επιτρέψτε μου να σας πω κάτι. Αύριο υπάρχουν 24 ώρες διαθέσιμες. Εγγυημένο! Εσείς αποφασίζετε τι θα κάνετε το επόμενο 24ωρο. Δεν έχει να κάνει με το αν ο χρόνος είναι αρκετός ή όχι. Πολλοί προτιμούν να παραπονιούνται για αυτό, αλλά δεν είναι αυτή η φιλοσοφία μου. Όλοι έχουμε 24 ώρες. Εσείς αποφασίζετε τι θέλετε να κάνετε και ποιο είναι το πρώτο πράγμα που θα κάνετε.

Δεν αφορά μόνο τους πολυσύνθετους, πολυλειτουργικούς ανθρώπους ή την αποτελεσματικότητά τους. Έχει να κάνει με το να είσαι έξυπνος για το ποια είναι τα πιο σημαντικά πράγματα που πρέπει να επιλέξεις να κάνεις.

Αυτό τον καιρό, προτεραιότητά μου, ως πρόεδρος της ομοσπονδίας ποδοσφαίρου του Καναδά, είναι προφανώς το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2026. Είναι ένα «διευρυμένο» τουρνουά με 48 ομάδες για πρώτη φορά και θα φιλοξενηθεί από τη χώρα μας και από κοινού με τις Η.Π.Α. και το Μεξικό.

Η FIFA έρχεται συχνά για επισκέψεις επίβλεψης και είναι πολύ σημαντικό να είμαστε έτοιμοι για αυτό. Μπορεί να φαίνεται ότι το διάστημα των πέντε ετών είναι μεγάλο, αλλά πιστέψτε με ότι δεν είναι.

Η δεύτερη προτεραιότητά μας είναι το ποδόσφαιρο γυναικών. Κερδίσαμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Τόκιο, αλλά αν κοιτάξετε τις κορυφαίες δέκα ομάδες του κόσμου, εννέα από αυτές έχουν τα εγχώρια πρωταθλήματά τους. Εμείς δεν διαθέτουμε δική μας λίγκα…

Οι περισσότερες παίκτριές μας είτε παίζουν στο NWSL στις Ηνωμένες Πολιτείες είτε στην Ευρώπη, για την Παρί Σ.Ζ., και τη Λυών στη Γαλλία, τη Μάντσεστερ Σίτι στην Αγγλία ή τη Βόλφσμπουργκ στη Γερμανία.

Οφείλουμε να αναπτύξουμε το επαγγελματικό μας πρωτάθλημα και να υποστηρίξουμε τις ευκαιρίες για τις νέες κοπέλες που θέλουν να συνεχίσουν και να εξελιχθούν στο άθλημα.

Η προτεραιότητα Νο3 είναι η οικονομική σταθερότητα. Δεν έχουμε ιδιαιτέρως πλούσιους συλλόγους. Δεν έχουμε τις μεγάλες ομάδες όπως στην Ευρώπη, οι οποίες μπορούν να χρηματοδοτήσουν την ανάπτυξη των ακαδημιών τους.

Οι σύλλογοι μας είναι «παιδιά». Το Τορόντο FC ξεκίνησε μόλις το 2007. Μιλάμε για «βρέφη», σε σύγκριση με ομάδες στην Ελλάδα, που έχουν ιστορία σχεδόν 100ετών. Θέλουμε και οι δικές μας ομάδες να μεγαλώσουν.

Είναι μια πρόκληση, σαν αυτή που αντιμετωπίσαμε κατά τη διάρκεια της πανδημίας…

Το 2020 έπρεπε να αναβάλουμε την CPL (Καναδική Πρέμιερ Λιγκ). Το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε ήταν ένα τουρνουά ενός μήνα, στο οποίο όλες οι ομάδες αγωνίστηκαν σε μια «φούσκα».

Αυτό είχε τεράστιο οικονομικό αντίκτυπο, επειδή οι σύλλογοι δεν είχαν έσοδα. Τώρα σιγά -σιγά, ακόμη εν μέσω πανδημίας, ξεκινήσαμε να παίζουμε, με περιορισμένους οπαδούς στις εξέδρες.

Ένας παράγοντας, ένας πρόεδρος, δεν είναι ένας τύπος που απλά αποφασίζει. Πρέπει να είναι ίσως πρώην παίκτης ή προπονητής, να είναι οπαδός, γενικός γραμματέας και, τώρα, ειδικός και στον Covid-19. Έχω το προνόμιο και την ευχέρεια να γνωρίζω όσο καλύτερα γίνεται τους συναδέλφους μου. Όπως μπορείτε να φανταστείτε, δεν υπάρχουν πολλές γυναίκες, αλλά εργαζόμαστε πολύ σκληρά και μεθοδικά και πάνω σ’ αυτό.

Όταν είσαι πρόεδρος, πρέπει να ασχοληθείς με παίκτες, προπονητές, με χορηγούς, με ραδιοτηλεοπτικούς φορείς και το ότι υπήρξα αθλητής μού επιτρέπει να κατανοώ την πλευρά τους. Δημιουργήσαμε τη στρατηγική της ομοσπονδίας και το πιο σημαντικό στοιχείο στο ρόλο ενός προέδρου είναι να είναι καλός ακροατής.

Οι άνθρωποι με καλούν καθημερινά, για να εκφράσουν τις ανησυχίες και τα προβλήματά τους. Δεν έχω όλες τις απαντήσεις στο 90% αυτών των προβλημάτων. Πρέπει να ακούσω, πρέπει να σκεφτώ και πρέπει να καταλάβω ποιος είναι ο κατάλληλος άνθρωπος για να λύσει αυτό το ζήτημα.

Το τελευταίο απαιτούμενο στοιχείο ενός καλού παράγοντα είναι η ενέργεια και η ενέργεια είναι στο αίμα μου!

Από το πρώτο πόστο μου στην Canada Soccer, το 2012, έχουμε κάνει μερικά καταπληκτικά πράγματα.

Φυσικά, η απροσδόκητη πανδημία ήταν και εξακολουθεί να είναι μια μεγάλη πρόκληση, αλλά βρισκόμαστε στον δρόμο που θέλαμε. Ξεκινήσαμε το εγχώριο πρωτάθλημά μας πριν από τρία χρόνια.

Μην ξεχνάτε ότι οι κορυφαίες ομάδες, το Τορόντο, το Βανκούβερ και το Μόντρεαλ παίζουν στο MLS. Χρειαζόμασταν το δικό μας πρωτάθλημα και θα κάνουμε το ίδιο και για τις γυναίκες.

Το δεύτερο επίτευγμά μας ήταν η διοργάνωση του Παγκοσμίου Κυπέλλου Γυναικών, το 2015. Πλέον, θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό γιατί το ποδόσφαιρο αναπτύσσεται στη χώρα μας και έχουμε μπροστά μας το Μουντιάλ του 2026.

Ο Καναδάς είναι διαφορετικός από την Ελλάδα. Διαθέτουμε υψηλού επιπέδου μπάσκετ, με τους Τορόντο Ράπτορς που αναδείχθηκαν πρωταθλητές ΝΒΑ το 2019. Επίσης, εδώ όλοι γνωρίζουν τον Γιάννη Αντετοκούνμπο.

Έχουμε επίσης κορυφαίες ομάδες χόκεϊ επί πάγου, το οποίο δεν είναι δημοφιλές στην Ελλάδα, αλλά εδώ είναι ένα από τα πιο κυρίαρχα αθλήματα και τυγχάνει της προσοχής των μέσων ενημέρωσης και των οπαδών.

Ένα άλλο σοβαρό θέμα είναι, εκτός από το ποδόσφαιρο γυναικών, ο ρόλος των γυναικών στελεχών. Πρέπει να δημιουργήσουμε ένα ισότιμο σύστημα για εκείνες. Πρέπει να έχουν την ευκαιρία, μετά την ολοκλήρωση της καριέρας τους στο γήπεδο, να γίνονται προπονήτριες ή παράγοντες.

Πάντα λέω ότι οι γυναίκες πρέπει να προπονούν τις γυναίκες. Αυτό εννοώ με τον όρο «ισότιμο σύστημα». Όταν εκλέχθηκα πρόεδρος, το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να προτείνω και να πετύχω τον διορισμό της Σαρμέιν Κρουκς, της πρώτης γυναίκας αντιπροέδρου στην ιστορία του ποδοσφαίρου του Καναδά.

Αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος επίλυσης ενός προβλήματος. Δεν πρόκειται να λυθεί τυχαία, από μόνο του. Η νέα αντιπρόεδρός μας, Σαρμέιν Κρουκς, είναι καταπληκτικό άτομο, πρώην Ολυμπιονίκης (το 1984 στο Λος Άντζελες, στα 4Χ400μ., μαζί με την Μαρίτα Πέιν, μητέρα του φόργουορντ του ΝΒΑ, Άντριου Ουίγκινς) και έχει όραμα.

Έχω ορίσει επίσης γυναίκα προπονήτρια, την Μπεβ Πρίστμαν, και αυτή είναι η φιλοσοφία μου. Τώρα «στρατολογώ» γυναίκες διευθύντριες και έχω ήδη ορίσει τρεις ακόμη, για ένα σύνολο πέντε στο συμβούλιο των 14 μελών! Το σωστό, σε έναν πληθυσμό χώρας με 50% γυναίκες και 50% γυναίκες παίκτριες, είναι να έχουμε 50% γυναίκες στη διοίκηση.

Αυτό απαιτεί σκληρή δουλειά, γιατί η νοοτροπία ορισμένων ανθρώπων παραμένει παλιομοδίτικη.

Είμαι ακαδημαϊκός ερευνητής και η έρευνα δείχνει ότι οι γυναίκες μπορούν να προσφέρουν επιπλέον δεξιότητες στο συμβούλιο. Δεξιότητες και στοιχεία που οι άντρες δεν διαθέτουν. Οι γυναίκες είναι υπομονετικές, έχουν πλευρική σκέψη και μπορούν να είναι πιο δημιουργικές. Ξέρουν πώς να λαμβάνουν δύσκολες αποφάσεις χωρίς συναίσθημα.

Χρειαζόμαστε αυτή τη δύναμη και δεν μπορούμε να ξεχάσουμε ότι το 50% του πληθυσμού είναι γυναίκες που κυνηγούν τις ευκαιρίες τους. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να γίνει προτεραιότητα και στην Ελλάδα.

Θα ήθελα να είμαι πιο κοντά στην Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία, για περισσότερη συνεργασία και ανταλλαγή ιδεών.

Στο βιβλίο μου, «Information Bombardment: Rising above the digital onslaught» (=«Βομβαρδισμός πληροφοριών: Πάνω από την ψηφιακή επίθεση»), αναφέρομαι στη λεγόμενη «knowledge obsolescence».

Αυτό, σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει «παλαιότητα της γνώσης». Το πνευματικό κεφάλαιο είναι τομέας της έρευνας μου. Όλοι οι άνθρωποι θέλουν να βελτιώσουν τις γνώσεις τους. Αλλά πολλοί άνθρωποι δεν αφαιρούν την παρωχημένη γνώση.

Συνηθίζουν να λένε «έλα, έτσι το κάνουμε εδώ και 20 χρόνια. Γιατί να το αλλάξουμε;». Υποθέτω ότι αυτό είναι αρκετά ελληνικό, σωστά;

Η παρωχημένη γνώση είναι τόσο σημαντική γιατί δεν αφορά την απορρόφηση νέων γνώσεων. Πρόκειται για την κατανόηση και τη συνειδητοποίηση ότι τα πράγματα που έχετε κατά νου, μερικές φορές δεν είναι ιδανικά ή αποτελεσματικά.

Η γνώση το 2021 είναι φθαρτή. Είναι σαν τα φρούτα και τα λαχανικά που πρέπει να φάτε σε πέντε ημέρες, γιατί μετά από αυτό το διάστημα μετατρέπονται σε σκουπίδια…

Ως άνθρωπος είναι υπέροχο να μαθαίνεις. Αλλά πρέπει να ξεχάσετε τα πράγματα που δεν λειτουργούν. Αυτό είναι το μήνυμα, και για να εξελιχθείς σε ένα καλό αθλητικό στέλεχος. Το θέμα, το στοιχείο που κάνει έναν παράγοντα εξαιρετικό και αποδοτικό είναι το πάθος. Η φιλοσοφία μου είναι απλή. Αν θέλετε να κάνετε κάτι, πρέπει να το αγαπήσετε. Να λέτε ότι «θέλω να το κάνω».

Δεν (πρέπει να) το κάνετε για τα χρήματα. Κανένας, επίσης, δεν πρόκειται να σου χαρίσει κάτι. Απλώς δημιουργήστε τις ευκαιρίες για τον εαυτό σας!

Το πάθος είναι αυτό που καθορίζει έναν άνθρωπο και ένα στέλεχος. Το πάθος, άλλωστε, είναι μεταδοτικό.

Ο Δρ. Νικ Μπόντης είναι πρόεδρος της Καναδικής Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου και βραβευμένος καθηγητής Επιχειρήσεων στο Πανεπιστήμιο ΜακΜάστερ.

Επιμέλεια κειμένου: Γιώργος Αδαμόπουλος

THE ENGLISH VERSION: Dr. Nick Bontis: “In The Name Of The Grandfather”

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:

Μάριος Χρήστος Σφαντός: Για ένα όμορφο και, κυρίως, ισότιμο ποδόσφαιρο

Νίκος Νταμπίζας: Τεχνικός Διευθυντής: Ο Ρόλος / Κάτια Κοξένογλου «Ποτέ Πια Αόρατη»

Κώστας Κατσουράνης: «Το στοίχημά μου: ευρωπαϊκή νοοτροπία σε ελληνικό έδαφος»

Τ. Καρατζουλίδης: «Εναλλακτικές προτάσεις σπουδών μέσω του αθλητισμού»

Αθηνά Παπαφωτίου: «Αθλητισμός και εκπαίδευση» / Τζορτζ Παπαδάκος: «Νίκη με κάθε κόστος»

Καταυλισμός προσφύγων ή κορυφή της Ευρώπης είναι απλώς «άλλη μία μέρα» στη ζωή του Αλφόνσο Ντέιβις

Μάικλ Έντουαρντς: Η μυστηριώδης ιδιοφυΐα στο πλευρό του Γιούργκεν Κλοπ

Ο «θυρωρός» Τζοσέπ Μαρία Μπαρτομέου παρέδωσε τα κλειδιά της «άλλης» Μπαρτσελόνα (του)

Angel City FC: Μία ομάδα… αγγελικά (και «χολιγουντιανά») πλασμένη

ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΑ ΣΠΟΡ / ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΓΥΝΑΙΚΩΝ