ΜΠΑΣΚΕΤ

Ομολογώ, ότι ποτέ δεν ήμουν φαν του ΛεΜπρόν. Όχι, δεν ήμουν hater (πολύ της μόδας, ο όρος τελευταία)… Απλά, πότε δεν πίστευα στα μπράτσα, στην εξωπραγματική δύναμη και τον υπέρμετρο εγωισμό, σε ένα ντελικάτο, ευφυές και κυρίως ομαδικό παιχνίδι όπως το μπάσκετ.

Υπάρχει καλύτερο πράγμα από το να παρακολουθείς έναν αγώνα ποδοσφαίρου σε μια χώρα που κοιμάται, ξυπνάει κι αναπνέει για την μπάλα; Ακόμα κι αν είσαι μπασκετικός! Πήγα στο Μπουένος Άιρες το 2016 κι ένα από τα πρώτα πράγματα που έκανα ήταν να επισκεφτώ…

Η αγωνιστική περίοδος 2017-18 δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα στο ΝΒΑ, παρ’ όλα αυτά το ρεκόρ τραυματισμών αποτέλεσε γεγονός πριν καν μπει η άνοιξη.

Την πρώτη φορά που τον αντάμωσα στην προπόνηση, περίμενα να μου απευθυνθεί πρώτος. Ετσι και αλλιώς, δεν μπορούσα να αρθρώσω καμία λέξη. Δεν έβγαινε η μιλιά. Στεκόμουν μπροστά σε ένα άνθρωπο που είχε κατακτήσει τα πάντα. Και ήξερε έναν… τόνο μπάσκετ. Αυτό ήταν και το πρώτο, σύντομα, μάθημά μου κοντά του.

To θυμάμαι σαν χθες. Είμαι στο δρόμο για το μαιευτήριο. Κατευθύνομαι εκεί για να προλάβω τη γέννηση του γιου μου. Θα γίνω μπαμπάς… Ο γιος μου ήρθε στον κόσμο με καισαρική τομή. Είναι διαφορετική αυτή η αίσθηση. Η αναμονή… ξεγράφεται με μιάς.

Δεν ήξερα τι να γράψω… Eίχα πολλές ιδέες, μπερδεμένες μέσα στο κεφάλι μου. Η μία πάνω στην άλλη.
Πήγαινα να γράψω για τη μία και έμπαινε η άλλη μέσα και άντε πάλι απο την αρχή…

Ανήκω σε μία μικρή κατηγορία ανθρώπων που ασχολήθηκαν επαγγελματικά με αυτό που αγάπησαν από παιδιά, το ποδόσφαιρο. Μια ενασχόληση, όπου ο ίδιος ο αθλητισμός σε εξοπλίζει με εξαιρετικές ανθρώπινες ποιότητες…

Tο στερεότυπο αναφέρει πως ένας αθλητής είναι καλός μοναχά για να τρέχει γοργά. Για να στέλνει τη μπάλα σε ένα τέρμα χρησιμοποιώντας τα πόδια του. Ή να την πετά, δια χειρός, με ευστοχία σε ένα καλάθι. Ενας υψηλά…