ΜΠΑΣΚΕΤ

Όποτε βρίσκομαι στο γήπεδο δεν είμαι μόνο ο Τζόρνταν Θίοντορ. Δεν έχω μόνο αυτό το όνομα στην πλάτη μου. Κουβαλάω και κάτι άλλο. Δεν ξέρω αν το έχει προσέξει κανείς, αλλά κάθε φορά που είμαι στο γήπεδο, φροντίζω να βγάζω τη μπλούζα μου και να περπατάω μέχρι το τέλος του πάγκου. Θέλω να δείξω το τατουάζ μου. Θέλω να δείξω από που έρχομαι. Το μέρος, στο οποίο μεγάλωσα.

Κάτω από το αριστερό μάτι της υπάρχει ακόμη ένα σημάδι. Μία υπενθύμιση από ένα χτύπημα από αυτοκίνητο όταν ήταν μόλις τριών ετών… Η Κάντις Ουίγκινς, όμως, αν και κινδύνευσε σοβαρά…

I became a mother while I was still in the University of Michigan. I believe that everything happens for a reason. This is how I grew up. I didn’t know she was there. She was a blessing in disguise, as I use to say.

Έγινα μητέρα, ενώ ήμουν ακόμη στο πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν. Πιστεύω ότι όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Έτσι μεγάλωσα. Δεν το ήξερα ότι ήταν εκεί. Ήταν μία ευλογία μεταμφιεσμένη, όπως συνηθίζω να λέω. Με λένε Λικέντρα Τζόνσον. Είμαι μητέρα. Και παίζω μπάσκετ.

Η τελική επιτυχία δεν είναι προδιαγεγραμμένη από το τυχόν ταλέντο, αλλά είναι αποτέλεσμα πολλών παραμέτρων. Το σημαντικότερο είναι ο χαρακτήρας του κάθε παιδιού, που θα του επιτρέψει να επικεντρωθεί στην σκληρή και μεθοδική δουλειά.

Στο πρόσωπό της, το κίνημα του φεμινισμού στο ποδόσφαιρο βρήκε μια νέα επαναστατική έκφραση. Η Μακαρένα Σάντσες μάχεται για τα δικαιώματα των γυναικών στον επαγγελματισμό και ενώνει τη φωνή της με αυτές των Σερένα Ουίλιαμς, Χόουπ Σόλο, Άντα Χέγκερμπεργκ και Άμπι Ουάμπαχ.

Θυμάμαι τον πατέρα μου, επιχειρηματία στο χώρο της εστίασης, από παλιά μέχρι και λίγες μέρες πριν το θάνατό του, πριν λίγους μήνες, όταν βρισκόμασταν σε κάποιο εστιατόριο ή ακόμα και στο σπίτι -όταν κοντραριζόμαστε για το ποιος ξέρει να ψήσει ή να μαγειρέψει καλύτερα- πώς μέσα στην κριτική του έβαζε αμέσως την απαραίτητη παράμετρο του δικού του Μέντορα και το πώς εκείνος, αν ήταν παρών, θα αντιδρούσε, τι θα έλεγε και με ποιόν ιδιαίτερο τρόπο θα το αντιμετώπιζε!

Η πρώτη ανάμνηση που έχω από τον Αντώνη είναι απ’ όταν ήταν 16 χρόνων, σε τίτλο που ανέφερε “ο πλέι μέικερ του 2000”. Μη γελάς. Έτσι συστήθηκε στο πανελλήνιο, από…

Ο Τζεφ Γκριν έπαιξε και κέρδισε. Την ίδια του τη ζωή. Κουβαλά μία απίθανη ιστορία. Υποβλήθηκε σε ανοικτή επέμβαση καρδιάς. Και συνεχίζει να παίζει μπάσκετ. Κάθε φορά που το ημερολόγιο φτάνει στις 9 Ιανουαρίου, ο Γκριν ετοιμάζεται να ανοίξει το μεγαλύτερο των… δώρων. Φέτος, το έκανε μαζί με το AthleteStories.

For all you stat-freaks out there, let me remind you that in Bologna I scored 63. I had 24 made out of 28 shots and 15 out of 18 foul shots. That efficiency was my main concern. All I cared was to win and have a high shooting percentage. I didn’t care if I score 10 or 30. I wanted to do it with the less possible shots.