ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Τα τέσσερα μάτια που ήταν καρφωμένα στην ασπρόμαυρη μικρή τηλεόραση, στην πόλη Κράλιεβο, δεν ξεκολλούσαν το βλέμμα τους από την οθόνη. Ωστόσο, την κοιτούσαν με διαφορετικές σκέψεις. Το ένα ζευγάρι,…

Κάθε βράδυ που το φως στο δωμάτιό της έσβηνε, η μικρή Μισέλ άφηνε στο κομοδίνο το αγαπημένο βιβλίο της. Δεν χόρταινε ποτέ τις ιστορίες για τον Black Stallion. Μαθημένο στην…

Τη δεκαετία του ’80 η Πρέβεζα, όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα, ήταν ένα ψαροχώρι. Ήταν την εποχή που οι γονείς πήγαιναν στο καφενείο να παίξουν χαρτιά και στην επιστροφή θα έφερναν…

«Θυμήσου να κοιτάς τ’ αστέρια κι όχι τα πόδια σου. Προσπάθησε να καταλάβεις ό,τι βλέπεις και να αναρωτιέσαι τι κάνει το σύμπαν να υπάρχει. »Να είσαι περίεργος. Όσο δύσκολη κι…

Στο στριμωγμένο γυμναστήριο στη μικρή πόλη Λιτλ Κάναντα, λίγο έξω από τη Μινεσότα, τ’ αυτιά γέμιζαν από παιδικές φωνές. Τα μάτια, όμως, ήταν πάνω σε δύο πιτσιρίκια. Η Μάγκι, τριών…

Μία φορά και έναν καιρό ήταν μία ομάδα μπάσκετμπολ η οποία έψαχνε την ταυτότητά της. Όχι τόσο την αγωνιστική. Ήταν μία ομάδα που δημιουργήθηκε στα μέσα της δεκαετίας του ’90,…

Είχαμε μόλις τελειώσει την κυριακάτικη απογευματινή προπόνηση. Η ώρα ήταν, αν θυμάμαι καλά, λίγο μετά τις 9. Το μήνυμα της αδερφής μου συνταρακτικό… «Σκοτώθηκε ο Κόμπι». Ήταν 26 Ιανουαρίου 2020,…

23/05/2020. Εκείνο το πρωινό θα ‘ναι για πάντα βαθιά χαραγμένο στην μνήμη μου. Δεν ήταν ένα τυπικό, ένα συνηθισμένο πρωινό. Ήταν η μέρα που ανακοίνωσα το τέλος της ποδοσφαιρικής μου…

Νίκος Αναστόπουλος. Παίκτης, προπονητής, περσόνα. Εξιστορούν και σκιαγραφούν οι Θανάσης Χειμωνάς, Zastro και Αντώνης Καρπετόπουλος.

Το περισσότερο αμήχανο και λιγότερο φιλόδοξο χαμόγελό του ξεχώριζε όσο και το μπόι του. Ωστόσο, στο πολύβουο αεροδρόμιο του Χιούστον λίγοι τον πρόσεξαν στα αλήθεια. Ακόμη λιγότεροι θα μπορούσαν να…