Στιγμές χαραγμένες σε ψυχή και σώμα

Εκεί στις αρχές, στην ακαδημία του νησιού, δεν πίστευα ότι θα έκανα μια τέτοια πορεία. Αυτά όλα ήταν όνειρα και σκεφτόμουν «μακάρι να γίνουν πραγματικότητα».

Θεωρώ ότι είμαι τυχερός, γιατί κάθε παιδί σε τέτοια ηλικία, ειδικά προερχόμενο από νησί, είναι δύσκολο να φύγει για μια τόσο μεγάλη ομάδα όπως ο Παναθηναϊκός, να τιμήσει τη χώρα του και να πετύχει τα όνειρά του.

Είχαμε τελειώσει με τις Μικτές (έπαιζα στη Μικτή Αιγαίου), ήμουν στα 15 μου, βρισκόμασταν σε ένα ξενοδοχείο στην Αθήνα και ετοιμαζόμασταν να πάμε στο καράβι. Μου τηλεφωνεί η μαμά μου και μου λέει «αγόρι μου, σε θέλει ο Παναθηναϊκός να πας να κάνεις δοκιμαστικά, δεν θα γυρίσεις με την ομάδα, θα μείνεις στην Αθήνα», εγώ απαντάω «ψέματα λες, δεν σε πιστεύω, αλήθεια λες;» κι από εκεί και έπειτα γέλια και κλάματα μαζί και λόγια τύπου «μαζί τα καταφέραμε». Και ήρθαν όντως άνθρωποι του Παναθηναϊκού για να με πάνε στην Παιανία.

Όταν μάλιστα το είπα και στους άλλους παίκτες στο ξενοδοχείο, τρελάθηκαν κι αυτοί, ήμουν ο μόνος παίκτης που θα έμενε πίσω να δοκιμαστεί σε μια μεγάλη ΠΑΕ, μεγάλη χαρά. Ακόμη και τώρα, χρόνια μετά, όταν περνάω από αυτό το ξενοδοχείο στην Γλυφάδα με τους κολλητούς μου, μου λένε «δεν θα ξεχάσουμε αυτό το ξενοδοχείο απ’ το οποίο έφυγες για τον Παναθηναϊκό».

Η μαμά μου ήξερε ότι αυτό ήθελα να ακολουθήσω, από μικρό παιδάκι ανέκαθεν έλεγα ότι θέλω να γίνω ποδοσφαιριστής. Της είχα ζητήσει να μη με πηγαίνει φροντιστήριο χωρίς λόγο, της έλεγα «μην τα πληρώνετε τσάμπα» και όντως σταμάτησα.

Η μάνα μου ήταν δίπλα μου από τα πέντε-έξι μου, όταν και ξεκίνησα την ακαδημία, εκείνη με πήγαινε προπόνηση, εκείνη με έπαιρνε, αλλά κι η ίδια ήθελε να γίνω ποδοσφαιριστής και, όταν τελικά έγινα, μου έλεγε «θυμάσαι που στα ‘λεγα;». Ο μπαμπάς μου λόγω της δουλειάς στον φούρνο δούλευε βράδυ, σηκωνόταν νωρίς, οπότε δεν με ακολουθούσε σε όλο αυτό, ήταν δύσκολο. Ταξιτζής και φούρναρης τη νύχτα, έλειπε πολλές ώρες από το σπίτι.

Μέρες χαράς, ονείρου και εκπαίδευσης

Ποτέ δεν είπα «μαμά, θέλω να γυρίσω», ήξερα ότι έφευγα απ’ το νησί μου για να κάνω αυτό που θέλω, βέβαια και ως χαρακτήρας προσαρμόζομαι εύκολα γενικά, έτσι κι αλλιώς όμως ήμουν ευτυχισμένος από τον πρώτο καιρό στον Παναθηναϊκό, ζούσα το όνειρο!

Από τη μία, εγώ ήμουν ένα παιδί που μόλις είχε φύγει από τη μικρή κοινωνία και κάποια “κλειστά” μυαλά ενός νησιού, όπου λες κάτι και μαθαίνεται μετά από ένα λεπτό, και, από την άλλη, οι ακαδημίες της ομάδας ήταν απίστευτες, παρέχοντάς μας τα πάντα, δωμάτια, playrooms, playstations (εγώ δεν είχα ούτε ένα κι εκεί είχε πέντε), υπολογιστές, ποδοσφαιράκια. Έκανα φίλους και παίζαμε κάθε μέρα, μαθαίναμε Αγγλικά, είχαμε ψυχολόγο, την κυρία Μαρία Ψυχουντάκη.

Ήταν μέρες χαράς και ονείρου! Και ας σκεφτεί κανείς ότι ήμουν στον Παναθηναϊκό!

Όσον αφορά στην -δύσκολη- περίοδο που βρέθηκα στον σύλλογο, τότε δεν καταλάβαινα τι γινόταν ακριβώς με τις τιμωρίες της ομάδας, τα οικονομικά προβλήματα και τους αποκλεισμούς. Εμένα η μόνη μου έγνοια ήταν απλώς να αγωνίζομαι, δεν με ενδιέφεραν ούτε τα λεφτά που μας καθυστερούσαν ούτε και τα προβλήματα. Κάποιοι από εμάς ήμασταν πιτσιρίκια και απλώς ζούσαμε το όνειρο, κάθε Κυριακή να παίζουμε και να προπονούμαστε με την πρώτη ομάδα. Τώρα καταλαβαίνω τι περνούσε η ομάδα.

Τα δέκα χρόνια μου όμως εκεί ήταν σχολείο για μένα, έμαθα πράγματα, έμαθα και τρόπους. Δεν θα ξεχάσω, μας είχαν κανόνα, με το που μπαίναμε για φαγητό, να λέμε «καλή όρεξη», έπρεπε να χαιρετούμε τους πάντες, να δίνουμε το χέρι. «Καλή όρεξη» δεν είχα πει ποτέ σπίτι μου, όταν καθόμασταν στο τραπέζι. Έπρεπε να βάζεις νερό σε όλους, ενώ στο σπίτι μου έβαζα νερό μόνο σε μένα, πράγματα άγνωστα για εμένα. Μας έλεγαν επίσης ότι δεν είναι μόνο η μπάλα, ότι πρέπει να είμαστε καλοί και στο σχολείο, να είμαστε καλά παιδιά και ταπεινά, πάντα μας μιλούσαν για την ταπεινότητα.

(Συμ)παίκτες και προπονητές

Από τη “μεγάλη” ομάδα οι παίκτες που θαύμαζα ήταν ο Εσιέν, ο Λεντέσμα, ο Λέτο, ο Μάρκους  Μπεργκ, με τον οποίον μας έβαζαν στο ίδιο δωμάτιο επί δύο χρόνια και με συμβούλευε πάντα, ο Ζιλμπέρο Σίλβα, μεγάλη προσωπικότητα. Από Έλληνες παίκτες, μεταξύ πολλών άλλων σπουδαίων, ξεχώριζα τον Κουρμπέλη, τον Ιωαννίδη, μεγάλος παίκτης, με τον οποίον ήμασταν πολύ μαζί, τον Μπουζούκη, τον κολλητό μου, τόσα χρόνια που ήμασταν μαζί, γιατί να μην τον πω;  Η ομάδα όντως είχε στηριχτεί για χρόνια επάνω μας.

Θυμάμαι το ντεμπούτο μου επί Στραματσόνι κόντρα στην Σταντάρ Λιέγης για το Europa League, δεν περίμενα ότι θα παίξω, οπότε την παραμονή δεν είχα άγχος, δεν μου είχε πει κανείς «να είσαι έτοιμος να παίξεις». Αλλά, απ’ όταν θυμάμαι τον εαυτό μου μέχρι τότε, κάθε φορά περίμενα με ανυπομονησία το ντεμπούτο μου και τα προηγούμενα βράδια είχα συζητήσεις με τους φίλους μου και την οικογένειά μου, «λες να παίξω;», υπήρχε αυτή η καλή ανησυχία.

Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και έγινε το ντεμπούτο μου. Όταν μου είπε «σήκω, κάνε ζέσταμα», έλεγα «άσ’ τα, ρε, λες να είναι η ώρα σου να μπεις, να κάνεις, να ράνεις;». Περίμενα από λεπτό σε λεπτό να με φωνάξει να μπω, να μην τελειώσει το ματς! Κι όταν πια μπήκα, ήταν κάτι σαν σοκ.

Εκείνος που πίστεψε σε εμένα περισσότερο από κάθε άλλον προπονητή ήταν ο Γιώργος Δώνης, ο καλύτερος προπονητής που είχα ποτέ μου, ένας δάσκαλος, κατά την γνώμη μου ο καλύτερος Έλληνας προπονητής, κι εγώ ακολουθούσα πάντα όσα μου έλεγε να κάνω!

Και με πίστεψε όχι απλώς στα λόγια αλλά με πράξεις, με έβαζε να παίζω. Ας σκεφτεί κανείς ότι τις καλύτερές μου χρονιές τις έκανα περισσότερο τότε μαζί του παρά μετέπειτα ως ωριμότερος και ηλικιακά μεγαλύτερος. 

Μεταξύ ωριμότητας και ανωριμότητας

Για τους γονείς μου δεν ήταν εύκολο να έρχονται να με βλέπουν να παίζω, είναι δύο απλοί άνθρωποι που ζουν με έναν απλό μισθό, όπως όλος ο κόσμος. Δεν υπήρχε η δυνατότητα να κλείνουν εισιτήρια, να έρχονται στην Αθήνα και να μένουν σε ξενοδοχεία συχνά, αλλά, όποτε μπορούσαν να το κάνουν, το έκαναν, μάξιμουμ μια-δυο φορές τον χρόνο, περισσότερο με έβλεπαν από την τηλεόραση.

Η μαμά μου, ο μπαμπάς μου, όλοι είναι περήφανοι, ας φανταστεί κανείς ότι με αποκαλούν «ο βασιλιάς μας», για όλη την οικογένειά μου είμαι τα πάντα τους. Με στήριζαν εκείνοι, όταν εγώ δεν είχα, και, από τότε που κατάφερα και έβγαλα τα πρώτα μου χρήματα, είμαι εγώ το στήριγμά τους, καθώς πάντα στόχος μου ήταν να βγάλω λεφτά για να βοηθήσω τους δικούς μου.

Από την άλλη, αν κάποια στιγμή καβάλησα το καλάμι, δεν το κατάλαβα, ποτέ δεν ένιωσα «είμαι αυτός και δεν βλέπω κανέναν», δεν είμαι τέτοιο παιδί, αν ρωτήσει κανείς αυτούς που με ξέρουν. Μπορεί ο κόσμος να με έκρινε με αυτά που έκανα τότε με τα μαλλιά και τα τατουάζ, αλλά δεν τα έκανα από έπαρση, έβλεπα απλώς πχ τον Μέσι και τον Νειμάρ που έβαφαν τα μαλλιά τους και… τα έβαφα κι εγώ.

Ένα παιδί που βάφει άσπρα τα μαλλιά του και κάνει τατουάζ μια μπάλα στον λαιμό προφανώς δεν καταλαβαίνει τι κάνει, αλλά αυτό δεν οφειλόταν στον… αέρα που πήραν τα μυαλά μου. Ήμουν παιδί, δεν καταλάβαινα, είχα αθωότητα, γενικά όμως δεν με νοιάζει και τι θα πουν οι άλλοι, εάν θέλω να κάνω κάτι, θα το κάνω.

Είναι ωραία μάλιστα και η ιστορία που συνέβη με τον κύριο Ουζουνίδη, τότε προπονητή μας, όταν έβαψα άσπρα τα μαλλιά. Είμαι στο μπαρ, πίνω καφέ πριν την προπόνηση κι έρχεται και μου λέει «τι έκανες, ρε;», του λέω «κόουτς, όλοι τα βάφουν τα μαλλιά τους» και μου απαντάει «εάν έρθεις αύριο στην προπόνηση με αυτά τα μαλλιά, την Κυριακή δεν θα σε βάλω να παίξεις. Πού να σε βάλω, σε αυτήν την ηλικία που είσαι και με τα μαλλιά σου βαμμένα άσπρα; Θα χάνεις την μπάλα κι όλοι θα λένε ότι σκέφτεσαι τα μαλλιά σου και τα τατουάζ!».

Ε, με την ανωριμότητα που είχα, δεν το σκεφτόμουν όλο αυτό, ούτε όμως πίστευα ότι, εάν έχεις έτσι τα μαλλιά σου ή ένα τατουάζ στον λαιμό, δεν θα παίξεις καλά. Τέλος πάντων, ήταν Κυριακή, όλα κλειστά, αλλά είχα φίλη σε κομμωτήριο, η οποία το άνοιξε και μου έδωσε τη βαφή. Πήγα σπίτι, με έβαψε η γυναίκα μου με πινέλο, μαύρα (!), έγινα σαν αχινός, χειρότερα ήταν από πριν, αλλά μου λέει ο κόουτς «καλύτερα με μαύρα παρά με άσπρα!».

Χτύπημα στην καρδιά

Στον Παναθηναϊκό κάθε μέρα προσπαθούσα να τη ζω στο έπακρο, ήμουν χαρούμενος, ήμουν ευτυχισμένος, έπεφτα να κοιμηθώ και ανυπομονούσα να έρθει η επόμενη μέρα για να κάνω και πάλι προπόνηση. Μόνο και μόνο που προπονούμουν με αυτούς τους παίκτες ήταν ευτυχία, είχα μεγάλη ικανοποίηση.

Όσα όμως συνέβησαν στον Τελικό του Κυπέλλου Ελλάδος, όταν κατακτήσαμε και το τρόπαιο, μου προκάλεσαν μεγάλη στενοχώρια και απογοήτευση. Ήταν το πιο σημαντικό ματς στην καριέρα μου στον Παναθηναϊκό, πίστευα ότι θα είμαι κι εγώ στην αποστολή, καθώς ήξεραν όλοι ότι θα ήταν το τελευταίο μου παιχνίδι και θα αποχωρούσα  από τον σύλλογο.

Ο Γιοβάνοβιτς ήταν σαν μπαμπάς μου, ένας άνθρωπος που με πίστευε και με πιστεύει ακόμη, θεωρώ. Τότε με είχε δίπλα του, με είχε παιδί του, είχαμε πολύ καλή σχέση και δεν περίμενα να μου κάνει τέτοιο πράγμα, ενώ μου έλεγε πόσο πολύ με πιστεύει και θέλει να με εξελίξει.

Μπήκε ο Βιτάλ, ο οποίος είχε έρθει τότε δανεικός για έξι μήνες, ή θα ήταν αυτός ή θα ήμουν εγώ, πού να περιμένω ότι θα ήμουν εγώ εκτός, ξέροντας μάλιστα ότι θα ήταν το τελευταίο μου παιχνίδι. Είχα φέρει μάλιστα όλη μου την οικογένεια από τη Μυτιλήνη, εισιτήρια, ξενοδοχεία, για να με δουν σε έναν Τελικό και δύο ώρες πριν το ματς ανακοινώνεται η αποστολή με εμένα εκτός. Χτύπημα στην καρδιά αυτό!

Στο προηγούμενο παιχνίδι παίζαμε με τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα και είχε βάλει βασικούς εμένα και τον Βιτάλ, ο οποίος στο πέμπτο λεπτό χτυπάει τον ώμο του, πονάει, του λέει ο Γιοβάνοβιτς να βγει, αλλά αυτός λέει ότι θέλει να συνεχίσει.

Εγώ, από την άλλη, το τελευταίο εξάμηνο στον Παναθηναϊκό δεν έπαιζα πολύ, υπήρχαν τρία-τέσσερα ματς που ήμουν απλώς στον πάγκο, ήξεραν όλοι ότι θα φύγω, οπότε δεν έπαιρνα χρόνο συμμετοχής. Δεν είχα ρυθμό εκείνη την περίοδο και αυτό είχε ως αποτέλεσμα, όταν με έβαλε βασικό στην Τούμπα, σε ένα απαιτητικό ματς δηλαδή, να κουραστώ στο 60′. Ο Γιοβάνοβιτς μάς είχε πει «όποιος κουράζεται να σηκώνει το χέρι του και να ζητάει αλλαγή». Έτσι έπραξα κι εγώ, γιατί δεν είχα τις ανάσες που απαιτούνταν.

«Πώς γίνεται να σε βάζω να παίζεις μετά από τόσον καιρό και να μου ζητάς αλλαγή στο 60′-65′, ενώ ο Βιτάλ που είχε τον ώμο του να μου λέει ότι θέλει να συνεχίσει να παίζει; Έκανε θυσία». Έτσι δικαιολόγησε τη μη συμμετοχή μου στον Τελικό, ότι εκτίμησε την πράξη του Βιτάλ. Εγώ δεν δέχτηκα αυτήν την εξήγηση και πάντα θα με πονάει αυτό που έγινε, πράγμα που του το είπα, γιατί επιπλέον ήξερε ότι ήταν ένα πολύ σημαντικό ματς για εμένα. Από εκεί και πέρα όμως, η σχέση μας γενικότερα με τον κόουτς είναι πολύ καλή.

Δεν ήμουν “πολύ” επαγγελματίας

Όταν μου ανακοίνωσε ο κόουτς ότι δεν θα ήμουν, με το που ανεβήκαμε στο λεωφορείο, δεν άντεξα, κλάματα κατευθείαν και όλοι οι παίκτες έπεσαν από πάνω μου και μου είπαν «δεν σου αξίζει αυτό», είχαν πάθει όλοι σοκ. Παρόλ’ αυτά, η χαρά μου που πήραμε το Κύπελλο τότε ήταν τεράστια, το πανηγύριζα πιο πολύ απ’ όλους, ο Αϊτόρ ήταν MVP στο ματς και νόμιζα ότι ήμουν εγώ, τέτοια χαρά είχα. Ως χαρακτήρας, δένομαι πολύ εύκολα και πόσο μάλλον με τον Παναθηναϊκό, στον οποίον ήμουν 10 χρόνια. Οπότε και ο αποχαιρετισμός ήταν μια πολύ δύσκολη στιγμή, με δάκρυα κτλ.

Κι εδώ θα πω κάτι για πρώτη φορά. Αν και έχω πολλά τατουάζ, τατουάζ του Παναθηναϊκού δεν έχω. Ήθελα να κάνω τότε με την κατάκτηση του Κυπέλλου, γιατί ήταν ο μοναδικός τίτλος που έχω με τον Παναθηναϊκό, κάτι πολύ μεγάλο που θα με ακολουθεί για όλη μου τη ζωή.

Τελικά δεν το προχώρησα, γιατί με συμβούλεψαν να μην το κάνω, «δεν χρειάζεται να το κάνεις, είναι ένας τίτλος, έχεις το μετάλλιο, έχεις τις φωτογραφίες, έχεις τις αναμνήσεις». Ωστόσο, όταν σταματήσω την μπάλα, την καριέρα μου, μπορεί να το κάνω, θέλω να το έχω και να το βλέπω.

Επίσης, μεγαλώνοντας, ωριμάζοντας και μιλώντας με ανθρώπους που με συμβούλεψαν και σε άλλα θέματα, καταλαβαίνω πλέον πως θα άλλαζα κάποια πράγματα σε σχέση με την περίοδο που έπαιζα στον Παναθηναϊκό. Στο ποδόσφαιρο μετράνε κι άλλα, είτε εξωγηπεδικά είτε θέματα που αφορούν στην προπόνηση.

Για παράδειγμα, εγώ δεν πήγαινα πολύ γυμναστήριο πριν την προπόνηση, ακόμα και για να δουλέψω απλά πράγματα. Έπαιζα τότε και ένιωθα καλά, δεν καταλάβαινα ότι χρειαζόταν να δουλεύω επιπλέον, έπαιζα με το ταλέντο μου, με τις έμφυτες ικανότητές μου, ούτε διατροφή σωστή έκανα. Δεν ξέρω εάν όλα αυτά έπαιξαν ρόλο, εάν θα μπορούσα να έχω φτάσει ακόμα πιο ψηλά, αλλά θα ήθελα να σκέφτομαι έτσι από πιο μικρός και να δουλεύω “πιο” επαγγελματικά, όπως το κάνω τώρα.

Θα άλλαζα και την τότε καθημερινότητά μου έξω από το γήπεδο, πχ τη διατροφή μου. Έπαιζα στον Παναθηναϊκό και πήγαινα στην καφετέρια, έτρωγα ένα τοστ, έπινα έναν φυσικό χυμό πορτοκάλι και πήγαινα για προπόνηση. Δεν ακολουθούσα μια σωστή διατροφή, όπως όφειλα, δεν ήμουν “πολύ” επαγγελματίας.

Θα άλλαζα και τους καφέδες ή τα ποτά που έπινα μετά τα παιχνίδια, καθώς μου άρεσε να βγαίνω με τους φίλους μου και να διασκεδάζω, όταν είχα χαρά και κέρδιζε η ομάδα μου, δεν ήμουν παιδί τύπου “κερδίσαμε, πάω σπίτι και συγκεντρώνομαι για την επόμενη ημέρα”. Απ΄τα 25 μου και μετά όμως, από όταν έφυγα από την ομάδα δηλαδή, τα κάνω όλα αλλιώς, έχω βάλει διατροφολόγους, γυμναστές, δουλεύω εξειδικευμένα.

Η εμπειρία στην Τουρκία

Ο κύριος λόγος που πήγα στην Τουρκία και την Ανκαραγκιουτζού ήταν το ότι μου έδιναν για τρία χρόνια ένα τεράστιο συμβόλαιο, κάτι που για εμένα αποτέλεσε μεγάλο δέλεαρ. Ήμουν στον Παναθηναϊκό, δεν είχα κανένα τεράστιο συμβόλαιο, οπότε ήταν τα πρώτα μου πολλά λεφτά. Ουσιαστικά, περισσότερο πήγα για να βοηθήσω την οικογένειά μου οικονομικά και είχα μεγάλη χαρά.

Υπήρχαν στιγμές όμως που πέρασα δύσκολα εκεί, και στις δύο ομάδες (μετά πήγα στην Εγιούπσπορ), καθώς δεν υπήρχε κάποιο πλάνο. Στην πραγματικότητα, σε δελεάζουν με τα χρήματα που σου δίνουν, αλλά δεν υπάρχει πλάνο, δεν γίνεται δουλειά πάνω σου, ώστε να μπορέσεις να εξελιχθείς.

Τη Δευτέρα μπορεί να σου πουν κάτι, την Κυριακή κάτι άλλο και την άλλη εβδομάδα κάτι άλλο. Σε τρία ματς έπαιζα βασικός και σε δέκα δεν έπαιζα, σε δέκα έπαιζα βασικός και σε πέντε δεν έπαιζα, έτσι πέρασαν τα δυόμισι χρόνια για εμένα, οπότε δεν εξελίχθηκα όπως έπρεπε. Συν βέβαια ότι όλα αυτά μου μπέρδευαν το μυαλό και δεν ήμουν 100% αφοσιωμένος στην μπάλα, ώστε να πηγαίνω κάθε μέρα ευτυχισμένος στην προπόνηση, υπήρχαν σκαμπανεβάσματα.

Αλλά είχα και καλές συμμετοχές, γκολ και ασίστ, μπορούσα να βοηθάω την ομάδα, αλλά στενοχωριόμουν που σε κάποια ματς, ενώ θα μπορούσα να παίζω βασικός, δεν έμπαινα, δεν το άξιζα. Ήμουν κι Έλληνας, εκεί είσαι μόνος σου, δεν είναι εύκολο, είναι ένα ρίσκο να πάει στην Τουρκία κάποιος Έλληνας, γιατί, κάτι να συμβεί, δεν σε στηρίζουν, έτσι τουλάχιστον το βίωσα εγώ.

Υπήρξαν στιγμές που κάποιοι Τούρκοι συμπαίκτες μου μου είπαν ότι «μας έχετε πάρει τα νησιά. Η Ελλάδα και ο Πρωθυπουργός σας, ο κύριος Μητσοτάκης, κι εμείς δεν έχουμε καλές επαφές» κι εγώ απάντησα ότι «δεν είναι ωραίο να μου το κάνετε αυτό, γιατί είμαι ένας Έλληνας μόνος μου εδώ, αυτή την στιγμή μου μιλάτε πολιτικά, ενώ εγώ δεν έχω ιδέα από αυτά, εγώ ήρθα εδώ να παίξω μπάλα. Είστε τέσσερεις-πέντε Τούρκοι και λέτε σε έναν Έλληνα για τα νησιά». Αλλά στα δυόμισι χρόνια το βίωσα δύο φορές συνολικά.

Θυμάμαι, οι πρώτες μου μέρες ήταν μες στον ενθουσιασμό, με χαρά έβλεπα τα βιντεάκια, με είχαν παρουσιάσει μάλιστα με αγροτικό αυτοκίνητο και μουσική του Ζορμπά. Ο κόσμος της Άγκυρας ακόμη και τώρα μου στέλνει μηνύματα «γύρνα πίσω, σε θέλουμε», με αγάπησαν, είδαν ότι μπορώ να προσφέρω στην ομάδα, αν και κάποιοι προπονητές δεν ήθελαν να με βάζουν πολύ.

Ο κόσμος, όποτε έμπαινα, φώναζε το όνομά μου, με αποθέωναν, «Τάσος-Τάσος», σε όλο το γήπεδο, έζησα και ωραίες στιγμές δηλαδή.

Συνέχισα στην Τουρκία, πήγα στην Εγιούπσπορ, επαναλαμβάνω ότι εκεί προσφέρουν μεγάλα συμβόλαια και δεν είναι εύκολο να το αρνηθείς. Όταν σου κάνουν προσφορά για πολύ περισσότερα χρήματα, είναι δύσκολο να πεις «όχι», έτσι είναι η δουλειά μας και έτσι είναι το ποδόσφαιρο. Εν προκειμένω βέβαια έπαιξε ρόλο και το γεγονός ότι η Εγιούπσπορ είναι στην Κωνσταντινούπολη, μια πόλη αφενός πιο ωραία από την Άγκυρα, αφετέρου μια ώρα πτήση από την Αθήνα, απ’ το σπίτι μου, ενώ η Άγκυρα ήταν δύο πτήσεις στα βάθη της Τουρκίας, δύσκολο να έρχομαι στην πατρίδα μου και να βλέπω τους ανθρώπους μου, τους φίλους μου.

Για να μην υπάρχει παρανόηση, δεν είναι άσχημα να παίζεις στην Τουρκία, στις δύσκολες στιγμές πάντα το εξωτερικό είναι δύσκολο. Κατά την γνώμη μου, το τουρκικό ποδόσφαιρο είναι ανώτερο από αυτό της Ελλάδας, αυτό είναι επίσης κάτι που με κράτησε εκεί. Παίζαμε με μεγάλες ομάδες, είναι μεγάλα τα γήπεδα, μέχρι και η τελευταία βαθμολογικά ομάδα έχει γήπεδο 35-40.0000 θέσεων, πάντα υπάρχουν οπαδοί. Είναι ωραίο δηλαδή να παίζεις στην Τουρκία, αλλά να παίζεις! Εμένα με έπαιρνε πολύ από κάτω και θόλωνα, όταν δεν αγωνιζόμουν.

Ξαναβρίσκοντας τον Τάσο

Δύσκολη η απόφαση να γυρίσω Ελλάδα, το λέω για πρώτη φορά. Αυτό που έγινε με τον Αστέρα AKTOR προέκυψε μέσα σε δυο-τρεις μέρες.

Στα πρώτα εννιά παιχνίδια με την Εγιούπσπορ δεν ήμουν χαρούμενος, γιατί δεν έπαιζα βασικός, έμπαινα 5λεπτα-10λεπτα. Έλεγα στον μάνατζερ, εάν δεν με βάζουν, τον Ιανουάριο να φύγω, εκείνος όμως μου έλεγε «πάλεψέ το, μην τα παρατάς», προσπαθούσε να μου δώσει αυτοπεποίθηση. Είχα έναν τραυματισμό λοιπόν και, μόλις επέστρεψα, αποφάσισα όντως να παλέψω για τη θέση μου. Δεν επρόκειτο να φύγω δηλαδή από την Εγιούπσπορ.

Μέχρι που μου τηλεφώνησε ο Σάββας Παντελίδης και με τα λόγια του με έπεισε και είπα στον μάνατζέρ μου «Πασχάλη, κάνε τα πάντα να φύγω, θέλω να πάω στην Τρίπολη, δεν με νοιάζουν τα λεφτά, θέλω να ξαναπαίξω ποδόσφαιρο και να ξαναβρώ τον Τάσο, τον εαυτό μου».

Δεν έψαξε ο μάνατζερ μου, ο Πασχάλης Τουντούρης, να μου βρει σύλλογο, να μιλήσει πχ με ομάδες από την Ευρώπη, δεν ψάχτηκε, δεν είχαμε χρόνο, αυτό έγινε την τελευταία μέρα των μεταγραφών.

Το τηλεφώνημα από τον κύριο Παντελίδη είχε γίνει δύο μέρες πριν το παράθυρο των μεταγραφών. Με έπεισε ο Παντελίδης, με έπεισε και ο φίλος μου ο Μακέντα, καθώς μίλησα μαζί του για να μου πει πράγματα για την ομάδα και μου είπε, όπως και άλλοι, πολύ καλά λόγια. Κι έτσι, πήγα στον Αστέρα για να ξαναβρώ τον εαυτό μου και να ξαναευχαριστηθώ το ποδόσφαιρο.

Σέβομαι και εκτιμώ τους ανθρώπους που κάνουν τα λόγια τους πράξη και αυτό το έζησα προηγουμένως με τον κύριο Δώνη και έπειτα με τον κύριο Παντελίδη. Λες «αυτός ο άνθρωπος με κοιτάει στα μάτια και μου λέει αλήθεια». Παρόλο που είχα τραυματισμό τρεισήμισι μήνες, με πίστεψε, έπαιζα σε κάθε ματς βασικός, με έφερε και ξαναβρήκα τον εαυτό μου, έκανα αυτό που αγαπάω και αυτό που έμαθα να κάνω από παιδί.

Οπότε τρέφω τεράστιο σεβασμό προς τον κόουτς και η αγκαλιά που του έκανα, όταν σκόραρα το -απίθανο, κατά την γνώμη μου- γκολ με τον ΟΦΗ, ήταν το λιγότερο που μπορούσα, ήταν ένα «ευχαριστώ». Ήταν μια ιδιαίτερη στιγμή, ξέσπασα στην αγκαλιά του και το κλάμα που μου βγήκε ήταν ειλικρινές, δεν μπορούσα να κρατηθώ.

Ήταν μια στιγμή αληθινή και από την πλευρά του κυρίου Παντελίδη και από τη δική μου.

Ανεβαίνοντας επίπεδο στην Κύπρο

Στα 28 μου πήγα στην Ομόνοια, επίσης γιατί ήθελα να παίξω ποδόσφαιρο, σε μια ομάδα μάλιστα που κάνει άλλου είδους πρωταθλητισμό. Η Ανκαραγκιουτζού και η Εγιούπσπορ ήταν ομάδες που στόχευαν να μείνουν στην κατηγορία. Ήθελα λοιπόν να είμαι σε μια ομάδα που θα παίζει στην Ευρώπη, θα διεκδικεί και εγχώριους τίτλους, θα έχει πολύ κόσμο στο γήπεδο αλλά και γενικότερα φιλάθλους, όπως η Ομόνοια στην Κύπρο. Μου εξήγησαν λοιπόν το πλάνο, ο προπονητής με ήθελε πολύ, όλοι με ήθελαν, μου το έδειξαν και ήμουν πολύ χαρούμενος με το συμβόλαιο που μου πρόσφεραν.

Μέχρι την στιγμή της μεταγραφής μου, δεν με είχε διεκδικήσει κάποια ομάδα από το big 5, κάποια που να είπε στον μάνατζέρ μου κάτι πιο γενικό, πχ «ενδιαφερόμαστε για τον Τάσο», ή κάτι πιο συγκεκριμένο, υπέγραψα και νωρίς σχετικά, οπότε δεν ξέρω τι μπορεί να είχε συμβεί . Άλλοι μού είπαν «κάνε υπομονή, μη βιαστείς, γιατί μπορεί να προκύψουν προτάσεις», αλλά εγώ έχω το σκεπτικό μου, όποιος με θέλει με παίρνει.

Κι εφόσον η Ομόνοια ήρθε πρώτη, με ήθελε πολύ και τα βρήκαμε σε όλα, πήγα.

Ήμουν λίγο άτυχος στην αρχή, γιατί, με το που έφτασα, τραυματίστηκα κι έμεινα 40 μέρες εκτός, αλλά από τότε έχω παίξει βασικός, έχω βάλει δυο γκολ (θα ήταν κι άλλα, αλλά μου ακυρώθηκαν ως οφσάιντ), έχω ασίστ, η ομάδα μου είναι πρώτη στο Πρωτάθλημα, πέρασε στην Ευρώπη στο Conference League, οπότε όλοι οι στόχοι που έβαλα, όταν ήρθα, είναι πραγματοποιημένοι.

Πρόκειται για μια πολύ καλή ομάδα με πολύ καλούς παίκτες και μακάρι στο τέλος να πανηγυρίσουμε Πρωτάθλημα και Κύπελλο! Αλλά και γενικότερα στην Κύπρο, πέρα δηλαδή από την ομάδα, εγώ και η οικογένειά μου είμαστε καλά, γιατί η Κύπρος μοιάζει πολύ με την Ελλάδα!

Πάντα θα είμαι δίπλα στην Εθνική

Ο πρώτος προπονητής που με κάλεσε στην Εθνική μας ήταν ο κύριος Φαν ‘τ Σχιπ, το μεγαλύτερο όνειρο έγινε πραγματικότητα, τα κατάφερα και τον ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό, όπως και τους κυρίους Φύσσα και Κωνσταντινίδη, οι οποίοι ήταν εκεί εκείνη την περίοδο.

Εκτιμώ όμως πολύ και τον κύριο Πογέτ, έναν άνθρωπο που μου τηλεφωνούσε, μου έλεγε πόσο πολύ με πιστεύει και με καλούσε συνέχεια στην Εθνική. 

Η πρώτη μου συμμετοχή ως βασικός ήταν και η πιο όμορφη για εμένα. Ήταν στο Πανθεσσαλικό με αντίπαλο το Κόσοβο για το Nations League.

Την στιγμή που ακούω τον Εθνικό ύμνο δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Αν δει κανείς και το βίντεο, φαίνεται ότι πάω να δακρύσω, ανατρίχιασε όλο μου το σώμα, σκεφτόμουν τους ανθρώπους στη Μυτιλήνη που με έβλεπαν και τους έκανα υπερήφανους, τεράστιο πράγμα αυτό που κατάφερα.

Το μεγαλύτερό μου όνειρο το έχω κάνει πραγματικότητα λοιπόν, είμαι περήφανος γι’ αυτό και πάντα θα είμαι δίπλα στην ομάδα μας.

Είτε με καλεί ο κύριος Γιοβάνοβιτς, κάτι που έχει συμβεί, είτε όχι. Θεωρώ ότι είμαι κομμάτι αυτής της γενιάς και αυτής της ομάδας, ήμουν για τέσσερα χρόνια συνεχόμενα εκεί, οπότε ευχαριστώ όλους όσοι με πίστεψαν.

Ξέρω ότι το κλίμα είναι φανταστικό, είναι μια “οικογένεια”, η ομάδα έχει πολύ μέλλον και πιστεύω ότι θα φέρουμε και πάλι χαρές στον κόσμο, είτε είμαι εκεί είτε είμαι απ’ έξω.

Τα πιο σημαντικά στη ζωή (μου)

Από τα 25 μου και μετά είμαι πολύ “πιο” επαγγελματίας και έχω ακόμη στόχους στη ζωή μου, δεν βάζω φρένο. Πήγα στην Ομόνοια για να τα δώσω όλα, να εξελιχθώ, να βάλω πολλά γκολ, να έχω πολλές ασίστ. Κάποια στιγμή μπορεί να πάρω μεταγραφή και να δοκιμάσω κάπου αλλού. Θέλω να παίζω καλά εκεί που είμαι, να είμαι ευτυχισμένος και χαρούμενος, να έχω την υγεία μου και πάντα να κυνηγάω το καλύτερο, να εξελίσσομαι κι άλλο, ο στόχος μου είναι το υψηλότερο δυνατόν. Ξέρω τις δυνατότητές μου και θεωρώ ότι ακόμη δεν έχω δείξει το 100%.

Όλα αυτά όμως, η μπάλα και οι αγώνες, έρχονται σε δεύτερη μοίρα, κάτι που κατάλαβα, όταν ήρθε στη ζωή μας το παιδί μας. Η γυναίκα μου και ο γιος μας, ο Μάξιμος, είναι τα πιο σημαντικά στη ζωή μου! Να έχουμε όλοι μας υγεία, η οικογένειά μας και όλος ο κόσμος.

Ο μικρός κλοτσάει την μπάλα και τραγουδάει, δεν ξέρω τι θα γίνει! Όταν τελειώνω, τον βάζω στο γήπεδο και παίζουμε μαζί, όπως και άλλοι ποδοσφαιριστές τα παιδάκια τους. Σε όλα τα εντός έδρας είναι δίπλα μου και φωνάζει «μπαμπά, βάλε γκολ», τραβάει βίντεο η γυναίκα μου και μου τα δείχνει! Είναι πολύ καλή μαμά και μαζί προσπαθούμε να του παρέχουμε τα πάντα, να τον μεγαλώσουμε σωστά και να τον κάνουμε έναν καλό άνθρωπο.

Σε μεγάλο βαθμό χάρη στη γυναίκα μου έχω σταθεί και έχω καταφέρει να είμαι ακόμη σε υψηλό επίπεδο. Η Εβελίνα είναι από την αρχή δίπλα μου, με έχει δει στα πάντα, στα άσχημα, στα ευχάριστα, στο να γυρίζω σπίτι και να κλαίω, με στηρίζει, με βοηθάει να έχω αυτοπεποίθηση, να σηκώνω το κεφάλι ψηλά και να συνεχίζω. Εάν δεν την άκουγα στις δύσκολες στιγμές, μπορεί και να τα παρατούσα ή να μην έφτανα τόσο ψηλά.

Ολοκληρώνοντας την καριέρα μου, σκέφτομαι μια ζωή στην Αθήνα με την οικογένειά μου, φυσικά πηγαίνοντας συχνά στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, τη Μυτιλήνη, εκεί που μεγάλωσα και στους ανθρώπους που αγαπώ. Την έχω πάντα επάνω στο σώμα μου, έχω κάνει τατουάζ στη δεξιά γάμπα μου, το οποίο απεικονίζει μια γειτονιά, τη γειτονιά μου στη Μυτιλήνη, εκεί όπου έκανα τα πρώτα μου βήματα, ένα παιδάκι, εμένα, να χτυπάει την μπάλα και το νούμερο 39, τον πρώτο μου αριθμό στον Παναθηναϊκό.

Γιατί ποτέ δεν ξεχνάω από πού ξεκίνησα…

Ο Τάσος Χατζηγιοβάνης είναι διεθνής ποδοσφαιριστής.

Επιμέλεια κειμένου: Ζέτα Θεοδωρακοπούλου

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Γιάννης Μπουζούκης: Ο κανονικός εαυτός μου

Βασίλης Ζαγαρίτης: Προχωρώντας μπροστά με πίστη

Δημήτρης Κολοβέτσιος: Ένας Έλληνας στην Καισάρεια