Όνομα και πράγμα

Τα Κουφάλια είναι μια κωμόπολη της Θεσσαλονίκης, δίπλα στο χωριό μου, την Πέλλα, στα οποία ξεκίνησα να πηγαίνω για προπόνηση.

Η μητέρα μου μου έλεγε ότι από μικρή ήμουν με μια μπάλα στα πόδια, έπαιζα ακόμα και μέσα στο σπίτι, οπότε, βλέποντας πόσο πολύ μου άρεσε, παρότι η ίδια και ο πατέρας μου δεν τρελαίνονταν για το ποδόσφαιρο, με πήρε και με πήγε σε μια ακαδημία στο χωριό. Δεν ξέρω βέβαια γιατί με πήγε εκείνη και όχι ο πατέρας μου. Μάλιστα, η μητέρα μου είναι Άρης, οπότε με έκανε και εμένα.

Όταν πήγαμε στην ακαδημία, ο προπονητής είπε ότι δεν μπορούσε να με δεχτεί λόγω ηλικίας, ήμουν πολύ μικρή, η μαμά μου όμως κατάφερε εν τέλει να τον πείσει να με πάρει στην ομάδα. Η θέση  μου ήταν δεξί χαφ ή επιθετικός και, αν και μικρή και παίζοντας με τα αγόρια, ξεχώριζα κάπως, ήμουν πολύ γρήγορη, οπότε το συνέχισα μέχρι και τα 13 μου.

Κάποια στιγμή ήρθε κι ένας κύριος στο χωριό και μου είπε να πάω στην Ολλανδία για να παίξω ποδόσφαιρο στον Άγιαξ!

Ήταν μια δύσκολη απόφαση, ήμουν μικρή, ήμουν ανήλικη, έπρεπε κάποιος να είναι μαζί μου, οι γονείς μου τότε ήταν χωρισμένοι κι εγώ δεν ήξερα ποιον να πάρω μαζί μου, η κατάσταση δεν ήταν πολύ ομαλή, δεν μπορούσα να φύγω έτσι, οπότε το απέρριψα.

Αρχικά η ομάδα μου ήταν η ακαδημία Αετοί, ενώ στη συνέχεια πήγα στον Μέγα Αλέξανδρο Πέλλας. Κάποια στιγμή διέκοψε η ομάδα μου και έναν χρόνο δεν έκανα κάποιο άθλημα. Και μια μέρα ήρθαν στο σπίτι μου δύο φίλες μου και μου είπαν ότι θα ξεκινούσαν στίβο στα Κουφάλια.

Ως άθλημα μού αρέσει πιο πολύ ο στίβος, γιατί είσαι μόνος σου. Στο ποδόσφαιρο, αν πάθεις κάτι, έχεις άλλους δέκα να παίξουν για εσένα, εάν δεν είσαι μια μέρα καλά, είναι ok, κερδίζει η ομάδα σου. Το ποδόσφαιρο επίσης το θεωρώ πιο πολύ χόμπι, η προπόνηση που κάνεις είναι ευχάριστη, ενώ στον στίβο είναι διαφορετικά, παρόλ’ αυτά θεωρώ ότι μια επιτυχία σε αυτόν τη χαίρεσαι περισσότερο. Ωστόσο, δεν δικαιώθηκα για την επιλογή μου στο οικονομικό κομμάτι, γιατί, εάν πήγαινα στην Ολλανδία να παίξω, θα έβγαζα πολύ περισσότερα χρήματα. 

Όπως ανέφερα και προηγουμένως, ήμουν πάρα πολύ γρήγορη, οπότε η προπονήτριά μου, η Κατερίνα Αλεξοπούλου, με την οποία εξακολουθώ να είμαι μαζί, κατάλαβε από την αρχή ότι είμαι για σπριντ. Εξάλλου, στην ηλικία που ξεκίνησα στίβο, δοκιμάστηκα σε όλα τα αγωνίσματα και κρίθηκα.

Έκανα πχ και μήκος στην αρχή, γιατί και σε αυτό χρειάζεται η ταχύτητα, βγαίνοντας μάλιστα και δεύτερη στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Κ16 με 5.94. Είχαν τραυματιστεί όμως τα καλάμια μου, καθώς γενικότερα τα άλματα καταπονούν το σημείο αυτό του σώματος περισσότερο, και μου είπαν ότι έπρεπε να επιλέξω ένα από τα δύο αγωνίσματα. Έτσι επέλεξα τις ταχύτητες και από την αρχή ήμουν μέσα στα μετάλλια!

Θυμάμαι την πρώτη μου επιτυχία. Στα 14 μου, στην αρχή της καριέρας μου, ουσιαστικά έναν χρόνο μετά από τότε που ξεκίνησα τον στίβο, είχα πάει σε ευρωπαϊκό φεστιβάλ στην Ιταλία, στο Ριέτι. Είχε μαζευτεί όλη η Ευρώπη και βγήκα τρίτη, κάνοντας και την καλύτερη επίδοση στην Ελλάδα στα 80μ.! Φοβερά συναισθήματα, τα οποία από τότε τα έδειχνα πολύ έντονα, κάτι το μοναδικό, το ίδιο βέβαια αισθάνομαι ακόμη, όταν κάνω κάτι σημαντικό.

Μεγάλη εμπειρία βίωσα και το 2024 στο Ευρωπαϊκό της Ρώμης. Για την ακρίβεια, ήταν η μεγαλύτερη στιγμή της καριέρας μου, καθώς έκανα Πανελλήνιο ρεκόρ Κ23 στα 200μ. και έφτασα και στον Τελικό. Όταν έκανα το ρεκόρ, είχα τρελαθεί και ήθελα να το κατεβάσω κι άλλο. Είχα βγει όγδοη, κάτι πάρα πολύ σημαντικό, και μάλιστα σε εκείνη την κούρσα ήμουν τέταρτη μέχρι και τα 150μ., στα τελευταία 50μ. άρχισα να σβήνω.

Έχω κι άλλα Πανελλήνια ρεκόρ, έχω και το Κ20 στα 200μ. κλειστού και ανοιχτού στίβου.

Το να κάνεις Πανελλήνιο ρεκόρ σημαίνει ότι είσαι ο καλύτερος Έλληνας αθλητής της κατηγορίας όλων των εποχών, αυτό είναι πολύ σπουδαίο και δεν γίνεται τόσο απλά. Δεν θέλω να πω τη λέξη «θυσίες», αλλά σίγουρα χρειάζεται πολλή δουλειά. Και μπορεί να ανήκω στις κορυφαίες σπρίντερ της Ευρώπης, θέλω όμως κάτι καλύτερο, να κατακτήσω μετάλλιο.

Αξέχαστο και το Ευρωπαϊκό Κ23 στο Μπέργκεν, στο οποίο κατέκτησα Χάλκινο μετάλλιο στα 100μ.! Έλεγα από τον Σεπτέμβριο του 2024 ότι βασικός μου στόχος μου ήταν να πάρω μετάλλιο εκεί. Έτρεξα λοιπόν τον Τελικό των 100μ. και πήρα την τρίτη θέση. Είχα τρέξει λίγες ώρες πριν και 200μ. προκριματικό, ήμουν η μοναδική αθλήτρια που το έκανε αυτό, οπότε και η πιο κουρασμένη. Είχα κάνει 11.44, όχι καλός χρόνος, αλλά, εάν δεν είχα κάνει το 200άρι, θα πήγαινα πολύ καλύτερα. Στην εκκίνηση προσπάθησα να μην το σκέφτομαι, γιατί σίγουρα θα με επηρέαζε, αν και σωματικά ένιωθα κουρασμένη. Όταν τερμάτισα τρίτη λοιπόν, τρελάθηκα λίγο!

Γενικά στα 60μ. και τα 100μ. δεν προλαβαίνεις με τίποτα να σκεφτείς, στα 200μ. θα μπορούσα ίσως λίγο να σκεφτώ, πχ να μην σφιχτώ, «Πολυνίκη, να μην σφίγγεσαι τώρα».

Αναμνήσεις και απ’ το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Τόκιο, πέρασα στα ημιτελικά των 200μ., αλλά μπορούσα να είμαι καλύτερη, πραγματικά δεν ξέρω τι πήγε λάθος. Δεν έφυγα απογοητευμένη, η πρόκριση σε ημιτελικό στα σπριντ είναι κάτι δύσκολο, αλλά, επειδή έχω πιο υψηλές απαιτήσεις από τον εαυτό μου, σίγουρα θα ήθελα κάτι καλύτερο. Στόχος μου ήταν να κάνω Πανελλήνιο ρεκόρ Κ23, το οποίο είναι ήδη δικό μου, το 22.84, δεν βγήκε, συνεπώς τα συναισθήματα ήταν ανάμεικτα. Θα προτιμούσα να έκανα Πανελλήνιο ρεκόρ στον προκριματικό και ας μην περνούσα στον ημιτελικό.

Όσον αφορά στις συνθήκες που επικρατούν στην Ελλάδα, η αλήθεια είναι πως δεν μου αρέσουν γενικά, τα παιδιά αλλά και πολλοί άνθρωποι μένουν πίσω εξαιτίας τους. Έχω ταξιδέψει πολύ στο εξωτερικό και νιώθω ότι υστερούμε πολύ σε όλα τα θέματα. Πραγματικά είναι πολύ κρίμα, γιατί είμαστε από τις πιο ωραίες χώρες της Ευρώπης. Βλέπω πχ πολλούς συναθλητές μου να ζορίζονται πολύ οικονομικά, οπότε παράλληλα με τον στίβο δουλεύουν, ώστε να μπορούν να αντεπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους. Στην Αθήνα βέβαια ίσως οι αθλητές να προπονούνται κάτω από καλύτερες συνθήκες, να έχουν καλύτερες εγκαταστάσεις, δεν ξέρω εάν είναι καλύτερα στην Αθήνα ή εάν εγώ θα ήμουν καλύτερα στην Αθήνα, σίγουρα όμως είμαστε πιο πίσω στο κομμάτι αυτό.

Πιστεύω πάντως ότι έχω όλο το πακέτο για να γίνω μια απ’ τις κορυφαίες αθλήτριες της Ευρώπης και με τη δουλειά θα τα καταφέρω!

Το θετικό μου στοιχείο είναι ότι είμαι πολύ “ελαστική” αθλήτρια, τρέχω με την ελαστικότητά μου. Οι περισσότερες σπρίντερ είναι δυναμικές, τρέχουν με τη δύναμη, με τα πολλά βάρη που κάνουν, γιατί οι σπρίντερ χρειάζονται δύναμη. Προσωπικά, θεωρώ ότι είναι καλύτερα να έχεις την ελαστικότητα, γιατί η δύναμη μπορεί να βελτιωθεί με τα βάρη, και, εάν τα συνδυάσεις και τα δύο, μπορεί να βγει κάτι πολύ καλό. Το αρνητικό μου είναι ότι είμαι κάπως κακή στην εκκίνηση, αλλά αυτό είναι θέμα προπόνησης και μπορεί να βελτιωθεί σχετικά εύκολα. 

Γενικά είμαι χαρούμενος άνθρωπος, αλλά υπάρχει και το άγχος, περισσότερο βέβαια κατά την αγωνιστική περίοδο. Πριν από τους μεγάλους αγώνες πρέπει να σκέφτεσαι ότι είσαι ο καλύτερος, να πιστεύεις στον εαυτό σου. Ούτε για μια στιγμή να μην περάσει απ’ το μυαλό σου «α, μπορεί να χάσω, μπορεί να με περάσει αυτός, μπορεί να μην τρέξω καλά», είναι το χειρότερο που μπορείς να κάνεις, γιατί η ψυχολογία σου είναι το παν, οπότε μόνο θετικές σκέψεις. Και σε μένα φυσικά υπήρξε μια φάση που δεν ήμουν πολύ καλά ψυχολογικά, σκεφτόμουν αρνητικά και με επηρέασε, το κατάλαβα και αμέσως, όταν άρχισα να ξαναβρίσκω τον εαυτό μου, ξεκίνησα πάλι να τα πηγαίνω πολύ καλά.

Στους αγώνες έχω πάντα ένα “ματάκι” μαζί μου, είτε στο κολιέ μου, είτε στο παπούτσι μου, καμιά φορά και στα νύχια μου. Αλλά, ακόμα και με αυτά, νομίζω ότι με ματιάζουν. Πιστεύω πολύ στο “μάτι”. Κάθε φορά που έχω αγώνα, έχω πονοκέφαλο, το λέω στη γιαγιά μου και όλη μέρα με ξεματιάζει. Με τη βοήθεια της μου περνάει το κεφάλι, αλλά μετά από κάνα δίωρο ξαναρχίζει.

Για να χαλαρώσω από τις καθημερινές προπονήσεις, λίγα είναι αυτά που μπορώ να κάνω. Μετά το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα είχα τη δυνατότητα να πηγαίνω κάποιες μονοήμερες εκδρομές, πήγα στα λουτρά Πόζαρ, πήγα στη Χαλκιδική ένα τουρ, γενικότερα δηλαδή μ’ αρέσει να κάνω διάφορα πράγματα και να μαθαίνω συνεχώς καινούργια.

Μια φορά το δίμηνο, όταν βρω την ευκαιρία, θα πάω και γήπεδο, μου αρέσει πάρα πολύ. Ξέρουν πλέον πολλοί ότι είμαι Άρης, μάλιστα και η ίδια η ομάδα με ανεβάζει post στα social. Θυμάμαι έντονα στο «Κλεάνθης Βικελίδης» το Άρης-ΠΑΟΚ στα πλέι οφ, τότε που πήρε το Πρωτάθλημα ο ΠΑΟΚ. Αγαπημένος μου παίκτης στον Άρη είναι ο Μορόν, ενώ και με τον Χιμένεθ προπονητή βλέπω ότι γίνεται κάτι πολύ καλό. Πιστεύω πιο πολύ στους ξένους τεχνικούς, καθώς θεωρώ, όπως είπα και παραπάνω, πως στην Ελλάδα είμαστε πολύ πίσω σε όλα τα επίπεδα, άρα και στην προπονητική και παντού.

Ποδόσφαιρο πλέον δεν παίζω φυσικά, είναι πολύ επικίνδυνο, αλλά μέχρι και λίγο καιρό μετά το ξεκίνημά μου στον στίβο έπαιζα… κρυφά από την προπονήτριά μου!

Στο χωριό μου, στα Κουφάλια και στη Θεσσαλονίκη με γνωρίζουν πλέον. Μπορεί να πηγαίνω στο σούπερ μάρκετ και να με ρωτάνε «εσύ είσαι η Πολυνίκη;». Μου έχει τύχει πολλές φορές, βλέπω πώς με κοιτούν κάποια άτομα και μου χαμογελάνε, ακόμα και αυτόγραφα μού έχουν ζητήσει παιδάκια στη Θεσσαλονίκη.

Το όνομά μου το έχω πάρει από τη γιαγιά μου, μου αρέσει πάρα πολύ και είναι δύναμη για μένα. Όταν ήμουν μικρή, δεν καταλάβαινα πραγματικά τι σημαίνει. Άρχισα να το καταλαβαίνω, όσο μεγάλωνα και μου το έλεγε και ο κόσμος, «α, Πολυνίκη, όνομα και πράγμα».

Οι γονείς μου και τ’ αδέρφια μου, είμαστε τέσσερα συνολικά, είναι πολύ περήφανοι για εμένα και πάντα δίπλα μου, ό,τι κι αν χρειαστώ. Προσπαθούν να έρχονται να με βλέπουν στους αγώνες στην Ελλάδα, γιατί στο εξωτερικό δεν μπορούν, είναι δύσκολο και οικονομικά, ενώ, όταν δουλεύουν και δεν έρχονται, τα παρατάνε όλα και ανοίγουν το κινητό για εκείνα τα λίγα δευτερόλεπτα της κούρσας. Είναι πολύ ωραίο.

Ο μπαμπάς μου δουλεύει σε οικοδομή και η μαμά μου σε βενζινάδικο. Μακάρι να πετύχω πολλά στον πρωταθλητισμό, ώστε να μπορέσω να τους βοηθήσω, γιατί ζορίζονται. Θέλω να γίνω η καλύτερη Ευρωπαία σπρίντερ, να μπαίνω και σε τελικούς Παγκόσμιων Πρωταθλημάτων, να βγάζω πολλά χρήματα και να μπορώ να τους υποστηρίζω, να μην έχουν ανάγκη τίποτα!

Η Πολυνίκη Εμμανουηλίδου είναι Πρωταθλήτρια σπρίντερ.

Επιμέλεια κειμένου: Ζέτα Θεοδωρακοπούλου

CHECK IT OUT: Γεωργία Δεσπολλάρη: Μεταξύ ποδοσφαίρου και στίβου

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:  

Μαρία Ραφαηλίδου: Αυτό το ένα πράγμα

Σπυριδούλα Καρύδη: Ψήφος Εμπιστοσύνης

Με λένε Τατιάνα Γκούσιν

Ελένη Κλαούντια Πόλακ: Άλμα Πάνω Από Τον Πήχη

Ελίνα Τζένγκο: Ιδρώτας και κόπος!

Αντιγόνη Ντρισμπιώτη: Σταθερό Βήμα

Κατερίνα Κόφφα: Πείτε μου τι έγινε

Κατερίνα Στεφανίδη: Βαθιά Ανάσα

Νικόλ Κυριακοπούλου: Το Άγγιγμα του Θεού

Αθανασία Τσουμελέκα: Περπατώντας Στην Άγρια Πλευρά / Ο Άλλος Εαυτός