Φάμπιο Καναβάρο: Χρυσάφι από τη μήτρα της Παρθενόπης

Όταν ο Οδυσσέας περνούσε από τις ακτές που διέμεναν οι Σειρήνες, γνωρίζοντας για την ανθρωποφαγία τους, αντιπαρήλθε με το σκάφος του και τους συντρόφους του την περιοχή τους, χωρίς να σταματήσει.

Τότε, απελπισμένη η Παρθενόπη που δεν ανταποκρινόταν ο Ουσσέας στο θέλγητρo της φωνής της, έπεσε στη θάλασσα και πνίγηκε. Το πτώμα της ξεβράστηκε σε μια παραλία της Ιταλίας, όπου οι μόλις νεοφερμένοι τότε εκεί κάτοικοι, άποικοι Χαλκιδείς από την Κύμη, το περισυνέλεξαν και το ενταφίασαν σε μνήμα. Γύρω από το σημείο εκείνο ίδρυσαν στη συνέχεια τη νέα τους πόλη, την αποικία που ονόμασαν Παρθενόπη.

Από τότε και για πάντα οι άνθρωποί της έμαθαν να βιώνουν με έναν διαφορετικό τρόπο τη ζωή. Μέσα στους αιώνες κουβάλησαν μέσα τους εκείνη την απελπισία της Παρθενόπης, την οποία όμως φρόντισαν να την εμπλουτίσουν με το να βιώνεις την στιγμή της καθημερινότητας. Και όλα αυτά τα εμπότισαν με μία περίεργη σκληραγώγηση.

Οι κάτοικοι της Νάπολης διαμορφώθηκαν ως μία φυλή ξεχωριστή, με την καρδιά τους να χτυπά σε έναν ρυθμό που ξεχειλίζει από πάθος, δύναμη και μία γλυκιά αδούλωτη ανεξαρτησία. Στον ψυχισμό τους κυριαρχεί ωστόσο μια αγριάδα, σαν την ατσάλινη αποφασιστικότητα που καταλαγιάζει, μόνο όταν κατακτούν το ακατόρθωτο.

Η πόλη τους, βουτηγμένη στη μούχλα της ιστορίας και των αντιφάσεων, τους έχει διδάξει ότι δεν υπάρχει εύκολη επιτυχία αλλά μόνο η προσωπική μάχη με τις δυσκολίες. Για αυτούς, η ζωή είναι το ίδιο σκληρή και δυναμική όπως οι αναστεναγμοί του Βεζούβιου που καπνίζει στην άκρη της πόλης. Και η κάθε μέρα αποτελεί μια πρόκληση για να σταθούν όρθιοι, χωρίς να σκύβουν το κεφάλι.

Οι Ναπολιτάνοι έχουν μάθει να ζουν με πάθος, να αγαπούν χωρίς όρια και να υπερασπίζονται την ελευθερία τους με τον ίδιο τρόπο που προστατεύουν την πόλη τους.

Κι ενώ η σκληρότητά τους τους κάνει να φαίνονται αδιάφοροι για το τι σκέφτονται οι άλλοι, είναι ακριβώς αυτή η αδάμαστη δύναμη που τους επιτρέπει να ξεχωρίζουν. Δεν φοβούνται να αψηφήσουν τις συμβάσεις και να διεκδικήσουν το δικό τους κομμάτι στον κόσμο, βγάζοντας πάντα στην επιφάνεια την περηφάνια τους για τη γενέτειρά τους.

Μια πόλη που ποτέ δεν καταλαβαίνει τη λέξη «ήττα» και αυτό αποτυπώνεται στο βλέμμα, το βήμα, τον τρόπο που η κάθε τους κίνηση φαίνεται σαν δήλωση μιας ζωής γεμάτης αξιοπρέπεια, πυγμή και ανεξαρτησία. Όσα φρόντισε να αποτυπώσει και στο δικό του ποδόσφαιρο ο ξεχωριστός Φάμπιο Καναβάρο.

Σκανδαλιάρης στη Φουόριγκροττα

Τα θεμέλια μέσα του τοποθετήθηκαν από πολύ νωρίς στους δρόμους του Φουόριγκροττα, μιας εργατικής συνοικίας στη δυτική πλευρά της Νάπολης. Εκεί όπου, για να επιβιώσεις, έπρεπε να είσαι έναν δυνατός «scugnizzo» («σκουνίτσο»). Η έννοια του «scugnizzo» συνδέεται με την ανεξαρτησία, το πάθος για ζωή και την ικανότητα να επιβιώνεις στις ζόρικες συνθήκες.

Έτσι αποκαλούν ακόμη τα ατίθασα παιδιά της πόλης που διατρέχουν τους πιο φτωχικούς της δρόμους. Εκείνα που μαθαίνουν να ζουν με αυτονομία, που είναι έξυπνα και συχνά… πονηρά, σκανδαλιάρικα και πάντα έτοιμα για περιπέτεια, με ένα μεγάλο μόνιμο χαμόγελο.

«Περνούσα τις μέρες μου παίζοντας μπάλα στον δρόμο, ανάμεσα σε αυτοκίνητα, παντού. Οι γονείς μου κάθε μέρα μου έλεγαν “αχ, είναι καλύτερα να πας στο σχολείο, είναι πολύ σημαντικό για το μέλλον σου”. Ωστόσο, μέσα μου έλεγα “νομίζω ότι ο σωστός δρόμος είναι να ακολουθήσω το ποδόσφαιρο”. Και τελικά είχα δίκιο»!

Τα παπούτσια του Ντιεγκίτο

Ήταν στα 15 του, όταν βρέθηκε στις ακαδημίες της Νάπολι και στο τέλος εκείνης της σεζόν βίωσε ως ball boy από μέσα όλη την υπέροχη τρέλα του πρώτου Scudetto. Με τον Ντιέγκο Μαραντόνα να δίνει με πρωτοφανή τρόπο την αίσθηση της αξίας σε όλον τον ιταλικό Νότο.

Και δεν θα αργούσε η μέρα που θα τον έπαιρναν στις προπονήσεις των μεγάλων. Εκεί, σε μία πρόγευση του πάθους με το οποίο θα βουτούσε κάθε φορά για το τόπι, έπεσε με δύναμη στα πόδια του Ντιεγκίτο, αφήνοντάς τον στο τερέν να πονάει. Αμέσως όλο το προπονητικό σταφ και οι παίκτες όρμηξαν κατά πάνω του.

Τότε όμως ο «θεός» του παιχνιδιού σηκώθηκε και τους έδιωξε όλους, επιβραβεύοντάς τον. «Συνέχισε να παίζεις με τόση δύναμη», του είπε, τον αγκάλιασε και του χάρισε τα παπούτσια του. Ήταν το πρώτο βραβείο από τα πολλά που θα ακολουθούσαν.

Μαζί του δεν πρόλαβε να παίξει στ’ αλήθεια, καθώς, όταν εκείνος έμπαινε κανονικά στην ομάδα, ο Ντιέγκο ήταν ήδη τιμωρημένος για χρήση κοκαΐνης και δεν θα επέστρεφε ποτέ.

Τουλάχιστον πρόλαβε να λάβει πολύτιμη γνώση για τη θέση από το ίνδαλμά του. Ο Τσίρο Φεράρα ενσάρκωνε τον απόλυτο γηγενή σκληροτράχηλο σέντερ μπακ που έπαιζε πάντα με όλη τη δύναμή του και με απαράμιλλη αυτοθυσία, στοιχεία που, ως «scugnizzo vero», ο νεαρός Φάμπιο είχε βαθιά στο DNA του.

Στα 19 του ήταν βασικός στο πλευρό του, αλλά η “μετά-μαραντονική” Νάπολι αντιμετώπιζε πολύ σοβαρά οικονομικά προβλήματα και έπρεπε να πουλήσει τους καλύτερούς της. Φεράρα, Τζόλα και ο Καναβάρο στα 21 του βγήκαν στο σφυρί. Και το καλοκαίρι του 1995 η νεόπλουτη Πάρμα, η οποία είχε εμφανιστεί δυναμικά στο προσκήνιο, τους πρόλαβε όλους.

Καταξίωση

Αυτό που αγόραζε εκείνη η καινούργια υπερδύναμη ήταν κάτι σπάνιο. Παράλληλα, εκείνη την εποχή ο Φάμπιο σχημάτιζε για πρώτη φορά ένα από τα κορυφαία δίδυμα που είδε ποτέ ο πλανήτης της μπάλας. Στην Εθνική Ελπίδων ο Τσέζαρε Μαλντίνι έβαλε δίπλα του τον Αλεσάντρο Νέστα, για να κατακτήσουν μαζί διαδοχικά Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα (1994, 1996). Ένας ξεκάθαρος προάγγελος του τι θα συνέβαινε 10 χρόνια αργότερα.

Στην Πάρμα ο Καναβάρο εξέλιξε το παιχνίδι του χάρη στην καθοδήγηση του παγκόσμιου φιναλίστ με την Αργεντινή, Νέστορ Σενσίνι, αλλά και εκείνη των Λιλιάν Τιράμ, Ρομπέρτο Μούσι, Λουίτζι Απολόνι, Αντόνιο Μπεναρίβο. Μία άμυνα απροσπέλαστη. Μία φανταστική ομάδα σε όλες τις γραμμές που θα διεκδικούσε το Scudetto στα ίσα από τη Γιουβέντους το 1997 και που δύο χρόνια αργότερα θα του χάριζε τους πρώτους του τίτλους. Το Κύπελλο και το Super Cup Ιταλίας, κυρίως το Κυπέλλου UEFA, μετά το εκκωφαντικό 3-0 επί της Μαρσέιγ.

Ο Καναβάρο ήταν ήδη βασικός με την Εθνική, έχοντας παίξει στο Μουντιάλ του 1998, έχοντας γευτεί και την απογοήτευση του χαμένου Tελικού του Euro 2000 εξαιτίας του «χρυσού γκολ» του Νταβίντ Τρεζεγκέ. Εκείνη η τρομερή άμυνα, παρέα με τον Νέστα και τον Μαλντίνι στο 3-5-2 του Ντίνο Τζοφ, είχε κάνει τη μεγάλη διαφορά, με τον ίδιο να επιβραβεύεται με μία θέση στην All Star ενδεκάδα.

Πλέον, στα 26 του, ήταν ένας ολοκληρωμένος και καταξιωμένος κεντρικός αμυντικός και τον ήθελε όλη η Ευρώπη.

Το 2002 με 23 εκατ. ευρώ θα τον αγόραζε ο Μάσιμο Μοράτι για την Ίντερ. Μόνο που η διετία του εκεί θα έριχνε κάπως την αξία του. Οι «Nerazzurri» θα φτάσουν στον ημιτελικό του Champions League το 2003, μα θα είναι το μοναδικό αξιοσημείωτο που θα καταφέρει μαζί τους στο Μιλάνο.

Το 2004 αποφασίζεται να δοθεί στη Γιουβέντους, σε ένα περίεργο deal που κόστισε στη νέα του ομάδα μόλις 10 εκατ. ευρώ και ανταλλαγή τον αναπληρωματικό πορτιέρε, Φαμπιάν Καρίνι. Για τη «Γιούβε» αυτή ήταν η τέλεια “ληστεία”, η οποία θα ξεπερνούσε ακόμα και την κινηματογραφική, «The Italian Job».

«Canna»

Η διετία που θα ακολουθούσε θα αποτελούσε το απόλυτο συναισθηματικό roller coaster. Η χαρά θα έδινε τη θέση της στη λύπη, τον θυμό, την ντροπή και την απογοήτευση. Μα όλα αυτά θα παραχωρούσαν τη δική τους θέση στο… Απόλυτο!

Η διετία στη «Γιούβε» ξεκίνησε αποθεωτικά. Ο Μπουφόν πίσω καθάριζε όσα τους ξέφευγαν, ενώ μπροστά του, μαζί με τον Φάμπιο, οι Τιράμ, Μπιριντέλι Τζαμπρότα, Ζεμπινά, Πεσότο ήταν σχεδόν απροσπέλαστοι. Ο ίδιος ψηφίστηκε σε αμφότερες τις σεζόν κορυφαίος αμυντικός της Serie Α και για το 2006 κορυφαίος παίκτης της γενικότερα.

Με αυτή την απίθανη φόρα θα ταξίδευε για τη Γερμανία και το Μουντιάλ ως αρχηγός της Ιταλίας, έχοντας από το 2002 διαδεχτεί το μεγαλύτερο ίνδαλμά του, τον Πάολο Μαλντίνι, για να την οδηγήσει εκεί όπου ούτε εκείνος κατάφερε να την πάει.

Ο μεγάλος Πάολο θα τον εμπιστευτεί στο έπακρο. Μαζί με το περιβραχιόνιο θα του δώσει και το παρατσούκλι «Canna» (σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει «εκείνος που διαβάζει τις φάσεις»). Βρίσκεται παντού. Έχει δικά του αυτά τα κλάσματα του δευτερολέπτου που κάνουν τη διαφορά, όσον αφορά στην αντίληψη των φάσεων.

Μπαίνει στις φάσεις σαν αδάμαστος ταύρος αλλά όχι επικίνδυνα. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πώς γίνεται να συνυπάρχει ταυτόχρονα τόση ορμή και τόσος εξευγενισμός. Το χαμηλό κέντρο βάρους του γίνεται πλεονέκτημα. Πέφτει, σηκώνεται, πηδάει, βάζει το κεφάλι, το κορμί, το μυαλό, την ψυχή. Όλα ανερυθρίαστα ριγμένα στη φωτιά.

Από το «Calciopoli» στο «Τείχος του Βερολίνου»

Από το Scudetto έως το Παγκόσμιο Κύπελλο οι ημέρες που θα μεσολαβούσαν θα ήταν οι πιο τρελές στην ποδοσφαιρική ιστορία της χώρας. Κι εκείνος θα τις βίωνε όλες στο έπακρο.

Το «Calciopoli» θα σκάσει σαν κεραυνός, με τη «Γιούβε» και τον παρασκηνιακό ηγέτη της, Λουτσιάνο Μότζι, να βρίσκονται στο στόχαστρο. Όλο το Calcio φαίνεται να καταρρέει, με τις φήμες για υποβιβασμό ομάδων να οργιάζουν καθημερινά.

Σε αυτό το κλίμα ο Μαρτσέλο Λίπι θα προσπαθήσει να συναρμολογήσει όλα τα διαλυμένα κομμάτια και να ταξιδέψει στη Γερμανία. Εκεί όπου ο αρχηγός του, ο πιο βέρος Ναπολιτάνος, θα έδινε το σύνθημα. Και άπαντες θα τον ακολουθούσαν, καταθέτοντας το 1.000% της ψυχής τους. Θα βγει μπροστά και θα κάνει ένα από τα κορυφαία τουρνουά που έχει κάνει ποτέ παίκτης σε οποιαδήποτε θέση στην ιστορία του θεσμού.

Με το περιβραχιόνιο στο μπράτσο, θα τρέξει, θα κάνει τάκλιν, θα φτάσει τα άλματά του όσο δεν πάει. Και θα το κάνει και για τον τραυματία Νέστα. Θα κάνει μάγκες τους πάντες, πίσω, δίπλα του, μπροστά του. Θα είναι παντού, σε κάθε πλάνο της κάμερας, σε κάθε ανοιγόκλειμα του ματιού. Δεν θα χάσει ούτε ένα αγωνιστικό λεπτό, δεν θα δεχτεί κάρτα και η Ιταλία θα δεχτεί μόνο δύο γκολ. Και αυτά θα είναι αυτογκόλ (ΗΠΑ) και πέναλτι (στον Tελικό).

Στην πιο viral και αντιπροσωπευτική στιγμή όλης της ύπαρξής του στο χορτάρι, θα κάνει κάτι μαγικό στην παράταση του ημιτελικού με τη Γερμανία. Με ένα άλμα χωρίς λογική, στα ίσα, χωρίς φόρα, θα πάρει στην άμυνα κεφαλιά από τον πανύψηλο Περ Μέρτεζακερ, ο οποίος του ρίχνει 25 εκατοστά. Καθώς η μπάλα θα βγει από την περιοχή και ο Λούκας Ποντόλσκι πάει να την κοντρολάρει, ο Φάμπιο ορμάει σαν τρομακτικός οδοστρωτήρας και του την παίρνει, βγαίνει στην κόντρα, αφήνει την μπάλα στον Τότι, εκείνος την περνάει στον Τζιλαρντίνο, με τον Ντελ Πιέρο να είναι ο τελικός αποδέκτης, κλειδώνοντας με χαρακτηριστικό “ντελπιέρικο” τρόπο το 2-0.

Είναι η στιγμή που ο Καναβάρο θα κερδίσει το παρατσούκλι του. Το «Τείχος του Βερολίνου» θα στέκει για πάντα εκεί, σε κάθε ανάμνηση από το 2006, και, καθώς θα σηκώνει στο φινάλε τη μεγάλη κούπα, θα αφήσει το πιο δυναμικό στίγμα στην ιστορία της «Squadra Azzurra».

Παρά τα υπέροχα πράγματα που κάνει όμως, ο Ζινεντίν Ζιντάν θα είναι εκείνος που θα βραβευτεί ως κορυφαίος του Μουντιάλ, αφήνοντάς τον για λίγο στη δεύτερη θέση. Και αυτό είναι άδικο.

Μαδρίτη και «Χρυσή Μπάλα»

Η επιστροφή στην πατρίδα θα είναι αποθεωτική, με εκατομμύρια Ρωμαίους να τους ακολουθούν σε κάθε δρόμο της πόλης. Και αμέσως θα είναι καταστροφική. Λίγες ημέρες μετά θα διαβαστεί η ποινή για το σκάνδαλο των στημένων. Η «Γιούβε» θα υποβιβαστεί και μεταξύ άλλων θα της ακυρωθούν τα δύο Πρωταθλήματα της διετίας.

Ξαφνικά ο Φάμπιο θα βρεθεί χωρίς κανένα Scudetto στο παλμαρέ του και θα ξεμείνει κι από ομάδα. «Ας μας έβαζαν να ξεκινήσουμε ακόμα και από το -30 τη σεζόν, δεν θα είχα πρόβλημα, θα έμενα. Δεν θέλω όμως να παίξω αυτή την στιγμή σε μικρότερη κατηγορία». Οι Γιουβεντίνοι θα στραβώσουν και θα τον ξεγράψουν από την καρδιά τους. Ο ήρωας της Ιταλίας είναι ο «τράγος» του Πιεμόντε.

Ο Φάμπιο Καπέλο, ο οποίος έχει βρεθεί στη Μαδρίτη, θα τον καλέσει. Είναι η ευκαιρία που δεν έρχεται εύκολα στη ζωή. Πόσο μάλλον όταν είσαι 33 ετών και σε θέλει η Ρεάλ. Στη La Liga θα βρεθεί με κεκτημένη ταχύτητα και θα συνεχίσει σαρωτικά. Αμέσως, στη διετία, θα σπεύσει να αντικαταστήσει τα δύο Πρωταθλήματα που έχασε από το «Calciopoli».

Μόνο που, πριν κατακτήσει την κορυφή της Ισπανίας, θα φτάσει στην άκρη του κόσμου. Το «France Football» θα διαβάσει το όνομά του στον φάκελο με τον νικητή της «Χρυσής Μπάλας» του 2006. Θα αφήσει πίσω του τον Τζίτζι Μπουφόν, τον Τιερί Ανρί και τους Ζινεντίν Ζιντάν, Ροναλντίνιο, για να γίνει ο τρίτος αμυντικός που θα βραβευτεί με την υπέρτατη σφαίρα. Ίσως πάλι να είναι και ο ένας και μοναδικός, μιας και οι Φραντς Μπεκενμπάουερ (1972, 1976) και Ματίας Ζάμερ (1996), τις χρονιές που βραβεύτηκαν, έπαιζαν αμφότεροι ως αμυντικοί μέσοι.

Γενικότερα η τριετία στο Santiago Bernabéu θα επιβεβαιώσει την κλάση του. Και, όταν θα αποχωρήσει στα 36 του, το πιο απαιτητικό κοινό θα τον αποχαιρετήσει με standing ovation, ενώ η εφημερίδα «Marca» θα του δώσει μία θέση στην All Star ενδεκάδα ξένων στην ιστορία του συλλόγου.

Θέλει να επιστρέψει στη Γιουβέντους. Νιώθει τύψεις. Πως κάτι χρωστάει που έφυγε σαν τον κλέφτη.

Οι οπαδοί τον αποδοκιμάζουν, αλλά εκείνος προσπαθεί να βοηθήσει το πληγωμένο θηρίο που ακόμη ψάχνει τα πατήματά του μετά το «Calciopoli».

Η χρονιά είναι κακή, εκείνος έχει μεγαλώσει για τα καλά και το σώμα, όσο και να παλεύει, δεν μπορεί να κάνει όσα υποσχόταν στη νεότητά του.

Ακόμα κι έτσι όμως θα ταξιδέψει στα 37 του με την Ιταλία στο Μουντιάλ της Νότιας Αφρικής, όπου θα βιώσει τη μεγαλύτερη αγωνιστική απογοήτευσή του, καθώς ο αποκλεισμός θα έρθει από τον όμιλο κιόλας.

Θα φύγει για μερικά ένσημα στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και το 2011 θα το αποφασίσει. Όχι γιατί δεν θέλει, βαρέθηκε, κουράστηκε ή δεν πιστεύει ακόμη ότι μπορεί. Απλώς τα γόνατά του θα τον προδώσουν.

Αλλιώς, εκείνος είχε ακόμη την τρέλα για το παιχνίδι και ήθελε να παίζει μέχρι τα 40 του.

«Scugnizzo» για πάντα

Τα όσα κατάφερε συνολικά αλλά και πιο συγκεκριμένα το μαγικό 2006 και ακόμα πιο πολύ στα γήπεδα της Γερμανίας τον κατέστησαν έναν αναπάντεχο ήρωα. Από εκείνους τους ηγέτες που έρχονται από το πουθενά για να ενώσουν ξανά ένα πληγωμένο έθνος.

Χωρίς να είναι ο ζογκλέρ που θα σκοράρει μαγικά, που θα ντριμπλάρει γεωμετρικά. Εκείνος θα είναι πάντα ο πιο κοντός στο ρόστερ (173 εκατοστά) αλλά και εκείνος που θα φτάνει πιο ψηλά απ’ όλους. Ξεσηκώνει με τις “μπούκες” πάνω στους αντιπάλους, πορώνει με τις φλέβες να πετάγονται στο κεφάλι. Ένα κορμί που δεν είχε γεννηθεί για να νικάει γίγαντες στον αέρα. Που όμως δούλεψε γι’ αυτό, ξεπέρασε κάθε φτιαξιά που του όρισε η γέννηση.

Στην πόλη της Παρθενόπης, της άσβεστης φωτιάς, της σκληρότητας, του πάθους και της αδάμαστης ανεξαρτησίας, βγήκε από μία μήτρα που τον έμαθε να μην σκύβει ποτέ το κεφάλι. Πως η επιμονή θα μοιάζει πάντα με εκείνη την σταγόνα που είναι ικανή να ανοίξει τρύπα στον βράχο. Χρειάστηκε πολλές φορές να μοιάσει με τον τρελό που επιμένει στην τρέλα του.

Στο ταξίδι του από το πεζοδρόμιο της γειτονιάς στην παγκόσμια καταξίωση, κάθε φορά που τα έβρισκε δύσκολα, θυμόταν τον τρόπο με τον οποίον σκληραγωγήθηκε στα στενά της Νάπολης. Πως για πάντα θα παραμένει ένας «scugnizzo». Εκείνο το ατίθασο παιδί που έμαθε να ζει με αυτονομία. Και που είναι πάντα έτοιμο για σκανδαλιά, για περιπέτεια, με ένα μεγάλο μόνιμο χαμόγελο.

Και που, όσα βραβεία κι αν κατέκτησε, για εκείνον πάντα θα υπάρχει το πιο ταπεινό αλλά και το πιο… θεϊκό να ξεχωρίζει. Κάτι που του έδειξε από την πρώτη στιγμή τον δρόμο.

«Εκείνα τα παπούτσια που μου έδωσε ο Μαραντόνα. Μόνο αυτά κοιτάζω ξανά και ξανά»!

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Ο υπέροχος κύριος Μαλντίνι

Η σιωπηλή τελειότητα του Αλεσάντρο Νέστα

Άλεξ Ντελ Πιέρο, ο «Pinturicchio»

Φραντσέσκο Τότι: Το παραμύθι που λέμε στα παιδιά μας

Μπουφόν, ο Gaucho

Ο χαρισματικός κύριος Λίπι

Τζανφράνκο Τζόλα: Μάγος στη Γη των Λαιστρυγόνων

Ντίνο Τζοφ: Από τα δαμάσκηνα της γιαγιάς στην αιωνιότητα