Απορίας άξιο αν το όνομα του (μοναδικού) μπαρ στο Σαν Μαρσιάλ μπορεί να είναι αντιπροσωπευτικό. «El Cruce». «H Διασταύρωση».
Διασταύρωση σε χωριουδάκι που μετά βίας αριθμεί 150 ψυχές ως μόνιμους κατοίκους; Δεν είναι Βάσκοι (κοντά στα σύνορα με την Πορτογαλία βρίσκεται το χωριό), μα δηλώνουν, μηδενός εξαιρουμένου, φανατικοί της Αθλέτικ.
Όποτε έχει παιχνίδια της, εδώ και δύο -γεμάτα- χρόνια, οι περισσότεροι μαζεύονται στην… διασταύρωση. Να δουν μπαλίτσα, να πιούν τις μπύρες τους, να περάσουν καλά και να πανηγυρίσουν. Όχι κατ’ ανάγκη γκολ. Αλλά κυρίως επεμβάσεις και αποκρούσεις. Καλά είναι, δεν έχουν χάσει το νόημα του αθλήματος.
Στην εστία των «Λιονταριών», ένα δικό τους παιδί. Ένα παιδί που κάθε καλοκαίρι είχαν στην πλατεία τους, βλέποντάς το να παίζει ποδόσφαιρο. Προτιμώντας να δηλώνει και να αγωνίζεται τερματοφύλακας. Προτιμώντας τα γάντια και από το ποδήλατο που στη γενέτειρά του, ενόσω μεγάλωνε, ήταν κάτι σαν… εθνικό σπορ, εξαιτίας του Μίκελ Λάντα, ενός επαγγελματία ποδηλάτη συντοπίτη, με επιτυχίες στο tour.
Καλό το ποδήλατο, αλλά ειδικά για τον Ουνάι Σιμόν ήταν περισσότερο χρηστικό, για να βοηθάει τους παππούδες του να μεταφέρουν νερό από τη βρύση του Σαν Μαρσιάλ, αφού το πόσιμο δεν ήταν πάντα επαρκές. Αυτός χώρο γι’ άλλον πέραν του Τζίτζι Μπουφόν δεν είχε, μεγαλώνοντας.
Μπάλα, λοιπόν. Και γάντια. Στα 11, τσεκάρεται από scout της Αθλέτικ και, έκτοτε, εντάσσεται στις ακαδημίες της. Περνάει από όλες τις φυτωριακές ομάδες, τόσο των Βάσκων όσο και των Εθνικών ομάδων της Ισπανίας, πάντα, όμως, ειδικά στις τελευταίες, έχοντας ρόλο αναπληρωματικού.
Πριν δύο χρόνια, συγκυρίες τού αλλάζουν πορεία. Στα 22 του μόλις, και από δαύτον ξεκινάει η ενδεκάδα των «Λιονταριών». Τον περασμένο Αύγουστο, καλείται για πρώτη φορά στη «Roja». Τον Νοέμβριο, ντεμπουτάρει. Παρά ταύτα, παρά τη διεθνή του απειρία, χρίζεται και βασικός για τους Ίβηρες στο Euro.
Είναι χαρακτηριστικό πως, όλες κι όλες, μισή ντουζίνα συμμετοχές μετράει. Τις μισές, τις έχει κάνει τον τελευταίο μήνα (πέντε στη διοργάνωση και μια σ’ ένα φιλικό που προηγήθηκε). Αυτονόητο πως, στο Σαν Μαρσιάλ, σε κάθε του παιχνίδι, εκεί, «H Διασταύρωση» γεμάτη.
Στη φάση των ομίλων, πανηγύρισαν αρκετά, αφού μόλις ένα γκολ δέχτηκε. Η ζημιά έγινε στο πρώτο νοκ-άουτ, με την αδυναμία του να κοντρολάρει το γύρισμα του Πέδρι και να οδηγεί σ’ ένα από τα viral αυτογκόλ όχι μόνο της διοργάνωσης, αλλά και ολάκερης της ιστορίας της.
Στους Ίβηρες δεν κόστισε, αφού -έστω και δύσκολα- προκρίθηκαν, ωστόσο σίγουρα κόστισε στον ίδιο, επισκιάζοντας την -έκτοτε- εξαιρετική του παρουσία στην αναμέτρηση. Ό,τι έβγαινε, το έβγαλε, βάζοντας έτσι και αυτός το λιθαράκι του στην πρόκριση στα προημιτελικά.
Credit, όμως, κανένα. Ακόμα και τα κεράσματα στη «Διασταύρωση» -διακομισμένη όλη με φωτογραφίες του, φανέλες του, γάντια του, τα πάντα όλα του- με ρέγουλα. Στην καλύτερη. Είπαμε, εκεί δεν πανηγυρίζουν γκολ. Επεμβάσεις αποθεώνουν. Και όσες και αν έκανε κόντρα στην «Hrvatska», το γκολ που δέχτηκε, δεν άφηνε περιθώρια για χαρές και πανηγύρια.
Πολύ δεν χρειάστηκε να περιμένουν. «The comeback is always stronger than the setback». «Η επιστροφή είναι πάντα δυνατότερη από το πισωγύρισμα». Έτσι τιτλοφόρησε η ιστοσελίδα της UEFA το report της αναμέτρησης με την Ελβετία.
Έπαθλο ένα εισιτήριο στην τετράδα. Στα πέναλτι κρίθηκε. Όπως έπρεπε. Ό,τι έπρεπε. Δύο αποκρούσεις δικές του, προσυπογραφή της πρόκρισης και, σίγουρα, εκεί στο μπαράκι στη Σαν Μαρσιάλ, ακόμη το γλεντάνε.
ΟΛΑ ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΟΥ EURO 2020 :
