Γενναιόδωρος (Kareem) Υπηρέτης (Abdul) του Θεού (Jabbar)

«Ο κύριος Άλσιντορ; Συγχαρητήρια! Έχω δει πολλά νεογνά, αλλά κάτι παρόμοιο με το γιο σας δεν μου έχει ξανατύχει.

Και να μην ανησυχείτε, το παιδί είναι υγιέστατο, απλώς ο τοκετός ήταν πολύ δύσκολος, γιατί το νεογέννητο βγήκε 57 εκατοστά.

Ακούγεται τρελό, το καταλαβαίνω, μην τρομάξετε και απορήσετε με τον πολύ κόσμο έξω από την αίθουσα τοκετών.

Η μητέρα αναπαύεται, αλλά να ξέρετε ότι αυτό το μωρό, όταν μεγαλώσει, σίγουρα θα γίνει διάσημο, κάτι ξεχωριστό, πιθανόν να κερδίσει Χρυσό μετάλλιο, σίγουρα πρέπει να το στρέψετε στον αθλητισμό».

Εκείνο το απόγευμα της 16ης Απριλίου του 1947 στο Memorial της Νέας Υόρκης, ο ιατρός-μαιευτήρας είχε απόλυτο δίκιο.

Το μωρό, λόγω υπερμεγέθους, ήταν ήδη διάσημο, ο πατέρας του πράγματι το έσπρωξε στον αθλητισμό, ενθυμούμενος τα λόγια του γιατρού, και μετά όλα πήραν το δρόμο τους.

Το μωρό των 57 εκατοστών ήταν ο Λιούις Άλσιντορ Τζούνιορ, ο διάσημος μετέπειτα και ζωντανός θρύλος του ΝΒΑ, ο Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ.

Διότι δεν ήταν μόνο το ύψος που έκανε εκείνο το παιδί να ξεχωρίζει αλλά οι σπάνιες αθλητικές του ικανότητες, η ατέλειωτη φυσική του δύναμη και τέλος το πιο απαραίτητο συστατικό απ’ όλα, η οξυδέρκεια.

Ο Λιού συνεχώς ψήλωνε, όταν πήγε στο αυστηρό καθολικό σχολείο, Power Memorial Academy, στο Μανχάταν, είχε ήδη ξεπεράσει τα δύο μέτρα και κάτι ήταν σαφές ότι βρισκόμασταν ενώπιον ενός θαύματος της φύσης.

Σε αυτό το καθολικό σχολείο θα ξεκινήσει να γράφεται η ιστορία, όταν εκ των πραγμάτων ο Λιού έγινε ένα με τη μπάλα του μπάσκετ και άρχισε να ράβει το κοστούμι του θρύλου στο άθλημα.

Το ταπεινό Power Memorial με το θαύμα της φύσης στη σύνθεσή του γίνεται αυτομάτως ανίκητο, σπάει το ένα ρεκόρ πίσω από το άλλο, πραγματοποιεί 71 συνεχόμενες νίκες επί συνόλου 79, έχοντας χάσει μόλις δύο παιχνίδια.

Ο Λιού σκοράρει 2.067 πόντους, αμέσως μετονομάζεται σε «Tower Of Power».

Όταν τον παρέλαβε ο Τζον Γούντεν στο διάσημο UCLA, ο θηριώδης “πύργος” των 218 εκατοστών είχε μόνο τακτικές ελλείψεις. Για τα υπόλοιπα φρόντισε το πρόγραμμα του μεγάλου «Μάγου του Westwood» που είδε έναν εκ των κορυφαίων center από καταβολής μπάσκετ να ντεμπουτάρει με 56 πόντους και 24 ριμπάουντ, καθιστώντας σαφές ότι θα γίνει ένας από τους μεγαλύτερους όλων των εποχών.

Υπό τις οδηγίες του Γούντεν, o Λιού έφερε την επανάσταση στο ίδιο το NCAA, ώστε, αναγνωρίζοντας τον κίνδυνο μιας σημαδεμένης τράπουλας, όταν είδε το ρεκόρ των 88 νικών και μόλις δύο ηττών των Μπρούινς, αποφάσισε να αλλάξει ακόμα και τους κανονισμούς. Απαγόρευσε το κάρφωμα, ήταν το 1967, και ακούσια ο εμπνευστής εκείνης της απαγόρευσης ήταν και ο γεννήτορας του διάσημου «sky hook».

Το UCLA κερδίζει και τα επόμενα δύο Πρωταθλήματα με χαρακτηριστική άνεση, ο Άλσιντορ δεν σταματιέται από κανέναν, είτε καρφώνει, είτε σουτάρει, είτε κάνει εκείνην την -παλιομοδίτικη πια- κίνηση του ραβερσέ.

Στο ενδιάμεσο, ο Νεοϋορκέζος γίγαντας έχει αποφασίσει να ασπαστεί το Ισλάμ, γίνεται ταγός του Σουνιτικού δόγματος και είναι ήδη κύριος του εαυτού του, έχοντας μάλιστα και πολιτικοκοινωνικές αναζητήσεις. Παρότι του ζητήθηκε να συμμετέχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1968 στο Μέξικο Σίτι, ο Λιού αρνείται διαμαρτυρόμενος για την ρατσιστική αντιμετώπιση των Αφροαμερικανών αθλητών από την Ομοσπονδία, εκείνη την εποχή στις ΗΠΑ ο ρατσισμός είναι παντού και αποτελεί ίσως το σημαντικότερο πρόβλημα της κοινωνίας.

Εκμεταλλευόμενος τη γνωριμία του με τον Μπρους Λι, αναζητεί την ισορροπία του και στις πολεμικές τέχνες, προσπαθεί να διαπρέψει και εκεί, παρότι δεν τον διευκολύνει καθόλου το κορμί του.

Με το καράτε όμως αποκτά και πλαστικότητα στις κινήσεις του, εκτείνει σε δυσθεώρητα ύψη τα άκρα του, βρίσκει την εσωτερική γαλήνη του και μπολιάζεται με εκείνη την ολύμπια ψυχραιμία που τον χαρακτήρισε σε όλη του την καριέρα.

Και δεν μιλάμε για οποιαδήποτε καριέρα αλλά ίσως την πλουσιότερη στην ιστορία του ΝΒΑ, την πρώτη που εισήγαγε στην άγουρη λίγκα τις έννοιες «marketing» και «sponsoring».

Το 1969 αποφοίτησε, παρ’ ολίγο να γίνει μέλος των τότε διάσημων Χάρλεμ Γκλομπτρότερς, οι οποίοι του προσέφεραν το αστρονομικό ποσό του 1 εκατ. δολαρίων για να κάνει περιοδεία μαζί τους.

Αρνήθηκε, διότι πάντοτε είχε στο μυαλό του και στις φιλοδοξίες κάτι περισσότερο από μερικούς αγώνες επίδειξης ανά την υφήλιο.

Λαμβάνει μέρος στο draft του 1969 και ο λαχνός κληρώνει στο Μιλγουόκι και τους Μπακς που οι μοίρες θέλησαν να έχουν κερδίσει την πρώτη επιλογή μετά από ένα trade με τους Σανς.

Εκείνη την εποχή υπήρχε και το ΑΒΑ, οι “ντόπιοι” Νιού Γιορκ Νετς, ποντάροντας στις ρίζες του, καταθέτουν κι εκείνοι την πρότασή τους, είναι όμως οικονομικά ασθενέστερη εκείνης των Μπακς.

Oι Νετς επανέρχονται, ο εκκεντρικός Λιού όμως αρνείται τελειωτικά, αφήνοντας τους ιθύνοντες των Νεοϋορκέζων άφωνους: «Ένας οικονομικός πόλεμος διαβρώνει το χαρακτήρα του ατόμου, δεν είμαι ένα κομμάτι κρέας να καταλήξω σε εκείνον που προσφέρει τα περισσότερα».

Το Μιλγουόκι είναι πολύ τυχερό, ειδικά συνυπολογίζοντας το γεγονός ότι ο Μπιλ Ράσελ είχε αποσυρθεί και ο Ουίλτ Τσάμπερλεϊν στα 33 του δεν διέθετε την φυσική κατάσταση της νιότης του.

Η σκυτάλη ήταν έτοιμη να παραδοθεί από τους θεούς του μπάσκετ στον επόμενο εκλεκτό. Το impact του στους Μπακς είναι τρομακτικό, τους μετατρέπει από ομάδα των 27 νικών σε φαβορί για τους τελικούς, σκοράρει κατά ριπάς (28 μ.ο.) και μαζεύει όλα τα διαθέσιμα ριμπάουντς (14 μ.ο.) και απολύτως αναμενόμενα ψηφίζεται «Rookie of the year».

Κύριο χαρακτηριστικό του δεν είναι ούτε το κάρφωμα ούτε το lay up. Είναι εκείνο το περίεργο σουτ, σήμα κατατεθέν του που επί της ουσίας των μετατρέπει σε unmarkable. Οι Αμερικανοί το ονόμασαν «sky hook», είναι η δική μας «ραβέρσα».

Όταν την επόμενη σεζόν φτάνει στο Μιλγουόκι και ένας ακόμα θρύλος των παρκέ, ο Όσκαρ Ρόμπερτσον, οι νίκες γίνονται 66, οι 20 εξ αυτών συνεχόμενες. Ο Λιού σκοράρει 31.7 μ.ο. παίρνει το (πρώτο) mvp σπίτι του και στα play offs αφηνιάζει.

Τα πρώτα του θύματα σε τελικούς είναι οι δύσμοιροι Μπάλτιμορ Μπούλετς που σκουπίζονται με 4-0. Την επομένη της κατάκτησης του τίτλου, Πρωτομαγιά του 1971, ανακοινώνει σε κοινό και δημοσιογράφους ότι Λιούις Άλσιντορ Τζούνιορ δεν υπάρχει πλέον.

Ως γνήσιος Σουνίτης αποκτά και μουσουλμανικό όνομα, στο εξής θα είναι ο Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ.

Γενναιόδωρος (Καρίμ) Υπηρέτης (Αμπντούλ) του Θεού (Τζαμπάρ).

Μπασκετικά δεν έχει την παραμικρή σημασία, αφού η πρόοδός του είναι γεωμετρική, ήταν και παρέμεινε το μεγαλύτερο υπερόπλο της λίγκας. Ανεβάζει τους μέσους όρους του σε 34.8 πόντους και ξαναστέφεται mvp.

Μέχρι το 1974 έχει παγιωθεί ως μεγάλος star του ΝΒΑ, παρά τα “σκοτεινά” χρόνια του, είναι και επισήμως ο πολυτιμότερος παίκτης τρεις φορές σε μια πενταετία και η απόλυτη ατραξιόν για το κοινό.

Ώσπου την επόμενη σεζόν έρχεται το μεγάλο πρόβλημα στον κερατοειδή χιτώνα του ματιού που καλύπτει την ίριδα, την κόρη και τον πρόσθιο θάλαμο.

Ο τραυματισμός αυτός του Τζαμπάρ θα τον συστήσει στο μεταγενέστερο κοινό με εκείνα τα τεράστια προστατευτικά γυαλιά-μάσκα.

Σχεδόν κανείς δεν τον θυμάται χωρίς τα γυαλιά, πολύ δύσκολα φέρνεις στο νου τη μορφή του προσώπου του χωρίς τους διάφανους φακούς που εν πολλοίς του έσωσαν την όραση και την καριέρα του.

Το πρόβλημα στα μάτια του θα αλλάξει και τον ίδιο, εκφράζει την επιθυμία να αποχωρήσει από το Μιλγουόκι, δικαιολογούμενος ότι κλίμα και περιβάλλον της Νέας Υόρκης ή του Λος Άντζελες είναι καταλληλότερο για τα μάτια του.

Στην πραγματικότητα ήθελε ένα μεγαλύτερο κοινό, περισσότερο κόσμο να αντιλαμβάνεται και να ασπάζεται τη δική του κουλτούρα και τον δικό του τρόπο ζωής.

Τελικά θα επιλέξει το ΛΑ του Τζέρι Μπας, ο οποίος έψαχνε τον αντικαταστάτη των θρύλων Τζέρι Ουέστ και Ουίλτ Τσάμπερλεϊν που άλλαξαν την ιστορία με εκείνο το ρεκόρ με τις 33 συνεχόμενες νίκες (απλησίαστο ρεκόρ) και συνολική συγκομιδή 69 νίκες – 13 ήττες, για πολύ καιρό καλύτερο ρεκόρ της λίγκας, μέχρις ότου να το σπάσουν πρώτα οι Τζόρνταν-Μπουλς με εκείνο το 72-9 και κατόπιν η διαστημική παρέα του Στέφεν Κάρι και του Κέβιν Ντουράντ στο Γκόλντεν Στέιτ.

Ο τίτλος παρ’ όλα αυτά δεν έρχεται άμεσα κι όμως η παρουσία του Καρίμ είναι κομβικής σημασίας. Είναι ο πρώτος ριμπάουντερ στη λίγκα (ακατάρριπτο ρεκόρ με 1.111 αμυντικά ριμπάουντ), σκοράρει 27.7 πόντους, κερδίζει το τέταρτο προσωπικό βραβείο πολυτιμότερου παίκτη της σεζόν.

Και το 1977 ο τίτλος θα χαθεί από το Πόρτλαντ και τους καταπληκτικούς Μπλέιζερς, παρά το γεγονός ότι ο ίδιος θα νικήσει κατά κράτος το αντίπαλο δέος, Μπιλ Γουόλτον.

Μέχρι το 1979 ο Τζαμπάρ είναι μόνος, ένας μοναχικός καβαλάρης που σύμφωνα με τα media επέλεξε τη σωστή ομάδα τη λάθος στιγμή. Το Σιάτλ και οι Σουπερσόνικς του Γκας Γουίλιαμς και του Τζακ Σίκμα υπενθυμίζουν στον Καρίμ ότι ο τίτλος του mvp της regular season δεν αντιστοιχεί επ’ ουδενί σε Πρωτάθλημα.

Λίγο πριν μπει η δεκαετία του ’80 όμως, θα βρει το κισμέτ του μέσω του ερχομού του πιο χαρισματικού συμπαίκτη όλων των εποχών, όπως θα δηλώσει ο ίδιος ο Τζαμπάρ.

Είναι ο Έρβιν Τζόνσον, ένας δίμετρος play maker με το χαμόγελο στα χείλη και ένα ταλέντο τόσο ατόφιο και σπάνιο που δεν έχει ξαναεμφανιστεί στα μπασκετικά χρονικά. Εκείνοι οι πρώτοι Λέικερς είναι η ομάδα του Καρίμ, ο ίδιος όμως παρακολουθεί τον Μάτζικ στις προπονήσεις, αντιλαμβάνεται ότι πρόκειται για μια μοναδική περίπτωση μπασκετμπολίστα, έναν καλλιτέχνη των παρκέ.

Η επιστροφή στους τίτλους είναι θέμα χρόνου, ο freshman Τζόνσον θαυμάζει τόσο τον Τζαμπάρ που ξεπατικώνει και τις κινήσεις του.

Στην αντιπέρα όχθη όμως υπάρχει ο ένας και μοναδικός «γιατρός», η μπασκετική ιδιοφυΐα που έκανε το μπάσκετ θεαματικότερο και μας οδήγησε σιγά-σιγά κατά μια έννοια στον Μάικλ Τζόρνταν.

Με την είσοδο στη νέα δεκαετία βρισκόμαστε ενώπιον της πρώτης πραγματικά μεγάλης “κόντρας” στο ΝΒΑ. Τζαμπάρ Vs Έρβινγκ.

Η σύγκρουση των τιτάνων και δύο αστέρων της λίγκας υποσχόταν φοβερές συγκινήσεις, αλλά η σειρά ήταν πλήρως ισορροπημένη μέχρι το τέταρτο παιχνίδι: από δύο νίκες έκαστος, ένα break ο καθένας και για πρώτη φορά συμπαραστάτες που υπόσχονταν καλύτερο θέαμα.

Ο Τζαμπάρ είχε τον Μάτζικ, τον Γουίλκς, τον Νίξον, ενώ ο μεγάλος «γιατρός» είχε τον θηριώδη Ντόκινς, τον Κάλντγουελ Τζόουνς, τον Μορίς Τσικς και τον καλύτερο έκτο παίκτη (και κορυφαίο αμυντικό), Μπόμπι Τζόουνς.

Στο τέταρτο παιχνίδι ο «Doctor J.» έκανε το διάσημο baseline move του, ο Τζαμπάρ καλύπτει και προετοιμάζεται για το κόψιμο, αλλά ο «γιατρός» αλλάζει χέρι, γραπώνει την πορτοκαλί μπάλα και την εξαφανίζει χαμηλά. Η μπάλα επανεμφανίζεται πίσω από το ταμπλό και καταλήγει μαγικά στο καλάθι.

Φάση επιστημονικής φαντασίας, ένας ακόμα λαγός από το καπέλο του θρύλου της Φίλι. 2-2 ο Καρίμ έπρεπε να απαντήσει. Και το κάνει.

Πέμπτο ματς, ο αριστερός αστράγαλος του Τζαμπάρ λυγίζει. Μέχρι εκείνο το σημείο οδηγούσε τους Λέικερς σε μια μεγαλοπρεπή νίκη, έχοντας επιτύχει 26 πόντους.

Η φανέλα με το «33» σφίγγει τα δόντια, είναι συγκινητικός και οδηγεί τους λιμνανθρώπους στο 3-2. Το τίμημα είναι βαρύ όμως, στο έκτο ματς θα είναι σίγουρα απών, άπαντες στοιχημάτιζαν ότι το ΛΑ χωρίς τον ηγέτη του θα καταρρεύσει.

Εκεί γεννιέται ο θρύλος, τότε πρωτογνωρίζουμε τη μαγεία. Παρασκευή 16 Μαΐου στο σαστισμένο Spectrum, ο Μάτζικ στήνεται για το τζάμπολ απέναντι στον Ντάριλ Ντόκινς. «Είναι δυνατόν; Ο πιτσιρίκος center στη θέση του Καρίμ»;

Έκαναν όλοι λάθος, ο Μάτζικ δεν έπαιξε μόνο center σε εκείνο το παιχνίδι, ήταν ο point guard, ο shooting guard, o forward, ήταν όλα, ήταν παντού. Κλείνει με μυθικά στατιστικά, 42 πόντους, 14/14 από τη γραμμή, 15 ριμπάουντ, επτά ασίστ, τρία κλεψίματα, μια τάπα.

Άξιος συμπαραστάτης του ένας σεληνιασμένος Τζαμάλ Γουίλκς, ο οποίος σκοράρει 37 και κατεβάζει και 10 ριμπάουντ, οι Λέικερς είναι Πρωταθλητές μετά από οκτώ ολόκληρα χρόνια, σβήνουν το φάντασμα της ανεπανάληπτης ομάδας του Τζέρι Ουέστ και Ουίλτ Τσάμπερλεϊν, ξανακάνουν το μπάσκετ πρώτο θέμα συζήτησης στο glamour ΛΑ.

Εκείνο το ματς στο Spectrum είναι ίσως η πιο πλήρης εμφάνιση σε τελικό όλων των εποχών, είναι το ματς που ξεκίνησε η “μαγεία”.

Όλη η Αμερική ξεκινά να μιλάει για το φαινόμενο Έρβιν Τζόνσον, γίνεται role model για τα παιδάκια στα playgrounds, εμβληματική φιγούρα για τη λίγκα, το ΝΒΑ μπορεί να στηριχθεί επάνω στον 21χρονο Αφροαμερικανό από το Λάνσινγκ για τη μεγάλη αντεπίθεση.

Μετά από μια διετία ο Καρίμ ανταποδίδει στον Μάτζικ, γεννιέται το showtime, ο Τζαμπάρ φοράει τρίτο δαχτυλίδι στο χέρι του, μετά τη λήξη των τελικών τον ρωτούν το μεγάλο του μυστικό και τους αφήνει πάλι εμβρόντητους: «Δεν θα κατάφερνα τίποτα απ’ όλα αυτά, χωρίς τη γιόγκα που με βοηθάει σωματικά και ψυχολογικά από το 1976».

Οι μάχες με τη Φίλι είναι ιστορικές, ο προπομπός της τεράστιας αντιπαλότητας με τους Σέλτικς και το δίπολο Μπερντ-Μάτζικ. Με τη Φιλαδέλφεια όμως το ερώτημα για μια ολόκληρη σεζόν στις ΗΠΑ ήταν «Τζαμπάρ ή Μαλόουν». Οι Σίξερς ολοκληρώνουν με 65 νίκες, οι Λέικερς με 58.

Ο Μωυσής είναι αποφασισμένος να νικήσει τον Τζαμπάρ, ξεστομίζει το κλασσικό «Fo, Fo, Fο», εννοώντας τέσσερα sweep, «Four, Four, Fοur». Πράγματι η Φίλι κερδίζει τον τίτλο, ο Μόουζες νικά τον Καρίμ, εκείνο που αγνοούν οι περισσότεροι φίλοι του μπάσκετ όμως είναι πως ο Καρίμ εκείνη την περίοδο βλέπει το σπίτι του να καίγεται, χάνει μεταξύ άλλων μια καταπληκτική συλλογή δίσκων της jazz (πάνω από 3.000 βινύλια), ανυπολόγιστης αξίας.

Το… οργουελικό 1984 είναι ίσως το κρισιμότερο σταυροδρόμι για το μέλλον του Πρωταθλήματος, την 1η Φεβρουαρίου γίνεται Επίτροπος της λίγκας ο Ντέιβιντ Στερν.

Οι αλλαγές είναι άμεσες και καθοριστικές. Αλλάζει ο τρόπος διεξαγωγής των play offs, οι ομάδες από 12 γίνονται 16, πρώτος γύρος σε σειρά best off five, πλέον για να κερδίσεις το δαχτυλίδι πρέπει να περάσεις τέσσερις γύρους.

Ο Στερν ξέρει πολύ καλά πού πρέπει να ποντάρει για να αυξηθεί η δημοφιλία της λίγκας, το προϊόν έχει την τεράστια ευκαιρία να παγιωθεί, εκμεταλλευόμενο μια προδιαγραφόμενη μονομαχία που παραπέμπει στους Ιππότες της Στρογγυλής Τραπέζης. Μόνο που εδώ οι Ιππότες είναι της πορτοκαλί μπάλας.

Μάτζικ Vs Στερν, Μπερντ Vs Μάτζικ, o Στερν εκμεταλλεύεται αδιόρατα και υπόκωφα ακόμα και το white Vs black. Ο Καρίμ αποδέχεται το ρόλο “πίσω από την κουίντα”, παρόλο που ποτέ δεν επιδοκίμαζε τις τακτικές και τις πολιτικές marketing.

Εκείνη τη χρονιά άλλαξε η ιστορία του ΝΒΑ, ίσως ολόκληρου του μπάσκετ παγκοσμίως. Το Λος Άντζελες έχει κάνει μια πολύ δυνατή σεζόν, με 54 νίκες και καθαρές προκρίσεις στα τελικά. Η μεγάλη μάχη που περίμεναν σχεδόν όλοι στις ΗΠΑ από το καλοκαίρι είναι προ των πυλών.

Δύο άνθρωποι, δύο μπασκετμπολίστες φαινομενικά στον αντίποδα αλλά τόσο ίδιοι. Για δύο εβδομάδες η μόνιμη επωδός ήταν το ερώτημα «Μάτζικ ή Μπερντ;». Τη λύση όμως τη δίνει αθόρυβα ο “υπερήλικας” Τζαμπάρ.

Στο πρώτο ματς στο Garden, είναι τρομερός με 32 πόντους (12 στα 17 σουτ), οκτώ ριμπάουντ, πέντε ασίστ και δύο μπλοκ και οδηγεί το ΛΑ στη μεγάλη ανατροπή του πλεονεκτήματος έδρας: 115-109.

Δεύτερο ματς, το ματς κλειστό, σκληρό, οι Σέλτικς δεν παραδίνονται με τίποτα. Στην παράταση, ο χρόνος θα μπορούσε να λειτουργήσει μόνον υπέρ των γηπεδούχων, τελικό 124-121, η Βοστόνη ισοφαρίζει.

Στο τρίτο ματς ο Μάτζικ είναι σε μεγάλη μέρα, με 21 ασίστ (ρεκόρ για τελικό) διαλύει κάθε πιθανή παγίδα των Σέλτικς, κονιορτοποιεί όλα τα αμυντικά σχέδια του Κέι Σι Τζόουνς. Με ένα σερί 18-0 οι Λέικερς επιβάλλονται πλήρως, κερδίζουν με το εμβληματικό 137-104, 33 ολόκληροι πόντοι διαφορά, το νούμερο στη φανέλα του Τζαμπάρ.

Ο θυμωμένος Μπερντ, δηλώνει στον Τύπο ότι οι Σέλτικς έπαιξαν σαν “κυρίες” και, εάν δεν αντιδράσουν στον τέταρτο τελικό, δεν υπάρχει νόημα να συνεχίζεται το αστείο.

Το μήνυμα έχει σταλεί, η ομάδα υπακούει τον αρχηγό της και τα δείγματα είναι σαφή από το ξεκίνημα του τέταρτου τελικού. Ο “δικός μας” Κερτ Ράμπις φεύγει στον αιφνιδιασμό για το εύκολο lay up, ο ΜακΧέιλ τρέχει με μανία και τον ισοπεδώνει στην κυριολεξία. Πάει να ξεκινήσει καβγάς, αλλά επικρατούν οι ψυχραιμότεροι.

Λίγο μετά ο Καρίμ ρίχνει μια “απρόσεκτη” αγκωνιά στον Μπερντ. Οι δυο τους δεν έρχονται στα χέρια, επειδή προλαβαίνουν και τους χωρίζουν. Το ματς είναι πόλεμος. Ξανά παράταση, ξανά όλα στις λεπτομέρειες, σε μια βολή, μια αναπήδηση της μπάλας στη στεφάνη. Οι Σέλτικς, πιο ψυχωμένοι από ποτέ, παίζουν σκληρά και επιστρέφουν: 125-129, ο Μπερντ υψώνει το βλέμμα φεύγοντας βιαστικά για τα αποδυτήρια του Forum και φωνάζει «come to Boston!».

Το πέμπτο ματς έχει ξεκινήσει σχεδόν με τη λήξη του τέταρτου. Το Garden θυμίζει χαμάμ, είναι καυτό όχι μόνο λόγω της παρουσίας των τρελαμένων οπαδών των Σέλτικς αλλά και λόγω του “χαλασμένου” aircondition.

Ο τελικός διεξάγεται υπό θερμοκρασία 36 βαθμών κελσίου, ο Τζαμπάρ ζητά και του φέρνουν οξυγόνο, πολλές φορές μετά την πρώτη περίοδο ανατρέχει στη λύση της μάσκας, της εισπνοής αέρα, γιατί η αποπνικτική ατμόσφαιρα τον έχει καταβάλει.

Ο Μπερντ είναι δαιμονισμένος, σκοράρει 34 πόντους, o Ντένις Τζόνσον προσθέτει 22, η Βοστόνη με ένα άνετο 121-103 ξαναπαίρνει τα ηνία της σειράς, απέχει μία νίκη από τον τίτλο που έμοιαζε χαμένος.

Ο Τζαμπάρ το παίρνει προσωπικά, στο έκτο ματς με 30 πόντους και 10 ριμπάουντ φέρνει τη σειρά στα ίσια, οι Λέικερς με το 119-108 ισοφαρίζουν παρά το σκυλιασμένο παιχνίδι του Μπερντ (28 πόντοι, 17 ριμπάουντ, οκτώ ασίστ και τρία μπλοκ) και πάμε στον Τελικό των Τελικών.

Όλα θα κριθούν στη Μασαχουσέτη, σε ένα έβδομο ματς που έρχεται να επιβεβαιώσει την “κατάρα” του 0 στα 7 για το Λος Άντζελες.

Η παράδοση δε σπάει, το Garden είναι ένα απόρθητο φρούριο, 16 τελικοί, μόλις μια ήττα, 111-102, Μπερντ 20 και 12 ριμπάουντ, Πάρις 14 και 16 ριμπάουντ, Ντένις Τζόνσον 22, η Βοστόνη γιορτάζει. Όλες οι παραδόσεις όμως υπάρχουν για να σπάνε, όλοι οι κύκλοι ολοκληρώνονται, όλοι οι βασιλείς κάποια στιγμή χάνουν το θρόνο τους.

Δεν έχει ξαναυπάρξει όμως, μέχρι τότε, σεζόν στο ΝΒΑ με όλο το οικοδόμημα να περιμένει τους προδιαγεγραμμένους τελικούς, τη “ρεβάνς” Μάτζικ-Μπερντ.

Ο πρώτος τελικός μένει στην ιστορία: «The Memorial Day Massacre», η Βοστόνη διαλύει το ΛΑ με 148-114, το παιχνίδι είναι η σφαγή των αμνών.

Ο 38χρονος Τζαμπάρ μιλάει για περηφάνια, καλεί τους συμπαίκτες του να συσπειρωθούν, να αντιδράσουν στο δεύτερο παιχνίδι, παρά το τεράστιο σοκ του πρώτου. Με 30 πόντους, 17 ριμπάουντ, οκτώ ασίστ, τρία μπλοκ, παρασύρει τους Λέικερς στη νίκη, 109-102 μέσα στο Garden. Το ίδιο και στο τρίτο ματς στο Λος Άντζελες, 26 πόντοι και 14 ριμπάουντ, 136-111.

Το τέταρτο παιχνίδι είναι συγκλονιστικό, η Βοστόνη το κερδίζει δύο δευτερόλεπτα πριν το τέλος με το σκορ στο 105-105 και τον Ντένις Τζόνσον να σκοράρει από ασίστ του Λάρι το νικητήριο σουτ.

Πέμπτο ματς, Τζαμπάρ 36, 111-120, οι Λέικερς φέρνουν τους τελικούς στα μέτρα τους, αλλά η παράδοση είναι πάντα εκεί να τους απειλεί. Επιστροφή στο Boston Garden, ο Τζαμπάρ σκοράρει 18 από τους 29 στο δεύτερο ημίχρονο, ο Κούπερ περιορίζει το Μπερντ και τον αναγκάζει σε ένα σχεδόν θλιβερό 12/29 σουτ, από το χωράφι, τελικό αποτέλεσμα 111-100. Οι Λέικερς έσπασαν την κατάρα. Ο Τζαμπάρ mvp της σειράς. Ήταν ήδη στα 38 κλεισμένα.

Ο γηραιότερος παίκτης στην ιστορία του Πρωταθλήματος κλείνει με εντυπωσιακά στατιστικά μια ονειρεμένη παρουσία στην εξάδα των τελικών: 25.7 πόντους, εννέα ριμπάουντ, 5.2 ασίστ, 1.5 μπλοκ και ένα κλέψιμο. Μιλάμε για έναν άνθρωπο σχεδόν 40 ετών, έναν βετεράνο του ΝΒΑ, σε μια χρονιά που όλοι μιλούσαν για τους απίθανους rookies, ένα ταλαιπωρημένο κορμί με “παλιομοδίτικο” στυλ και το χαρακτηριστικό hook που παρέπεμπε στη δεκαετία του ’70.

Εκείνα τα χρόνια οι αθλητές δεν είχαν την υποστήριξη των επόμενων ετών, έπαιζαν σχεδόν αποκλειστικά με την καρδιά και ο Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ απέδειξε ότι η δική του ήταν τεράστια.

Το 1987 που επιστρέφει στις επιτυχίες είναι έτοιμος να πατήσει τα 40, ταλαιπωρημένος και με προβλήματα που υπαγόρευαν την αρκετά περιορισμένη χρησιμοποίησή του. Είχε παραδώσει τη σκυτάλη πλέον στο Μάτζικ, υπήρχε σαν δεύτερη επιλογή και ο Τζέιμς Ουόρθι.

Η διαχείριση του Ράιλι όμως ήταν ιδανική.

Στο τέταρτο ματς, το οποίο αποκτά χαρακτήρα μητέρας των μαχών, οι τελικοί είναι ήδη από τους πιο έντονους όλων των εποχών, λυγίζουν και σίδερα.

Η ισορροπία μεταξύ των δύο ομάδων είναι σχεδόν εκνευριστική, 12 δευτερόλεπτα πριν το τέλος ο Μπερντ με ένα απίστευτο τρίποντο δίνει προβάδισμα δύο πόντων στη Βοστόνη, οι Σέλτικς κάνουν φάουλ στην επαναφορά, ο Τζαμπάρ ευστοχεί στην πρώτη βολή, η δεύτερη πάει στο σίδερο και είναι διεκδικούμενη από ΜακΧέιλ και Τόμσον.

Ο τελευταίος σπρώχνει ελαφρά τον power forward των Σέλτικς , η μπάλα καταλήγει εκτός αγωνιστικού χώρου, το Garden βράζει για τον μη καταλογισμό φάουλ και, όταν ο διαιτητής “δείχνει” Λέικερς, γίνεται χαμός.

Μέσα σε απίστευτη φασαρία γίνεται η επαναφορά, η μπάλα στα χέρια του Μάτζικ που την καλύπτει με το σώμα, ενόσω πλησιάζει στο “ζωγραφιστό” από τη δεξιά πλευρά. Αποφεύγει τον Κέβιν ΜακΧέιλ που του έκρυψε προς στιγμήν το καλάθι, με μια νέα προσποίηση αποφεύγει και τον Μπερντ και πλέον είναι αντιμέτωπος μόνο με τον Πάρις που κινείται απειλητικά επάνω του. Η διαφορά ύψους είναι σημαντική, το κόψιμο μοιάζει βέβαιο έτσι όπως είναι η φορά του σώματος και των δύο.

Ο Καρίμ φωνάζει στον Μάτζικ από τον πάγκο, ο οποίος γυρίζει το σώμα του, καλύπτει το χώρο, παίρνει τα απαραίτητα εκατοστά που του επιτρέπουν να σουτάρει, αλλά το κάνει με εκείνο το παλιομοδίτικο ραβερσέ που έκανε μόνο ο Τζαμπάρ. Nothing but net. 106-107, με όλο το Garden σαστισμένο.

Το ιστορικό σουτ θα ονομαστεί «junior sky hook», αφού το “κανονικό” ήταν του Καρίμ. Οι Λέικερς επικρατούν με 4-2 και κατακτούν τον ιστορικό τίτλο, o Τζαμπάρ είναι ακριβώς 40, αντέχει ακόμη η καρδιά του.

Την επόμενη χρονιά, τo ΛΑ κλείνει τη regular season με 62 νίκες, αλλά στα play offs ιδρώνει. Στα επτά ματς η σειρά με τους Τζαζ, στα επτά και με τους Μάβερικς στους τελικούς της περιφέρειας.

Ο Τζαμπάρ δυσκολεύεται πολύ με τα αντίπαλα αθλητικά σώματα, αλλά σφίγγει τα δόντια, προσπαθεί στα 41 του χρόνια να παραμείνει στο ύψος των περιστάσεων.

Είναι προετοιμασμένος ψυχολογικά για τελικούς ξανά με τη Βοστώνη, για κακή του τύχη όμως θα βρει τα «Κακά Παιδιά» από το Ντιτρόιτ. Οι τελικοί, παρότι απογοήτευσαν τα media που ήθελαν ένα τελευταίο “Μπερντ Vs Μάτζικ”, ήταν και πάλι  συγκλονιστικοί, οι οιωνοί φάνηκαν από τον πρώτο που έληξε με τη νίκη του Ντιτρόιτ με 105-93.

Οι Πρωταθλητές αντέδρασαν, κέρδισαν τα επόμενα δύο παιχνίδια και πήραν κεφάλι στη σειρά με 2-1, οι «Bad Boys» ισοφάρισαν και στο πέμπτο παιχνίδι σε ένα Pontiac Silverdome με 41.000 ανθρώπους σε παροξυσμό έφτασαν μια ανάσα από τον τίτλο.

Ο έκτος τελικός είναι ο πλέον καθοριστικός, το παιχνίδι που κρίνει τη σειρά και το ψυχολογικό πλεονέκτημα για τον τίτλο. Ο Τόμας κάνει ένα τρομερό παιχνίδι με 45 πόντους, οκτώ ασίστ και έξι κλεψίματα, παρά τον τραυματισμό στον αστράγαλο, οι Πίστονς είναι έτοιμοι να γιορτάσουν την κατάκτηση του τίτλου, αλλά οι εφτάψυχοι Λέικερς βρίσκουν και πάλι τον τρόπο.

Με 14 δευτερόλεπτα για το τέλος, ο Τζαμπάρ επιχειρεί το κλασσικό του hook και οι διαιτητές σφυρίζουν το περίφημο phantom foul. Οι Λέικερς κερδίζουν 103-102, τη νίκη την έδωσε ένας 41χρονος ζωντανός θρύλος του ΝΒΑ.

Η νίκη έχει τεράστια ψυχολογική βαρύτητα, οι Πίστονς, αν και καλύτεροι, νεότεροι, πιο αθλητικοί, δεν είχαν ακόμη τη στόφα, το αποδεικνύουν και στον επίσης συγκλονιστικό έβδομο τελικό στο Forum, όταν (ξανα)φτάνουν στην πηγή, αλλά δεν προφταίνουν να δροσιστούν, το repeat είναι γεγονός για τους Λέικερς.

Θα περίμενε κανείς ότι σε εκείνη την ιδανική περίσταση, ο Τζαμπάρ θα επέλεγε την αποχώρηση. Όντας πρώτος, Πρωταθλητής και δοξασμένος. Γύρω του όμως όλοι τον παρακαλούν σχεδόν γονατιστοί να παραμείνει για μια ακόμη σεζόν, πρώτος απ’ όλους ο Μάτζικ. Πείθεται, ανακοινώνει σε ομάδα, διοίκηση και fans ότι η επόμενη σεζόν όμως πρέπει και -θα είναι- η τελευταία του.

Σε όλη τη χρονιά, με δεδομένη την πρόθεσή του να αποχωρήσει από την ενεργό δράση, αποθεώνεται σε όλα τα γήπεδα των ΗΠΑ, δέχεται αμέτρητα δώρα, από φανέλες και καπελάκια απλών φίλων του μπάσκετ μέχρι ιστιοφόρα και μια Rolls Royce από διοικητικούς παράγοντες. Όλοι επιθυμούν ένα αντίο με τίτλο, άπαντες περιμένουν ένα happy end μιας καριέρας ακριβώς 20 ετών στο ΝΒΑ με το έβδομο δαχτυλίδι.

Οι Λέικερς πράγματι κάνουν μια απίθανη σεζόν, φτάνουν στους τελικούς χωρίς ήττα. Είναι όμως αδύνατον να επαναληφθεί το θαύμα της προηγούμενης χρονιάς.

Αποχωρούν ταπεινωμένοι από τον ίδιο τους το ναό, το Forum υποκλίνεται στα «Κακά Παιδιά», το Showtime δίνει τη θέση του σε εκείνη την παρέα του Τόμας, του Λαϊμπέρερ, του Ντουμάρς, του Ρόντμαν, του Βίνι Τζόνσον, του Μαρκ Αγκίρε, του Ρικ Μαχόρν.

Μερικά δευτερόλεπτα πριν τη λήξη του τέταρτου τελικού, ο Ράιλι παίρνει το time out, o Καρίμ αντικαθίσταται και αποθεώνεται με ένα συγκινητικό standing ovation. Ακόμα κι εκείνες τις στιγμές οι δηλώσεις του είναι φειδωλές και αναδεικνύουν τους συμπαίκτες του. Μεταξύ άλλων θα πει: «Είμαι πολύ τυχερός και ευλογημένος, διότι κάποια μέρα θα διηγούμαι στα εγγόνια μου ότι είχα την τύχη να αγωνίζομαι σε μια ομάδα αστέρων, πάνω απ’ όλα με έναν θρύλο, τον Μάτζικ».

Πιο πολύ περιποιούν τιμή τα λόγια του Πατ Ράιλι: «Αν ο ιστορικός του μπάσκετ έπρεπε να επιλέξει την καρδιά ενός αθλητή για τον τέλειο μπασκετμπολίστα, είναι βέβαιο ότι θα διάλεγε την καρδιά του Καρίμ. Γιατί όλα όσα κατάφερε ήρθαν απευθείας απ’ την καρδιά του».

Μια καριέρα 38.387 πόντων, ρεκόρ που τον κατέστησε πρώτο σκόρερ σε ολόκληρη την ιστορία του ΝΒΑ, μια καριέρα με 17.440 ριμπάουντ, 3.189 τάπες, μια διαδρομή που τον έχρισε 19 φορές All Star. Το 1997 συμπεριλήφθηκε απόλυτα δικαιολογημένα στο κλειστό club των 50 καλύτερων όλων των εποχών, το 2006 μπήκε και στο Hall Of Fame.

Πάνω απ’ όλα, ένας μπασκετμπολίστας που αγάπησαν πολύ δυνατά οι fans, ένας αθλητής που βοήθησε τα μέγιστα να εξελιχθεί το ΝΒΑ σε αυτό που θαυμάσαμε από τη δεκαετία του ’80 και εντεύθεν.

Τιμής ένεκεν, ο Φιλ Τζάκσον τον πήρε βοηθό του στους Λέικερς του 2009-2010, διακόπτοντας για λίγο την καριέρα του Καρίμ στο Χόλυγουντ. Διότι ανέκαθεν του άρεσε η ηθοποιΐα, διψούσε για shows και…showtime, όπως μαρτυρά η παρουσία του σε δεκάδες ταινίες και τηλεοπτικές σειρές, αρχής γενομένης από εκείνο το «Game of Death», στο πλευρό του φίλου του και δασκάλου του, Μπρους Λι, το μακρινό 1972.

Θρυλική θα παραμείνει η παρουσία του ως συγκυβερνήτης του αεροσκάφους στην ξεκαρδιστική κωμωδία «Airplane» τo 1980, τα περάσματά του από υπερεπιτυχημένα αμερικανικά sit coms, όπως το «Full House», «Everybody Loves Raymond», «Fresh Prince of Bel-Air», «Scrubs», «21 Jump-Street», «New Girl» κ.ά. Επική ήταν και η εμφάνιση του χαρακτήρα του το 2011 σε ένα επεισόδιο των «Simpsons» όπου έκανε το voiceover στον εαυτό του.

Λιγότερο γνωστά είναι τα βιβλία και τα δοκίμιά του, πρόκειται για μια πολυσχιδέστατη προσωπικότητα που επέλεξε το δρόμο της και διατήρησε την αξιοπρέπειά της, ακόμα και όταν μαχόταν με τη λευχαιμία ή όταν το 2015 υποβλήθηκε σε τετραπλό by pass, προδομένος από την ταλαιπωρημένη καρδιά του. Το δημοσιοποίησε, μόνον όταν βγήκε νικητής -και- από εκείνη τη μάχη.

Το 2012 τού απενεμήθη ο τίτλος του Πολιτιστικού Πρέσβεως των ΗΠΑ από τον Πρόεδρο Ομπάμα, ο οποίος στην τελετή τον αποκάλεσε «ήρωά του».

Όταν, το 2017, ο Πρόεδρος Τραμπ ουσιαστικά τον αποκήρυξε στη περιοδεία του, στήθηκε μπροστά στα μικρόφωνα και αρκέστηκε απλώς σε μια δήλωση: «The absence of reason and compassion is the very definition of pure evil, because it is a rejection of our sacred values, distilled from millennia of struggle».

Δίνοντας το παρών στο All Star Game (15-17/02/19), θέλησε να δει με τα μάτια του το διάδοχό του στα παρκέ, τον Γιάννη.

«Βλέπω ένα παιδί με ύψος 2.10 που έχει ικανότητες guard, forward και center. Όλα μαζί. Μπορεί να κάνει τα πάντα στο παρκέ. Θυμάμαι την πρώτη φορά που τον είδα. Έκανε πάσες πίσω από την πλάτη και σκεφτόμουν “Πού τα έμαθε αυτά;”. Ήταν δύσκολο εξαρχής να πιστέψεις αυτά που κάνει. Είναι απίστευτος, βρίσκει συμπαίκτες με τις πάσες του και δεν τους έχει καν στο οπτικό πεδίο».

Ο διάδοχος του Καρίμ είναι Έλληνας και ενσαρκώνει καλύτερα απ’ όλους το “όνειρο” του Τζαμπάρ.

Σήμερα, ο «ήρωας» του Ομπάμα, παρά το προχωρημένο της ηλικίας του, είναι πιο ακτιβιστής από ποτέ, κάνει περιοδείες ανά τις Πολιτείες των ΗΠΑ και προσπαθεί να δημιουργήσει στο κοινό την εσωτερική ανάγκη να διαβάσει, να σηκωθεί από την πολυθρόνα όχι για να χειροκροτήσει ένα κάρφωμα ή ένα «sky hook» αλλά για να διεκδικήσει τα θεμελιώδη δικαιώματά του.

Αυτό είναι το στοίχημα της ζωής του, αυτή είναι η αποστολή του Γενναιόδωρου (Καρίμ) Υπηρέτη (Αμπντούλ) του Θεού (Τζαμπάρ) του μπάσκετ.

CHECK IT OUT: Όλα τα κείμενα του Zastro