Κληρονομιά και βεντέτες γιγάντωσαν τον Ντέιβιντ Στερν και το ΝΒΑ (του)

Στο πολυτελέστατο γραφείο του Ντέιβιντ Στερν στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης, στα κεντρικά του ΝΒΑ, υπήρχε πάνω από την καρέκλα του μια επιγραφή που ανέφερε «Nothing Is Bigger Than The Game».

Κοινώς, «τίποτε (και κανένας) δεν είναι μεγαλύτερος από το ίδιο το παιχνίδι»…

Στην 30χρονη θητεία του ως κομισάριος της αμερικανικής Λίγκας, ο Στερν κατηγορήθηκε συχνά ότι την «καταπάτησε». Ότι φέρθηκε ακόμη και τυραννικά.

Από το βράδυ της πρωτοχρονιάς του 2020, χρονιάς η οποία ξεκίνησε μελαγχολικά για τους φαν του μπάσκετμπολ, λίγοι θυμήθηκαν την παραπάνω κατηγορία.

Ο Ντέιβιντ Στερν άφησε την τελευταία πνοή του σε ηλικία 77 ετών…

Στις 13/12/19 είχε υποστεί εγκεφαλική αιμορραγία και νοσηλευόταν σε νοσοκομείο.

Λένε, προφανώς με μακάβριο φόντο, ότι στις ύστατες ανάσες ενός ανθρώπου, όλη η ζωή του περνάει σε δευτερόλεπτα μπροστά από τα μάτια του, σε εικόνες.

Οι λιγότερο αισιόδοξοι, έπειτα από το περιστατικό της 13^ης Δεκεμβρίου, δεν άρχισαν ακριβώς τις ετοιμασίες μίας πιθανής νεκρολογίας.

Μονάχα που ξεκίνησαν να τοποθετούν στο μυαλό τους με σειρά και την «κληρονομιά» και τις βεντέτες που άφησε πίσω του ο Στερν το 2014, όταν παρέδωσε τα κλειδιά στον διάδοχό του, Άνταμ Σίλβερ.

Περισσότερο, ίσως, από ό,τι έκαναν όταν εκείνος άδειασε το γραφείο του, πριν από έξι χρόνια.

Εκείνο το σχετικά κοντόσωμο αγόρι από το Νιου Τζέρσεϊ, που γεννήθηκε στις 22 Σεπτεμβρίου 1942 στη Νέα Υόρκη, δεν κατόρθωσε ποτέ να παίξει επαγγελματικό μπάσκετμπολ.

Ωστόσο, η μοναδική σχέση που απέκτησε με την πορτοκαλί μπάλα δεν ήταν απλώς τα σουτάκια που έκανε στα ανοικτά γήπεδα της γενέτειράς του.

Μεγάλωσε ως αμετανόητος οπαδός των Νικς και αυτό, συχνά έγινε αντικείμενο κριτικής στη θητεία του ως κομισάριος.

Αν και όσο διετέλεσε κομισάριος, η ομάδα της Νέας Υόρκης κατάφερε να φτάσει μόλις δύο φορές στους Τελικούς, χάνοντας το 1994 από το Χιούστον και το 1999 από το Σαν Αντόνιο.

Το 2012, όταν ανακοίνωσε ότι σε δύο χρόνια θα αποχωρήσει από το πόστο του κομισάριου, ο «New Yorker» έγραψε πως «ο Στερν είναι η πιο ισχυρή φιγούρα στην ιστορία του ΝΒΑ που δεν ονομάζεται Μπερντ, Μάτζικ, Τζόρνταν, Κόμπι ή ΛεΜπρον»!

«Παράσημο» μεγαλειώδες για τα μάτια ακόμη κι ενός ονειροπόλου, όπως η αφεντιά του.

Καθώς, μάλλον δύσκολα θα προέβλεπε τη συνέχεια όταν ως έφηβος εργαζόταν ως διανομέας και ταμίας στο Stern’s Deli, το κατάστημα delicatessen του πατέρα του στη Νέα Υόρκη.

Παράλληλα με την εργασία του, σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο πανεπιστήμιο Ράτγκερς και νομική στο Κολούμπια.

Μία ημέρα του 1966, μπήκε χαμογελαστός στο γραφείο του πατέρα του και του ανακοίνωσε ότι φεύγει.

Ένα γραφείο τον περίμενε στην εταιρία «Proskauer, Rose, Goetz & Mendelsohn», τη νομική φίρμα που εκπροσωπούσε το ΝΒΑ.

Οι φιλοδοξίες του ήταν εξαρχής μεγάλες.

Το 1970 ανέλαβε τη δικαστική διαμάχη της Λίγκας με τον σταρ Όσκαρ Ρόμπερτσον, για τον κανονισμό της «δια βίου δέσμευσης» των παικτών με τις ομάδες που τους επέλεξαν στο ντραφτ.

Ο Ντέιβιντ Στερν έλαβε τα περισσότερα εύσημα για την εξωδικαστική και συμβιβαστική λύση του 1977, έναν χρόνο μετά τη συγχώνευση του ΝΒΑ με το ΑΒΑ.

Μία υπόθεση που δημιούργησε τη free agency των ελεύθερων παικτών και ουσιαστικά οδήγησε στα υψηλά συμβόλαια των ημερών μας.

Φυσικό επακόλουθο η πρώτη προαγωγή. Το 1978, σε ηλικία 36 ετών, χρίστηκε γενικός νομικός σύμβουλος  του ΝΒΑ.

Αυτό που τον ενοχλούσε ήταν το στερεότυπο ότι οι παίκτες της Λίγκας κάνουν χρήση είτε απαγορευμένων ουσιών είτε, κυρίως, ναρκωτικών.

Εφάρμοσε προγράμματα απεξάρτησης, τόνιζε ότι το ΝΒΑ είναι δίπλα σε όποιον είχε πρόβλημα, όμως ξεκαθάριζε ότι σε εκείνους που ψεύδονται για το ζήτημα θα είναι αμείλικτος.

Πλήρης επιβεβαίωση της ετυμολογίας του επωνύμου του. Βλέπετε, το «Stern» σημαίνει  σε απλή μετάφραση «άτεγκτος», «αυστηρός», αλλά και «βλοσυρός»…

Το 1980 έλαβε τη θέση του Εκτελεστικού αντιπροέδρου του κομισάριου Λάρι Ο’ Μπράιεν. Ανθρώπου το όνομα του οποίου φέρει το τρόπαιο του πρωταθλητή.

Όταν ο Ο’Μπράιεν αποχώρησε το 1984, η ομόφωνη απόφαση για τον αντικαταστάτη του κατέστησε τον Ντέιβιντ Στερν απόλυτο κυρίαρχο.

«Απόλυτο κυρίαρχου του… χάους», όμως, όπως είχε γράψει το «Sports Illustrated».

Οι «αντιρρησίες» του Στερν επιμένουν ότι στάθηκε τυχερός.

Ανέλαβε μία Λίγκα στη μέση της «χρυσής» αντιπαλότητας μεταξύ Λέικερς και Σέλτικς, με άξιους πρωταγωνιστές και μπροστάρηδες τους Μάτζικ Τζόνσον και Λάρι Μπερντ.

Λίγους μήνες μετά τη ανάληψη των καθηκόντων του ως κομισάριος, εμφανίστηκε στη Λίγκα ένας νεαρός με το όνομα Μάικλ Τζόρνταν.

Μονάχα που, είτε τον συμπαθούσε κάποιος είτε όχι, όλοι δέχονται το γεγονός ότι ο Στερν ανέλαβε ένα πρωτάθλημα που ήταν στα όρια της πτώχευσης…

Ο Στερν έπρεπε να λύσει βασικά προβλήματα, όμως από τότε έβλεπε μπροστά. Έβλεπε προς όλο τον κόσμο, εκτός των ορίων των Η.Π.Α.

Πριν αναλάβει, είχε συνδράμει στην καθιέρωση του σάλαρι-καπ των ομάδων και των μισθών των παικτών.

Είχε (ανα)λάβει μία Λίγκα με 23 ομάδες, ετήσια κέρδη 118 εκατομμυρίων δολαρίων και μία τηλεοπτική συμφωνία ύψους 11 εκατομμυρίων για δύο χρόνια.

Παρέδωσε στον Άνταμ Σίλβερ έναν οικονομικό κολοσσό με 30 ομάδες, με τηλεοπτικά έσοδα… 7,4 δισεκατομμυρίων και ετήσια έσοδα πέντε δισεκατομμυρίων!!!

Πριν από 35 χρόνια, η συνολική αξία των 23 ομάδων υπολογιζόταν πστα 400 εκατομμύρια δολάρια. Το 2019, η αντίστοιχη αξία ξεπέρασε τα 57 δισεκατομμύρια.

Ίδρυσε το NBA TV, το οποίο πλέον αξίζει μεταξύ 1,1 και 1,4 δισεκατομμυρίων  και ανέπτυξε το League Pass, για διαδικτυακή κάλυψη της Λίγκας παγκοσμίως.

Άρχισε την ονειρεμένη του «παγκοσμιοποίηση» με δύο ομάδες στον Καναδά, το 1995 (πλέον υπάρχει μόνο το Τορόντο, καθώς οι Γκρίζλις μετακόμισαν από το Βανκούβερ στο Μέμφις) και διοργάνωσε 150 αγώνες εκτός Αμερικής.

Ενώ ανοίχτηκε στην αγορά της Κίνας με παράδοξο τρόπο.

Ταξίδεψε στην Ασία το 1989 και πρότεινε στο δίκτυο CCTV να λάβει τα δικαιώματα… δωρεάν συζητώντας αργότερα το αντίτιμο, εφόσον η συνεργασία έχει οφέλη και για τις δύο πλευρές!

Σήμερα υπάρχουν 18 εκατομμύρια φαν του ΝΒΑ στην ασιατική χώρα, ενώ οι Τελικοί και το All Star Game μεταδίδονται ζωντανά σε 215 χώρες.

Σε εκείνον χρεώνεται το άνοιγμα και σε Αφρική και Ινδία, όπως, φυσικά, και το… «blockbuster» της Dream Team του 1992, στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης.

Ο Ντέιβιντ Στερν δεν έκανε μόνο φίλους.

Αποχώρησε το 2014 με μπόλικους «εχθρούς», που υποστηρίζουν ότι διοίκησε το ΝΒΑ με αυθαιρεσία.

Με προτεραιότητα τα συμφέροντα των ιδιοκτητών, οι οποίοι κέρδισαν 12 δισεκατομμύρια σε 30 χρόνια.

Ωστόσο, παράλληλα, το σάλαρι-καπ αυξήθηκε από τα τέσσερα εκατομμύρια του 1984 στα 106 εκατομμύρια του 2019 και ο μέσος ετήσιος μισθός του ΝΒΑ ανήλθε στην ίδια 35ετία από τις 40.000 δολάρια στα πέντε εκατομμύρια.

Κατά τη θητεία του βρέθηκε τέσσερις φορές αντιμέτωπος με λοκ-άουτ (παύση αγώνων και επίσημων προπονήσεων).

Σε αυτά τα «λουκέτα», το 1998-1999 διεξήχθη σεζόν με 50 αγώνες κανονικής περιόδου, αντί για 82, ενώ το 2011-2012 η σεζόν άρχισε ανήμερα Χριστουγέννων.

Ο Κρις Σέρινταν έγραψε στο Forbes για μία προσωπική εμπειρία του με τον Στερν, «το 2007, όταν στο Λας Βέγκας για το All Star Game, για λογαριασμό του ESPN.

» Ένα πρωί έχω ραντεβού με τον Ντέιβιντ Στερν έξω από το MGM Grand Hotel, για συνέντευξη. Ενώ μιλάμε, η κουβέντα πάει στο πόκερ. Εκείνον τον καιρό έπαιζα αρκετά, και είχα μάλιστα συμμετάσχει και σε ένα World Series of Poker.

»Ο κομισάριος άρχισε να μου μιλά για τον καιρό που ήταν στη νομική και τα βράδια που έπαιζε χαρτιά μέχρι το πρωί. Αν είναι κάτι σίγουρο, είναι ότι ο Στερν ήταν τζογαδόρος…

»Πίσω στο 1999, την επομένη της λήξης του διαβόητου λοκ-άουτ, περιμέναμε τη συνέντευξη Τύπου σε κάποιο ξενοδοχείο στο Μανχάταν Ο Στερν και ο Μπίλι Χάντερ, τότε εκτελεστικός διευθυντής της Ένωσης Παικτών, είχαν φτάσει επιτέλους σε συμβιβασμό.

»Ο Ντέιβιντ ήταν εξαιρετικός διαπραγματευτής, και αποκαλούσε τον εαυτό του “Easy Dave”.

»Από το βάθος της αίθουσας, είχα την τελευταία ερώτηση: “Ντέιβιντ, όταν είπες κάποια στιγμή πως ήσουν πρόθυμος να ακυρώσεις ολόκληρη τη σεζόν, μπλόφαρες;”.

»Η απάντησή του ήταν κλασικός Στερν: “Αν ήταν μπλόφα, δεν πλήρωσες για να τη δεις”! Ναι, ο Ντέιβιντ ήταν σίγουρα χαρτοπαίκτης».

Του χρέωσαν μέχρι και τακτικές… «φυτείας» στις υποθέσεις των λοκ-άουτ, αλλά και στο πώς ήθελε να «χειραγωγεί» τους μεγάλους σταρ, προς όφελος των μεγάλων ομάδων.

Ο Έιντριεν Βοϊνιαρόουσκι έγραψε στο ESPN ότι στη λοταρία για το ντραφτ του 2007, «ο κομισάριος κοίταξε τους δύο καλύτερους παίκτες, Κέβιν Ντουράντ και Γκρεγκ Όντεν και τις υποψήφιες ομάδες, Πόρτλαντ, Σιάτλ, Ατλάντα.

»Έκανε μία ενοχλημένη γκριμάτσα και είπε: “Η Βορειδυτική περιφέρεια και ο καταραμένος Βορράς… Δώστε μου μία μεγάλη αγορά”!

»Προφανώς δεν έπρεπε να ακουστούν αυτά τα λόγια από το στόμα ενός κομισάριου. Όμως αυτός ήταν ο Ντέιβιντ Στερν. Ήταν οραματιστής, άνθρωπος για τις συμφωνίες κι ένας τύραννος και επαναστάτης».

Η θητεία του ήταν γεμάτη από «θεωρίες συνομωσίας».

Δεν θέλησε να κάνει τον καλό. Να πει σε κάποιον αυτό που θέλει να ακούσει.

Δεν φοβήθηκε τους εχθρούς.

Όσοι τον γνώρισαν έχουν να λένε ότι για κάθε καλή κίνησή του, υπάρχει και μία αμφιλεγόμενη.

Για κάθε γεμάτη σεβασμό αντιμετώπιση του Μάτζικ Τζόνσον, όταν ο σταρ των Λέικερς θέλησε να επιστρέψει στην ενεργό δράση ως φορέας του ιού HIV που προκαλεί το AIDS, αλλά κάποιοι παίκτες αρνήθηκαν, θεωρούσαν ότι υπήρχε κάτι άλλο στο παρασκήνιο.

Ο Στερν, όμως, χρησιμοποίησε την υπόθεση του Μάτζικ για να ευαισθητοποιήσει το κοινό και ολόκληρη τη Λίγκα.

Γνώριζε ότι κάθε μεγάλος τίτλος στα πρωτοσέλιδα μπορεί να τον βοηθήσει.

Το 1985 στάθηκε εναντίον του Μάικλ Τζόρνταν, των Σικάγο Μπουλς και της εταιρίας Nike, όταν απαγόρευσε στον Αμερικανό σταρ να φορά το Jordan 1, υπόδημα με την υπογραφή του.

Ο Στερν θεώρησε ότι… το χρώμα δεν ταιριάζει με αυτό της ομάδας του και με τα παπούτσια των συμπαικτών του και τιμωρούσε με 5.000 τον «Air» κάθε φορά που το φορούσε.

Την ίδια χρονιά κατηγορήθηκε ότι «πείραξε» τη διαδικασία του ντραφτ, με έναν «παγωμένο» και τσακισμένο φάκελο, ώστε να στείλει τον καλύτερο παίκτη του NCAA, Πάτρικ Γιούινγκ, στη μεγάλη αγορά της Νέας Υόρκης.

Όπως και συνέβη. Και έκτοτε άκουγε αποδοκιμασίες στο βήμα, τη βραδιά κάθε ντραφτ.

Σε μια ραδιοφωνική συνέντευξή του ρωτήθηκε για το επίμαχο θέμα και απάντησε στον παρουσιαστή, Τζιμ Ρόουμ, λέγοντας: «Εσύ σταμάτησες να δέρνεις τη γυναίκα σου;»!

Πολλοί επέμεναν ότι δεν είχε απαντήσεις όταν τον «στρίμωχναν» και έθετε προσωπικά ζητήματα στην κουβέντα.

Το 2007, το ΝΒΑ κλονίστηκε από το σκάνδαλο του διαιτητή Τιμ Ντόναχι, ο οποίος καταδικάστηκε για «στήσιμο» αγώνων (σε επίπεδο διαφοράς πόντων) που σφύριζε…

Ο Στερν απάντησε μεταξύ σοβαρού κι αστείου, σε τηλεοπτική συνέντευξη το 2008 στον Ρόσκο Νανς, με την ατάκα «την τελευταία φορά που μίλησα δημοσίως, δεν βγήκα πολύ ωραίος στην τηλεόραση. Αλλά ούτε και ο κ. Ντόναχι…».

«Το κύριο μέλημα της λίγκας είναι ο ανταγωνισμός», εξήγησε, «Πιστεύω ότι οι υπόλοιποι ρέφερι θα ήθελαν να κάνουν κάτι παρόμοιο στον ίδιο, γιατί η αξιοπιστία τους αμφισβητήθηκε».

Την ίδια χρονιά επέβαλλε πρόστιμο 11,6 εκατομμυρίων δολαρίων στους Νικς, για σεξουαλική παρενόχληση του τότε προπονητή τους, Αϊζάια Τόμας στην υπάλληλο της ομάδας, Ανούτσα Μπράουνι Σάντερς.

Αυτή, ταυτόχρονα, ήταν η ευκαιρία να του μιλήσει για τις γυναίκες και να θέσει σεξιστικό ζήτημα.

Από τότε, οι γυναίκες παράγοντες ή προπονητές είναι περισσότερες στη Λίγκα και ο ίδιος δεν έκρυβε πως θέλει να λάβει το εύσημο για αυτό.

Οι διακρίσεις δεν του άρεσαν. Κι ας κατηγορήθηκε (και) για τούτο.

Αρνήθηκε κάθε πρόθεση ρατσισμού στις διαπραγματεύσεις των λοκ-άουτ, αλλά και σε τιμωρίες.

«Καταδίκασε» τον Λατρέλ Σπρίουελ όταν ως παίκτης των Ουόριορς έπιασε από τον λαιμό τον προπονητή του, Πι-Τζέι Καρλέσιμο.

Το συμβόλαιο του Σπρίουελ τερματίστηκε και ο ίδιος στιγματίστηκε για τα καλά…

Στον περιβόητο «καυγά του Ντιτρόιτ», το 2004, μεταξύ Πίστονς-Πέισερς, ο Ρον Αρτέστ, που επιτέθηκε σε έναν οπαδό στην εξέδρα, τιμωρήθηκε με αποκλεισμό +70 αγώνων, μαζί με ποινές, αλλά και δικαστικές και οικονομικές κυρώσεις για άλλους οκτώ παίκτες…

Κάποιοι τον αποκάλεσαν «αυταρχικό». Άλλοι τον θεώρησαν απλώς «τεχνοκράτη».

Εκείνη η πινακίδα πάνω από το γραφείο του είχε, άραγε, ξεχαστεί;

Ο Ντέβιντ Στερν πίστευε ότι μπορεί να εμφανιστεί πάνω από το παιχνίδι;

Μήπως θεωρούσε το ότι το ΝΒΑ ήταν το «ΝΒΑ του»;

Την παραπάνω άποψη ενίσχυσε το 2006 η στήριξή του στον μεγιστάνα του πετρελαίου, Κλέι Μπένετ και τη μετακόμιση των Σόνικς από το Σιάτλ στην Οκλαχόμα Σίτι.

Ή, κυρίως, όταν το 2011, λειτουργώντας ως προσωρινή διοίκηση των Χόρνετς της Νέας Ορλεάνης, έθεσε βέτο στην ανταλλαγή του Κρις Πολ στους Λέικερς.

Ο Στερν θεώρησε «μικρή» την αντιπροσφορά, που θα έφερνε τον Πάου Γκασόλ στο Χιούστον και τους Λαμάρ Όντομ, Κέβιν Μάρτιν, Λουίς Σκόλα Γκόραν Ντράγκιτς και ένα ντραφτ-πικ πρώτου γύρου στη Νέα Ορλεάνη.

Λίγες ημέρες αργότερα, ο κομισάριος ενέκρινε την παραχώρηση του Πολ στους Κλίπερς, αντί των Έρικ Γκόρντον, Κρις Κέιμαν, Αλ-Φαρούκ Αμίνου και ενός πικ πρώτου γύρου.

Κοινό και Τύπος έκριναν ότι αυτή η ανταλλαγή δεν ήταν πιο συμφέρουσα για τους Χόρνετς.

Έμοιαζε με κοινό μυστικό ότι ο Στερν δεν ήθελε τόσο να μην αφήσει τους Λέικερς να γίνουν πιο ισχυροί, αλλά να δημιουργήσει άλλη μία σούπερ-ομάδα στη μεγάλη αγορά του Λος Άντζελες.

Συχνά αισθανόταν πανίσχυρος, έστω και εναντίον «δυνατών» ονομάτων.

Όπως τον Δεκέμβριο του 2012, όταν τιμώρησε με πρόστιμο 250.000 δολαρίων τους Σπερς, γιατί σε ένα ματς με το Μαϊάμι ο κόουτς Γκρεγκ Πόποβιτς ξεκούρασε τους σταρ του, Τιμ Ντάνκαν, Τόνι Πάρκερ, Μανού Τζινόμπιλι και τον Ντάνι Γκριν.

Ο κομισάριος εξήγησε πως «δεν σεβάστηκε τη Λίγκα και τους οπαδούς που πληρώνουν για να παρακολουθούν τους καλύτερους».

Το περιβάλλον του, όμως, διέρρεε ότι ενοχλήθηκε γιατί ο Pop είχε πρόθεση να τον ταπεινώσει σε παναμερικανική μετάδοση…

Όσοι στάθηκαν απέναντι στον Στερν, επιμένουν ότι ήταν και αλαζόνας και αντίθετος με μία συγκεκριμένη κουλτούρα.

Αρχικά ήταν ο Μαχμούντ Αμπντούλ-Ραούφ, γκαρντ των Νάγκετς το 1996 και μετέπειτα παίκτης του Άρη.

Ο Αμπντούλ-Ραούφ, που είχε ασπαστεί τον Ισλαμισμό και είχε αλλάξει το όνομά του (από Κρις Τζάκσον), αρνήθηκε να σταθεί όρθιος κατά την ανάκρουση του εθνικού ύμνου των Η.Π.Α. πριν από έναν αγώνα, αποκαλώντας τον «σύμβολο καταπίεσης»…

Ο παίκτης, τιμωρήθηκε με έναν αγώνα αποκλεισμό, αλλά δεν το μετάνιωσε ποτέ.

Όμως ακόμη και στις μέρες μας επιμένει ότι ο Στερν τού έκοψε την καριέρα στο ΝΒΑ, αφού μετά το τέλος του συμβολαίου του, το 1998, καμία ομάδα δεν ήθελε να μιλήσει μαζί του, αν και ήταν 29 ετών και μετρούσε μ.ό. καριέρας 15,7 πόντων και 3,8 ασίστ.

Την ιδία καταγγελία έκανε και ο Κρεγκ Χότζες, παλαίμαχος γκαρντ και ένας εκ των κορυφαίων σουτέρ του ΝΒΑ.

Το 1992, ο Χότζες, τρις νικητής του διαγωνισμού τριπόντων του All Star Game και πρωταθλητής με το Σικάγο, εμφανίστηκε στην επίσκεψη των Μπουλς στον Λευκό Οίκο φορώντας dashiki, μία παραδοσιακή αφρικάνικη φορεσιά!

Μάλιστα παρέδωσε στον τότε πρόεδρο, Τζορτζ Μπους τον πρεσβύτερο μία επιστολή, ζητώντας να κάνει κάτι με την αδικία κατά της αφρο-αμερικανικής κοινότητας.

Ο κομισάριος θεώρησε πως ο Χότζες προσέβαλε τη Λίγκα μην τηρώντας το πρωτόκολλο και ο παίκτης βρέθηκε τα επόμενα χρόνια δίχως ομάδα…

Ο Αμερικανός γκαρντ, όμως, κατέθεσε αγωγή κατά του ΝΒΑ και των 29 ομάδων για αναίτιο παραγκωνισμό και φυλετική διάκριση.

Η υπόθεση έληξε πολλά χρόνια αργότερα με συμβιβασμό, δίχως να γίνουν γνωστοί οι όροι του…

Το «θεαθήναι» αποθεώθηκε το 2005-2006, όταν ο Στερν επέβαλλε τον περίφημο «κώδικα ενδυμασίας».

Ο κομισάριος βαρέθηκε να βλέπει τους παίκτες να φορούν ό,τι θέλουν, εκτιμώντας πως η εμφάνισή τους με ρούχα χιπ-χοπ ή αλυσίδες και φανέλες παλαίμαχων σταρ παραπέμπει σε κουλτούρα του δρόμου και «των γκάνγκστερ»…

Ο Ντέιβιντ Στερν αρνήθηκε ότι το «dress-code είναι φυλετικό ζήτημα. Οι αντίπαλοί μου θα μου ρίξουν πάνω μου όποια κατηγορία θέλουν για να με δουν να ντροπιάζομαι».

Μάλιστα, παρότι και παίκτες όπως ο Ρώσος Αντρέι Κιριλένκο έλεγαν ότι «δεν είναι άνετο να φοράμε παντού κοστούμια», ο Στερν ξεκαθάρισε ότι δεν ανέχεται αντιρρήσεις.

Και με μία τύπου «αν σας αρέσει» απάντηση, τόνισε πως «θα πρέπει να αποφασίσουν αν θέλουν να περάσουν την ενήλικη ζωή τους στο ΝΒΑ ή όχι»…

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που λένε και στις μέρες ότι ο «κώδικας ενδυμασίας» ήταν το τελειωτικό χτύπημα στον Άλεν Άιβερσον, τα φαρδιά παντελόνια και τις αλυσίδες του.

Άπαντες γνώριζαν ότι ο κομισάριος δεν ήθελε να δει τον MVP του 2001 ως σύμβολο και «βιτρίνα» του πρωταθλήματος.

Ο Στερν δεν το επιβεβαίωσε.

Εκείνο το «αυταρχικός», πάντως, το είχαν επαναλάβει πολλοί και όταν το 2005 άλλαξε τον κανονισμό για το ντραφτ, με την απαγόρευση συμμετοχής σε 18χρονους και την απαραίτητη παρουσία για έναν χρόνο στο NCAA ή τη συμπλήρωση 19 ετών ηλικίας.

Λένε πως κάθε σπουδαίος άνδρας που σέβεται τον εαυτό του οφείλει να έχει μία «αυλή» κάποιων φοβισμένων συνεργατών ή ανθρώπων που τον ακολουθούν.

Λένε, επίσης, ότι ο ίδιος άνδρας πρέπει να έχει και εχθρούς.

Ο Ντέιβιντ Τζόελ Στερν τα πέτυχε και τα δύο.

Πριν από το λοκ-άουτ του 2011, κατά τη διάρκεια του All Star Game της ίδιας χρονιάς, ο κομισάριος «εισέβαλε» στα αποδυτήρια των παικτών και τους είπε:

«Ξέρω πού είναι “θαμμένα” όλα τα “πτώματα” του ΝΒΑ, διότι εγώ ο ίδιος πετάξει πολλά από αυτά εκεί!».

Ο τότε σταρ των Μπουλς και MVP της Λίγκας, Ντέρικ Ρόουζ, παραδέχθηκε πολύ αργότερα ότι περισσότερο… εντυπωσιάστηκε παρά ενοχλήθηκε ή φοβήθηκε.

«Σοκαρίστηκα. Έβαζα τη φανέλα μου και ξαφνικά ακούω την ατάκα του. Δεν πίστευα ότι είχε τα κότσια να ξεστομίσει κάτι τέτοιο», δήλωσε ο νυν παίκτης των Πίστονς.

Οι συνεργάτες του δεν έκρυβαν ότι όταν το αφεντικό είχε νεύρα, τον έτρεμαν και τα γραφεία στο Μανχάταν έμεναν σιωπηλά για ώρες.

Για κάθε πράξη ή βλέμμα… τρόμου, όμως, όσοι εργάστηκαν μαζί του, τόνιζαν ότι υπήρχε και μία πράξη καλοσύνης.

Πάντα με όραμα και ένα βήμα μπροστά.

Υπάρχουν πολλές ιστορίες από υπαλλήλους του ΝΒΑ με οικογενειακά ή οικονομικά προβλήματα και πράξεις γενναιοδωρίας από τον κομισάριο.

Αν η έκφραση «το ΝΒΑ του» είναι υπερβολική, το βέβαιο είναι ότι η αμερικανική Λίγκα και το παγκόσμιο μπάσκετμπολ τού οφείλουν πολλά.

Συχνά υπερβολικός, ωστόσο, παρά τη θέση του, με λιγότερες εμμονές από άλλους παράγοντες με το μισό ταλέντο, τη μισή εργατικότητα, αλλά με τη διπλάσια ίντριγκα στο αίμα τους.

Είναι μέλος του Hall Of Fame, στο Σπρίνγκφιλντ της Μασαχουσέτης, από το 2014.

Εκείνος ο μικρόσωμος άνδρας αποδείχθηκε η προσωποποίηση του «think-big» της αμερικανικής κουλτούρας.

Μεγάλες αγορές, μεγάλες ιδέες. Μεγάλοι παίκτες, μεγάλα συμβόλαια.

Ένας μεγάλος κόσμος τον οποίο και δημιούργησε και κατέκτησε.

Όπως είχε πει κάποτε με νόημα και δια ρητορικής ερωτήσεως στον υπογράφοντα ο Στιβ Γιατζόγλου, «είναι ηλίθιοι δηλαδή οι 30 ιδιοκτήτες των ομάδων που πληρώνουν 15 εκατομμύρια ετησίως τον Ντέιβιντ Στερν, για να… τους κάνει κουμάντο;»!