Πέμπτος Κύκλος

Δεν με βάρυνε ψυχολογικά η πέμπτη συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες, ότι δηλαδή έπρεπε να ανταπεξέλθω στο ρεκόρ, ότι ο κόσμος περίμενε πολλά από εμένα λόγω της εμπειρίας και της πορείας μου όλα αυτά τα χρόνια.

Ίσα-ίσα, αυτοί οι Ολυμπιακοί ήταν για εμένα οι πιο “focus”.

Ήμουν στο Τόκιο, ήμουν στο Ολυμπιακό Χωριό και από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου εκεί σκεφτόμουν πώς θα μπορέσω να είμαι στην καλύτερη κατάστασή μου, πώς θα μπορέσω να συγκεντρωθώ, να μην αγχωθώ και να κάνω την καλύτερή μου εμφάνιση.

Και έτσι έγινε. Ήμουν αγχωμένος πριν από το πρώτο παιχνίδι και μετά ήμουν τέλεια, δεν ένιωθα το στρες που περίμενα να νιώσω.

Καλά, ήταν η πρώτη φορά που δεν ένιωσα άγχος σε Ολυμπιακούς Αγώνες!

Μετά την ήττα και τον αποκλεισμό από τον Νοτιοκορεάτη, έκανα να κοιμηθώ πολλά βράδια, δεν μπορούσα να κοιμηθώ.

Την ήττα εκείνη τη σκέφτομαι πολλές φορές, ακόμα και τώρα.

Εκείνο το παιχνίδι έρχεται στο μυαλό μου πάρα πολλές φορές, εικόνες απ’ το ματς, αν θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλο.

Δεν ήθελα να το δω. Το είδα στο αεροπλάνο με τον κόουτς, όταν γυρίζαμε, αλλά δεν το έχω ξαναδεί από τότε.

Ήθελα να δω τι έγινε στο 10-4, απ’ τη θολούρα δεν θυμόμουν τι έγινε.

Ήθελα να δω αν έχω κάνει κάτι… Ήξερα ότι μετά το 10-8 είχα πάθει blackout, αλλά ήθελα να δω αν έχω κάνει κάτι λάθος πιο πριν.

Αλλά τώρα δεν μπορώ, δεν θέλω να το ξαναδώ, δεν θέλω να το θυμάμαι.

Πάντως, με αυτόν τον αθλητή τον Νοτιοκορεάτη αν ξαναπαίξω και 10 φορές, θα χάσω και τις 10 πολύ εύκολα.

Εννοείται αυτό…

Εγώ πριν από το παιχνίδι σκεφτόμουν «εντάξει, ok, πολύ δύσκολο» και τέτοια.

Ο Νοτιοκορεάτης είναι φοβερός παίχτης, δεν υπάρχει, είναι νούμερο 10 στον κόσμο, κέρδισε τον Μπολ τέσσερεις ώρες μετά το δικό μας παιχνίδι πανεύκολα.

Είναι τρομερός σε άμυνα, είναι στο στυλ το δικό μου. Αλλά, απλώς επειδή ήταν το πρώτο του ματς, εγώ τον αιφνιδίασα, έπαιξα κι εγώ ένα από τα καλύτερα παιχνίδια της ζωής μου.

Έχασα έτσι όπως έχασα, επειδή ήταν Κορεάτης. Το ίδιο θα συνέβαινε, αν ήταν και Κινέζος. Οποιοσδήποτε άλλος και να ήταν, δεν θα έχανα.

Στα match points που έχανα ξανά και ξανά δεν σκεφτόμουν τίποτα.

Μετά το 10-7 που πήρα το time out, εκεί ήταν που έπαθα σύγχυση, γιατί σκεφτόμουν ότι, αν δεν πάρω αυτό το σετ (και λόγω κούρασης και λόγω ψυχολογίας, γιατί είχε ανέβει ο άλλος), θα γίνονταν σκούρα τα πράγματα. Αυτό σκεφτόμουν.

Έπρεπε να τελειώσω οπωσδήποτε το ματς εκεί.

Πάλι, είμαι πολύ χαρούμενος, γιατί κατάφερα ξανά να βρω το σθένος και να ‘χω πάλι άλλα δυο match points στο 3-3.

Σ’ εκείνο το σημείο ήμουν πολύ μπλοκαρισμένος.

Παίζουν ρόλο και τα 41 μου χρόνια, παίζει ρόλο η ηλικία μου.

Έχω χάσει πάρα πολλά παιχνίδια. Δεν είναι τυχαίο που τα τελευταία δύο χρόνια χάνω πολλά παιχνίδια στο κόντρα σετ που είμαι μπροστά.

Όταν υπάρχει κούραση υπάρχει και λάθος σκέψη. Δεν σκέφτεσαι σωστά, υπάρχει έλλειψη συγκέντρωσης.

Όταν είσαι φρέσκος, δεν κουράζεσαι και, όταν είσαι πιο μικρός, τότε και το μυαλό είναι φρέσκο.

Όταν έχεις κουραστεί και βλέπεις ότι τα πόδια δεν ακολουθούν όπως θες και ζορίζεσαι, το σκέφτεσαι, σφίγγεις τα δόντια και το μυαλό δεν λειτουργεί το ίδιο.

Σε μικρότερη ηλικία μπορεί να μην το έχανα αυτό το ματς.

Έχει τύχει σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, για να μπω στους «16», το 2009 στην Γιοκοχάμα να παίζω με τον φοβερό Τσουάν, ο οποίος ήταν έκτος στον κόσμο τότε και είμαι 3-2 μπροστά εγώ και 9-2.

Και χάνω από 9-2 σε 11-9 και μπαίνω στο τελευταίο σετ και κερδίζω!

Είναι τελείως διαφορετικό.

Ο Παναγιώτης Γκιώνης βρέθηκε ένα πόντο μακριά από την πρόκριση για πρώτη φορά στους “16” του Ολυμπιακού τουρνουά πινγκ πονγκ, αλλά έπειτα από ένα συγκλονιστικό σε εξέλιξη παιχνίδι – ηττήθηκε από τον Γιουνγκσίκ Τζεούνγκ με 4-3. Μόνο υπερηφάνεια για σένα Παναγιώτη!🇬🇷🇬🇷🇬🇷 pic.twitter.com/EWZeWZ7W3C

— Ηellenic Olympic Committee (@HellenicOlympic) July 27, 2021

Θυμάμαι την παραμονή του αγώνα με τον Νοτιοκορεάτη στους Ολυμπιακούς δεν κοιμήθηκα κανονικά.

Πριν από τέτοιους αγώνες δεν είναι εύκολο να κοιμηθείς πολύ καλά…

Ήταν 10:00 το ματς και είχα ξυπνήσει από τις 06:00.

Κοιμήθηκα πέντε ώρες συνολικά.

Εγώ καμιά φορά παίζω πιο καλά, όταν έχω κοιμηθεί λίγο και έχω υπερένταση, αλλά τότε ένιωθα πολύ κουρασμένος.

Είχα παίξει τα δυο ματς πριν, τα οποία είχαν τελειώσει 4-0 και 4-1, και μέρα με τη μέρα μού μαζευόταν η κούραση. Αν είχα παίξει πιο φρέσκος με τον Κορεάτη θα ήταν αλλιώς.

Παρόλ΄ αυτά, όταν μπαίνεις μέσα στο γήπεδο και σε Ολυμπιακούς Αγώνες μάλιστα, τα ξεχνάς αυτά.

Αλλά στην πορεία του ματς, λόγω των συνθηκών, σου ξαναέρχονται.

Γενικά, όλο αυτό με πήρε λίγο από κάτω, έτσι όπως έχασα αυτήν την ευκαιρία να μπω στους «16».

Αυτό το πράγμα, να χάσω τέτοιο παιχνίδι από 10-4… Θυμάμαι, μόνο από 10-6 έχω χάσει παιχνίδι.

Για το Τόκιο με ρωτούν αν στενοχωριέμαι που δεν έδειξε ένα παιχνίδι μου η ΕΡΤ.

Έδειξε πάντως τα παιχνίδια με τον Σέρβο και τον Νοτιοκορεάτη. Θα στενοχωριόμουν αν δεν έδειχνε το ματς με τον Κορεάτη, γιατί ήταν πολύ ωραίο ματς και ήταν διαφήμιση για το άθλημα, να το δει ο κόσμους. Εκεί θα στενοχωριόμουν.

Αυτό μου πήρε αρκετό καιρό να το ξεπεράσω. 

Διαλογισμό και τέτοια πράγματα πριν τους αγώνες δεν κάνω, απλώς σκέφτομαι το βράδυ τι πρέπει να προσέξω, πριν παίξω συστήματα, σκέφτομαι τακτικές, διάφορα, κάνω εικόνες τους πόντους.

Στενοχωρήθηκα με τον αποκλεισμό και για εμένα τον ίδιο αλλά και για την πατρίδα μου, την Ελλάδα.

Αν ήταν σε ένα παιχνίδι με τον σύλλογό μου ή σε κάποιο Παγκόσμιο ή Πανευρωπαϊκό που γίνονται κάθε χρόνο, που έχεις την ευκαιρία να μετέχεις και κάθε χρόνο, ίσως να μη στενοχωριόμουν τόσο.

Τώρα στενοχωρήθηκα για εμένα, για την προσπάθεια που είχα κάνει, ώστε να έχω την ευκαιρία να φτάσω στους «16»… Και ήθελα τόσο πολύ να προκριθώ στους Ολυμπιακούς…

Στενοχωρήθηκα και για τη χώρα μου φυσικά. Εγώ την Ελλάδα εκπροσωπώ, οπότε αυτά πάνε μαζί.

Δεν ξέρω τώρα αν με τα δεδομένα του Τόκιο γλυκάθηκα, αντίθετα ίσως και μετά από αυτό να έχω αδειάσει, δεν έχω και πολύ όρεξη τώρα.

Έχω και τον τραυματισμό στον αχίλλειο, ο οποίος με ταλαιπωρεί χρόνια, και πλέον αποφάσισα να σταματήσω, μέχρι να μου περάσει και να επανέλθω, γιατί δεν μπορούσα να συνεχίσω έτσι.

Δεν κρύβω λοιπόν ότι μετά τους Ολυμπιακούς έχω αδειάσει αρκετά μέσα μου, όχι σε βαθμό να μην θέλω να ξαναπαίξω, αλλά νιώθω ότι θέλω ένα χρονικό διάστημα τώρα λίγο να ηρεμήσω, λίγο να καθαρίσει το μυαλό μου.

Φυσικά, εξακολουθώ να κάνω αυτό που αγαπάω και, όσο το σώμα δεν με αφήνει, θέλω να συνεχίσω να το κάνω.

Εννοείται ότι χρόνο με τον χρόνο θα το σκέφτομαι το Παρίσι και πιστεύω ότι θα προσπαθήσω να πάω.

Τώρα, αν τα καταφέρω, δεν το ξέρω, γιατί θα είμαι 44 τότε, δεν είναι τόσο εύκολα.

Εδώ, ένα εξάμηνο περνάει, μήνας με τον μήνα, και νιώθεις πιο βαρύς.

Δεν είναι όπως να πας από τα 30 σου χρόνια στα 31 ή τα 32. Τώρα οι διαφορές είναι πιο μεγάλες.

Τώρα μου έχει λείψει η προπόνηση και να πάω να παίξω στην ομάδα μου την Μπογκόριτσα.

Πιστεύω ότι θα ξαναβρώ τον ρυθμό μου και μετά… παίζεις λίγο καλά, κάνεις μια νίκη, μια καλή εμφάνιση και παίρνεις και πάλι το ερέθισμα και σου ξανάρχεται η όρεξη και έτσι πάει.

Αλλά νομίζω ότι χρειαζόταν αυτό το στάδιο να ηρεμήσω λίγο και να χαλαρώσω.

Με τον σύλλογό μου θα παίξω Champions League τέλη Νοεμβρίου και, εάν εν τω μεταξύ δεν έχει περάσει ο αχίλλειός μου, θα συνεχίσω να παίζω, όπως έπαιζα τα τελευταία τρία χρόνια, με πόνους.

Γενικά, όπως και οι περισσότεροι στο πινγκ-πονγκ, είμαστε εγκεφαλικοί τύποι.

Το άθλημα χρειάζεται εξυπνάδα, πρέπει να σκέφτεσαι γρήγορα, να έχεις πολύ καλή συγκέντρωση και να έχεις πολύ καλή ψυχολογία.

Θεωρώ ότι έχω πολύ καλή ψυχολογία, σπάνια θα φοβηθώ αντίπαλο, όλοι αγχωνόμαστε λίγο, αλλά πάντα θα μου φύγει το άγχος πιο γρήγορα. Γενικά είμαι πολύ καλός σε αυτό το κομμάτι.

Και το δικό μου παιχνίδι βασίζεται περισσότερο στην εξυπνάδα σε σύγκριση με τους επιθετικούς παίκτες, οι οποίοι είναι λίγο πιο αυτόματοι όλα.

Εγώ πρέπει να μπερδέψω τον αντίπαλο, είναι λίγο διαφορετικό.

Με ρωτούν, καθότι έχω τελειώσει την οδοντιατρική, αν παίζει κάποια στιγμή να ασχοληθώ με το θέμα.

Δεν ενδέχεται κάτι τέτοιο.

Ε, εντάξει, όταν ήμουν μικρός σπούδασα οδοντιατρική, γιατί δεν έβλεπα τότε το πινγκ-πονγκ επαγγελματικά.

Ήθελα, όπως τα περισσότερα παιδιά στην Ελλάδα, να σπουδάσω, να έχω ένα back up, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να γίνει, μπορεί να πάθεις έναν τραυματισμό, μπορεί να μην ανέβεις ποτέ ως αθλητής.

Δεν ήξερα καν πού θα φτάσω και από την στιγμή που πήρα την απόφαση να ασχοληθώ, να τα δώσω όλα στο πινγκ-πονγκ και να δω πού μπορώ να φτάσω, ε, τώρα πια είναι πολύ δύσκολο, μετά από τόσα χρόνια που την έχω αφήσει, να πω «άντε, τώρα πάμε ξανά».

Δεν είναι και κάτι που μου άρεσε τόσο πολύ για να το κάνω.

Γιατί, αν μου άρεσε πολύ και έπρεπε να διαλέξω ανάμεσα σε δύο πράγματα που μου αρέσουν, μπορεί τώρα να το σκεφτόμουν.

Όμως δεν μου άρεσε, δεν μου άρεσε..

Ε, για τα δικά μου δόντια υπάρχει ούτως ή άλλως το ιατρείο που το έχω με την θεία μου.

Τώρα έχει πάει και ο ξάδερφός μου εκεί, είμαστε οικογενειακά, μια χαρά.

Οι σπουδές μου πάντως μου έχουν δώσει ένα άλλο υπόβαθρο στον πρωταθλητισμό και πιστεύω ότι, αν δεν είχα σπουδάσει τίποτα και ήμουν από τα 18 μου στηριγμένος μόνο στο πινγκ-πονγκ, μπορεί και να μην είχα την κατάλληλη ψυχολογία.

Θα είχα πάρα πολύ άγχος και θα έλεγα στην πρώτη αποτυχία «και τώρα τι θα κάνουμε, πώς θα ζήσω;».

Έπαιζα πάντα πινγκ-πονγκ και έκανα αυτό που ήθελα, αλλά είχα και στο πίσω μέρος του μυαλού μου «εντάξει, άμα κάτι στραβώσει, αν μείνω στάσιμος ως παίκτης, έχω και άλλη επιλογή».

Σε αυτήν την περίπτωση θα το έβλεπα αλλιώς, μπορεί να σταματούσα και να ακολουθούσα την επιστήμη μου, να έκανα μια ειδικότητα, κάτι άλλο.

Σε μεγάλο βάθος χρόνου, ας πούμε στα 60 μου, πραγματικά δεν ξέρω πώς θα είμαι.

Μετά το πινγκ-πονγκ, προπονητής δεν μπορώ να γίνω ούτως ή άλλως, καθώς δεν έχω τελειώσει ΤΕΦΑΑ.

Δεν ξέρω… νομίζω ότι θα ασχοληθώ με κάτι επιχειρηματικό, δεν ξέρω τι ακριβώς.

Αν θα είναι με βάση το άθλημά μου, όπου το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι μια ακαδημία… δεν ξέρω κάτι άλλο, θα τα δούμε όλα στην πορεία.

Δεν ξέρω πόσο θα παίζω ακόμα, ποια στιγμή θα με αφήσει το σώμα μου, πότε θα αφήσω την Εθνική ομάδα, αν θα καταφέρω να πάω στους Ολυμπιακούς.

Θα εξακολουθήσω πάντως να παίζω σε συλλόγους, σε συλλογικό επίπεδο στο εξωτερικό, ακόμα και σε μικρότερη κατηγορία, δεν θα το αφήσω έτσι εύκολα, πιστεύω.

Στα προσωπικά μου, ελπίζω ότι στα 60 μου θα έχω παιδιά.

Έχουμε αργήσει λίγο, αλλά, εντάξει, οι άντρες και να αργήσουμε λίγο δεν πειράζει.

Εννοείται ότι θέλω, το θέμα είναι να βρεθεί το κατάλληλο άτομο.

Η προσωπική μου ζωή έχει πάει πολύ πίσω με όλες αυτές τις υποχρεώσεις, είναι πολύ δύσκολο για εμένα να κάνω σχέση, γιατί όποια γνώριζα ήταν πολύ δύσκολο να δεχτεί ότι κάθε βδομάδα θα ήμουν σε ένα αεροπλάνο και θα έφευγα για εξωτερικό.

Δεν γίνεται με αυτές τις συνθήκες να έρθεις κοντά με τον άλλον.

Με την πρόσφατη σχέση μου καταφέραμε και ήρθαμε κοντά λόγω καραντίνας, γιατί δεν έφευγα καθόλου, και, με το που άρχισαν τα ταξίδια, άρχισαν οι γκρίνιες, οπότε δεν ευοδώθηκε η σχέση.

Παίζει πάρα πολύ ρόλο αυτό, αλλά δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα.

Θεωρώ ότι σιγά-σιγά τα ταξίδια μειώνονται, οπότε από εδώ και πέρα θα μπορέσω να αφοσιωθώ περισσότερο σε αυτό το κομμάτι.

Στον ελεύθερο χρόνο μου, πάντως, ως φίλαθλος του Παναθηναϊκού, εξακολουθώ να παρακολουθώ φανατικά και ποδόσφαιρο και μπάσκετ. 🙂

Ο Παναγιώτης Γκιώνης είναι αθλητής του πινγκ-πονγκ με πέντε συμμετοχές σε Ολυμπιακούς Αγώνες.

Επιμέλεια κειμένου: Ζέτα Θεοδωρακοπούλου

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:

Καλλίνικος Κρεάνγκα: Το κυνήγι της επιτυχίας / Γιάννης Σγουρόπουλος: Το πινγκ πονγκ με άλλαξε

Στέφανος Ντούσκος: Ζώντας Ένα Θαύμα

Άλκης Κυνηγάκης: Τα όνειρά μου ήταν ακριβώς αυτό που κατάφερα

Θοδωρής Ιακωβίδης: Σα να βγήκα Ολυμπιονίκης

Άννα Ντουντουνάκη: Συναισθήματα που δεν είχα ζήσει ποτέ