Ο χρόνος συμμετοχής μου στο Παιδικό της ομάδας στην οποία ξεκίνησα να παίζω μπάσκετ, στην Κρήτη, άρχισε να αυξάνεται όταν με κάλεσαν σε κλιμάκιο της Εθνικής Παίδων.
Έπειτα από την κλήση μου, βρέθηκα να έχω συμμετοχή και στη Γ΄ Εθνική, στην οποία αγωνιζόταν το αντρικό τμήμα του συλλόγου.
Συνήθως συμβαίνει το αντίθετο… Η απόδοσή σου στην ομάδα σου είναι αυτή που μπορεί να σε φέρει κοντά στην πόρτα των εθνικών.
Οι «μικρές» εθνικές έχουν ως στόχο να αναδείξουν αθλητές που μπορούν να στελεχώσουν την Ανδρών στο μέλλον.
Στην Ελλάδα, η συμμετοχή αθλητών σε εθνικές Παίδων, Εφήβων και Νέων Ανδρών είναι τεράστια επιτυχία για ένα αθλητή και μια οικογένεια. Έχεις καταφέρει να βρεθείς στους 12 καλύτερους παίκτες της χώρας στην ηλικία σου. Εκατοντάδες παιδιά θα ήθελαν να είναι στη θέση σου.
Αυτό σημαίνει αυτόματα ευκαιρίες για μετεγγραφή σε μεγαλύτερη ομάδα, ίσως ένα μετάλλιο και μόρια που ενδεχομένως να σου φέρουν και δωρεάν φοίτηση σε πανεπιστήμιο.
Ο Ανδρέας Γλυνιαδάκης (δεύτερος από αριστερά), ανάμεσα στους Γιώργο Διαμαντόπουλο και Αντωνη, στην αναχώρηση της Εθνικής Εφήβων για το Μουντομπάσκετ της Πορτογαλίας, τον Ιούλιο του 1999. Δεξιά ο κόουτς Νίκος Αποστολίδης / Photo by: Eurokinissi (Action Images).
Αν η παρουσία σου συνδυαστεί με την προβολή των αγώνων από την κρατική τηλεόραση, αυτό ίσως δυσκολεύει την εντύπωση που μπορεί να αποκτήσει ένας αθλητής για τον εαυτό του.
Ο εκφωνητής με πάθος αναφέρει το όνομα σου ξανά και ξανά. Δίνεις συνεντεύξεις, αποκτάς δημοσιότητα και τα μέσα γράφουν για σένα περισσότερο από ποτέ. Δεν είναι δύσκολο να χάσεις το μυαλό και τον προσανατολισμό σου.
Τελειώνοντας το τουρνουά ίσως νομίσεις ότι θα έχεις μπροστά σου μια καριέρα λαμπρή και σίγουρη. Ίσως περιμένεις μόνιμα να σε αντιμετωπίζουν έτσι.
Ήταν όμως απλά ένα καλοκαίρι με την Εθνική… Αν θέλεις να ζήσεις πολλά τέτοια, θα πρέπει να δουλέψεις πολύ σκληρά.
Ταυτόχρονα, αν δεν έχουν έρθει ήδη, ατζέντηδες σε προσεγγίζουν. Σου υπόσχονται μετεγγραφές σε μεγάλες ομάδες και καριέρα, προσπαθώντας να εξασφαλίσουν ένα ακόμα ταλέντο που μπορεί να βγει λαβράκι στο μέλλον.
Πόσοι, όμως, λένε σε έναν νεαρό αθλητή ότι «είναι καλό να παίξεις σε μικρότερη κατηγορία, να διακριθείς και μετά από μία-δύο χρονιές, με πολύ χρόνο συμμετοχής. Να δοκιμάσουμε σε μια “μεσαία” ομάδα Α1, ώστε κάθε χρόνο να έχεις παιχνίδια στα πόδια σου και να ανεβαίνεις σταθερά και σίγουρα»;
Έτσι, όταν φτάσεις σε μεγάλη ομάδα να είσαι πιο έτοιμος..
Σε ηλικία 20 ετών, προερχόμενος από μεγάλη ομάδα και μην έχοντας αγωνιστεί για δύο ολόκληρα χρόνια μετά το εφηβικό, η Α2 ήταν το «λιμάνι» μου.
Ήταν η ευκαιρία για τον χρόνο συμμετοχής που αναζητούσα, προκειμένου να βρω τα πατήματα μου, να «χτίσω» την αυτοπεποίθησή μου και να αυξήσω την εμπειρία μου.
Έπαιξα αγώνες σε μια κατηγορία που παραμένει σκληρή ακόμα και σήμερα. Πόσο διαφορετικά θα ξεκινούσε η καριέρα μου αν αγωνιζόμουν από τα 18 μου εκεί;
Αντίθετα, στην Ελλάδα, με κάποιες εξαιρέσεις βέβαια, οι μάνατζερ «παρκάρουν» αθλητές σε μεγάλες ομάδες με ελάχιστο χρόνο συμμετοχής ή και καθόλου για μερικά χρόνια… Η κατάληξη είναι είτε να αγωνιστείς δανεικός μετά από δύο-τρία χρόνια είτε να σε αφήσουν ελεύθερο. Πολλές φορές και τα δυο, γιατί τελικά δεν εξελίχθηκες όπως περίμεναν.
Και στις δύο περιπτώσεις είναι πλέον μάλλον πολύ αργά…
Ένα άλλο κομμάτι που λείπει από τους Έλληνες ατζέντηδες είναι οι παροχές για τους αθλητές που μπορούν να βοηθήσουν την εξέλιξη της καριέρας τους.
Ο Αμερικανός μάνατζερ μου στο ΝΒΑ μού παρείχε προπονητή και γυμναστή για όποτε το χρειαζόμουν. Κυρίως, μου πρόσφερε γιατρό και ιατροφαρμακευτική κάλυψη.
Τελευταία, στην Ελλάδα όλο και περισσότεροι ατζέντηδες κινούνται προς αυτήν την κατεύθυνση και αυτό είναι φυσικά ιδιαιτέρως θετικό.
Ο Ανδρέας Γλυνιαδάκης με τη φανέλα του Πανελλήνιου, σε αγώνα εναντίον του Παπάγου, τον Νοέμβριο του 2001 / Photo by: Eurokinissi (Action Images).
Καθοριστική στο ζήτημα είναι και η προσέγγιση, η στάση και η τακτική των μεγάλων ομάδων.
Με εξαίρεση την αναπτυξιακή ομάδα του Ολυμπιακού Β΄ στην Α2, κανένας σύλλογος δεν έχει συνεργασία με μια ομάδα μικρότερης κατηγορίας .
Κάτι που συμβαίνει εδώ και πολλά χρόνια στην Ισπανία, όπου για παράδειγμα υπάρχει η Real Madrid B και η Barcelona Β, ώστε να έχουν άφθονο χρόνο συμμετοχής οι αθλητές τους.
Η δεύτερη ομάδα της Μαδρίτης, μάλιστα, έχει ιδρυθεί από το 1955 και έπειτα από λίγα χρόνια διακοπής, επέστρεψε το 1998. Πλέον, αγωνίζεται στην τέταρτη κατηγορία της χώρας. Στην Ιβηρική, ωστόσο, τα πράγματα και η δομή του αθλήματος είναι τελείως διαφορετικά.
Στα μέρη μας, το χειρότερο είναι αυτό που συμβαίνει όταν τελικά φτάνεις σε μια επαγγελματική ομάδα. Πιστεύεις ότι αφού έφτασες έως εδώ θα τα καταφέρεις. Απολαμβάνεις την αναγνώριση, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις οι ομάδες απλά σε βάζουν να κανείς προπόνηση με όλους μαζί και αν παίξεις, έπαιξες…
Συνήθως δεν υπάρχει γυμναστής και προπονητής μόνο για ατομική εκγύμναση, για όλους τους μικρούς που τόσο τους χρειάζονται όταν δεν αγωνίζονται ή όταν η ομάδα παίζει εκτός έδρας και μένουν εκτός αποστολής.
Δεν υπάρχει πλάνο διατροφής, αθλητικός ψυχολόγος και κανένα χρονοδιάγραμμα για το πώς πρέπει να δουλευτεί για να εξελιχθεί κάποιος παίκτης, ανάλογα με τις ανάγκες του και το σωματότυπο του.
Δεν υπάρχει προγραμματισμός για να φτάσει εκείνος κάποια στιγμή να αγωνιστεί στην πρώτη ομάδα και να έχει τη δυνατότητα και τις ευκαιρίες να καθιερωθεί και στην Εθνική Ανδρών.
Ο Ανδρέας Γλυνιαδάκης (δεύτερος από αριστερά), δίπλα στους Κώστα Παπανικολάου, Νικ Καλάθη και Κώστα Βασιλειάδη, σε φιλικό της Εθνικής Ανδρών με την Τουρκία, τον Αύγουστο του 2014 / Photo by: Eurokinissi (Action Images).
Μέσα σε όλα αυτά, θα πρέπει να είσαι τυχερός να μην τραυματιστείς…
Οι αθλητές που προέρχονται από μικρότερο επίπεδο προπόνησης -αφού δεν ετοιμάζει η ομάδα το σώμα τους ώστε να αντέξουν συστηματικά μεγαλύτερες εντάσεις- τραυματίζονται συχνότερα, χάνοντας πολύτιμο χρόνο και, φυσικά, ευκαιρίες.
Αυτό συνέβη και στη δίκη μου περίπτωση, όταν υποβλήθηκα σε επέμβαση στο μηνίσκο στα 18 μου, κάνοντας συνεχείς διπλές προπονήσεις. Στα 18 και στα 20, νομίζεις ότι θα είσαι για πάντα ένας «άφθαρτος», με ατέλειωτες αντοχές. Θα ζεις με την εσωτερική πλάνη ότι έχεις χρόνο μπροστά σου ακόμα να γίνεις αυτό που φαντάζεσαι και έχεις ονειρευτεί.
Στο επαγγελματικό μπάσκετ δεν σου χρωστάει κανένας επειδή έκανες ένα καλό τουρνουά με μία «μικρή» εθνική. Κανένας δεν θα σε περιμένει να παίξεις… Αρκετά παιδιά ζητούν εγγυημένο χρόνο συμμετοχής στις ομάδες για να υπογράψουν. Οι προπονητές, όμως, θέλουν απλά παίχτες να μπορούν σταθερά να κάνουν τη δουλειά που τους ζητούν.
Κανένας κόουτς δεν θα ρισκάρει την καριέρα του ώστε να αποκτήσεις εσύ παραστάσεις και εμπειρίες. Θα παίξεις μόνο (ότ)αν μπορέσεις να σταθείς στο επίπεδο της ομάδας του.
Αρκετοί αθλητές καταφέρνουν να κάνουν μεγάλη καριέρα σε υψηλό επίπεδο, έχοντας περάσει από «μικρές» εθνικές Κάποιοι, όπως ο Δημήτρης Διαμαντίδης (που φόρεσε για πρώτη φορά το εθνόσημο σε επίπεδο Ανδρών, με την Μεσογειακή Εθνική ομάδα) δεν αγωνίστηκαν ποτέ σε αυτές.
Οι «μικρές» εθνικές μπορεί να σε οδηγήσουν σε μεγάλες ομάδες. Αλλά αυτό δεν αποτελεί εγγύηση επιτυχίας… Συνήθως συμβαίνει το αντίθετο. Η «μικρή» εθνική μπορεί να σημαίνει πολλά, μπορεί ωστόσο και τίποτα, αν δεν συνεχίσεις να δουλεύεις σκληρά.
Photo by: Ανδρέας Παπακωνσταντίνου / Tourette Photography.
Ο Ανδρέας Γλυνιαδάκης είναι παλαίμαχος διεθνής καλαθοσφαιριστής και νυν πρόεδρος του Π.Σ.Α.Κ..
Επιμέλεια κειμένου: Γιώργος Αδαμόπουλος
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:
Ανδρέας Γλυνιαδάκης: «Αιώνιο Ταλέντο»
ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΓΛΥΝΙΑΔΑΚΗ
Εβίνα Μάλτση: «Η Εβίνα χωρίς την Εθνική» / 1987!
Νίκος Κεραμέας: «Γονείς, μη βιάζεστε» / Αντώνης Ασημακόπουλος: «Κάντε ησυχία, παίζω μπάσκετ»
Βαγγέλης Μάγειρας: «Άλμα πάνω από τη μάντρα»
Νίκος Ντούγιας: «Η επιβράβευση του Μαντζούκα» / Βαγγέλης Τζόλος: «Ο ξεχωριστός Αλεκσέι Ποκουσέφσκι»