Hakunamatata!

Ιούνιος 2019: μόλις έχω τελειώσει τους αγώνες με την εθνική ομάδα και, δύο μέρες αργότερα, βρίσκομαι στο αεροδρόμιο για Ζανζιβάρη.

Ακόμα ένα ταξίδι, κι είναι η ζωή μου έτσι που τα ταξίδια είναι αναπόσπαστο κομμάτι αυτής, αφού, από το 2013, ο χρόνος μου μοιράζεται μεταξύ Ελλάδας κι εξωτερικού.

Πάντα έχεις αγωνία όταν ταξιδεύεις για ένα καινούριο μέρος!

Αλλά αυτή τη φορά δεν ήταν μόνο αγωνία, ήταν και ενθουσιασμός, ανυπομονησία, ανασφάλεια για το πώς θα είναι τα πράγματα εκεί.

Σε μια καινούρια ήπειρο, με άλλες συνήθειες και δεδομένα.

Σε ένα περιβάλλον, που ήξερα ότι οι συνθήκες ζωής απέχουν παρασάγγας από τον δυτικό μας κόσμο.

Η βασική ιδιαιτερότητα αυτού του ταξιδιού ήταν πως δεν θα το έκανα ως τουρίστρια.

Για πρώτη φορά, στόχος ήταν να γνωρίσουμε και να ενσωματωθούμε στην τοπική κοινωνία, να ζήσουμε για ένα χρονικό διάστημα μαζί τους και να συνεισφέρουμε με αυτό που γνωρίζουμε στην καθημερινότητά τους.

Η ανυπομονησία κι η φαντασία σού δημιουργούν τόσες σκέψεις, που ασυναίσθητα δημιουργείς μια εικόνα για το τι περιμένεις να βρεις.

Το μόνο που μένει πλέον είναι οι δέκα ώρες ταξιδιού προς μια καινούρια πραγματικότητα, για να ανακαλύψεις πόσο κοντά στη ρεαλιστική είναι η φανταστική εικόνα που έφτιαξες.

Πώς θα είναι οι άνθρωποι και το τοπίο, πώς θα ακούγεται η γλώσσα τους, τι θα φοράνε;

Το ταξίδι ξεκινάει Τετάρτη, μεσημέρι και φτάνουμε Πέμπτη ξημερώματα -μέσω Κωνσταντινούπολης- στην πόλη Νταρ ες Σαλάμ, στην Τανζανία. Από εκεί, πήραμε το πλοίο για το νησί της Ζανζιβάρης.

Μπορούσαμε να φτάσουμε στον νησί και λίγο πιο απλά, με μια από τις πολλές εσωτερικές πτήσεις, αλλά προτιμήσαμε τον εναλλακτικό τρόπο, για να μπορέσουμε να δούμε κάθε πτυχή αυτής της νέας χώρας.

Κοιμόμουν κι ακούω την ανακοίνωση ότι φτάσαμε. Το πρώτο πράγμα που κάνω, φυσικά, είναι να κοιτάξω από το παράθυρο. Είδα το αεροπλάνο μιας αφρικανικής εταιρίας με τα χρώματα της Αφρικής και δίπλα έναν φοίνικα, ενθουσιάστηκα!

Βγαίνω έξω, περίμενα τροπική αποπνικτική ζέστη, όμως έπεσα έξω: 25-32 βαθμούς Κελσίου κι ένα δροσερό αεράκι.

Στη συνέχεια, θα ανακαλύψω ότι είναι η δροσερή τους περίοδος τώρα, και την περισσότερη ζέστη την έχει νωρίς το μεσημέρι.

Α…! Κι ότι ο ήλιος δύει στις 18.30, ίση μέρα ίση νύχτα κοντά στον Ισημερινό.

Μπαίνουμε στο αεροδρόμιο και στον έλεγχο διαβατηρίων και βίζας.

Η πρώτη διαπίστωση: από έναν κόσμο λευκών με κάποιους μαύρους, είμαι σε έναν κόσμο μαύρων με ελάχιστους λευκούς.

Δεν πρόκειται για θέμα ρατσισμού, αλλά είναι μια πρωτόγνωρη εμπειρία να νιώθεις διαφορετικός στην όψη.

Η δεύτερη διαπίστωση: η εξέλιξη της τεχνολογίας έρχεται σημαντικά καθυστερημένα, με αποτέλεσμα η ανθρώπινη επαφή κι επικοινωνία να είναι ακόμα κυρίαρχη σε οποιαδήποτε συναλλαγή.

Η έκδοση της βίζας γίνεται σε ένα δωμάτιο τετ α τετ με τον υπάλληλο, η εκφόρτωση των αποσκευών γίνεται χειρωνακτικά, και το βασικότερο, σε όποιον απευθυνθείς είναι πρόθυμος να σε βοηθήσει και να σε κατευθύνει.

Η επόμενη έντονη εικόνα είναι στο λιμάνι, από όπου θα παίρναμε το πλοίο και σε δύο ώρες θα φτάναμε στη Ζανζιβάρη.

Άπειρος κόσμος, συνωστισμένος να περιμένει το πλοίο, όλες οι γυναίκες και τα κοριτσάκια με πολύχρωμες μπούργκες.

Ένα πολύχρωμο τοπίο ανθρώπων και θορύβων, οι Αφρικάνοι λατρεύουν τα  χρώματα και μάλιστα τα έντονα, πορτοκαλί, μωβ, πράσινο, κίτρινο και μπλε σε κάθε ενδυμασία.

Η επικρατούσα θρησκεία είναι ξεκάθαρα ο μουσουλμανισμός κι οι άνθρωποι πρόκειται να ανακαλύψω ότι είναι έντονα θρησκευόμενοι αλλά καθόλου φανατικοί!

Με το που κατεβαίνουμε στο λιμάνι από το ταξί, και συνειδητοποιούν ότι είμαστε «τουρίστες», έρχονται δυο άνθρωποι να μας κουβαλήσουν τις βαλίτσες και να μας οδηγήσουν να βγάλουμε εισιτήριο, παρακάμπτοντας τη σειρά όπου περιμένουν οι ντόπιοι κι ελπίζοντας σε κάποιο φιλοδώρημα.

Όλα με αστραπιαίες ταχύτητες που σχεδόν σε αναγκάζουν να ακολουθήσεις μηχανικά.

Στη συνέχεια, και μετά από μια διαδρομή τεσσάρων ωρών, αντί για δύο, φτάνουμε στο λιμάνι της Στόουν Τάουν, που περνάμε και πάλι έναν μικρό έλεγχο.

Οι επισκέπτες από Κένυα πρέπει να ελεγχθούν για τον ιό του Έμπολα, κι αφού δεν ανήκουμε σε αυτήν την κατηγορία, μας αφήνουν να φύγουμε γρήγορα.

Ιδιωτικοί οδηγοί και ταξί με αυτοκίνητα περασμένων δεκαετιών περιμένουν να πάρουν τους αφιχθέντες, κι εμείς βρίσκουμε τον δικό μας που είχε στείλει ο υπεύθυνος του σχολείου.

Μιάμιση ώρα είναι η διαδρομή για το χωριό, στο οποίο θα μέναμε, το Νούνγκβι, κι είναι μία από τις ομορφότερες διαδρομές που έχω κάνει.

Ένας τεράστιος χωματόδρομος με τις αντίστοιχες λακκούβες πότε πότε, με φοινικόδεντρα, μπανανιές και δέντρα μάνγκο, δεξιά κι αριστερά.

Καθόλη τη διαδρομή, γυναίκες με πολύχρωμες φορεσιές κουβαλάνε στο κεφάλι τους καλάθια με πράγματα, ξυπόλυτα παιδάκια τρέχουν από εδώ κι από εκεί, ενώ διακρίνονται μικρές παράγκες στο δρόμο που πουλάνε φρούτα και νερό, αλλά και καλύβες μέσα στα χωράφια.

Στο δρόμο, αυτοκίνητα που, ομολογουμένως, οδηγούν με άναρχο τρόπο, ανοιχτά λεωφορεία φορτωμένα με 30 άτομα στριμωγμένα σαν σαρδέλες (το εισιτήριο κοστίζει 1 δολάριο για τη διαδρομή) και μηχανάκια που ξεπετάγονται από παντού.

Παραδόξως, όμως, μόλις συνηθίσεις την κατάσταση, νιώθεις ασφαλής, γιατί ο οδηγός ξέρει να οδηγεί σε αυτές τις συνθήκες.

Το πρώτο πράγμα που μας λέει είναι:

«Εδώ είμαστε ένα μικρό νησί, όπου ζούμε ειρηνικά, δεν έχουμε πολλά αλλά είμαστε ευτυχισμένοι και “hakunamatata”», που σημαίνει «καμία έγνοια».

Και, στην κυριολεξία, είναι η φιλοσοφία της ζωής τους, εκτός ότι το κολλάνε στο τέλος κάθε φράσης τους.

Το απόγευμα φτάνουμε στο χωριό, κατευθείαν στον ξενώνα μας.

Ένα απλό κτίριο με μεγάλη αυλή, μια κουζίνα, δυο κοινόχρηστα μπάνια και πέντε δωμάτια.

Το δωμάτιο έχει ένα κρεβάτι και μια κουνουπιέρα, το μπάνιο έχει νερό με λίγη πίεση, για ζεστό νερό μόνο το πρωί που ζεσταίνει ο ήλιος τη μικρή δεξαμενή, στην κουζίνα μπορείς να μαγειρέψεις, αν θέλεις, με τη συσκευή γκαζιού.

Ένα μικρό ψυγείο για τις ανάγκες όλου του ξενώνα ολοκληρώνει τις ανέσεις μας.

Ο ξενώνας μας έχει ρεύμα για τις βασικές ανάγκες, τα διπλανά σπίτια όχι όλα.

Γενικά, το νησί έχει διάφορα θέματα με το ηλεκτρικό ρεύμα, κόβεται συχνά κι άγνωστο κάθε φορά για πόσο χρονικό διάστημα.

Για την ακρίβεια, εδώ, δεν έχουμε τίποτα περισσότερο από αυτά που χρειαζόμαστε, αλλά και τίποτα λιγότερο!

Η Αθηνά Παπαφωτίου είναι διεθνής αθλήτρια του βόλεϊ και πτυχιούχος του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης.

Επιμέλεια κειμένου: Λουκάς Μαστροδήμος 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Αθηνά Παπαφωτίου: Η Γέννηση Της Ιδέας (1^ο σετ)

Αθηνά Παπαφωτίου: Αθλητισμός Και Εκπαίδευση (2^ο σετ)

Αθηνά Παπαφωτίου: Πρώτη Ημέρα Στο Σχολείο! (4^ο σετ)

Αθηνά Παπαφωτίου: Κομμάτι Ενός Άλλου Κόσμου (5^ο σετ)

Κάρλι Σνάιντερ: Το Σχολείο Της Ελπίδας

Carli Snyder: Zanzibar School Of Hope