Το στερητικό «α-» και η «λήθη» μάς δίνουν ετυμολογικά την «αλήθεια». Και πραγματικά, ποιος μπορεί να ξεχάσει, δεκαετίες μετά την παρουσία του σε διάφορες ελληνικές ομάδες, τον Γουόλτερ «The Truth» Μπέρι;
Το λεξικό Liddell-Scott διευκρινίζει ότι το δεύτερο συνθετικό έχει να κάνει με το ρήμα (της ίδιας ρίζας) «λανθάνω». Ήτοι «διαφεύγω», «μένω κρυφός». «Απαρατήρητος». Όντως, ο Αμερικανός σούπερ σκόρερ δεν διέφευγε της προσοχής κανενός. Ούτε στην πατρίδα του, όπου έκανε από κολεγιόπαις μεγάλο όνομα και συνέχισε στο ΝΒΑ με προοπτικές σούπερ σταρ, μπορούσε να περάσει απαρατήρητος.
Για καλή τύχη του ΠΑΟΚ, του Ολυμπιακού και όχι μόνο, οι παραξενιές του τον ξέβρασαν νωρίς στην από δω μεριά του Ατλαντικού. Ειδικά στην Ελλάδα, ο αριστερόχειρας πάουερ φόργουορντ με το «κάτι σαν σουτ» έγραψε ξεχωριστή, με χρυσά γράμματα, ιστορία. Όχι ότι οι αλήστου (να μία ακόμα λέξη με ίδια ρίζα!) μνήμης ιστορίες που συνόδεψαν την εδώ παρουσία του πάνε πίσω…
Αλήθεια (ε, ναι), γιατί «Truth»; Το παρατσούκλι του βαστάει από τα νεανικά του χρόνια, αφότου είχε εξελιχθεί σε έναν από τους καλύτερους παίκτες στα πλεϊγκράουντ της Νέας Υόρκης. Έβγαζε τη δική του αλήθεια στο τσιμέντο, προτού την καταθέσει και στα παρκέ. Ήταν αληθινός σκόρερ, ένας παίκτης που υποσχόταν πολλά καλάθια.
«Man, Walter’s the truth», είπε σε μια αποστροφή του λόγου του κάποτε ο κολεγιακός συμπαίκτης του, Σέλτον Τζόουνς. Του κόλλησε.
Φαινομενικά, βαριεστημένο στιλάκι –και υφάκι. Στην πράξη, αυτή η ράθυμη περσόνα έριχνε 30άρες για πλάκα. Γι’ αυτό έπαιξε σε τέσσερεις συλλόγους του ΝΒΑ, γι’ αυτό οι «Ερυθρόλευκοι», ο «Δικέφαλος του Βορρά» αλλά και ο Άρης τον πήραν από δύο φορές στη δούλεψή τους. Πέντε συνολικά οι διαφορετικές φανέλες που φόρεσε στην Ελλάδα, άλλες δέκα οι ομάδες στην επαγγελματική του καριέρα σε έξι διαφορετικά κράτη.
Προτού όμως την ξεκινήσει, βοούσαν όλες οι ΗΠΑ για το σπάνιο ταλέντο του.
Φεβρουάριος 1997: Ο Γουόλτερ Μπέρι στη δεύτερη θητεία του στον Άρη / Photo by: INTIME.
Η αλήθεια να λέγεται
Ο Γουόλτερ Μπέρι γεννήθηκε στις 14 Μαΐου 1964 στο Χάρλεμ της Νέας Υόρκης. Μεγάλωσε στο Μπρονξ. Στις πιο δύσκολες, επικίνδυνες, υποβαθμισμένες γειτονιές δηλαδή. Βράδιαζε και παρέμενε έξω, παίζοντας μπάσκετ. Ο πατέρας του, ο οποίος δεν τον πολυπίστευε, τον παρακαλούθησε μια φορά, ώστε να διαπιστώσει ιδίοις όμμασι την τρέλα του με το άθλημα.
Ο Έρνεστ Λορτς, ένας λευκός πάμπλουτος δικηγόρος και λάτρης του μπάσκετ, ιθύνων νους της ομαδάρας που είχε φτιάξει η εκκλησία Ρίβερσαϊντ στο Μανχάταν (και κατηγορηθείς στα ύστερα του βίου του για σεξουαλική κακοποίηση αθλητή), τον εντόπισε και τον έβαλε για πρώτη φορά σε ένα οργανωμένο πρόγραμμα. Ο μικρός ψήλωνε κυριολεκτικά και μεταφορικά, κάνοντας όνομα και στα απαιτητικότερα ανοιχτά γήπεδα του Χάρλεμ.
Το 1982 οδήγησε το τοπικό Λύκειο Μπέντζαμιν Φράνκλιν, στον τίτλο, με 21 πόντους, 22 ριμπάουντ και 7 τάπες στον Τελικό. Συμφώνησε με το νεοϋορκέζικο κολέγιο Σεντ Τζονς, μα μόλις άρχιζε μια διετής οδύσσεια, ώσπου να φορέσει τη φανέλα του.
Είχε μείνει πίσω στα μαθήματα, ένα ολόκληρο έτος σχεδόν, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να προβεί απευθείας στη μετακίνηση. Οι προηγούμενες, από γυμνάσιο σε γυμνάσιο (προς άγραν των καταλληλότερων συνθηκών για μπάσκετ), του είχαν κοστίσει σχετικά.
Δεν ήταν σκράπας μαθητής, αλλά οι απουσίες του γέμιζαν τετράδιο. Έκατσε και μια φωτιά στο κτήριο όπου ήταν το διαμέρισμά του… Βοήθησε τη μητέρα του, την οικιακή βοηθό Μάμι, να βρουν αλλού κατάλυμα, από ένα σημείο και μετά δεν πάταγε στο σχολείο. Σε συνεννόηση με το Σεντ Τζονς έφυγε για έναν χρόνο στην Πρωταθλήτρια ομάδα των τζούνιορ κόλετζ, Σαν Τζασίντο.
Ο Γουόλτερ Μπέρι με τη φανέλα του Σεντ Τζονς.
Αφού δεν την έκανε κατευθείαν, όταν τον έβαλαν υπό τον καυτό ήλιο του Τέξας να τρέχει δυόμισι μίλια, όλα καλά. Φαρδύς κορμός, δυνατά πόδια, επιτόπιο άλμα ενός μέτρου και βάλε. Ολα αυτά συνδυασμένα με μια σπάνια επαφή με το αντίπαλο καλάθι: 29-14 οι μέσοι όροι του, αλλά ο προπονητής του ήθελε περισσότερα.
«Το ταλέντο του δεν υπολείπεται του Ακίμ Ολάζουον ή του Μάικλ Τζόρνταν. Αλλά αρκείται σε αυτό, δεν εννοεί πως μπορεί να βελτιωθεί σε οτιδήποτε εδώ πέρα».
Δίκιο είχε ο Ρόνι Άροου, ο οποίος καταλόγιζε στον αστέρα του κακή τοποθέτηση σε αρκετές φάσεις και κυρίως απροθυμία στην κίνηση χωρίς την μπάλα. Με αυτήν στα χέρια, όταν επιτέλους έγινε παίκτης του Σεντ Τζονς, έβαζε ως φρέσμαν 17 πόντους και οι Ρέντμεν έφτασαν στο Final 4 του NCAA μετά από 33 χρόνια!
Έβαλε 12 στην ήττα στον ημιτελικό από το Τζορτζτάουν του Πάτρικ Γιούιν, περισσότερους δηλαδή από τον Κρις Μάλιν. Ο κατοπινός «Dream Teamer» ήταν ο παίκτης της χρονιάς εκείνο το έτος στο κολεγιακό Πρωτάθλημα με το Σεντ Τζονς. Έφυγε για το ΝΒΑ και το 1986 τον διαδέχθηκε (στη διάκριση που είχε δύο χρόνια νωρίτερα κι ο Τζόρνταν) ο Μπέρι!
Εκτοξεύτηκε στους 23 πόντους με 60% εντός παιδιάς, μέλος του φαν κλαμπ του έγινε κι ένας ανερχόμενος πυγμάχος από το Μπρούκλιν, ονόματι Μάικ Τάισον. Άρχισαν να κάνουν παρέα, μαζί βρέθηκαν να πρωταγωνιστούν και σε έναν καβγά με κλοτσομπουνίδια έξω από ένα κλαμπ. «Θα γίνω ο Νο.1 στον πλανήτη», έλεγε στον ήδη αποκαλούμενο «Truth» (όπως ο ίδιος αποκάλυψε σε podcast του δεκαετίες αργότερα) ο Τάισον.
Αλήθεια έλεγε.
Ο Γουόλτερ Μπέρι στο εξώφυλλο του Sports Illustrated.
Για να πούμε τη μαύρη αλήθεια…
Από το τζούνιορ κόλετζ ακόμη, προφασιζόταν απίθανες δικαιολογίες για να μην προπονείται. Στους Ρέντμεν ήταν σχετικά πιο επιμελής, στο ΝΒΑ εντούτοις άρχισε πάλι τις κοπάνες. Όπου «ΝΒΑ», τέσσερεις διαφορετικοί σύλλογοι σε μονάχα τρεις σεζόν. Με μέσους όρους άνω των 17 πόντων στο Σαν Αντόνιο, σχεδόν 9 σε Νιου Τζέρσεϊ και Χιούστον. Πού μυαλό όμως…
Πρώτη του επαγγελματική ομάδα ήταν οι Τρέιλ Μπλέιζερς. Στο ντραφτ όπου επέλεξαν επίσης πολύ πιο χαμηλά Άρβιντας Σαμπόνις, Παναγιώτη Φασούλα και Ντράζεν Πέτροβιτς (!), στο Νο.14 είχαν τσιμπήσει τον Μπέρι. “Ελληνικό” ντραφτ με 7+5 μετέπειτα γνώριμούς μας στους δύο πρώτους γύρους αλλά και καταραμένο αυτό του 1986. Το δεύτερο πικ, Λεν Μπάιας, γιόρτασε την επιλογή του από τους Σέλτικς με κοκτέιλ ναρκωτικών που τον έστειλε στον τάφο, από ανάλογες ουσίες δεν έμειναν μακριά ούτε ο Κρις Γουόσμπερν, ο Γουίλιαμ Μπέντφορντ, φυσικά ο παλιόφιλος Ρόι Τάρπλεϊ. Όλοι τους επελέγησαν μέχρι το Νο.7…
Πόρτλαντ λοιπόν. Τον άντεξαν… τρεις ολόκληρους μήνες. Παραπονιόταν για πόνους στη μέση, μετά για πονοκεφάλους, ακόμα και για στομαχόπονο.
Δεν πήγε καν στο γήπεδο σε ένα ματς και,όταν ο σέντερ Σαμ Μπόουι έσπασε το πόδι του, πακεταρίστηκε μια χαρά ο ρούκι και στάλθηκε στους Σπερς, αντί του (σέντερ, για να καλύψει το κενό) Κέβιν Ντάκγουορθ.
Δεκαεννιά λεπτά συνολικά είχε εμφανιστεί με τους Μπλέιζερς, αλλά στα «σπιρούνια» έγινε πρώτη μούρη, παίζοντας ακόμα και στο “3”. Στην ομάδα που είχε ιδιοκτήτη τον ελληνικής καταγωγής Άντζελο Δρόσο δεν πρόλαβε τον Ντέιβιντ Ρόμπινσον, ο οποίος καθυστέρησε την ένταξή του λόγω θητείας στο Ναυτικό. Πρόλαβε όμως να τους τρελάνει όλους.
Ο Γουόλτερ Μπέρι με τη φανέλα των Πόρτλαντ Τρέιλ Μπλέιζερς.
Έριχνε 20άρες σχεδόν σε κάθε αγώνα, κόντρα στους Κλίπερς έκανε το παιχνίδι της ζωής του. Στο επόμενο δεν έπαιξε. Λίγο το ότι το είχε ρίξει στον χορό το βράδυ, περισσότερο ότι το ματσάκι θα διεξαγόταν στο Πόρτλαντ, όπου θα τον γιούχαρε όλο το γήπεδο, δήλωσε αδυναμία συμμετοχής. Επικαλούμενος (πόνο στη) μέση.
Όταν έμαθε ότι ο Μπομπ Βάις δεν θα τον ξεκινούσε σε έναν άλλον αγώνα, έφτασε μέχρι τη μονάδα εντατικής θεραπείας –όπου διαπιστώθηκε ότι δεν είχε τίποτα. Όταν ο γκαρντ Άλβιν Ρόμπερτσον τον προκάλεσε να μην “κλέβει” στην άμυνα, ο Μπέραρος τον κυνήγησε με ένα κουζινομάχαιρο. Όταν είπε στον νέο τεχνικό, τον αξιοσέβαστο Λάρι Μπράουν, ότι το παιχνίδι του δεν είχε καμία σχέση με τα fundamentals (τα βασικά του αθλήματος), έπρεπε να περιμένει το νέο σουτάρισμα.
Στους Νετς, ο γυμναστής Φριτζ Μάσμαν είχε να το λέει ότι δούλεψε (;) με τον πιο τεμπέλη αθλητή που γνώρισε ποτέ. Ο αρχηγός Μπακ Γουίλιαμς δήλωνε πως «ο Γουόλτερ έχει πρόβλημα αποδοχής του εκάστοτε ρόλου του. Ρίχνει χωρίς λόγο τον εαυτό του μέσα σε μια τρύπα». Κατέγραψε 29 συμμετοχές στο Νιου Τζέρσεϊ, άλλες 40 ως αναπληρωματικός πλέον (αλλά κορυφαίος σε κάμποσες ανατροπές, ακόμα και μέσα στη Βοστώνη) με τους Ρόκετς.
Μετά το 1989, ο τύπος με τις περίεργες κινήσεις μέσα στις τέσσερις γραμμές και την ακόμα πιο περίεργη συμπεριφορά δεν εμφανίστηκε ξανά στο ΝΒΑ. Ρεκόρ πόντων του, οι 31 σε μια αναμέτρηση των Σπερς με τους Γουόριορς, για τους οποίους ο κολεγιακός του συμπαίκτης, Μάλιν, είχε βάλει 27 – και ο Ροντ Χίγκινς, τον οποίο έμελλε να αντικαταστήσει σε ένα ελληνικό λιμάνι, 26.
Ο Γουόλτερ Μπέρι με τις φανέλες των Νιου Τζέρσεϊ Νετς και των Χιούστον Ρόκετς.
Αληθώς… ανέστη
Στην πρώτη του δουλειά στην Ευρώπη σημείωνε 31 πόντους κατά μέσο όρο, κατέβαζε 12 ριμπάουντ, αλλά έμεινε στη σκιά του Ντιέγκο Μαραντόνα! Παίκτης της Νάπολι την περίοδο 1989-1990, γαρ. Οι «Partenopei» με 16 γκολ και άπειρα μαγικά του «Ντιεγκίτο» κατακτούσαν για δεύτερη φορά το Σκουντέτο. Ποιο μπάσκετ;
Ποδοσφαιρική η σύνδεσή του και στην ισπανική Ατλέτικο Βιγιάλμπα. Το “αδερφάκι” της μαδριλένικης στο χορτάρι, μια και Πρόεδρος κι εδώ ήταν ο ακόμα πιο ιδιόρρυθμος (sic) Χεσούς Χιλ. Ο Μπέρι πήρε 180 εκατο. πεσέτες, έριξε στο ντεμπούτο του 52άρα, είχε μέσο όρο 33.4 πόντους. Η μπασκετική Ατλέτικο διαλύθηκε, ώρα Ελλάδας για τον πρώτο σκόρερ της ACB.
Ο Άρης περνάει σταδιακά σε εποχή ύφεσης, οικονομικά είναι αφερέγγυος και ίσα που συμπληρώνει διψήφιο αριθμό αγώνων ο άνθρωπός μας (με χορταστικά νταμπλ-νταμπλ κόντρα σε Μπάγερ Λεβερκούζεν και Εστουδιάντες, δίπλα σε Γκάλη και Γιαννάκη), προτού επιστρέψει στη Νάπολι. Συνέθεσε στην ιταλική Α2 δίδυμο με τον πρώην πρώτο σκόρερ του ΝΒΑ, Άλεξ Ίνγκλις, ώστε να επιστρέψει τελικά και στην Ιθάκη του.
Στα μέρη μας λατρεύτηκε όσο πουθενά αλλού. Τα «ω Μπέρι-Μπέρι» ακούστηκαν σε ουκ ολίγα κλειστά γυμναστήρια, για να μη θυμηθούμε το σόκιν «στάζει πιπέρι η κλπ. κλπ.» -που ο ίδιος το θυμάται και το εκφέρει μια χαρά, αν απλώς τον αναζητήσετε στο YouTube.
Στον Ολυμπιακό αντικατέστησε λοιπόν τον Χίγκινς, της μεγαλύτερης και σπουδαιότερης καριέρας στο ΝΒΑ. Ο Ροντ είχε το όνομα (αλλά εμφανίστηκε στο ΣΕΦ άνευρος, διστακτικός, εκνευριστικός), ο Γουόλτερ τη χάρη. Συστήθηκε με 21 πόντους απέναντι στην Εστουδιάντες, κατέβασε στο καπάκι 19 ριμπάουντ κόντρα στη Μπάγερ (ναι, τις ίδιες ομάδες που είχε προλάβει να πληγώσει με τον Άρη), έγινε το δεύτερο βιολί του Γιάννη Ιωαννίδη. Κόλλησε μια χαρά με τον Ζάρκο Πάσπαλ, τα (9.9 στο Πρωταθλητριών, πέρα από τους 20.9 πόντους του) ριμπάουντ επέτρεπαν στον Μαυροβούνιο να ξεχύνεται στον αιφνιδιασμό.
Μάρτιος 1993: Ο Γουόλτερ Μπέρι με τη φανέλα του Ολυμπιακού δίπλα στον -μετέπειτα Πρωταθλητή με την ΑΕΚ- Τζιμ Μπιλμπά της Λιμόζ / Photo by: Eurokinissi (Action Images).
Σημείωσε μίνιμουμ 15 πόντους και στους τρεις προημιτελικούς με τη Λιμόζ, πανηγύρισε το πρώτο Πρωτάθλημα του συλλόγου μετά από μιάμιση δεκαετία. Σήκωσε και ευρωπαϊκό, το Κύπελλο Korać, με τον ΠΑΟΚ. Στην πιο άρτια, σίγουρα καλύτερη επιθετικά, εμφάνιση της ιστορίας του, ο «Δικέφαλος του Βορρά» κέρδισε 100-91 μέσα στην Τεργέστη στον δεύτερο Τελικό. Ο Μπέρι έβαλε 26 πόντους, μετά τους 23 στο 75-66 του Αλεξάνδρειου απέναντι στη Στεφανέλ του Ντέγιαν Μποντίρογκα.
“Διπλοί” μέσοι όροι και στο Korać (23.1 π., 12.2 ρ.), ατομική άνοδος στους 28.4 στο Κυπελλούχων με τον Ηρακλή. Με τον Γιούρε Ζντοβτς κι αν ταίριαξε… Μετά την 30άρα στην Αντίμπ του Ντέιβιντ Ρίβερς, φυλούσε 34άρα στον πρώτο ημιτελικό με την Ταουγκρές. Οι 20άρες που ακολούθησαν αποδείχθηκαν λίγες.
Κοινώς, ανέβασε και τον «Γηραιό» κοντά σε ευρωπαϊκή κορυφή, ως ο πρώτος σκόρερ φυσικά της διοργάνωσης.
Πάντα με το κοντομάνικο φανελάκι μέσα από την εμφάνιση της όποιας ομάδας του, πάντα με ένα μαύρο τσαντάκι, όταν η αμφίεσή του δεν ήταν αθλητική. Γνωστός για τη φιλαργυρία του εκτός παρκέ, για το ασταμάτητο τζαμπ χουκ πάνω σε αυτό.
Είχε και σουτάκι μέσης απόστασης, απομόνωνε τον αντίπαλο και, ποστάροντας, προέβαινε στο κλασικό του και στα μέρη μας πια «κάτι σαν σουτ». Με τα ρολαρίσματά του και με τα ραβερσέ του, επιδιώκοντας την επαφή με τον αντίπαλο, για να πάρει το γκολ-φάουλ. Στο ρεπερτόριό του και οι προσποιήσεις, τα σπασίματα μέσης, τα καλάθια εκτός ισορροπίας και πολύ περισσότερα με ταμπλό. Ακόμα και ταπίδια στον ένα κεφάλι ψηλότερο Παναγιώτη Φασούλα έριχνε το “4άρι” των 203 εκατοστών, όταν αποφάσιζε να παίξει άμυνα.
Απρίλιος 1995: Ο Γουόλτερ Μπέρι με τα χρώματα του Ηρακλή / Photo by: Eurokinissi (Action Images).
Μερικοί κόκκοι αληθείας ακόμα
Τυχερός, μέσα σε όλα. Τον Απρίλιο του 1995 τράκαρε μετωπικά με έναν ταξιτζή στη Μίκρα, οδηγώντας ένα SAAB στο οποίο επέβαιναν άλλες δύο τεράστιες μορφές με (κοινό τους!) παρελθόν στο NBA. O Ριτς Ρέλφορντ, συμπαίκτης του ένα φεγγάρι στο Σαν Αντόνιο, και ο -πιο τρελός όλων, μαζί στο Χιούστον– Ντέρικ Τσίβους. Ο πρώτος σκόρερ και ριμπάουντερ εκείνης της σεζόν στην Α1 με τον τρίτο Ηρακλή (29.1 π., 13 ρ.) έλεγε πως δεν έκανε τίποτα λάθος. Ποτέ δεν έκανε… Ευτυχώς άνοιξαν οι αερόσακοι και δεν έπαθε κανείς τίποτα.
Τον Σεπτέμβριο του 1998 λειτούργησε η αφηρημάδα του! Το διαβατήριό του το είχε κρατήσει η σύζυγός του, η Τάμι, και δεν πέταξε από Νέα Υόρκη σε Γενεύη. Το αεροσκάφος συνετρίβη στον Ατλαντικό, οι 229 επιβάτες βρήκαν τραγικό θάνατο.
Στην Ελλάδα ο ίδιος εξακολουθούσε να ζει και να βασιλεύει: Πρωταθλητής και το 1996 στη δεύτερη θητεία του στον Ολυμπιακό (αφότου ξεπέρασε μεσούσης της περιόδου μια περιπέτεια με ηπατίτιδα Β), με ρεκόρ συλλόγου τότε στο Πρωταθλητριών τους 39 πόντους του κόντρα στην Ουλκέρ, γύρισε και στον Άρη. Τα κίτρινα δεν του πήγαιναν τόσο. Αντικατέστησε τον Γενάρη του 1997 έναν άλλον παλιό συμπαίκτη του στο ΝΒΑ (τον Τσαρλς Σάκλφορντ, στους Νετς), δίχως να κάτσει κι ο ίδιος πολύ. Σκιά του εαυτού του, αγωνιστικά.
Έκλεισε τη σεζόν 1997-1998 στην Καντού, επέστρεψε και στον ΠΑΟΚ – δίχως να προλάβει τον Ρον Ρόουαν, φίλο του από το Σεντ Τζονς, ο οποίος είχε μόλις αποχωρήσει. Θριαμβευτική κι η δεύτερη “ασπρόμαυρη” θητεία του, ως ο MVP του Final 4 Κυπέλλου, το οποίο διεξήχθη στο αγαπημένο του ΣΕΦ. Κατά σύμπτωση, η τελευταία του εμφάνιση στην (soon-to-be) Ευρωλίγκα έλαβε χώρα σε μια νίκη των Θεσσαλονικέων επί του Ολυμπιακού, με 19 δικούς του πόντους.
Ιανουάριος 1999: Ο Γουόλτερ Μπέρι στη δεύτερη θητεία του στον ΠΑΟΚ / Photo by: INTIME.
Στο Παλέ δεν είχε προλάβει για λίγους μήνες ούτε τον (και παίκτη και προπονητή στην ίδια σεζόν) Σκοτ Σκάιλς, με τον οποίον είχαν φορέσει μαζί Χρυσό μετάλλιο το μακρινό 1983 στο Μουντομπάσκετ Κ19. Ο λευκός πόιντ γκαρντ καθοδηγούσε την Εθνική των ΗΠΑ στην οποία αστέρι στους φόργουορντ ήταν ο Μπακ Τζόνσον, μετέπειτα ηγέτης των Απόλλωνα Πατρών, Ηρακλή, Δάφνης και Περιστερίου. Α, και συμπαίκτη του (DNP συνήθως στο Παγκόσμιο) Μπέρι στους Ρόκετς!
Κύκλους κάνει η ζωή, κύκλους έκανε ακόμα και στον περιορισμένο ελληνικό χώρο αυτή του Γουόλτερ Μπέρι. Στο… πράσινο κομμάτι της, συνέχισε στην Ολίμπια Λιουμπλιάνας και το 2000 έκανε ένα πέρασμα και από τον νεόπλουτο Μακεδονικό.
Λίγο Ιταλία πάλι (Γιέζι), κλείσιμο της καριέρας του σε ηλικία 38 ετών στη Βενεζουέλα, με τους Παντέρας Ντε Μιράντα.
Οι κατά καιρούς συμπαίκτες του μπορεί να τον θυμούνται για τους υπνάκους που έπαιρνε με κάθε ευκαιρία, τις μπίρες που κατέβαζε σαν νερό, τα καλά αμάξια που κατέστρεφε με την κακής ποιότητας βενζίνη που τους έβαζε για λόγους οικονομίας. Η μισή αλήθεια.
Όλοι τον θυμόμαστε για την μπάλα που κολλούσε στα χέρια του δίχως να έχει ιδιαίτερη αλτική ικανότητα, τα περίεργα σουτάκια που την έστελναν συστημένη στα καλάθια. Όπως έχει πει και ο Φιόντορ Ντοστογιέφσκι, «όλα περνάνε. Μόνο η αλήθεια μένει».
Photo by: INTIME.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Ζάρκο Πάσπαλι, ο «σημαδεμένος»