Η ανορθόδοξη ισορροπία στην πλεξούδα του Ροδρίγο Παλάσιο

Ο Αλμπέρ Καμύ το είχε θέσει όσο πιο απλοϊκά και εύστοχα θα μπορούσε κανείς να το στοχαστεί.

«Ζωή είναι το άθροισμα των επιλογών μας»!

Μόνο που ο ο Ροδρίγο Παλάσιο άφησε αυτό το τόσο σοβαρό… άθροισμα να βασιστεί σε ένα γύρισμα της τύχης. Κάθισε σε έναν βράχο, μπροστά από το οχυρό που είχε χτίσει ο Φερνάνδος Μαγγελάνος, τότε που, καθώς, προσπαθώντας να φτάσει στις Ινδίες, επιχειρούσε τον περίπλου της Νοτίου Αμερικής, έφτασε στην Μπαΐα Μπλάνκα. Σε αυτή τη λευκή παραλία που έχει πάρει το όνομά της από το αλάτι που σκεπάζει τα πάντα, εκεί όπου πάντοτε έπαιζε, έριξε το κέρμα.

Είχε φτάσει 16 ετών και δεν γινόταν να συνεχίσει και τα δύο. Πλέον έπρεπε να διαλέξει. Το πρόβλημά του ήταν ότι ήταν εξίσου εκπληκτικός με την μπάλα στα πόδια και τα χέρια. Γεννημένος το 1982, ο έφηβος Ροδρίγο έπαιζε ποδόσφαιρο και μπάσκετ με μεγάλη επιτυχία, αλλά αυτό δεν θα συνεχιζόταν. Και οι δύο πλευρές τον πίεσαν να κάνει την επιλογή. Του.

«Η αλήθεια είναι ότι αγαπούσα περισσότερο το μπάσκετ. Διαισθανόμουν όμως ότι στο ποδόσφαιρο τα πράγματα είχαν καλύτερες προοπτικές. Με πίεσε κάπως κι ο πατέρας μου και έτσι συνέβη».

Ο μπαμπάς δεν ήταν άλλωστε κάποιος τυχαίος. Στα 80s ο Χοσέ Ραμόν Παλάσιο αποτελούσε το αστέρι της τοπικής Ολίμπο, μετρώντας παρουσίες και στη μεγάλη κατηγορία της Αργεντινής. Παρά το ότι οι επιδόσεις του Ροδρίγο με την… σπυριάρα για την τετραετία 1995-1999 έφτασαν σε 104 αγώνες τους 1.996 πόντους, το χορτάρι θα νικούσε τα παρκέ, αφήνοντας όμως μία χίμαιρα, την οποία δεν θα έβγαζε ποτέ από το μυαλό του.

Ποδόσφαιρο…

2 Μαΐου του 2021. Η σεζόν δεν του έχει πάει καθόλου καλά. Τον νικάει και αυτόν ο πανδαμάτωρ χρόνος. Είναι εμφανές και λογικό. Έχει κλείσει τα 39 και ήδη σκέφτεται την απόσυρση. Σε επτά αγωνιστικούς μήνες έχει σκοράρει δύο φορές.

Παραμένει όμως έξυπνος, ρεαλιστής, εκείνος που ξέρει να διαβάζει τους χώρους και τις στιγμές. Θα νικήσει στο ένας εναντίον ενός τον Βενούτι και θα σκοράρει. Στο τέλος του ματς (3-3) με τη Φιορεντίνα όλα τα γκολ της Μπολόνια θα είναι δικά του. Ο γηραιότερος με χατ τρικ στην ιστορία των πέντε μεγάλων πρωταθλημάτων της Ευρώπης. Και το πιο συγκλονιστικό; Είναι το πρώτο του έπειτα από 15 χρόνια στα ιταλικά γήπεδα. Τι υπερήφανος τρόπος για να λες αντίο.

Ο Παλάσιο έστησε μία ιδιόρρυθμη καριέρα. Τη βάσισε σε έναν συναρπαστικό έλεγχο και τον συνδυασμό αυτογνωσίας και ανιδιοτέλειας. Την έχτισε πάνω σε αυτή τη φυσική του αίσθηση για το παιχνίδι. Άλλωστε, την έμφυτη ικανότητα τού να κατανοείς την καλύτερη επιλογή για το τι πρέπει να κάνεις σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα δεν την διαθέτουν όλοι. Πρόκειται για μία σχεδόν βιολογική σοφία, μία εκ γενετής ευαισθησία για τα εργαλεία που κινούν το σώμα και τον εγκέφαλο. Η ίδια εκ γενετής προδιάθεση και αγάπη για τον αθλητισμό που τον έκανε να ζει σε αμφιβολίες μέχρι τα 16 του.

Ανέκαθεν ήταν λες και, όποτε βρισκόταν σε ένα γήπεδο ποδοσφαίρου, το παιχνίδι όχι μόνο τον έβλεπε αλλά τον ένιωθε, τον αντιλαμβανόταν. Κι εκείνος δεν είχε άλλο από το να ανταποκριθεί.

Όλη η τέχνη του να ξεχωρίζεις βασίζεται σε δύο κινήσεις, να δωρίζεις και να τιμωρείς. Ο Ροδρίγο τα έπραξε εξ αρχής και τα δύο με εξαιρετικό τρόπο, αν και την πιο κρίσιμη στιγμή του απέναντι στο πεπρωμένο και την αιωνιότητα δεν τιμώρησε.

Ακόμα κι έτσι, το δικό του ποδόσφαιρο ήταν φτιαγμένο από σκέψη, τακτική οξυδέρκεια και γνώση. Όχι γεμάτο χάρη, μα περισσότερο ένα πεζό ποδόσφαιρο. Στήριγμά του ήταν αυτή η απαλή ισορροπία, η οποία χαρακτηρίζεται από μια τεχνική και κινητική αρμονία, μία σωστή σκέψη για τον σωστό τρόπο που προβλέπεται σε κάθε κατάσταση.

Στα παπούτσια του Τέβες

Κανονικά τα αργεντινάκια τα μεγάλα clubs τα ξεψαχνίζουν από τα γενοφάσκια τους. Ίσως όμως στην περίπτωσή του να έπαιξε αρνητικό ρόλο το μπάσκετ μέχρι τα 16 του. Άργησε να μονοδρομήσει και το ποδόσφαιρο τον άφησε κάπως στην απ’ έξω.

Χρειάστηκε να φτάσει 22 ετών ώστε να τον τσιμπήσουν στα σαλόνια. Η ανέλιξη βέβαια στις ακαδημίες της Μπέλα Βίστα της γειτονιάς και το ξεπέταγμα στην Primera B με την Ουρακάν Τρες Αρόγιος συντελέστηκαν με βήμα γοργό. Η Μπάνφιλντ τον πίστεψε κι εκεινού του έφτασε μόλις ένας χρόνος για να πείσει τον γίγαντα.

Ο Κάρλος Τέβες μόλις είχε αποχωρήσει για την Κορίνθιανς και η επιλογή του αντικαταστάτη του δεν έψησε κανέναν. Πήγε Πρωτοχρονιά του 2005 και στην τετραετία που θα ακολουθούσε, θα διέψευδε τους πάντες και θα γινόταν λαϊκό ίνδαλμα. Δεν μάσησε, δεν τρόμαξε, άρπαξε την ευκαιρία και την πήγε στον Θεό. Το μεγάλο ίνδαλμά του, ο Γκιγιέρμο Μπάρος Σκελότο, τον πήρε από το χέρι και του έδειξε τα μυστικά της θέσης.

Στο πρώτο ματς του εκτός συνόρων θα σημειώσει χατ τρικ και θα σκοράρει στον πρώτο Τελικό με την Πούμας. Το κλείσιμο του 2005 θα τον βρει πρώτο σκόρερ της ομάδας στον δρόμο για την κατάκτηση του Copa Sudamericana. Το 2006 θα τον απογειώσει. Τρία δικά του τέρματα στους Τελικούς με τη Σάο Πάολο και κατάκτηση του Recopa Sudamericana αλλά και πρώτος σκόρερ του Pρωταθλήματος (17 γκολ). Βρίσκεται μόλις ενάμιση χρόνο στην Μπόκα και δεν σταματάει να συλλέγει χρυσάφι (δύο Πρωταθλήματα, ένα Copa Sudamericana, δύο Recopa Sudamericana).

Το καλύτερο ωστόσο βρίσκεται προ των πυλών κι εκείνος εξακολουθεί να είναι ο άνθρωπος των μεγάλων ραντεβού. Θα σκοράρει και στους Τελικούς με την Γκρέμιο, οδηγώντας τους «Xeneizes» στο τελευταίο τους Copa Libertadores (2007), ενώ στο Πρωτάθλημα θα βάλει ακόμα 19.

Ήδη τον έχουν σταμπάρει από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Και η αξία του θα εκτοξευτεί ακόμα περισσότερο. Στον Τελικό του Μουντιάλ Συλλόγων θα σκοράρει απέναντι στη Μίλαν, αλλά θα χάσει το τρόπαιο. Μόνο που είναι τόσο καλός ώστε να ψηφιστεί τρίτος σημαντικότερος του τουρνουά, πίσω μόνο από τους Κλάρενς Ζέεντορφ και Κακά. Το ταξίδι για την Ευρώπη έχει σφραγιστεί. Αναμένεται μόνο ο προορισμός. Και αυτός θα εκπλήξει όλον τον καλό ποδοσφαιρικό κόσμο.

15 χρόνια Campionato

Ο Τζουάν Λαπόρτα θα στείλει άνθρωπό του να διαπραγματευτεί για την Μπαρτσελόνα. Η δουλειά θα χαλάσει. Παρά τη μεταγραφή του Ροναλντίνιο στη Μίλαν, θα αποφασιστεί χαμηλό μπάτζετ και μη απόκτηση επιθετικού. «Ποδοσφαιρικά, μπορώ να πω ότι αυτή ήταν η μεγαλύτερη μου απογοήτευση. Ήταν το απόλυτο όνειρο και σχεδόν το άγγιξα τότε», θα πει χρόνια μετά, σε πιο ώριμη ηλικία.

Τα 5 εκατ. ευρώ που θα πληρώσει τελικά το 2009 η Τζένοα, η οποία αγωνίζεται στο Europa League, θα αποδειχτούν αντικειμενικά ελάχιστα για την πραγματική αξία του. Τα δυο πρώτα χρόνια του θα είναι σχετικά καλά, αλλά θα είναι η τρίτη σεζόν που θα τον εκτοξεύσει. Τα 19 γκολ θα του ανοίξουν την πόρτα για το σπουδαίο άλμα. Η Ίντερ δεν έχει πρόβλημα να πληρώσει τα 10.5 εκατ. ευρώ που αξιώνουν οι Γενοβέζοι και να τον πάρει κοντά της.

Έχουν περάσει τρία χρόνια από το μυθικό Τρεμπλ του Ζοσέ Μουρίνιο και οι «Nerazzurri» δεν είναι στα καλά τους. Ο Παλάσιο δεν είναι ο game changer που ονειρεύονται οι οπαδοί. Αποτελεί όμως μία σημαντική προσθήκη και είναι πλέον αναγνωρίσιμη φιγούρα στο Campionato.

Εκτός από τη μαχητικότητά του, είναι το ξεχωριστό μαλλί που αυξάνει τον μύθο του. Περισσότερο, αυτό συμβαίνει, επειδή δεν αρέσει και όχι γιατί κάποιος θα ήθελε να τον μιμηθεί. Σε σχετική ιντερνετική ερώτηση μάλιστα εκείνη την χρονιά ψηφίστηκε ως το χειρότερο κεφάλι στο ιταλικό ποδόσφαιρο.

Κοντοκουρεμένος, με αυτό το περίεργο λεπτό κοτσιδάκι, δεν αργεί να αναδειχθεί σε κάτι σαν cult ήρωα, θυμίζοντας Γερμανό παλαιστή της δεκαετίας του ’80. Το κουβαλάει μαζί του ήδη πολλά χρόνια και δεν πρόκειται να το αλλάξει για κανέναν. «Αποτελεί το σήμα κατατεθέν μου. Ακόμα και όταν η μικρή μου κόρη μου ζήτησε να το κόψω, της είπα ότι θα το κάνω, μόνο όταν σταματήσω το ποδόσφαιρο».

Η πρώτη του χρονιά στο Μιλάνο είναι σούπερ. Οι οπαδοί θα τον αγαπήσουν τον Νοέμβριο, καθώς εκείνος θα βάλει τέλος σε αήττητο 49 αγωνιστικών της Γιουβέντους. Θα παίξει παντού στην επίθεση και θα χρειαστεί να βοηθήσει ακόμα και ως τερματοφύλακας, κάνοντας τρελή επέμβαση στο 90’, για να δώσει πρόκριση στο Coppa Italia. Θα κλείσει με 12 τέρματα στο Πρωτάθλημα (σε 26 αγώνες) και ακόμα οκτώ στην Ευρώπη. Το 2013-2014 θα έχει ωριμάσει και θα βιώσει την καλύτερη χρονιά του στα γήπεδα. Θα βρει 19 φορές δίχτυα στη Serie A και θα αποθεωθεί για το μαγικό τακουνάκι του στο ντέρμπι με τη Μίλαν. Όλα είναι τέλεια για εκείνον. Μόνο ένα πρόβλημα υπάρχει, μεγαλώνει.

Η σκιά

Το καλοκαίρι του 2014 θα τον βρει να ταξιδεύει με την Αργεντινή μέχρι τον Τελικό του Μουντιάλ. Στην Εθνική μετράει δεκαετία, αλλά εκείνη τη χρονιά αποτελεί σημαντική επιλογή από τον πάγκο. Κόντρα στους Γερμανούς θα μπει στο 78’ και θα γίνει μοιραίος. Ολομόναχος απέναντι στον Μάνουελ Νόιερ, θα κοντρολάρει, θα προλάβει και τη λόμπα, αλλά θα είναι εντελώς άστοχη. Λίγο αργότερα ο Μάριο Γκέτσε θα τον στείλει στην πυρά. Οι συμπατριώτες του θα τον κράξουν και θα θυμηθούν πόσο άσχημη είναι αυτή η κοτσίδα που διατηρεί πεισματικά. Αντί να γίνει ο απόλυτος ήρωας, θα μνημονεύεται για πάντα στη σκιά.

Ό,τι κι αν έκανε πριν ή μετά από εκείνη τη στιγμή, εκείνη είναι που θα τον σημαδεύει εφ’ όρου ζωής.

Κάπως έτσι άλλωστε κύλησαν και τα πέντε χρόνια του στο San Siro. Έκανε σημαντικά πράγματα, μα ποτέ του δεν κέρδισε κάτι. Πάντα έφτανε στο παραλίγο. Ήταν από τους καλύτερους σε μία στείρα περίοδο για το club, το οποίο πάλευε να βρει τον εαυτό του. Σταδιακά έγινε ρεζέρβα και έχασε την επαφή του με την αντίπαλη εστία. Το 2017, στα 35 του, έπρεπε να αποχωρήσει. Το έκανε με 58 γκολ και 31 ασίστ σε 169 αγώνες, αλλά και ένα παράπονο: «Άξιζα να έπαιζα σε μία πιο ισχυρή Ίντερ. Ήταν μία μεταβατική περίοδος που κόστισε στην ομάδα και σε μένα. Πιστεύω ότι όλοι γνωρίζουν πως έδωσα και την ψυχή μου».

Αλτρουισμός

Ο Παλάσιο είχε πει αλήθεια. Σε όλα. Ουδέποτε άφησε κάποια στιγμή δίχως να δώσει τα πάντα. Δεν εμφανίστηκε ποτέ ενοχλημένος ή δύστροπος. Ουδέποτε γκρίνιαξε. Αντίθετα, με έναν λειτουργικό δυναμισμό και ένα πραγματικό σωματικό σθένος, θυσιάστηκε για το καλό των άλλων και του συλλόγου. Υπήρξε ένας παίκτης ικανός να λειτουργεί πάντα ως σημείο αναφοράς για τους συμπαίκτες του. Ήταν εκεί για να εγγυηθεί μία λύση, μία πάσα, μία ευκαιρία. Όπως συμβαίνει πάντα, σε όλα τα παιχνίδια. Δεν έδειξε να απασχολείται με τις δοσομετρικές διαδρομές, την εξοικονόμηση ενέργειας, τη συγκέντρωσή της σε επιλεγμένα παιχνίδια.

Ουδέποτε επέδειξε εμμονή να προσδιορίσει το ποιος είναι ο σούπερ σταρ, να γίνει ο πρωταγωνιστής. Οι προτεραιότητές του ήταν άλλες. Με το χορωδιακό όραμα που ανέκαθεν διέκρινε τη σχέση του με το παιχνίδι, βγήκε σε κάθε αγώνα με μόνη ιδέα να προσφέρει συνεχή υποστήριξη. Ένας αναπόσπαστος σημαιοφόρος του “εμείς”, στην υπέρτατη συλλογική διάσταση. Έναν ρόλο που ήξερε ότι ταίριαζε με τον εσωτερικό κόσμο του.

«Δεν ξέρω αν μπορώ να γίνω ηγέτης, πρέπει να έχεις άλλον χαρακτήρα για να τα καταφέρεις. Και ο δικός μου ταιριάζει με τη χαρά που βλέπω στους άλλους, όταν τους έχω δώσει κάτι όμορφο στο χορτάρι».

Εκτός από να τρέχει πάνω κάτω, να μαρκάρει και να εξαντλεί κάθε απόθεμά του, είχε ένα φανταστικό πλεονέκτημα. Ήταν σχεδόν αδύνατο να τον δεις να δέχεται μπάλες με λάθος προσανατολισμό σώματος ή να βρίσκεται σε κατάσταση από την οποία είναι δύσκολο να βγεις. Ήξερε να τοποθετεί τον εαυτό του στην πιο ευνοϊκή θέση, έτσι ώστε να το παιχνίδι του να μην περιλαμβάνει στιγμές αμηχανίας.

Η Μπολόνια, η οποία θα του δώσει μονοετές συμβόλαιο το 2017 στα 35 του, θα του το ανανεώσει ακόμα τρεις φορές. Δεν θα βάλει πολλά. Σημειώνοντας πάντα περιορισμένο αριθμό τερμάτων, τα οφέλη των πράξεών του κρύβονται στον τρόπο που καθόρισε τον ρυθμό της ομάδας.

Ακόμα και σε μεγάλη ηλικία, συνέχισε να κάνει τα ίδια ακριβώς. Να ρίχνει το κέντρο βάρους προς τα εμπρός με την μπάλα και να δίνει βάθος πίσω από την αμυντική γραμμή, διευρύνοντας τους χώρους. Το έκανε μάλιστα με τέτοιον τρόπο ώστε ο αγαπημένος και αξέχαστος προπονητής του, Σίνισα Μιχαΐλοβιτς, να τον επαινέσει δημόσια: «Λατρεύεω να τον βλέπω έτσι όπως παλεύει. Είναι υπέροχος. Ακόμα κι αν δεν σκοράρει, κάνει καλύτερους τους πάντες γύρω του».

Ο μύθος του Σίσυφου

Για περίπου 20 χρόνια επαναλάμβανε τα ίδια σουτ, τις ίδιες κινήσεις εκκρεμούς, τα ίδια τρεξίματα μπροστά ή πέρα ​​από την άμυνα. Στην καριέρα του έμοιαζε σαν τον Σίσυφο, τον οποίο ο Άδης τιμώρησε σκληρά να κουβαλά έναν μεγάλο βράχο μέχρι την κορυφή ενός υψηλού λόφου. Και, όταν τα κατάφερνε, ο Θεός του Κάτω Κόσμου ξανακυλούσε τον βράχο στην αφετηρία. Και αυτό επαναλαμβανόταν στην αιωνιότητα.

Έμοιαζε όμως και με εκείνους τους Ιάπωνες τεχνίτες που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στην εμμονική επανάληψη λίγων μικρών χειρονομιών, κάτι που εξύψωναν σε πνευματική δραστηριότητα. Που προσπαθούν να επιτύχουν την αγνότητα μέσα από την αφοσίωση και την επαναλαμβανόμενη απλότητα.

Ο Αργεντινός επιθετικός έφτασε στη Serie A σε ηλικία 27 ετών, μα φαινόταν ήδη τουλάχιστον 10 χρόνια μεγαλύτερος. Έφτασε ηλικιωμένος και παρέμεινε πάντα ο ίδιος, σύμβολο στωικότητας, αναλλοίωτο ανάμεσα στις διάφορες εποχές της ζωής του.

Κέρδισε το Libertadores με την Μπόκα των Ρικέλμε και Παλέρμο. Έτρεξε ως αριστερό μπακ-χαφ-εξτρέμ στην Τζένοα του Γκασπερίνι. Ο Ματσάρι στην Ίντερ τον αποκάλεσε «Φαινόμενο. Το πρωτότυπο του σύγχρονου επιθετικού». Μετά από ματς της Μπολόνια, του είπαν ότι έμοιαζε με τον Μαραντόνα κι εκείνος έδειξε δυσαρέσκεια, σχεδόν θυμό, για την ιεροσυλία.

Η ποδοσφαιρική περιπέτειά του θα τελειώσει στα 40 του το 2022, με ένα μικρό πέρασμα από τη Serie B και την Μπρέσια. Ήταν ένα όμορφο ταξίδι, απόλυτα συμβατό με τον εσωτερικό κόσμο του και συμβιβασμένο με τον τρόπο ζωής του. Μπορεί στην μετά Μπόκα εποχή να έμοιαζε να φτάνει κάπου, μα να ήθελε ακόμα λίγο παραπάνω από αυτό. Ωστόσο, στην πραγματικότητα η ιστορία του με την μπάλα στα πόδια μπορούσε να αγκαλιάσει ένα πιο οικείο, βαθύτερο νόημα και στάθηκε μακριά από την έννοια της δόξας. Ένα συνονθύλευμα μικρών κατακτήσεων, προσωπικών ικανοποιήσεων που για εκείνον ήταν εξίσου πολύτιμες.

«Δεν είμαι πρωταθλητής. Δεν είμαι πολύ δυνατός παίκτης. Αλλά είμαι χαρούμενος με όσα έκανα», θα πει λίγο πριν το οριστικό αντίο. Αυτή του η ιδιαιτερότητα ήταν που του επέτρεψε να οικοδομήσει μία ξεχωριστή αθλητική ταυτότητα, μία ιδανική αντανάκλαση του ντροπαλού και συγκρατημένου χαρακτήρα του, χαρακτηριστικό όσων διαθέτουν μεγάλες γνώσεις, αλλά σοφά τείνουν να το αμφισβητούν. Όσων γνωρίζουν τις δυνατότητές τους και τις ξεπερνούν σιωπηλά, αφήνοντας την πιο πολυσύχναστη περιοχή του γηπέδου σχεδόν σαν να μην ήθελαν να ενοχλήσουν. Και που στο τέλος βρίσκουν το καλύτερο μέρος του εαυτού τους.

Η καριέρα του μοιάζει να ξεδιπλώθηκε σε μία πνευματική ισορροπία, η οποία ανορθόδοξα βρήκε και το ξεχωριστό αισθητικό της χαρακτηριστικό σε εκείνη την εμβληματική πλεξούδα που κρέμεται από τη δεξιά πλευρά του λαιμού του για τόσα και τόσα χρόνια. Ένας μοναχός του ποδοσφαίρου που παραλίγο να προδώσει την αγριωπή λατινική καταγωγή του. Ένας άτυπος Αργεντινός, εμψυχωμένος από μία διαφορετική φωτιά. Εκείνη που σιγοκαίει και ζεσταίνει, χωρίς να φουντώνει ποτέ.

Ο Ροδρίγο Παλάσιο χάραξε κάπου, κάπως, κάποτε, με οποιονδήποτε τρόπο και έπειτα ολοκλήρωσε με γενναιοδωρία. Άλλωστε για εκείνον ανέκαθεν εκείνο που είχε σημασία δεν είναι πόσα έδινε αλλά πόση αγάπη έβαζε σε αυτά που προσέφερε.

Για να φτάσει στο φινάλε της διαδρομής να πιάσει και πάλι εκείνο το νόμισμα. Εκείνο που παιδί είχε ρίξει στη λευκή παραλία του αλατιού. Και με περισσό θράσος και αποφασιστικότητα να το γυρίσει μόνος του από την άλλη. Για να αντιληφθεί ότι μερικά κέρματα έχουν την ίδια όψη. Στα 40 του θα παίξει μπάσκετ…

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Έρωτας: Γκαμπριέλ Μπατιστούτα

Η χαμένη νοσταλγία του Κάρλος Τέβες

Γκονσάλο Ιγκουαΐν: Unforgiven

Κλαούντιο Κανίγια: Η ζωή εξαφανίζεται

Ερνάν Κρέσπο: Μετρώντας ανορθόδοξες καμπύλες στον χωροχρόνο