Τα γέλια στο αυτοκίνητο του Ντέιβιντ Τζόουνς κάλυπταν τους ήχους και της μηχανής του οχήματος και των άλλων αυτοκινήτων στον εθνικό δρόμο του Ντάλας.
Ήταν μία χιονισμένη παραμονή του Πάσχα του 2007 και ο ευτυχισμένος μπαμπάς έχει δίπλα του, στη θέση του συνοδηγού, τον 9χρονο γιο του, Άντριου.
Στο πίσω κάθισμα κάθονταν η 13χρονη κόρη του, Αλέξις και δύο συμπαίκτριές της.
Ο Ντέιβιντ Τζόουνς οδηγούσε τα παιδιά από το Μίντλαντ του Τέξας στο Ντάλας, για έναν αγώνα μπάσκετμπολ της Αλέξις.
Ο ίδιος, ένας καλογυμνασμένος άντρας και λάτρης της «πορτοκαλί θεάς», είναι πάντα προσηλωμένος στο τιμόνι, αφήνοντας για τον πάγκο τις οδηγίες και τις συμβουλές προς τα κορίτσια.
Όπως η Αλέξις αγαπά το μπάσκετμπολ, έτσι και ο ίδιος λατρεύει να την προπονεί.
Εκείνο το Σάββατο, όμως, δεν έμελλε να φτάσουν ποτέ στο γήπεδο. Ο Ντέιβιντ θα έμπαινε και πάλι σε παρκέ έπειτα από μήνες και στο εξής μόνο σε αναπηρικό καροτσάκι…
Τη στιγμή που τα τέσσερα παιδιά μιλούν μεγαλόφωνα και ανταλλάσουν πάσες με τη μπάλα, το όχημα του Τζόουνς ξέφυγε από την πορεία του, λόγω της ολισθηρότητας της ασφάλτου.
Το αυτοκίνητο αναποδογύρισε και τα δύο αδέρφια πετάχτηκαν έξω από το παράθυρο…
Ήταν η πρώτη από τις σκληρές δοκιμασίες της οικογένειας Τζόουνς.
Photo by: theplayerstribune.com.
«Όταν ξύπνησα από το ατύχημα, δεν ήξερα πού βρισκόμουν και αντίκρισα τον αδερφό του πολλά μέτρια μακριά από εμένα», αφηγήθηκε σε ένα βίντεο-ντοκιμαντέρ της ιστοσελίδας The Players Tribune η Αλέξις.
Τα δύο παιδιά, τρομαγμένα, αφού βεβαιώθηκαν ότι οι δυο συμπαίκτριες της Αλέξις ήταν καλά, αναζήτησαν τον πατέρα τους.
Ο Ντέιβιντ Τζόουνς είχε εγκλωβιστεί στο αυτοκίνητο και δεν μπορούσε να κουνηθεί.
Το πρώτο δυσοίωνο σημάδι είχε φανεί…
Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο και μόνο έπειτα από μερικές ημέρες επέτρεψαν στα παιδιά του να τον δουν.
«Έβαλα τα κλάματα όταν τον αντίκρισα ανήμπορο κι εγώ δεν μπορούσα να κάτι για να τον βοηθήσω», ανέφερε στο ίδιο βίντεο-ντοκιμαντέρ ο Άντριου.
Η διάγνωση έκοβε την ανάσα και των δύο παιδιών και της μητέρας τους…
«Ο σύζυγός σας δεν θα καταφέρει να περπατήσει ποτέ ξανά», της είπε κοφτά ο γιατρός.
Ο Ντέιβιντ Τζόουνς είχε μείνει παράλυτος από τη μέση και κάτω.
Η Αλέξις Τζόουνς (τρίτη από αριστερά), ως παίκτρια του πανεπιστήμιου Μπέιλορ, μαζί με τον πατέρα της, Ντέιβιντ, που δεν σταμάτησε να την παρακολουθεί, αν και καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι.
«Την ίδια στιγμή που κάποιος μπορεί να αισθανόταν άτυχος, εγώ ένιωσα ευλογημένος», εξήγησε ο Ντέιβιντ Τζόουνς.
«Ευλογημένος διότι τραυματίστηκα μόνο εγώ.
»Πώς θα μπορούσα να κοιτάξω στα μάτια την γυναίκα μου ή τους γονείς των άλλων δύο κοριτσιών αν είχαν πάθει κάτι αντίστοιχο τα παιδιά μας;», αναρωτήθηκε στο The Players Tribune.
Οι πρώτοι μήνες έμοιαζαν να μην περνούν.
Παρά τις ασκήσεις αποθεραπείας, στο κορμί του προστέθηκαν κιλά.
«Δεν μπορούσα για λίγο καιρό να κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη», είχε δηλώσει σε τοπική εφημερίδα του Τέξας.
Μονάχα που τα μπασκετικά όνειρα των παιδιών του τον κράτησαν ενεργό.
Ο Ντέιβιντ δεν σταμάτησε να δίνει συμβουλές στην Αλέξις και τον Άντριου, δίχως, πάντως, να τους πιέσει ποτέ.
«Απλώς έβλεπα στα μάτια τους τη φιλοδοξία και αυτό έδινε ζωή και σε μένα», έλεγε.
Η οικογένεια έμεινε ενωμένη, αγαπημένη, δίνοντας μεγάλη δύναμη ο ένας στον άλλον.
Η Αλέξις δεν άργησε να τραβήξει τα βλέμματα πολλών πανεπιστήμιων.
Το 2012 ήταν μία από τις πέντε κορυφαίες παίκτριες γυμνασίων στις Η.Π.Α. και από τις δεκάδες προσφορές υποτροφιών, μεταξύ των οποίων των Ντουκ, Τέξας και Τενεσί, επέλεξε το πρώτο.
Η Αλέξις Τζόουνς έκανε το πρώτο όνειρό της πραγματικότητα.
Ωστόσο, παρά τις δυσκολίες και τη μελαγχολία της που -λόγω της κατάστασής του πατέρα της- οι συγγενείς δεν είχαν τη δυνατότητα να ταξιδεύουν συχνά και να την παρακολουθούν στο γήπεδο, συνέχισε να παίζει.
Στο τέλος της δεύτερης χρονιάς της, όμως, τραυματίστηκε σοβαρά στο γόνατο και έχασε όλη τη σεζόν 2014-15…
«Το να μείνω εκτός για έναν χρόνο ήταν πολύ δύσκολο», επισήμανε.
«Όμως, βρέθηκα και πάλι κοντά στην οικογένειά μου και αυτό μου έκανε καλό», πρόσθεσε.
Το 2015 μετεγγράφηκε στο πανεπιστήμιο Μπέιλορ, ώστε να είναι πιο κοντά στο σπίτι της.
Η ανοδική πορεία της συνεχίστηκε και το 2017 επιλέχθηκε στο Νο12 του ντραφτ του WNBA από τις Μινεσότα Λινξ.
Τον Οκτώβριο του 2017, μάλιστα, σαν ρούκι, κατέκτησε τον τίτλο με τη Μινεσότα!
Αλλά οι αναποδιές εμφανίστηκαν και πάλι στο διάβα της ίδιας και των γονιών της.
Αυτή τη φορά στο πρόσωπο του αδερφού της, Άντριου…
Ο Άντριου Τζόουνς με τη φανέλα του πανεπιστήμιου Τέξας.
Έναν μήνα μετά τον θρίαμβο της Αλέξις, νυν παίκτριας των Λος Άντζελες Σπαρκς, ο 19χρονος Άντριου άρχιζε τη δεύτερη κολεγιακή σεζόν του στο πανεπιστήμιο του Τέξας.
Τον Νοέμβριο του 2017, εμφάνισε συμπτώματα ίωσης, στα οποία όμως δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία και συνέχισε να παίζει.
Ο μικρός έλεγε στον πατέρα του ότι αισθάνεται μονίμως κουρασμένος και αν και λάτρης της προπόνησης, δεν είχε ενέργεια στα ματς.
Ένας τραυματισμός στον καρπό στις αρχές Δεκεμβρίου, όμως, τον έφερε στο νοσοκομείο, όπου η μητέρα του ανέφερε στους γιατρούς τα πρόσφατα συμπτώματα.
«Μου έλεγε πως δεν αναπνέει καν σωστά», θυμάται η κα Τζόουνς.
Τα αποτελέσματα των ιατρικών εξετάσεων, όμως, ήταν μία ακόμη «γροθιά στο στομάχι» της οικογένειας.
Ο Ντέιβιντ και η σύζυγός του άκουσαν εκείνη την καταραμένη λέξη και έμειναν με απορίες, αλλά και δίχως δύναμη να τις ξεστομίσουν. «Λευχαιμία»…
Ο Άντριου έστειλε ένα γραπτό μήνυμα στο κινητό της αδερφής του, η οποία βρισκόταν στο Ισραήλ για αγώνες.
«Αλέξις, έχω καρκίνο, αλλά θα τον ξεπεράσω και όλα θα πάνε καλά».
Η μητέρα του δεν σταματούσε να κλαίει και ο πατέρας του τόνισε πως «γεμίσαμε απορίες όπως “θα το ξεπεράσει;”, “πώς το έπαθε;” ή “πόσα χρόνια θα ζήσει; Πέντε, έξι;”.
Η έμπνευση που ο Άντριου είχε λάβει από την καριέρα της αδερφής του και η δύναμη από το ατύχημα του πατέρα του ήταν κάτι που ο νεαρός «εξαργύρωνε» στο παρκέ.
Σαν πρωτοετής είχε καταγράψει 11,4 πόντους ανά αγώνα και πριν τη διάγνωση, σε δέκα ματς μετρούσε μ.ό. 13,5 πόντους.
Μετά τα νέα άσχημα μαντάτα υποχρεώθηκε να νοσηλευτεί στην κλινική MD Anderson Cancer Center ως τις 24 Φεβρουαρίου 2018.
«Ήταν τόσα πολλά τα όνειρά του για το μπάσκετμπολ, που αντί να φοβάται για τη ζωή του, ανησυχούσε πόσο αυτή η αναποδιά θα δυσκολέψει τον δρόμο του για το ΝΒΑ», διαπίστωνε η Αλέξις.
Όσο ο Άντριου ήταν στο νοσοκομείο, δέχτηκε επίσκεψη από τον κόουτς και νυν τηλεσχολιαστή, Τζεφ Βαν Γκάντι και κλήσεις FaceTime από τον σταρ τότε των Ρόκετς και πλέον των Θάντερ, Κρις Πολ.
Το μπάσκετμπολ ήταν μονίμως στο μυαλό του.
Το κορμί του είχε αδυνατίσει υπερβολικά, όμως εκείνος βρήκε στην κλινική ένα δωμάτιο με ένα καλάθι και άρχισε να σουτάρει!
«Την πρώτη μέρα δεν είχα δύναμη να πετάξω τη μπάλα ούτε σχεδόν κάτω από τη μπασκέτα. Όσο περνούσαν οι μέρες, ένιωθα και πιο δυνατός και κατόρθωνα να σουτάρω και από πιο μακριά», είχε εξηγήσει.
Συμπληρώνοντας ότι «το μπάσκετμπολ είναι η ζωή μου και αυτό που κάνει να μάχομαι κάθε μέρα».
Ακόμη και στις δύσκολες στιγμές της ασθένειάς του, ο Άντριου Τζόουνς (αριστερά) δεν έχασε ποτέ την αισιοδοξία του / Photo by: Andrew Jones (twitter).
Σε λιγότερο από τρεις εβδομάδες μετά το εξιτήριό του, είχε προσθέσει πέντε κιλά βάρος και ήταν δυνατότερος.
Παρά τις αντιρρήσεις της μητέρας του, άρχισε να παίζει σιγά-σιγά και τον Ιούνιο του 2018 πέτυχε και το πρώτο κάρφωμά του μετά τη διάγνωση!
Τη σεζόν 2018-19 αγωνίστηκε σε μόλις δύο αγώνες με το πανεπιστήμιο του Τέξας και συνολικά για 11 λεπτά.
Οι γιατροί δεν του επέτρεψαν κάτι περισσότερο.
Ήταν κάτι που δεν τον ενθουσίασε, αλλά ήταν και το πρώτο βήμα και ο Άντριου Τζόουνς έμαθε να έχει υπομονή.
Τον Ιούλιο του 2019 ανάρτησε στον λογαριασμό του Instagram μία φωτογραφία από προπόνηση με τους Longhorns, γράφοντας: «Πέταξα από πάνω μου τη λάσπη. Μία μέρα θα λάμψω!».
Από τον Απρίλιο του 2019 τόνιζε την αυτοπεποίθησή του και τη βεβαιότητα πως θα επιστρέψει δυνατός.
Το πέτυχε, ακριβώς 673 ημέρες έπειτα από εκείνο το πρωινό της 8ης Ιανουαρίου 2018, όταν άκουσε για πρώτη φορά τη λέξη «λευχαιμία».
Στην πρεμιέρα του Τέξας κόντρα στο Νόρθερν Κολοράντο, στις 6/11/2019, ο 21χρονος γκαρντ πάτησε παρκέ για 29 λεπτά.
Ο προπονητής του, Σάκα Σμαρτ, ξεκαθάρισε πως «τίποτε δεν του χαρίστηκε και κέρδισε κάθε λεπτό με όλη τη δουλειά που έχει κάνει εδώ και μήνες».
Ο Άντριου Τζόουνς πέτυχε ρεκόρ καριέρας στο NCAA με 20 πόντους και η εφημερίδα Houston Chronicle έγραψε ότι «ο Τζόουνς είναι κάτι περισσότερο από έμπνευση για το σχολείο και την ομάδα του».
Ο ίδιος δήλωσε απλώς «χαρούμενος που είμαι και πάλι στο γήπεδο».
Για εκείνον, σημασία έχει η συνέχεια της διαδρομής.
Επιμένει ότι, εκτός από τις χημειοθεραπείες, η καλή ψυχολογία είναι ένα επίσης ισχυρό φάρμακο στην ασθένειά του.
Συμβουλεύοντας «να επικεντρώνεστε σε πράγματα που αγαπάτε και τα οποία απολαμβάνετε.
»Ακόμα και όταν δεν αισθάνεστε δυνατοί, να μην νιώθετε ηττημένοι. Να παραμένετε ενεργοί».
Και καταλήγοντας ότι «έχω συμφιλιωθεί με το γεγονός ότι είμαι ένας άνθρωπος που επέζησε από τον καρκίνο.
»Αν μπορώ να σας εμπνεύσω να σηκωθείτε κάθε πρωί από το κρεβάτι και να προσπαθήσετε να κάνετε καλύτερη τη ζωή σας, έχω κάνει τη δουλειά μου.
»Και αισθάνομαι καλά».
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:
Ο καρκίνος δεν έσβησε τη μόνιμη «φλόγα» στο στήθος της Τιάνα Μανγκακάχια
Ο καρκίνος δεν ήταν το πεπρωμένο του Μιγκέλ Άνχελ Ρούσο. Η Μπόκα είναι
Ο Άντι Κόουλ λάτρευε τη -μισητή, πια- μοναξιά του / Τόνι Χάρις: Ζωή με τραύματα, αλλά χωρίς υποθέσεις
Τζρου και Λόρεν Χόλιντεϊ «παίζουν» σε έναν συνεχή «αγώνα» με αναποδιές, αλλά και συνεισφορά
Ο Λανς Άρμστρονγκ δείχνει οργισμένος, αλλά όχι μετανιωμένος…
Χερμάν Μπούργος: «Οργισμένο είδωλο» και το… «ηρεμιστικό» του Ντιέγκο Σιμεόνε