Το βλέμμα προς τον στόχο είναι προϋπόθεση στο αγώνισμά της. Το αγνό, «καθαρό», αυθόρμητο και πάνω απ’ όλα εύλογο προσωπικό βλέμμα της προς τους άλλους, όμως, το έμαθε αργά. Για την ακρίβεια, το τόλμησε αργά.
Η Λούνα Σόλομον δεν προτάσσει το δύσκολο ταξίδι της. Της αρκεί που συμμετείχε στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Της αρκεί, όπως εξήγησε, που «μπορώ πια να κοιτάξω τους ανθρώπους κατά πρόσωπο»…
Η 27χρονη σκοπεύτρια από την Ερυθραία, η οποία αγωνίστηκε στα 10 μέτρα αεροβόλου όπλου με την Ολυμπιακή ομάδα Προσφύγων, δεν ασχολήθηκε με την κατάταξή της.
Λίγες στιγμές αφότου είχε ολοκληρώσει τις προσπάθειές της, σήκωσε το κεφάλι, κοίταξε τον πίνακα των αποτελεσμάτων και παρότι αντίκρισε το όνομά της στην 50η και τελευταία θέση, χαμογέλασε πλατιά.
Γνώριζε εξαρχής πως σημασία είχε που ήταν στο Τόκιο. Ένας ακόμη σπουδαίος προορισμός στο ξεχωριστό ταξίδι της.
Getting ready for the first @RefugeesOlympic competitor of the Games. The brilliant Luna Solomon with her coach Nicco. pic.twitter.com/lHcHeTanPe
— Stephen Pattison (@StephenPat1) July 23, 2021
Η Λούνα Σόλομον γεννήθηκε την πρώτη μέρα του 1994 στην Ερυθραία, στη Βορειοανατολική Αφρική.
Λίγο μετά την εφηβεία της αποφάσισε πως η πατρίδα της δεν μπορεί να εκπληρώσει τα όνειρά της. Δεν γνώριζε τότε ποια είναι ακριβώς αυτά τα όνειρα, αλλά ήξερε πως πρέπει να φύγει…
«Άφησα πίσω μου την πατρίδα μου όταν κατάλαβα για τα καλά πως εκεί δεν υπάρχει ελευθερία για τις γυναίκες. Στα μέρη μου, οι κοπέλες δεν έχουν δικαίωμα να εργαστούν, να βγάλουν χρήματα και να έχουν φιλοδοξίες, να είναι ασφαλείς.
»Εγώ ήθελα να μπορώ να ονειρεύομαι», έχει αναφέρει σε συνέντευξή της στο πρακτορείο Reuters. Προτίμησε την περιπέτεια από τον συμβιβασμό.
Το 2015 αποφάσισε να «δραπετεύσει» με προορισμό την Ελβετία. Πέρασε στο Σουδάν, όπου έμεινε δύο εβδομάδες και η διαδρομή της έγινε με τα πόδια…
Από το Χαρτούμ, στο οποίο έζησε μέσα στην αβεβαιότητα για τους επόμενους πέντε μήνες, βρέθηκε στην έρημο της Λιβύης και από εκεί στην Ιταλία.
Τη στιγμή που πάτησε το πόδι της στην Ελβετία, η Λούνα Σόλομον παραδέχθηκε πως «δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω… Δεν έτρωγα και δεν έπινα τίποτα.
»Κάποιος από εκείνους που είχαν ταξιδέψει μαζί μου απόρησε γιατί είμαι σε αυτή την κατάσταση. Με ρώτησε γιατί είμαι διαρκώς λυπημένη». Ο ίδιος άνθρωπος, όμως, της είπε πως για να έφτασε εκεί έπειτα από ένα τόσο επικίνδυνο και κοπιαστικό ταξίδι, ήταν γενναία και αυτή πρέπει να είναι και η στάση της στη συνέχεια της ζωής της.
Η Σόλομον τον άκουσε, όμως κρατούσε το βλέμμα της χαμηλωμένο. Χρειαζόταν κάτι να την βγάλει από το «καβούκι» της και αυτό αποδείχθηκε πως ήταν η σκοποβολή.
«Πριν βρεθώ στην Λοζάνη δεν γνώριζα τίποτα για το άθλημα. Εκεί έπιασα για πρώτη φορά στη ζωή μου το αεροβόλο», έχει δηλώσει. Εκείνος που ανακάλυψε το ταλέντο της ήταν ο τρεις φορές χρυσός Ολυμπιονίκης των 10 και 50 μέτρων αεροβόλου στο Λονδίνο και το Ρίο ντε Τζανέιρο, Νικολό Καμπριάνι.
Ο 33χρονος Ιταλός, προπονητής πλέον, την έπεισε να συνεχίσει τις προπονήσεις και η Σόλομον τόνισε στο επίσημο κανάλι των Ολυμπιακών Αγώνων του Τόκιο πως «αυτό μου έδωσε την αυτοπεποίθηση που χρειαζόμουν».
Excited to share the launch of a project close to my heart: coaching three refugee athletes for a shot at making the @Olympics in Tokyo. Do watch and retweet this trailer of #TakingRefuge produced by @olympicchannel pic.twitter.com/ayoOHhtEwe
— Niccolo Campriani (@campriani) July 25, 2019
Ο Καμπριάνι θεωρεί πως «η ισορροπία που βρήκε η Λούνα στη ζωή της ήταν εκείνη που την οδήγησε στα καλά αποτελέσματα και την πρόκριση στο Τόκιο».
Η Σόλομον είναι παντρεμένη και έχει έναν γιο ενός έτους, ο οποίος έγινε ο σκοπός της ζωής της. Ωστόσο, εξηγεί ότι «η παρουσία μου στους Ολυμπιακούς Αγώνες μπορεί να δείξει δύο πράγματα…
»Αφενός πως εμείς οι πρόσφυγες έχουμε δικαίωμα στο όνειρο και μπορούμε να πετύχουμε. Αφετέρου, να θυμίσουμε και να ξεκαθαρίσουμε ότι οι μετανάστες δεν φτάνουν σε μία ξένη χώρα για να την εκμεταλλευτούν. Ζητούσαμε και ζητούν ελευθερία και ασφάλεια. Ψάχνουμε την ευκαιρία στο δικαίωμα να ανακαλύψουμε το μέλλον μας. Πολλές φορές δεν είναι απλώς επιλογή, αλλά ανάγκη να εγκαταλείψουμε τις πατρίδες μας και θέλουμε και αξίζουμε αυτό το δικαίωμα στην επιλογή».
Για την σκοπεύτρια Σόλομον το ευθύ βλέμμα προς το στόχο είναι επιτακτικό. Για την Λούνα, όμως, «επειδή η ζωή δεν είναι πάντα μία ευθεία γραμμή, πρέπει να την κοιτάζουμε με θετική ματιά.
»Στον αγώνα, είμαι μόνη μου, με τις σκέψεις μου, τις ελπίδες και τον στόχο μου. Η σκοποβολή, όμως, μου χάρισε εσωτερική γαλήνη και ειρήνη».
Της πρόσφερε απλόχερα και την τόλμη να κοιτά τους ανθρώπους και τη ζωή στα μάτια. Αυτό θα είναι το παντοτινό «μετάλλιό» της.
Η Λούνα Σόλομον / Photo by: Refugee Olympic Team – Instagram.
CHECK IT OUT:
Χουσεΐν Αμπάς: «Πέρα Από Τα Σύνορα» / Γιε Πουρ Μπίελ: Η φλόγα της ελπίδας
Από πρόσφυγας, σταρ στο γήπεδο, η Νάντια Ναντίμ παίζει για την ισότητα
Κανένας φράχτης δεν εμπόδισε ποτέ (και) τον Ινιάκι Ουίλιαμς
Καταυλισμός προσφύγων ή κορυφή της Ευρώπης είναι απλώς «άλλη μία μέρα» στη ζωή του Αλφόνσο Ντέιβις
Για τον «φιλόσοφο» Λιλιάν Τουράμ, ο ρατσισμός είναι αγώνας πέρα από το 90λεπτο
ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ / ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΑ ΣΠΟΡ
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:👇
