Η στροφή Πίρλο

«Μόλις έχεις εξαλείψει το αδύνατο, αυτό που μένει, όσο απίθανο κι αν είναι, μπορεί να είναι μόνο η αλήθεια».

Η αλήθεια της «παντοδύναμης» Γιουβέντους είχε μια ουγγιά παράλογο και μια ουγγιά συμβολισμό. Ρεαλισμό κανέναν.

Μετά τη φρενίτιδα Μαουρίτσιο Σάρι, τον άνθρωπο που παρουσιάστηκε ως ο νέος τακτικός προφήτης του ιταλικού ποδοσφαίρου, η οικογένεια Ανιέλι αψήφησε τις παρατεταγμένες «ασφαλείς» προτάσεις των διαφόρων Ζιντάν, Μαντσίνι, Σπαλέτι, Κόντε, Σόουζα και Ποτσετίνο, καταλήγοντας σε μια επιλογή συμβόλου για την τεχνική ηγεσία της ομάδας που «πρέπει» να κατακτήσει το Τσάμπιονς Λιγκ.

Ο Αντρέα Πίρλο δεν έχει νεωτεριστικές τακτικές ιδέες. Δεν είναι προϊόν βαθύτατου scouting βασισμένου στην εναρμόνιση με την αγωνιστική φιλοσοφία της ομάδας ή υπηρέτησης κάποιου δογματικού πλάνου του «οργανισμού» Γιουβέντους.

Δεν έχουμε καν δείγματα γραφής του -προπονητή- Πίρλο, καμία απολύτως ένδειξη αγωνιστικού προσανατολισμού και τακτικής προσέγγισης.

Ο Πίρλο επελέγη επειδή είναι ο… Πίρλο. Μια παγκόσμια ποδοσφαιρική φιγούρα, ένας άνθρωπος που μιντιακά σηκώνει σκόνη, τον σέβεται το περιβάλλον, μια εικόνα που επιφέρει έναν εστέτ αέρα σε μια ομάδα που κινδύνευε να παραμείνει συγκλονιστικά μόνη και «ιταλική» στο ευρωπαϊκό στερέωμα.

Ο Αντρέα Ανιέλι πίστεψε στο hype, στην «παγκοσμιοποιημένη» εικόνα της Vecchia Signora, στην τεράστια δύναμη του προσώπου Πίρλο, ο οποίος με ένα καλομελετημένο post στο Instagram είναι σε θέση να προκαλέσει απείρως περισσότερους τριγμούς σε σχέση με μια οργισμένη ομιλία του κάθε Μαουρίτσιο Σάρι στα δύσκολα αποδυτήρια της Γιούβε.

Είναι απαραίτητη η αναφορά στα εν οίκω του Τορίνο πριν οποιαδήποτε προσπάθεια ερμηνείας της πρόσληψης του cool Αντρέα στις ζέβρες.

Η «δυσαρέσκεια» του Κριστιάνο Ρονάλντο που δεν είχε δίαυλο επικοινωνίας με τον προηγούμενο προπονητή, οι πολύ δύσκολες ισορροπίες και οι εκρήξεις πίσω από τις κλειστές πόρτες στην Continassa, το διοικητικό φετίχ της κατάκτησης της μεγάλης κούπας με τ’ αυτιά, όλα αυτά (θεωρήθηκε ότι) θα λυθούν με την αύρα του Λομβαρδού καλλιτέχνη.

Στην κολυμβήθρα του Πίρλο πρέπει να πλυθούν και να καθαριστούν αμαρτίες του παρελθόντος, παράλογα συμβόλαια, ατυχέστατες επιλογές για το ρόστερ και μια σειρά από προβλήματα που δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με το αγωνιστικό.

Ήδη ο Αντρέα «φορτώθηκε» το πρώτο ξεσκαρτάρισμα στο έμψυχο υλικό, ανέλαβε να διαδραματίσει το ρόλο του «κακού» που δείχνει την πόρτα της εξόδου στους διάφορους Ιγκουαΐν, Μπερναρντέσκι, Κεντίρα, Ντόουγκλας Κόστα που περισσεύουν.

Ο κόσμος έχει εμπιστοσύνη στον Πίρλο, θυμάται ακόμα το γλυκό παιχνίδι του, τις μετρημένες δηλώσεις του, βλέπει στο πρόσωπό του έναν άνθρωπο που ξέρει να κερδίζει. Και να το κάνει με στυλ.

Στο σημερινό ποδόσφαιρο της «τηλεκρατίας», στο ποδόσφαιρο της ευρείας κατανάλωσης και των social ο Πίρλο είναι ό,τι εγγύτερο στην πανάκεια. Τα γιατρεύει όλα.

Μια προσωπικότητα τόσο μεγάλη, τόσο σημαντική για το σύλλογο που όλοι οι αστέρες θα υποχρεωθούν να υποτάξουν το «εγώ» στο «εμείς» στην αναζήτηση του Άγιου Δισκοπότηρου.

Ωστόσο, το πρώτο χτύπημα από τον Μπουφόν στα social δεν ξέρω αν ήταν ακριβώς αυτό που περίμενε ο Φάμπιο Παρατίτσι από το impact Πίρλο στον πλανήτη Γιουβέντους.

«Δηλαδή τώρα πρέπει να σε λέω μίστερ; Καλή επιτυχία στη νέα πρόκληση της καριέρας σου Αντρέα», έγραψε ο Τζίτζι στο τουίτερ, οριοθετώντας τρόπον τινά τη μελλοντική σχέση τους.

Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση θα μιλούσαμε για ναρκοθέτηση, στην προκειμένη φαντάζει σαν φυσική ροή των πραγμάτων. Ήρωες της Γιούβε αμφότεροι, συνοδοιπόροι στο θαύμα του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2006 που έσωσε το πληγωμένο ιταλικό ποδόσφαιρο από τη χιονοστιβάδα του calciopolis.

Γενικότερα, επικράτησε μια νοσταλγική αύρα στα social media, δεν ήταν μόνο το expose του Μπουφόν που έγινε σημείο αναφοράς. Κυκλοφόρησε και η φωτογραφία του Αντρέα με το Μαρτσέλο Λίπι, μια ακόμη βουτιά στο θυμικό με τον «Πολ Νιούμαν» να δίνει την ευλογία του στο «μαθητή».

Είναι επικίνδυνο αλλά και πολύ ελκυστικό να διαπιστωθεί που μπορεί να οδηγηθεί ένας τόσο μεγάλος και σημαντικός οργανισμός, ο οποίος αποφασίζει να στηριχθεί στη γοητεία ενός συμβόλου. Δεν έπεται ότι ο Πίρλο είναι ο κατάλληλος, δεν είναι σαφές αν διαθέτει οποιοδήποτε εχέγγυο για να αναλάβει να σηκώσει το βάρος.

Προς στιγμήν αρκεί το ανέμελο μακρύ μαλλί, το περιποιημένο μούσι, οι δάφνες του παρελθόντος και αυτή η άκρως γοητευτική φιλοσοφική αύρα που είναι εντελώς παράταιρη με το ποδόσφαιρο.

Ο Πίρλο είναι ο αντιστάρ που έχει ανάγκη το σύγχρονο ποδοσφαιρικό γίγνεσθαι, δημιούργησε το δικό του ρεύμα, έναν έντεχνο ποδοσφαιρικό ρομαντισμό που ακουμπάει στο μποέμ και στο μπόχο ταυτόχρονα.

“Maestro” τον χαρακτήριζαν όσο έπαιζε, ήταν η ποδοσφαιρική ενσάρκωση του Χέρμπερτ φον Κάραγιαν, ενός διευθυντή ορχήστρας που ανταποκρινόταν άψογα στις απαιτήσεις της πιο δύσκολης παρτιτούρας και έδινε το σωστό τέμπο στους μουσικούς.

Καθοδηγητής εντός αγωνιστικών χώρων, θελκτικός και μυστηριώδης εκτός, στα χρόνια που μεσουρανούσε ο Πίρλο ήταν το πρώτο παράδειγμα ανθρώπου της showbiz με έμφυτη την ικανότητα διασύνδεσης του ωραιοποιημένου παρελθόντος με το μέλλον.

Γιος εύπορης οικογένειας του βορρά, με ολόκληρη βιομηχανική μονάδα να τον περιμένει πίσω στο Castel Mella στη «μουντή» Brescia, αντί να αναλάβει την οικογενειακή επιχείρηση του πατέρα Λουίτζι, επέλεξε να παίξει ποδόσφαιρο.

Θα μπορούσε έως και να ενοχλεί ένα τέτοιο pedigree σε έναν λαϊκό χώρο όπως το ποδόσφαιρο, στην Ιταλία όμως και ειδικά στο βορρά, αυτές οι κοινωνικές «αρρυθμίες» ξεπερνώνται αρκετά γρήγορα.

Βοήθησε πολύ και η ιδιοσυγκρασία του Αντρέα που ήταν αντιδημοσιογραφικός, ήξερε να προστατεύει την προσωπική του ζωή και δεν επεδείκνυε ποτέ τα (πολλά) χρήματά του.

Εάν δεν ξεσπούσε το σκάνδαλο της εξωσυζυγικής σχέσης το 2014, ο Πίρλο θα ήταν ο ιδανικός γαμπρός της μέσης Ιταλίδας καθολικής μάνας: νέος, ιδιαίτερος, πλούσιος, διάσημος.

Ο γάμος με την Ντέμπορα Ροβέρσι, παρά τα τέκνα, τον Νικολό και την Άντζελα, αποδείχθηκε μάλλον αποτυχημένος. Γνώρισε σε ένα golf court την Βαλεντίνα Μπαλντίνι, που με κάποιον τρόπο ήταν κοντά στην οικογένεια Ανιέλι και έκτοτε είναι μαζί. Απέκτησε ακόμη δυο παιδιά, τους δίδυμους Λεονάρντο και Τομάζο και τρόπον τινά «έκλεισε» το ζήτημα οικογένεια στο σύμπαν του.

Από το Νοέμβριο του 2017 που αποχώρησε από το ποδόσφαιρο μετά την απαραίτητη στάση στο MLS των ΗΠΑ, κανείς δεν στοιχημάτιζε ότι θα ασχοληθεί με την προπονητική. Να είμαι ειλικρινής, δεν είχε «χτίσει» και προφίλ προπονητή, όπως πολλοί ποδοσφαιριστές στη δύση της καριέρας τους.

Πιο πολύ τον ενδιέφερε να προβάλει το coolness, τα αμπέλια του, το οινοποιείο του, μια τέλος πάντων εντελώς διαφορετική ζωή σε σχέση με κάθε παλαίμαχο ποδοσφαιριστή. Διαφύλαξε το προφίλ του Architetto όπως ήταν το προσωνύμιό του, σαν κόρη οφθαλμού μέχρι να εμπλακεί το όνομά του με την ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας των ακαδημιών της Γιουβέντους.

Η απότομη προαγωγή του σε προπονητή της πρώτης ομάδας της Κυρίας είναι σίγουρα και δικό του μεγάλο ρίσκο, κινδυνεύει να κάνει σμπαράλια το μύθο που έχτιζε δεκαετίες στα γήπεδα του Campionato.

Έχω την αίσθηση ότι ακόμα και στον Πίρλο έλειψαν τα «φώτα», η προσοχή, η «έκθεση». Δεν του αρκούσε η αναγνώριση από τους ανθρώπους του χώρου, του έλειπαν τα εξώφυλλα στο GQ, ο νεανικός θαυμασμός, η αναφορά του ονόματός του στις πρώτες σελίδες των περιοδικών και στα πρώτα θέματα των ιστοσελίδων.

Υπήρξε λιγομίλητος, απόμακρος, όσο έπαιζε αυτό ήταν προτέρημα, τον έκανε να ξεχωρίζει. Έσπασε τον τέταρτο τοίχο όταν εκδόθηκε η βιογραφία του “Penso, quindi gioco” («Σκέπτομαι, άρα παίζω», σε μια παράφραση του «σκέπτομαι, άρα υπάρχω»), αλλά και πάλι πέραν των -εξαιρετικών είναι η αλήθεια- ανεκδότων που παρέθεσε, ένα βιβλίο δεν ήταν ικανό να τον κρατήσει ψηλά στις γενιές που δεν τον πρόλαβαν να παίζει.

Στρατηγικά επέλεξε να συνδεθεί με τη Γιουβέντους, άλλωστε η Μίλαν στην οποία υπήρξε κορυφαίο στέλεχος έπαψε να υπάρχει πια, γιατί ο Σίλβιο (Μπερλουσκόνι) και ο Αντριάνο (Γκαλιάνι) παίζουν με το νέο παιχνίδι τους στη Μόντσα.

Στην Ίντερ δεν πρόλαβε να αφήσει το στίγμα του, γιατί οι nerazzurri είχαν αυτό το σπάνιο ταλέντο να απομακρύνουν μεγάλους ποδοσφαιριστές και η Μπρέσια παραείναι μικρή για να χωρέσει ολόκληρον Πίρλο.

Θα μπορούσε να προσπαθήσει στις Η.Π.Α., αλλά η πραγματικότητα στην Αμερική είναι εντελώς διαφορετική σε σχέση με αυτό που φαντάζεται ένας -ακόμα και αστός- Ευρωπαίος. Η Γιουβέντους συνεπώς, ήταν η μοναδική επιλογή. Και όταν δεν υπάρχουν εναλλακτικές, είναι υποχρεωτικό να αποδέχεσαι και το μη χείρον.

Μετρονόμος στο χορτάρι, πρωτάρης στους πάγκους. Άντεξε μακριά από τα φώτα σκάρτη τριετία, ίσα ίσα πρόλαβε την αποσυμπίεση.

Οι δημοσιογράφοι τον λατρεύουν, εμείς οι aficionados αναστενάζουμε κάθε που φέρνουμε στο νου μια πάσα του, οι γυναίκες για κάποιο λόγο γοητεύονται από το μποέμ στυλ του. Ο Αντρέα Πίρλο έχει «όλο το πακέτο» και για αυτό έκανε αυτήν την άκρως επικίνδυνη στροφή στη ζωή του.

Με τη διαφορά ότι από το «πακέτο» λείπει ο πυρήνας, η ουσία: δεν είναι προπονητής. Τουλάχιστον όχι ακόμα. Μπορεί να αποδειχθεί άψογος διαχειριστής προσωπικοτήτων όπως ο μέντοράς του, Κάρλο Αντσελότι, μπορεί να διαβάσει και να δουλέψει τόσο πολύ ώστε να γίνει ο νέος Λίπι. Μπορεί πολλά, η θεωρία είναι γεμάτη από υποθέσεις εργασίας.

Γεγονός είναι όμως ότι τούτη τη στιγμή μπαίνει στη στροφή «πατημένος», ο δρόμος έχει αντίθετη κλίση και δεν έχει ιδέα για το υπόλοιπο της διαδρομής.

Είμαι βέβαιος ότι ο οργανισμός Γιουβέντους θα φροντίσει να τοποθετήσει δίπλα του πλειάδα βοηθών, ειδικών και επιστημόνων εγνωσμένης αξίας και εμπειρίας, ότι θα τον περιβάλει με τη δέουσα εμπιστοσύνη και θα συγχωρήσει ακόμα και τα (πρώτα) λάθη του.

Εν προκειμένω, η Γιουβέντους θέλει την αύρα και τη νοοτροπία νικητή, ο Αντρέα περιμένει από τη Γιούβε να τον «κάνει» προπονητή.

Είναι μια χημική ένωση πρωτόγνωρη και για τα δυο μέρη.

Και η Γιούβε δεν είχε ξανακάνει ποτέ τέτοια κίνηση συμβολισμού / εντυπωσιασμού και ο Πίρλο δεν είχε ξαναβγεί από το κουκούλι του.

Και σπανίως από τέτοιες χημικές ενώσεις προκύπτουν αριστουργήματα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Οι πέντε αλλαγές θα αλλοιώσουν το ποδόσφαιρο

CHECK IT OUT: Όλα τα κείμενα του Zastro