Ήλθον, είδον, (Πίνι) Γκέρσον

Ήρθε στη ζωή μας, υπέπεσε τέλος πάντων στην αντίληψή μας, εκεί, στο γύρισμα του αιώνα. Με τη Μακάμπι, προτού έρθει και ως φυσική παρουσία στην Ελλάδα για τον Ολυμπιακό.

Δεν στέριωσε για πολύ στον Πειραιά, γρήγορα έμεινε εκτός πάγκων γενικότερα. Αρκούσε, ωστόσο, αυτή η (“βαριά”) δεκαετία στο ευρωπαϊκό προσκήνιο να τον καταστήσει έναν από τους πιο επιτυχημένους προπονητές όλων των εποχών.

Ήρθε, είδε, σήκωσε τρεις Ευρωλίγκες (εντάξει, Σουπρολίγκα η μία), ξεσήκωσε κόσμο και κοσμάκη με τις μεγαλοστομίες του, σταδιακά γύρισε στη διεθνή αφάνεια. Πίνι Γκέρσον, αυτός ο προπονητής που δίχασε κόσμο. Αυτή η αμφιλεγόμενη προσωπικότητα.

Κόουτς, με την κυριολεκτική έννοια του κοουτσαρίσματος κατά τη διάρκεια του αγώνα, φοβερός. Εύστροφος, μεταδοτικός στα “θέλω” του, ικανός να γυρίσει φαινομενικά χαμένα παιχνίδια. Αμφισβητήσιμη η προετοιμασία τους, ακόμα περισσότερο η στάση του γύρω από ουκ ολίγα θέματα.

Στο διά ταύτα, είπαμε. Δεν χρειάζεται καν να σηκώνει δύο δάχτυλα α λα Ζέλικο Παβλίτσεβιτς και να φωνάζει «two cups». Όχι μόνο έχει περισσότερα μα ειδικά αυτά τα δύο τα πιο γνωστά, στη διετία της απόλυτης κυριαρχίας του συλλόγου του Τελ Αβίβ, τα σήκωσε με θεαματικό, απολαυστικό μπάσκετ –που μνημονεύεται ακόμη.

Συνήθης αντίπαλος του μεγάλου Παναθηναϊκού επί Ομπράντοβιτς, θυελλώδης και κατά το πέρασμά του από τον Ολυμπιακό. Στα μέρη μας ήρθε, είδε, αλλά δεν νίκησε. Όχι τόσο όσο θα ήθελε και περίμεναν τα αφεντικά του.

Ως άλλος Ιούλιος Καίσαρ, για να παραμείνουμε στο κλίμα της ιστορικής φράσης, διέβη τον Ρουβίκωνα πολύ νωρίτερα. Στο Ισραήλ, όταν από πιο γνωστός πολέμιος της καθεστωτικής Μακάμπι έγινε ο τεχνικός της. Ο πολιορκητικός κριός, ώστε να κατακτήσει κατά τις εκστρατείες της στο Κύπελλο Πρωταθλητριών και μετά στην Ευρωλίγκα τις πιο δύσκολες μάχες. Το (πιο) βαρύτιμο τρόπαιο.

Καλύτερα να χάνεις, καλύτερα να μασάς

Του αποδίδεται ένας σωρός φράσεις που έχουν “γράψει”, κατά το κοινώς λεγόμενο. «Οι καλοί προπονητές μαθαίνουν και από αυτούς της Γ’ κατηγορίας». «Μόνο οι ηλίθιοι κάνουν δύο φορές το ίδιο λάθος». «Καλύτερα να χάνεις μία φορά με 40 πόντους παρά 40 φορές με έναν».

Καλύτερα, μερικές φορές, και να μασάς όμως. Αμαύρωσε (κυριολεκτικά!) την εικόνα του, όταν σε ένα συνέδριο Αξιωματικών των ισραηλινών Ενόπλων Δυνάμεων περί ηγεσίας κλήθηκε ως ομιλητής. «Οι άνθρωποι με το χρώμα της μόκας είναι πιο έξυπνοι, ενώ οι σκούροι μαύροι είναι χαζοί σαν σκλάβοι. Κάνουν ό,τι τους λες», ένα μέρος από το παραλήρημά του, το οποίο προκάλεσε σάλο. Ο ίδιος έσπευσε να διευκρινίσει ότι αστειευόταν. Δίχως να πείσει πολλούς. «Μα κι εγώ ο ίδιος είμαι μισός μαύρος», συνέχιζε. Ψέματα σε αυτό δεν έλεγε ο μελαμψός προπονητής με τα λευκά μαλλιά.

Έρχεται στον κόσμο στις 13 Νοεμβρίου 1951 στο Τελ Αβίβ. Ως Πίνχας Γιαΐρ Γκέρσον –και με τον τονισμό στη λήγουσα, κανονικά. Βούλγαρος Εβραίος ο μπαμπάς, Μαροκινή Εβραία η μαμά. Εξού και η… μόκα επιδερμίδα του, όπως του αρέσει να λέει. Ακόμα και το όνομά του παραπέμπει στο σκουρόχρωμο δέρμα. Πίνχας, ήτοι ο Φινεές της Παλαιάς Διαθήκης. Ιερέας των Εβραίων από τη φυλή του Ααρών.

Η ρίζα, ετυμολογικά, είναι το «(Pa-)nehasi». O χαρακτηρισμός «νότιος» από τους Αιγυπτίους για τους γείτονές τους. Που ήταν μαύροι, και κατέληξε να σημαίνει «μαύρος»! Η απόλυτη ειρωνεία…

Το μελαχρινό παιδάκι μεγαλώνει χωρίς πατέρα, μια κι εκείνος την έχει κοπανήσει λίγο μετά τη γέννα. Δύσκολα χρόνια. Φτώχεια. Ο πατριός βίαιος προς τον θετό γιο και τη θετή κόρη του, τη Ραζιέλ. Ακόμα περισσότερο προς τη μητέρα τους.

Ποδόσφαιρο παίζει μέχρι τα 13 του ο (υιός) Γκέρσον. Στη Χάποελ Τελ Αβίβ. “Μπλέκει” με το μπάσκετ στην εφηβεία, φτάνει μέχρι την πρώτη ομάδα της Μακάμπι Νότιου Τελ Αβίβ. Όχι όμως και στην… κανονική. Δεν έχει το ταλέντο ώστε να ξεκολλήσει από τη θυγατρική της «ομάδας του λαού» και, μετά από έναν τραυματισμό στο ισχίο, βρίσκει την ευκαιρία να αφοσιωθεί στην προπονητική.

Είναι 22 ετών, όταν ξεκινάει στις ακαδημίες της τοπικής Μπεϊτάρ. Δύο χρόνια αργότερα αναλαμβάνει την πρώτη της ομάδα, άλλο ένα πιο μετά γίνεται χεντ κόουτς της Χάποελ Χολόν. Το μακρύ ταξίδι στους πάγκους αρχίζει. Σε έξι από αυτούς θα επιστρέψει κάποια στιγμή. Σε μερικούς και δύο φορές.

Κάνει καλή δουλειά, αναδεικνύει παίκτες, ο εξωστρεφής χαρακτήρας του τον καθιστά συμπαθή στις οπαδικές μάζες –κι έτσι οι περισσότεροι εργοδότες του τον καλούν συχνά πίσω. Πρώτα βέβαια, ακριβώς επειδή δεν ξέρει να το βουλώνει και λέει πάντα αυτό που σκέφτεται, οι ίδιοι Πρόεδροι τον έχουν απολύσει…

Λεκές από κεράσι στην κίτρινη φανέλα

Μία λοιπόν από τις ομάδες του με πολλαπλή (τριπλή) θητεία είναι η Χάποελ Γκαλίλ Ελιόν. Προπονητής της τη διετία 1981-1983, επιστρέφει το 1992 –και κατακτά ένα Πρωτάθλημα, το οποίο επί 23 χρόνια δυναστεύει δίχως το παραμικρό διάλειμμα η Μακάμπι! Από καταβολής ισραηλινής λίγκας, το 1953, ομάδα εκτός Τελ Αβίβ (διότι στην αρχή είχε πάρει τίτλους και η Χάποελ) δεν έχει στεφθεί ποτέ Πρωταθλήτρια.

Το πράττουν το 1993 οι τύποι από την Άνω Γαλιλαία, πέρα στα Υψίπεδα του Γκολάν. Όχι ευνοούμενοι από τυχόν διασταυρώματα στα πλέι οφ, μα αποκλείοντας τους «Μακκαβαίους» με 3-2 στα ημιτελικά και επικρατώντας με 3-1 στην τελική σειρά της Χάποελ, παρά το μειονέκτημα έδρας.

Φτάνουν και στους ημιτελικούς του Κυπέλλου Κυπελλούχων, στους οποίους αποκλείονται με οριακές ήττες δύο και τριών πόντων από την Εφές, η οποία έχει βοηθό τον Εργκίν Αταμάν. Παραλίγο να ήταν η άσημη Χάποελ αντίπαλος του Άρη στον (νικηφόρο) Τελικό του Τορίνου. Μας ήρθε πάντως πιο νωρίς μέσα στη σεζόν στο Αλεξάνδρειο ο Πίνι. Για τον όμιλο, όπου γνώρισε μία από τις λιγοστές του ήττες εκείνη τη σεζόν από την ομάδα (ακόμη) του Στιβ Γιατζόγλου.

Είναι η «χρονιά του κερασιού». Δική του η ατάκα, στα επινίκια του τίτλου. Καλύτεροι παίκτες που φοράνε την κατακόκκινη φανέλα είναι ο Μπραντ Λιφ, πατέρας του σημερινού ψηλού της Μακάμπι, Τι Τζέι, και ο Ντόρον Σέφερ, βασικός επί σειρά ετών γκαρντ της Εθνικής Ισραήλ, ο οποίος τότε φτιάχνει το όνομά του.

Βρίσκει καλύτερο συμβόλαιο στη Μακάμπι Ρισόν ο Γκέρσον, επιστρέφει και το ‘94 στη Γαλιλαία. Οδηγεί ξανά τη Χάποελ στους εγχώριους τελικούς, δίχως να επαναλάβει το θαύμα με αντίπαλο τη Μακάμπι Τελ Αβίβ. O Σέφερ έχει φύγει για το ΝCAA και το Κονέκτικατ. Πλέον τα ηνία μέσα στις τέσσερεις γραμμές ο Γκέρσον τα παραδίδει τη σεζόν 1994-1995 σε έναν άλλο νεαρό κόμπο γκαρντ, ονόματι Όντεντ Κάτας.

Δείχνει χολωμένος για την απώλεια του τίτλου. Δεν γουστάρει την κραταιά Μακάμπι και το δείχνει σε κάθε ευκαιρία. Την κατηγορεί ουκ ολίγες φορές για χειραγώγηση των διαιτητών. Και συνεχίζει να την πληγώνει. Το 1996, καθοδηγώντας πια τη Χάποελ Ιερουσαλήμ, της χαρίζει την πρώτη κούπα στην ιστορία της.

Αντίπαλος στον Τελικό του Κυπέλλου είναι, ναι, η Μακάμπι. Κερδίζει 67-65 η ομάδα από τα Ιεροσόλυμα, με καλάθι στο τέλος του κοντοπίθαρου Άντι Γκόρντον. Εκείνου που είχε εκτελέσει με 35άρα και 8 τρίποντα την Εθνική Ελλάδος στο Ευρωμπάσκετ ‘93. «Μαμά, έφερα το τρόπαιο», ζητωκραυγάζει συγκινημένος στα μικρόφωνα της τηλεόρασης μετά το τέλος ο Γκέρσον. Ο δεσμός μαζί της, σπάνιος. Της αφιερώνει σχεδόν κάθε επιτυχία του.

Είδαν κι απόειδαν στην κίτρινη πλευρά του Τελ Αβίβ και είπαν να χτυπήσουν την πόρτα του άσπονδου εχθρού τους το 1998.

Ή μήπως φίλου; Από την ομάδα-δορυφόρο τους είχε ξεκινήσει άλλωστε το μπάσκετ ο Πίνι.

Οι κόντρες με τον «Ζοτς» και η μπασκετάρα

Σιγά μην απαντούσε αρνητικά ο μεγαλομανής Γκέρσον. Δεν του αρκεί να μπαίνει στο μάτι της Μακάμπι στο Ισραήλ. Θέλει μαζί της να μπει στο μάτι των κορυφαίων ομάδων στην Ευρώπη. Θέλει να την κάνει ξανά μεγάλη. Το λέει, το κάνει. Τρις.

Η «ομάδα του λαού» έχει κατακτήσει δύο φορές το Πρωταθλητριών. Τελευταίο της του 1981. Παραμένει στον αφρό για όλα τα ‘80s και λίγο ακόμα. Οι μάχες με τον Άρη του Γκάλη και του Γιαννάκη μένουν και στη δική μας ιστορία. Κατόπιν παρακμάζει έξω από τα σύνορα. Αναγεννάται με τον ψαρομάλλη τότε τεχνικό και με τον πιστό βοηθό του, για τον οποίον οι κακές γλώσσες λένε ότι κάνει όλη τη δουλειά στην προετοιμασία των αγώνων. Τον Αμερικανοεβραίο Ντέιβιντ Μπλατ.

Ο κατοπινός χεντ κόουτς των Κλίβελαντ Καβαλίερς και του Ολυμπιακού έχει υπάρξει παίκτης του Γκέρσον στη Μακάμπι Χάιφα τη σεζόν 1983-1984. Στην τρίτη θητεία του τελευταίου στην Γκαλίλ Ελιόν, τον ακολούθησε ως ασίσταντ. Όταν ο δάσκαλος αποχώρησε, ο μαθητής έκατσε στην άκρη του πάγκου. Για να γίνει εκ νέου βοηθός του στο Τελ Αβίβ…

Κανένας δεν λέει τίποτα στον Γκέρσον το 1999, όταν ο αποκλεισμός έρχεται στα πλέι οφ από το φαβορί για την κούπα, Κίντερ Μπολόνια. Το 2000 εκπλήσσει τον περισσότερο κόσμο με την πορεία έως τον Τελικό της Πυλαίας. Τον “σκοτώνει” ένα παιδί του, ο Κάτας του Παναθηναϊκού.

Οι σχεδόν ετήσιες μονομαχίες του με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς έχουν μόλις αρχίσει. Τους Γιουγκοσλάβους συναδέλφους του γενικά δεν τους χωνεύει. Τους ειρωνεύεται κιόλας. «Πρέπει να αλλάξω το όνομά μου σε Γκερσόνοβιτς για να απολαμβάνω ανάλογο σεβασμό και σφυρίγματα», λέει. Τον «Ζοτς» πάντως τον σέβεται και τον έχει ψηλά. «Θα παίξω τέσσερεις ζώνη και ένας “man  to  man”. Πάνω στον Ομπράντοβιτς», έχει πει επίσης.

Δεν είναι πάντα στις καλές του. Όταν χάνει (η ομάδα του), χάνει ενίοτε και τον έλεγχο. Κάνει λόγο για πληρωμένους διαιτητές στη Θεσσαλονίκη μετά τον πέμπτο συνεχόμενο χαμένο ευρωπαϊκό Τελικό της Μακάμπι.

Τα βρίσκει βέβαια όλα όμορφα καμωμένα στην χρονιά της διχοτόμησης του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Το 2001 κερδίζει ο ίδιος στον Τελικό της Σουπρολίγκας, με αντίπαλο το «Τριφύλλι». Πρώτη ευρωκούπα μετά από 20 χρόνια για τους «Τσαρόβ». Τους «Κίτρινους».

Αποδεικνύεται και εξαιρετικός recruiter, αναδεικνύοντας τον αδικοχαμένο Νέιτ Χάφμαν και τον μετέπειτα “πράσινο” Άριελ ΜακΝτόναλντ. Ακόμα περισσότερο τον Άντονι Πάρκερ. Έναν πόιντ φόργουορντ που κινούνταν μεταξύ πάγκου και εξέδρας στο ΝΒΑ, για να εξελιχθεί σε έναν από τους καλύτερους παίκτες όλων των εποχών στην Ευρωλίγκα.

Ο Πάρκερ, ο αρτίστας Σαρούνας Γιασικεβίτσιους, ο ρολίστας Ταλ Μπουρστάιν, ο εγκεφαλικός ψηλός Νίκολα Βούιτσιτς και ο ταχυδυναμικός ψηλός Μασέο Μπάστον απαρτίζουν την πεντάδα που τρομοκρατεί τους πάντες τη διετία 2003-2005. Back to back τίτλοι, στο ενωμένο πάλι ευρωπαϊκό μπάσκετ. Κατοστάρες, λίγα χρόνια αφότου τα ματς κρίνονταν στους 60 πόντους, επιθέσεις στα 8 δευτερόλεπτα, τρίποντα, καρφώματα. Θέαμα.

Είναι και τυχερός βέβαια. Το 2001 είχε αποχωρήσει οικειοθελώς, για να ταξιδέψει σε όλον τον πλανήτη. Με το Final 4 του 2004 να φιλοξενείται στο Τελ Αβίβ, αυτοπροτείνεται και φυσικά επαναπροσλαμβάνεται. Φυσικότερα, ο Μπλατ κάνει πάλι στην άκρη. Γίνεται το δεξί του χέρι. Το μπάτζετ ανεβαίνει κατακόρυφα, ο στόχος είναι ο τίτλος, μα το φιάσκο απέχει δύο δευτερόλεπτα.

Από τον όμιλο των τεσσάρων ομάδων στους «16» προκρίνεται μονάχα ο πρώτος. Τελευταία αγωνιστική, εντός. Με τη Ζαλγκίρις του σχεδόν 40χρονου Άρβιντας Σαμπόνις, ο οποίος θεωρητικά πηγαίνει ως πρόβατο επί σφαγή. Μπα. Ή μάλλον… μπεεε!

Οι Λιθουανοί προηγούνται με τρεις πόντους και η επαναφορά για τους γηπεδούχους γίνεται κάτω από το καλάθι τους. Μακρινή πάσα, ο νατουραλιζέ γκαρντ Ντέρικ Σαρπ πιάνει την μπάλα και την πετάει, καλάθι. Τρίποντο! Στην παράταση ένας Λιθουανός που φοράει κίτρινα, ο Σάρας, φτάνει τους 37 πόντους και την παρέα του στο Final 4.

«Διώξε τον Εβραίο, Αγγελόπουλε»

Με επίθεση ρεκόρ και διαφορά ρεκόρ, η κούπα έρχεται το 2004 στο 118-74 επί της Φορτιτούντο Μπολόνια. Το επόμενο έτος φαβορί στη Μόσχα είναι η ΤΣΣΚΑ που πάει τρένο. Εκτροχιάζεται ωστόσο από την Ταού στον ημιτελικό και ο Γκέρσον ευχαριστεί πολύ δύο βράδια αργότερα. Στο 90-78 επί των Βάσκων, “κλειδί” από τον πάγκο με 13 πόντους είναι ο Νέστορας Κόμματος!

Με έναν άλλον μαύρο Έλληνα, η σχέση του περνάει από χίλια κύματα και δεν φτιάχνει ποτέ. Με τον Σοφοκλή Σχορτσανίτη, στον Ολυμπιακό. Συνεχείς οι προστριβές μεταξύ τους, άγαρμπος ο τρόπος που προσπαθεί να τσιγκλήσει τον «σέντερ-μπετονιέρα» (κατά Φίλιππο Συρίγο) ο προπονητής του.

Οι σχετικά φρέσκοι στο διοικητικό τιμόνι αδερφοί Αγγελόπουλοι φέρνουν τον τρις Πρωταθλητή Ευρώπης στο “λιμάνι” το 2006. Θα ήταν τετράκις, αν ακριβώς εκείνη την χρονιά δεν είχε χάσει στον Τελικό από την ΤΣΣΚΑ. Από τον (πριν και μετά το πέρασμα του Ισραηλινού, “Ερυθρόλευκο”) Θοδωρή Παπαλουκά των 18 πόντων και 7 ασίστ, παρότι ερχόταν από τον πάγκο ο «Τεό».

«Είχε πουληθεί το ματς, σκέφτηκα να μην κατεβούμε», άρχισε εκ των υστέρων πάλι τα δικά του στην Πράγα ο Γκέρσον. Ίδια ομάδα με των θριάμβων είχε, πλην Γιασικεβίτσιους. Ο (αντι-Σάρας) Γουίλ Σόλομον έριξε 20άρα εις μάτην.

Στο Φάληρο μένει δύο χρόνια με τα χέρια αδειανά –ελέω Ομπράντοβιτς, στις εγχώριες διοργανώσεις. Άλλωστε τη δεύτερη σεζόν δεν την ολοκληρώνει, απολύεται. «Διώξε τον Εβραίο, Αγγελό-πουλε!», φωνάζουν έξαλλοι οι οπαδοί, μετά από την ήττα από τη Σιένα το 2008. Στο επόμενο παιχνίδι, στο οποίο επισκέπτεται το ΣΕΦ κατά σύμπτωση η Μακάμπι, προπονητής της ελληνικής ομάδας είναι ο Παναγιώτης Γιαννάκης…

Είχε τα ελαφρυντικά του ο φίλος μας, προτού γίνει στόχος εκτόξευσης φραπέδων και μάθει τι σημαίνει το «εεε, οοο, αλλιώς ονειρευόμαστε τον Ολυμπιακό» που τραγουδούσαν στις κερκίδες.

Η μεγάλη μεταγραφή το 2006 είναι ο Άρβιντας Ματσιγιάουσκας, ο οποίος τσακίζεται μετά από δύο παιχνίδια. Ούτε ο Λιθουανός σούτινγκ γκαρντ ούτε ο παικταράς φόργουορντ (με θέματα νοοτροπίας), Κιντέλ Γουντς, ήταν επιλογές του Ισραηλινού, αν πιστέψουμε τη δική του γραμμή… υπεράσπισης για την στελέχωση του συνόλου.

Τα χοντρά λεφτά, με την έλευση δηλαδή του Παπαλουκά, του Βούιτσιτς, πάνω απ’ όλα (και ακριβότερα) του Τζος Τσίλντρες, πέφτουν από τα αφεντικά το καλοκαίρι μετά από τη δική του αποπομπή.

Επί Γκέρσον, ο Ολυμπιακός έπαιξε κατά καιρούς καλό μπάσκετ. Έκανε “διπλό” στο ΟΑΚΑ, κάτι που οι «Ερυθρόλευκοι» είχαν να πετύχουν τέτοιο πέντε χρόνια, έκανε και μερικές μεγάλες νίκες στην Ευρώπη.

Αποκλείστηκε στους «8» από την Μπασκόνια, ενώ στη δεύτερη σεζόν δεν πρόλαβε να διεκδικήσει την πρόκριση στο Final 4 στα πλέι οφ. Ούτε τότε εκείνη ήρθε για τους Πειραιώτες. Ο ίδιος πηγαίνει ως θεατής στη Μαδρίτη και χαίρεται με την ψυχή του την ήττα της Μακάμπι στον Τελικό από την ΤΣΣΚΑ του… συνήθους Παπαλουκά. Ο λόγος; Η επική -και άσβεστη στα χρόνια- κόντρα του με τον συμπατριώτη του τεχνικό, Ζβι Σερφ (Άρης, ΠΑΟΚ, Μακεδονικός επίσης), ο οποίος βρίσκεται πλέον στο τιμόνι των «Τσαρόβ».

Με αναπτερωμένη ψυχολογία και πιστεύοντας πάντα ότι πορεύεται υπό τη θεϊκή καθοδήγηση, ο Γκέρσον γίνεται Ομοσπονδιακός τεχνικός στη Βουλγαρία. Για χάρη της μετανάστριας από κει μαμάς. Οι γείτονές μας έχουν απουσιάσει στα έξι από τα επτά προηγούμενα Ευρωμπάσκετ, αλλά σε εκείνο του 2009 προκρίνονται, αφήνοντας έξω την Ιταλία!

Ο… εκλεκτός του Θεού γυρίζει για μία διετία στη Μακάμπι, παίρνοντας ένα ακόμα Πρωτάθλημα Ισραήλ και ένα Κύπελλο. Βοηθό έχει πλέον τον Σαρόν Ντρούκερ, ο οποίος θα έρθει λίγο αργότερα στον Άρη, αντικαθιστώντας τον Μπλατ! Τον τελευταίο ο Γκέρσον τον καμαρώνει Πρωταθλητή Ευρώπης με τη Μακάμπι, ως πρώτος της προπονητής το 2014.

Εκείνο το καλοκαίρι επανέρχεται στην ομάδα του Τελ Αβίβ, για να γίνει πια βοηθός του Γκάι Γκούντες. Το επόμενο γίνεται μάνατζερ με συμβουλευτικό ρόλο στις Εθνικές της χώρας του και δεν εμφανίζεται ξανά σε πάγκο. Το 2025 αναλαμβάνει παρεμφερή ρόλο (ως Διευθυντής Ανάπτυξης στα εθνικά κλιμάκια) στη Βουλγαρική Ομοσπονδία, γυρίζοντας σε ένα ακόμα γνώριμο λημέρι.

Ο Πίνι κι αν εγέρασε και άσπρισε το μαλλί του, μήτε γνώμες άλλαξε μήτε τις επιστροφές του σταμάτησε…

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Ενότητα «Ζοτς»

Ο Εργκίν Αταμάν έχει διπλώματα, δεν χρειάζεται τη διπλωματία