«Μπορείς το πρόβλημα να το κάνεις τη δικαιολογία σου ή να το μετατρέψεις στην ιστορία σου»…
Τα λόγια της μητέρας του ηχούν ακόμη στ’ αυτιά του. Έγιναν το καθημερινό «ευαγγέλιό» του. Για έναν αγώνα που δεν σταματά.
Αλλά εκείνος επιλέγει να συνεχίζει να τον δίνει, πρώτα απ’ όλα με τον εαυτό του.
Κάθε παραμονή και επόμενη ημέρα του ντραφτ του ΝΒΑ, είναι για τον Αϊζάια Όστιν μελαγχολική.
Ήταν…
Η υποτιθέμενη αρχή του ονείρου του, ήταν το (προσωρινό;) τέλος του. Λίγοι γνωρίζουν αν έχει το κουράγιο να παρακολουθεί από την τηλεόραση τη διαδικασία, εδώ και πέντε χρόνια.
Αν και, αν κρίνει κάποιος από την αυταπάρνηση και τη θέληση που έχει επιδείξει σε όλη τη ζωή του, αυτό θα ήταν παιχνιδάκι για τον 25χρονο Αμερικανό σέντερ.
Για τον άλλοτε φοιτητή του πανεπιστήμιου Μπέιλορ, άλλες είναι οι δύο «καρφωμένες» στο μυαλό του εικόνες, κάθε χρόνο προς τα τέλη Ιουνίου.
Αμφότερες με τη μητέρα του σε ρόλο «αγγελιοφόρου».
Η πρώτη, στις 21 Ιουνίου 2014.
Ο Αϊζάια Όστιν με την μητέρα του (Photo: Lisa Green / FB).
Ο ύψους 2,16μ. Όστιν ετοιμαζόταν να ακούσει το όνομά του από τον κομισάριο του ΝΒΑ, Άνταμ Σίλβερ, και να αρχίσει τη νέα ζωή του, ξεκίνησε να ανησυχεί για την ίδια του τη ζωή.
Αλλά…
«Λυπάμαι», ήταν τα λόγια της δακρυσμένης μητέρας του. Το «σκηνικό» πίσω από τη Λίζα Γκριν, πέντε ημέρες πριν από το ντραφτ έμοιαζε γιορτινό, αλλά δεν ήταν.
Τα αυτοκίνητα των γονιών του, του προπονητή του στο Μπέιλορ, του κόουτς του στο γυμνάσιο και του ατζέντη του, έδιναν την εικόνα ενός πάρτι.
Φτάνοντας έξω από το σπίτι του στο Ντάλας και αντικρίζοντας τα οχήματα, ο τότε 21 ετών Αϊζάια πίστευε ότι θα του αναγγείλουν ένα ευχάριστο νέο.
Όπως ότι κάποια ομάδα του ΝΒΑ δεσμεύτηκε να τον επιλέξει στα μισά του πρώτου γύρου του ντραφτ. Ανοίγοντας την πόρτα, δεν άκουσε μουσική. Δεν «έπεσε» πάνω σε σκοτάδι, λίγο πριν ανάψουν τα φώτα για να γιορτάσουν όλοι μαζί του.
«Ανιχνεύοντας» τον οικείο χώρο, δεν παρατήρησε οικεία χαμόγελα.
Όλοι ήταν σκυθρωποί και σιωπηλοί. Όλοι, εκτός από τη μητέρα του.
«Λυπάμαι», ψέλλισε εκείνη. Τα δάκρυά της είχαν προλάβει να «ανακοινώσουν» τα μαντάτα στον κανακάρη της.
Ξάφνου, τα όνειρα για κυριαρχία στις ρακέτες του ΝΒΑ χάθηκαν μπροστά από τα δικά του μάτια. Όλα «σκοτείνιασαν», για μία ακόμη φορά.
Το μπάσκετμπολ, που είχε «χτίσει» τα όνειρα ζωής του Όστιν, απειλούσε να του πάρει τη ζωή…
Οι παίκτες που συμμετέχουν στο Draft Combine κάθε Μάιο, κάτι σαν δοκιμαστικό μπροστά στα μάτια των σκάουτερ των ομάδων του ΝΒΑ, υποβάλλονται σε ιατρικές εξετάσεις τη δεύτερη ημέρα.
Περνούν από τον γιατρό κάθε ομάδας, καθώς και από επιτροπή της Λίγκας.
Ο πρώτος γιατρός που εξέτασε τον Όστιν, διαπίστωσε ότι παρά τα 216 εκατοστά μπόι, τα άκρα του ήταν δυσανάλογα μακριά.
Παρατήρησε πως οι αρθρώσεις του ήταν υπερβολικά χαλαρές και ευέλικτες και ότι το στέρνο του ήταν κυρτό, προς τα έξω.
Χαρακτηριστικά που είτε ανήκαν απλώς σε ένα ψηλό παιδί εκτός μ.ό. ανάπτυξης είτε, σκέφτηκε ο γιατρός, ήταν συμπτώματα του συνδρόμου Μάρφαν…
«Το έχεις ακουστά;», ρώτησε τον απορημένο Αϊζάια. Ο νεαρός κούνησε με άρνηση το κεφάλι.
Δυστυχώς θα μάθαινε άμεσα ότι πάσχει από μία διαταραχή των συνδετικών ιστών που πλήττει καρδιά και μάτια.
Το σύνδρομο Μάρφαν επηρεάζει τη λειτουργία της καρδιάς, καθώς προκαλεί τη διόγκωση της αορτής, του κυριότερου αιμοφόρου αγγείου που απομακρύνει το αίμα από την καρδιά.
Αρχικά συνέχισε να προπονείται με διάφορες ομάδες στο Draft Combine, όσο ανέμενε τα αποτελέσματα των συμπληρωματικών εξετάσεων. Οι περισσότεροι παράγοντες τού ανέφεραν ότι προτίθενται να τον επιλέξουν στον πρώτο γύρο.
Έδωσε αίμα για ανάλυση και οι γιατροί μετέφεραν στη μητέρα του το άσχημο μαντάτο…
Σύνδρομο Μάρφαν.
Εκείνη η οικογενειακή συγκέντρωση της 21ης Ιουνίου 2014 στην οικία Γκριν, στο Ντάλας, ήταν ιδέα της μητέρας του.
Η Λίζα Γκριν και ο σύζυγός της, Μπεν, τον οποίο ο Αϊζάια θεωρούσε πάντα δεύτερο πατέρα του, θέλησαν να μαζέψουν συγγενείς και στενούς φίλους καθώς έτρεμαν στη σκέψη πώς θα αντιδράσει ο γιος τους, αν μάθαινε μόνος του τα νέα.
Οι γιατροί και φυσικοθεραπευτές του ΝΒΑ έδωσαν ξεκάθαρη εντολή…
«Ο γιος σας δεν μπορεί να παίξει ξανά μπάσκετμπολ».
Υπήρχε βάσιμος κίνδυνος η αορτή του να σπάσει και ο αμφιβληστροειδής χιτώνας του ματιού να αποκολληθεί με την ένταση του δυναμικού παιχνιδιού ή της σωματικής επαφής.
Το σύνδρομο Μάρφαν παρατηρείται σε έναν στους 5.000 ανθρώπους. Είναι μεν γενετικό, ωστόσο στο 20% των περιστατικών, όπως και σε αυτό του Όστιν, μπορεί να προκληθεί από γενετική μετάλλαξη.
Λίγα χρόνια πίσω, ο Αϊζάια είχε αντικρίσει μία άλλη σκηνή, διαφορετική, γεμάτη έμπνευση και δίχως ηττοπάθεια, που επίσης «χαράχτηκε» στο μυαλό και την καρδιά του.
«Αϊζάια, είσαι μαθημένος στις δυσκολίες. Μπορείς το πρόβλημα να το κάνεις τη δικαιολογία σου ή να το μετατρέψεις στην ιστορία σου», του είχε πει η μητέρα του πριν παίξει στο κολέγιο, έπειτα από σοβαρό τραυματισμό στο μάτι…
Ο ίδιος, σε συνέντευξη σε τηλεοπτική εκπομπή του δικτύου ESPN, αποκάλυψε στα Μ.Μ.Ε. το πρόβλημα του.
«Πάσχω από το σύνδρομο Μάρφαν. Οι καρδιακές αρτηρίες µου είναι διογκωμένες και αν συνεχίσω να προπονούμαι σε υψηλό ρυθμό, η καρδιά µου κινδυνεύει… Ζητώ συγγνώμη από όσους περίμεναν να µε δουν στο ΝΒΑ. Οι γιατροί µού είπαν ότι πρέπει να σταματήσω το µμπάσκετμπολ, τουλάχιστον σε ανταγωνιστικό επίπεδο».
Ήταν η σειρά των δικών του ματιών να βουρκώσουν στην εξομολόγησή του.
Όμως άρχισε να διαμορφώνει το μέλλον με τον δικό του τρόπο και με σύνθημα το «Dream Again», που έγινε και τίτλος του βιβλίου του, δεν θα έπαυε να ονειρεύεται.
«Το μπάσκετμπολ μού δίδαξε την αλληλεπίδραση με τους συνανθρώπους μου. Μου έμαθε να είμαι καλός φίλος και καλός συμπαίκτης. Μου έμαθε να μην σκύβω το κεφάλι στις ήττες και να μην σηκώνω τη μύτη μου στις νίκες.
»Χάνοντας το μπάσκετμπολ ήταν σαν να χάνω ένα μέλος της οικογένειάς μου. Μου έδωσε να καταλάβω με άσχημο τρόπο ότι δεν μπορώ να το ελέγξω».
Με τη φανέλα του πανεπιστήμιου Μπέιλορ.
Το όνειρο του ντραφτ χάθηκε.
Όμως, ο κομισάριος του ΝΒΑ, Άνταμ Σίλβερ, θέλησε να δώσει στον Όστιν την ευκαιρία ζήσει τη διαδικασία. Να την απολαύσει σαν να ήταν πρωταγωνιστής.
Στις 26 Ιουνίου 2014, ο Όστιν και η οικογένειά του βρέθηκαν κανονικά στη Νέα Υόρκη, προσκεκλημένοι της Λίγκας. Καμία ομάδα δεν θα φώναζε το όνομά του. Όμως το όνομά του ακούστηκε κανονικά την ίδια βραδιά.
Σε μία αναπάντεχη για τους περισσότερους κίνηση, αμέσως μετά την επιλογή του μετέπειτα φόργουορντ του Παναθηναϊκού, Έιντριεν Πέιν, στο Νο15 από την Ατλάντα, ο κομισάριος τίμησε τον άτυχο νέο.
«Με την επόμενη επιλογή στο ντραφτ, το ΝΒΑ επιλέγει τον Αϊζάια Όστιν!».
Ο νεαρός σέντερ κούμπωσε το σακάκι του, επιχείρησε να «φορέσει» και το χαμόγελό του, όμως σφίγγοντας το χέρι του κ. Σίλβερ, σκούπισε τα δάκρυα που είχαν φτάσει ως το λαιμό του.
Ήταν η ώρα να μιλήσει δημοσίως για το τι περνά. Όχι μόνο στην καρδιά του, αλλά και στο μυαλό και την ψυχή του. Οι ερωτήσεις στους περισσότερους συνομήλικούς του εκείνο το βράδυ αφορούσαν το μπάσκετμπολ.
Για εκείνον υπήρχαν οι απορίες «τι κάνεις από εδώ και στο εξής;» ή «θα το ξεπεράσεις;».
«Η κατάθλιψη με “κατάπιε” αμέσως… Προσπάθησα σκληρά να απελευθερωθώ από αυτή», απάντησε κοφτά μερικά χρόνια αργότερα.
«Προσπαθούσα να είμαι χαμογελαστός μπροστά στις κάμερες και να λέω στον κόσμο ότι είμαι καλά, αλλά δεν ήμουν», συμπλήρωσε. «Ήμουν νεκρός, όμως ήμουν και ζωντανός. Πέρασα τις πιο “σκοτεινές” ημέρες μου.
»Δεν ξέρω να σας απαντήσω γιατί δεν αυτοκτόνησα. Αλλά μπορώ να σας πω ότι τουλάχιστον για έναν χρόνο μετά τα νέα, το σκεφτόμουν κάθε βράδυ»…
Αποκαλύψεις από έναν άνθρωπο που αρνούνταν πεισματικά να μιλήσει ανοικτά παλαιότερα.
Όταν ήταν μαθητής – παίκτης στο προπαρασκευαστικό γυμνάσιο Γκρέις Ακάντεμι του Άρλινγκτον, άφηνε κοινό και σκάουτερ με το στόμα ανοικτό, με τα σωματικά προσόντα του.
Στον τελικό της πολιτείας του Τέξας, όμως, «επέβαλλε» σιωπή όταν σε ένα μπάσιμο, ξεκόλλησε τη στεφάνη, όμως έπεσε άτσαλα στο παρκέ. Η εξέδρα «πάγωσε», πριν τον αποθεώσει!
Μονάχα που ο πιτσιρικάς Αϊζάια δεν άκουσε τις ζητωκραυγές.
«Ανοίγοντας τα μάτια μου μετά την πτώση, ήταν λες και μία κόκκινη κουρτίνα να πρόβαλλε μπροστά στο δεξί μάτι μου», εξήγησε.
Συνέχισε τον αγώνα, η ομάδα του κατέκτησε τον τίτλο και οι πανηγυρισμοί τού απέσπασαν την προσοχή. Επιστρέφοντας σπίτι, ωστόσο, το δεξί μάτι έβλεπε μόνο κάτι κόκκινο… Η μητέρα του και ο σύζυγός της τον πήγαν αμέσως στο νοσοκομείο.
Ο αμφιβληστροειδής ήταν σχισμένος και οδηγήθηκε άμεσα στο χειρουργείο.
Η Λίζα Γκριν θεώρησε ότι ενδεχομένως να είχε επηρεαστεί από ένα χτύπημα με μπαλάκι του μπέιζμπολ που είχε δεχθεί στο δεξί μάτι, σε ηλικία 11 ετών. Ο μικρός Αϊζάια δεν φοβήθηκε. Η επέμβαση δεν θα τον άφηνε εκτός γηπέδου, αφού η σεζόν μόλις είχε ολοκληρωθεί.
Μονάχα που δύο χρόνια και τέσσερις επεμβάσεις αργότερα, ήταν τυφλός στο δεξί μάτι… Περνούσε το μεγαλύτερο μέρος του 24ωρου κοιτώντας χαμηλά, για να βοηθήσει το μάτι να θεραπευτεί σωστά. Είχε μαζί του έναν καθρέφτη για να βλέπει την τηλεόραση ή τους συγγενείς του, με αντανάκλαση.
Δεν μπορούσε να ξαπλώσει με ακρίβεια και έκανε «προπόνηση» στον νεροχύτη, ώστε να καταφέρνει να μην χύνει το νερό έξω από το ποτήρι του. «Χτυπούσε τον δεξιό ώμο του συνεχώς στην πόρτα και δεν κατόρθωνε να κεντράρει το κορμί του», τόνιζε η μητέρα του.
Ο ίδιος ο Όστιν αρχικά θύμωσε. Τα έβαλε με τον θεό για την ατυχία του, διότι τον απομάκρυνε από το παρκέ. Όταν κατάφερε να επιστρέψει, έκανε επιπλέον προπόνηση ώστε να κεντράρει με την όρασή του το καλάθι, στο σουτ.
Δεν σούταρε με το μάτι, αλλά με τη μνήμη των… μυών του και πάντα έχοντας ως «οδηγία» το σημείο που βρισκόταν.
Δεν ήθελε να διαφύγει στην εύκολη λύση και να τα παρατήσει.
Εκεί παρενέβη η μητέρα του και του είπε την ατάκα: «Μπορείς το πρόβλημα να το κάνεις την δικαιολογία σου ή να το μετατρέψεις στην ιστορία σου».
Αποφάσισε να δουλέψει πιο σκληρά. Δεν έψαξε για δικαιολογίες. Γι’ αυτό και κράτησε το πρόβλημά της όρασής του κρυφό…
Μόνο δύο-τρεις συμπαίκτες του και μερικά μέλη του προπονητικού τιμ της Γκρέις Ακάντεμι γνώριζαν ότι παίζει δίχως να βλέπει από το ένα μάτι. Φορούσε έναν ειδικό φακό επαφής, σαν προσθετικό οφθαλμό, που δεν «πρόδιδε» το δεξί μάτι του.
Λίγοι παραξενεύτηκαν όταν μελετούσε τα συστήματα της ομάδας ξεχωριστά για κάθε παίκτη και όχι μόνο για τη θέση του. Επιθυμούσε να γνωρίζει ανά πάσα στιγμή πού είναι κάθε συμπαίκτης του, καθώς δεν έβλεπε καλά. Έμαθε να κάνει μπάσιμο και σουτ εκτός ισορροπίας από την αριστερή πλευρά.
Σαν τελειόφοιτος γυμνασίου το 2013 ήταν ο τρίτος καλύτερος παίκτης στις Η.Π.Α., πίσω μόνο από τους Νέρλενς Νοέλ και Σαμπάζ Μοχάμαντ!
Αγκαλιά με τον προπονητή του στο κολέγιο, Σκοτ Ντρου.
Από όλες τις υποτροφίες που έλαβε, επέλεξε το Μπέιλορ.
Ο κόουτς του πανεπιστήμιου, Σκοτ Ντρου, είχε μάθει για την τύφλωση του Όστιν την τελευταία σεζόν του στο γυμνάσιο, αλλά δεν άλλαξε γνώμη για το ταλέντο και τις ικανότητές του.
«Σούταρε τρίποντα και έπαιζε τόσο καλά που δεν μπορούσες να φανταστείς ότι αγωνίζεται με ένα μάτι», τόνισε ο Ντρου.
Στις 17 Ιανουαρίου 2014, στα μέσα της δεύτερης σεζόν του στο Μπέιλορ και με το βλέμμα πια στο ΝΒΑ, αποφάσισε να αποκαλύψει το πρόβλημα σε όλη την ομάδα.
Δημοσιοποίησε το θέμα και στα Μ.Μ.Ε. και αφού οδήγησε την ομάδα του στους «16», δύο βήματα πριν από το φάιναλ φορ του NCAA, δέχθηκε εκατοντάδες επιστολές που τον ευχαριστούσαν που μοιράστηκε το πρόβλημά του και ενέπνευσε πολλούς νέους.
Επέστρεψε στο Ντάλας, απογοητευμένος αλλά διόλου αποθαρρημένος. Συνέχισε τις σπουδές στο Μπέιλορ και έγινε μέλος του προπονητικού τιμ της ομάδας μπάσκετμπολ, θέλοντας να «χτίσει» μία ζωή χωρίς τη μπάλα στα χέρια του, αλλά με το μπάσκετμπολ στο αίμα του.
Αρνήθηκε να πιάσει την πορτοκαλί «θεά» στα χέρια του σχεδόν για έναν χρόνο…
Στον πάγκο του Μπέιλορ, ως μέλος του προπονητικού τιμ.
Ρωτούσε τους γιατρούς, έπειτα από κάθε εξέταση, αν μπορεί να ελπίζει. «Το ρίσκο είναι μεγάλο… Το να σταματήσεις ήταν η ορθή απόφαση», του απαντούσαν.
Δεν το έβαλε κάτω. Άρχισε να επισκέπτεται το κέντρο του ιδρύματος για το σύνδρομο Μάρφαν, επιθυμώντας να μάθει τα πάντα για το πρόβλημα.
Έψαχνε έναν άνθρωπο να δεχθεί να (επαν)αξιολογήσει το ρίσκο. Και τον βρήκε στο πρόσωπο του Δρος Ντέιβιντ Λιάνγκ, που είχε βάση στο πανεπιστήμιο Στάνφορντ και δέχθηκε να εξετάσει τον Αϊζάια στην Καλιφόρνια.
Πρώτο βήμα, ένα ηχοκαρδιογράφημα. Ο Λιάνγκ ήξερε ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για το σύνδρομο είναι η διογκωμένη αορτή και ήθελε να την μελετήσει προσεκτικά.
Η πρώτη εξέταση έδειξε ότι η αορτή είναι ένα χιλιοστό μεγαλύτερη από το κανονικό. Όμως ο γιατρός εξέτασε και κάτι περισσότερο… Το ψυχολογικό κομμάτι.
Ρώτησε τον εαυτό του, «αξίζει για τον Αϊζάια η ζωή δίχως το σπουδαιότερο πράγμα που τον έκανε χαρούμενο;».
Απόρησε, επίσης, αν «η κατάθλιψη είναι μεγαλύτερο ρίσκο για τη ζωή του από το σύνδρομο Μάρφαν;».
Ο Λιάνγκ επέτρεψε στον Όστιν να λαμβάνει μέρος για λίγο στα προπονητικά διπλά στο Μπέιλορ. Του απαγόρευσε να σηκώνει βάρη και τον «διέταξε» να ταξιδεύει κάθε έξι μήνες στο Στάνφορντ, για ηχοκαρδιογράφημα.
Ο νεαρός σέντερ επέμενε ότι όσο παίζει δεν κουράζεται. Δεν χάνει ανάσες. Ομολόγησε αργότερα ότι ήθελε να αποδείξει κάτι.
Αρχικά στον εαυτό του. Στη συνέχεια στο ΝΒΑ, Ίσως και στον θεό, γιατί μετά την τύφλωσή του πίστευε ότι είχε «πληρώσει» τα «χρέη» του και μπορεί να ονειρεύεται ελεύθερα.
Νοέμβριος του 2016.
Ο Λιάνγκ δίνει άδεια στον Όστιν να παίξει επαγγελματικά!
«Δεν νομίζω ότι το ρίσκο είναι μεγάλο», του είπε. «Δεν μπορώ να πω ότι είμαστε εκτός κινδύνου, αλλά όλα θα γίνουν στο πλαίσιο του λογικού», κατέληξε.
Ο γιατρός από την Καλιφόρνια έγραψε μία επιστολή προς το ΝΒΑ, ζητώντας εξέταση για τον Όστιν και εξηγώντας ότι ο παίκτης μπορεί να αγωνιστεί. Ο επίσημος καρδιολόγος της Λίγκας, αλλά και οι ομάδες, όμως, δεν πείστηκαν…
Το ΝΒΑ επέμενε ότι το ρίσκο είναι μεγάλο.
Την ίδια στιγμή, ο ατζέντης του Όστιν δεχόταν δεκάδες τηλεφωνήματα από συλλόγους εκτός Η.Π.Α.. Αποδέχθηκε την πρόταση της FMP από τη Σερβία.
Εκτός από το συμβόλαιο, υπέγραψε και ένα χαρτί που απάλλασσε την ομάδα και την Αδριατική Λίγκα από οποιαδήποτε ευθύνη σε περίπτωση που ο Όστιν τραυματιζόταν κατά τη διάρκεια ενός αγώνα.
Ή, ακόμη, κι αν έχανε τη ζωή του σε παρκέ… Η χαρά του παιχνιδιού, ωστόσο, συνοδεύτηκε για λίγο από μία νέα αίσθηση κατάθλιψης. Ο Όστιν δεν είχε ζήσει ποτέ μόνος του ειδικά τόσες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τους ανθρώπους του.
Δε καταλάβαινε τη γλώσσα, δεν μπορούσε να παραγγείλει φαγητό και μπερδευόταν στους δρόμους, με το αυτοκίνητο.
«Κι όμως, έβλεπες έναν νέο άνθρωπο που μόλις είχε σώσει στην κυριολεξία τη ζωή του», επισήμανε ο ατζέντης του, Ντουόν Κλίφτον.
«Δεν ξέρω αν η ζωή του θα συνεχιζόταν χωρίς το μπάσκετμπολ», πρόσθεσε.
«Γνώριζα το ρίσκο, όμως εκτός του ότι αισθανόμουν καλά δεν υπήρχε περίπτωση να ρισκάρω να με δουν οι δικοί μου άνθρωποι να πεθαίνω στο γήπεδο», εξηγούσε ο σέντερ της FMP.
Η σύντροφός του, Αλέξα, έφτασε προς τα τέλη της σεζόν στη Σερβία και τον Μάιο του 2017 γεννήθηκε ο γιος τους, Ζικ. Η Αλέξα, όπως και η μητέρα και ο πατριός του Αϊζάια, δεν πιστεύει ότι ο αγαπημένος της ρισκάρει παίζοντας.
Ο Δρ. Λιάνγκ συμφωνεί, όμως τονίζει πως «παρότι αγωνιώ αν η αορτή του “σκάσει” ή αν κάποιος τον χτυπήσει στο μάτι, είμαι σίγουρος ότι ξέρει τι κάνει και απλώς του θυμίζω: «Πάρε τον πισινό σου και έλα για το επόμενο ηχοκαρδιογράφημα!».
Το καλοκαίρι του 2017 το όνομά του ακούστηκε για την ΑΕΚ.
Στη Σερβία μέτρησε σχεδόν δέκα πόντους μέσο όρο και υπέγραψε στην κινεζική Γκουάνγξι Ρίνο, ομάδα του δεύτερου τη τάξει πρωταθλήματος της χώρας Ακολούθησαν θητείες λίγων μηνών στη Γιουλόν στην Ταϊβάν και στην Τσάμπβιλ στον Λίβανο.
Τον Ιούνιο του 2018 επέστρεψε στην Γκουανξί, όμως τα κατορθώματά του τον έφεραν στην επαγγελματική λίγκα (Chinese Basketball Association), τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς.
Με τη φανέλα της Νανζίγκ αντιμετώπισε άλλοτε παίκτες του ΝΒΑ όπως οι Στεφόν Μάρμπερι, Μάικλ Μπίσλεϊ καιΤζίμερ Φριντέτ και ολοκλήρωσε τη σεζόν με μ.ό. 35 πόντων και δέκα ριμπάουντς!
Ήταν ευτυχισμένος! Σχεδόν, καθώς στην Ασία δεν τον ακολούθησαν η Αλέξα και ο Ζικ.
Ήταν 12.500 χιλιόμετρα μακριά τους, όμως επιμένει ότι αυτή η θυσία αξίζει, ώστε να ζήσει το όνειρό του να παίζει επαγγελματικά. Έστω κι εκτός ΝΒΑ, μακριά από τη λάμψη και τα εκατομμύρια.
Συμπαίκτες και αντίπαλοι που δεν γνώριζαν την ιστορία του, τον ρωτούσαν: «Πώς και δεν παίζεις στο ΝΒΑ;».
Η απορία τον ενοχλεί, αλλά μόνο (για) λίγο. Αφιέρωσε τη ζωή του στο μπάσκετμπολ.
Θέλει να δίνει τη ζωή του σ’ αυτό, χωρίς όμως εκείνο να σημαίνει πως θα μείνει δίχως ανάσα για το όνειρό του. Ξέρει ότι δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες των άλλων, αλλά το πετυχαίνει για τον εαυτό του.
Δεν αισθάνεται πια κανένα κενό.
Αυτό που λάτρεψε έγινε ρίσκο για την ίδια τη ζωή του.
Για την ώρα ευελπιστεί ότι όταν ο Ζικ είναι αρκετά μεγάλος για εξετάσεις, δεν θα έχει κι αυτός το σύνδρομο Μάρφαν.
Ο Αϊζάια Όστιν δεν κοιτάζει πια μελαγχολικά το ημερολόγιο στην 21η ή 26η Ιουνίου 2014.
Πέντε χρόνια μετά, δεν θέλει να αντιμετωπίζει αυτές τις μέρες σαν «μνημόσυνο» του μπασκετικού «θανάτου» του. Διότι έζησε. Έζησε και εντός κι εκτός παρκέ.
Και ζει κάθε επόμενη ημέρα ξεχωριστά.
«Είμαι αφοσιωμένος στο τώρα», λέει. «Είμαι ευγνώμων που μπορώ να αγωνίζομαι πάλι».
Είχε ακούσει τη μητέρα του και δεν έκανε το πρόβλημά του δικαιολογία, αλλά την ιστορία του. Μία ιστορία έμπνευσης, παραδείγματος και θάρρους.
Μία ιστορία πίστης, κουράγιου και επιμονής όχι για το ακατόρθωτο, αλλά για ένα όνειρο.
Ο Αίζάια Όστιν με το βιβλίο του, με τίτλο «Dream Again».